Why should you read "The Handmaid's Tale"? - Naomi R. Mercer

Reviewer: Daban Q. Jaff

In Margaret Atwood's near-future novel, "The Handmaid's Tale,"

ڕۆمانی داهاتووە نزیکەکەی مارگرێت ئەتوود بەناوی“چیرۆکی ژنە خزمەتکارەکە“، کە باسی

a Christian fundamentalist regime called the Republic of Gilead

ڕژێمێکی داپڵۆسێنەری ئاینی مەسیحیەت دەکات پێیان دەگوت کۆماری گیڵیاد

has staged a military coup and established a theocratic government

بە کودەتایەکی سەربازی هاتە سەر حکوم و حکومەتێکی ئاینی توندوتیژی دامەزراند

in the United States.

لە ویلایەتە یەگرتووەکانی ئەمریکا.

The regime theoretically restricts everyone,

بە تیۆری ڕژێمەکە هەموو کەسێکی سنوردار دەکرد،

but in practice a few men have structured Gilead so they have all the power,

لێ بە کرداری کەسانێک گیڵیادیان بنیات نابوو بۆیە ئەوانیش خاوەنی هەموو دەسەڵاتێک بوون،

especially over women.

بەتایبەتی بەسەر ژنان.

The Handmaid's Tale is what Atwood calls speculative fiction,

هەروەها ئەتوود بە چیرۆکی خزمەتکارەکە دەڵێت چیرۆکی بیری خەیاڵی،

meaning it theorizes about possible futures.

واتا سەبارەت بە داهاتووە پێشبینیکراوەکان قسە دەکات.

This is a fundamental characteristic

ئەم تایبەتمەندیەکی بنەڕەتییە

shared by both utopian and dystopian texts.

لە لایەن دەقە خەیاڵی و پەژارەیەکانەوە هاوبەشی پێکراوە.

The possible futures in Atwood's novels are usually negative, or dystopian,

داهاتووە پێشبینیکراوەکان لە ڕۆمانەکەی ئەتوود هەندێک جار نەرێنیە، یان خەمناکە،

where the actions of a small group have destroyed society as we know it.

ڕەفتارەکانی گرووپە بچووکەکە کۆمەڵگەی، وەکو دەزانین، وێرانکردوە.

Utopian and dystopian writing tends to parallel political trends.

دەقەی خەیاڵی و پەژارەی ئاماژە بە خواستە سیاسیە هاوڕێکەکان دەدا.

Utopian writing frequently depicts an idealized society

دەقی خەیاڵی زۆربەی جار کۆمەڵگە نموونەی وێنا دەکات

that the author puts forth as a blueprint to strive toward.

کە نووسەر کتێبەکەی وەکو نەخشەڕێگەیەک دەخاتە ڕوو.

Dystopias, on the other hand,

بەڵام پەژارەیی، بەپێچەوانەوە،

are not necessarily predictions of apocalyptic futures,

مەرج نییە پێشبینی داهاتووە وێرانکراوەکان بکات،

but rather warnings about the ways in which societies can set themselves

بەڵام ئاگادارکردنەوەیە سەبارە بە ڕێچکەی کارەساتباری

on the path to destruction.

کۆمەڵگەکان دەکات.

The Handmaid's Tale was published in 1985, when many conservative groups

ڕۆمانی چیرۆکی ژنە خزمەتکارەکە لە ساڵی ١٩٨٥ بڵاو دەبێتەوە، کاتیک کۆمەڵە کۆنەپەرستەکان

attacked the gains made by the second-wave feminist movement.

هێرشیان کردە سەر ئەو دەستکەوتەکانی دووم شەپۆلی شۆڕشی ژنانەوە وەدەستخرابوون.

This movement had been advocating greater social and legal equality for women

ئەم شۆڕەشە پاڵپشتی دادگەری زیاتر کۆمەڵایەتی و یەکسانی یاسایی بۆ ژنان دەکرد

since the early 1960s.

هەر لە سەرەتاکانی ١٩٦٠وە.

