Why was India split into two countries? - Haimanti Roy

Translator: shirin etebar Reviewer: Leila Ataei

In August 1947, India gained independence after 200 years of British rule.

در اوت ۱۹۴۷، هند پس از۲۰۰ سال حاکمیت انگلیس استقلال یافت.

What followed was one of the largest and bloodiest forced migrations in history.

آنچه به دنبال داشت یکی از بزرگترین و خونین‌ترین مهاجرت‌های اجباری تاریخ بود.

An estimated one million people lost their lives.

حدود یک میلیون نفر جان خود را از دست دادند

Before British colonization,

قبل از استعمار انگلیس،

the Indian subcontinent was a patchwork of regional kingdoms

شبه‌قاره هند ترکیبی از پادشاهی‌های منطقه بود

known as princely states populated by Hindus, Muslims, Sikhs, Jains,

که به عنوان ایالت‌هایی متشکل از هندوها، مسلمانان، سیک‌ها، جین‌ها،

Buddhists, Christians, Parsis, and Jews.

بودایی‌ها، مسیحیان، پارسیان و یهودیان شناخته می‌شد.

Each princely state had its own traditions,

هر ایالت سنت‌ها، پیشینه‌های طبقه اجتماعی

caste backgrounds, and leadership.

و رهبری خاص خود را داشت.

Starting in the 1500s, a series of European powers colonized India

با شروع از دهه۱۵۰۰ میلادی، یک سری از قدرت‌های اروپایی با شهرک‌های تجاری ساحلی

with coastal trading settlements.

هند را تحت استعمار خود درآوردند.

By the mid-18th century, the English East India Company

در اواسط قرن هجدهم، شرکت انگلیسی هند شرقی

emerged as the primary colonial power in India.

به عنوان قدرت استعماری اولیه در هند ظاهر شد.

The British ruled some provinces directly, and ruled the princely states indirectly.

انگلیس به طور مستقیم بر برخی از استان‌ها و به طور غیرمستقیم بر ایالت‌ها حکومت می‌کرد.

Under indirect rule, the princely states remained sovereign

تحت حاکمیت غیرمستقیم، ایالت‌ها حاکمیت خود را حفظ کردند

but made political and financial concessions to the British.

اما امتیازات سیاسی و مالی به انگلیس دادند.

In the 19th century, the British began to categorize Indians by religious identity—

در قرن نوزدهم،انگلیسی‌ها شروع به دسته‌بندی هندی‌ها بر اساس هویت مذهبی کردند --

a gross simplification of the communities in India.

یک ساده‌سازی فاحش از جوامع در هند.

They counted Hindus as “majorities”

آنها هندوها را «اکثریت»

and all other religious communities as distinct “minorities,”

و سایر جوامع مذهبی را«اقلیت» متمایز شمردند

with Muslims being the largest minority.

که مسلمانان بزرگترین اقلیت بودند.

Sikhs were considered part of the Hindu community by everyone but themselves.

سیک‌ها در نظر همه به جز خودشان بخشی از جامعه هندو محسوب می شدند.

In elections, people could only vote for candidates

در انتخابات، مردم فقط می‌توانستند به کاندیدهایی

of their own religious identification.

با هویت مذهبی یکسان با خود رأی دهند.

These practices exaggerated differences,

این شیوه‌ها اختلافات را اغراق‌آمیز می‌کرد،

sowing distrust between communities that had previously co-existed.

و باعث ایجاد بی‌اعتمادی بین جوامعی می‌شد که قبلاً مشترک با هم وجود داشته‌اند.

The 20th century began with decades of anti-colonial movements,

قرن بیستم با دهه‌ها جنبش ضداستعماری آغاز شد،

where Indians fought for independence from Britain.

جایی که هندی‌ها برای استقلال از انگلیس جنگیدند.

In the aftermath of World War II,

پس از جنگ جهانی دوم،

under enormous financial strain from the war,

بر اثر فشارهای عظیم مالی جنگ،

Britain finally caved.

