What percentage of your brain do you use? - Richard E. Cytowic

از چند درصد مغزتان استفاده می‌کنید- ریچارد سیداویچ

Translator: soheila Jafari Reviewer: Hajar Almasi

An enduring myth says we use only 10% of our brain,

افسانه ماندگاری می‌گوید که ما تنها از ۱۰ درصد مغزمان استفاده می‌کنیم،

the other 90% standing idly by for spare capacity.

و بقیه ۹۰ درصد ظرفیت مازادی‌ست که بیکار باقی مانده.

Hucksters promised to unlock that hidden potential

دورگردان قول دادند که توان بالقوه پنهان شده را با

with methods "based on neuroscience,"

روش هایی « براساس عصب‌شناسی» بگشایند،

but all they really unlock is your wallet.

اما تنها چیزی را که گشودند کیف پول شما بود.

Two-thirds of the public and nearly half of science teachers

دو سوم مردم دنیا و نزدیک به نیمی از آموزگاران علوم

mistakenly believe the 10% myth.

به اشتباه این افسانه ۱۰ درصد را باور دارند.

In the 1890s, William James,

در دهه ۱۸۹۰، ویلیام جیمز،

the father of American psychology, said,

پدر روانشناسی آمریکایی گفت،

"Most of us do not meet our mental potential."

« بیشتر به ما توان بالقوه ذهنی‌مان نمی‌رسیم.»

James meant this as a challenge,

منظور جیمز این بود که این یک چالش است،

not an indictment of scant brain usage.

نه کیفر خواستی برای استفاده اندک از مغز.

But the misunderstanding stuck.

اما همچنین این سوءتفاهم پایدار مانده.

Also, scientists couldn't figure out for a long time

گذشته از این، دانشمندان برای مدت های زیادی نتوانستند

the purpose of our massive frontal lobes

هدف از بخش بزرگ لوب‌های پیشانی

or broad areas of the parietal lobe.

یا بخش گسترده ای از لوب آهیانه مغز را بفهمند.

Damage didn't cause motor or sensory deficits,

آسیب (به این قسمت‌ها) سبب از کار افتادن موتور مغز و ناتوانایی حسی نمی‌شود.

so authorities concluded they didn't do anything.

پس متخصصین نتیجه گرفتند که این بخش‌ها کاری نمی‌کنند.

For decades, these parts were called silent areas,

برای دهه‌ها، این بخش‌ها را مناطق سکوت نامیده شدند،

their function elusive.

پیدا کردن عملکرد آنها مشکل بود.

We've since learned that they underscore

ما پی برده ایم که این بخش‌ها تاکیدی بر

executive and integrative ability,

توانایی اجرایی و یکپارچه مغز هست،

without which, we would hardly be human.

که بدون آنها ما به سختی می‌توانیم انسان باشیم.

They are crucial to abstract reasoning,

این بخش‌ها برای استدلال انتزاعی،

planning, weighing decisions

برنامه‌ریزی، ارزیابی برای تصمیم‌گیری

and flexibly adapting to circumstances.

و انعطاف پذیری برای هماهنگی با محیط بسیار مهم هستند.

The idea that 9/10 of your brain sits idly by in your skull

ایده اینکه ۹ تا ۱۰ درصد مغز شما بیکار در جمجمه شما نشستند

looks silly when we calculate how the brain uses energy.

به نظر احمقانه هست هنگامی که محاسبه کنید که چگونه مغز از انرژی استفاده می‌کند.

Rodent and canine brains

مغز جوندگان و سگ‌سانان

consume 5% of total body energy.

۵ درصد از انرژی بدن را مصرف می‌کنند.

Monkey brains use 10%.

مغز میمون ۱۰ درصد از انرژی را مصرف می‌کند.

An adult human brain,

یک انسان بالغ،

which accounts for only 2% of the body's mass,

که مغزاش تنها ۲ درصد از وزن بدن اوست،

consumes 20% of daily glucose burned.

۲۰ درصد از قند روزانه را می‌سوزاند.

