Two Nameless Bodies Washed Up on the Beach. Here Are Their Stories | Anders Fjellberg | TED Talks

Çeviri: Dilara Timuçin Gözden geçirme: Dilan Timucin

So this right here

Resimde gördüğünüz

is the tiny village of Elle, close to Lista.

Lista'nın yakınındaki küçük Elle köyü.

It's right at the southernmost tip of Norway.

Norveç'in tam en güney ucunda bulunmakta.

And on January 2 this year,

Bu yıl 2 Ocak tarihinde,

an elderly guy who lives in the village,

bu köyde yaşayan yaşlı bir adam

he went out to see what was cast ashore

yakın zamandaki fırtınadan

during a recent storm.

kıyıya ne vurdu diye bakmak için dışarı çıktı.

And on a patch of grass right next to the water's edge,

Hemen suyun kenarında, bir parça çimenin üzerinde

he found a wetsuit.

bir dalgıç kıyafeti buldu.

It was grey and black, and he thought it looked cheap.

Rengi gri ve siyahtı, ucuz bir şey olduğunu düşündü.

Out of each leg of the wetsuit

Dalgıç kıyafetinin her bir bacağından

there were sticking two white bones.

iki beyaz kemik çıkıyordu.

It was clearly the remains of a human being.

Bunlar açıkça bir insanın kalıntılarıydı.

And usually, in Norway, dead people are identified quickly.

Genellikle Norveç'te ölüler çabuk tespit edilirler.

So the police started searching

Böylece polis

through missing reports from the local area,

yöresel kayıp ilanlarını,

ulusal kayıp ilanlarını

national missing reports,

ve bağlantılı olabilecek kazaları araştırmaya başladı.

and looked for accidents with a possible connection.

They found nothing.

Hiçbir şey bulamadılar.

So they ran a DNA profile,

Bu sebeple DNA profili yaptılar,

and they started searching internationally through Interpol.

ve Interpol aracılığıyla tüm dünyada aramaya başladılar.

Nothing.

Gene hiçbir şey çıkmadı.

This was a person that nobody seemed to be missing.

Görünen o ki, bu kimsenin aramadığı bir kişiydi.

It was an invisible life heading for a nameless grave.

İsimsiz bir mezara girecek olan, görünmez bir hayattı.

But then, after a month,

1 ay sonra,

the police in Norway got a message from the police in the Netherlands.

Norveç polisi Hollanda polisinden bir mesaj aldı.

A couple of months earlier, they had found a body,

Birkaç ay önce

onlar da aynı dalgıç kıyafetinde bir ceset bulmuşlardı

in an identical wetsuit, and they had no idea who this person was.

ve onların da bu kişinin kim olduğuna dair fikirleri yoktu.

But the police in the Netherlands managed to trace the wetsuit

Ama Hollanda polisi dalgıç kıyafetinin

by an RFID chip that was sewn in the suit.

içine dikili bir RFID çipinden iz sürmeyi başarmıştı.

So they were then able to tell

Sonuçta iki kıyafetin de aynı müşteri tarafından

that both wetsuits were bought by the same customer at the same time,

aynı zamanda satın alındığını anlamışlardı,

October 7, 2014,

7 ekim 2014'te,

in the French city of Calais by the English Channel.

Fransız şehri Calais'de, İngiliz Manşı'nda.

But this was all they were able to figure out.

Ama sadece bu kadarını çözebilmişlerdi.

The customer paid cash.

Müşteri nakit ödemişti.

There was no surveillance footage from the shop.

Mağazanın gözetleme görüntüleri yoktu.

So it became a cold case.

Böylece çözülmemiş bir vaka olarak kaldı.

We heard this story,

Biz bu hikayeyi duyduk ve bu benle

and it triggered me and my colleague, photographer Tomm Christiansen,

meslektaşım fotoğrafçı Tomm Christiansen'i harekete geçirdi,

and we of course had the obvious question: who were these people?

tabii ki aklımızdaki bariz soru şuydu: bu insanlar kim?

At the time, I'd barely heard about Calais,

O zamanlar Calais hakkında çok az şey biliyordum,

but it took about two or three seconds to figure out

fakat Calais'nin iki şeyiyle ünlü olduğunu

Calais is basically known for two things.

anlamam 2 ya da 3 saniyemi aldı.

