Why was India split into two countries? - Haimanti Roy

Translator: Napakchanun P. Dutta Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In August 1947, India gained independence after 200 years of British rule.

ในเดือนสิงหาคม ปี 1947 อินเดียได้รับเอกราช หลังถูกอังกฤษปกครองมา 200 ปี

What followed was one of the largest and bloodiest forced migrations in history.

ผลที่ตามมา ทำให้เกิดการบังคับอพยพนองเลือด ครั้งใหญ่ที่สุดและมากที่สุดในประวัติศาสตร์

An estimated one million people lost their lives.

ประชาชนประมาณหนึ่งล้านคนเสียชีวิต

Before British colonization,

ก่อนการล่าอาณานิคมของอังกฤษ

the Indian subcontinent was a patchwork of regional kingdoms

อนุทวีปอินเดียเป็นพื้นที่เชื่อมต่อกัน ของอาณาจักรต่าง ๆ ในภูมิภาค

known as princely states populated by Hindus, Muslims, Sikhs, Jains,

เรียกว่า รัฐมหาราชาซึ่งมีประชากร ทั้งที่เป็นฮินดู มุสลิม ซิกข์ เชน

Buddhists, Christians, Parsis, and Jews.

พุทธ คริสต์ ปาร์ซี และยิว

Each princely state had its own traditions,

แต่ละรัฐมหาราชา ต่างมีประเพณีเป็นของตนเอง

caste backgrounds, and leadership.

รวมทั้งที่มาของวรรณะ และความเป็นผู้นำ

Starting in the 1500s, a series of European powers colonized India

เริ่มต้นในศตวรรษ 1500 มหาอำนาจยุโรปเข้ายึดอินเดียต่อเนื่อง

with coastal trading settlements.

ด้วยการตั้งถิ่นฐานการค้าแถบชายฝั่ง

By the mid-18th century, the English East India Company

ในช่วงกลางศตวรรษที่ 18 บริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษ

emerged as the primary colonial power in India.

กลายเป็นมหาอำนาจอาณานิคม ในช่วงแรกของอินเดีย

The British ruled some provinces directly, and ruled the princely states indirectly.

อังกฤษเข้าปกครองบางจังหวัดโดยตรง และปกครองรัฐมหาราชาโดยอ้อม

Under indirect rule, the princely states remained sovereign

ภายใต้การปกครองทางอ้อม รัฐมหาราชายังคงเป็นอธิปไตย

but made political and financial concessions to the British.

แต่อ่อนข้อด้านการเมือง และมอบเงินบรรณาการให้แก่อังกฤษ

In the 19th century, the British began to categorize Indians by religious identity—

ในศตวรรษที่ 19 ชาวอังกฤษเริ่มแบ่งชั้น ชาวอินเดียตามอัตลักษณ์ทางศาสนา

a gross simplification of the communities in India.

เป็นการลดความซับซ้อน ของชุมชนในอินเดีย

They counted Hindus as “majorities”

พวกเขาถือว่าชาวฮินดูเป็น “คนกลุ่มใหญ่”

and all other religious communities as distinct “minorities,”

และชุมชนในศาสนาอื่น ๆ เป็น “คนกลุ่มน้อย”

with Muslims being the largest minority.

ซึ่งชาวมุสลิมเป็นคนกลุ่มน้อยขนาดใหญ่ที่สุด

Sikhs were considered part of the Hindu community by everyone but themselves.

ทุกคนถือว่าชาวซิกข์เป็นส่วนหนึ่ง ของชุมชนฮินดู ยกเว้นชาวซิกข์เอง

In elections, people could only vote for candidates

ในการเลือกตั้ง ประชาชนทำได้เพียง ลงคะแนนให้ผู้สมัคร

of their own religious identification.

ในศาสนาของตนเอง

These practices exaggerated differences,

การปฏิบัติเช่นนี้สร้างความแตกต่างมากเกินไป

sowing distrust between communities that had previously co-existed.

จนเกิดความไม่ไว้วางใจระหว่างชุมชน ซึ่งเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน

The 20th century began with decades of anti-colonial movements,

ในศตวรรษที่ 20 จึงเริ่มต้นทศวรรษ ด้วยขบวนการต่อต้านอาณานิคม

where Indians fought for independence from Britain.

ซึ่งชาวอินเดียต่อสู้เพื่อ ให้ได้เอกราชจากอังกฤษ

In the aftermath of World War II,

ภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2

under enormous financial strain from the war,

ภายใต้ความตึงเครียดทางการเงิน อย่างมหาศาลจากสงคราม

Britain finally caved.

