What happens if you're injected with the wrong blood type? - Bill Schutt

Translator: Atefeh Rashidi Reviewer: Leila Ataei

In 1881, doctor William Halsted rushed to help his sister Minnie,

در سال ۱۸۸۱، دکتر ویلیام هالستد با عجله برای کمک به خواهرش مینی شتافت،

who was hemorrhaging after childbirth.

که دچار خونریزی بعد از زایمان شده بود.

He quickly inserted a needle into his arm,

به سرعت سوزنی را وارد بازویش کرد،

withdrew his own blood, and transferred it to her.

خون خود را کشید و آن را به او منتقل کرد.

After a few uncertain minutes, she began to recover.

بعد از دقایق نامعلومی، او شروع به بهبودی کرد.

Halsted didn’t know how lucky they’d gotten.

هالستد نمی‌دانست که چقدر خوش‌شانس بودند.

His transfusion only worked because he and his sister

انتقال خونش تنها به این دلیل موفق بود که او و خواهرش

happened to have the same blood type—

به صورت اتفاقی گروه‌های خونی یکسانی داشتند-

something that isn’t guaranteed, even among close relatives.

چیزی که حتی در میان بستگان نزدیک هم قابل تضمین نیست.

Blood types hadn’t been discovered by Halsted’s time,

گروه‌های خونی در زمان هالستد کشف نشده بودند،

though people had been experimenting with transfusions for centuries—

با این حال مردم برای قرنها انتقال خون را آزمایش کرده بودند-

mostly unsuccessfully.

که اغلب ناموفق بودند.

In 1667, a French physician named Jean-Baptiste Denis

در سال ۱۶۶۷، یک طبیب فرانسوی به نام ژان باپتیست دنیس

became the first to try the technique on a human.

اولین شخصی بود که این روش را روی انسان امتحان کرد.

Denis transfused sheep’s blood into Antoine Mauroy,

دنیس خون گوسفند را به آنتوان موروی تزریق کرد،

a man likely suffering from psychosis,

مردی که احتمالاً از روان پریشی رنج می برد،

in the hopes that it would reduce his symptoms.

به امید اینکه علائمش کاهش یابد.

Afterward, Mauroy was in good spirits.

پس از آن، موروی حال خوبی داشت.

But after a second transfusion, he developed a fever,

اما بعد از تزریق دوم، تب کرد،

severe pain in his lower back, intense burning in his arm,

درد شدیدی در کمر و سوزش زیادی در بازویش احساس کرد،

and he urinated a thick, black liquid.

و مایع غلیظ ، سیاه رنگی ادرار کرد.

Though nobody knew it at the time,

اگر چه، در آن زمان کسی آن را نمی دانست،

these were the signs of a dangerous immune response unfolding inside his body.

اینها نشانه‌های پاسخ خطرناک سیستم ایمنی بود که در بدنش ظاهر شده بودند.

This immune response starts  with the production of proteins

این پاسخ ایمنی با تولید پروتئینی شروع میشود

called antibodies,

که پادتن نامیده میشود.

which distinguish the body’s own cells from intruders.

که سلولهای بدن ما را از سلول‌های ناشناس تشخیص می‌دهد.

They do so by recognizing the foreign proteins, or antigens,

آنها این کار را با تشخیص پروتئین‌های بیگانه،یا آنتی ژن‌ها،

embedded in an intruder’s cell membrane.

که درون غشای سلولی تجاوزکننده جای گرفته است انجام می‌دهند.

Antibodies latch onto the antigens,

پادتن‌ها روی انتی‌ژن‌ها می‌چسبند،

signaling other immune cells to attack and destroy the foreign cells.

سیگنالی به دیگر سلول‌های ایمنی برای حمله و تخریب سلولهای بیگانه می‌فرستند.

The destroyed cells are flushed from the body in urine.

سلولهای تخریب شده از طریق ادرار از بدن تخلیه می‌شود.

In extreme cases, the massive break down of cells

در موارد شدیدتر، تجزیه گسترده سلولها

causes clots in the bloodstream that disrupt the flow of blood to vital organs,

در مسیر خون لخته ایجاد می کند که جریان خون را به اندامهای حیاتی مختل می کند،

overload the kidneys, and cause organ failure.

باعث پر شدن بیش از حد کلیه‌ها، و نارسایی اندام می‌شود.

Fortunately, Denis’s patient survived the transfusion.

خوشبختانه، بیمار دنیس از انتقال خون جان سالم به در برد.

