How to read music - Tim Hansen

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila jafari

وقتی که به یک فیلم یا نمایش نگاه می کنیم

می دانیم که بازیگرها

احتمالا گفته ها را از روی متنی یاد گرفته اند،

که اساسا به آنها می گوید چه چیزی را کی بگویند.

When we watch a film or a play,

we know that the actors

یک قطعه موسیقی نوشته شده دقیقا بر همین اساس کار می کند

probably learned their lines from a script,

در یک نگاه کلی،

which essentially tells them what to say and when to say it.

به نوازنده می گوید که چه بنوازد و کی بنوازد.

A piece of written music operates on exactly the same principle.

از دید زیبایی شناسی، یک دنیا تفاوت

In a very basic sense,

میان، مثلا، بتهون و جاستین بیبر وجود دارد،

it tells a performer what to play and when to play it.

اما هر دو هنرمند

از همان پایه های اصلی برای ساختن موسیقی شان استفاده کرده اند:

Aesthetically speaking, there's a world of difference

نت ها.

between, say, Beethoven and Justin Bieber,

و اگر چه نتیجه نهایی می تواند بسیار پیچیده به نظر برسد،

منطق پشت نت های موسیقی در واقع بسیارروشن است.

but both artists have used

the same building blocks to create their music:

بگذارید نگاهی

notes.

به عناصر بنیادین نت نویسی در موسیقی بیاندازیم

And although the end result can sound quite complicated,

و اینکه چگونه آنها برای ایجاد یک اثر موسیقی بر هم اثر می گذارند.

the logic behind musical notes is actually pretty straightforward.

موسیقی بر پنج خط موازی که در امتداد صفحه کشیده شده نوشته می شود.

Let's take a look

at the foundational elements to music notation

and how they interact to create a work of art.

این پنج خط خطوط حامل نامیده می شوند،

و خطوط حامل در دو محور کار می کنند:

Music is written on five parallel lines that go across the page.

بالا و پایین

و چپ و راست.

These five lines are called a staff,

بالا و پایین به نوازنده

and a staff operates on two axes:

بلندی نت با اینکه چه نتی نواخته شود را می گوید،

و محور چپ به راست

up and down

and left to right.

به نوازنده ریتم و آهنگ نت ها

The up-and-down axis tells the performer

یا اینکه کی نواخته شوند را می گوید.

the pitch of the note or what note to play,

بیایید با بلندی شروع کنیم.

برای کمک، از یک پیانو استغاده می کنیم،

and the left-to-right axis

tells the performer the rhythm of the note

اما این روش تقریبا با هر سازی که فکر کنید کار می کند.

or when to play it.

Let's start with pitch.

درعرف موسیقی غربی،

To help us out, we're going to use a piano,

بلندی بر مبنای هفت حرف اول الفبای انگلیسی نام گذاری شده اند،

but this system works for pretty much any instrument you can think of.

A, B, C,

D, E, F و G.

In the Western music tradition,

pitches are named after the first seven letters of the alphabet,

بعد از آن، این چرخه ادامه می یابد:

A, B, C, D, E, F, G,

A, B, C,

A, B, C, D, E, F, G,

D, E, F, and G.

و همین طور.

اما این بلندی ها چگونه نام گذاری شده اند؟

After that, the cycle repeats itself:

A, B, C, D, E, F, G,

خوب، برای مثال اگر F را بزنی

A, B, C, D, E, F, G,

و بعد F دیگر را بزنی

and so on.

بالاتر یا پایین تر در پیانو،

But how do these pitches get their names?

می بینی که صدایشان خیلی شبیه هم است

در مقایسه با، مثلا یک B.

Well, for example, if you played an F

در خطوط حامل،

and then played another F

هر خط و هر فاصله بین دو خط

higher or lower on the piano,

you'd notice that they sound pretty similar

نشان دهنده یک ارتفاع مشخص است.

compared to, say, a B.

اگر یک نت را روی یکی از این خط ها بگذاریم یا یکی از این فاصله ها،

Going back to the staff,

every line and every space between two lines

به نوازنده می گوییم که آن تن را بزند.

represents a separate pitch.

هرچه نت بالا تر در خط حامل یاشد،

If we put a note on one of these lines or one of these spaces,

تن آن بالا تر است.

اما مشخصا، تن های خیلی خیلی بیشتری

we're telling a performer to play that pitch.

از نه تایی که این خط ها و فاصله بینشان به ما می دهند.

The higher up on the staff a note is placed,

برای مثال یک گراند پیانو،

the higher the pitch.

می تواند ۸۸ نت مختلف را بزند.

But there are obviously many, many more pitches

پس چطور می شود ۸۸ نت را روی یک خط حامل خلاصه کرد؟

than the nine that these lines and spaces gives us.

ما از چیزی بنام کلید استفاده می کنیم،

A grand piano, for example,

یک شکل عجیب که در اول خطوط حامل می گذاریم،

can play 88 separate notes.

So how do we condense 88 notes onto a single staff?

که به عنوان نقطه مرجع استفاده می شود،

و به شما می گوید که یکی از خط ها یا فاصله های مشخص

We use something called a clef,

a weird-looking figure placed at the beginning of the staff,

معادل نت مشخصی در ساز شماست.

اگر بخواهیم نت هایی که در خطوط حامل نیستند را بنوازیم،

which acts like a reference point,

telling you that a particular line or space

کلک می زنیم و خط های کوچک اضافه ای رسم می کنیم

corresponds to a specific note on your instrument.

که خطوط افزوده نامهیده میشوند

و نت ها را رویشان می‌گذاریم.