It's the spot in continental Europe closest to Britain,

Burası Avrupa kıtasının İngiltere'ye en yakın noktası.

and a lot of migrants and refugees are staying in this camp

Bir sürü göçmen ve mülteci buradaki kampta kalmakta

and are trying desperately to cross over to Britain.

ve umutsuzca İngiltere'ye geçmeye çalışmaktalar.

And right there was a plausible theory about the identity of the two people,

Bu noktada, bu iki kişinin kimliği hakkında makul bir teori ortaya çıktı

and the police made this theory as well.

ve polis de bunu öngördü.

Because if you or I or anybody else with a firm connection to Europe

Çünkü Avrupa'yla bağlantısı olan siz, ben veya başka biri

goes missing off the coast of France, people would just know.

Fransa kıyılarında kaybolsa, insanlar bilirler.

Arkadaşlarınız veya aileniz kayıp olduğunuzu bildirirler,

Your friends or family would report you missing,

polis gelip sizi arar, medya bilir,

the police would come search for you, the media would know,

and there would be pictures of you on lampposts.

muhtemelen lamba direklerinde resimleriniz olur.

İz bırakmadan kaybolmak zordur.

It's difficult to disappear without a trace.

But if you just fled the war in Syria,

Fakat Suriye'deki savaştan kaçmışsanız,

and your family, if you have any family left,

aileniz, tabii hâlâ bir aileniz kaldıysa,

ister istemez nerede olduğunuzu bilemiyorlarsa

don't necessarily know where you are,

and you're staying here illegally

ve burada, her gün gidip gelen binlercesi arasında,

amongst thousands of others who come and go every day.

yasadışı olarak kalıyorsanız,

Well, if you disappear one day, nobody will notice.

bir gün kaybolursanız, hiç kimse fark etmeyecektir.

The police won't come search for you because nobody knows you're gone.

Polis sizi aramayacaktır, çünkü kimse kaybolduğunuzu bilmiyordur.

And this is what happened to Shadi Omar Kataf

Suriyeli Shadi Omar Kataf ve

and Mouaz Al Balkhi from Syria.

Mouaz Al Balkhi'ye olan da buydu.

Me and Tomm went to Calais for the first time in April this year,

Ben ve Tomm, Calais'ye ilk kez bu yılın nisan ayında gittik.

and after three months of investigation, we were able to tell the story

3 aylık bir soruşturmadan sonra, bu 2 genç adamın nasıl

about how these two young men fled the war in Syria,

Suriye'deki savaştan kaçıp Calais'de sıkışıp kaldıklarının,

ended up stuck in Calais,

İngiliz Manşı'nı yüzerek İngiltere'ye ulaşmak için

bought wetsuits and drowned in what seems to have been an attempt

nasıl dalgıç kıfayeti satın alıp boğulduklarının

to swim across the English Channel in order to reach England.

hikayesini anlatabilir hale geldik.

It is a story about the fact that everybody has a name,

Bu hikaye herkesin bir isminin olduğu gerçeğinin hikayesidir.

everybody has a story, everybody is someone.

Her kişinin bir hikayesi var, her kişi bir şahsiyettir.

But it is also a story about what it's like to be a refugee in Europe today.

Bu ayrıca, bugün Avrupa'da

mülteci olmanın nasıl bir şey olduğunun hikayesidir.

Burası bizim soruşturmamızı başlattığımız yer.

So this is where we started our search.

This is in Calais.

Burası Calais.

Right now, between 3,500 and 5,000 people are living here

Şu an burada 3.500-5.000 kişi

under horrible conditions.

çok kötü koşullarda yaşıyorlar.

It has been dubbed the worst refugee camp in Europe.

Buraya Avrupa'nın en kötü mülteci kampı ünvanı verildi.

Limited access to food, limited access to water,

Gıdaya sınırlı erişim, suya sınırlı erişim,

limited access to health care.

sağlık hizmetine sınırlı erişim.

Disease and infections are widespread.

Hastalık ve enfeksiyonlar oldukça yaygınlar.

