Why should you read "The Handmaid's Tale"? - Naomi R. Mercer

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

In Margaret Atwood's near-future novel, "The Handmaid's Tale,"

Margaret Atwood ရဲ့ ဖြစ်လုလု အနာဂတ် ဝတ္ထု The Handmaid's Tale ထဲမှာ

a Christian fundamentalist regime called the Republic of Gilead

Republic of Gilead လို့ခေါ်တဲ့ ခရစ်ယာန် တင်းကျပ်သော အယူဝါဒီ အစိုးရဟာ

has staged a military coup and established a theocratic government

စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းခဲ့ပြီး အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုမှာ ဘာသာရေးဦးဆောင်တဲ့

in the United States.

အစိုးရတစ်ရပ်ကို တည်ထောင်ခဲ့တယ်။

The regime theoretically restricts everyone,

ဒီအစိုးရစနစ်က လူတိုင်းကို ဘသောတရားအရ တင်းကျပ်ပေမဲ့

but in practice a few men have structured Gilead so they have all the power,

လက်တွေ့ကျတော့ Gilead ကို ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ လူအနည်းငယ်သာရှိတော့ အားလုံး အာဏာရှိကြတယ်၊

especially over women.

အထူးသဖြင့်တော့ အမျိုးသမီးတွေအပေါ်မှာပါ။

The Handmaid's Tale is what Atwood calls speculative fiction,

The Handmaid's Tale ဟာ Atwood ခေါ်တဲ့ ယုတ္တိစမ်းမှုသဘော စိတ်ကူးယဉ် ဝတ္ထုပါ၊

meaning it theorizes about possible futures.

ဆိုလိုတာက ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့ အနာဂတ်တွေကို ထင်မြင်ကြည့်တာပါ။

This is a fundamental characteristic

ဒါဟာ အကောင်းမြင်လောကနဲ့ အဆိုးမြင်လောက

shared by both utopian and dystopian texts.

စာသားတွေ နှစ်ခုစလုံးမျှထားတဲ့ အဓိကကျတဲ့ ပင်ကိုယ်လက္ခဏာတစ်ခုပါ။

The possible futures in Atwood's novels are usually negative, or dystopian,

Atwood ဝတ္ထုတွေထဲက ဖြစ်နိုင်တဲ့အနာဂတ်တွေဟာ အမြဲလိုလို အပျက်မြင် (သို့) အဆိုးမြင်တွေပါ

where the actions of a small group have destroyed society as we know it.

အဲဒီမှာ အုပ်စုလေးတစ်ခုရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေဟာ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ဖျက်ဆီးလိုက်တယ်။

Utopian and dystopian writing tends to parallel political trends.

အကောင်းမြင်နဲ့ အဆိုးမြင်အရေးအသားဟာ နိုင်ငံရေး အလားအလာတွေကို တုနှိုင်းတတ်တယ်။

Utopian writing frequently depicts an idealized society

Utopian အရေးအသားက
 ရှေ့ဆက်၊ ကြိုပမ်းဖို့ စီမံချက်တစ်ခုအဖြစ်

that the author puts forth as a blueprint to strive toward.

စာရေးဆရာက အဆိုပြုတဲ့ စံ လူမှုအဖွဲ့ အစည်းတစ်ခုကိုမကြာခဏ သရုပ်ဖော်တယ်။

Dystopias, on the other hand,

ဒါပေမဲ့ Dystopias ကျတော့

are not necessarily predictions of apocalyptic futures,

ပြိုပျက်တဲ့ အနာဂတ်တွေရဲ့ သေချာပေါက် ဟောကိန်းတွေ မဟုတ်ပေမဲ့

but rather warnings about the ways in which societies can set themselves

လူ့အဖွဲ့အစည်းတွေ ပျက်စီးဖို့လမ်းကြောင်းမှာ ၎င်းတို့ဘာသာ တည်ရှိပုံတွေအကြောင်း

on the path to destruction.

သတိပေးချက်ပိုဆန်ပါတယ်။

The Handmaid's Tale was published in 1985, when many conservative groups

The Handmaid's Tale ကို ၁၉၈၅ မှာ ထုတ်တော့ ရှေးရိုးစွဲ အုပ်စုတော်တော်များများက

attacked the gains made by the second-wave feminist movement.

အမျိုးသမီးလှုပ်ရှားမှု ဒုတိယ်လှိုင်းက ဖန်တီးတဲ့ တိုးတက်မှုတွေကို တိုက်ခိုက်တယ်။

This movement had been advocating greater social and legal equality for women

ဒီလှုပ်ရှားမှုဟာ ၁၉၆၀ နှစ်လွန်တွေကတည်းက အမျိုးသမီးတွေအတွက် ပိုကြီးမားတဲ့

since the early 1960s.

