Taiye Selasi: Don't ask where I'm from, ask where I'm a local | TED

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Last year, I went on my first book tour.

سال گذشته، من برای اولین کتابم به سفری

In 13 months, I flew to 14 countries

۱۳ ماهه رفتم، و به ۱۴ کشور پرواز کردم

and gave some hundred talks.

و صدها سخنرانی کردم.

Every talk in every country

هر سخنرانی در هر کشوری

began with an introduction,

با یک مقدمه شروع شد،

and every introduction began, alas, with a lie:

و هر مقدمه‌ای، افسوس که با یک دروغ شروع شد:

"Taiye Selasi comes from Ghana and Nigeria,"

"تایا سلاسی اهل غنا یا نیجریه است،"

or "Taiye Selasi comes from England and the States."

یا "تایا سلاسی اهل انگلستان و اهل ایالات متحده است."

Whenever I heard this opening sentence,

هربار که این جمله را برای شروع می‌شنوم،

no matter the country that concluded it --

مهم نیست کشوری که گفته شده ـ ـ

England, America, Ghana, Nigeria --

انگلستان، آمریکا، غنا ، نیجریه ــ

I thought, "But that's not true."

فکر کردم،" این حقیقت ندارد."

Yes, I was born in England and grew up in the United States.

بله، من در انگلستان بدنیا آمدم و در ایالات متحده بزرگ شدم.

My mum, born in England, and raised in Nigeria,

مادرم، در انگلستان به دنیا آمد، و در نیجریه بزرگ شد،

currently lives in Ghana.

و الان در غنا زندگی می‌کند.

My father was born in Gold Coast, a British colony,

پدرم در گُلدکُست( ساحل طلایی) یک مستعمره انگلیس به دنیا آمد،

raised in Ghana,

و در غنا بزرگ شد،

and has lived for over 30 years in the Kingdom of Saudi Arabia.

و برای ۳۰ سال در پادشاهی عربستان سعودی زندگی کرد.

For this reason, my introducers also called me "multinational."

به همین دلیل، معرفی کنندگان من را "چند ملیتی" نیز خواندند.

"But Nike is multinational," I thought,

فکر کردم،"اما شرکت نایکی چند ملیتی" است،

"I'm a human being."

"من انسانم."

Then, one fine day, mid-tour,

سپس، یک روز خوب، در اواسط سفرم،

I went to Louisiana, a museum in Denmark

به لوئیزیانا رفتم، موزه‌ای در دانمارک

where I shared the stage with the writer Colum McCann.

جایی که صحنه را با نویسنده کالم مک کان به اشتراک گذاشتم.

We were discussing the role of locality in writing,

ما درباره نقش محلی بودن در نوشتن بحث می‌کردیم،

when suddenly it hit me.

که ناگهان این به ذهنم رسید،

I'm not multinational.

که من چند ملیتی نیستم.

I'm not a national at all.

من اصلا اهل هیچ ملیتی نیستم.

How could I come from a nation?

چگونه می‌توانم اهل یک ملت باشم؟

How can a human being come from a concept?

چگونه یک انسان می‌تواند از یک مفهوم آمده باشد؟

It's a question that had been bothering me for going on two decades.

این پرسشی بود که برای دو دهه من را آزار می‌داد.

From newspapers, textbooks, conversations,

من از روزنامه‎ها، کتاب‌های درسی، گفتگوها،

I had learned to speak of countries

یاد گرفته بودم که درباره کشورها طوری صحبت کنم

as if they were eternal, singular, naturally occurring things,

که انگار آنها رخ دادهای طبیعی یگانه ابدی هستند،

but I wondered:

اما من سرگشته بودم:

to say that I came from a country

گفتن اینکه اهل کشوری هستم

suggested that the country was an absolute,

اشاره بر این دارد که کشور امری مطلق هست،

some fixed point in place in time,

نقطه‌ای ثابت در زمان و مکان،

a constant thing, but was it?

