Can the economy grow forever?

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh vn

Let’s say you discover a magical gold coin that doubles every 25 years.

بیایید تصور کنیم شما یک سکه طلایی کشف می‌کنید که هر ۲۵ سال دوبرابر می‌شود.

75 years later, you’d only have eight coins.

۷۵ سال بعد، شما فقط ۸ سکه خواهید داشت.

But 1,000 years later, you’d have over a trillion.

اما ۱۰۰۰ سال بعد، شما بیش از یک تریلیون سکه خواهید داشت.

And in just 4,600 years, your gold coins would outweigh the observable universe.

و در عرض فقط ۴۶۰۰ سال، وزن سکه‌های طلا از وزن جهان قابل‌مشاهده بیشتر خواهد شد.

This periodic doubling is an example of exponential growth,

این دوبرابرشدن دوره‌ای، یک مثال از رشد نمایی است،

and while we’re not in any danger of discovering a real-life golden goose-coin,

و درحالی‌که خطر کشف یک گلدن گوس-کوین واقعی وجود ندارد،

something almost as consequential has been growing like this

چیزی تقریباً با همان سیاق در ۲۰۰ سال اخیر

for the past 200 or so years: the global economy.

در حال رشد بوده است: اقتصاد جهانی.

Many economists think that an eternally growing economy

بسیاری از اقتصاددانان فکر می‌کنند که یک اقتصاد که تا ابد درحال رشد است

is necessary to keep improving people’s lives,

برای بهبود مداوم زندگی مردم ضروری است،

and that if the global economy stops growing,

و اینکه اگر رشد اقتصاد جهانی متوقف شود،

people would fight more over the fixed amount of value that exists,

مردم بر سر مقدار ثابت ارزشی که وجود دارد، بیشتر نزاع خواهند کرد،

rather than working to generate new value.

به جای اینکه برای ایجاد ارزش جدید وارد عمل شوند.

That raises the question:

این، سوالی را ایجاد می‌کند:

is infinite growth possible on a finite planet?

آیا رشد نامحدود بر سیاره‌ای محدود ممکن است؟

We measure economic growth by tracking the total financial value

ما رشد اقتصادی را با ردیابی ارزش مالی کل هرچیزی که یک کشور (یا دنیا) تولید می‌کند

of everything a country (or the world) produces and sells on the market.

و در بازار به فروش می‌رساند، اندازه‌گیری می‌کنیم.

These products can help us meet basic needs

این محصولات به ما کمک کنند نیازهای پایه را تأمین کنیم

or improve our individual and collective quality of life.

یا کیفیت زندگی فردی یا جمعی خود را بهبود دهیم.

But they also, crucially, take resources to invent, build, or maintain.

اما علاوه برآن، این محصولات برای اختراع، ساخت یا نگهداری، منابع را مصرف می‌کنند.

For example, this smartphone.

برای مثال، این گوشی همراه.

It’s valuable in part because it contains aluminum, gallium, and silicon,

بخشی از ارزش آن به این دلیل است که شامل آلومینیوم، گالیوم و سیلیسیم است،

all of which took energy and resources to mine, purify, and turn into a phone.

که برای استخراج، خالص‌سازی و تبدیلشان به تلفن، انرژی و منابع صرف شده.

It’s also valuable because of all the effort that went

همچنین ارزش آن بخاطر همه کاری است که روی آن

into designing the hardware and writing the software.

صورت گرفته است اعم از طراحی سخت‌افزار و نوشتن نرم‌افزار.

And it’s also valuable because a guy in a black turtleneck got up on stage

و همچنین ارزش آن به این خاطر است که مردی با لباس سیاهرنگ یقه اسکی رفت روی سن

and told you it was.

و گفت این گوشی چنین ارزشی دارد.

So how do we grow the total financial value of all things?

خوب ما چطور داریم ارزش مالی همه چیزها را بالا می‌بریم؟

One way is to make more things.

