Two Nameless Bodies Washed Up on the Beach. Here Are Their Stories | Anders Fjellberg | TED Talks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

So this right here

خب درست اینجا

is the tiny village of Elle, close to Lista.

روستای خیلی کوچک ایلاه در نزدیکی لیستا هست.

It's right at the southernmost tip of Norway.

درست در جنوبی‌ترین بخش نروژ.

And on January 2 this year,

در دوم ژانویه امسال،

an elderly guy who lives in the village,

پیرمردی که در این روستا زندگی می‌کند،

he went out to see what was cast ashore

بیرون رفت تا ببیند که امواج چه چیزی را

during a recent storm.

طی طوفان اخیر به ساحل آورده است.

And on a patch of grass right next to the water's edge,

بر روی چمن‌ها درست در کنار اب،

he found a wetsuit.

جامه‎ای غواصی یافت.

It was grey and black, and he thought it looked cheap.

که خاکستری و مشکی بود، و به نظر ارزان قیمت میامد.

Out of each leg of the wetsuit

از هر پاچه‎اش

there were sticking two white bones.

دو استخوان سفید بیرون زده بود.

It was clearly the remains of a human being.

کاملا واضح بود که بقایای یک آدم است.

And usually, in Norway, dead people are identified quickly.

معمولا در نروژ، افرادی که می‌میرند خیلی زود تشخیص هویت می‌شوند.

So the police started searching

بنابراین پلیس شروع به تحقیق

through missing reports from the local area,

در لیست مفقود شدگان در منطقه کرد،

national missing reports,

سپس مفقودشدگان در سطح ملی،

and looked for accidents with a possible connection.

و حوادثی که ممکن بود به این مرتبط باشد را جستجو کرد.

They found nothing.

چیزی پیدا نکردند.

So they ran a DNA profile,

آنها گزارش دی ان ای گرفتند،

and they started searching internationally through Interpol.

و شروع به تحقیق بین المللی از طریق اینترپل کردند.

Nothing.

هیچی.

This was a person that nobody seemed to be missing.

این فرد کسی بود که گزارشی در باره مفقود شدنش نبود.

It was an invisible life heading for a nameless grave.

زندگی نامرئی که پیش بسوی گوری بی نام می‎رفت.

But then, after a month,

اما بعد از یک ماه،

the police in Norway got a message from the police in the Netherlands.

پلیس نروژ یک پیام از پلیس هلند دریافت کرد.

A couple of months earlier, they had found a body,

چند ماه قبل از آن، آنها یک جسد یافته بودند،

in an identical wetsuit, and they had no idea who this person was.

با لباس غواصی یکسان، و نمی‌دانستند که این فرد کیست.

But the police in the Netherlands managed to trace the wetsuit

اما پلیس هلند موفق شد رد لباس غواصی را بگیرد

by an RFID chip that was sewn in the suit.

از طریق چیپ سامانه بازشناسی با امواج رادیویی که در لباس کار گذاشته شده بود.

So they were then able to tell

پس آنها قادر بودند که بگویند

that both wetsuits were bought by the same customer at the same time,

که هر دو لباس با یک مشتری و در یک زمان خریداری شده بود،

October 7, 2014,

هفتم اکتبر ۲۰۱۴،

in the French city of Calais by the English Channel.

در شهر فرانسوی کالی توسط کانال انگلیسی.

But this was all they were able to figure out.

و این تمامی چیزی بود که آنها توانستند بفهمند.

The customer paid cash.

مشتری پول نفد پرداخته بود.

There was no surveillance footage from the shop.

خبری از نوار ویدیوی در فروشگاه هم نبود.

So it became a cold case.

خب ، پرونده بسته شد.

We heard this story,

ما این داستان را شنیدیم،

and it triggered me and my colleague, photographer Tomm Christiansen,

و موضوع مورد توجه من و همکار عکاسم، تام کریستین قرار رفت،

and we of course had the obvious question: who were these people?

