What happens if you're injected with the wrong blood type? - Bill Schutt

Translator: Yanawut Manmana Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In 1881, doctor William Halsted rushed to help his sister Minnie,

ในปี ค.ศ. 1881 นายแพทย์วิลเลี่ยม ฮัลสเต็ด ได้พยายามที่จะช่วยน้องสาวเขาที่ชื่อ มินนี่

who was hemorrhaging after childbirth.

ที่มีภาวะเสียเลือดจากการคลอดลูก

He quickly inserted a needle into his arm,

เขาสอดเข็มเข้าไปที่แขนของเขาอย่างเร่งรีบ

withdrew his own blood, and transferred it to her.

เพื่อสูบเลือดของเขาและถ่ายมันไปให้กับ น้องสาว

After a few uncertain minutes, she began to recover.

และภายในเวลาความเป็นความตายนั่น เธอก็เริ่มที่จะฟื้นตัว

Halsted didn’t know how lucky they’d gotten.

ฮัลสเต็ดไม่รู้เลยว่าพวกเขาโชคดีแค่ไหน

His transfusion only worked because he and his sister

การถ่ายเสร็จของพวกเขาสำเร็จ นั่นก็เพราะเขาและน้องสาว

happened to have the same blood type—

บังเอิญมีเลือดหมู่เดียวกัน

something that isn’t guaranteed, even among close relatives.

ซึ่งมันไม่ได้แน่นอนเสมอไป แม้แต่ในญาติที่ใกล้ชิดกัน

Blood types hadn’t been discovered by Halsted’s time,

หมู่เลือดนั้นยังไม่ได้ถูกค้นพบ ในยุคของฮัลสเต็ด

though people had been experimenting with transfusions for centuries—

แม้ว่าผู้คนจะทำการถ่ายเลือด มาก่อนแล้วหลายศตวรรษ

mostly unsuccessfully.

แต่ส่วนมากมักจะไม่ประสบความสำเร็จ

In 1667, a French physician named Jean-Baptiste Denis

ในปี ค.ศ. 1667 แพทย์ชาวฝรั่งเศส นามว่าจอห์นแบปทีสติ เดนี่

became the first to try the technique on a human.

เป็นคนแรกที่ได้ลองเทคนิค การถ่ายเลือดในมนุษย์

Denis transfused sheep’s blood into Antoine Mauroy,

เดนี่พยายามที่จะถ่ายเลือดจากแกะ ไปให้กับ แอนทวน มาววา

a man likely suffering from psychosis,

ชายผู้ซึ่งป่วยจากอาการโรคจิต

in the hopes that it would reduce his symptoms.

ด้วยความหวังว่าอาการของเขาจะดีขึ้น

Afterward, Mauroy was in good spirits.

หลังจากการถ่ายเลือด มาาวามีอาการที่ดี

But after a second transfusion, he developed a fever,

แต่ในการถ่ายเลือดครั้งที่สอง เขาก็เกิดอาการไข้

severe pain in his lower back, intense burning in his arm,

ปวดตรงบริเวณด้านหลัง มีอาการไหม้ที่ตรงบริเวณแขน

and he urinated a thick, black liquid.

และปัสสาวะออกมาเป็นของเหลวข้นสีดำ

Though nobody knew it at the time,

แม้ว่าตอนนั้นจะยังไม่มีใครรู้ว่าทำไม

these were the signs of a dangerous immune response unfolding inside his body.

แต่นั่นคือสัญญาณอันตรายที่ภูมิคุ้มกัน ตอบสนองภายในร่างกายของเขา

This immune response starts  with the production of proteins

ระบบภูมิคุ้มกันจะเริ่มตอบสนอง ด้วยการผลิตโปรตีน

called antibodies,

ที่เรียกว่า แอนติบอดี

which distinguish the body’s own cells from intruders.

ซึ่งสามารถแยกแยะเซลล์ภายในร่างกาย ออกจากผู้บุกรุกได้

They do so by recognizing the foreign proteins, or antigens,

แอนติบอดีสามารถจดจำโปรตีนแปลกปลอม หรือที่เรียกว่า แอนติเจน

embedded in an intruder’s cell membrane.

ซึ่งถูกฝังอยู่บนเยื่อหุ้มเซลล์ของผู้บุกรุก

Antibodies latch onto the antigens,

แอนติบอดีจะเข้าไปจับกับแอนติเจน

signaling other immune cells to attack and destroy the foreign cells.

และส่งสัญญาณไปยังเซลล์ภูมิคุ้มกันอื่น ๆ ให้ทำลายเซลล์แปลกปลอมเหล่านี้

The destroyed cells are flushed from the body in urine.

เซลล์ที่ถูกทำลายจะถูกทิ้งออกจากร่างกาย ผ่านทางปัสสาวะ

In extreme cases, the massive break down of cells

และในกรณีรุนแรง ซึ่งมีการทำลายเซลล์ เป็นจำนวนมาก

causes clots in the bloodstream that disrupt the flow of blood to vital organs,

ก็จะทำให้เกิดการอุดตันของเส้นเลือด และทำหลายไหลเวียนของเลือดไปยังอวัยวะต่าง ๆ

overload the kidneys, and cause organ failure.

ทำให้การทำงานของไตหนักเกินไป และเป็นเหตุให้อวัยวะล้มเหลว

Fortunately, Denis’s patient survived the transfusion.

โชคยังดีที่ผู้ป่วยของเดนี่สามารถรอดตาย จากการถ่ายเลือดมาได้

But, after other cross-species transfusions proved fatal,

แต่นั่นทำให้เห็นว่าถ่ายเลือดข้ามสายพันธุ์ นำไปสู่การเสียชีวิต

the procedure was outlawed across Europe,

การถ่ายเลือดได้กลายเป็นเรื่อง ผิดกฎหมายทั่วยุโรป

falling out of favor for several centuries.

