You are fluent in this language (and don't even know it) | Christoph Niemann

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

I'm an artist.

من هنرمندم.

Being an artist is the greatest job there is.

هنرمند بهترین شغل ممکن است.

And I really pity each and every one of you

و واقعا دلم برای تک تک شما می‌سوزد

who has to spend your days discovering new galaxies

که مجبورید روزهای خود را صرف کشف کهکشان‌های جدید

or saving humanity from global warming.

یا نجات بشریت از گرمایش جهانی کنید.

(Laughter)

(خنده)

But being an artist is also a daunting job.

اما هنرمند بودن هم شغل دلهره‌آوری است.

I spend every day, from nine to six, doing this.

هر روز از ۹ تا ۶ را صرف این کار می‌کنم.

(Laughter)

(خنده)

I even started a side career that consists entirely

حتی یک شغل جانبی را هم شروع کردم که تماما مربوط می‌شود

of complaining about the difficulty of the creative process.

به نق زدن درباره سختی‌های روند خلاقیت.

(Laughter)

(خنده)

But today, I don't want to talk about what makes my life difficult.

اما امروز، نمی خواهم درباره مشکلات زندگی‌ام حرف بزنم.

I want to talk about what makes it easy.

می‌خواهم از چطور راحت کردنش بگویم.

And that is you --

و آن شما هستید

and the fact that you are fluent in a language

و این واقعیت که شما در زبانی شیوا هستید

that you're probably not even aware of.

که شاید خودتان هم از آن بی‌خبر باشید.

You're fluent in the language of reading images.

شما در خواندن زبان تصویرها شیوا هستید.

Deciphering an image like that

رمزگشایی از تصویری مثل آن

takes quite a bit of an intellectual effort.

احتیاج به کمی تلاش فکری دارد.

But nobody ever taught you how this works,

اما هرگز کسی به شما نحوه کارکرد آن را نیاموخته،

you just know it.

همینطوری بلدید.

College, shopping, music.

کالج، خرید کردن، موسیقی.

What makes a language powerful is that you can take a very complex idea

زبانی قدرتمند است که شما بتوانید که در آن ایده‌ای بسیار پیچیده را

and communicate it in a very simple, efficient form.

به شکلی موثر و ساده منتقل کنید.

These images represent exactly the same ideas.

این تصویرها نمایانگر دقیق همان ایده‌ها هستند.

But when you look, for example, at the college hat,

اما وقتی برای مثال به کلاه کالج نگاه می‌کنید،

you know that this doesn't represent the accessory you wear on your head

می‌دانید که این نمایانگر چیزی نیست که سرتان را با آن می‌پوشانید

when you're being handed your diploma,

وقتی که مدرک را دست‌تان می‌دهند،

but rather the whole idea of college.

درعوض کل ایده کالج است.

Now, what drawings can do is they cannot only communicate images,

حال کاری که نقاشی‌ها می‌کنند صرفا مرتبط کردن تصویرها نیست،

they can even evoke emotions.

بلکه حتی قادر به برانگیختن عواطف هستند.

Let's say you get to an unfamiliar place and you see this.

برای مثال شما به مکانی ناآشنا می‌روید و این را می‌بینید.

You feel happiness and relief.

حس خوشحالی و آسایش خیال می‌کنید.

(Laughter)

(خنده)

Or a slight sense of unease or maybe downright panic.

یا حس ناراحتی یا حتی هراس مطلق دارید.

(Laughter)

(خنده)

Or blissful peace and quiet.

یا حتی آرامش و صلح سعادتمند.

(Laughter)

(خنده)

But visuals, they're of course more than just graphic icons.

اما عوامل بصری فراتر از آیکون‌های گرافیکی هستند.

You know, if I want to tell the story of modern-day struggle,

خب بگذارید داستانی از کشمکش‌های مدرن را تعریف کنم،

I would start with the armrest between two airplane seats

از دسته بین دو صندلی هواپیما و یک جفت آرنج در حال

and two sets of elbows fighting.

جنگ شروع می‌کنم.

What I love there is this universal law

آنچه دوست دارم این قانون جهانی است

that, you know, you have 30 seconds to fight it out

که فقط ۳۰ ثانیه وقت دارید تا آن را تصاحب کنید

and once it's yours, you get to keep it for the rest of the flight.

و وقتی مال شما شد، باید تا آخر پرواز آن را نگه دارید.

(Laughter)

(خنده)

Now, commercial flight is full of these images.

حال، پروازهای تجاری مملو از این تصویرها هستند.

