Taiye Selasi: Don't ask where I'm from, ask where I'm a local | TED

Çeviri: Yusuf Paşa ÖZDEDE Gözden geçirme: Eren Gokce

Last year, I went on my first book tour.

Geçtiğimiz sene ilk kitap turuma çıktım.

In 13 months, I flew to 14 countries

13 ay içinde 14 ülkeye uçtum

and gave some hundred talks.

ve yüzlerce konuşma yaptım.

Every talk in every country

Her ülkedeki konuşmalarım

began with an introduction,

bir girizgâhla başladı

and every introduction began, alas, with a lie:

ve her girizgâh ise maalesef bir yalanla:

"Taiye Selasi comes from Ghana and Nigeria,"

"Taiye Selasi Ganalı ve Nijeryalı"

or "Taiye Selasi comes from England and the States."

ya da "Taiye Selasi İngiltereli ve Amerikalı".

Whenever I heard this opening sentence,

Bu açılış cümlesini ne zaman duysam,

no matter the country that concluded it --

hangi ülke ile bittiğinden bağımsız şekilde --

England, America, Ghana, Nigeria --

İngiltere, Amerika, Gana, Nijerya --

I thought, "But that's not true."

"Ama bu doğru değil" diye düşündüm.

Yes, I was born in England and grew up in the United States.

Evet, ben İngiltere'de doğdum ve Amerika Birleşik Devletleri'nde büyüdüm.

My mum, born in England, and raised in Nigeria,

Annem İngiltere'de doğdu ve Nijerya'da yetişti,

currently lives in Ghana.

şu anda Gana'da yaşıyor.

My father was born in Gold Coast, a British colony,

Babam ise bir İngiliz kolonisi olan Gold Coast'da doğup

raised in Ghana,

Gana'da büyüdü

and has lived for over 30 years in the Kingdom of Saudi Arabia.

ve son 30 yıldır da Suudi Arabistan Krallığı'nda yaşıyor.

For this reason, my introducers also called me "multinational."

Bu sebepten ötürü beni takdim eden kişiler beni "çok uluslu" olarak da tanıttılar.

"But Nike is multinational," I thought,

"Ancak Nike çok ulusludur" diye düşündüm,

"I'm a human being."

"Bense bir insanım".

Then, one fine day, mid-tour,

Sonra günlerden bir gün, turun ortasında,

I went to Louisiana, a museum in Denmark

Danimarka'da, yazar Colum McCann ile aynı sahneyi paylaştığım

where I shared the stage with the writer Colum McCann.

Louisiana Müzesi'ne gittim.

We were discussing the role of locality in writing,

Yazıda yerelliğin rolü ile ilgili konuşuyorduk

when suddenly it hit me.

ve bir anda aklıma bir şey dank etti.

I'm not multinational.

Ben çok uluslu değilim.

I'm not a national at all.

Ben uluslu da değilim.

How could I come from a nation?

Nasıl olur da bir milletten gelebilirim?

How can a human being come from a concept?

İnsanoğlu nasıl olur da bir kavramdan gelmiş olabilir?

It's a question that had been bothering me for going on two decades.

Bu, beni 20 yıldır sıkan bir soruydu.

From newspapers, textbooks, conversations,

Gazetelerden, ders kitaplarından, sohbetlerden

I had learned to speak of countries

ülkeler sanki sonsuz, tekil,

as if they were eternal, singular, naturally occurring things,

doğal olarak oluşan şeylermiş gibi konuşmayı öğrendim.

but I wondered:

Ancak merak ediyordum:

to say that I came from a country

Bir ülkeden geldiğini söylemek,

suggested that the country was an absolute,

o ülkenin bir mutlak olduğunu öne sürüyordu,

some fixed point in place in time,

sabit bir noktada, bir zamanda ve yerde,

a constant thing, but was it?

değişmez bir şey gibi, peki böyle miydi?