And they're all stuck here because they're trying to get to England

Sığınma talep etmek için

İngiltere'ye ulaşmaya çalıştıkları için

in order to claim asylum.

hepsi burada sıkışıp kalmışlar.

And they do that by hiding in the back of trucks headed for the ferry,

Bunu da, feribot ya da Eurotunnel'a gidecek olan

or the Eurotunnel,

kamyonlarda saklanarak,

or they sneak inside the tunnel terminal at night

ya da tünel terminaline gece gizlice girip

to try to hide on the trains.

trenlerin içinde saklanmaya çalışarak yapıyorlar.

Most want to go to Britain because they know the language,

Çoğu İngiltere'ye dilini bildikleri için gitmek istiyorlar,

hayatlarına burada yeniden başlamanın daha kolay olacağını düşünüyorlar

and so they figure it would be easier to restart their lives from there.

Çalışmak istiyorlar, eğitim görmek istiyorlar,

They want to work, they want to study,

they want to be able to continue their lives.

hayatlarını devam ettirmek istiyorlar.

Bu insanların çoğu iyi eğitilmiş ve yetenekli işçiler.

A lot of these people are highly educated and skilled workers.

If you go to Calais and talk to refugees, you'll meet lawyers, politicians,

Calais'ye gidip mültecilerle konuşursanız; avukatlar, siyasetçiler,

mühendisler, grafik tasarımcıları, çiftçiler ve askerlerle karşılaşırsınız.

engineers, graphic designers, farmers, soldiers.

You've got the whole spectrum.

Bütün yelpaze mevcut.

But who all of these people are

Fakat bu insanların kim olduklarını

usually gets lost in the way we talk about refugees and migrants,

mülteciler ve göçmenlerden bahsederken genellikle es geçeriz,

because we usually do that in statistics.

çünkü bunu istatistikler üzerinden yaparız.

So you have 60 million refugees globally.

Dünyada 600 milyon mülteci var.

About half a million have made the crossing

Yaklaşık yarım milyonu bu yıla kadar

over the Mediterranean into Europe so far this year,

Akdeniz üzerinden Avrupa'ya geçmiş bulunmakta,

ve kabaca 4.000'i Calais'de kalmaktalar.

and roughly 4,000 are staying in Calais.

But these are numbers,

Ama bunlar sadece sayılar.

and the numbers don't say anything about who these people are,

Ve sayılar bu insanların kim olduklarından,

where they came from, or why they're here.

nereden geldiklerinden veya neden burda olduklarından bahsetmiyor.

And first, I want to tell you about one of them.

İlk olarak bunlardan birinden bahsetmek istiyorum.

This is 22-year-old Mouaz Al Balkhi from Syria.

Bu 22 yaşındaki Suriyeli Mouaz Al Balkhi.

We first heard about him after being in Calais the first time

Onun adını Calais'ye ilk gidişimizde

looking for answers to the theory of the two dead bodies.

iki ölü bedenin hikayesini araştırırken duyduk.

And after a while, we heard this story

Biraz araştırmadan sonra, İngiltere Bradford'da yaşayan,

about a Syrian man who was living in Bradford in England,

aylarca kuzeni Mouaz'ı arayan

and had been desperately searching for his nephew Mouaz for months.

Suriyeli bir adamın hikayesini duyduk.

And it turned out the last time anybody had heard anything from Mouaz

Ve ortaya çıktı ki Mouaz'ın en son görüldüğü tarih

was October 7, 2014.

7 Ekim 2014'tü.

That was the same date the wetsuits were bought.

Bu dalgıç kıyafetlerinin alındığı günle aynıydı.

So we flew over there and we met the uncle

Uçakla oraya gidip amcasıyla tanıştık

and we did DNA samples of him,

ve ondan DNA örnekleri aldık.

and later on got additional DNA samples from Mouaz's closest relative

Daha sonra Mouaz'ın Ürdün'de yaşayan en yakın akrabasından

who now lives in Jordan.

ilave DNA örnekleri daha aldık.

The analysis concluded

Analizlerin sonucunda

the body who was found in a wetsuit on a beach in the Netherlands

dalgıç kıyafetinde, Hollanda'nın bir sahilinde bulunan cesedin

was actually Mouaz Al Balkhi.

gerçekten de Mouaz Al Balkhi olduğu çıktı.

