Evgeny Morozov: How the Internet strengthens dictatorships

ایوگنی ماروزوف: آیا اینترنت همان چیزی است که اورول از آن می‌ترسید؟

Translator: Ardeshir Tayebi Reviewer: Maryam Nazari

Good morning. I think, as a grumpy Eastern European,

صبح بخیر. من، به‌عنوان یک آدم بهانه‌گیر اهل اروپای شرقی، فکر کنم

I was brought in to play the pessimist this morning. So bear with me.

امروز صبح از دنده چپ بلند شدم. پس باید حسابی تحملم کنید!

Well, I come from the former Soviet Republic of Belarus,

خوب، من اهل جمهوری شوروی بلاروس سابق هستم،

which, as some of you may know,

جایی که همونطوری که بعضی از شما هم ممکن است بدونید،

is not exactly an oasis of liberal democracy.

خیلی هم مهد دموکراسی آزاد نیست.

So that's why I've always been fascinated

به همین خاطر همیشه جذب این موضوع شده ام که

with how technology could actually reshape

واقعا تکنولوژی چطور می‌توانه تغییر

and open up authoritarian societies like ours.

و گشایشی در جوامع خودکامه مانند جامعه ما ایجاد کنه.

So, I'm graduating college

خب، فرض کنید من دارم از کالج فارغ التحصیل می‌شوم

and, feeling very idealistic,

و احساس آرمانگرایی می‌کنم،

I decided to join the NGO

تصمیم گرفتم که عضو یک سازمان مردم‌نهاد بشوم

which actually was using new media

که در حقیقت از رسانه‌های نو استفاده می‌کرد

to promote democracy and media reform

تا دموکراسی و اصلاحات رسانه‌ای را

in much of the former Soviet Union.

در بخش‌های گسترده‌ای از شوروی سابق رواج بدهد.

However, to my surprise,

هرچند، در کمال شگفتی،

I discovered that dictatorships

متوجه شدم که دیکتاتوری‌ها

do not crumble so easily.

به آسانی دچار فروپاشی نمی‌شوند.

In fact, some of them actually

در واقع بعضی‌ از آنها

survived the Internet challenge,

از چالش ایترنت جان سالم به در بردند

and some got even more repressive.

و بعضی دیگر حتی سرکوب گرتر شدند.

So this is when I ran out of my idealism and

من هم همینجا به آخر خط آرمانگرایی خودم رسیدم و

decided to quit my NGO job

تصمیم گرفتم که از شغل خودم در سازمان غیر انتفاعی بیام بیرون

and actually study how the Internet could impede democratization.

و در واقع به مطالعه این بپردازم که چگونه اینترنت میتونه در برابر دموکراتیزه شدن مانع ایجاد کنه.

Now, I must tell you that this was never

حالا، باید بهتون بگم که این هیچ وقت

a very popular argument,

بحث پرطرفداری نبوده

and it's probably not very popular yet

و همچنان هم برای برخی از شما

with some of you sitting in this audience.

بحث پرطرفداری نیست

It was never popular with many political leaders,

این بحث هیچ وقت بین بسیاری از رهبران سیاسی هم پرطرفدار نبوده

especially those in the United States

به خصوص اونایی که در ایالات متحده هستند

who somehow thought that new media

که یه جورایی فکر می‌کنن رسانه‌های جدید

would be able to do what missiles couldn't.

می‌تونن کاری رو انجام بدن که موشک‌ها نمی‌تونن

That is, promote democracy in difficult places

یعنی گسترس دموکراسی در جاهای دشوار

where everything else has already been tried and failed.

که همه چیز امتحان شده و شکست خورده.

And I think by 2009,

و من فکر می‌کنم تا سال ۲۰۰۹

this news has finally reached Britain,

این خبر بالاخره به بریتانیا هم رسیده

so I should probably add Gordon Brown to this list as well.

پس احتمالا باید گوردون براون رو هم به این لیست اضافه کنم

However, there is an underlying argument about logistics,

هرچند، یک بحث اساسی وجود داره درباره تدارکات،

which has driven so much of this debate. Right?

که یک مقدار زیادی از این مباحثه رو پیش برده، درسته؟

So if you look at it close enough,

بنابراین اگر از نزدیک به موضوع نگاه کنید،

you'll actually see that much of this

واقعا خواهید دید که موضوع

is about economics.