یک چیز دائمی، اما اینطور بود؟

In my lifetime, countries had disappeared -- Czechoslovakia;

در تمام زندگیم، کشورهایی ناپدید شده‎اند مثل چکسلواکی؛

appeared -- Timor-Leste; failed -- Somalia.

یا پدیدار شدند-- مثل تیمور شرقی؛ یا شکست خوردند مثل سومالی.

My parents came from countries that didn't exist when they were born.

پدر و مادرم از کشورهایی آمدند که در زمانی تولدشان وجود نداشتند.

To me, a country -- this thing that could be born, die, expand, contract --

و برای من، یک کشور-- چیزی که بتواند متولد شود، بمیرد، گسترش یابد، و کوچک شود--

hardly seemed the basis for understanding a human being.

سخت به نظر می‌رسد که مبنایی برای درک انسان بودن باشد.

And so it came as a huge relief to discover the sovereign state.

و پس از آن ، کشف استقلال دولتها تسکین بزرگی بود.

What we call countries are actually

آنچه که ما کشور می‌نامیم در واقع

various expressions of sovereign statehood,

عبارات مختلفی از استقلال قدرت‌هاست،

an idea that came into fashion only 400 years ago.

ایده‎ای که تنها از ۴۰۰ سال پیش مد شد.

When I learned this, beginning my masters degree in international relations,

هنگامی این را فهمیدم که ابتدای دوره فوق‌ لیسانسم در رشته روابط بین‌الملل بود،

I felt a sort of surge of relief.

به نوعی احساس آرامش رسیدم.

It was as I had suspected.

در همان حالی که مشکوک بودم.

History was real, cultures were real,

تاریخ واقعی بود، فرهنگ‌ها واقعی بودند،

but countries were invented.

اما کشورها ساختگی بودند.

For the next 10 years, I sought to re- or un-define myself,

طی ۱۰ سال بعدی، به دنبال معنای مجدد و یا بی‌معنایی برای خودم،

my world, my work, my experience,

جهانم، کارم و تجربه‌ام بودم که

beyond the logic of the state.

فراتر از منطق کشورباشند.

In 2005, I wrote an essay, "What is an Afropolitan,"

در سال ۲۰۰۵، من مقاله‌ای نوشتم به نام، "آفروشهروند چیست؟"

sketching out an identity that privileged culture over country.

برای ترسیم هویتی که فرهنگ را بر کشور ممتاز می‌شمارد.

It was thrilling how many people could relate to my experience,

هیجان برانگیز بود که چند نفربا تجربه من می‌توانند مرتبط باشند،

and instructional how many others didn't buy my sense of self.

وچند نفر احساسی مشابه من را ندارند.

"How can Selasi claim to come from Ghana," one such critic asked,

منتقدی گفت، "چگونه سلاسی ادعا می کند که اهل غناست،"

"when she's never known the indignities

"وقتی او هرگز هتک حرمتی را را تجربه نکرده که هنگام سفر با

of traveling abroad on a Ghanian passport?"

پاسپورت غنایی به خارج از کشور به او روا می‌شود؟"

Now, if I'm honest,

خُب، اگر صادق باشم،

I knew just what she meant.

میدانم منظور او چیست.

I've got a friend named Layla who was born and raised in Ghana.

من دوستی به نام لیلا دارم که در غنا به دنیا آمده و آنجا بزرگ شده.

Her parents are third-generation Ghanians of Lebanese descent.

پدر و مادر او نسل سوم غنایی لبنانی تبار هستند.

Layla, who speaks fluent Twi, knows Accra like the back of her hand,

لیلا تاوی را شیوا حرف می‌زند، آکرا را مثل کف دستش می‌شناسد،

but when we first met years ago, I thought, "She's not from Ghana."

اما اولین باری که چند سال پیش او را دیدم فکر کردم،"او اهل غنا نیست."

In my mind, she came from Lebanon,

در ذهنم، او اهل لبنان بود،

despite the patent fact that all her formative experience

با وجود اینکه تمامی تجربیات او

took place in suburban Accra.

در حومه اکرا شکل گرفته اند.