If we want to play notes that aren't on the staff,

در صورتی که خیلی خطوط افزوده بگذاریم باعث پیچیدگی میشود،

we kind of cheat and draw extra little lines

پس لازم است که کلید را تغییر دهیم.

called ledger lines

and place the notes on them.

برای آنکه به نوازنده بگوییم کی نت ها را بنوازد،

If we have to draw so many ledger lines that it gets confusing,

دو عامل اصلی کنترل کننده:

then we need to change to a different clef.

ضرب و ریتم است.

ضرب یک قطعه موسیقی،

As for telling a performer when to play the notes,

به تنهایی، به نوعی خسته کننده است.

two main elements control this:

به نظر اینطوری است.

the beat and the rhythm.

( تیک تاک)

The beat of a piece of music is,

توجه کنید که تغییر نمی کند،

که همینطور شادمانه ادامه پیدا می کنه.

by itself, kind of boring.

می تونه آهسته بشه

It sounds like this.

(Ticking)

یا تند

Notice that it doesn't change,

یا واقعا، هر طور که دوست داری.

it just plugs along quite happily.

نکته اینجاست که درست مثل عقربه ثانیه شمار ساعت است

It can go slow

که هر دقیقه را به شصت ثانیه تقسیم می کند،

or fast

که هر ثانیه درست به اندازه هر ثانیه دیگر است،

or whatever you like, really.

The point is that just like the second hand on a clock

ضرب یک قطعه موسیقی را

به قطعات کوچکی از زمان تقسیم می کند که اندازه همه آنها مشابه است:

divides one minute into sixty seconds,

with each second just as long as every other second,

ضرب.

با یک ضرب ثابت به عنوان پایه،

the beat divides a piece of music

می توانیم به تن ها ریتم دهیم،

into little fragments of time that are all the same length:

و اینجاست که موسیقی واقعا ایجاد می شود.

beats.

این یک نت سیاه است.

With a steady beat as a foundation,

این پایه ای ترین واحد ریتم است،

we can add rhythm to our pitches,

و ارزشش یک ضرب است.

and that's when music really starts to happen.

این یک نت سفید است، و ارزشش دو ضرب است.

This is a quarter note.

این نت گرد اینجا ارزشش چهار ضرب است،

It's the most basic unit of rhythm,

و این چیز های کوچک اینجا نت چنگ هستند،

and it's worth one beat.

که هرکدام ارزش نصف ضرب دارند.

This is a half note, and it's worth two beats.

الان با خودت می گویی « عالی» ، « خوب معنیش چیه؟»

This whole note here is worth four beats,

ممکنه توجه کرده باشی که در طول خطوط حامل،

and these little guys are eighth notes,

خطوط کوچکی وجود دارد که آن را به بخش های کوچکی تقسیم می کند.

worth half a beat each.

"Great," you say, "what does that mean?"

اینها خط میزان هستند

و به هر قسمت یک میزان می گوییم.

You might have noticed that across the length of a staff,

در ابتدای هر قطعه موسیقی،

there are little lines dividing it into small sections.

درست بعد از کلید،

چیزی بنام میزان نما وجود دارد،

These are bar lines

and we refer to each section as a bar.

که به نوازنده می گوید چند ضرب در هر میزان وجود دارد.

At the beginning of a piece of music,

اینجا می گوید در هر میزان دو ضرب داریم،

just after the clef,

is something called the time signature,

این یعنی سه ضرب وجود دارد،

این یکی چهار، و همینطور.

which tells a performer how many beats are in each bar.

عدد پایینی به معنی چه نوع نتی

This says there are two beats in each bar,

به عنوان واحد پایه ضرب استفاده شده.

this says there are three,

یک به معنی نت گرد،

this one four, and so on.

دو به معنی نت سفید،

The bottom number tells us what kind of note

چهار به معنی نت سیاه،

is to be used as the basic unit for the beat.

و هشت به معنی نت چنگ، و همینطور.

پس این میزان نما اینجا

One corresponds to a whole note,

به ما میگوید که چهار نت سیاه در هر میزان داریم،

two to a half note,

four to a quarter note,

یک، دو، سه، چهار؛

and eight to an eighth note, and so on.

یک، دو، سه، چهار؛

So this time signature here

و همینطور.

tells us that there are four quarter notes in each bar,

اما همانطور که قبلا گفتم،

اگر تنها به ضرب توجه کنیم،

به نوعی خسته کننده است،

one, two, three, four;

پس ما بعضی از نت های سیاه را یا ریتم های متفاوتی عوض می کنیم.

one, two, three, four,

and so on.

توجه کنید که اگرچه تعداد نت ها

But like I said before,

if we just stick to the beat,

در هر میزان عوض شده،

it gets kind of boring,

تعداد کل ضرب ها در هر میزان تغییر نکرده.

so we'll replace some quarter notes with different rhythms.

Notice that even though the number of notes

خوب، آنچه بوجود آورده ایم چه صدایی دارد؟

in each bar has changed,

( موسیقی )

the total number of beats in each bar hasn't.

ام، بد نیست، اما شاید کمی خالیه، موافقید؟

So, what does our musical creation sound like?

بگذارید یک ساز دیگر اضافه کنیم با بلندی و ریتم خودش.

(Music)

حالا این به نظر موسیقی است.

Eh, sounds okay, but maybe a bit thin, right?

مطمئنا، عادت به سریع خواندنش احتیاج به کمی تمرین دارد

Let's add another instrument with its own pitch and rhythm.

و همچنین نواختن آنچه می بینیم روی ساز،

Now it's sounding like music.

اما، با کمی زمان و حوصله،

می توانی بتهون بعدی باشی

Sure, it takes some practice to get used to reading it quickly

شاید هم جاستین بیبر.

and playing what we see on our instrument,

but, with a bit of time and patience,

you could be the next Beethoven

or Justin Bieber.