سرانجام انگلیس تسلیم شد.

Indian political leaders had differing views

رهبران سیاسی هند نظرات مختلفی در مورد اینکه

on what an independent India should look like.

هند مستقل چگونه باید باشد، داشتند.

Mohandas Gandhi and Jawaharlal Nehru represented the Hindu majority

مهاتما گاندی و جواهر لعل نهرو نماینده اکثریت هندو

and wanted one united India.

و خواهان یک هندوستان متحد بودند.

Muhammad Ali Jinnah, who led the Muslim minority,

محمد علی جناح، که اقلیت مسلمان را رهبری می‌کرد،

thought the rifts created by colonization were too deep to repair.

شکاف‌های ایجاد شده در اثر استعمار بسیار عمیق و غیرقابل جبران می‌دانست.

Jinnah argued for a two nation division

جناح برای تقسیم دو ملت بحث کرد

where Muslims would have a homeland called Pakistan.

تا در آن مسلمانان سرزمینی به نام پاکستان داشته باشند.

Following riots in 1946 and 1947, the British expedited their retreat,

به دنبال شورش‌ها در سال‌های۱۹۴۶ و۱۹۴۷، انگلیس عقب‌نشینی خود را تسریع کرد،

planning Indian independence behind closed doors.

و استقلال هند را پشت درهای بسته برنامه‌ریزی کرد.

In June 1947, the British viceroy announced that India

در ژوئن ۱۹۴۷، نایب‌السلطنه انگلیس اعلام کرد

would gain independence by August,

که هند تا ماه اوت استقلال خواهد یافت،

and be partitioned into Hindu India and Muslim Pakistan—

و به هندو هند و پاکستان مسلمان تقسیم می‌شود --

but gave little explanation of how exactly this would happen.

اما درباره چگونگی این اتفاق توضیح کمی داد.

Using outdated maps, inaccurate census numbers and minimal knowledge of the land,

با استفاده از نقشه‌های منسوخ، سرشماری نادرست و کمترین دانش در مورد سرزمین،

in a mere five weeks, the Boundary Committee drew a border

در عرض پنج هفته، کمیته مرزی مرزی را ترسیم کرد

dividing three provinces under direct British rule:

که سه استان را تحت حکومت مستقیم انگلیس تقسیم می‌کرد:

Bengal, Punjab, and Assam.

بنگال، پنجاب و آسام.

The border took into account where Hindus and Muslims were majorities,

مرز در جایی که هندوها و مسلمانان اکثریت داشتند، در نظر گرفته شد،

but also factors like location and population percentages.

اما همچنین عواملی مانند مکان و درصد جمعیت نیز به حساب آمدند.

So if a Hindu majority area bordered another Hindu majority area,

بنابراین اگر یک منطقه با اکثریت هندو با منطقه دیگری با اکثریت هندو هم مرز باشد،

it would be included in India—

در هندوستان گنجانده خواهد شد --

but if a Hindu majority area bordered Muslim majority areas,

اما اگر یک منطقه اکثریت هندو با مناطق اکثریت مسلمان همسایه باشد،

it might become part of Pakistan.

ممکن است بخشی از پاکستان شود.

Princely states on the border had to choose which of the new nations to join,

ایالت‌های در مرز مجبور به انتخاب شدند که به کدام یک از کشورهای جدید بپیوندند،

losing their sovereignty in the process.

و حاکمیت خود را در این روند از دست دادند.

While the Boundary Committee worked on the new map,

در حالی که کمیته مرزی روی نقشه جدید کار می‌کرد،

Hindus and Muslims began moving to areas

هندوها و مسلمانان شروع به نقل مکان به مناطقی کردند

where they thought they’d be a part of the religious majority—

جایی که فکر می‌کردند می‌توانند بخشی از اکثریت مذهبی باشند --

but they couldn’t be sure.

اما مطمئن نبودند.