And while we were doing all this investigation,

Tüm bu araştırmaları yaparken

we got to know Mouaz's story.

Mouaz'ın hikayesini de öğrenmiş olduk.

He was born in the Syrian capital of Damascus in 1991.

Suriye'nin başkenti Şam'da 1991 yılında doğmuştu.

He was raised in a middle class family,

Orta sınıf bir ailede yetişmiş

and his father in the middle there is a chemical engineer

ve ortadaki babası Suriye'deki muhalefete üye olduğu için

who spent 11 years in prison for belonging to the political opposition in Syria.

11 yılını hapiste geçirmiş bir kimya mühendisi.

While his father was in prison,

Babası hapisteyken,

Mouaz took responsibility and he cared for his three sisters.

Mouaz tüm sorumluğu alıp 3 kız kardeşine bakmıştı.

They said he was that kind of guy.

"O böyle bir adamdı" dediler.

Mouaz studied to become an electrical engineer

Mouaz elektrik mühendisi olmak için

at the University of Damascus.

Şam Üniversitesi'nde eğitim görmüştü.

So a couple of years into the Syrian war,

Suriye savaşından birkaç yıl sonra,

the family fled Damascus and went to the neighboring country, Jordan.

aile Şam'dan kaçıp komşu ülke Ürdün'e gelmişti.

Their father had problems finding work in Jordan,

Babaları Ürdün'de iş bulmakta problem yaşıyor,

and Mouaz could not continue his studies,

Mouaz da eğitimine devam edemiyordu,

so he figured, "OK, the best thing I can do to help my family

sonunda dedi ki: "Aileme yardım etmek için yapabileceğim

would be to go somewhere where I can finish my studies

en iyi şey eğitimimi tamamlayabileceğim bir yere gidip

and find work."

iş bulmak."

So he goes to Turkey.

Böylece Türkiye'ye gitti.

In Turkey, he's not accepted at a university,

Türkiye'de üniversiteye kabul edilmedi.

and once he had left Jordan as a refugee, he was not allowed to reenter.

Ürdün'ü mülteci olarak terk ettiği anda geri girmesi yasaktı.

So then he decides to head for the UK,

O da amcasının yaşadığı İngiltere'ye gitmeye karar verdi.

where his uncle lives.

He makes it into Algeria, walks into Libya,

Cezayir'e gidiyor, Libya'ya yürüyor,

pays a people smuggler to help him with the crossing into Italy by boat,

insan kaçakçısına İtalya'ya botla geçirmesi için ödeme yapıyor,

and from there on he heads to Dunkirk,

ve ordan da Dunkirk'e geliyor,

the city right next to Calais by the English Channel.

İngiliz Manş'ında Calais'nin tam yanındaki şehir.

We know he made at least 12 failed attempts to cross the English Channel

İngiliz kanalını geçmek için kamyonda saklanarak

by hiding in a truck.

en az 12 başarısız girişimde bulunduğunu biliyoruz.

But at some point, he must have given up all hope.

Ama bir noktadan sonra pes etmiş olmalı.

The last night we know he was alive,

Hayatta olduğunu bildiğimiz son gecesini

he spent at a cheap hotel close to the train station in Dunkirk.

Dunkirk tren istasyonunun yakınındaki ucuz bir otelde geçirdi.

We found his name in the records, and he seems to have stayed there alone.

İsmini kayıtlarda bulduk, orada tek başına kalmış görünüyor.

The day after, he went into Calais, entered a sports shop

Ertesi gün, Calais'ye gitti,

saat akşam 8'den birkaç dakika önce bir spor mağazasına girdi,

a couple of minutes before 8 o'clock in the evening,

along with Shadi Kataf.

yanında da Sahdi Kataf vardı.

They both bought wetsuits,

Birlikte dalgıç kıyafetleri satın aldılar.

and the woman in the shop

Mağazadaki kadın

was the last person we know of to have seen them alive.

onları canlı gören bizim bildiğimiz en son kişiydi.

We have tried to figure out where Shadi met Mouaz,

Shadi'nin Mouaz'la nerede karşılaştığını anlamaya çalıştık,

but we weren't able to do that.

ama başarılı olamadık.

But they do have a similar story.