လူမှုရေးနဲ့ တရားရေးရာ ညီမျှမှုကို ထောက်ခံနေခဲ့တယ်။

The Handmaid's Tale imagines a future in which the conservative

The Handmaid's Tale ဟာ ရှေးရိုးစွဲတွေ တန်ပြန်လှုပ်ရှားမှုက

counter-movement gains the upper hand

အသာစီးရတဲ့ လောကတစ်ခုထဲက အနာဂတ်တစ်ခုကို စိတ်ကူးကြည့်တာဖြစ်ပြီး

and not only demolishes the progress women had made toward equality,

တန်းတူရှိမှုအတွက် အမျိုးသမီးတွေရှိထားတဲ့ တိုးတက်မှုကို ဖျက်ဆီးရုံတင်မက

but makes women completely subservient to men.

အမျိုးသမီးတွေကို အမျိုးသားတွေဆီမှာ လုံးဝ အောက်ကျို့စေအောင်လုပ်တယ်။

Gilead divides women in the regime into distinct social classes

Gilead ဟာ အမျိုးသမီးတွေကို အမျိုးသား တွေအတွက် လူနေမှုအဆောင်အယောင်အဖြစ်

based upon their function as status symbols for men.

လုပ်ဆောင်မှုအပေါ်မူတည်ပြီး ခြားနားတဲ့ လူတန်းစားတွေအဖြစ် ပိုင်းခြားတယ်။

Even their clothing is color-coded.

သူတို့အဝတ်အထည်ကိုတောင် အရောင်နဲ့ ခွဲထားတယ်။

Women are no longer allowed to read

အမျိုးသမီးတွေကို စာဖတ်ဖို့ (သို့)

or move about freely in public,

လူပုံအလယ်မှာ လွတ်လပ်စွာ သွားခွင့်မပြုဘူး၊

and fertile women are subject to state-engineered rape

သားမွေးနိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေဟာ အစိုးရစနစ်အတွက်

in order to give birth to children for the regime.

ကလေးတွေ မွေးပေးဖို့ နိုင်ငံတော်က စီမံတဲ့ မုဒီန်းကျင့်တာခံရတယ်။

Although The Handmaid's Tale is set in the future,

The Handmaid's Tale ဟာ အနာဂတ်မှာ ဇာတ်အိမ်တည်ပေမဲ့

one of Atwood's self-imposed rules in writing it

ရေးရာမှာ Atwood ရဲ့ မိမိကိုယ်ကို အကျပ်ကိုင်တဲ့ စည်းမျဉ်းတစ်ခုက

was that she wouldn't use any event

သူဟာ ဘာအဖြစ်အပျက်မှ မသုံးခဲ့တာ

or practice that hadn't already happened in human history.

(သို့) လူ့သမိုင်းမှာ မဖြစ်ပျက်ခဲ့ဖူးတာကို အသုံးပြုတာပါ။

The book is set in Cambridge, Massachusetts,

စာအုပ်ဟာ Massachusetts က Cambridge မှာ ဇာတ်အိမ်တည်ပါတယ်၊

a city that during the American colonial period

ဘာသာရေးအရအုပ်ချုပ်တဲ့ ပျူရီတန် တွေ အုပ်ချပ်ခဲ့တဲ့

had been ruled by the theocratic Puritans.

အမေရိကန် ကိုလိုနီခေတ်အတွင်းက မြို့ကြီးတစ်မြို့ပါ။

In many ways, the Republic of Gilead resembles the strict rules

နည်းလမ်းများစွာမှာ Republic of Gilead ဟာ ပျူရီတန် လူ့အဖွဲ့အစည်းက

that were present in Puritan society:

တင်းကျပ်တဲ့ စည်းမျဉ်းတွေနဲ့ ဆင်ပါတယ်၊

rigid moral codes,

တင်းကျပ်တဲ့ ကျင့်ဝတ်တွေ​ေ

modest clothing,

သင့်တင့်ရုံ အဝတ်အထည်

banishment of dissenters,

သဘောထားမတူသူတွေကို ပြည်နှင်ဒဏ်ပေးမှု၊

and regulation of every aspect of people's lives and relationships.

လူတွေရဲ့ ဘဝတွေနဲ့ ဆက်ဆံမှုတွေရဲ့ ရှုထောင့်တိုင်းကို ထိန်းသိမ်းမှုပါ။

For Atwood, the parallels to Massachusett's Puritans

Atwood အတွက်တော့ Massachusett ရဲ့ ပျူရီတန် တွေကို နှိုင်းယှဉ်မှုတွေဟာ

were personal as well as theoretical.

ကိုယ်တိုင်ရော၊ဘဘောတရားအရရော ဖြစ်ခဲ့တယ်။

She spent several years studying the Puritans at Harvard

သူဟာ နှစ်ချီပြီး Harvard မှာ ပျူရီတန်တွေကို လေ့လာနေခဲ့ပြီး

and she's possibly descended from Mary Webster,

သူဟာ ကြိုးပေးခြင်းကနေ လွန်မြောက်ခဲ့သူ ကဝေပညာတတ်တယ်လို့

a Puritan woman accused of witchcraft who survived her hanging.

စွပ်စွဲခံရတဲ့ ပျူရီတန်အမျိုးသမီး Mary Webster ကနေ ဆင်းသက်လာသူဖြစ်နိုင်တယ်။

Atwood is a master storyteller.

