Why should you read “Fahrenheit 451”? - Iseult Gillespie

Translator: Black Note Reviewer: sadegh vn

“It was a pleasure to burn.

« چه لذتی است سوزاندن

It was a special pleasure to see things eaten,

دیدن اینکه چیزها خورده می‌شوند،

to see things blackened and changed.”

سیاه می‌شوند و تغییر می‌کنند لذت خاصی است.»

Fahrenheit 451 opens in a blissful blaze - and before long,

فارنهایت ۴۵۱ در شعله‌ای سعادتمند آغاز می‌کند - و خیلی زود

we learn what’s going up in flames.

ما یاد می‌گیریم که در آتش چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

Ray Bradbury’s novel imagines a world

رمان ری بردبری دنیایی را تصور می‌کند

where books are banned from all areas of life -

که در آن کتاب‌ها از تمام عرصه‌های زندگی منع شده‌اند -

and possessing, let alone reading them, is forbidden.

و داشتن آنها، چه رسد به خواندن آنها، ممنوع است.

The protagonist, Montag, is a fireman responsible for destroying what remains.

قهرمان داستان، مونتاگ، یک آتش نشان است که مسئول نابودی کتاب‌های باقی مانده می‌باشد.

But as his pleasure gives way to doubt,

اما زمانی که لذت آن جای خود را به شک می‌دهد،

the story raises critical questions of how to preserve one’s mind in a society

داستان سؤالات مهمی را در مورد چگونگی حفظ ذهن فردی در جامعه‌ای

where free will, self-expression, and curiosity are under fire.

که در آن اراده آزاد، ابراز خود، و کنجکاوی مورد انتقاد قرار گرفته است، مطرح می‌کند.

In Montag’s world, mass media has a monopoly on information,

در دنیای مونتاگ، رسانه‌های جمعی انحصار اطلاعات را دارند

erasing almost all ability for independent thought.

و تمام توانایی تفکر مستقل را از بین می‌برند.

On the subway, ads blast out of the walls.

در مترو، تبلیغات از دیوارها نمایان می‌شوند.

At home, Montag’s wife Mildred listens to the radio around the clock,

در خانه، زن مونتاگ میلدرد شبانه‌روز به رادیو گوش می‌دهد،

and three of their parlor walls are plastered with screens.

و سه تا از دیوارهای اتاق نشیمن با صفحات نمایش پر شده‌اند.

At work, the smell of kerosene hangs over Montag’s colleagues,

در کار، بوی نفت سفید بر سر همکارهای مونتاگ می‌پیچد،

who smoke and set their mechanical hound after rats to pass the time.

که برای گذراندن زمان سیگار می‌کشند وسگ‌های مکانیکی خود رابه دنبال موش‌های می‌اندازند.

When the alarm sounds they surge out in salamander-shaped vehicles,

زمانی که زنگ اخطار روشن می‌شود با ماشین‌های سمندرمانند خود بیرون می‌روند،

sometimes to burn whole libraries to the ground.

گاهی برای سوزاندن کل کتابخانه‌ها.

But as he sets tomes ablaze day after day like “black butterflies,”

ولی همانطور که او روز به روز جلدها را مانند « پروانه‌های سیاه » می‌سوزانند،

Montag’s mind occasionally wanders to the contraband that lies hidden in his home.

گاهی اوقات ذهن مونتاگ به قاچاقی که در خانه‌اش مخفی است فکر می‌کند.

Gradually, he begins to question the basis of his work.

به تدریج، او شروع به زیر سوال بردن اساس کار خود می‌کند.

Montag realizes he’s always felt uneasy -

مونتاگ متوجه می‌شود که او همیشه احساس بی‌قراری می‌کرد -

but has lacked the descriptive words to express his feelings in a society

ولی فاقد کلماتی توصیفی بوده است که احساسات خود را در جامعه‌ای

where even uttering the phrase “once upon a time” can be fatal.

که در آن حتی گفتن « روزی روزگاری » می‌تواند کشنده باشد.

Fahrenheit 451 depicts a world governed

فارنهایت ۴۵۱ دنیایی را به تصویر می‌کشد

by surveillance, robotics, and virtual reality-

که توسط نظارت، روباتیک، و واقعیت مجازی اداره می‌شود -

a vision that proved remarkably prescient, but also spoke to the concerns of the time.

چشم اندازی که بسیار پیش بینی کننده بود،اما همچنین به نگرانی‌های زمانه اشاره می‌کرد.

The novel was published in 1953, at the height of the Cold War.

این رمان در سال ۱۹۵۳ چاپ شد، در اوج جنگ سرد.

This era kindled widespread paranoia and fear

این عصر پارانویا و ترس گسترده‌ای را

throughout Bradbury’s home country of the United States,

در سراسر وطن بردبری یعنی ایالات متحده گسترده کرد،

amplified by the suppression of information and brutal government investigations.