Ama hikayeleri birbirine benziyor.

We first heard about Shadi after a cousin of his, living in Germany,

Shadi'nin adını ilk kez, Almanya'da yaşayan kuzeni

had read an Arabic translation of the story made of Mouaz on Facebook.

Mouaz'ın hikayesinin Arapça tercümesini Facebook'ta okuduktan sonra duyduk.

So we got in touch with him.

Biz de onunla iletişime geçtik.

Shadi, a couple of years older than Mouaz,

Mouaz'dan birkaç yaş büyük Shadi de

was also raised in Damascus.

Şam'da büyümüştü.

He was a working kind of guy.

Tam bir çalışma adamdı.

He ran a tire repair shop and later worked in a printing company.

Lastik tamir dükkanı işletmiş, sonra da bir baskı şirketinde çalışmıştı.

He lived with his extended family,

Geniş ailesiyle yaşıyordu,

but their house got bombed early in the war.

fakat savaşın başlarında evleri bombalanmıştı.

So the family fled to an area of Damascus known as Camp Yarmouk.

Böylece aile Şam'ın Yermuk kampı diye bilinen bölgesine kaçtı.

Yarmouk is being described as the worst place to live

Yermuk Dünya'da yaşanacak en kötü yer

on planet Earth.

olarak tarif ediliyor.

They've been bombed by the military, they've been besieged,

Ordu tarafından bombalandılar, etrafları kuşatıldı,

ISIS tarafından baskına uğradılar,

they've been stormed by ISIS

and they've been cut off from supplies for years.

ve 1 yıl boyunca erzaklardan mahrum bırakıldılar.

There was a UN official who visited last year,

Geçen sene orayı ziyaret eden bir BM yetkilisi dedi ki:

and he said, "They ate all the grass so there was no grass left."

"Hiç çimen kalmayana kadar bütün çimi yemişlerdi."

Out of a population of 150,000,

150 binlik nüfusun

only 18,000 are believed to still be left in Yarmouk.

sadece 18 bininin hâlâ Yermuk'ta kaldığı sanılıyor.

Shadi and his sisters got out.

Shadi ve kız kardeşleri orayı terk ettiler

The parents are still stuck inside.

Ebeveynleri ise hâlâ orada saplanıp kalmışlar.

So Shadi and one of his sisters, they fled to Libya.

Shadi ve kız kardeşlerinden biri Libya'ya kaçtılar.

This was after the fall of Gaddafi,

Bu Kaddafi'nin düşüşünden sonraydı,

but before Libya turned into full-blown civil war.

ama Libya tam bir iç savaşa dönüşmeden önceydi.

And in this last remaining sort of stability in Libya,

Ve Libya'nın bu kalan son istikrarlı anlarında,

Shadi took up scuba diving, and he seemed to spend most of his time underwater.

Shadi dalış dersleri aldı ve zamanının çoğunu sualtında geçirdi.

He fell completely in love with the ocean,

Okyanusa bütünüyle aşık olmuştu.

so when he finally decided that he could no longer be in Libya,

Ağustos 2014'ün sonlarına doğru

late August 2014,

artık Libya'da kalamayacağına karar verdi,

he hoped to find work as a diver when he reached Italy.

arzusu İtalya'ya vardığında, orda dalgıç olarak iş bulmaktı.

Reality was not that easy.

Ama gerçekler o kadar kolay değildi.

We don't know much about his travels

Yolculuğu hakkında pek bir şey bilmiyoruz,

because he had a hard time communicating with his family,

çünkü ailesiyle iletişim kurmakta zorluklar yaşamıştı,

ama çabaladığını biliyoruz.

but we do know that he struggled.

And by the end of September,

Eylülün sonlarına doğru,

he was living on the streets somewhere in France.

Fransa'da bir yerlerde sokaklarda yaşıyordu.

On October 7, he calls his cousin in Belgium,

7 ekimde Belçika'daki kuzenini arayıp

and explains his situation.

kendi durumunu anlattı.

He said, "I'm in Calais. I need you to come get my backpack and my laptop.

Dedi ki: "Calais'deyim. Sırt çantamı ve laptopumu buraya getirmene ihtiyacım var.