بیشتر در مورد اقتصاد است.

The cybertopians say, much like fax machines

آرمان‌شهر نشینان سایبری می‌گن، مثل کاری که دستگاه فاکس

and Xerox machines did in the '80s,

و زیراکس در دهه هشتاد انجام دادند

blogs and social networks

وبلاگ‌ها و شبکه‌های اجتماعی

have radically transformed the economics of protest,

شدیدا اقتصاد اعتراض رو تغییر دادند،

so people would inevitably rebel.

بنابراین مردم به ناچار طغیان خواهند کرد.

To put it very simply,

ساده‌تر بخوام بگم،

the assumption so far has been

تا حالا فرض بر این بوده که

that if you give people enough connectivity,

اگر به مردم ارتباطات کافی بدید

if you give them enough devices,

اگر بهشون وسایل کافی داده بشه

democracy will inevitably follow.

ناگزیر به دنبال دموکراسی خواهند رفت

And to tell you the truth,

و راستش رو بخواین

I never really bought into this argument,

من هیچ وقت واقعا به این نظریه اعتقادی نداشتم

in part because I never saw three American presidents

شاید دلیلش این باشه که هرگز ندیدم سه تا از روسای جمهور آمریکایی

agree on anything else in the past.

روی چیز دیگری در گذشته توافق داشته باشند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But, you know, even beyond that,

ولی، می‌دونید، حتی فراتر از این،

if you think about the logic underlying it,

اگر به منطقی که درش نهفته است فکر کنید،

is something I call iPod liberalism,

چیزی هست که من بهش لیبرالیسم آی‌پادی می‌گم،

where we assume that every single Iranian or Chinese

یعنی فرض کنیم هر ایرانی یا چینی

who happens to have and love his iPod

که یک آی‌پاد داشته باشه و دوستش داشته باشه

will also love liberal democracy.

پس حتمن عاشق لیبرال دموکراسی خواهد شد.

And again, I think this is kind of false.

و باز، من فکر می‌کنم این یه جورایی اشتباهه.

But I think a much bigger problem with this

اما به نظرم مشکل بزرگتر اینه که

is that this logic --

این منطق --

that we should be dropping iPods not bombs --

که ما باید آی‌پاد باران کنیم و نه بمباران --

I mean, it would make a fascinating title

منظورم اینه که این عنوان معرکه‌ای

for Thomas Friedman's new book.

برای کتاب جدید توماس فرایدمن خواهد بود.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But this is rarely a good sign. Right?

اما این نشانه‌ی خوبی نیست، درسته؟

So, the bigger problem with this logic

پس مشکل بزرگ‌تر این منطقه

is that it confuses the intended

که کاربرد مورد نظر از تکنولوژی

versus the actual uses of technology.

در تضاد با کاربرد واقعی تکنولوژی قرار می‌گیره.

For those of you who think that

برای بعضی از شما که فکر می‌کنید

new media of the Internet

رسانه‌های جدید اینترنتی

could somehow help us avert genocide,

می‌تونه به ما کمک کنه جلوی نسل کشی رو بگیریم،

should look no further than Rwanda,

بهتره یه نگاه به روآندا بندازید.

where in the '90s it was actually two radio stations

جایی که در دهه نود تنها دو ایستگاه رادیویی داشت

which were responsible for fueling much of the ethnic hatred in the first place.

که در گسترش نفرت قومی آتش بیار معرکه شده بودند،

But even beyond that, coming back to the Internet,

اما حتی فراتر از آن، برگردیم به اینترنت،

what you can actually see

چیزی که واقعا می‌شه دید

is that certain governments

این هست که حکومت‌های خاصی،

have mastered the use of cyberspace

استاد استفاده از فضای مجازی

for propaganda purposes. Right?

برای اهداف تبلیغاتی‌شون شدند. خوب؟

And they are building what I call the Spinternet.

و چیزی رو ساختند که من بهش می‌گم «چرخش‌نت» spinternt

The combination of spin, on the one hand,

ترکیب چرخاندن، از یک سو،

and the Internet on the other.

و اینترنت از سوی دیگر.

So governments from Russia to China to Iran

پس دولت‌ها از روسیه تا چین تا ایران

are actually hiring, training and paying bloggers

بلاگرهایی رو استخدام کردن و تمرین می‌دن و بهشون پول می‌دن

in order to leave ideological comments

که نظرات ایدئولوژیک بذارن

and create a lot of ideological blog posts

و یک عالمه پست‌های وبلاگی ایدئولوژیک بسازن

to comment on sensitive political issues. Right?