و البته ما پرسشی آشکار داشتیم: اینها چه کسانی هستند؟

At the time, I'd barely heard about Calais,

در آن زمان ما به سختی نام کالی را شنیده بودیم،

but it took about two or three seconds to figure out

اما حدود دو دو سه ثانیه طول کشید ما بفهمیم که شهر

Calais is basically known for two things.

کالی اساسا برای دو مورد مشهور هست.

It's the spot in continental Europe closest to Britain,

نزدیکترین نقطه قاره اروپا به بریتانیا است،

and a lot of migrants and refugees are staying in this camp

و مهاجرین و پناهندگان در اردوگاهی در آنجا اقامت دارند

and are trying desperately to cross over to Britain.

و مذبوحانه تلاش می‌کنند که از آب بگذرند و به بریتانیا بروند.

And right there was a plausible theory about the identity of the two people,

و درست در آن زمان این یک این نظریه قابل پذیرش درباره هویت این دو نفر بود،

and the police made this theory as well.

و پلیس نیز همین نظریه را داشت.

Because if you or I or anybody else with a firm connection to Europe

چونکه اگر شما یا من و یا هر کس دیگری با ارتباطات محکم در اروپا

goes missing off the coast of France, people would just know.

در ساحل فرانسه گم شود، مردم از آن باخبر می‌شوند.

Your friends or family would report you missing,

دوستان و یا خانواده شما گم شدن شما را گزارش می‌دهند،

the police would come search for you, the media would know,

افراد به دنبال شما می‌گردند، رساناهای مطلع هستند،

and there would be pictures of you on lampposts.

و تصاویری از شما بر روی تیرهای چراغ برق خواهد بود.

It's difficult to disappear without a trace.

ناپدید شدن بدون باقی گذاشتن رد خیلی مشکل هست.

اما اگر شما از جنگ سوریه فرار کنید،

But if you just fled the war in Syria,

and your family, if you have any family left,

و خانواده شما، البته اگر خانواده ای باقی مانده باشد،

don't necessarily know where you are,

الزاما نمی‎دانند که شما کجا هستید،

and you're staying here illegally

شما اینجا بطور غیر قانونی هستنید

amongst thousands of others who come and go every day.

در بین هزاران نفر دیگر که می‌آیند و می‌روند.

Well, if you disappear one day, nobody will notice.

خُب، اگر شما روزی ناپدید شوید، کسی متوجه نمی‌شود.

The police won't come search for you because nobody knows you're gone.

پلیس هم به دنبال شما نخواهد گشت چونکه کسی نمی‌داند که شما ناپدید شده‎اید.

And this is what happened to Shadi Omar Kataf

و این اتفاقی است که برای شادی عمر کاتاف

and Mouaz Al Balkhi from Syria.

و معاض ال بلخی رخ داد.

Me and Tomm went to Calais for the first time in April this year,

من و تام به کالی برای اولین بار در آوریل امسال رفتیم،

and after three months of investigation, we were able to tell the story

و بعد از سه ماه تحقیق توانستیم که داستان

about how these two young men fled the war in Syria,

این دو مرد جوان که از جنگ سوریه فرار کرده بودند

ended up stuck in Calais,

و به کالی رسیده بودند را بگوییم،

bought wetsuits and drowned in what seems to have been an attempt

که جامه غواصی خریده و به نظر می‌رسد که تلاش کرده بودند که

to swim across the English Channel in order to reach England.

برای رسیدن به انگلیس سراسرکانال انگلیس را شنا کنند.

It is a story about the fact that everybody has a name,

و این داستانی در باره این حقیقت هست که هر کسی نامی دارد،

everybody has a story, everybody is someone.

هر کسی داستانی دارد، هر کسی هویتی دارد.

But it is also a story about what it's like to be a refugee in Europe today.