ในที่สุด อังกฤษก็ถูกทลายลง

Indian political leaders had differing views

ผู้นำทางการเมืองของอินเดีย มีมุมมองที่แตกต่างกัน

on what an independent India should look like.

เรื่องรูปแบบ การได้รับเอกราชของอินเดีย

Mohandas Gandhi and Jawaharlal Nehru represented the Hindu majority

มหาตมะ คานธี และ ชวาหะร์ลาล เนห์รู เป็นตัวแทนของคนกลุ่มใหญ่ชาวฮินดู

and wanted one united India.

ที่ต้องการรวมอินเดียเป็นหนึ่ง

Muhammad Ali Jinnah, who led the Muslim minority,

มูฮัมหมัด อาลี จินนาห์ ซึ่งเป็นผู้นำคนกลุ่มน้อยชาวมุสลิม

thought the rifts created by colonization were too deep to repair.

คิดว่ารอยร้าวที่เกิดขึ้นมาจากชาติอาณานิคม นั้นลึกเกินกว่าจะแก้ไขได้

Jinnah argued for a two nation division

จินนาห์ถกเถียงเรื่องการแบ่งแยกสองชาติ

where Muslims would have a homeland called Pakistan.

ซึ่งมุสลิมควรจะมีภูมิลำเนา ที่เรียกว่า ปากีสถาน

Following riots in 1946 and 1947, the British expedited their retreat,

หลังการจลาจลในปี คศ. 1946 และ 1947 ชาวอังกฤษเร่งล่าถอย

planning Indian independence behind closed doors.

โดยวางแผนการรับเอกราชของอินเดีย หลังประตูที่ปิดลง

In June 1947, the British viceroy announced that India

ในเดือนมิถุนายน ปี คศ. 1947 ผู้สำเร็จราชการอังกฤษประกาศว่า อินเดีย

would gain independence by August,

จะได้รับเอกราชภายในเดือนสิงหาคม

and be partitioned into Hindu India and Muslim Pakistan—

และถูกแบ่งแยกออกเป็นฮินดูอินเดีย และมุสลิมปากีสถาน

but gave little explanation of how exactly this would happen.

โดยให้คำอธิบายเล็กน้อยว่า สิ่งที่จะเกิดขึ้นนี้เป็นอย่างไร

Using outdated maps, inaccurate census numbers and minimal knowledge of the land,

การใช้แผนที่ล้าสมัย จำนวนประชากรไม่ถูกต้อง และความรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับประเทศ

in a mere five weeks, the Boundary Committee drew a border

ในเวลาเพียงห้าสัปดาห์ คณะกรรมการเขตแดนได้วาดเขตแดนขึ้น

dividing three provinces under direct British rule:

โดยแบ่งแยกออกเป็นสามจังหวัด ภายใต้การปกครองของอังกฤษโดยตรง

Bengal, Punjab, and Assam.

คือ เบงกอล ปัญจาบ และอัสสัม

The border took into account where Hindus and Muslims were majorities,

เขตแดนถูกพิจารณาจากพื้นที่ ที่มีชาวฮินดูและมุสลิมเป็นคนส่วนใหญ่

but also factors like location and population percentages.

รวมทั้งปัจจัยต่าง ๆ เช่น สถานที่ตั้ง และเปอร์เซ็นต์ของประชากร

So if a Hindu majority area bordered another Hindu majority area,

ดังนั้น หากพื้นที่ส่วนใหญ่ของชาวฮินดู อยู่ติดกับพื้นที่ส่วนใหญ่ของชาวฮินดู

it would be included in India—

ถือว่ารวมอยู่ในอินเดีย

but if a Hindu majority area bordered Muslim majority areas,

แต่ถ้าพื้นที่ส่วนใหญ่ของชาวฮินดู ติดกับพื้นที่ส่วนใหญ่ของชาวมุสลิม

it might become part of Pakistan.

มันอาจกลายเป็นส่วนของปากีสถาน

Princely states on the border had to choose which of the new nations to join,

รัฐมหาราชาในแถบชายแดน ต้องเลือกประเทศใหม่เพื่อรวมชาติ

losing their sovereignty in the process.

ซึ่งจะสูญเสียอำนาจอธิปไตยในการทำเช่นนี้

While the Boundary Committee worked on the new map,

ในขณะที่ คณะกรรมการแบ่งเขตแดน ลงแผนที่ใหม่

Hindus and Muslims began moving to areas

ชาวฮินดูและมุสลิมต่างเริ่มอพยพ ไปยังพื้นที่ต่าง ๆ

where they thought they’d be a part of the religious majority—

ที่พวกเขาคิดว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่ง ของคนส่วนใหญ่ทางศาสนา

but they couldn’t be sure.

แต่พวกเขาต่างไม่แน่ใจ

Families divided themselves.