In my lifetime, countries had disappeared -- Czechoslovakia;

Yaşadığım süre boyunca, ülkeler yok oldular, Çekoslovakya gibi;

appeared -- Timor-Leste; failed -- Somalia.

yeni ülkeler kuruldu, Doğu Timor gibi; başarısız oldular, Somali gibi.

My parents came from countries that didn't exist when they were born.

Benim ailem, o dönem henüz var olmayan ülkelerde doğdular.

To me, a country -- this thing that could be born, die, expand, contract --

Benim için ülke dediğimiz şey -- doğan, ölen, genişleyen, daralan bir kavram --

hardly seemed the basis for understanding a human being.

insanoğlunu anlamaya zoraki bir temel teşkil ediyor gibi göründü

And so it came as a huge relief to discover the sovereign state.

ve sonunda egemen bir devletin keşfi muazzam bir rahatlama getirdi.

What we call countries are actually

Ülkeleri tanımlama şekillerimiz aslında

various expressions of sovereign statehood,

egemen devletçilik anlayışının çeşitli varyasyonları,

an idea that came into fashion only 400 years ago.

yalnızca 400 sene önce moda olmuş bir düşünce.

When I learned this, beginning my masters degree in international relations,

Uluslararası İlişkiler yüksek lisansıma başladığım zaman bunu öğrendiğimde,

I felt a sort of surge of relief.

bir çeşit rahatlama hissetmiştim.

It was as I had suspected.

Tam da şüphelendiğim gibiydi.

History was real, cultures were real,

Tarih gerçekti, kültürler de öyle;

but countries were invented.

ancak ülkeler birer icattı.

For the next 10 years, I sought to re- or un-define myself,

Sonraki 10 sene, kendimi tekrar tanımlamak veya tanımlamamak için arayıştaydım,

my world, my work, my experience,

dünyam, işim, yaşanmışlıklarım,

beyond the logic of the state.

devlet mantığının ötesindeydi.

In 2005, I wrote an essay, "What is an Afropolitan,"

2005 senesinde kültürü ülkeye ayrıcalıklı tutan bir kimliğin tasvirini yaptığım

sketching out an identity that privileged culture over country.

"Afropolitan nedir" diye bir deneme yazdım.

It was thrilling how many people could relate to my experience,

Bu kadar çok insanın yaşadığım tecrübe

ile bağlantı kurabildiğini görmek aşırı heyecan vericiydi,

and instructional how many others didn't buy my sense of self.

benlik algımı kabul etmeyenleri görmek de bir o kadar öğreticiydi.

"How can Selasi claim to come from Ghana," one such critic asked,

"Selasi, Gana pasaportu ile gezmenin getirdiği aşağılanmayı yaşamamışken

"when she's never known the indignities

nasıl Ganalı olduğunu iddia eder?"

of traveling abroad on a Ghanian passport?"

diye bir eleştirel soru da soruldu.

Now, if I'm honest,

Dürüst olmak gerekirse,

I knew just what she meant.

soruyu soran kişinin ne demek istediğini anlıyordum.

I've got a friend named Layla who was born and raised in Ghana.

Gana'da doğup büyüyen Layla isimli bir arkadaşım var.

Her parents are third-generation Ghanians of Lebanese descent.

Ailesi, Lübnan kökenli olan üçüncü jenerasyon Ganalılar.

Layla, who speaks fluent Twi, knows Accra like the back of her hand,

Layla, akıcı bir şekilde Twi dilini konuşabilen, Accra'yı avucunun içi gibi bilen biriydi;

but when we first met years ago, I thought, "She's not from Ghana."

ancak kendisi ile yıllar evvel tanıştığımızda,

"Ganalı değildir" diye düşünmüştüm.

In my mind, she came from Lebanon,

Accra'nın kenar bölgelerinde meydana gelen bütün yaşanmışlıklarına

despite the patent fact that all her formative experience

dair tescilli gerçeklere rağmen o benim için Lübnanlıydı.

took place in suburban Accra.