I can't afford to pay the people smugglers to help me with the crossing to Britain,

İngiltere'ye geçmek için insan kaçakçılarına ödeyecek kadar param yok,

but I will go buy a wetsuit and I will swim."

ama bir dalgıç kıyafeti satın alıp yüzeceğim."

His cousin, of course, tried to warn him not to,

Kuzeni tabii onu yapmaması için uyarmaya çalıştı,

but Shadi's battery on the phone went flat,

ama Shadi'nin telefonunun şarjı bitti,

and his phone was never switched on again.

ve telefonu bir daha hiç geri açılmadı.

What was left of Shadi was found nearly three months later,

Shadi'den kalanlar yaklaşık 3 ay sonra bulundu,

800 kilometers away

800 kilometre ötede,

in a wetsuit on a beach in Norway.

Norveç'in bir sahilinde, bir dalgıç kıyafeti içinde.

He's still waiting for his funeral in Norway,

Hâlâ cenazesi için Norveç'te bekliyor,

and none of his family will be able to attend.

ama ailesinden hiç kimse katılamayacak.

Many may think that the story about Shadi and Mouaz

Çoğu kişi Shadi ve Mouaz'ın hikayesinin

is a story about death,

ölüm hakkında olduğunu düşünebilir,

but I don't agree.

ama ben katılmıyorum.

To me, this is a story about two questions that I think we all share:

Bana göre, bu hepimizin paylaştığını düşündüğüm 2 sorunun hikayesi:

what is a better life,

"Daha iyi hayat nedir?"

and what am I willing to do to achieve it?

"Buna ulaşmak için ne yapmaya razıyım?"

And to me, and probably a lot of you,

Bana ve muhtemelen çoğunuza göre,

a better life would mean

daha iyi bir hayat

being able to do more of what we think of as meaningful,

anlamlı olduğunu düşündüğümüz şeyi daha fazla yapabilmektir.

Bu aileniz ve arkadaşlarınızla daha fazla zaman geçirmek olabilir,

whether that be spending more time with your family and friends,

travel to an exotic place,

egzotik bir seyahat olabilir,

or just getting money to buy that cool new device

o yeni cihazı almak ya da yeni bir çift ayakkabı almak için

or a pair of new sneakers.

daha fazla para kazanmak olabilir.

And this is all within our reach pretty easily.

Biz bunların hepsine kolayca ulaşabilecek durumdayız.

But if you are fleeing a war zone,

Ama bir savaş bölgesinden kaçmışsanız,

the answers to those two questions are dramatically different.

bu 2 sorunun cevabı dramatik bir şekilde farklıdır.

A better life is a life in safety.

Daha iyi hayat emniyetli bir hayattır.

It's a life in dignity.

Haysiyetli bir hayattır.

A better life means not having your house bombed,

Daha iyi hayat evinizin bombalanmamasıdır,

not fearing being kidnapped.

kaçırılmaktan korkmamaktır.

It means being able to send your children to school,

Çocuklarınızı okula yollayabilmek, üniversiteye gidebilmektir.

go to university,

or just find work to be able to provide for yourself and the ones you love.

Sevdikleriniz ve kendinizin ihtiyaçlarını karşılayabilmek için iş bulmaktır.

A better life would be a future of some possibilities

Daha iyi hayat, hiç olmamasındansa

compared to nearly none,

az olanaklı bir gelecektir.

and that's a strong motivation.

Ve bu çok güçlü bir güdü.

And I have no trouble imagining

Gözümde canlandırmakta zorlanmıyorum,

that after spending weeks or even months

haftalarca, aylarca

as a second-grade citizen,

ikinci sınıf bir vatandaş olarak

living on the streets or in a horrible makeshift camp

sokaklarda ya da "Orman" gibi aptalca ve ırkçı bir adı olan

with a stupid, racist name like "The Jungle,"

korkunç, derme çatma bir kampta yaşasak,

most of us would be willing to do just about anything.

bir çoğumuz her şeyi yapmaya razı olurdu.

If I could ask Shadi and Mouaz

İngiliz Kanalı'nın dondurucu sularına adım attıkları anda

the second they stepped into the freezing waters of the English Channel,

Shadi ve Mouaz'a sorabilseydim,

they would probably say, "This is worth the risk,"

büyük ihtimalle "Bu riske değer" derlerdi,

because they could no longer see any other option.