اما همچنین داستانی درباره زندگی روزمره پناهنده‎گان در اروپاست.

So this is where we started our search.

خُب جستجوی ما از اینجا شروع شد.

This is in Calais.

این کالی هست.

Right now, between 3,500 and 5,000 people are living here

اکنون، بین ۳٫۵۰۰ تا ۵٫۰۰۰ نفر اینجا در شرایط

under horrible conditions.

وحشتناک زندگی می‌کنند.

It has been dubbed the worst refugee camp in Europe.

اینجا لقب بدترین کمپ پناهندگان اروپا را دارد.

Limited access to food, limited access to water,

دسترسی به غذا، دسترسی به آب،

limited access to health care.

و دسترسی به بهداشت و درمان محدود هستند.

Disease and infections are widespread.

بیماری و عفونت بسیار گسترده هست.

And they're all stuck here because they're trying to get to England

همه اینجا گیر کرده‎اند چون تلاش می کنند به بریتانیا بروند

in order to claim asylum.

برای اینکه تقاضای پناهندگی کنند.

And they do that by hiding in the back of trucks headed for the ferry,

آنها در پشت کامیونهایی که به روی کشتی‌ها و یا به یوروکانال می روند

or the Eurotunnel,

پنهان می‌شوند.

or they sneak inside the tunnel terminal at night

یا در شب به ترمینال کانال می‌روند

to try to hide on the trains.

و تلاش می‌کنند در قطار پنهان شوند.

Most want to go to Britain because they know the language,

بیشترشان می‌خواهند به انگلیس بروند زیرا آنها زبان انگلیسی را می‎دانند،

and so they figure it would be easier to restart their lives from there.

و فکر می‎کنند شاید آسان‌تر باشد تا زندگی جدیدی را در آنجا شروع کنند.

They want to work, they want to study,

آنها می‌خواهند کار کنند، درس بخوانند،

they want to be able to continue their lives.

بتوانند زندگیشان را ادامه دهند.

A lot of these people are highly educated and skilled workers.

خیلی از این افراد بسیار تحصیل کرده هستند با مهارت‎های بالای شغلی.

If you go to Calais and talk to refugees, you'll meet lawyers, politicians,

اگر به کالی بروید و با پناهنده‌ها صحبت کنید، شما وکیل، سیاستمدار،

engineers, graphic designers, farmers, soldiers.

مهندس، طراح گرافیک،ارتشی می‌بینید.

You've got the whole spectrum.

شما طیف کاملی از افراد را خواهید داشت.

But who all of these people are

اما معمولا این افراد

usually gets lost in the way we talk about refugees and migrants,

به شیوه ای که ما درباره مهاجرین و پناهندگان صحبت می‌کنیم گم می‌شوند،

because we usually do that in statistics.

چونکه ما عموما با آمار صحبت می‌کنیم.

So you have 60 million refugees globally.

۶۰ میلیون پناهنده در جهان هست.

About half a million have made the crossing

سالیانه حدود نیم میلیون از دریای مدیترانه عبور کرده

over the Mediterranean into Europe so far this year,

و به اروپا می‌روند،

and roughly 4,000 are staying in Calais.

و تقریبا ۴٫۰۰۰ نفر در کالی اقامت دارند.

But these are numbers,

اما اینها عدد هستند،

and the numbers don't say anything about who these people are,

و اعداد درباره اینکه این افراد چه کسانی هستند چیزی نمی‌گویند،

where they came from, or why they're here.

از کجا آمدند، یا چرا به اینجا آمدند.

And first, I want to tell you about one of them.

و اول اینکه می‌خواهم درباره یکی از اینها به شما بگویم.

This is 22-year-old Mouaz Al Balkhi from Syria.

این مرد ۲۲ ساله به نام معاض ال بلخی اهل سوریه هست.

We first heard about him after being in Calais the first time

ما برای اولین بار در کالی درباره او شنیدم

looking for answers to the theory of the two dead bodies.