که با سرکوب اطلاعات و تحقیقات وحشیانه‌ی دولت تقویت پیدا کرد.

In particular, this witch hunt mentality

به خصوص، این ذهنیت شکار ساحره

targeted artists and writers who were suspected of Communist sympathies.

هنرمندان و نویسندگانی را که مشکوک به همدردی‌های کمونیستی بودند را هدف قرار داد.

Bradbury was alarmed at this cultural crackdown.

بردبری از این سرکوب فرهنگی نگران شد.

He believed it set a dangerous precedent for further censorship,

او باور داشت این کار جا را برای سابقه‌ی - خطرناکی برای سانسور بیشتر باز می‌کرد،

and was reminded of the destruction of the Library of Alexandria

و نابودی کتابخانه اسکندریه را

and the book-burning of Fascist regimes.

و کتاب‌سوزی‌های رژیم‌های فاشیستی را، به یاد آورد.

He explored these chilling connections in Fahrenheit 451,

او این ارتباطات هراس‌انگیز را در فارنهایت ۴۵۱ کاوش کرد،

titled after the temperature at which paper burns.

که به خاطر دمایی که کاغذ در آن می سوزد نامگذاری شده است.

The accuracy of that temperature has been called into question,

دقت این دما زیر سوال رفته است،

but that doesn’t diminish the novel’s standing

ولی این از جایگاه رمان

به عنوان یک شاهکار علمی-تخیلی دیستوپیایی نمی‌کاهد.

as a masterpiece of dystopian fiction.

Dystopian fiction as a genre amplifies troubling features of the world around us

داستان دیستوپیایی به عنوان یک ژانر خصلتهای نگران کننده جهان اطراف ما را تقویت می‌کند

and imagines the consequences of taking them to an extreme.

و عواقب افراطی کردن آنها را تصور می‌کند.

In many dystopian stories,

در بسیاری از داستان‌های دیستوپیایی،

the government imposes constrictions onto unwilling subjects.

دولت محدودیت‌هایی را بر افراد بی‌میل تحمیل می‌کند.

But in Fahrenheit 451,

ولی در فارنهایت ۴۵۱،

Montag learns that it was the apathy of the masses

مونتاگ متوجه می‌شود که بی‌تفاوتی جمعی بود

that gave rise to the current regime.

که رژیم فعلی را به وجود آورد.

The government merely capitalized on short attention spans

دولت تنها دامنه کوتاه توجه

and the appetite for mindless entertainment,

و میل به سرگرمی بی‌فکر را به سرمایه تبدیل کرد،

reducing the circulation of ideas to ash.

که جریان ایده‌ها را به خاکستر تبدیل کرد.

As culture disappears, imagination and self-expression follow.

همانطور که فرهنگ از بین می‌رود، تخیل و ابراز خود نیز از بین می‌رود.

Even the way people talk is short-circuited

حتی نحوه صحبت مردم نیز کوتاه است

- such as when Montag’s boss Captain Beatty describes the acceleration of mass culture:

- به عنوان مثال وقتی که رئیس مونتاک کاپتان بیتی شتاب فرهنگ جمعی رو توضیح می‌دهد :

"Speed up the film, Montag, quick. Click? Pic? Look, Eye, Now, Flick, Here,

« سرعت فیلم را بالا ببر، مونتاگ، سریع. کلیک؟ عکس؟ ببین، چشم، حالا، دلنگ، اینجا،

There, Swift, Pace, Up, Down, In, Out, Why, How, Who, What, Where, Eh? Uh!

اونجا، سریع، تند، بالا، پایین، تو، بیرون، چرا، چه‌جوری، کی، چی، کجا، ها؟ اوه!

Bang! Smack! Wallop, Bing, Bong, Boom! Digest-digests, digest-digest-digests.

بنگ! شترق!‌گروپ، بینگ، بنگ، بوم! خلاصه در خلاصه، خلاصه در خلاصه در خلاصه.

Politics? One column, two sentences, a headline! Then, in mid-air, all vanishes!"

سیاست؟ یه ستون، دو جمله، یک تیتر! بعد، وسط هوا و زمین، همه‌چی ناپدید می‌شه!»

In this barren world, Montag learns how difficult it is to resist when

در این دنیای خشک، مونتاگ می‌فهمد مقاومت کردن زمانی که

there's nothing left to hold on to.

هیج چیزی برای تکیه بر آن وجود ندارد، چقدر سخت است.

Altogether, Fahrenheit 451 is a portrait of independent thought

در مجموع، فارنهایت ۴۵۱ پرتره‌ای از تفکر مستقل

در آستانه انقراض است -

on the brink of extinction -

and a parable about a society which is complicit

و تمثیلی در مورد جامعه‌ای که

in its own combustion.

در احتراق خود،‌ شریک جرم است.