یک راه ساختن چیزهای بیشتر است.

Another way is to invent new things.

راه دیگر اختراع چیزهای جدید است.

However you do it, growing the economy requires resources and energy.

به هر طریق این کار را بکنید، رشد اقتصاد نیازمند منابع و انرژی است.

And eventually, won’t we just run out?

و آیا در نهایت تمام نخواهد شد؟

To answer this question, let's consider what goes into the economy

برای پاسخ به این سوال بگذارید ببینیم که درون اقتصاد چه می‌گذرد

and what comes out of it:

و نتیجه آن چیست:

its inputs are labor, capital— which you can think of as money—

ورودی آن عبارتند از کارگر، سرمایه - که می‌توانید آن را پول تصور کنید -

and natural resources, like water or energy.

و منابع طبیعی، مثل آب و انرژی.

Its output is value.

خروجی آن ارزش است.

Over the past 200 years, economies have gotten exponentially more efficient

در ۲۰۰ سال گذشته اقتصادها در تولید ارزش

at producing value.

بصورت نمایی بازدهی داشته‌اند.

If we, as a species, are able to keep upgrading our economies

اگر ما بعنوان یک گونه قادر به بروزرسانی اقتصادمان هستیم

so that they get ever-more efficient,

پس همواره بازدهی آن افزایش خواهد یافت،

we could theoretically pump out more and more value using the same—

بصورت نظری می‌توانیم ارزش بیشتر و بیشتری تزریق کنیم با استفاده از همان مقدار-

or, let’s be really ambitious here— fewer resources.

- یا بگذارید در این مورد واقعا امیدوار باشیم - با استفاده از منابع کمتر.

So, how do we do that?

خوب چطور این کار را بکنیم؟

How do we increase efficiency?

چطور بازدهی را افزایش دهیم؟

With new technologies.

با فناوری‌های جدید.

This is where we hit a snag.

از این طریق با این چالش مواجه می‌شویم.

New tech, in addition to making things more efficient,

فناوری جدید، علاوه بر افزایش بازدهی،

can also generate new demand, which ends up using more resources.

تقاضای جدید نیز تولید می‌کند که به استفاده بیشتر منابع منجر می‌شود.

We’re actually not in imminent danger of running out of most resources.

ما در خطر حتمی اتمام بیشتر منابع نیستیم.

But we have a much bigger and more immediate problem:

اما یک مشکل فوری و بسیار بزرگتری داریم:

the global economy, and in particular those of rich countries,

اقتصاد جهانی، بویژه اقتصاد کشورهای ثروتمند،

is driving climate change and destroying valuable natural environments

دارد به تغییرات آب و هوایی و تخریب محیط‌های طبیعی باارزش دامن می‌زند

on which all of us depend—

محیط زیستی که همه ما به آن وابسته‌ایم -

soil, forests, fisheries, and countless other resources

خاک، جنگل‌ها، شیلات، و منابع بیشمار دیگر

that help keep our civilization running.

که به ادامه حیات تمدن ما کمک می‌کنند.

So, what should we do?

خوب چه باید بکنیم؟

This is where economists disagree.

اینجا جایی است که اقتصاددانان اختلاف نظر دارند.

Most economists think that new ideas will be able to fix most of these problems.

اکثر اقتصاددانان معتقدند ایده‌های جدید بیشتر این مشکلات را حل خواهد کرد.

They argue that,

آنها استدلال می‌کنند

in the same way that exponentially increasing resource and energy use

که با همان سرعتی که مصرف منابع و انرژی بصورت نمایی در حال افزایش است

have fueled exponential economic growth,

رشد اقتصادی هم بصورت نمایی رخ می‌دهد،

human ingenuity has also increased exponentially,

نبوغ بشری هم بصورت نمایی رشد می‌کند،

and will rise to meet these challenges in ways that we simply can't predict.

و با این چالش‌ها به شکلی مواجه می‌شود که برای ما قابل پیش‌بینی نیست.