در اولین مرتبه‎ای که به دنبال پاسخی برای تئوری این دو جسد بودیم.

And after a while, we heard this story

بعد از مدتی، ما این داستان را درباره

about a Syrian man who was living in Bradford in England,

یک مرد سوریه‎ای شنیدیم که در برادفورد انگلستان زندگی می کند،

and had been desperately searching for his nephew Mouaz for months.

که مایوسانه به دنبال برادرزاده ش معاض برای ماهها می‌گشت.

And it turned out the last time anybody had heard anything from Mouaz

معلوم شد که آخرین باری که درباره معاض شنیده شده

was October 7, 2014.

هفتم اکتبر ۲۰۱۵ بوده است.

That was the same date the wetsuits were bought.

همان روزی بوده که لباس خریداری شده.

So we flew over there and we met the uncle

ما به آنجا پرواز کردیم و عموی او را دیدیم

and we did DNA samples of him,

و نمونه دی ان ای او را گرفتیم،

and later on got additional DNA samples from Mouaz's closest relative

و بعد از آن دی ان ای فامیل نزدیکتر معاض را نیز گرفتیم

who now lives in Jordan.

که در اردن زندگی می‌کند.

The analysis concluded

آنالیز دی ان ای نتیجه گرفت

the body who was found in a wetsuit on a beach in the Netherlands

جسدی که در لباس شنا در ساحل هلند پیدا شده بود

was actually Mouaz Al Balkhi.

معاض ال بلخی بود.

And while we were doing all this investigation,

و در زمانی که ما این تحقیقات را انجام می‌دادیم،

we got to know Mouaz's story.

داستان معاض را دانستیم.

He was born in the Syrian capital of Damascus in 1991.

او دردمشق، پایتخت سوریه در سال ۱۹۹۱ به دنیا آمد.

He was raised in a middle class family,

در خانواده متوسطی بزرگ شد،

and his father in the middle there is a chemical engineer

و پدرش میانسال و مهندس شیمی هست

who spent 11 years in prison for belonging to the political opposition in Syria.

و یازده سال را در زندان برای بودن در میان مخالفان سیاسی سوریه گذراند.

While his father was in prison,

زمانی که پدرش در زندان بود،

Mouaz took responsibility and he cared for his three sisters.

معاض مسئولیت و مراقبت از سه خواهرش را بعهده گرفت.

They said he was that kind of guy.

خواهرانش گفتند که او مرد بسیار مهربانی بود.

Mouaz studied to become an electrical engineer

معاض مهندسی برق در

at the University of Damascus.

دانشگاه دمشق می‌خواند.

So a couple of years into the Syrian war,

خُب چند سال بعد از شروع جنگ سوریه،

the family fled Damascus and went to the neighboring country, Jordan.

خانواده‌اش از دمشق به کشور همسایه اردن فرار کردند.

Their father had problems finding work in Jordan,

پدرش مشکل داشت که شغلی در اردن پیدا کند،

and Mouaz could not continue his studies,

معاض نمی‌توانست درسش را ادامه دهد،

so he figured, "OK, the best thing I can do to help my family

و او فکر کرد"بسیار خوب، بهترین کاری که می‌توانم برای کمک به خانواده‌ام کنم

would be to go somewhere where I can finish my studies

این است که به جایی بروم که درسم را تمام کنم

and find work."

و شغلی پیدا کنم."

So he goes to Turkey.

پس به ترکیه می رود.

In Turkey, he's not accepted at a university,

در ترکیه، در دانشگاه پذیرفته نمی‌شود،

and once he had left Jordan as a refugee, he was not allowed to reenter.

و چون اردن را به عنوان پناهنده ترک کرده بود، اجازه نداشت که دوباره برگردد.

So then he decides to head for the UK,

بنابراین تصمیم گرفت که به بریتانیا برود،

where his uncle lives.