تا در مورد مسائل حساس سیاسی نظر بدن، خوب؟

So you may wonder, why on Earth are they doing it?

خوب ممکنه فکر کنید، آخه چرا این کار رو می‌کنن؟

Why are they engaging with cyberspace?

چرا درگیر فضای مجازی هستند؟

Well my theory is that

خوب نظریه‌ی من اینه که

it's happening because censorship actually

این در واقع به این خاطر رخ می‌ده که سانسور

is less effective than you think it is in many of those places.

در بسیاری از این کشورها تاثیری کمتر از آنچه که فکرش رو می‌کنید داره

The moment you put something critical in a blog,

اون لحظه که شما چیزی انتقادی رو روی وبلاگ قرار می‌دید،

even if you manage to ban it immediately,

حتی اگر بلافاصله جلوش گرفته بشه

it will still spread around thousands and thousands of other blogs.

در بین هزاران و هزاران وبلاگ دیگه گسترش پیدا می‌کنه.

So the more you block it,

پس هرچی بیشتر جلوش رو بگیرید،

the more it emboldens people to actually avoid the censorship

مردم رو برای فرار از سانسور جسورتر می‌کنید

and thus win in this cat-and-mouse game.

و اونها رو پیروز این بازی موش و گربه می‌کنید.

So the only way to control this message

پس تنها راه کنترل این پیغام

is actually to try to spin it

در واقع این هست که بچرخونیدش

and accuse anyone who has written something critical

و هرکسی که چیزی انتقادی می‌نویسه رو متهم کنید

of being, for example, a CIA agent.

به اینکه مثلا جاسوس CIA هستند.

And, again, this is happening quite often.

و باز تاکید کنم، این اتفاق اغلب می‌افته.

Just to give you an example of how it works in China, for example.

فقط برای اینکه دستتون بیاد این در چین چطور رخ می‌ده مثال بزنم.

There was a big case in February 2009

یک مورد بزرگی بود در فوریه ۲۰۰۹

called "Elude the Cat."

به نام «گربه رو بپا»

And for those of you who didn't know, I'll just give a little summary.

و برای برخی از شما که جریان رو نمی‌دونن، یک خلاصه‌ای بگم

So what happened is that a 24-year-old man,

چیزی که رخ داد این بود که یک مرد ۲۴ ساله،

a Chinese man, died in prison custody.

یک مرد چینی، در بازداشت فوت کرد.

And police said that it happened

و پلیس گفت این اتفاق برای این رخ داد

because he was playing hide and seek,

که اون شخص مشغول بازی قایم باشک،

which is "elude the cat" in Chinese slang,

که در اصطلاح عامیانه چینی بهش «گربه رو بپا» می‌گن،

with other inmates and hit his head

با یکی دیگه از هم سلولی‌ها بود و سرش

against the wall,

به دیوار برخورد کرد،

which was not an explanation which sat well with many Chinese bloggers.

و این توضیحی نبود که بسیاری از وبلاگ نویسان چینی رو قانع کنه.

So they immediately began posting a lot of critical comments.

بنابراین شروع کردند به انتشار حجم وسیعی از نظرات انتقادی.

In fact, QQ.com, which is a popular Chinese website,

راستش، QQ.com که یک وبسایت مشهور چینی است،

had 35,000 comments

ظرف چند ساعت ۳۵,۰۰۰ کامنت

on this issue within hours.

در مورد این مساله دریافت کرد

But then authorities did something very smart.

بعد مقامات مسئول یک تصمیم هوشمندانه گرفتند.

Instead of trying to purge these comments,

به جای اینکه این نظرات رو فیلتر کنند،

they instead went and reached out to the bloggers.

به جاش رفتند و دست کمک به سوی وبلاگ نویس‌ها دراز کردند.

And they basically said, "Look guys. We'd like you to become netizen investigators."

و در واقع بهشون گفته شد:«ببینید رفقا، ما می‌خوایم شما افسران سایبری باشید»

So 500 people applied,

بعد ۵۰۰ نفر فرم پر کردند.

and four were selected to actually go and tour the facility in question,

و چهار نفر انتخاب شدند که برن و بازدیدی از آنچه که صحبتش شد داشته باشند

and thus inspect it and then blog about it.

