Can the economy grow forever?

Translator: Teerachart Prasert Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Let’s say you discover a magical gold coin that doubles every 25 years.

สมมติว่าคุณค้นพบเหรียญวิเศษ ที่เพิ่มจำนวนเป็นสองเท่าได้ทุก ๆ 25 ปี

75 years later, you’d only have eight coins.

75 ปึ ผ่านไป คุณจะมีเหรียญแค่ 8 เหรียญ

But 1,000 years later, you’d have over a trillion.

แต่พอผ่านไป 1,000 ปี คุณจะมีถึง 1 ล้านล้านเหรียญ

And in just 4,600 years, your gold coins would outweigh the observable universe.

และผ่านไปเพียง 4,600 ปี เหรียญทั้งหมดนั้น จะน้ำหนักมากยิ่งกว่าทั้งจักรวาลเสียอีก

This periodic doubling is an example of exponential growth,

การทวีคูณเพิ่มตามระยะเวลาแบบนี้ เป็นตัวอย่างของการเติบโตแบบยกกำลัง

and while we’re not in any danger of discovering a real-life golden goose-coin,

เรายังไม่ค้นพบเหรียญวิเศษทวีคูณแบบนี้ ในชีวิตจริง

something almost as consequential has been growing like this

แต่ยังมีสิ่งสำคัญหนึ่งที่เติบโต ด้วยลักษณะเช่นนี้

for the past 200 or so years: the global economy.

มานานกว่า 200 ปีที่ผ่านมา นั่นคือ เศรษฐกิจโลก

Many economists think that an eternally growing economy

นักเศรษฐศาสตร์หลายคนเชื่อว่า เศรษฐกิจที่เติบโตตลอดกาล

is necessary to keep improving people’s lives,

เป็นสิ่งจำเป็น สำหรับการเพิ่มคุณภาพชีวิตประชากร

and that if the global economy stops growing,

และหากเศรษฐกิจโลกหยุดเติบโต

people would fight more over the fixed amount of value that exists,

ผู้คนจะหันมาแย่งชิง สมบัติจำนวนจำกัดที่มีอยู่

rather than working to generate new value.

แทนที่จะทำงานเพื่อสร้างสมบัติใหม่เพิ่มเติม

That raises the question:

นำมาซึ่งคำถามว่า

is infinite growth possible on a finite planet?

บนโลกที่มีทรัพยากรจำกัดนั้น การเติบโตตลอดกาลเป็นไปได้จริงหรือ

We measure economic growth by tracking the total financial value

เราวัดการเติบโตทางเศรษฐกิจ โดยการตรวจสอบมูลค่าทางการเงินทั้งหมด

of everything a country (or the world) produces and sells on the market.

ของผลิตภัณฑ์ทุกอย่างที่ประเทศ (หรือโลก) ผลิตหรือจำหน่ายในตลาด

These products can help us meet basic needs

ผลิตภัณฑ์เหล่านี้ ช่วยตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐาน

or improve our individual and collective quality of life.

หรือเพิ่มคุณภาพชีวิต ของทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม

But they also, crucially, take resources to invent, build, or maintain.

แต่ที่สำคัญคือ การประดิษฐ์ สร้าง และดูแล ผลิตภัณฑ์เหล่านี้ ล้วนแล้วต้องใช้ทรัพยากร

For example, this smartphone.

ตัวอย่างเช่น สมาร์ทโฟน

It’s valuable in part because it contains aluminum, gallium, and silicon,

สมาร์ทโฟนมีมูลค่า เพราะมีการใช้ชิ้นส่วนของ อลูมินัม แกลเลียม และซิลิคอน

all of which took energy and resources to mine, purify, and turn into a phone.

ซึ่งล้วนต้องใช้พลังงานและทรัพยากร ในการขุดเหมือง สกัดแร่ และทำเป็นโทรศัพท์

It’s also valuable because of all the effort that went

นอกจากนั้น มันยังมีมูลค่า เพราะการใช้แรงงาน

into designing the hardware and writing the software.

เพื่อการออกแบบฮาร์ดแวร์ และเขียนโปรแกรมซอฟต์แวร์

And it’s also valuable because a guy in a black turtleneck got up on stage

อีกสาเหตุที่มันมีมูลค่า เพราะว่ามีคนใส่เสื้อคอเต่าสีดำเดินขึ้นเวที

and told you it was.

แล้วบอกคุณว่า มันมีมูลค่า

So how do we grow the total financial value of all things?

แล้วเราจะเพิ่มมูลค่าทางการเงิน ของสิ่งของต่าง ๆ ได้อย่างไรล่ะ

One way is to make more things.

วิธีหนึ่งคือ สร้างสิ่งของเพิ่มขึ้นมา

Another way is to invent new things.

