What would happen if every human suddenly disappeared? - Dan Kwartler

Translator: maryam tajedin Reviewer: sadegh zabihi

Human beings are everywhere.

انسان‌ها همه جا هستند.

With settlements on every continent,

در همه قاره‌ها ساکن شده‌ایم،

we can be found in the most isolated corners of Earth’s jungles,

و در دورافتاده‌ترین نقاط مثل جنگل‌ها،

oceans,

اقیانوس‌ها،

and tundras.

و تندراها هم یافت می‌شویم.

Our impact is so profound, most scientists believe

اثرات ما آنقدر چشمگیر بوده که بیشتر دانشمندان بر این باورند

humanity has left a permanent mark on Earth’s geological record.

انسان‌ها نشانی همیشگی بر تاریخچه زمین شناختی این کره گذاشته‌اند.

So what would happen if suddenly, every human on Earth disappeared?

پس اگر به یک باره همهٔ انسان‌های زمین ناپدید شوند چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

With no one maintaining them, some of our creations backfire immediately.

برخی از سازه‌های ما به علت نبود نیروی نگهداری به سرعت منفجر می‌شوند.

Hours after we disappear, oil refineries malfunction,

چند ساعت پس از ناپدیدشدن ما، پالایشگاه‌ها دچارنقص فنی می‌شوند،

producing month-long blazes at plants like the ones in western India,

و آتش سوزی‌های چندماهه در کارخانه‌هایی مثل صنایع غرب هند،

the southern United States,

جنوب ایالات متحده،

and South Korea.

و کره شمالی به راه خواهد افتاد.

In underground rail systems like those in London,

درسیستم‌های ریلی زیرزمینی مثل مترو لندن،

Moscow,

مسکو،

and New York City,

و نیویورک،

hundreds of drainage pumps are abandoned, flooding the tunnels in just three days.

صدها پمپ فاضلاب رها شده تونل‌ها را در تنها سه روز پر از آب خواهند کرد.

By the end of the first week, most emergency generators have shut down,

تا پایان هفته اول مولد‌های برق اضطراری از کار خواهند افتاد.

and once the fires have gone out,

و به محض خاموش شدن آتش‌ها،

the earth goes dark for the first time in centuries.

زمین برای اولین بار در طول قرون تاریک خواهد شد.

After the first catastrophic month, changes come more gradually.

پس از یک ماه از فاجعه، سرعت تغییرات کاهش می‌یابد.

Within 20 years, sidewalks have been torn apart by weeds and tree roots.

پس از ۲۰ سال پیاده‌رو‌ها توسط علف‌ها و ریشه درختان از هم می‌پاشند.

Around this time,

در همین زمان،

flooded tunnels erode the streets above into urban rivers.

تونل‌های پرآب خیابان‌های روی خود را می‌فرسایند و به رودخانه‌های شهری تبدیل می‌کنند.

In temperate climates,

در نواحی معتدل،

the cycle of seasons freezes and thaws these waterways,

چرخهٔ فصول باعث یخ زدن و آب شدن این آب‌راه‌ها می‌شود،

cracking pavement and concrete foundations.

که باعث ترک خوردن پیاده رو‌ها و پی‌ریزی‌های بتنی می‌شود.

Leaking pipes cause the same reaction in concrete buildings,

لوله‌های نشت کرده هم همین کار را با ساختمان‌های بتنی می‌کنند،

and within 200 winters, most skyscrapers buckle and tumble down.

و پس از ۲۰۰ زمستان، بیشتر آسمان‌خراش‌ها خم شده و فرو می‌ریزند.

In cities built in river deltas like Houston,

در شهر‌هایی مثل هیوستن که بر دلتای رود‌ها بنا شده‌اند،

these buildings eventually wash away completely -

کل این ساختمان‌ها در نهایت ازبین رفته

filling nearby tributaries with crushed concrete.

و انشعابات اطراف را پر از تکه‌های سیمان می‌کنند.

Rural and suburban areas decay more slowly,

مناطق برون شهری و روستایی به شیوه‌ای آرام‌تر،

but in largely unsurprising ways.

اما باورکردنی‌تر تخریب می‌شوند.

Leaks, mold, bug and rodent infestations -

نشتی‌ها، کپک‌ها، حشرات و هجوم موش‌ها -

all the usual enemies of the homeowner-

همه دشمنان عادی صاحب خانه‌ها -

now go uncontested.

حالا بدون رقیب حکمرانی می‌کنند.

Within 75 years, most houses' supporting beams have rotted and sagged,

پس از ۷۵ سال، بیشتر ستون‌های خانه‌ها خم شده و فرو می‌ریزند،

and the resulting collapsed heap is now home to local rodents and lizards.

و این تودهٔ فروریخته به خانهٔ موش‌ها و مارمولک‌ها تبدیل می‌شود.

But in this post-human world, “local” has a new meaning.

اما در این جهان پسا انسانی واژه «محلی» معنای جدیدی دارد.

Our cities are full of imported plants,

شهر‌های ما پر از گیاهان وارداتی می‌شوند،

which now run wild across their adopted homes.

که حالا در خانهٔ جدید خود وحشیانه رشد می‌کنند.

Water hyacinth coat the waterways of Shanghai in a thick green carpet.

سنبل آبی همچون فرشی سبز رنگ و ضخیم آب راه‌های شانگ‌های را می‌پوشاند.