I, like my critics,

Ben, aldığım eleştirilerdeki gibi,

was imagining some Ghana where all Ghanaians had brown skin

Gana'yı tüm Ganalıların kahverengi derili olduğu ve İngiliz pasaportuna

or none held U.K. passports.

sahip olmadıkları bir yer olarak hayal ediyordum.

I'd fallen into the limiting trap

Ben de bir ülkeden gelmenin koyduğu

that the language of coming from countries sets --

o sınırlayıcı tuzağa düşmüştüm --

the privileging of a fiction, the singular country,

bir kurgunun, tek ülke ayrıcalığının

insan deneyimi gerçeğinden üstün olması.

over reality: human experience.

Speaking with Colum McCann that day, the penny finally dropped.

Colum McCann ile o gün konuşurken, sonunda jeton düşmüştü.

"All experience is local," he said.

"Tüm yaşanmışlıklar yereldir" dedi McCann.

"All identity is experience," I thought.

"Tüm kimlikler birer yaşanmışlıktır" diye düşündüm ben de.

"I'm not a national," I proclaimed onstage.

"Ben ulusal değilim" diye ifade ettim kendimi sahnede,

"I'm a local. I'm multi-local."

"Ben lokalim, multi-lokalim"

See, "Taiye Selasi comes from the United States," isn't the truth.

Gördünüz mü, "Taiye Selasi Amerikalı" gerçek değil.

I have no relationship with the United States,

Birleşik Devletler ile hiçbir bağım bulunmuyor,

all 50 of them, not really.

50 eyaletin hiçbirisi ile, gerçekten.

My relationship is with Brookline, the town where I grew up;

Benim ilişkim Brookline ile, büyüdüğüm kasabayladır;

with New York City, where I started work;

New York City ile, çalışmaya başladığım şehirle;

with Lawrenceville, where I spend Thanksgiving.

Lawrenceville ile, Şükran Günü'nü geçirdiğim yerle.

What makes America home for me is not my passport or accent,

Amerika'yı benim evim yapan şey, pasaportum ya da aksanım değil;

but these very particular experiences

ancak bu belirleyici tecrübeler

and the places they occur.

ve bunun geçtiği yerler oluyor.

Despite my pride in Ewe culture,

Ewe kültürüme dair duyduğum kıvanca,

the Black Stars, and my love of Ghanaian food,

Kara Yıldızlar ve Gana yemeklerine olan sevgime rağmen,

I've never had a relationship with the Republic of Ghana, writ large.

benim Gana Cumhuriyeti ile belirgin hiçbir bağım olmadı.

My relationship is with Accra, where my mother lives,

Accra ile benim bağım, annemin yaşadığı

where I go each year,

ve her sene gittiğim yer olması,

with the little garden in Dzorwulu where my father and I talk for hours.

Dzorwulu'da babam ile saatlerce konuştuğumuz o küçük bahçe olması.

These are the places that shape my experience.

Buralar benim yaşam deneyimimi şekillendiren yerler oldular.

My experience is where I'm from.

Benim nereli olduğumun tecrübesi.

What if we asked, instead of "Where are you from?" --

Ya "Nerelisin" diye sormak yerine

"Where are you a local?"

"Nereye aitsin" diye sorsaydık?

This would tell us so much more about who and how similar we are.

Bu bize kim olduğumuzu ve ne kadar benzer olduğumuzu daha fazla gösterirdi.

Tell me you're from France, and I see what, a set of clichés?

Bana Fransalı olduğunuzu söylediğinizde ne görmeliyim? Klişeler sürüsü mü?

Adichie's dangerous single story, the myth of the nation of France?

Adichie'nin tehlikeli tek hikâyesindeki

gibi bir türden Fransız ulusuna ait mitler mi?