อีกวิธีคือ ประดิษฐ์คิดค้นสิ่งของใหม่ ๆ

However you do it, growing the economy requires resources and energy.

แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน เศรษฐกิจจะเติบโตได้ ล้วนต้องมีทั้งทรัพยากรและพลังงาน

And eventually, won’t we just run out?

เมื่อถึงจุดหนึ่ง เราจะไม่ใช้ไปจนหมดหรือ

To answer this question, let's consider what goes into the economy

เพื่อหาคำตอบ เรามาพิจารณาดูว่า เศรษฐกิจต้องใช้อะไรตั้งต้น

and what comes out of it:

แล้วได้อะไรมาเป็นผลลัพธ์

its inputs are labor, capital— which you can think of as money—

เศรษฐกิจมีตัวตั้งต้น คือแรงงาน ทุนทรัพย์ ซึ่งอาจมองว่าเป็นเงินทุนก็ได้

and natural resources, like water or energy.

และทรัพยกรธรรมชาติ เช่น น้ำ หรือ พลังงาน

Its output is value.

ผลลัพธ์คือ มูลค่าสินค้าหรือผลิตภัณฑ์

Over the past 200 years, economies have gotten exponentially more efficient

ใน 200 กว่าปีที่ผ่านมา เศรษฐกิจโลก ได้พัฒนาประสิทธิภาพในการสร้างมูลค่าเพิ่ม

at producing value.

ได้ดีขึ้นอย่างทวีคูณ

If we, as a species, are able to keep upgrading our economies

หากพวกเรา ในฐานะสัตว์โลกสปีชีส์หนึ่ง สามารถยกระดับระบบเศรษฐกิจเราไปได้เรื่อย ๆ

so that they get ever-more efficient,

จนมันมีประสิทธิภาพดีขึ้น ๆ ไปอีก

we could theoretically pump out more and more value using the same—

ตามทฤษฎี หากคิดแบบทะเยอทะยาน เราก็สามารถสร้างมูลค่าได้มากขึ้น ๆ

or, let’s be really ambitious here— fewer resources.

แม้ใช้ทรัพยากรในจำนวนน้อยลง

So, how do we do that?

แล้วจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

How do we increase efficiency?

เราใช้วิธีไหนเพิ่มประสิทธิภาพล่ะ

With new technologies.

เทคโนโลยีใหม่ ๆ นั่นเอง

This is where we hit a snag.

ตรงนี้เอง ที่เราพบปัญหา

New tech, in addition to making things more efficient,

เทคโนโลยีใหม่ ๆ นอกจากเพิ่มประสิทธิภาพแล้ว

can also generate new demand, which ends up using more resources.

ยังสร้างอุปสงค์แบบใหม่ ๆ ซึ่งทำให้เกิดการใช้ทรัพยากรเพิ่มขึ้น

We’re actually not in imminent danger of running out of most resources.

ถึงแม้เรายังไม่เผชิญปัญหา โลกใกล้หมดทรัพยากรในเวลาอันใกล้นี้

But we have a much bigger and more immediate problem:

แต่ว่าเรามีปัญหาที่ใหญ่โต และเร่งด่วนกว่านั้นอยู่

the global economy, and in particular those of rich countries,

นั่นคือ เศรษฐกิจโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เศรษฐกิจของประเทศร่ำรวย

is driving climate change and destroying valuable natural environments

ซึ่งเป็นตัวการของปัญหาอากาศแปรปรวน และการล้างผลาญทรัพยากรธรรมชาติล้ำค่า

on which all of us depend—

ที่เราทุกคนต่างต้องพึ่งพา

soil, forests, fisheries, and countless other resources

ผืนดิน ป่าไม้ สัตว์ทะเล และทรัพยากรอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน

that help keep our civilization running.

ที่ช่วยให้อารยธรรมของเราคงอยู่ต่อไปได้

So, what should we do?

เช่นนั้นแล้ว เราควรทำอย่างไรดี

This is where economists disagree.

นักเศรษฐศาสตร์มีความเห็นไม่ลงรอยกัน

Most economists think that new ideas will be able to fix most of these problems.

นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อว่า จะเกิดไอเดียใหม่ ๆ ที่แก้ปัญหาเหล่านี้ได้

They argue that,

พวกเขาให้เหตุผลว่า

in the same way that exponentially increasing resource and energy use

ขณะที่การใช้ทรัพยากรและพลังงาน เพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ

have fueled exponential economic growth,

ทำให้เศรษฐกิจเติบโตตามแบบทวีคูณ

human ingenuity has also increased exponentially,

ความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ ก็เพิ่มขึ้นแบบทวีคูณไปด้วยเช่นกัน

and will rise to meet these challenges in ways that we simply can't predict.