جایی که عمویش زندگی می‌کند.

He makes it into Algeria, walks into Libya,

او به الجزیره رفت، و بعد پیاده به لیبی رفت،

pays a people smuggler to help him with the crossing into Italy by boat,

به قاچاقچیان پول داد تا به او کمک کنند تا با قایق به ایتالیا برود،

and from there on he heads to Dunkirk,

و از آنجا به طرف دانکیرک،

the city right next to Calais by the English Channel.

شهری در نزدیکی کالی و کانال انگلیس.

We know he made at least 12 failed attempts to cross the English Channel

ما می‌دانم که او حداقل ۱۲ مرتبه تلاش کرد که به آن سوی کانال انگلیس

by hiding in a truck.

با پنهان شدن در کامیون برود.

But at some point, he must have given up all hope.

اما به دلایلی، باید کاملا ناامید شده باشد.

The last night we know he was alive,

آخرین شبی که او را زنده دیدند،

he spent at a cheap hotel close to the train station in Dunkirk.

او در یک هتل ارزان نزدیک ایستگاه راه آهن دانکیرک بود.

We found his name in the records, and he seems to have stayed there alone.

ما اسم او را در سوابق هتل دیدیم، و به نظر میآید که او تنها آنجا بود.

The day after, he went into Calais, entered a sports shop

روز بعد او به کالی رفت، و وارد یک فروشگاه ورزشی شد

a couple of minutes before 8 o'clock in the evening,

چند دقیقه قبل از ۸ شب،

along with Shadi Kataf.

همراه شادی کاتف.

They both bought wetsuits,

هردوشان لباس شنا خریدند،

and the woman in the shop

زن فروشنده

was the last person we know of to have seen them alive.

آخرین نفری بود که آنها را زنده دید.

We have tried to figure out where Shadi met Mouaz,

ما سعی کردیم بفهمیم که شادی در کجا معاض را دیده،

but we weren't able to do that.

اما نتوانستیم این را بفهمیم.

But they do have a similar story.

اما آنها داستان مشابهی دارند.

We first heard about Shadi after a cousin of his, living in Germany,

ما ابتدا درباره شادی ازعموزاده‎اش که در آلمان زندگی می‌کند،

had read an Arabic translation of the story made of Mouaz on Facebook.

پس از اینکه او یک ترجمه عربی از داستان معاض در فیسبوک خواند شنیدیم.

So we got in touch with him.

ما رفتیم تا او را ببینیم.

Shadi, a couple of years older than Mouaz,

شادی چند سال بزرگتر از معاض بود،

was also raised in Damascus.

او نیز در دمشق بزرگ شده بود.

He was a working kind of guy.

او از طبقه کارگر بود.

He ran a tire repair shop and later worked in a printing company.

او یک مغازه تعمیر لاستیک را اداره می‎کرد و سپس در یک شرکت چاپ کار می‌کرد.

He lived with his extended family,

او با خانواده پرجمعیتش زندگی می‌کرد،

but their house got bombed early in the war.

اما خانه‌شان در ابتدای جنگ بمباران شد.

So the family fled to an area of Damascus known as Camp Yarmouk.

بنابراین خانواده به منطقه‎ای در دمشق به نام اردوگاه یارموک فرار کردند.

Yarmouk is being described as the worst place to live

یارموک به عنوان بدترین محل روی کره زمین

on planet Earth.

برای زندگی کردن مشهور هست.

They've been bombed by the military, they've been besieged,

آنها توسط ارتش بمباران شدند، محاصره شدند،

they've been stormed by ISIS

دولت اسلامی به آنها حمله برد

and they've been cut off from supplies for years.

و از رسیدن مواد عذایی به آنها جلوگیری شد.

There was a UN official who visited last year,

یک نفر از دفتر سازمان ملل سال گذشته از آنجا دیدار کرد،

and he said, "They ate all the grass so there was no grass left."