และเป็นเรื่องไม่นิยมนานหลายทศวรรษ

It wasn’t until 1901 that Austrian physician Karl Landsteiner

จนกระทั่งปี ค.ศ. 1901 นายแพทย์ชาวออสเตรีย นามว่า คาร์ล ลานสไตเนอร์

discovered blood types,

ได้ค้นพบหมู่เลือด

the crucial step in the success of human to human blood transfusions.

ซึ่งเป็นก้าวสำคัญของความสำเร็จ ในการถ่ายเลือดจากคนสู่คน

He noticed that when different types were mixed together, they formed clots.

เขาสังเกตเห็นว่าเมื่อเลือดต่างหมู่กัน ถูกผสมเข้าด้วยกัน เลือดก็จะรวมตัวเป็นก้อน

This happens when antibodies latch on to cells with foreign antigens,

สิ่งนี้เกิดจากแอนติบอดี เข้าไปจับกับแอนติเจนของเซลล์แปลกปลอม

causing blood cells to clump together.

และทำให้เซลล์เม็ดเลือดมารวมตัวกัน

But if the donor cells are the same blood type as the recipient’s cells,

แต่ถ้าเซลล์ของผู้บริจาค ตรงกับหมู่เลือดของเซลล์ของผู้รับ

the donor cells won’t be flagged for destruction, and won’t form clumps.

เซลล์ของผู้บริจาคจะไม่ถูกตั้งเป็นเป้าหมาย สำหรับการทำลายและจะไม่รวมตัวกันเป็นก้อน

By 1907,

โดยในปี ค.ศ. 1907

doctors were mixing together small amounts of blood before transfusing it.

เหล่าแพทย์จะลองผสมเลือดในปริมาณน้อยเข้า ด้วยกัน ก่อนที่จะทำการถ่ายเลือด

If there were no clumps, the types were a match.

หากไม่เกิดการรวมตัวกัน แสดงว่ากรุ๊ปเลือดนั้นตรงกัน

This enabled them to save thousands of lives,

และสิ่งนี้ทำให้พวกเขาสามารถ ช่วยชีวิตคนนับพันคน

laying the foundation for modern transfusions.

และเป็นรากฐาน สำหรับการถ่ายเลือดในยุคสมัยใหม่

Up to this point, all transfusions had occurred in real time,

ในช่วงเวลานั้น การถ่ายเลือดทั้งหมด จะเกิดขึ้นข้างเตียงผู้ป่วยทันที

directly between two individuals.

และเป็นการถ่ายเลือดโดยตรงระหว่างคนสองคน

That’s because blood begins to clot almost immediately

เนื่องจากว่าเลือดจะเริ่มรวมตัวกัน ภายในทันที

after coming into contact with air—

ที่มันได้สัมผัสกับอากาศ

a defense mechanism to prevent excessive blood loss after injury.

ซึ่งนั่นเป็นกลไกในการป้องกันการสูญเสีย เลือดหลังจากได้รับบาดเจ็บ

In 1914, researchers discovered that the chemical sodium citrate

ในปี ค.ศ. 1914 นักวิจัยได้ค้นพบ สารเคมีที่ชื่อว่า โซเดียมซิเตรต

stopped blood coagulating by removing the calcium necessary for clot formation.

ซึ่งช่วยหยุดการแข็งตัวของเลือดได้โดยกำจัด แคลเซียมที่เป็นสารสำคัญในการรวมเป็นก้อน

Citrated blood could be stored for later use—

เลือดที่ผสมซิเตรตสามารถ เก็บไว้ใช้ในภายหลังได้

the first step in making large scale blood transfusions possible.

ซึ่งเป็นก้าวแรกที่ทำให้การถ่ายเลือด ในระดับที่ใหญ่ขึ้นสามารถเป็นไปได้

In 1916, a pair of American scientists found an even more effective anticoagulant

ในปี 1916 นักวิทยาศาสตร์อเมริกันคู่หนึ่ง ได้ค้นพบสารกันเลือดแข็งที่ให้ผลที่มากขึ้น

called heparin, which works by deactivating enzymes that enable clotting.

ที่เรียกว่า เฮปาริน ซึ่งทำงานโดยการลดความ สามารถของเอนไซม์ช่วยในการแข็งตัว

We still use heparin today.

โดยเราก็ยังคงใช้เฮปารินมาจนถึงทุกวันนี้

At the same time,

และในเวลาเดียวกันนั้น

American and British researchers developed portable machines

นักวิจัยชาวอเมริกันและอังกฤษ ก็ได้พัฒนาเครื่องพกพา

that could transport donor blood onto the battlefields of World War I.

ที่สามารถขนส่งเลือดไปสู่สนามรบ ในสงครามโลกครั้งที่ 1

Combined with the newly-discovered heparin,

และเมื่อผนวกกับการค้นพบเฮปาริน

medics safely stored and preserved liters of blood,

เหล่าแพทย์จึงสามารถเก็บ และคงสภาพเลือดไว้ได้อย่างปลอดภัย

wheeling it directly onto the battlefield to transfuse wounded soldiers.

และส่งมันไปยังสนามรบ เพื่อการถ่ายเลือดให้กับทหารที่บาดเจ็บ

After the war, this crude portable box would become the inspiration

โดยหลังจากสงคราม กล่องแบบพกพาเหล่านี้ ได้กลายมาเป็นแรงบันดาลใจ

for the modern-day blood bank, a fixture of hospitals around the world.

สำหรับธนาคารเลือดที่ทันสมัย ซึ่งถูกติดตั้งในโรงพยาบาลทั่วโลก