และจะไปถึงจุดที่รับมือปัญหาเหล่านี้ได้ ด้วยวิธีการที่เราเองไม่อาจนึกภาพออก

For example, between 2000 and 2014,

ตัวอย่างเช่น ระหว่างปี 2000 และ 2014

Germany grew their GDP by 16%, while cutting CO2 emissions by 12%.

เยอรมนีมี GDP เติบโตถึง 16% ขณะที่สามารถลดการปล่อยก๊าซ CO2 ได้ถึง 12%

That’s impressive, but it’s not cutting emissions fast enough

ซึ่งถือว่า น่าประทับใจ แต่ยังลดได้ไม่เร็วพอจะบรรลุเป้า

to limit warming to 1.5 degrees Celsius.

ให้โลกร้อนขึ้นไม่เกิน 1.5 องศาเซลเซียส

For this reason and others,

ด้วยเหตุผลนี้ และอื่น ๆ

some economists think the solution is to reengineer our economies completely.

นักเศรษฐศาสตร์บางคนจึงเชื่อว่า ทางแก้คือการปรับระบบเศรษฐกิจใหม่ทั้งระบบ

They make the case that what we should really be doing is weaning ourselves

พวกเขาเชื่อว่าแท้จริงแล้ว สิ่งที่เราควรทำ คือการหักห้าม

from the addiction to growth and shifting to a post-growth economy.

อาการเสพติดการเติบโต และเปลี่ยนผ่านสู่เศรษฐกิจยุคหลังการเติบโต

What would that look like?

หน้าตาของมันจะเป็นอย่างไร

A post-growth economy wouldn’t assume that the economy should grow;

เศรษฐกิจยุคหลังการเติบโตจะไม่ถือเอาว่า เศรษฐกิจควรต้องเติบโต

instead, it would require us to focus on improving what we really need—

แต่จะให้ความสำคัญ กับการปรับปรุงสิ่งจำเป็นสำหรับเราจริง ๆ

things like renewable energy, healthcare, and public transportation.

เช่น พลังงานหมุนเวียน ระบบสาธารณสุข ระบบขนส่งมวลชน

To do that, post-growth economists suggest that rich countries

นักเศรษฐศาสตร์ยุคหลังการเติบโต จึงแนะนำว่าประเทศร่ำรวย

should do things like guarantee living wages,

ควรทำเรื่องจำพวก การรับประกันค่าครองชีพ

reduce wealth and income inequality,

การลดช่องว่างด้านรายได้และความมั่งคั่ง

and ensure universal access to public services, like healthcare.

ส่งเสริมให้ทุกคนได้เข้าถึงบริการสาธารณะ เช่น ระบบดูแลสุขภาพ

In such an economy, people would be theoretically less dependent on their jobs

ในระบบเศรษฐกิจแบบนั้น ในทางทฤษฎี ประชาชนจะพึ่งพิงอาชีพของตนเองน้อยลง

to earn their living or get healthcare,

สำหรับการหาเลี้ยงชีพและดูแลสุขภาพ

so it might be more feasible to scale down production

ทำให้การลดขนาดการผลิต สินค้าที่จำเป็นน้อยกว่า

of things deemed less necessary.

เป็นไปได้ง่ายขึ้น

But this raises other questions: who gets to define what’s necessary?

แต่ก็เกิดคำถามตามมาว่า ใครเล่าจะเป็นคนกำหนดว่าสินค้าใดจำเป็น

How would we resolve the inevitable disagreements?

แล้วเราจะคลี่คลาย ข้อขัดแย้งที่จะเกิดตามมาได้อย่างไร

Could we really do away with entire industries?

อุตสากรรมทั้งระบบจะหายไปได้จริงหรือ

The “we’ll come up with new ideas to solve these problems” approach

วิธีคิดว่า “เดี๋ยวพวกเราก็ค้นพบ ไอเดียใหม่ ๆ มาแก้ปัญหาได้” นั้น

can seem as realistic as, well, a magical gold coin.

ฟังดูมีโอกาสเป็นไปได้จริง พอ ๆ กับเหรียญวิเศษ

And the “we have to fundamentally change our economies” approach

ส่วนแนวทางแบบ “เราต้องเปลี่ยนโฉม ระบบเศรษฐกิจตั้งแต่ระดับพื้นฐาน”

can seem politically daunting, particularly in rich countries.

ก็ฟังดูน่าหวั่นใจในทางการเมือง โดยเฉพาะในประเทศร่ำรวย

One way or another, we have to find a way to benefit everyone

จะทางใดก็แล้วแต่ เราต้องหาหนทาง ที่ให้ประโยชน์แก่ทุกคน

while also taking care of our planet.

และดูแลโลกของเราไปด้วยในเวลาเดียวกัน