و بعد راجع بهش وبلاگ بنویسند.

Within days the entire incident was forgotten,

بعد از چند روز کل حادثه فراموش شده بود،

which would have never happened if they simply tried to block the content.

که اگر آنها سعی می‌کردند مانع انتشار محتوا بشوند هرگز رخ نمی‌داد.

People would keep talking about it for weeks.

مردم راجع بهش هفته‌ها صحبت می‌کردند.

And this actually fits with another interesting theory

و این دقیقا با یک نظریه‌ی جالب دیگه جور در میاد

about what's happening in authoritarian states

درباره‌ی اینکه در حکومت‌های خودکامه

and in their cyberspace.

و در فضای مجازی آنها چه می‌گذره.

This is what political scientists call authoritarian deliberation,

این همون چیزی هست که محقیقین سیاسی بهش تاملات اقتدارگرایانه می‌گن.

and it happens when governments are actually reaching out to their critics

و وقتی رخ می‌ده که حکومت‌ها در واقع دست کمک به سوی منتقدین دراز می‌کنن

and letting them engage with each other online.

و بهشون اجازه می‌دن که با همدیگه به صورت آنلاین تعامل کنند.

We tend to think

ما دوست داریم فکر کنیم

that somehow this is going to harm these dictatorships,

این یک جورایی به ضرر دیکتاتوری تموم می‌شه،

but in many cases it only strengthens them.

ولی در بسیاری از موارد تنها به قدرتمند‌تر شدن آنها منجر شده،

And you may wonder why.

و شما شاید تعجب کنید که چرا.

I'll just give you a very short list of reasons

فقط می‌خوام یک فهرست کوتاهی از دلایل رو براتون ارائه کنم

why authoritarian deliberation

که چرا تاملات اقتدارگرایانه

may actually help the dictators.

در اصل به دیکتاتورها کمک می‌کنه

And first it's quite simple.

و دلیل اول خیلی ساده است.

Most of them operate in a complete information vacuum.

بیشتر آنها در یک خلاء اطلاعاتی بسیار کامل عمل می‌کنند.

They don't really have the data they need

آنها واقعا اطلاعاتی که نیاز است رو در اختیار ندارند

in order to identify emerging threats facing the regime.

تا تهدیدات در حال ظهوری که رژیم با آن روبرو است رو شناسایی کنند.

So encouraging people to actually go online

بنابراین تشویق مردم برای اینکه آنلاین بشوند

and share information and data

و اطلاعات و داده‌ها رو

on blogs and wikis is great

در وبلاگ‌ها و ویکی‌ها به اشتراک بگذارند خیلی عالیه

because otherwise, low level apparatchiks and bureaucrats

چون در غیر اینصورت، افسران رده پایین و ماموران اداری

will continue concealing what's actually happening in the country, right?

به مخفی کردن آنچه که واقعا در کشور داره رخ می‌ده ادامه خواهند داد، خوب؟

So from this perspective, having blogs and wikis

پس از این منظر، داشتن وبلاگ و ویکی

produce knowledge has been great.

که دانش تولید کنند عالی خواهد بود.

Secondly, involving public in any decision making

دوم اینکه، درگیر کردن عموم در تصمیم گیری

is also great

هم بسیار خوب است

because it helps you to share the blame

چون به شما کمک می‌کند سرزنشی را که

for the policies which eventually fail.

به خاطر سیاست‌های شکست خورده با آن مواجهید با دیگران تقسیم کنید.

Because they say, "Well look, we asked you,

چون اونا می‌گن:«خوب نگاه کنید، ما از شما پرسیدیم،

we consulted you, you voted on it.

ما با شما مشورت کردیم، شما خودتون بهش رای دادید.

You put it on the front page of your blog.

شما این رو در صحفه اصلی وبلاگ‌تون قرار دادید.

Well, great. You are the one who is to blame."

خوب، در واقع این شما هستید که باید سرزنش بشید»

And finally, the purpose of

و در نهایت هدف از

any authoritarian deliberation efforts

هر نوع تلاش برای تاملات اقتدارگرایانه

is usually to increase the legitimacy of the regimes, both at home and abroad.

معمولا افزایش مشروعیت رژیم در داخل و خارج است.