I, like my critics,

من، مانند منتقدانم،

was imagining some Ghana where all Ghanaians had brown skin

غنایی‌ها را با پوستی قهوه ای رنگ متصور می‌شویم

or none held U.K. passports.

یا بدون پاسپورت انگلیسی.

I'd fallen into the limiting trap

من در دام محدود کننده‎ای افتادم

that the language of coming from countries sets --

که در آن زبان از چیدمان‎های کشورها

the privileging of a fiction, the singular country,

ناشی می‎شود-- مصونیت یک داستان ، مملکت بی‌نظیر و

over reality: human experience.

مافوق واقعیت :تجربه بشر.

Speaking with Colum McCann that day, the penny finally dropped.

با صحبت کردن با «کالم ما کان» دوزاریم بالاخره افتاد.

"All experience is local," he said.

او گفت،"همه تجربیات محلی هست.

"All identity is experience," I thought.

فکر کردم، "همه هویت تجربه هست"

"I'm not a national," I proclaimed onstage.

"من وابسته به ملتی نیستم،" این را روی صحنه اعلام کردم.

"I'm a local. I'm multi-local."

"من محلی هستم. من چند محلی هستم."

See, "Taiye Selasi comes from the United States," isn't the truth.

ببینید "تایا سالاسی اهل ایالات متحده" است حقیقت ندارد.

I have no relationship with the United States,

من هیچ ارتباطی با ایالات متحده ندارم،

all 50 of them, not really.

با هیچ یک از ۵۰ ایالات آن واقعا ارتباطی ندارم.

My relationship is with Brookline, the town where I grew up;

ارتباط من با بروکلین، شهری که من در آن بزرگ شدم؛

with New York City, where I started work;

با شهر نیویورک هست، جایی که کارم را شروع کردم؛

with Lawrenceville, where I spend Thanksgiving.

با مدرسه لورسویل ، جایی که روز شکرگزاری را آنجا می‌گذراندم.

What makes America home for me is not my passport or accent,

چیزی که آمریکا را برای من خانه می‌کند پاسپورت یا لهجه من نیست،

but these very particular experiences

بلکه تجربه‌های بسیار خاص

and the places they occur.

و محلی که آنها در آن رخ می‌دهند آمریکا را خانه من می‌کند.

Despite my pride in Ewe culture,

با وجود افتخار به فرهنگ "ایو"ام

the Black Stars, and my love of Ghanaian food,

"ستاره شب" و عشق من به غذاهای غنایی،

I've never had a relationship with the Republic of Ghana, writ large.

من هرگز ارتباطی زیادی با کشور جمهوری غنا نداشتم.

My relationship is with Accra, where my mother lives,

ارتباط من با اکراست، جایی که مادرم زندگی می‎کند.

where I go each year,

جایی که هر سال می‌روم،

with the little garden in Dzorwulu where my father and I talk for hours.

با باغ کوچکی در جوولوست جایی که با پدرم ساعت ها حرف می‌زنیم.

These are the places that shape my experience.

اینها مکانهایی هستند که تجربه‎های من را شکل می‌دهند.

My experience is where I'm from.

تجربه‎هایم از اینکه کجایی هستم.

What if we asked, instead of "Where are you from?" --

اگر به جای اینکه از ما پرسیده شود، "اهل کجایی؟"

"Where are you a local?"

بپرسند، "تو محلی کجایی؟" چی می‌شود.

This would tell us so much more about who and how similar we are.

این به ما بسیار درباره اینکه ما چه کسانی و چگونه به هم شباهت داریم را می‌گوید.

Tell me you're from France, and I see what, a set of clichés?

به من بگو اهل فرانسه هستی، من چی ‌می‌بینیم، مجموعه‎ای از کلیشه‌ها را می‌بینم؟

Adichie's dangerous single story, the myth of the nation of France?

تنها داستان خطرناک آدیچی ( نویسنده مشهور نیجریه‌ای) افسانه‌ای از ملت فرانسه؟

Tell me you're a local of Fez and Paris,

به من بگو محلی فیض و پاریس هستی،

better yet, Goutte d'Or, and I see a set of experiences.