Atwood ဟာ ပုံပြောဝိဇ္ဇာတစ်ဦးပါ။

The details of Gilead, which we've only skimmed the surface of,

ကျွန်တော်တို့ အပေါ်ယံလောက်ပဲသိတဲ့ Gilead ရဲ့ အသေးစိတ်ကတော့

slowly come into focus through the eyes of its characters,

၎င်းရဲ့ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အမြင်တွေကနေ တဖြည်းဖြည်း ပြတ်သားလာတယ်။

mainly the novel's protagonist Offred,

အဓိကအားဖြင့် ဝတ္ထုရဲ့ဇာတ်ဆောင် Offred

a handmaid in the household of a commander.

တပ်မှူးတစ်ဦးရဲ့ အိမ်က အိမ်ဖော်တစ်ဦးပါ။

Before the coup that established Gilead,

Gilead ကို တည်ထောင်တဲ့ အာဏာသိမ်းမှုမတိုင်မီ

Offred had a husband, a child, a job, and a normal, middle-class American life.

Offred မှာ ခင်ပွန်း၊ ကလေးတစ်ဦးနဲ့ အလုပ် ရှိပြီး သာမန် လူလတ်တန်းစား အမေရိကန်ဘဝပါ။

But when the fundamentalist regime comes into power,

ဒါပေမဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ဘာသာရေး အစိုးရစနစ် အာဏာရလာချိန်မှာ

Offred is denied her identity,

Offred ဟာ သူ့ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာကို ငြင်းပယ်ခံရပြီး

separated from her family,

မိသားစုကနေ ကွဲကွာသွားကာ

and reduced to being, in Offred's words,

Offred ရဲ့ စကားအရဆိုရင် " Gilead ရဲ့ ကျဆင်းနေတဲ့ လူဦးရေ

"a two-legged womb for increasing Gilead's waning population."

တိုးပွားရေးအတွက်ခြေနှစ်ချောင်း သားအိမ်တစ်ခု" အဖြစ် လျှော့ချခံရတယ်။

She initially accepts the loss of her fundamental human rights

အစိုရသစ်တည်ငြိမ်ရေးအတွက်နဲ့ သူ့ရဲ့အခြေခံကျတဲ့ လူ့အခွင့်အရေးတွေ

in the name of stabilizing the new government.

ဆုံးရှုံးမှုကို အစကတော့ သူလက်ခံတယ်။

But state control soon extends into attempts to control the language,

ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာ နိုင်ငံတော်က၊ ဘာသာစကား၊ အပြုအမူ၊ သူကိုယ်တိုင်နဲ့

behavior,

အခြားတစ်ဦးစီရဲ့

and thoughts of herself and other individuals.

အတွေးတွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ ကြိုးပမ်းမှုတွေကို တိုးချဲ့တယ်။

Early on, Offred says,

ဒီအရင်က Offred ပြောခဲ့တာက

"I wait. I compose myself.

"ကျွန်မ စောင့်တယ်၊ ကျွန်မ စိတ်ကိုထိန်းထားတယ်၊

My self is a thing I must compose, as one composes a speech."

ကျွန်မရဲ့အတ္တက တစ်ဦးဦး မိန့်ခွန်းကို ရေးဖွဲ့သလို ရေးဖွဲ့ရမယ့် အရာတစ်ခုပါ။"

She likens language to the formulation of identity.

သူဟာ ဘာသာစကားကို ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာ ဖော်ထုတ်မှုနဲ့ပုံခိုင်းလေ့ရှိတယ်။

Her words also acknowledge the possibility of resistance,

သူ့စကားလုံတွေဟာလည်း တော်လှန်ခြင်းရဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေကို အသိအမှတ်ပြုပြီး

and it's resistance, the actions of people who dare to break the political,

ဒါဟာ တော်လှန်ခြင်းပါ၊ နိုင်ငံရေး၊ အသိပညာနဲ့ လိင်ဆိုင်ရာ

intellectual,

စည်းမျဉ်းတွေကို

and sexual rules,

ချိုးဖောက်ရဲတဲ့ သူတွေရဲ့

that drives the plot of the Handmaid's Tale.

လုပ်ရပ်တွေကHandmaid's Tale .ဇာတ်ကွက်ကို မောင်းနှင်ပါတယ်။

Ultimately, the novel's exploration of the consequences of complacency,

နောက်ဆုံး ဝတ္ထုရဲ့စူးစမ်းမှု မိမိဘာသာ ကျေနပ်အားရမှုသဘောရဲ့ အကျိုးဆက်တွေနဲ့

and how power can be wielded unfairly,

အာဏာကို တရားနည်းလမ်းမကျ စွဲကိုင်နိုင်ပုံက

makes Atwood's chilling vision of a dystopian regime ever relevant.

Atwood ရဲ့စိတ်ကူးယဉ် အခြေအနေဆိုး အစိုးရရဲ့ ကျောချမ်းစရာ အမြင်ကို ဆီလျော်စေတယ်။