Why was India split into two countries? - Haimanti Roy

Translator: Young Translators Reviewer: Ahamed Shyam F

ஆகஸ்ட் 1947இல், ப்ரிட்டிஷின் 200 ஆண்டுகால ஆட்சிக்குப் பின்,

In August 1947, India gained independence after 200 years of British rule.

இந்தியா சுதந்திரம் பெற்றது.

What followed was one of the largest and bloodiest forced migrations in history.

அதை தொடர்ந்தது, வரலாற்றில் மிகவும் கொடூரமான இடம்பெயர்வுகளில் ஒன்றாகும்.

An estimated one million people lost their lives.

சுமாராக பத்து லட்சம் பேர், இந்த இடம் பெயர்வில் உயிர் இழந்துள்ளனர்.

Before British colonization,

பிரிட்டிஷ் காலனித்துவத்திற்கு முன்,

the Indian subcontinent was a patchwork of regional kingdoms

இந்திய துணைக்கண்டம், பிராந்திய சிற்றரசுகளாக இருந்தது.

known as princely states populated by Hindus, Muslims, Sikhs, Jains,

இந்த சமஸ்தானங்களில் இந்து, முஸ்லிம், சீக்கியர், சமணர்,

Buddhists, Christians, Parsis, and Jews.

பௌத்தர்கள், கிறித்துவர், பார்சி மற்றும் யூதர் மக்கள் வாழ்ந்தனர்.

Each princely state had its own traditions,

ஒவ்வொரு சமஸ்தானமும், அதற்கான மரபுகள்,

caste backgrounds, and leadership.

சாதிய பின்னணி மற்றும் தலைமையைக் கொண்டிருந்தது.

Starting in the 1500s, a series of European powers colonized India

1500களில் தொடங்கி, ஐரோப்பிய ஆட்சியர்கள்,

இந்தியாவின் கடலோர குடியிருப்புகளை வர்த்தகம் மூலம் காலனித்துவப்படுத்தினர்.

with coastal trading settlements.

By the mid-18th century, the English East India Company

18ஆம் நூற்றாண்டின் இடையில், ஆங்கில கிழக்கு இந்திய கம்பெனி,

emerged as the primary colonial power in India.

இந்தியாவில் முதன்மையான காலனித்துவ சக்தியாக உருவெடுத்தது.

The British ruled some provinces directly, and ruled the princely states indirectly.

ஆங்கிலேயர் சில மாகாணங்களை நேரடியாக ஆட்சி செய்தனர்.

சில சமஸ்தானங்களை மறைமுகமாக ஆட்சி செய்தனர்.

Under indirect rule, the princely states remained sovereign

மறைமுக ஆட்சியில், சமஸ்தானங்கள் சுதேசியாக செயல்பட்டாலும்,

but made political and financial concessions to the British.

ஆங்கிலேயர்களுக்கு அரசியல் மற்றும் நிதிசார் சலுகைகளை வழங்கின.

In the 19th century, the British began to categorize Indians by religious identity—

19ஆம் நூற்றாண்டில், ஆங்கிலேயர் இந்தியாவை மத அடிப்படையில் வகைப்படுத்தத் துவங்கினர்.

a gross simplification of the communities in India.

இந்திய சமூகங்களை பிரித்த மோசமான முறை அது.

They counted Hindus as “majorities”

இந்துக்களை “பெரும்பான்மையினர்” எனவும்,

and all other religious communities as distinct “minorities,”

மற்ற அனைத்து மத சமூகங்களை “சிறுபான்மையினர்” எனவும் கணக்கிட்டனர்.

with Muslims being the largest minority.

முஸ்லிம்களை மிக பெரிய சிறுபான்மையினர் என கணக்கிட்டனர்.

Sikhs were considered part of the Hindu community by everyone but themselves.

சீக்கியர், இந்து சமூகத்தின் ஒரு பகுதி என அவர்களை தவிர, மற்ற அனைவரும் எண்ணினர்.

In elections, people could only vote for candidates

தேர்தல்களில், அவர்கள் மதம் சார்ந்த வேட்பாளர்களுக்கு மட்டுமே

of their own religious identification.

மக்களால் வாக்களிக்க முடியும்.

These practices exaggerated differences,

இந்த நடைமுறைகள், வேறுபாடுகளை பெரிதுபடுத்தின,

sowing distrust between communities that had previously co-existed.

ஒன்றாய் இணைந்திருந்த சமூகங்களுக்கிடையில் அவநம்பிக்கையை விதைத்தன.

20ஆம் நூற்றாண்டு துவங்கி, தசாப்தங்களாக காலனித்துவ எதிர்ப்பு போராட்டங்கள் நடந்தன.

The 20th century began with decades of anti-colonial movements,

where Indians fought for independence from Britain.

இந்தியர்கள் ஆங்கிலேயர்களுடன் சுதந்திரத்திற்காக போராடினர்.