The Handmaid's Tale imagines a future in which the conservative

ڕۆمانی چیرۆکی ژنە خزمەتکارە داهاتووێکی خەیاڵیە کەوا دەستەیەکی کۆنەپەرست

counter-movement gains the upper hand

دەتوانن بە هۆی کودەتایەکەوە دەسەڵات بگرنە دەست

and not only demolishes the progress women had made toward equality,

و نەک مافەکانی ژنان و بەرووپێشچوونیان بۆ یەکسانی لەناوبران،

but makes women completely subservient to men.

بەڵکو واین کرد ژنان بەتەواوەتی ملکەچی پیاوان بن.

Gilead divides women in the regime into distinct social classes

گیڵیاد ژنانی ڕژێمەکەی بۆ چەند جینێکی کۆمەڵایەتی دابەشکرد بوو

based upon their function as status symbols for men.

بە پشت بەستن بە ئەرکەکانیان وەک هێمایەک بۆ پیاوان.

Even their clothing is color-coded.

تەنانەت بەرگەکانیشیان جیاواز و هێمادار بوون.

Women are no longer allowed to read

چیتر ژنان ڕێگەیان پێ نەدەدرا بخوێنەوە

or move about freely in public,

یاخود بە ئازادیەوە بچنە دەرووە،

and fertile women are subject to state-engineered rape

و ئەوانەی توانی وەچەخستنەوەیان هەبوو لە لایەن دەستەکانی حکومەتەوە لاقە دەکران

in order to give birth to children for the regime.

بۆئەوەی منداڵ لە دایک ببێت بۆ ڕژێمەکە.

Although The Handmaid's Tale is set in the future,

هەر چەندە چیرۆکی خزمەتکارەکە باسی داهاتوو دەکات،

one of Atwood's self-imposed rules in writing it

یەکێک لە خۆسەپاندنەکانی ئەتوود لە ڕۆمانەکە

was that she wouldn't use any event

هیچ ڕووداوێکی بەکارنەهێناوە

or practice that hadn't already happened in human history.

یاخود خوو کەوا تا ئێستا لە مێژوو مرۆڤایەتی ڕۆینەداوە.

The book is set in Cambridge, Massachusetts,

ڕووداوەکان لە کامبریج، ماساچویست ڕوو دەدەن،

a city that during the American colonial period

شارێک لە کاتی داگیرکاریەکانی ئەمریکایە

had been ruled by the theocratic Puritans.

لە لایەن دەستەی پیوریتانەکان مێشک تەسکەکان بە توندوتیژیەوە حکوم دەکرا.

In many ways, the Republic of Gilead resembles the strict rules

بە زۆر شێواز، یاسا توندوتیژیەکانی کۆماری گیڵیاد

that were present in Puritan society:

لەو ڕێبازی مێشک تەسیک و توندوتیژیانە دەچوو:

rigid moral codes,

وەکو یاسای و هێمای ئەخلاقی توند،

modest clothing,

نوێترین جلوبەرگ،

banishment of dissenters,

سزادانی ئەو کەسانەی لە یاسا دەردەچن،

and regulation of every aspect of people's lives and relationships.

و ڕێکخستنی هەموو ڕووخسارەکانی ژیانی خەڵکی و پێوەندیەکانیان.

For Atwood, the parallels to Massachusett's Puritans

بۆ ئەتوود، کۆڵەگەکانی دەستەی ڕێبازی پیوریتانی مێشک تەسکی ماساچویست

were personal as well as theoretical.

کەسی و هەروەها تیۆریش بوون.

She spent several years studying the Puritans at Harvard

چەند ساڵیک لە ڕێبازی پیوریتانەکانی لە زانکۆی هارڤەرد خوێندووە

and she's possibly descended from Mary Webster,

و لەوانەشە نەوەی ماری وێبسەتر بێت،

a Puritan woman accused of witchcraft who survived her hanging.

ژنێکی جادووگەری پیوریتانی کە لە مەرگ ڕزگاری بووبوو.

Atwood is a master storyteller.

ئەتوود مامۆستا حیکایەت گێڕانەوەییە.