یا بهتر از آن، محلی محله "گو دِ او" هستی و من یک مجموعه‎ای از تجربه‎ها را می‌بینم.

Our experience is where we're from.

تجربه‌ ما مرتبط با این می‌باشد که اهل کجا هستیم.

So, where are you a local?

بنابراین، تو محلی کجایی؟

I propose a three-step test.

من آزمون سه گام را پیشنهاد می‌کنم.

I call these the three "R’s": rituals, relationships, restrictions.

من این را سه "R" میگویم: (حروف شروع این کلمات درانگلیسی) آداب و رسوم، روابط، محدودیت

First, think of your daily rituals, whatever they may be:

اولی: به آداب و روسوم روزانه‌ات فکر کن، هر چی می‌خواهند باشند:

making your coffee, driving to work,

درست کردن قهوه‌ات، رانندگی به محل کار،

harvesting your crops, saying your prayers.

برداشت محصول‌هایت، دعا کردنت.

What kind of rituals are these?

چه نوع آدابی ورسومی هستند؟

Where do they occur?

کجا رخ می‌دهند؟

In what city or cities in the world do shopkeepers know your face?

در چه شهر یا شهرهایی در جهان مغازه دارن تو را می‌شناسند؟

As a child, I carried out fairly standard suburban rituals in Boston,

به عنوان یک کودک، من نسبتا استاندارهای حومه شهر بوستون را با خود دارم،

with adjustments made for the rituals my mother brought from London and Lagos.

با تعدیلی از رسومی که مادرم از لندن و لاگوس ( شهری در نیجریه) با خود آورد.

We took off our shoes in the house,

ما کفش‌هایمان را در خانه از پا درمی‌آوریم،

we were unfailingly polite with our elders,

بر ما واجب هست که با بزرگان‌مان مودب باشیم،

we ate slow-cooked, spicy food.

ما غذای که آرام پخته شده و ادویه‌دار می‌خوریم.

In snowy North America, ours were rituals of the global South.

در آمریکای شمالی برفی، اینها رسوم ما از جنوب بودند.

The first time I went to Delhi or to southern parts of Italy,

اولین باری که به دهلی یا جنوب ایتالیا رفتم،

I was shocked by how at home I felt.

از اینکه چقدر احساس خانگی آنجا می‌کردم شوکه شدم.

The rituals were familiar.

رسوم مشابه بودند.

"R" number one, rituals.

"R" شماره یک، رسوم.

Now, think of your relationships, of the people who shape your days.

اکنون، درمورد رابطه‌تان با افرادی فکر کنید که روز شما را شکل می‌دهند.

To whom do you speak at least once a week,

با چه کسی حداقل در هفته یکبار صحبت می‌کنی،

be it face to face or on FaceTime?

با او رو در رو و یا از طریق اینترنت ویديو می‌کنید؟

Be reasonable in your assessment;

در ارزیابی خودتان منطقی باشید؛

I'm not talking about your Facebook friends.

من درباره دوستانتان در فیسبوک نمی‌گویم.

I'm speaking of the people who shape your weekly emotional experience.

بلکه درباره افرادی حرف می‌زنم که تجربیات احساسی هفتگی شما را شکل می‌دهند .

My mother in Accra, my twin sister in Boston,

مادرم در اکرا، خواهر دوقلویم در بوستون،

my best friends in New York:

بهترین دوستم در نیویورک:

these relationships are home for me.

رابطه با اینها برای من به خانه میماند.

"R" number two, relationships.

"R" شماره دو، رابطه.

We're local where we carry out our rituals and relationships,

هنگامی که ما رسوم‌ و روابط‌ را انجام می‌دهیم، محلی هستیم.

but how we experience our locality

اما اینکه محلی بودن‌مان را چگونه تجربه می‌کنیم

depends in part on our restrictions.

بستگی به محدودیت‌های ما دارد.

By restrictions, I mean, where are you able to live?

منظورم از محدودیت‌ها این است، که کجا توانایی زندگی کردن را دارید؟

What passport do you hold?