Tell me you're a local of Fez and Paris,

Bana Fez yahut Paris yerlisi olduğunuzu, daha da iyisi

better yet, Goutte d'Or, and I see a set of experiences.

Goutte d'Or'lu olduğunuzu söyleyin ve ben bir sürü yaşanmışlık görebileyim.

Our experience is where we're from.

Nereli olduğumuz aslında bizim yaşanmışlıklarımızdır.

So, where are you a local?

Peki siz nereye aitsiniz?

I propose a three-step test.

Üç aşamalı bir test sunuyorum bunun için.

I call these the three "R’s": rituals, relationships, restrictions.

Ben bu testi 3R testi olarak isimlendiriyorum:

Alışkanlıklar (Rituels), Bağlar (Relationships), Kısıtlamalar (Restrictions).

First, think of your daily rituals, whatever they may be:

İlk olarak günlük ritüellerinizi düşünün, ne olursa olsunlar:

making your coffee, driving to work,

Kahve yapmak, aracınızla işe gitmek,

harvesting your crops, saying your prayers.

ekin biçmek, dua etmek.

What kind of rituals are these?

Ne türden alışkanlıklar bunlar?

Where do they occur?

Bunlar nerede oluşur?

In what city or cities in the world do shopkeepers know your face?

Dünyanın hangi şehrinde yahut şehirlerinde dükkânlar sizi tanıyorlar?

As a child, I carried out fairly standard suburban rituals in Boston,

Bir çocuk olarak Boston'da annemin Londra'dan ve Lagos'tan

getirdiği alışkanlıkların düzenlenmiş şekilleri olan

with adjustments made for the rituals my mother brought from London and Lagos.

oldukça standart banliyö alışkanlıkları yerine getiriyordum.

We took off our shoes in the house,

Eve girerken ayakkabımızı çıkarırdık,

we were unfailingly polite with our elders,

bizden büyüklere hiçbir hataya mahal vermeden nezaket gösterirdik,

we ate slow-cooked, spicy food.

elektrikli tencerede yavaş pişen baharatlı yemekler yerdik.

In snowy North America, ours were rituals of the global South.

Karlı Kuzey Amerika'da global bir Güney'in alışkanlıklarını yaşıyorduk.

The first time I went to Delhi or to southern parts of Italy,

Delhi'ye ya da Güney İtalya'ya ilk gittiğimde

I was shocked by how at home I felt.

kendimi nasıl evimde hissettiğimi görünce çok şaşırdım.

The rituals were familiar.

Alışkanlıklar çok tanıdıktı.

"R" number one, rituals.

Birinci "R", alışkanlıklar (rituals).

Now, think of your relationships, of the people who shape your days.

Şimdi günlerinizi şekillendiren insanlarla olan bağlarınızla ilgili düşünün.

To whom do you speak at least once a week,

En azından haftada bir gün konuştuğunuz insanlar,

be it face to face or on FaceTime?

yüz yüze veya FaceTime'da olsun.

Be reasonable in your assessment;

Bu değerlendirmenizde makul olmaya çalışın,

I'm not talking about your Facebook friends.

zira Facebook arkadaşlarınızdan bahsetmiyorum.

I'm speaking of the people who shape your weekly emotional experience.

Bir haftanızı duygusal anlamda şekillendiren insanlardan bahsediyorum.

My mother in Accra, my twin sister in Boston,

Accra'daki annem, Boston'daki ikiz kız kardeşim,

my best friends in New York:

New York'taki en iyi arkadaşlarım:

these relationships are home for me.

Bu bağlar benim için birer yuva gibi.

"R" number two, relationships.

İki numaralı "R", Bağlar (Relationships).

We're local where we carry out our rituals and relationships,

Bizler alışkanlıklarımızı ve bağlarımızı devam ettirdiğimiz yerlere aitiz,

but how we experience our locality

ancak yerel aidiyetimizi yaşama şeklimiz

depends in part on our restrictions.

bazı kısıtlamalarımıza da bağlıdır.