In children, that figure is 50%,

در کودکان، این ۵۰ درصد هست.

and in infants, 60%.

و برای نوزادان این ۶۰ درصد می‌باشد.

This is far more than expected for their relative brain sizes,

این خیلی بیش از انتظار برای اندازه نسبی

which scale in proportion to body size.

مغز در قیاس با وزن بدن هست.

Human ones weigh 1.5 kilograms,

مغز انسان یک و نیم کیلوگرم هست،

elephant brains 5 kg,

مغز فیل ۵ کیلوگرم،

and whale brains 9 kg,

و مغرنهنگ ۹ کیلوگرم هست،

yet on a per weight basis,

ولی براساس نسبت وزن،

humans pack in more neurons than any other species.

انسان دارای بیشترین اعصاب نسبت به سایر موجودات می‌باشد.

این بسته‌بندی متراکم چیزی‌ست که ما را باهوش می‌کند.

This dense packing is what makes us so smart.

There is a trade-off between body size

مصالحه‌ای بین اندازه بدن و

and the number of neurons a primate,

تعداد سلول‌های عصبی پستانداران

including us, can sustain.

از جمله ما انسان‌ها وجود دارد، که این می‌توانیم پایدار باقی بمانیم.

A 25 kg ape has to eat 8 hours a day

یک میمون ۲۵ کیلوگرمی باید ۸ ساعت در روز بخورد

to uphold a brain with 53 billion neurons.

تا یک مغزی با ۵۳ میلیارد سلول‌های عصبی را حمایت کند.

The invention of cooking,

اختراع پختن غذا،

one and half million years ago,

حدود یک و نیم میلیون سال پیش،

gave us a huge advantage.

به ما مزیت بزرگی داد.

Cooked food is rendered soft and predigested

مواد غذایی پخته شده در خارج

outside of the body.

از بدن نرم و آماده هضم شدند.

Our guts more easily absorb its energy.

روده‌های ما به راحتی انرژی را جذب می‌کنند.

Cooking frees up time and provides more energy

پختن غذا وقت آزاد و انرژی بیشتری را برای ما فراهم کرد

than if we ate food stuffs raw

تا اینکه اگر غذایی که می‌خوردیم خام بود

and so we can sustain brains

و بطوری که می‌توانیم مغزهای پایدار

with 86 billion densely packed neurons.

با ۸۶ میلیارد اعصاب به هم پیچیده داشته باشیم.

40% more than the ape.

۴۰ درصد بیش از میمون.

Here's how it works.

چگونگی کار آن این هست.

Half the calories a brain burns

نیمی از انرژی که مغز می‌سوزاند

go towards simply keeping the structure intact

برای نگه‌داشتن ساختار مغز بدون صدمه به آن هست

by pumping sodium and potassium ions

که توسط پمپ کردن سدیم و پتاسیم

across membranes to maintain an electrical charge.

در غشاهای برای حفظ بار الکتریکی مغز صورت می‌گیرد.

To do this, the brain has to be an energy hog.

برای انجام این، باید انرژی با زور گرفته شود.

It consumes an astounding

این میزان حیرت انگیز

3.4 x 10^21 ATP molecules per minute,

۳/۴ ضرب در ۱۰ به توان ۲۱ ATP مولکول در ثانیه مصرف می‌کند،

ATP being the coal of the body's furnace.

ATP یا آدنوزین تری‌فسفات زغال سنگ کوره بدن انسان هست.

The high cost of maintaining resting potentials

هزینه‌های بالای نگهداری پتانسیل بالقوه در

in all 86 billion neurons

همه ۸۶ میلیارد عصب

means that little energy is left

دیگر انرژی زیادی برای فرستادن

to propel signals down axons and across synapses,

به آکسون ها و سیناپس ها که در واقع باعث انجام کار می‌شوند،

the nerve discharges that actually get things done.

باقی نمانده است.

Even if only a tiny percentage of neurons

حتی اگر درصد بسیار کوچکی از عصب‌ها

fired in a given region at any one time,

در هر زمانی در منطقه ای از مغز فعال شوند

the energy burden of generating spikes over the entire brain

بار انرژی که در سراسر مغز از این ضربه ایجاد می‌شود

would be unsustainable.