چه پاسپورتی دارید؟

Are you restricted by, say, racism, from feeling fully at home where you live?

آیا در جایی که زندگی می‌کنید از چیزی احساس محدودیت می کنید، مثلا نژاد پرستی؟

By civil war, dysfunctional governance, economic inflation,

آیا با جنگ داخلی، یا دولت ناکارآمد، تورم اقتصادی،

from living in the locality where you had your rituals as a child?

از جایی که در آن محلی هستی با رسومی که در کودکی داشتی احساس محدودیت می‌کنید؟

This is the least sexy of the R’s,

و این غیر جذاب‌ترین "R" هست،

less lyric than rituals and relationships,

که کمتر از رسوم و رابطه وزن دارد،

but the question takes us past "Where are you now?"

اما ابن پرسش باعث شد ما از "اهل کجا هستی؟" عبور کنیم

to "Why aren't you there, and why?"

و برسیم به "چرا آنجا نیستی، و چرا؟ "

Rituals, relationships, restrictions.

رسوم، روابط، محدودیت برسیم.

Take a piece of paper

یک تکه کاغذ بردارید

and put those three words on top of three columns,

و این سه واژه را دربالای سه ستون بنویسید،

then try to fill those columns as honestly as you can.

و سپس تلاش کنید این سه ستون را صادقانه پر کنید.

A very different picture of your life in local context,

ممکن است که تصویر بسیار متفاوتی از محتوا محلی،

of your identity as a set of experiences,

از هویت‌تان به عنوان مجموعه‎ای از تجربیات،

may emerge.

پدیدار شود.

So let's try it.

خُب بگذارید این را امتحان کنیم.

I have a friend named Olu.

من دوستی به نام "اُلوو" دارم

He's 35 years old.

او ۳۵ ساله هست.

His parents, born in Nigeria, came to Germany on scholarships.

پدر و مادرش در نیجریه به دنیا آمدند، با گرفتن کمک هزینه تحصیلی به آلمان آمدند.

Olu was born in Nuremberg and lived there until age 10.

اُلوو او در نورنبرگ تا سن ده سالگی زندگی کرد.

When his family moved to Lagos, he studied in London,

هنگامی که خانواده‎اش به لاگوس رفتند، او در لندن تحصیل کرد،

then came to Berlin.

سپس به برلین رفت.

He loves going to Nigeria --

او عاشق این هست که به نیجریه برود--

the weather, the food, the friends --

برای هوا، غذا، دوستان--

but hates the political corruption there.

اما از فساد سیاسی آنجا متنفر هست.

Where is Olu from?

اُلوو اهل کجاست؟

I have another friend named Udo.

دوست دیگری دارم به نام "اُدو".

He's also 35 years old.

او نیز ۳۵ ساله هست.

Udo was born in Córdoba, in northwest Argentina,

اُدو در کاردوبا به دنیا آمده، در شمال آرژانتین،

where his grandparents migrated from Germany, what is now Poland,

جایی که پدر و مادر بزرگش از آلمان به جایی مهاجرت کردند،

after the war.

که الان بعد از جنگ لهستان هست.

Udo studied in Buenos Aires, and nine years ago came to Berlin.

اُدو در بوینس ایرس تحصیل کرد، و ۹ سال پیش به برلین رفت.

He loves going to Argentina -- the weather, the food, the friends --

او عاشق این است که به آرژانتین برگردد-- برای هوا، غذا و دوستان--

but hates the economic corruption there.

اما از فساد اقتصادی آنجا متنفر هست.

Where is Udo from?

اُدو اهل کجاست؟

With his blonde hair and blue eyes, Udo could pass for German,

با موهای بلوند و چشمان آبی، اُدو می‌تواند آلمانی باشد،

but holds an Argentinian passport, so needs a visa to live in Berlin.

اما او پاسپورت آرژانتینی دارد، پس برای زندگی در برلین نیاز به ویزا دارد.

That Udo is from Argentina has largely to do with history.

اینکه اُدو آرژانتینی هست مربوط به تاریخ هست.