If I want to illustrate the idea of discomfort,

اگر بخواهم تصویری از ناراحتی بکشم،

nothing better than these neck pillows.

چیزی بهتر از این بالشت‌های گردن نیست.

They're designed to make you more comfortable --

آنها مخصوص راحتی بیشتر طراحی شده‌اند --

(Laughter)

(خنده)

except they don't.

اما اصلا اینطور نیستند.

(Laughter)

(خنده)

So I never sleep on airplanes.

پس هرگز در هواپیما نمی‌خوابم.

What I do occasionally is I fall into a sort of painful coma.

گاهی هم پیش می‌آید که به این کمای دردناک ‌بروم.

And when I wake up from that,

و وقتی از آن بیدار می‌شوم،

I have the most terrible taste in my mouth.

دهانم بدترین طعم ممکن را دارد.

It's a taste that's so bad, it cannot be described with words,

طعمش بقدری بد است که با کلمات قابل توصیف نیست،

but it can be drawn.

اما کشیدنی است.

(Laughter)

(خنده)

The thing is, you know, I love sleeping.

می دانید موضوع چیست،‌ من عاشق خوابم.

And when I sleep, I really prefer to do it while spooning.

و حالت قاشقی خوابیدن را ترجیح می‌دهم.

I've been spooning on almost a pro level for close to 20 years,

نزدیک ۲۰ سال است که در سطح حرفه‌ای در حالت قاشقی می‌خوابم،

but in all this time, I've never figured out

اما در تمام این سال‌ها هیچوقت نفهمیدم

what to do with that bottom arm.

با دست زیری چه باید کرد.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And the only thing --

و تنها نکته --

the only thing that makes sleeping even more complicated

تنها چیزی که خوابیدن را حتی پیچیده‌تر از

than trying to do it on an airplane

تلاش برای خوابیدن در هواپیما می‌کند

is when you have small children.

وقتی است که بچه‌های کوچک دارید.

They show up at your bed at around 4am

حدود ساعت ۴ صبح

with some bogus excuse of, "I had a bad dream."

به بهانه الکی «خواب بد دیدم» بالای سر شما پیدایشان می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

And then, of course you feel sorry for them, they're your kids,

و البته که احساس تاسف برای آنها می‌کنید، بچه‌های شما هستند،

so you let them into your bed.

پس توی تختتان راه‌شان می‌دهید.

And I have to admit, at the beginning, they're really cute and warm and snugly.

باید بپذیرم که در ابتدا،‌ واقعا تودل‌برو و گرم و خواستنی هستند.

The minute you fall back asleep, they inexplicably --

اما به محضی که خواب‌مان برد، بطرز توصیف ناپذیری --

(Laughter)

(خنده)

start rotating.

شروع به چرخیدن می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

We like to call this the helicopter mode.

دوست داریم این را حالت هلی‌کوپتری بنامیم.

(Laughter)

(خنده)

Now, the deeper something is etched into your consciousness,

حال، چیز عمیق‌تری در هوشیاری شما حک شده است،

the fewer details we need to have an emotional reaction.

جزییات کمتری برای واکنش عاطفی نیاز داریم.

(Laughter)

(خنده)

So why does an image like this work?

بنابراین چرا تصویری این چنینی موفق است؟

It works, because we as readers

جواب می‌دهد، چون ما بعنوان خواننده

are incredibly good at filling in the blanks.

در پر کردن جاهای خالی بسیار خوب هستیم.

Now, when you draw, there's this concept of negative space.

حال، موقع طرح کشیدن، با مفهوم فضای منفی مواجه‌‌ایم.

And the idea is, that instead of drawing the actual object,

و ایده این است که جای کشیدن شی حقیقی،

you draw the space around it.

فضای اطراف آن را بکشید.

So the bowls in this drawing are empty.

بنابراین کاسه‌ها در این تصویر خالی هستند.

But the black ink prompts your brain to project food into a void.

اما جوهر مشکی ذهن شما را تشویق می‌کند تا غذا را داخل خلا هل دهید.

What we see here is not a owl flying.

در اینجا جغد درحال پروازی را نمی‌بینیم.

What we actually see is a pair of AA batteries

آنچه می‌بینیم در واقع جفتی باطری قلمی است

standing on a nonsensical drawing,

که در تصویری نامعقول قرار دارند.

and I animate the scene by moving my desk lamp up and down.

و با تکان چراغ مطالعه‌ام به صحنه جان می‌بخشم.

(Laughter)

(خنده)

The image really only exists in your mind.