ناپایدار خواهد بود.

Here's where energy efficiency comes in.

بهره وری انرژی از اینجا می‌آید.

Letting just a small proportion of cells signal at any one time,

تنها اجازه می‌دهد مقدار بسیار کمی از سلول‌ها در هر زمان سیگنا‌ل‌ بزنند،

known as sparse coding,

که به آن کدینگ اندک می‌گویند،

uses the least energy,

که حداقل انرژی را می‌سوزاند،

but carries the most information.

اما بیشتر اطلاعات را حمل می‌کند.

Because the small number of signals

به دلیل تعداد اندک از سیگنال‌ها

have thousands of possible paths by which to distribute themselves.

هزاران هزار مسیر ممکن برای توزیع خودشان دارند.

A drawback of sparse coding within a huge number of neurons

مانع کدینگ اندک با تعداد کثیری از عصب‌ها

is its cost.

هزینه آن است.

Worse, if a big proportion of cells never fire,

بدتراز آن، اگر نسبت بزرگی از سلول‌ها هرگز فعال نشوند،

then they are superfluous

پس آنها زائد هستند

and evolution should have jettisoned them long ago.

و تکامل می‌بایستی آنها را خیلی وقت پیش کنار می‌گذاشت.

The solution is to find the optimum proportion of cells

راه حل در پیدا کردن نسبت بهینه‌ای از سلول‌هاست

that the brain can have active at once.

که مغز می‌تواند در یک زمان آنها را فعال کند.

For maximum efficiency,

برای حداکثر بهره‌وری،

between 1% and 16% of cells should be active at any given moment.

بین ۱٪ تا ۱۶٪ از سلول‌ها باید در هر لحظه فعال باشند.

This is the energy limit we have to live with

این محدودیت انرژی ماست که باید با آن زندگی کنیم

in order to be conscious at all.

به منظور هوشیاری در تمامی اوقات.

The need to conserve resources

نیاز به حفظ منابع

is the reason most of the brain's operations

دلیلی‌ست که بسیاری ازفعالیت‌های مغز

must happen outside of consciousness.

باید خارج از آگاهی صورت پذیرند.

It's why multitasking is a fool's errand.

به همین دلیل انجام چند فعالیت در یک زمان احمقانه هست.

We simply lack the energy to do two things at once,

بسادگی ما فاقد انرژی لازم برای انجام دو کار در یک زمان هستیم،

let alone three or five.

چه رسد به انجام سه یا پنج کار با هم.

When we try, we do each task less well

هنگامی که ما سعی می کنیم، ما هر کار کمتر

than if we had given it our full attention.

از اگر ما آن را داده بود توجه کامل ما.

The numbers are against us.

تعداد زیاد فعالیت ها بر علیه ما هستند.

Your brain is already smart and powerful.

مغز شما در حال حاضر هوشمند و قدرتمند هست.

So powerful that it needs a lot of power to stay powerful.

چنان قدرتمند است که نیازمندمقدار زیادی از انرژی، برای اینکه قدرتمند باقی بماند دارد.

And so smart

و به دلیل اینکه خیلی باهوش هست

that it has built in an energy-efficiency plan.

برنامه بهره وری انرژی را ایجاد کرده.

So don't let a fraudulent myth make you guilty

بنابراین نگذارید یک افسانه دروغین در شما این احساس گناه ایجاد کند

about your supposedly lazy brain.

که مغز‌تان ظاهرا تنبل هست.

Guilt would be a waste of energy.

احساس گناه کردن اتلاف انرژی‌ست.

After all this,

بعد از همه اینها،

don't you realize it's dumb to waste mental energy?

شما درک نمی‌کنید که این احساس گنگ انرژی ذهنی را تلف می‌کند؟

You have billions of power-hungry neurons to maintain.

شما باید میلیاردها عصب گرسنه انرژی را نگهداری کنید.

So hop to it!

پس برو!