In the aftermath of World War II,

இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு,

under enormous financial strain from the war,

போரின் காரணமாக எழுந்த மாபெரும் நிதி நெருக்கடியால்,

Britain finally caved.

பிரிட்டன் இறுதியாக பின்வாங்கியது.

Indian political leaders had differing views

ஆயினும் சுதந்திர இந்தியா எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதில்

on what an independent India should look like.

இந்திய அரசியல் தலைவர்களுக்கு கருத்து வேறுபாடு இருந்தது.

Mohandas Gandhi and Jawaharlal Nehru represented the Hindu majority

இந்து பெரும்பான்மையை பிரதிநிதிப்படுத்திய மோகன்தாஸ் காந்தி மற்றும் ஜவஹர்லால் நேரு

and wanted one united India.

ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை விரும்பினர்.

Muhammad Ali Jinnah, who led the Muslim minority,

முஸ்லீம் சிறுபான்மையினரை வழிநடத்திய முஹம்மது அலி ஜின்னா,

thought the rifts created by colonization were too deep to repair.

காலனித்துவத்தால் உருவான ஆழமான பிளவுகள் சரி செய்ய முடியாது என கருதினார்.

Jinnah argued for a two nation division

முஸ்லிம்களுக்கு பாகிஸ்தான் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு தாயகம் வேண்டும் என்று

where Muslims would have a homeland called Pakistan.

ஜின்னா, இரு தேசப் பிரிவுக்காக வாதிட்டார்.

Following riots in 1946 and 1947, the British expedited their retreat,

1946 மற்றும் 1947 கலவரங்களைத் தொடர்ந்து, இந்திய சுதந்திரம் குறித்த திட்டங்களை

பின்வாங்கிய ஆங்கிலேயர்கள் இரகசியமாக துறுதிப்படுத்தினர்.

planning Indian independence behind closed doors.

In June 1947, the British viceroy announced that India

ஜூன் 1947இல், பிரிட்டிஷ் பிரதிநிதி

ஆகஸ்ட் மாதத்திற்குள் இந்தியா சுதந்திரம் பெறும் எனவும்

would gain independence by August,

and be partitioned into Hindu India and Muslim Pakistan—

இந்து இந்தியா மற்றும் முஸ்லீம் பாகிஸ்தான் என பிரிக்கப்படும் என்றார்.

but gave little explanation of how exactly this would happen.

ஆனால் பிரிவினை பற்றிய சரியான விளக்கம் தரவில்லை.

Using outdated maps, inaccurate census numbers and minimal knowledge of the land,

காலாவதியான வரைபடங்கள், துல்லியமற்ற மக்கள் கணக்கெடுப்பு, மற்றும் நிலப் புரிதலின்மை என

in a mere five weeks, the Boundary Committee drew a border

வெறும் ஐந்து வாரங்களில், எல்லைக் குழு ஒரு எல்லையை வரைந்து

dividing three provinces under direct British rule:

ப்ரிட்டிஷ் நேரடி ஆட்சியின் கீழ் இருந்த மூன்று மாகாணங்களை பிரித்தது.

Bengal, Punjab, and Assam.

அவை வங்காளம், பஞ்சாப் மற்றும் அசாம்.

The border took into account where Hindus and Muslims were majorities,

எல்லையை நிர்ணயிக்க, இந்து, முஸ்லீம் பெரும்பான்மை வசிப்பிடம்,

but also factors like location and population percentages.

மக்கள் தொகை சதவீதம் ஆகியவை கணக்கில் எடுக்கப்பட்டன.

So if a Hindu majority area bordered another Hindu majority area,

ஒரு இந்து பெரும்பான்மை பகுதி எல்லையில் மற்றொரு இந்து பெரும்பான்மை பகுதி இருந்தால்

it would be included in India—

அது இந்தியாவில் சேர்க்கப்படும்-

but if a Hindu majority area bordered Muslim majority areas,

ஆனால் ஒரு முஸ்லிம் பெரும்பான்மை பகுதி அதன் எல்லையில் இருந்தால்,

it might become part of Pakistan.

அது பாகிஸ்தானின் பகுதியாக மாறக்கூடும்.

Princely states on the border had to choose which of the new nations to join,

எல்லையில் உள்ள சுதேச மாநிலங்கள் தங்களின் புதிய நாட்டை தேர்ந்தெடுக்கலாம்.

losing their sovereignty in the process.

ஆனால், தங்களின் சுய ஆட்சி உரிமையை இழக்க வேண்டும்.

While the Boundary Committee worked on the new map,

எல்லைக் குழு, புது வரைபடங்களை தயாரித்துக் கொண்டிருக்கையில்,

Hindus and Muslims began moving to areas

இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் இடம் பெயர துவங்கினர்,

where they thought they’d be a part of the religious majority—

மத பெரும்பான்மையை தவிர வேறெந்த காரணிகளையும் அவர்கள் கருத முடியவில்லை.

but they couldn’t be sure.