Families divided themselves.

خانواده‌ها خودشان را تقسیم کردند.

Fearing sexual violence, parents sent young daughters and wives

والدین از ترس خشونت جنسی، دختران و همسران جوان را

to regions they perceived to be safe.

به مناطقی فرستادند که تصور می‌کردند ایمن است

The new map wasn’t revealed until August 17th, 1947—

نقشه جدید تا ۱۷ اوت۱۹۴۷ --

two days after independence.

دو روز پس از استقلال رونمایی نشد.

The provinces of Punjab and Bengal became

استان‌های پنجاب و بنگال

the geographically separated East and West Pakistan.

از نظر جغرافیایی به پاکستان شرقی و غربی تبدیل شدند.

The rest became Hindu-majority India.

بقیه‌ی هندوستان اکثریت هندو شدند.

In a period of two years, millions of Hindus and Sikhs living in Pakistan

طی دو سال، میلیون‌ها هندو و سیک ساکن پاکستان

left for India,

به هند عزیمت کردند،

while Muslims living in India fled villages

در حالی که مسلمانان مقیم هند از روستاهایی که

where their families had lived for centuries.

خانواده آن‌ها قرن‌ها در آن زندگی می‌کرد،گریختند.

The cities of Lahore, Delhi, Calcutta, Dhaka, and Karachi

شهرهای لاهور، دهلی، کلکته، داکا و کراچی

emptied of old residents and filled with refugees.

از ساکنان قدیمی خالی شده و پر از پناهندگان شد.

In the power vacuum British forces left behind,

در خلأ قدرت، نیروهای انگلیس بر جای مانده،

radicalized militias and local groups massacred migrants.

شبه نظامیان بنیان‌شکن و گروه های محلی مهاجران را قتل عام کردند.

Much of the violence occurred in Punjab, and women bore the brunt of it,

بیشتر خشونت‌ها در پنجاب رخ داد و زنان بیشترین بار را متحمل شدند،

suffering rape and mutilation.

و مورد تجاوز و مُثله شدن قرار گرفتند.

Around 100,000 women were kidnapped and forced to marry their captors.

حدود ۱۰۰,۰۰۰ زن ربوده شده و مجبور به ازدواج با اسیرکنندگان خود شدند.

The problems created by Partition went far beyond this immediate deadly aftermath.

مشکلات ایجاد شده توسط تقسیم‌بندی فراتر از این عواقب مرگبار فوری بود.

Many families who made temporary moves became permanently displaced,

بسیاری از خانواده‌هایی که موقتی اقدام به پناهندگی کردند، به‌طور دائمی آواره شدند

and borders continue to be disputed.

و اختلاف نظر در مورد مرزها همچنان ادامه داشت.

In 1971, East Pakistan seceded and became the new country of Bangladesh.

در سال۱۹۷۱، پاکستان شرقی جدا و به کشور جدید بنگلادش تبدیل شد.

Meanwhile, the Hindu ruler of Kashmir decided to join India—

در همین حال، حاکم هندوی کشمیر تصمیم گرفت که به هند بپیوندد --

a decision that was to be finalized by a public referendum

تصمیمی که قرار بود با همه‌پرسی عمومی

of the majority Muslim population.

از اکثریت جمعیت مسلمانان نهایی شود.

That referendum still hasn't happened as of 2020,

این همه‌پرسی هنوز هم در سال۲۰۲۰ اتفاق نیفتاده است،

and India and Pakistan have been warring over Kashmir since 1947.

و هند و پاکستان از سال۱۹۴۷ بر سر منطقه کشمیر درگیر بودند.

More than 70 years later,

با گذشت بیش از۷۰ سال،

the legacies of the Partition remain clear in the subcontinent:

میراث تقسیم‌بندی در شبه‌قاره روشن است:

in its new political formations and in the memories of divided families.

در تشکیلات سیاسی جدید آن و در خاطرات خانواده‌های جداشده.