تصویر تنها در ذهن شما وجود دارد.

So, how much information do we need to trigger such an image?

بنابراین چه میزان اطلاعات برای جرقه زدن چنین تصویری لازم است؟

My goal as an artist is to use the smallest amount possible.

هدفم بعنوان هنرمند استفاده از حداقل ممکن است.

I try to achieve a level of simplicity

سعی در دستیابی به سطحی از سادگی دارم

where, if you were to take away one more element,

که با برداشتن یکی از عنصرها

the whole concept would just collapse.

کل مفهوم از هم فرو بپاشد.

And that's why my personal favorite tool as an artist is abstraction.

و بهمین خاطر ابزارمحبوب شخص من بعنوان هنرمند، انتزاع است.

I've come up with this system which I call the abstract-o-meter,

و برای خودم این سیستم مفهوم-نگار را درست کردم،

and this is how it works.

و اینطور کار می‌کند،

So you take a symbol, any symbol, for example the heart and the arrow,

نمادی را بر می‌دارید، هر نمادی، برای مثال قلب و نیزه،

which most of us would read as the symbol for love,

که اغلب ما آن را بعنوان نماد عشق می‌شناسیم،

and I'm an artist, so I can draw this

و من یک هنرمندم، بنابراین می‌توانم

in any given degree of realism or abstraction.

این را با هر میزان از واقعیت یا انتزاع بکشم.

Now, if I go too realistic on it, it just grosses everybody out.

حال اگر زیادی واقع‌گرا باشم، حال همه را بد خواهم کرد.

(Laughter)

(خنده)

If I go too far on the other side and do very abstract,

اگر هم که در مفهومی کشیدن زیادی افراط کنم،

nobody has any idea what they're looking at.

هیچ‌کس ایده‌ای از آنچه نگاه می‌کند ندارد.

So I have to find the perfect place on that scale,

بنابراین باید دنبال حد اعلای کاملی باشم

in this case it's somewhere in the middle.

که در این مورد جایی در مابین قرار دارد.

Now, once we have reduced an image to a more simple form,

حال وقتی تصویر را تا حد یک شکل ساده تنزل می‌دهیم،

all sorts of new connections become possible.

کل انواع ارتباطات جدید میسر می‌شود.

And that allows for totally new angles in storytelling.

و امکان قصه‌گویی از زاویه‌های کاملا تازه فراهم می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

And so, what I like to do is,

و بنابراین چیزی که دوست دارم

I like to take images from really remote cultural areas and bring them together.

ایده گرفتن از محدوده‌های فرهنگی دور دست و بهم پیوند زدن‌شان است.

Now, with more daring references --

برویم سروقت مرجع‌های جسورانه‌تر --

(Laughter)

(خنده)

I can have more fun.

تفریح بیشتری می‌توانم بکنم.

But of course, I know that eventually things become so obscure

اما البته، می‌دانم که در نهایت چیزها چنان گنگ می‌شود

that I start losing some of you.

که منتهی به از دست دادن تعدادی از شما می‌شود.

So as a designer, it's absolutely key to have a good understanding

بنابراین در قالب طراح، مطلقا حیاتی است که درک خوبی از

of the visual and cultural vocabulary of your audience.

سطح دانش بصری و فرهنگی مخاطب خود داشته باشید.

With this image here, a comment on the Olympics in Athens,

با این تصویر در اینجا، تقسیری بر مسابقات المپیک در آتن،

I assumed that the reader of the "New Yorker"

گمان کردم خواننده نیویورکر

would have some rudimentary idea of Greek art.

آشنایی نسبتا مختصری از هنر یونانی داشته باشد.

If you don't, the image doesn't work.

در غیر این صورت،‌ تصویر ناموفقی خواهد بود.

But if you do, you might even appreciate the small detail,

در صورت آشنایی، حتی شاید کوچکترین جزییات در تصویر مثل

like the beer-can pattern here on the bottom of the vase.

قوطی آبجو اینجا در زیر گلدان را هم قدر بدانید.

(Laughter)

(خنده)

A recurring discussion I have with magazine editors,

بحث مکرری که با سردبیران مجله دارم،

who are usually word people,

افراد معمولا دست به قلم،

is that their audience, you,

این است که مخاطبان آنها، شما،

are much better at making radical leaps with images

در برداشتن جهش‌های اساسی با تصویرها خیلی بهتر هستند،

than they're being given credit for.

بیش از آنچه معمولا انتظار می‌رود.