Families divided themselves.

குடும்பங்கள் தாங்களாகவே பிரிந்தனர்.

Fearing sexual violence, parents sent young daughters and wives

பாலியல் வன்முறைக்கு பயந்து, பெற்றோர் இளம் மகள்கள் மற்றும் மனைவிகளை

to regions they perceived to be safe.

பாதுகாப்பாக கருதிய இடங்களுக்கு அனுப்பினர்.

The new map wasn’t revealed until August 17th, 1947—

ஆகஸ்ட் 17, 1947 வரை புதிய வரைபடம் வெளியிடப்படவில்லை-

two days after independence.

அதாவது, சுதந்திரம் பெற்று இரண்டு நாட்கள் வரை.

The provinces of Punjab and Bengal became

பஞ்சாப் மற்றும் வங்காள மாகாணங்கள்,

the geographically separated East and West Pakistan.

இரண்டாக பிரிக்கப்பட்டு கிழக்கு மற்றும் மேற்கு பாகிஸ்தான் ஆயின.

The rest became Hindu-majority India.

மீதமுள்ளவை இந்து பெரும்பான்மை இந்தியா என ஆனது.

In a period of two years, millions of Hindus and Sikhs living in Pakistan

இரண்டு ஆண்டுகளில், பாகிஸ்தானில் வாழ்ந்த லட்சக்கணக்கான இந்துக்களும் சீக்கியர்களும்

left for India,

இந்தியாவுக்கு சென்றனர்,

while Muslims living in India fled villages

பல நூறு வருடங்கள் வாழ்ந்த கிராமங்களை விட்டு,

where their families had lived for centuries.

முஸ்லிம்கள், பாகிஸ்தானுக்கு சென்றனர்.

The cities of Lahore, Delhi, Calcutta, Dhaka, and Karachi

லாகூர், டெல்லி, கல்கத்தா, டாக்கா மற்றும் கராச்சி நகரங்களில்

emptied of old residents and filled with refugees.

பழைய குடியிருப்பாளர்கள் வெளியேறி, புதிய அகதிகள் குடி வந்தனர்.

In the power vacuum British forces left behind,

ப்ரிட்டிஷ் படைகள் விட்டு சென்ற இடைவெளியில்,

radicalized militias and local groups massacred migrants.

போராளிகளும், உள்ளூர் குழுக்களும் அகதிகளைக் கொன்று குவித்தனர்.

Much of the violence occurred in Punjab, and women bore the brunt of it,

பெரும்பாலான வன்முறைகள் பஞ்சாபில் நிகழ்ந்தது.

கற்பழிப்பு கொடூரங்களால் பெண்களே பெரிதாக பாதிக்கப்பட்டனர்.

suffering rape and mutilation.

Around 100,000 women were kidnapped and forced to marry their captors.

சுமார் 100,000 பெண்கள் கடத்தப்பட்டு கட்டாய திருமணத்துக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர்.

The problems created by Partition went far beyond this immediate deadly aftermath.

பிரிவினையின் கொடிய பின்விளைவுகள் கணக்கில் அடங்காமல் நீடித்தன.

Many families who made temporary moves became permanently displaced,

தற்காலிகமாக இடம்பெயர்ந்த பல குடும்பங்கள் நிரந்தரமாக பிரிய வேண்டியிருந்தது,

and borders continue to be disputed.

எல்லைப் பிரச்சினைகள் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது.

In 1971, East Pakistan seceded and became the new country of Bangladesh.

1971ஆம் ஆண்டு, கிழக்கு பாகிஸ்தான் வங்காளதேசம் என்ற புதிய நாடாக பிரிந்தது.

Meanwhile, the Hindu ruler of Kashmir decided to join India—

இதனிடையில், காஷ்மீரின் இந்து ஆட்சியாளர் இந்தியாவுடன் இணைய முடிவு செய்தார்-

a decision that was to be finalized by a public referendum

இம்முடிவை உறுதி செய்ய பொது வாக்கெடுப்பு நடத்தப்படும் எனவும்

of the majority Muslim population.

அம்மாநில முஸ்லிம் பெரும்பான்மையினர் வாக்களிப்பர் என முடிவானது.

That referendum still hasn't happened as of 2020,

2020ஆம் ஆண்டு வரை, அந்த வாக்கெடுப்பு இன்னும் நடை பெறவில்லை.

and India and Pakistan have been warring over Kashmir since 1947.

இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும், 1947 முதல் காஷ்மீருக்காக போரிட்டு வருகின்றன.

More than 70 years later,

70 ஆண்டுகள் கழித்தும்,

the legacies of the Partition remain clear in the subcontinent:

புதிய அரசியல் அமைப்புகளிலும், பிளவுபட்ட குடும்பங்களின் நினைவுகளிலும்,

in its new political formations and in the memories of divided families.

பிரிவினையின் விளைவுகள் தெளிவாக தெரிகின்றது.