So inviting people to all sorts of public forums,

بنابراین دعوت کردن مردم به همه جور انجمن عمومی،

having them participate in decision making,

تقاضا از آنان برای مشارکت در تصمیم گیری،

it's actually great.

در اصل عالیه.

Because what happens is that then

چرا که هرچیزی بعد از آن رخ بده

you can actually point to this initiative and say,

می‌تونید به این نکته اشاره کنید و بگید،

"Well, we are having a democracy. We are having a forum."

«خوب، ما دموکراسی داریم، ما انجمن داریم»

Just to give you an example,

یک مثالی براتون بزنم،

one of the Russian regions, for example,

یکی از مناطق روسیه به طور مثال

now involves its citizens

از شهرونداندش خواسته تا

in planning its strategy up until year 2020.

برای استراتژی تا سال ۲۰۲۰ برنامه ریزی کنند.

Right? So they can go online

خوب؟ اونا می‌تونن آنلاین بشن

and contribute ideas on what that region would look like by the year 2020.

و نظراتشون رو منتشر کنن و بگن دوست دارن ناحیه‌شون تا سال ۲۰۲۰ چه شکلی باشه.

I mean, anyone who has been to Russia would know

منظورم اینه که، هرکسی که در روسیه باشه می‌دونه

that there was no planning in Russia for the next month.

که در روسیه حتی برنامه‌ای برای ماه بعد هم وجود نداره.

So having people involved in planning for 2020

بنابراین تقاضا از مردم برای برنامه ریزی برای سال ۲۰۲۰

is not necessarily going to change anything,

لزوما چیزی رو تغییر نخواهد داد،

because the dictators are still the ones who control the agenda.

چون دیکتاتور هست که همچنان دستورات رو کنترل می‌کنه

Just to give you an example from Iran,

یک مثال هم از ایران براتون بزنم

we all heard about the Twitter revolution

ما همه راجع به انقلاب توییتری شنیدیم

that happened there,

که اونجا رخ داد،

but if you look close enough, you'll actually see

اما اگر به اندازه کافی دقیق نگاه کنید، در واقع خواهید دید

that many of the networks and blogs

که خیلی از شبکه‌ها و وبلاگ‌ها

and Twitter and Facebook were actually operational.

و توییتر و فیسبوک قابل استفاده بودن.

They may have become slower,

کند تر شده بودند،

but the activists could still access it

اما فعالان همچنان بهشون دسترسی داشتند

and actually argue that having access to them

و راستش دسترسی داشتن به آنها

is actually great for many authoritarian states.

در واقع درس بسیار خوبی برای سایر حکومت‌های خودکامه است.

And it's great simply because

و خیلی ساده است چون

they can gather open source intelligence.

توانستند یک منبع باز اطلاعاتی داشته باشند.

In the past it would take you weeks, if not months,

در گذشته هفته‌ها، اگر نگیم ماه‌ها، طول می‌کشید

to identify how Iranian activists connect to each other.

تا متوجه بشن فعالان ایرانی چطور با هم ارتباط دارند.

Now you actually know how they connect to each other

حالا در واقع می‌دونن چطور ارتباط دارند

by looking at their Facebook page.

فقط کافیه یه نگاه به صفحه فیسبوک آنها بندازن

I mean KGB, and not just KGB,

منظورم این هست که KGB، و نه فقط KGB،

used to torture in order to actually get this data.

مردم رو شکنجه می‌داد تا این اطلاعات رو بدست بیاره

Now it's all available online.

و حالا آنلاین در دسترس هست.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But I think the biggest conceptual pitfall

اما به گمانم بزرگ‌ترین تله مفهومی

that cybertopians made

که آرمان‌شهرگرایان سایبری درست کردن

is when it comes to digital natives, people who have grown up online.

وقتی هست که به بحث بومیان دیجیتال می‌رسیم، مردمی که آنلاین رشد کردند.

We often hear about cyber activism,

ما معمولا راجع به فعالان سایبری می‌شنویم.

how people are getting more active because of the Internet.

اینکه چطور به خاطر اینترنت مردم فعال‌تر شدند.

Rarely hear about cyber hedonism, for example,

به ندرت راجع به ساده‌انگاری سایبری می‌شنویم، برای مثال،

how people are becoming passive.

اینکه چقدر مردم منفعل شدند.