By restrictions, I mean, where are you able to live?

Kısıtlamalar derken, bahsettiğim şey "Nerede yaşayabilirsin?"

What passport do you hold?

"Hangi ülkenin pasaportunu taşıyorsun?"

Are you restricted by, say, racism, from feeling fully at home where you live?

Irkçılık gibi bir şeyden dolayı yaşadığınız yerde kendinizi evinizde hissetmekten;

By civil war, dysfunctional governance, economic inflation,

sivil savaş, işlevsiz bir yönetim, ekonomik enflasyon sayesinde,

from living in the locality where you had your rituals as a child?

bir çocuk olarak alışkanlıklarınızı sürdürdüğünüz

çevrede yaşamaktan kısıtlanıyor musunuz?

This is the least sexy of the R’s,

Bu da en az seksi R,

less lyric than rituals and relationships,

alışkanlıklar ve bağlardan daha az şiirsel;

but the question takes us past "Where are you now?"

ancak soru bizi "Şu an neredesin?" sorusundan

to "Why aren't you there, and why?"

"Neden orada değilsin ve neden?" sorusuna götürüyor.

Rituals, relationships, restrictions.

Alışkanlıklar, bağlar ve kısıtlamalar.

Take a piece of paper

Bir parça kâğıt alın ve

and put those three words on top of three columns,

ve sütunlara ayırarak bu üç kelimeyi sütunların başına yazın,

then try to fill those columns as honestly as you can.

sonra üç sütunu da tüm dürüstlüğünüzle doldurmaya çalışın.

A very different picture of your life in local context,

Yerel bağlamda hayatınızın,

of your identity as a set of experiences,

tecrübeler ile şekillenmiş kimliğinizin çok farklı bir resmi

may emerge.

ortaya çıkabilir.

So let's try it.

Hadi deneyelim.

I have a friend named Olu.

Olu isimli bir arkadaşım var.

He's 35 years old.

Kendisi 35 yaşında.

His parents, born in Nigeria, came to Germany on scholarships.

Ailesi Nijerya'da doğmuş ve burs ile Almanya'ya yerleşiyor.

Olu was born in Nuremberg and lived there until age 10.

Olu Nuremberg'de doğuyor ve 10 yaşına kadar orada yaşıyor.

When his family moved to Lagos, he studied in London,

Ailesi Lagos'a yerleştiği zaman, Olu Londra'da okuyor

then came to Berlin.

ve daha sonra da Berlin'e geliyor.

He loves going to Nigeria --

Nijerya'ya gitmeyi çok seviyor --

the weather, the food, the friends --

havası, yemekleri, arkadaşları --

but hates the political corruption there.

ancak politik yolsuzluklardan nefret ediyor.

Where is Olu from?

Olu nereli?

I have another friend named Udo.

Udo isimli başka bir arkadaşım var.

He's also 35 years old.

O da 35 yaşında.

Udo was born in Córdoba, in northwest Argentina,

Córdoba'da, Kuzeybatı Arjantin'de doğuyor,

where his grandparents migrated from Germany, what is now Poland,

büyükanne ve büyükbabası şimdi Polonya olan

after the war.

o tarihteki Almanya'dan savaş sonrası oraya kaçmış.

Udo studied in Buenos Aires, and nine years ago came to Berlin.

Udo Buenos Aires'te okuyor ve 9 yıl önce Berlin'e yerleşiyor.

He loves going to Argentina -- the weather, the food, the friends --

Arjantin'e gitmeyi çok seviyor -- havası, yemekleri ve arkadaşları --

but hates the economic corruption there.

ancak ekonomik yolsuzluklardan nefret ediyor.

Where is Udo from?

Udo nereli?

With his blonde hair and blue eyes, Udo could pass for German,

Sarı saçları ve mavi gözleri ile Alman sayılabilir;

but holds an Argentinian passport, so needs a visa to live in Berlin.

ancak Arjantin pasaportu taşıyor

ve Berlin'e gitmesi için vizeye ihtiyaç duyuyor.