For example, between 2000 and 2014,

برای مثال در فاصله ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴،

Germany grew their GDP by 16%, while cutting CO2 emissions by 12%.

تولید ناخالص ملی آلمان ۱۶٪ رشد کرد اما انتشار دی‌اکسیدکربن ۱۲٪ درصد کاهش یافت.

That’s impressive, but it’s not cutting emissions fast enough

این مقدار تاثیربرانگیز است اما سرعت کاهش آن کافی نیست

to limit warming to 1.5 degrees Celsius.

تا بتواند گرمایش زمین را به ۱/۵ درجه محدود کند.

For this reason and others,

به همین دلیل و دلایل دیگر،

some economists think the solution is to reengineer our economies completely.

برخی اقتصاددانان معتقدند راه حل این است که کل اقتصاد را بازطراحی کنیم.

They make the case that what we should really be doing is weaning ourselves

آنها تاکید می‌کنند که ما می‌بایست رویکرد خود را از اعتیاد به رشد

from the addiction to growth and shifting to a post-growth economy.

به اقتصاد پسا-رشد تغییر دهیم.

What would that look like?

چگونه خواهد بود؟

A post-growth economy wouldn’t assume that the economy should grow;

یک اقتصاد پسا-رشد، لزوم رشد اقتصادی را مفروض نمی‌گیرد؛

instead, it would require us to focus on improving what we really need—

در عوض، ما را ملزم می‌کند چیزی که واقعاً نیاز داریم را بهبود بخشیم -

things like renewable energy, healthcare, and public transportation.

مواردی مثل انرژی تجدیدپذیر، خدمات درمانی و حمل و نقل عمومی.

To do that, post-growth economists suggest that rich countries

برای این کار، اقتصاددانان پسا-رشد پیشنهاد می‌کنند که کشورهای ثروتمند

should do things like guarantee living wages,

می‌بایست کارهایی انجام دهند از قبیل تامین حداقل دستمزد،

reduce wealth and income inequality,

کاهش نابرابری ثروت و درآمد،

and ensure universal access to public services, like healthcare.

و قرار دادن خدمات عمومی من جمله خدمات درمانی در دسترس کل جهان.

In such an economy, people would be theoretically less dependent on their jobs

در چنین اقتصادی به لحاظ نظری افراد برای حداقل زندگی

to earn their living or get healthcare,

یا دریافت خدمات درمانی به شغلشان وابسته نیستند،

so it might be more feasible to scale down production

پس در چنین شرایطی کاهش حجم تولید چیزهایی که زیاد ضروری نیستند

of things deemed less necessary.

امکان‌پذیرتر خواهد بود.

But this raises other questions: who gets to define what’s necessary?

اما سوال دیگری پیش می‌آید: چه کسی تعیین می‌کند که چه چیزی ضروری است؟

How would we resolve the inevitable disagreements?

این اختلاف نظر اجتناب‌ناپذیر را چطور می‌خواهیم حل کنیم؟

Could we really do away with entire industries?

آیا واقعاً می‌توانیم کل صنایع را کنار بگذاریم؟

The “we’ll come up with new ideas to solve these problems” approach

رویکرد «ما ایده‌های جدید برای حل این مشکلات خواهیم داشت»

can seem as realistic as, well, a magical gold coin.

به اندازه یک سکه طلای جادویی واقعگرایانه است.

And the “we have to fundamentally change our economies” approach

و رویکرد «ما اقتصاد را از اساس تغییر می‌دهیم»

can seem politically daunting, particularly in rich countries.

به لحاظ سیاسی ترسناک به نظر می‌رسد خصوصاً در کشورهای ثروتمند.

One way or another, we have to find a way to benefit everyone

هر طور شده، باید راهی برای فایده رساندن به همگان بیابیم

while also taking care of our planet.

در عین حالی که مواظب سیاره‌مان هم هستیم.