و گفت،"آنها همه علفها را خوردند و دیگری علفی آنجا باقی نمانده است."

Out of a population of 150,000,

از ۱۵۰٫۰۰۰ نفری که در آنجا بودند

only 18,000 are believed to still be left in Yarmouk.

تنها ۱۸٫۰۰۰ نفر در آنجا باقی ماندند.

Shadi and his sisters got out.

شادی و خواهرانش از آنجا بیرون رفتند.

The parents are still stuck inside.

والدینش هنوز آنجا هستند.

So Shadi and one of his sisters, they fled to Libya.

شادی و یکی از خواهرانش، به لیبی فرار کردند.

This was after the fall of Gaddafi,

این قبل از سقوط قذافی بود،

but before Libya turned into full-blown civil war.

قبل از اینکه لیبی وارد جنگ داخلی شود.

And in this last remaining sort of stability in Libya,

و در آخرین روزهای ثبات لیبی،

Shadi took up scuba diving, and he seemed to spend most of his time underwater.

شادی به غواصی چسبید، و به نظر می‌اید بیشتر وقتش در زیر آب بوده

He fell completely in love with the ocean,

اوکاملا عاشق اقیانوس می‌شود،

so when he finally decided that he could no longer be in Libya,

زمانی که او تصمیم می‌گیرد که دیگر نمی‌تواند در لیبی بماند،

late August 2014,

در ماه آگوست ۲۰۱۴،

he hoped to find work as a diver when he reached Italy.

امید داشت هنگامی که به ایتالیا می‌رسد شغلی به عنون راننده در آنجا پیدا کند.

Reality was not that easy.

واقعیت به این آسانی نبود.

We don't know much about his travels

ما درباره سفر او خیلی نمی‌دانیم

because he had a hard time communicating with his family,

زیرا او مشکل داشت که با خانواده‌اش ارتباط برقرا کند،

but we do know that he struggled.

اما می دانیم که در تقلا بوده است.

And by the end of September,

تا پایان سپتامبر،

he was living on the streets somewhere in France.

او در خیابانهای فرانسه زندگی می‌کرده.

On October 7, he calls his cousin in Belgium,

در هفتم اکتبر او به عموزاده اش در بلژیک تلفن می‌زند،

and explains his situation.

و موقعیتش را توضیح می‌دهد.

He said, "I'm in Calais. I need you to come get my backpack and my laptop.

او می‌گوید،" من در کالی هستم، نیاز دارم که تو بیایی و کوله پشتی و لب تاپ مرا برداری.

I can't afford to pay the people smugglers to help me with the crossing to Britain,

من توانایی پرداخت به قاچاقچیان ندارم تا به من کمک کنند و به بریتانیا بروم،

but I will go buy a wetsuit and I will swim."

اما می‌روم لباس شنا می‌خرم و تمام راه را شنا خواهم کرد."

His cousin, of course, tried to warn him not to,

البته عموزاده‌اش، تلاش می‌کند که او را از خطر آگاه کند

but Shadi's battery on the phone went flat,

اما باتری موبایل شادی تمام می شود،

and his phone was never switched on again.

و تلفن او هرگز دوباره روشن نمی‌شود.

What was left of Shadi was found nearly three months later,

آنچه که از شادی باقی مانده بود سه ماه بعد

800 kilometers away

۸۰۰ کیلومتر دورتر در

in a wetsuit on a beach in Norway.

سواحل نروژ در لباس شنا پیدا شد.

He's still waiting for his funeral in Norway,

او هنوز منتظر دفن شدن در نروژ هست،

and none of his family will be able to attend.

و هیچ یک از افرد خانواده‎اش نمی‌توانند در مراسم خاکسپاری شرکت کنند.

Many may think that the story about Shadi and Mouaz

خیلی‌ها شاید فکر کنند که داستان معاض و شادی

is a story about death,

درباره مرگ هست،

but I don't agree.