That he's a local of Buenos Aires and Berlin,

او محلی بوینس آیرس و برلین هست،

that has to do with life.

که باید با آن زندگی کند.

Olu, who looks Nigerian, needs a visa to visit Nigeria.

اُلوو، که ظاهرش مثل نیجریه‌ها هست نیاز به ویزا برای رفتن به نیجریه دارد.

He speaks Yoruba with an English accent,

او با لهجه انگلیسی یوروبا حرف می‎زند،

and English with a German one.

و انگلیسی را با یک لهجه آلمانی.

To claim that he's "not really Nigerian," though,

هر چند برای این ادعا که او"واقعا نیجریه‌ای نیست"،

denies his experience in Lagos,

تجربه زندگی در لاگوس،

the rituals he practiced growing up,

رسومی که با آنها بزرگ شده،

his relationship with family and friends.

و روابطش با دوستان و خانواده‌اش را انکار می‌کند.

Meanwhile, though Lagos is undoubtedly one of his homes,

در حالی که، با اینکه لاگوس بدون شک یکی از خانه‌های اوست،

Olu always feels restricted there,

اُلوو همیشه در آنجا احساس محدودیت می کند،

not least by the fact that he's gay.

حداقل نه با این حقیقت که او همجنسگرا است.

Both he and Udo are restricted by the political conditions

هم او و هم اُدو محدود به شرایط سیاسی

of their parents' countries,

کشورهای پدر و مادرشان می‌شوند،

from living where some of their most meaningful rituals

برای زندگی در جایی که یکی از پر معناترین رسوم

and relationships occur.

و روابط آنها در آنجا رخ داده.

To say Olu is from Nigeria and Udo is from Argentina

برای گفتن اینکه اُلو اهل نیجریه و اُدو اهل آرژانتین هستند

distracts from their common experience.

محدود به تجربیات مشترک آنها می‎شود.

Their rituals, their relationships, and their restrictions are the same.

رسوم آنها، روابط آنها و محدودیت‌ آنها مانند هم هستند.

Of course, when we ask, "Where are you from?"

البته، هنگامی که می‌پرسید، "کجایی هستی؟"

we're using a kind of shorthand.

ما راه کوتاه را برمی‌گزینیم.

It's quicker to say "Nigeria" than "Lagos and Berlin,"

گفتن ،"نیجریه" سریعتر از گفتن "لاکوس و برلین"هست،

and as with Google Maps, we can always zoom in closer,

با نقشه گوگل معمولا می‌توانیم از یک کشور

from country to city to neighborhood.

به یک شهر و محله زوم کنیم.

But that's not quite the point.

اما نکته کاملا این نیست.

The difference between "Where are you from?"

تفاوت بین"اهل کجایی؟"

and "Where are you a local?"

و"محلی کجایی؟"

isn't the specificity of the answer;

ویژگی برای پاسخ ندارد.

it's the intention of the question.

بلکه قصد از پرسش را نشان می‌دهد.

Replacing the language of nationality with the language of locality asks us

جایگرینی زبان ملی با زبان محلی از ما می‌خواهد

to shift our focus to where real life occurs.

که توجه‌مان را می‌برد به اینکه زندگی واقعی کجا رخ داده.

Even that most glorious expression of countryhood, the World Cup,

حتی بیان با شکوه‎ترین اتفاق کشوری مثل جام جهانی فوتبال،

gives us national teams comprised mostly of multilocal players.

تیم ملی از بازیکنان چند محلی تشکیل شده است.

As a unit of measurement for human experience,

کشور به عنوان واحدی برای اندازه‌گیری تجربه‌های انسانی،

the country doesn't quite work.

کاملا مناسب نیست.

That's why Olu says, "I'm German, but my parents come from Nigeria."

به همین دلیل است که اُلوو می‌گوید، "من آلمانی هستم ولی پدر و مادرم نیجریه‌ای هستند."

The "but" in that sentence belies the inflexibility of the units,

این "اما" در این جمله خط بطلانی است بر انعطاف ناپذیری این واحد،

one fixed and fictional entity bumping up against another.