The details of Gilead, which we've only skimmed the surface of,

وردەکاریەکانی گیڵیاد، ئێمە تەنها کەمێکیمان باس کردووە،

slowly come into focus through the eyes of its characters,

بەهێواشی لەڕێگەی چاوەکانەوە سەرنج دەخاتە سەر کارێکتەرەکان،

mainly the novel's protagonist Offred,

کارێکتەری سەرەکی ڕۆمانەکە، ئۆفرێدە،

a handmaid in the household of a commander.

ژنێکی خزمەتکارە لە ماڵی فەرماندەیەک.

Before the coup that established Gilead,

پێش ئەو کودەتایەکە کە گیڵیاد دامەزراند،

Offred had a husband, a child, a job, and a normal, middle-class American life.

ئۆفرێد هاوژین و منداڵێک و کاری هەبوو و وەکو کەسێکی چینی مامناوەندی ئەمریکی دەژیا.

But when the fundamentalist regime comes into power,

بەڵام کاتێک ڕژێمە داپڵۆسێنەرە ئاینیەکە هاتە سەر دەسەڵات،

Offred is denied her identity,

ئۆفرێد نکۆڵی لە شوناسی خۆی دەکرد،

separated from her family,

لە خانەوادەکەی جیا کرابووەوە.

and reduced to being, in Offred's words,

بۆ بوونەوەرێک کەم کرا بوویەوە، لە وشەکانی ئۆفرێد،

"a two-legged womb for increasing Gilead's waning population."

"ژن واتا ئەندامی زاوزێی نێوان لاقەکان کە بۆ زیاد بوونی دانیشتوانی گڵیاد بەکار دێت."

She initially accepts the loss of her fundamental human rights

لەسەرەتادا، لە دەستدانی مافە بنەڕەتیەکانی قبووڵ کرد

in the name of stabilizing the new government.

بەهۆی جێگیرکردنی حکومەتە نوێیەکە.

But state control soon extends into attempts to control the language,

بەڵام هەرزوو دەسەڵاتی وڵات هەوڵێکی فراوانی بۆ کۆنترۆڵ کردنی زمان،

behavior,

ڕەفتار،

and thoughts of herself and other individuals.

بیروباوڕەکانی ئۆفرێد و بیروباوڕەکانی ئەوانی دیکە دەست پێ کرد.

Early on, Offred says,

لە سەرەتایە، ئۆفرێد دەیگووت،

"I wait. I compose myself.

"چاوەرێ بکە، دان بەخۆم دەدەگرم.

My self is a thing I must compose, as one composes a speech."

خۆم شتێکە پێویستە کۆنتڕۆڵی بکەم وەکو چۆن کەس کۆنتڕۆلی بە وتاردان دەدەت."

She likens language to the formulation of identity.

زمانی بەراورد دەکرد تا شوناس دابڕێژێتەوە.

Her words also acknowledge the possibility of resistance,

هەروەها وشەکانی زانیاری ئەگەری بەرگیرکردنە،

and it's resistance, the actions of people who dare to break the political,

و ئەوە بەرگریکردنە، ڕەفتارەکانی ئەو کەسانەی کە دەوێرن سیاسەت و

intellectual,

ئەقڵی،

and sexual rules,

یاساکانی ڕەگەز تێکبشکێنن.

that drives the plot of the Handmaid's Tale.

کەوا بابەتی سەرەکی چیرۆکی ژنە خزمەتکارەکە دەسڕنەوە.

Ultimately, the novel's exploration of the consequences of complacency,

لە کۆتایەکە، ڕۆمانەکە سەبارەت ئاکامەکانی دان بەخۆداگرتن دەکۆڵێتەوە،

and how power can be wielded unfairly,

و چۆن دەسەڵات دەتوانێت درێژە بە حکومە نادادپەروەرەکەی بدات،

makes Atwood's chilling vision of a dystopian regime ever relevant.

وادەکات بۆ هەتا هەتایە ئەم سۆما ترسێنەرەی ڕژێمە خەیاڵیەکە بە ناسراوی بمێنێتەوە.