ولی من موافق نیستم.

To me, this is a story about two questions that I think we all share:

برای من، این دستان درباره دو پرسش هست که فکر می‌کنم در همه ما مشترک هست:

what is a better life,

زندگی بهتر چیست،

and what am I willing to do to achieve it?

و من برای بدست آوردن آن چکار می‌کنم؟

And to me, and probably a lot of you,

و برای من، و احتمالا خیلی از شما،

a better life would mean

یک زندگی بهتر به معنای

being able to do more of what we think of as meaningful,

قادر بودن برای انجام بیشتر آنچه که فکر می‌کنیم معنادار هست می‌باشد،

whether that be spending more time with your family and friends,

چه زمان را با دوستان یا خانواده صرف کنیم،

travel to an exotic place,

چه به سفر در مکان‌های عجیب برویم،

or just getting money to buy that cool new device

یا پولی بدست آوریم که دستگاهای جدید جذاب بخریم

or a pair of new sneakers.

یا یک جفت کفش ورزشی نو بخریم.

And this is all within our reach pretty easily.

و همه اینها خیلی راحت بدست می‎آیند.

But if you are fleeing a war zone,

اما اگر از منطقه جنگی فرار کنید،

the answers to those two questions are dramatically different.

پاسخ به این دو پرسش به طرز چشمگیری متفاوت خواهد بود.

A better life is a life in safety.

زندگی بهتر، زندگی امن خواهد بود.

It's a life in dignity.

شان و منزلت زندگی است.

A better life means not having your house bombed,

زندگی بهتر یعنی اینکه خانه‌ات بمباران نشود،

و ترسی از اینکه بدزدندتان نداشته باشید.

not fearing being kidnapped.

It means being able to send your children to school,

یعنی اینکه بتوانید فرزندانتان را به مدرسه

go to university,

و به دانشگاه بفرستید،

or just find work to be able to provide for yourself and the ones you love.

یا شغلی پیدا کنید که بتوانید برای خودتان و عزیزانتان امکات فراهم کنید.

A better life would be a future of some possibilities

یک زندگی بهتر آینده‎ای با احتمالاتی هست

compared to nearly none,

که در حال حاضر هیچ هستند،

and that's a strong motivation.

و این انگیزه بسیار قوی هست.

And I have no trouble imagining

و من هیچ مشکلی نداردم که تصور کنم

that after spending weeks or even months

که بعد از گذراندن هفته‌ها یا حتی ماهها

as a second-grade citizen,

به عنوان شهروند درجه دو،

living on the streets or in a horrible makeshift camp

زندگی در خیابان یا اردوگاه‌های وحشتناک موقت

with a stupid, racist name like "The Jungle,"

با نام های احمقانه نژادپرستی مانند"جنگلی"

most of us would be willing to do just about anything.

خیلی از ما حاضریم که هر کاری کنیم.

If I could ask Shadi and Mouaz

اگر می‌توانستم از شادی و معاض

the second they stepped into the freezing waters of the English Channel,

در لحظه‌ای که قدم به آبهای بخ کانال انگلیس می‌شدند بپرسم،

they would probably say, "This is worth the risk,"

احتمالا آنها می‌گفتند، "ارزش خطر کردن را دارد،"

because they could no longer see any other option.

چونکه آنها نمی‌توانستند امکان دیگری را ببینند.

And that's desperation,

و این ناامید کننده هست،

but that's the reality of living as a refugee in Western Europe in 2015.

اما این حقیقت زندگی به عنوان یک پناهنده در اروپای غربی در سال ۲۰۱۵ هست.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Bruno Giussani: Thank you, Anders.

برنو جوسانی: سپاسگزارم اندرس.

This is Tomm Christiansen,

این هم تام کریستین هست،

who took most of the pictures you have seen and they've done reporting together.

کسی که بیشترین عکس‌های که دیدید را گرفته و این گزارش را با هم تهیه کردند.