And the only thing I find frustrating is that they often seem to push me

و تنها چیزی که من را مستاصل می‌کند این است که اغلب من را سوق می‌دهند

towards a small set of really tired visual clichés

سمت مجموعه کوچکی از کلیشه‌های امتحان پس داده،

that are considered safe.

که بی‌خطر تلقی می‌شود.

You know, it's the businessman climbing up a ladder,

مثل تاجری در حال بالا رفتن از نردبان،

and then the ladder moves, morphs into a stock market graph,

و بعد نردبان حرکت می‌کند، و تبدیل می‌شود به نمودار بازار بورس،

and anything with dollar signs; that's always good.

و هر چیزی با علامت دلار؛ که همیشه خوب است.

(Laughter)

(خنده)

If there are editorial decision makers here in the audience,

اگر در بین حضار تصمیم‌گیران سرمقاله داریم،

I want to give you a piece of advice.

به شما نصیحتی می‌کنم.

Every time a drawing like this is published,

هربار طرحی مثل این منتشر می‌شود،

a baby panda will die.

بچه پاندایی می‌میرد.

(Laughter)

(خنده)

Literally.

به معنای واقعی کلمه.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

When is a visual cliché good or bad?

چه موقع کلیشه بصری خوب یا بد است؟

It's a fine line.

خط مابین باریک است.

And it really depends on the story.

و واقعا به داستان بستگی دارد.

In 2011, during the earthquake and the tsunami in Japan,

در ۲۰۱۱، طی زلزله و سونامی در ژاپن،

I was thinking of a cover.

به طرح روی جلد فکر می‌کردم.

And I went through the classic symbols:

و سراغ نمادهای کلاسیک رفتم:

the Japanese flag,

پرچم ژاپن،

"The Great Wave" by Hokusai, one of the greatest drawings ever.

«موج عظیم» اثر هوکوسائی، یکی از برجسته ترین طراحی‌ها تا به امروز.

And then the story changed

و بعد داستان زمانی تغییر کرد

when the situation at the power plant in Fukushima got out of hand.

که اوضاع در نیروگاه فوکوشیما از کنترل خارج شد.

And I remember these TV images of the workers in hazmat suits,

و این تصویرهای تلویزیونی از کارگرانی یادم می‌آید که لباس محافظ به تن داشته،

just walking through the site,

در محوطه راه می‌رفتند،

and what struck me was how quiet and serene it was.

و از این که چقدر آرام و بی‌صدا بود شگفت‌زده شدم.

And so I wanted to create an image of a silent catastrophe.

بنابراین می‌خواستم تصویری از فاجعه‌ای خاموش را خلق کنم.

And that's the image I came up with.

و این را کشیدم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

What I want to do is create an aha moment, for you, for the reader.

کاری که می‌خواهم انجام دهم ساختن لحظه ادراک برای شما،‌ برای خواننده است.

And unfortunately, that does not mean

و متاسفانه، به این معنا نیست

that I have an aha moment when I create these images.

که موقع خلق این تصویرها من آن لحظه ادراک را داشتم.

I never sit at my desk

هیچوقت پشت میزم

with the proverbial light bulb going off in my head.

با آن لامپ روشن تمثیلی که در سرم خاموش شود نمی‌نشینم.

What it takes is actually a very slow,

اتفاقی که می‌افتد حقیقتا روند خیلی آهسته،

unsexy process of minimal design decisions

غیرجذاب تصمیم‌گیری‌های طراحی مینیمال است

that then, when I'm lucky, lead to a good idea.

که بعدا وقتی شانس با من یار باشد، منتهی به ایده‌ای خوب می‌شود.

So one day, I'm on a train, and I'm trying to decode

بنابراین یک روز، توی قطار نشسته‌ام و سعی دارم

the graphic rules for drops on a window.

از قوانین گرافیکی قطرات روی پنجره رمزگشایی کنم.

And eventually I realize,

و نهایتا تشخیص می‌دهم،

"Oh, it's the background blurry upside-down,

«اوه، پس‌زمینه وارونه تار.

contained in a sharp image."

که در تصویری واضح قرار دارد.

And I thought, wow, that's really cool,

و فکر کردم، عجب، این خیلی باحال است،

and I have absolutely no idea what to do with that.

و مطلقا هیچ ایده‌ای ندارم که با آن چه کار کنم.

A while later, I'm back in New York,

و مدتی بعد، وقتی برگشتم نیویورک،

and I draw this image of being stuck on the Brooklyn bridge in a traffic jam.

این تصویر گیر افتادن روی پل بروکلین را در راه‌بندان کشیدم.