That Udo is from Argentina has largely to do with history.

Udo'nun Arjantinli olması büyük oranda tarihle ilgili,

That he's a local of Buenos Aires and Berlin,

Buenos Aires ve Berlin'in yerlisi olması

that has to do with life.

yaşamla ilgili.

Olu, who looks Nigerian, needs a visa to visit Nigeria.

Nijeryalı gibi görünen Olu ise Nijerya'ya gitmek için vizeye ihtiyaç duyuyor.

He speaks Yoruba with an English accent,

İngiliz aksanı ile Yoruba konuşuyor

and English with a German one.

ve Alman aksanı ile İngilizce.

To claim that he's "not really Nigerian," though,

Ancak kendisinin "gerçekten Nijeryalı" olmadığını söylemek

denies his experience in Lagos,

Lagos'taki yaşanmışlıklarını,

the rituals he practiced growing up,

büyürken taşıdığı alışkanlıkları,

his relationship with family and friends.

ailesi ve arkadaşları ile olan bağlarını inkâr etmek olacaktır.

Meanwhile, though Lagos is undoubtedly one of his homes,

Şüphesiz Lagos onun evlerinden birisi olsa da,

Olu always feels restricted there,

Olu kendisini orada kendini kısıtlanmış hissediyor,

not least by the fact that he's gay.

özellikle eşcinsel olması bunun sebeplerinden birisi.

Both he and Udo are restricted by the political conditions

Hem o, hem de Udo politik şartlar sebebi ile kendilerini

of their parents' countries,

ailelerinin ülkelerinde kısıtlanmış hissediyor,

from living where some of their most meaningful rituals

en anlamlı alışkanlıklarının

and relationships occur.

ve bağlarının kurulduğu yerde yaşarken.

To say Olu is from Nigeria and Udo is from Argentina

Olu'nun Nijeryalı, Udo'nun ise Arjantinli olduğunu söylemek

distracts from their common experience.

ortak yaşanmışlıkları bir kenara iter.

Their rituals, their relationships, and their restrictions are the same.

Alışkanlıkları, bağları ve kısıtlamaları aynıdır oysaki.

Of course, when we ask, "Where are you from?"

Elbette "Nerelisin?" diye sorduğumuz zaman

we're using a kind of shorthand.

bir tür kısaltma kullanmış oluyoruz.

It's quicker to say "Nigeria" than "Lagos and Berlin,"

"Nijerya" demek, "Lagos ve Berlin" demekten daha hızlı

and as with Google Maps, we can always zoom in closer,

ve Google Harita ile ülkeden şehre, şehirden muhite giderek

from country to city to neighborhood.

daha yakınlaştırabiliriz.

But that's not quite the point.

Ama esas mevzu bu değil.

The difference between "Where are you from?"

"Nerelisin" ve "Nereye aitsin?"

and "Where are you a local?"

soruları arasındaki fark,

isn't the specificity of the answer;

cevabın belirlilik ifade etmesi değil;

it's the intention of the question.

sorunun maksadı aslında.

Replacing the language of nationality with the language of locality asks us

Milliyetin dili yerine aidiyetin dilini koymak

to shift our focus to where real life occurs.

odak noktamızı gerçek yaşamın oluştuğu yöne çevirmemizi sağlar.

Even that most glorious expression of countryhood, the World Cup,

Dünya Kupası gibi ülke kimliğinin böylesine ihtişamlı bir ifadesi bile

gives us national teams comprised mostly of multilocal players.

bize multi yerel oyunculardan oluşmuş millî bir takımı verir.

As a unit of measurement for human experience,

Yaşam deneyimi için bir ölçü birimi olarak

the country doesn't quite work.

ülke pek de bir işe yaramıyor.

That's why Olu says, "I'm German, but my parents come from Nigeria."