یک ماهیت تخیلی و ثابت در برابر دیگری قرار می‌گیرند.

"I'm a local of Lagos and Berlin," suggests overlapping experiences,

"من محلی لاگوس و برلین هستم،" تداخل تجربیات را ارائه می‌دهد،

layers that merge together, that can't be denied or removed.

لایه‌هایی که با یکدیگر ادغام می‌شوند، که نمی‌توان آنها را انکار کرد و یا از میان برداشت.

You can take away my passport,

شما می‌توانید پاسپورت مرا بگیرید،

but you can't take away my experience.

اما نمی‌توانید تجربیات مرا از من بگیرید.

That I carry within me.

تجربیاتی که من با خود به همراه دارم.

Where I'm from comes wherever I go.

من از جایی میایم که به آنجا می‎روم.

To be clear, I'm not suggesting that we do away with countries.

واضح تر بگویم، من پیشنهاد نمی‌کنم که کشورها را کنار بگذاریم.

There's much to be said for national history,

این بیشتر در مورد تاریخ ملی هست،

more for the sovereign state.

بیشتر برای دولت‌ مستقل هست.

Culture exists in community, and community exists in context.

فرهنگ در جامعه زندگی می‌کند و جامعه در این محتوا.

Geography, tradition, collective memory: these things are important.

جغرافیا، سُنت، حافظه جمعی: این چیزها مهم هستند.

What I'm questioning is primacy.

آنچه که من می‌‌خواهم، تقدم هست.

All of those introductions on tour began with reference to nation,

همه این آشناسازی برای این سفر با اشاره به ملیت شروع می‌شود،

as if knowing what country I came from would tell my audience who I was.

با دانستن اینکه من اهل کدام کشور هستم می‌تواند بگوید به شنوندگانم بگو من چه کسی بودم.

What are we really seeking, though, when we ask where someone comes from?

ما واقعا به دنبال چه هستیم، هنگامی که از کسی می‎پرسیم کجایی هستی؟

And what are we really seeing when we hear an answer?

ما هنگامی که پاسخ آن را می‌شنویم واقعا چه می‌بینیم؟

Here's one possibility:

اینجا یک احتمال وجود دارد:

basically, countries represent power.

اساسا، کشورها نشان‎دهنده قدرت هستند.

"Where are you from?" Mexico. Poland. Bangladesh. Less power.

"اهل کجا هستی؟" مکزیک، لهستان، بنگلادش، قدرت کمتر.

America. Germany. Japan. More power.

آمریکا، آلمان، ژاپن، قدرت بیشتر.

China. Russia. Ambiguous.

چین، روسیه، مبهم.

(Laughter)

( خنده)

It's possible that without realizing it, we're playing a power game,

این امکان وجود دارد که بدون اینکه این را درک کنیم، ما بازی قدرت می‌کنیم،

especially in the context of multi-ethnic countries.

به ویژه در زمینه کشورهای چند- قومی.

As any recent immigrant knows,

همانطور که هر مهاجر تازه واردی می‌داند،

the question "Where are you from?" or "Where are you really from?"

پرسش"کجایی هستی؟" یا "واقعا اهل کجا هستی؟"

is often code for "Why are you here?"

اغلب برای این بکار می‌رود که "چرا اینجا هستی؟"

Then we have the scholar William Deresiewicz's writing

سپس ما گفته محقق ویلیام درسیویز،

of elite American colleges.

نویسنده کالج نخبگان آمریکا را داریم.

"Students think that their environment is diverse

"دانشجویان فکر می کنند که محیط‌شان متنوع است

if one comes from Missouri and another from Pakistan --

یکی اهل میزوری و دیگری از پاکستانی است--

never mind that all of their parents are doctors or bankers."

توجه نمی‌کنند که تماما پدر و مادرانشان دکتر یا بانکدار هستند."

I'm with him.

با او موافق هستم.

To call one student American, another Pakistani,

برای اینکه یکی از دانشجویان را آمریکایی و دیگری را پاکستانی بنامیم،

then triumphantly claim student body diversity

سپس پیروز مندانه ادعا کنیم که دانشجویان متنوع هستند

ignores the fact that these students are locals of the same milieu.