It's really annoying, but also kind of poetic.

واقعا آزاردهنده است اما به نوعی شاعرانه است.

And only later I realized,

و تنها بعدا پی بردم،

I can take both of these ideas and put them together in this idea.

که می‌توانم هر دو این ایده‌ها را با هم در یک ایده به کار ببرم.

And what I want to do is not show a realistic scene.

و آنچه می‌خواهم انجام دهم نشان دادن صحنه‌ای واقعی نیست.

But, maybe like poetry,

اما شاید مثل شعر و شاعری،

make you aware that you already had this image with you,

شما را به این آگاهی برساند که شاید قبلا این تصویر با شما وجود داشته است،

but only now I've unearthed it

اما تازه از آن رونمایی کرده‌ام

and made you realize that you were carrying it with you all along.

و باعث شدم که تشخیص دهید تمام مدت آن را با خود حمل می‌کردید.

But like poetry, this is a very delicate process

اما بنظرم مثل شاعری، روند بسیار لطیفی است

that is neither efficient nor scalable, I think.

که به نظر من، نه کارآمد است نه مقیاس‌پذیر.

And maybe the most important skill for an artist

و شاید مهم‌ترین مهارت برای هنرمند

is really empathy.

واقعا همدلی است.

You need craft and you need --

به استادی نیاز دارید و --

(Laughter)

(خنده)

you need creativity --

به خلاقیت نیاز دارید --

(Laughter)

(خنده)

thank you --

متشکرم --

to come up with an image like that.

برای رسیدن به تصویری مثل آن.

But then you need to step back

اما بعدا لازم است که عقب بایستید

and look at what you've done from the perspective of the reader.

و به آن از زاویه دید خواننده نگاه کنید.

I've tried to become a better artist by becoming a better observer of images.

با بهتر شدن در مشاهده تصاویر سعی کردم هنرمند بهتری شوم.

And for that, I started an exercise for myself

و برای این کار، تمرین مشقی را برای خودم

which I call Sunday sketching,

به اسم طراحی یکشنبه‌ها شروع کردم،

which meant, on a Sunday, I would take a random object I found around the house

یعنی که یک‌شنبه‌ها شی همینطوری را در خانه انتخاب می‌کردم

and try to see if that object could trigger an idea

و سعی می‌کردم ببینم آن شی ایده خاصی را می‌توانست جرقه بزند

that had nothing to do with the original purpose of that item.

که ربطی به هدف اصلی آن وسیله نداشته باشد.

And it usually just means I'm blank for a long while.

و این یعنی ذهنم معمولا برای مدتی طولانی کار نمی‌کند.

And the only trick that eventually works is if I open my mind

و تنها کلکی که بالاخره جواب می‌دهد این است که اگر ذهنم را باز کنم

and run through every image I have stored up there,

و در میان تصویرهایی که آنجا ذخیره کردم بگردم

and see if something clicks.

و ببینم چیزی جرقه می‌خورد.

And if it does, just add a few lines of ink to connect --

و اگر جرقه‌ای بخورد، فقط کمی جوهر برای وصل اضافه می‌شود --

to preserve this very short moment of inspiration.

تا این لحظه خیلی کوتاه الهامبخش را حفظ کند.

And the great lesson there

و درس اصلی قابل توجه این بود

was that the real magic doesn't happen on paper.

که جادو واقعی روی کاغذ اتفاق نمی‌افتد.

It happens in the mind of the viewer.

در ذهن ببیننده اتفاق می‌افتد.

When your expectations and your knowledge clash with my artistic intentions.

وقتی توقعات و دانش شما با نیات هنری من برخورد می‌کند.

Your interaction with an image,

تعامل شما با یک تصویر،

your ability to read, question, be bothered or bored or inspired

توانایی شما در خواندن، پرسیدن، اذیت شدن یا خسته شدن یا الهام گرفتن

by an image

از طریق یک تصویر

is as important as my artistic contribution.

به اندازه مشارکت هنری من مهم است.

Because that's what turns an artistic statement

چون آن چیزی است که واقعا بیانیه هنری را

really, into a creative dialogue.

به گفتگویی خلاقانه تبدیل می‌کند.

And so, your skill at reading images

و بنابراین، مهارت شما در خواندن تصویرها،

is not only amazing,

تنها شگفت‌آور نیست،

it is what makes my art possible.

بلکه هنر من را میسر می‌کند.

And for that, I thank you very much.

برای همین از شما خیلی سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

(Cheers)

(هورا)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)