İşte bu yüzden Olu "Ben Almanım, ancak ailem Nijeryalı" diyor.

The "but" in that sentence belies the inflexibility of the units,

Bu cümledeki "ancak" birimlerin katılığını yok ediyor,

one fixed and fictional entity bumping up against another.

bir sabit ve kurgusal mevcudiyet, birbiriyle çarpışıyor.

"I'm a local of Lagos and Berlin," suggests overlapping experiences,

"Ben Lagos ve Berlin'in yerlisiyim" birbiri ile örtüşen yaşanmışlıkları,

layers that merge together, that can't be denied or removed.

birbirine kaynaşan, inkâr edilemeyen yahut

ortadan kaldırılamayan katmanları gösteriyor.

You can take away my passport,

Pasaportumu elimden alabilirsiniz,

but you can't take away my experience.

ama deneyimlerimi benden alamazsınız.

That I carry within me.

Onu yanımda taşıyorum.

Where I'm from comes wherever I go.

Nereli olduğum benimle birlikte gelir.

To be clear, I'm not suggesting that we do away with countries.

Açıklayıcı olması açısından, ben ülkeleri ortadan kaldırmayı önermiyorum.

There's much to be said for national history,

Ulusal tarih hakkında söylenecek çok fazla şey var,

more for the sovereign state.

egemen devlet için söylenecek daha fazlası.

Culture exists in community, and community exists in context.

Kültür toplumun içinde var olur ve toplum bağlam içinde var olur.

Geography, tradition, collective memory: these things are important.

Coğrafya, gelenek, kollektif bellek: Bunlar önemli kavramlar.

What I'm questioning is primacy.

Benim sorguladığım ise öncelikler.

All of those introductions on tour began with reference to nation,

Kitap turundaki tüm girizgâhlar, nereli olduğum dinleyicilere kim olduğumu

as if knowing what country I came from would tell my audience who I was.

gösteriyormuşçasına milliyete vurgu yaparak başlıyordu.

What are we really seeking, though, when we ask where someone comes from?

Peki birine nereli olduğunu sorduğumuzda tam olarak aradığımız şey nedir?

And what are we really seeing when we hear an answer?

Cevabı duyduğumuzda tam olarak ne görürüz?

Here's one possibility:

İşte bir olasılık:

basically, countries represent power.

Basit bir tanımla, ülkeler gücü temsil ederler.

"Where are you from?" Mexico. Poland. Bangladesh. Less power.

"Nerelisin?" Meksika, Polonya, Bangladeş. Az güç.

America. Germany. Japan. More power.

Amerika, Almanya, Japonya. Çok güç.

China. Russia. Ambiguous.

Çin, Rusya. Muğlak.

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's possible that without realizing it, we're playing a power game,

Farkında olmadan aslında bir güç oyunu oynamamız muhtemel,

especially in the context of multi-ethnic countries.

özellikle çoklu-etnik ülkeler bağlamında.

As any recent immigrant knows,

Yeni göçmenlerin hepsinin bildiği gibi,

the question "Where are you from?" or "Where are you really from?"

"Nerelisin? yahut "Aslen nerelisin?" soruları

is often code for "Why are you here?"

aslında "Neden buradasın?" sorusu için bir kodlama oluyor.

Then we have the scholar William Deresiewicz's writing

Seçkin Amerikan üniversiteleri hakkında yazan eğitimci

of elite American colleges.

William Deresiewicz şöyle der:

"Students think that their environment is diverse

"Öğrenciler yaşadıkları çevrede birisi Missouri'den, bir başkası Pakistan'dan

if one comes from Missouri and another from Pakistan --

olduğunda bunu çeşitlilik olarak görüyorlar,

never mind that all of their parents are doctors or bankers."

ailelerinin doktor yahut bankacı olduğunu düşünmeden".

I'm with him.

Kendisi ile hemfikirim.