نادیده گرفتن این حقیقت است که این دانش‌آموزان محلی محیطی یکسان هستند.

The same holds true on the other end of the economic spectrum.

و همین در مورد طیف اقتصادی هم صادق است.

A Mexican gardener in Los Angeles and a Nepali housekeeper in Delhi

یک مکزیکی باغبان در لس آنجلس و یک نپالی مستخدم در هند

have more in common in terms of rituals and restrictions

از لحاظ رسوم و محدودیت‌ها مشترکات بیشتری

than nationality implies.

از ملیت‎شان دارند.

Perhaps my biggest problem with coming from countries

شاید بزرگترین مشکل من با اینکه اهل چه کشوری هستی

is the myth of going back to them.

این است که افسانه‌ای برای برگشت به آنهاست.

I'm often asked if I plan to "go back" to Ghana.

اغلب از من پرسیده می‌شود آیا برنامه ای برای "برگشت به غنا" دارم.

I go to Accra every year, but I can't "go back" to Ghana.

من هر سال به اکرا می‌روم، اما من نمی‌توانم به "غنا برگردم."

It's not because I wasn't born there.

نه به دلیل اینکه من آنجا به دنیا نیامده‌ام.

My father can't go back, either.

پدرم هم نمی‌تواند به آنجا برگردد.

The country in which he was born,

کشوری که او در آنجا به دنیا آمد،

that country no longer exists.

آن کشور دیگر وجود ندارد.

We can never go back to a place and find it exactly where we left it.

ما هرگز نمی‌توانیم به مکانی برگردیم و دقیقا آن جایی را که ترک کردیم پیدا کنیم.

Something, somewhere will always have changed,

گاهی اوقات، در جایی این کاملا تغییر می‌کند،

most of all, ourselves.

بیشتر از همه ما تغییر کرده‌ایم،

People.

و مردم.

Finally, what we're talking about is human experience,

در نهایت، چیزی که ما درباره آن صحبت می‌کنیم تجربه انسانی است،

this notoriously and gloriously disorderly affair.

رسوایی و شکوه که با بی‌ نظمی واقع می‌شوند.

In creative writing, locality bespeaks humanity.

در نوشتن خلاق، محلی حاکی بر بشریت دارد.

The more we know about where a story is set,

هرچه بیشتر در مورد این بدانیم که داستان در کجا رخ می‎دهد،

the more local color and texture,

بیشتر رنگ و بو و بافت محل را بدانیم،

the more human the characters start to feel,

شخصیت‌ها بیشتر احساس می‌شوند،

the more relatable, not less.

و بیشتر قابل اتکا و باور می‌شوند، نه کمتر.

The myth of national identity and the vocabulary of coming from

افسانه هویت ملی و واژه اهل کجایی

confuses us into placing ourselves into mutually exclusive categories.

ما را دچار سردرگمی در قرار دادن خودمان به دسته‎های متقابلا منحصر به فرد می‌کند.

In fact, all of us are multi -- multi-local, multi-layered.

در حقیقت، همه ما چند-- چند-- محلی، چند لایه‌ای هستیم.

To begin our conversations with an acknowledgement of this complexity

برای شروع گفتگو‌هایمان با اذعان به این پیچیدگی

brings us closer together, I think, not further apart.

فکر می کنم که ما را به هم نزدیکتر می‌کند، نه اینکه ما را از هم بیشتر جدا کند.

So the next time that I'm introduced,

خُب، بار دیگر که معرفی می‌شوم،

I'd love to hear the truth:

دوست دارم این حقیقت را بشنوم:

"Taiye Selasi is a human being, like everybody here.

"تایا سلاسی یک انسان هست، مثل بقیه.

She isn't a citizen of the world, but a citizen of worlds.

او یک شهروند جهانی نیست، بلکه شهروند جهان‌ها هست.

She is a local of New York, Rome and Accra."

او محلی نیویورک، رم و اکرا هست."

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)