Frida Kahlo: The woman behind the legend - Iseult Gillespie

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

In 1925,

در ۱۹۲۵،

Frida Kahlo was on her way home from school in Mexico City

فریدا کالو در راه برگشت به خانه از مدرسه در مکزیکوسیتی بود

when the bus she was riding collided with a streetcar.

که اتوبوسی که سوارش بود با تراموایی تصادف کرد.

She suffered near-fatal injuries to her spine, pelvis and hips,

دچار صدمه‌های تقریبا کشنده در ناحیه ستون فقرات، لگن و لمبرها شد،

and was bedridden for months afterward.

و بعد از آن ماهها در تخت افتاد.

During her recovery,

در طی دوره بهبودش،

she had a special easel attached to her bed

یک سه پایه نقاشی مخصوص به تختش وصل بود

so she could practice painting techniques.

تا بتواند تکنیکهای نقاشی را تمرین کند.

When she set to work,

وقتی دست به کار شد،

she began to paint the world according to her own singular vision.

شروع کرد به نقاشی جهان از دید عجیب و غر یب خودش.

Over the course of her life,

در مسیر زندگیش،

she would establish herself as the creator and muse behind extraordinary art.

خود را بعنوان خالق و متفکر پشت یک هنر خارق‌العاده اثبات کرد.

Though you may have met Kahlo's gaze before,

گرچه شاید قبلا نگاه خیره کالو را دیده باشید،

her work provides an opportunity to see the world through her eyes.

آثارش فرصتی را فراهم می‌کند که دنیا را از چشمان وی ببینید.

She painted friends and family,

او دوستان و خانواده را نقاشی کرد،

still lives and spiritual scenes;

اشیای بی‌جان و صحنه‌های معنوی؛

but it was her mesmerizing self-portraits

اما این خودنگاره‌های مسحورکننده وی بود

which first caught the world’s attention.

که نخست توجه جهانیان را برانگیخت.

In an early work,

در یکی از آثار اولیه‌اش

"Self Portrait with Velvet Dress,"

«خود نگاره‌ای با پیراهن مخمل،»

the focus is on her strong brows, facial hair, long neck and formidable stare.

تمرکز بر ابروان پرپشت، موهای صورت و نگاه خیره ترسناک اوست.

Such features remained,

این خصیصه‌ها ماندند،

but Kahlo soon began to present herself in more unusual ways.

اما کالو شروع کرد به نشان دادن خود به روشهای غیرمعمول‌تر.

For example,

برای مثال،

"The Broken Column" uses symbolism,

ستون شکسته از نمادگرایی، تصاویر مذهبی

religious imagery and a ruptured landscape to reveal her physical and mental state.

و یک منظره گسسته استفاده می‌کند تا حالت ذهنی و جسمی خود را آشکار کند.

In 1928, Kahlo started dating fellow painter Diego Rivera.

در ۱۹۲۸، کالو رابطه‌ای عاشقانه را با نقاش دیگری به اسم دیگو ریورا شروع کرد.

They became lifelong partners and cultivated an eccentric celebrity.

رابطه‌شان یک عمر طول کشید و صاحب شهرت منحصربفردی شدند.

Together, they traveled the world and dedicated themselves to art,

باهم، به همه دنیا سفر کردند و خودشان را وقف هنر،

Communist politics and Mexican nationalism.

سیاستهای کمونیستی و ملی‌گرایی مکزیکی کردند.

Kahlo and Rivera shared a deep affinity with Mexicanidad,

کالو و ریورا همبستگی عمیقی با مکزیکانیداد داشتند

a movement which celebrated indigenous culture after the Revolution.

جنبشی که فرهنگ بومی بعد از انقلاب را گرامی می‌داشت.

In her daily life, Kahlo wore traditional Tehuana dress

در زندگی روزانه، کالو پیراهن محلی تئوانا می‌پوشید

and immersed herself in native spirituality.

و خود را غرق معنویت ملی می‌کرد.

And in her work,

در آثارش،

she constantly referenced Mexican folk painting,

مدام به نقاشی بومی مکزیکی اشاره داشت

incorporating its bright colors

و از رنگهای روشن استفاده می‌کرد

and references to death, religion and nature.

و اشاراتی به مرگ، مذهب و طبیعت داشت.