To call one student American, another Pakistani,

Bir öğrenciyi Amerikalı, diğerini ise Pakistanlı olarak kimliklendirip,

then triumphantly claim student body diversity

daha sonra da muzaffer bir şekilde öğrencilerin çeşitliliğinden bahsetmek,

ignores the fact that these students are locals of the same milieu.

bu öğrencilerin aynı sosyal çevreye aidiyetini göz ardı ediyor.

The same holds true on the other end of the economic spectrum.

Ekonomik spektrumun diğer ucu için de bu doğru.

A Mexican gardener in Los Angeles and a Nepali housekeeper in Delhi

Los Angeles'taki Meksikalı bahçıvan ve Delhi'deki Nepalli bir temizlikçi

have more in common in terms of rituals and restrictions

milliyetlerinin ifade ettiklerinden çok, kısıtlamalar ve alışkanlıklar bağlamında

than nationality implies.

çok daha fazla ortak yöne sahipler.

Perhaps my biggest problem with coming from countries

Belki de bir ülkeden gelmekle ilgili en büyük problemim

is the myth of going back to them.

ona geri dönmekle ilgili mittir.

I'm often asked if I plan to "go back" to Ghana.

Gana'ya bir gün geri dönme planım olup olmadığı sıkça sorulur bana.

I go to Accra every year, but I can't "go back" to Ghana.

Accra'ya her sene gidiyorum, ancak Gana'ya geri dönemem.

It's not because I wasn't born there.

Bunun sebebi orada doğmamış olmam değil.

My father can't go back, either.

Babam da doğduğu,

The country in which he was born,

ancak artık var olmayan

that country no longer exists.

ülkesine geri dönemez.

We can never go back to a place and find it exactly where we left it.

Bıraktığımız yerlere geri dönüp, onu asla aynı şekilde bulamayız.

Something, somewhere will always have changed,

Bir şeyler, bir yerler her zaman değişecektir,

most of all, ourselves.

çoğunlukla da bizler.

People.

İnsanlar.

Finally, what we're talking about is human experience,

Sonuç olarak, konuştuğumuz şey insanların yaşanmışlıkları,

this notoriously and gloriously disorderly affair.

bu olumlu yahut olumsuz yaşanan düzensiz meseleleri.

In creative writing, locality bespeaks humanity.

Yaratıcı yazımda aidiyet, insanlığa seslenir.

The more we know about where a story is set,

Hikâyenin nerede şekillendiğini bildikçe,

the more local color and texture,

yerel renkleri ve özellikleri,

the more human the characters start to feel,

karakterler daha bir insancıl gelmeye başlar,

the more relatable, not less.

daha fazla bağ kurulabilir, daha az değil.

The myth of national identity and the vocabulary of coming from

Ulusal kimlik ve bir yerden gelmeye dair söz dağarcığı efsanesi,

confuses us into placing ourselves into mutually exclusive categories.

kendimizi birbirini dışlayan kategorilere konumlandırırken kafamızı bulandırıyor.

In fact, all of us are multi -- multi-local, multi-layered.

Aslında, hepimiz birer çokluyuz -- çok kimlik sahibi, çok katmanlıyız.

To begin our conversations with an acknowledgement of this complexity

Konuşmalarımıza bu karmaşıklığın farkındalığı ile başlamak,

brings us closer together, I think, not further apart.

bence bizi birbirimize daha da yakınlaştırıyor, uzaklaştırmıyor.

So the next time that I'm introduced,

Bir dahaki sefere tanıtılırken,

I'd love to hear the truth:

gerçeği duymak isterim:

"Taiye Selasi is a human being, like everybody here.

"Taiye Selasi bir insan, buradaki herkes gibi.

She isn't a citizen of the world, but a citizen of worlds.

O bir dünya vatandaşı değil, dünyaların vatandaşı.

She is a local of New York, Rome and Accra."

New York'un, Roma'nın, Accra'nın yerlisi."

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)