Why? Because they somehow assume that the Internet

چرا؟ چون یه جورایی فکر می‌کنن که اینترنت

is going to be the catalyst of change

قراره کاتالیزوری برای تغییرات باشه

that will push young people into the streets,

و جوانان رو به خیابان‌ها بکشونه،

while in fact it may actually be the new opium for the masses

در حالی که در واقع تبدیل به افیون جدیدی برای توده‌ها شده

which will keep the same people in their rooms downloading pornography.

و همون مردم رو در اتاق‌شون نگه داشته که الفیه و شلفیه دانلود کنند.

That's not an option being considered too strongly.

این گزینه‌ای نیست که خیلی جدی گرفته شده باشه.

So for every digital renegade that is revolting in the streets of Tehran,

بنابراین به ازای هر مرتد دیجیتالی که در خیابان‌های تهران تظاهرات می‌کنه

there may as well be two digital captives

دو اسیر دیجیتال وجود داره که

who are actually rebelling only in the World of Warcraft.

داره در World of Warcraft (نام یک بازی آنلاین) شورش می‌کنه

And this is realistic. And there is nothing wrong about it

و این واقع‌گرایانه است. و هیچ اشتباهی درش نیست

because the Internet has greatly empowered many of these young people

چرا که اینترنت بسیاری از این جوانان رو توانمند کرده

and it plays a completely different social role for them.

و نقش اجتماعی کاملا متفاوتی رو برای هر کدوم از آنها بازی می‌کنه.

If you look at some of the surveys

اگر یک نگاهی به نظر سنجی راجع به اینکه

on how the young people actually benefit from the Internet,

جوانان در واقع چطور از اینترنت بهره می‌برند بندازیم،

you'll see that the number of teenagers in China, for example,

عدد نوجوانان در چین رو خواهید دید به طور مثال،

for whom the Internet actually broadens their sex life,

که اینترنت زندگی جنسی آنها رو گسترش داده،

is three times more than in the United States.

سه برابر بیشتر از ایالات متحده.

So it does play a social role,

بنابراین نفش اجتماعی بازی می‌کنه،

however it may not necessarily lead to political engagement.

هرچند که لزوما به کنشگری سیاسی منجر نمی‌شه.

So the way I tend to think of it

من مایلم اینطوری به قضیه نگاه کنم

is like a hierarchy of cyber-needs in space,

مانند سلسله مراتبی از نیازهای سایبری در فضا،

a total rip-off from Abraham Maslow.

یک کپی نازل از آبراهام ماسلو

But the point here is that

اما نکته اینجاست که

when we get the remote Russian village online,

وقتی که ما یک روستای دور افتاده روسیه رو آنلاین می‌کنیم

what will get people to the Internet

آنچه که مردم رو به اینترنت می‌کشونه

is not going to be the reports from Human Rights Watch.

این نیست که برن و به دیدبان حقوق بشر گزارش بدن

It's going to be pornography, "Sex and the City,"

دنبال پورنو گرافی می‌گردن، Sex and the City (نام یک سریال تلویزیونی)

or maybe watching funny videos of cats.

یا شاید هم تماشای ویدیوهای بامزه از گربه‌ها.

So this is something you have to recognize.

پس این چیزی هست که باید بشناسید.

So what should we do about it?

خوب چه باید در این مورد بکنیم؟

Well I say we have to stop thinking

خوب من می‌گم که باید دست از

about the number of iPods per capita

شمردن سرانه‎‌ی آی‌پاد برداریم

and start thinking about ways in which

و شروع کنیم به فکر کردن درباره راه‌هایی که

we can empower intellectuals,

می‌تونیم روشنفکران، دگراندیشان،

dissidents, NGOs and then the members of civil society.

سازمان‌های غیر دولتی و بعد اعضای جامعه مدنی رو تقویت کنیم.

Because even what has been happening up 'til now

چون آنچه که تا الان رخ داده

with the Spinternet and authoritarian deliberation,

با این «چرخش‌نت» و تاملات اقتدارگرایانه،

there is a great chance that those voices will not be heard.

احتمال زیادی هست که آن صداها هرگز شنیده نشوند.

So I think we should shatter some of our utopian assumptions

پس به نظر من باید در آرمان‌گرایی رو تخته کنیم

and actually start doing something about it.

و واقعا یک کاری در این مورد انجام بدیم.

Thank you.

ممنونم

(Applause)

(تشویق حاضرین)