With her imagery of giant floating flowers,

با خیالاتش از گل‌های عظیم‌الجثهٔ شناور،

undulating landscapes, transplanted body parts and billowing clouds of demons,

منظره‌های موج‌دار، اجزای بدن پیوند شده و ابرهای مواجی از ارواح خبیث،

Kahlo has often been associated with Surrealism.

کالو اغلب با فرا-واقع‌گرایی شناخته می‌شود.

But while surrealists used dreamlike images to explore the unconscious mind,

اما درحالیکه هنرمندان فراواقع‌گرا و تصاویر رویاگونه به وارسی ذهن ناخودآگاه می‌پردازند

Kahlo used them to represent her physical body and life experiences.

کالو از آنها برای نشان دادن تجربیات زندگی و جسم فیزیکی خود استفاده کرد.

Two of her most-explored experiences

دو تجربه مهم او که بیش از همه وارسی شده‌

were her physical disabilities and her marriage.

ناتوانی‌های جسمی و ازدواج او است.

As a result of the bus accident,

در نتیجه تصادف اتوبوس،

she experienced life-long health complications

دچار مشکلات سلامتی مادام العمر شد

and endured many hospitalizations.

و بارها بستری شد.

She often contemplated the physical and psychological effects

اغلب به آثار روانی و جسمی ناتوانی

of disability in her work;

در آثارش نظر داشت؛

painting herself in agony,

با نقاشی کردن خود در حال رنج،

recuperating from operations,

بهبودی از عمل‌ها،

or including objects such as her back brace and wheelchair.

یا به شمار آوردن اشیای مثل پشت بند و صندلی چرخدار اوست.

Meanwhile, her relationship with Rivera was tempestuous,

در این بین، رابطه‌ش با ریورا پر شور بود،

marked by infidelity on both sides.

از هر دو طرف پر از خیانت بود.

At one point they even divorced,

حتی در یک مرحله از هم طلاق گرفتند،

then remarried a year later.

بعد یکسال بعد دوباره ازدواج کردند.

During this period,

طی این دوره،

she painted the double self-portrait "The Two Fridas,"

او خودنگاره‌ای دوگانه را نقاشی کرد به اسم "دو فریدا،"

which speaks to the anguish of loss and a splintered sense of self.

که با اندوه فقدان و حسی از جدایی از خودش صحبت می‌کند.

The Frida to the left has a broken heart,

فریدای سمت چپی با دلی شکسته است،

which drips blood onto her old-fashioned Victorian dress.

که قطرات خون روی پیراهن ویکتوریای‌ او چکیده.

She symbolizes a version of the artist who is wounded by the past–

از نسخه‌ای از هنرمند نمادسازی می‌کند که از گذشته مجروح است-

but is also connected by an artery to a second self.

اما همچنین به وسیله یک شاهراه به خود دومش وصل است.

This Frida is dressed in Tehuana attire–

این فریدای دیگر جامه تئوما پوشیده--

and although she remembers Diego with the tiny portrait in her hand,

و اگر چه او دیگو را با نگاره‌ای کوچک در دستش بخاطر می‌آورد،

her heart remains intact.

اما قلبش دست نخورده باقی می‌ماند.

Together, the two suggest a position caught between past and present,

باهم، دو نفری جایگاهی را داشتند که بین گذشته و حاضر،

individuality and dependency.

استقلال داشتن و فردیت گیر کرده بود.

Kahlo died in 1954 at the age of 47.

کالو در ۱۹۵۴ در سن ۴۷ سالگی مرد.

In the years after her death,

در سالهای پس از مرگش،

she experienced a surge in popularity that has lasted to this day.

چنان غلیانی از محبوبیت را تجربه کرد که تا امروز ادامه داشته

And although her image has proliferated,

و اگر چه تصویر او تکثیر شده است،

Kahlo’s body of work

این کالبد آثار کالو است

reminds us that there are no simple truths

که به ما یادآوری می کند هیچ حقیقتی ساده‌ای

about the life, work and legacy of the woman behind the icon.

درباره زندگی، کار و میراث زنِ پشت این شمایل نیست.

Rather, she put multiple versions of her reality on display–

درعوض، او چندین نسخه متعدد از واقعیت خویش را به عرضه گذاشته است--

and provided us with a few entry-ways into the contents of her soul.

و معدود راههای دسترسی به محتویات روح خویش را برای ما فراهم کرده است.