Poisonous giant hogweeds overgrow the banks of London’s Thames River.

علف‌های هرز سمی حوزهٔ رود تیمز لندن را می‌پوشانند.

Chinese Ailanthus trees burst through New York City streets.

درختان سماق چینی سرتاسر خیابان‌های نیویورک را خواهند گرفت.

And as sunken skyscrapers add crumbled concrete to the new forest floor,

و هر چه آسمان خراش‌های غرق شده خرده سیمان بیشتری به سطح جنگل جدید اضافه کنند،

the soil acidity plummets,

خاصیت اسیدی خاک کاهش یافته،

potentially allowing new plant life to thrive.

و امکان رشد بیشتر گیاهان را فراهم می‌کند.

This post-human biodiversity extends into the animal kingdom, as well.

تنوع زیستی پسا انسانی به قلمرو حیوانات هم می‌رسد.

Animals follow the unchecked spread of native and non-native plants,

حیوانات هم از الگوی گسترش بی حد و مرز گیاهان بومی و غیربومی پیروی می‌کنند.

venturing into new habitats with the help of our leftover bridges.

و به کمک پل‌های باقی مانده از سازه‌های انسانی به زیستگاه‌های جدید می‌رسند.

In general, our infrastructure saves some animals and dooms others.

زیرساخت‌های ما جان برخی ازحیوانات را حفظ کرده و برخی را به نابودی می‌کشاند.

Cockroaches continue to thrive in their native tropical habitats,

سوسک‌ها در زیستگاه‌های گرمسیری به زندگی خود ادامه می‌دهند

but without our heating systems,

اما در نبود سیستم‌های گرمایشی ما،

their urban cousins likely freeze and die out in just two winters.

عمو زاده‌های شهری‌شان طی دو زمستان منجمد شده و خواهند مرد.

And most domesticated animals are unable to survive without us –

و بیشتر حیوانات اهلی نمی‌توانند بدون ما زنده بمانند -

save for a handful of resourceful pigs, dogs, and feral housecats.

خوک‌های مفید، سگ‌ها و گربه‌های خانگی وحشی.

Conversely, the reduced light pollution saves over a billion birds each year

و بر عکس، کاهش آلودگی‌های نوری سالانه جان میلیارد‌ها پرنده را که مهاجرت شان

whose migrations were disrupted by blinking communication tower lights

به علت سوسوی چراغ‌های برج‌های ارتباطی و سیم‌های فشار قوی مختل شده بود،

and high-tension wires.

حفظ می‌کند.

And mosquitos multiply endlessly in one of their favorite manmade nurseries –

و پشه‌ها در یکی از زیستگاه‌های بشرساخته مورد علاقه‌شان تا ابد تکثیر می‌شوند -

rubber tires, which last for almost a thousand years.

تایرهای پلاستیکی که تقریبا هزار سال عمر می‌کنند.

As fauna and flora flourish,

هر چه تعداد گیاهان و جانوران بیشتر می‌شود،

Earth’s climate slowly recovers from millennia of human impact.

آب وهوای زمین هم بعد از هزاران سال اثر انسان بهبود می‌یابد.

Within 35,000 years,

با گذشت ۳۵٫۰۰۰ سال،

the plant cycle removes the last traces of lead

چرخهٔ گیاهی آخرین اثرات سرب

left by the Industrial Revolution from Earth’s soil,

که از انقلاب صنعتی بر خاک زمین باقی مانده را از بین می‌برد.

and it may take up to 65,000 years beyond that

و احتمالاً ۶۵٫۰۰۰ سال یا بیشتر طول می‌کشد

for CO2 to return pre-human levels.

تا حجم کربن دی اکسید هم به مقدار پیش از دورهٔ انسان‌ها بازگردد.

But even after several million years, humanity’s legacy lives on.

حتی پس از چند میلیون سال، میراث انسان‌ها هنوز باقی است.

Carved in unyielding granite,

کوه راشمور آمریکا که از گرانیت محکم تراشیده شده،

America’s Mt. Rushmore survives for 7.2 million years.

۷/۲ میلیون سال دوام خواهد داشت.

The chemical composition of our bronze sculptures

ترکیب شیمیایی مجسمه‌های برنزی ما

keeps them recognizable for over 10 million.

آن‌ها را برای ۱۰ میلیون سال قابل تشخیص می‌کند.

And buried deep underground,

و بقایای شهر‌هایی که بر دشت‌های سیلابی ساخته شده‌اند

the remnants of cities built on floodplains

در اعماق زمین مدفون می‌شوند،

have been preserved in time as a kind of technofossil.

و در طول قرون به عنوان نوعی تکنوفسیل باقی می‌مانند.

Eventually, these traces, too, will be wiped from the planet’s surface.

در آخر، این بازمانده‌ها نیز از سطح زمین محو خواهند شد.

Humanity hasn’t always been here, and we won’t be here forever.

انسان‌ها همیشه اینجا نبوده‌اند، و برای همیشه هم باقی نخواهند ماند.

But by investigating the world without us,

اما با تحقیق دربارهٔ جهان بدون ما،

perhaps we can learn more about the world we live in now.

شاید چیز‌های بیشتری دربارهٔ جهانی که در آن زندگی می‌کنیم یاد بگیریم.