Tomm, you two have been back to Calais recently.

شما دو نفر به تازگی به کالی برگشتید.

This was the third trip.

این سومین مرتبه بود.

It was after the publication of the article.

که پس از انتشار مقاله بود.

What has changed? What have you seen there?

چه چیزی تغییر کرده بود؟ چه چیزی در آنجا دیدی؟

Tomm Christiansen: The first time we were in Calais,

اولین باری که ما به کالی رفتیم،

it was about 1,500 refugees there.

حدود ۱٫۵۰۰ پناهنده آنجا بودند.

They had a difficult time, but they were positive, they had hope.

خیلی مشکل داشتند، اما مثبت بودند و امید داشتند.

The last time, the camp has grown, maybe four or five thousand people.

آخرین بار که رفتم اردوگاه گسترش یافته بود، و حدود چهار تا پنج هزار نفر بودند.

It seemed more permanent, NGOs have arrived,

به نظر می‌رسید اقامت دائمی‎تری دارند، سازمانهای غیرانتفاعی به آنجا رفته بودند،

a small school has opened.

یک مدرسه کوچک باز شده بود.

But the thing is that the refugees have stayed for a longer time,

اما پناهندگان باید زمان بیشتری را انجا بمانند،

and the French government has managed to seal off the borders better,

و دولت فرانسه مرزها را بهتر کنترل می‎کند،

so now The Jungle is growing,

بنابراین اکنون "این جنگل" در حال بزرگتر شدن هست

along with the despair and hopelessness among the refugees.

ناامیدی در میان پناهندگان در حال گسترش هست.

BG: Are you planning to go back? And continue the reporting?

برنو جوسانی: آیا برنامه‌ای برای برگشت به انجا داردی؟ و گزارش‌تان را ادامه می‎دهید؟

TC: Yes.

تام کریستین: بله.

BG: Anders, I'm a former journalist,

برنو جوسانی: اندرس، من روزنامه‌نگار بودم،

and to me, it's amazing that in the current climate

و برای من، بسیار جالب هست که در جریانهای حاضر

of slashing budgets and publishers in crisis,

برای کاهش بودجه و بحران ناشران،

Dagbladet has consented so many resources for this story,

روزنامه داگلابت منابع زیادی برای این موضوع در اختیار گذاشته،

which tells a lot about newspapers taking the responsibility,

که مسئولیت زیادی را برای یک روزنامه دارد،

but how did you sell it to your editors?

چگونه آن را به سردبیران خود فروختید؟

Anders Fjellberg: It wasn't easy at first,

اندرس فجلبرگ: در ابتدا خیلی آسان نبود،

because we weren't able to know what we actually could figure out.

چونکه نمی‌دانستیم که چه چیزی را خواهیم فهمید.

As soon as it became clear

به محض اینکه این روشن شد

that we actually could be able to identify who the first one was,

که ما در واقع می توانیم بگویم که نفر اول چه کسی هست،

we basically got the message that we could do whatever we wanted,

ما پیامی گرفتیم که می‌توانیم هر کاری که می‌خواهیم بکنیم،

just travel wherever you need to go, do whatever you need to do,

هر جا لازم هست سفر کنیم، و هر کاری را که لازم هست انجام دهیم،

just get this done.

تا این را تمام کنیم.

BG: That's an editor taking responsibility.

برنو جوسانی: این سردبیر هست که مسئولیت را قبول می‌کند.

The story, by the way, has been translated and published

به هر صورت داستان ترجمه و در

across several European countries, and certainly will continue to do.

چندین کشور اروپایی منتشر شد، و قطعا ادامه خواهد داشت.

And we want to read the updates from you. Thank you Anders. Thank you Tomm.

ما می‌خواهیم خبرهای به روز آن را ازشما بشنویم. سپاسگزارم اندرس. سپاسگزارم تام.

(Applause)

(تشویق)