ครอบครัวเกิดการแบ่งแยก

Fearing sexual violence, parents sent young daughters and wives

ด้วยความกลัวในความรุนแรงทางเพศ พ่อแม่ส่งลูกสาวและภรรยา

to regions they perceived to be safe.

ไปยังภูมิภาคที่พวกเขาเห็นว่าปลอดภัย

The new map wasn’t revealed until August 17th, 1947—

แผนที่ใหม่ไม่ได้รับการเปิดเผย จนกระทั่งในวันที่ 17 สิงหาคม คศ. 1947

two days after independence.

สองวันหลังจากได้รับเอกราช

The provinces of Punjab and Bengal became

จังหวัดปัญจาบและเบงกอลกลายเป็น

the geographically separated East and West Pakistan.

ปากีสถานตะวันออกและตะวันตก ที่ถูกแยกออกจากกันในทางภูมิศาสตร์

The rest became Hindu-majority India.

ที่เหลือกลายเป็นอินเดีย ของชาวฮินดูส่วนใหญ่

In a period of two years, millions of Hindus and Sikhs living in Pakistan

ในระยะเวลาสองปี ชาวฮินดูและซิกข์ หลายล้านคนในปากีสถาน

left for India,

เดินทางไปอินเดีย

while Muslims living in India fled villages

ในขณะที่ชาวมุสลิมในอินเดีย หนีออกจากหมู่บ้าน

where their families had lived for centuries.

ที่ซึ่งครอบครัวของพวกเขาเคยอาศัย มานานหลายศตวรรษ

The cities of Lahore, Delhi, Calcutta, Dhaka, and Karachi

เมืองต่างๆ ได้แก่ ละฮอร์ เดลี กัลกัตตา ดากา และการาจี

emptied of old residents and filled with refugees.

มองไม่เห็นผู้อาศัยเดิม และเต็มไปด้วยผู้ลี้ภัย

In the power vacuum British forces left behind,

ด้วยอำนาจของกองกำลังอังกฤษ ซึ่งทิ้งไว้ข้างหลัง

radicalized militias and local groups massacred migrants.

เกิดเป็นกองกำลังติดอาวุธรุนแรง และกลุ่มท้องถิ่นเข้าสังหารผู้อพยพ

Much of the violence occurred in Punjab, and women bore the brunt of it,

ความรุนแรงส่วนใหญ่เกิดขึ้นในปัญจาบ และผู้หญิงต่างต้องแบกรับความรุนเเรง

suffering rape and mutilation.

ทรมาณจาการถูกข่มขืนและทารุณ

Around 100,000 women were kidnapped and forced to marry their captors.

ผู้หญิงประมาณ 100,000 คน ถูกลักพาตัว และถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้ลักพา

The problems created by Partition went far beyond this immediate deadly aftermath.

ปัญหาที่เกิดขึ้นจากการแบ่งแยกดินแดน มีมากเกินไปเกิดเป็นความร้ายแรงตามมาในทันที

Many families who made temporary moves became permanently displaced,

หลายครอบครัวที่โยกย้ายชั่วคราว กลายเป็นผู้พลัดถิ่นถาวร

and borders continue to be disputed.

และพรมแดนยังคงมีความขัดแย้งกันต่อไป

In 1971, East Pakistan seceded and became the new country of Bangladesh.

ในปี คศ. 1971 ปากีสถานตะวันออกแยกตัว และกลายเป็นประเทศใหม่คือ บังคลาเทศ

Meanwhile, the Hindu ruler of Kashmir decided to join India—

ในขณะที่ ผู้ปกครองชาวฮินดู แห่งแคชเมียร์ตัดสินใจรวมกับอินเดีย

a decision that was to be finalized by a public referendum

การตัดสินใจที่ควรจะสิ้นสุดลง โดยการลงประชามติ

of the majority Muslim population.

ของประชากรมุสลิมส่วนใหญ่

That referendum still hasn't happened as of 2020,

ในปี คศ. 2020 ประชามตินั้นก็ยังไม่เคยเกิดขึ้น

and India and Pakistan have been warring over Kashmir since 1947.

ซึ่งอินเดียและปากีสถานได้ทำสงครามกัน เหนือแคชเมียร์เรื่อยมาตั้งแต่ปี คศ. 1947

More than 70 years later,

กว่า 70 ปีต่อมา

the legacies of the Partition remain clear in the subcontinent:

มรดกของการแบ่งแยกดินแดนยังคงมีให้เห็น อยู่อย่างชัดเจนในดินแดนอนุทวีป

in its new political formations and in the memories of divided families.

ในรูปแบบการเมืองใหม่และ ในความทรงจำของครอบครัวที่ถูกแบ่งแยก