çünkü artık başka yol bulamıyorlardı.

And that's desperation,

Bunun adı çaresizliktir,

but that's the reality of living as a refugee in Western Europe in 2015.

ama 2015 Doğu Avrupası'nda mülteci olarak yaşamanın gerçeği bu.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Bruno Giussani: Thank you, Anders.

Bruno Giussani: Teşekkürler, Anders.

This is Tomm Christiansen,

Bu Tomm Christiansen,

who took most of the pictures you have seen and they've done reporting together.

gördüğünüz fotoğrafların çoğunu o çekti

ve araştırmayı beraber yaptılar.

Tomm, you two have been back to Calais recently.

Tomm, yakın zamanda Calais'deydin.

This was the third trip.

Bu üçüncü gidişindi.

It was after the publication of the article.

Makalenin yayınlanmasından sonraydı.

What has changed? What have you seen there?

Ne değişmişti? Orada ne gördün?

Tomm Christiansen: The first time we were in Calais,

Tomm Christiansen: Calais'ye ilk gidişimizde,

it was about 1,500 refugees there.

orda yaklaşık 1.500 mülteci vardı.

They had a difficult time, but they were positive, they had hope.

Zor zamanlar geçiriyorlardı, ama pozitiflerdi, umutları vardı.

The last time, the camp has grown, maybe four or five thousand people.

Son gidişimde kamp büyümüştü, belki 4-5 bin kişi vardı.

It seemed more permanent, NGOs have arrived,

Daha kalıcı görünüyordu, STK'lar gelmişti,

a small school has opened.

küçük bir okul açılmıştı.

But the thing is that the refugees have stayed for a longer time,

Fakat mülteciler uzun zamandır kaldıkları için,

and the French government has managed to seal off the borders better,

Fransız hükümeti sınırları daha iyi kapatmanın yollarını bulmuştu.

so now The Jungle is growing,

Yani artık mültecilerdeki çaresizlik ve umutsuzlukla birlikte,

along with the despair and hopelessness among the refugees.

Orman büyüyor.

BG: Are you planning to go back? And continue the reporting?

BG: Geri dönüp ve araştırmaya devam etmeyi düşünüyor musun?

TC: Yes.

TC: Evet.

BG: Anders, I'm a former journalist,

BG: Anders, ben eski bir gazeteciyim,

and to me, it's amazing that in the current climate

ve bana göre günümüzün

bütçe kesintileri ve yayınevi krizleri ortamında,

of slashing budgets and publishers in crisis,

Dagbladet has consented so many resources for this story,

Dagbladet'in bu hikayeye bu kadar kaynak ayırmış olması muhteşem,

which tells a lot about newspapers taking the responsibility,

bu tablo sorumluluk alan gazeteler hakkında çok şey anlatıyor,

but how did you sell it to your editors?

fakat siz bu hikayeyi editörlerinize nasıl sattınız?

Anders Fjellberg: It wasn't easy at first,

Anders Fjellberg: Başlangıçta kolay olmadı,

because we weren't able to know what we actually could figure out.

çünkü neler keşfedebileceğimizi bilmiyorduk.

As soon as it became clear

İlk kişinin

that we actually could be able to identify who the first one was,

kim olduğunu tespit edebileceğimiz belli olduğu anda,

we basically got the message that we could do whatever we wanted,

istediğimizi yapabileceğimizin mesajını aldık,

just travel wherever you need to go, do whatever you need to do,

nereye gitmeniz gerekiyorsa gidin, ne gerekiyorsa yapın,

just get this done.

yalnız bunu halledin.

BG: That's an editor taking responsibility.

BG: İşte sorumluluk alan bir editör.

Bu arada, hikaye çeşitli Avrupa ülkelerinde

The story, by the way, has been translated and published

across several European countries, and certainly will continue to do.

tercüme edilip yayınlandı

ve kesinlikle yayınlanmaya devam edecek.

And we want to read the updates from you. Thank you Anders. Thank you Tomm.

Sizden son gelişmeleri okumak istiyoruz. Teşekkürler Anders. Teşekkürler Tomm.

(Applause)

(Alkış)