But, after other cross-species transfusions proved fatal,

اما،ا نتقال خونهای گونه‌های متقابل بعدی کشنده بود،

the procedure was outlawed across Europe,

این روش در سراسر اروپا غیرقانونی شد،

falling out of favor for several centuries.

برای چند قرن محبوبیتش را از دست داد.

It wasn’t until 1901 that Austrian physician Karl Landsteiner

از این روش استفاده نمی‌شد تا ۱۹۰۱ که کارل لندشتاینر پزشک اتریشی

discovered blood types,

گروه‌های خونی را کشف کرد،

the crucial step in the success of human to human blood transfusions.

گامی مهم در موفقیت انتقال خون از انسان به انسان.

He noticed that when different types were mixed together, they formed clots.

او متوجه شد وقتی که گروه‌های مختلف با هم ترکیب می‌شوند، تشکیل لخته می‌دهند.

This happens when antibodies latch on to cells with foreign antigens,

این مساله زمانی رخ می‌دهد که پادتن‌ها به سلول‌هایی با آنتی ژنهای بیگانه می‌چسبند،

causing blood cells to clump together.

سبب جمع شدن سلولهای خونی کنار هم می‌شود.

But if the donor cells are the same blood type as the recipient’s cells,

اما اگر سلولهای اهدا کننده هم گروه خونی سلولهای گیرنده باشند،

the donor cells won’t be flagged for destruction, and won’t form clumps.

سلولهای اهداگر بر اثر تخریب از پا در نخواهند آمد، و لخته تشکیل نمی شود.

By 1907,

تا ۱۹۰۷،

doctors were mixing together small amounts of blood before transfusing it.

پزشکان مقادیر کمی از خونها را قبل از انتقال با هم مخلوط می‌کردند.

If there were no clumps, the types were a match.

اگر لخته‌ای وجود نداشت، گروه‌ها به هم می خوردند.

This enabled them to save thousands of lives,

این روش آنها را قادر ساخت جان هزاران نفر را نجات دهند،

laying the foundation for modern transfusions.

و بستری باشد برای انتقال خونهای امروزی.

Up to this point, all transfusions had occurred in real time,

تا اینجا، تمامی انتقال‌های خونی در زمان واقعی اتفاق رخ داده بود،

directly between two individuals.

مستقیما بین دو شخص.

That’s because blood begins to clot almost immediately

به این خاطر که خون تقریبا بلافاصله شروع به لخته شدن می‌کند،

after coming into contact with air—

بعد از تماس با هوا-

a defense mechanism to prevent excessive blood loss after injury.

راهکاریی دفاعی برای جلوگیری از دست دادن خون اضافی پس از جراحت.

In 1914, researchers discovered that the chemical sodium citrate

در ۱۹۱۴، محققان کشف کردند که سیترات سدیم شیمیایی

stopped blood coagulating by removing the calcium necessary for clot formation.

با از بین بردن کلسیم لازم برای تشکیل لخته جلو انعقاد خون را می‌گیرد.

Citrated blood could be stored for later use—

خون سیتراته شده می‌تواند برای استفاده بعدی ذخیره شودـ

the first step in making large scale blood transfusions possible.

نخستین گام که انتقال های خون را در مقادیر بیشتر ممکن ساخت.

In 1916, a pair of American scientists found an even more effective anticoagulant

در سال ۱۹۱۶، دو دانشمند آمریکایی حتی ضد انعقاد موثرتر هپارین را یافتند

called heparin, which works by deactivating enzymes that enable clotting.

که کارش غیر فعال کردن آنزیمهایی است که باعث لخته می‌شود.

We still use heparin today.

ما امروز هم از هپارین استفاده می‌کنیم.

At the same time,

هم زمان،

American and British researchers developed portable machines

محققان آمریکایی و انگلیسی دستگاههای قابل حملی را توسعه دادند

that could transport donor blood onto the battlefields of World War I.

که می‌توانست خون انتقال دهنده را به جبهه‌های جنگ جهانی اول منتقل کند.

Combined with the newly-discovered heparin,

در ترکیب با هپارین تازه کشف شده،

medics safely stored and preserved liters of blood,

بهدارها قادر به نگهداری و ذخیره مطمئن مقادر مختلف خون بودند،

wheeling it directly onto the battlefield to transfuse wounded soldiers.

که مستقیما در جبهه‌های جنگ ارسال می‌شد تا به سربازان زخمی تزریق شود.

After the war, this crude portable box would become the inspiration

پس از جنگ، این جعبه زمخت قابل حمل به الهامی برای

for the modern-day blood bank, a fixture of hospitals around the world.

بانک خون مدرن امروزی تبدیل شد، یک پای ثابت در بیمارستانهای سراسر جهان.