How education helped me rewrite my life | Ashweetha Shetty

Çeviri: Burcu İpek Ertosun Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I was eight years old.

Sekiz yaşındaydım.

I remember that day clearly

o günü sanki dünmüş gibi hatırlıyorum.

like it happened just yesterday.

My mother is a bidi roller.

Annem tütün sarıcısıdır.

She hand-rolls country cigarettes to sustain our family.

Ailemizin geçimini sağlamak için elinde sigara sarar.

She is a hard worker

Oldukça çalışkandır,

and spent 10 to 12 hours every day rolling bidis.

her gün 10-12 saat arası çalışır.

That particular day she came home and showed me her bidi-rolling wage book.

O gün eve geldi ve bana sigara sarma işi için tuttuğu ücret defterini gösterdi.

She asked me how much money she has earned that week.

Bu hafta ne kadar kazandığını sordu bana.

I went through that book,

Deftere baktım,

and what caught my eyes were her thumbprints on each page.

her sayfaya bastığı parmak izi dikkatimi çekti.

My mother has never been to school.

Annem hiç okula gitmemişti.

She uses her thumbprints instead of a signature

Kazancının kayıtlarını tutmak için

to keep a record of her earnings.

imza yerine parmak izi kullanıyordu.

On that day, for some reason,

Nedense o gün

I wanted to teach her how to hold a pen and write her name.

ona kalem tutmayı ve ismini yazmayı öğretmek istedim.

She was reluctant at first.

Başta epey isteksizdi

She smiled innocently and said no.

masumca gülümsedi ve hayır dedi.

But deep down, I was sure she wanted to give it a try.

Ancak içinde denemek istediğini biliyordum.

With a little bit of perseverance and a lot of effort,

Biraz ısrar ve çabayla

we managed to write her name.

adını yazmayı başardı.

Her hands were trembling, and her face was beaming with pride.

Elleri titriyordu ve yüzü gururla parlıyordu.

As I watched her do this,

Onu izlediğimde

for the first time in my life,

hayatımda ilk defa

I had a priceless feeling:

içimde taraf edilemez bir his oluştu.

that I could be of some use to this world.

Bu dünyaya bir faydam dokunabilirdi.

That feeling was very special,

Bu çok özel bir duyguydu

because I am not meant to be useful.

çünkü genelde pek işe yarayan biri olarak kabul edilmem.

In rural India, girls are generally considered worthless.

Hindistan'ın kırsal alanlarında, kızlar değersiz olarak addedilir.

They're a liability or a burden.

Onlar sorumluluk ya da sırtınızdaki bir yüktür.

If they are considered useful,

Yemek pişirmek, evi temizlemek

it is only to cook dishes, keep the house clean

çocuk büyütmek için işe yarar

or raise children.

oldukları düşünülür.

As a second daughter of my conservative Indian family,

Muhafazakar Hintli ailemin ikinci kızı olarak

I was fairly clear from a very early age

doğduğumdan beri

that no one expected anything from me.

kimsenin benden bir beklentisi olmamıştı.

I was conditioned to believe that the three identities that defined me --

Üç tane kimliğin beni tanımladığını düşünerek yetiştim.

poor village girl --

Yoksul köylü kız.

meant that I was to live a life of no voice and no choice.

Bunun anlamı hiç ses çıkarmadan ve tercih hakkım olmadan yetişmekti.

These three identities forced me to think

Bu üç kimlik asla doğmamalıydım

that I should never have been born.

diye düşünmeme yol açtı.

Yet, I was.

O zamanlar öyle düşünüyordum.

All throughout my childhood, as I rolled bidis alongside my mother,

Çocukluğum boyunca annemin yanında tütün sardım.

I would wonder:

Hep merak ediyordum:

What did my future hold?

Gelecekte beni neler bekliyor?

I often asked my mother, with a lot of anxiety,

Endişe içinde anneme sorduğum olurdu,

"Amma, will my life be different from yours?

"Anne, benim hayatım sizinkilerden farklı olacak mı?"

Will I have a chance to choose my life?

Kendi hayatımı seçme şansım olacak mı?

Will I go to college?"

Üniversiteye gidicek miyim?

And she would reply back,

Bana cevap verirdi.

"Try to finish high school first."

"Önce liseyi bitirmeye çalış."

I am sure my mother did not mean to discourage me.

Eminim annem cesaretimi kırmaya çalışmıyordu.

She only wanted me to understand

Sadece benim köyümdeki bir kız için

that my dreams might be too big for a girl in my village.

hayallerimin büyük olduğunu anlamamı istedi.

When I was 13, I found the autobiography of Helen Keller.

On üç yaşında Helen Keller'in otobiyografisini buldum.

Helen became my inspiration.

Helen benim ilham kaynağım oldu.

I admired her indomitable spirit.

Onun yenilmez ruhuna hayran kaldım.

I wanted to have a college degree like her,

Onun ki gibi üniversite derecem olsun istedim,

so I fought with my father and my relatives to be sent to college,

bu yüzden babamla ve yakınlarımla üniversiteye gidebilmek için

and it worked.

mücadele ettim,

işe yaradı.

During my final year of my undergraduate degree,

Okulumdaki son yılımda

I desperately wanted to escape from being forced into marriage,

evliliğe zorlanmaktan umutsuzca kaçmak istedim.

so I applied to a fellowship program in Delhi,

Bu yüzden köyüme yaklaşık 3 bin km uzaklıkta olan Delhi'de

which is about 1,600 miles away from my village.

bir burs başvurusu yaptım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

In fact, I recall that the only way I could fill out the application

Başvuru formunu sadece

okulda doldurabiliyordum.

was during my commute to college.

I did not have access to computers,

Kullanabileceğim bir bilgisayar yoktu,

so I had to borrow a college junior's cell phone.

bu yüzden bir öğrencinin cep telefonunu ödünç aldım.

As a woman, I could not be seen with a cell phone,

Kadın olarak cep telefonuyla görülmemeliydim.

so I used to huddle his phone under my shawl

Bu yüzden telefonu şalımın altından

and type as slowly as possible

duyulmayacağıma emin olmak için

to ensure that I would not be heard.

tuşlara yavaş yavaş basarak kullandım.

Birçok görüşmeden sonra

After many rounds of interviews,

I got into the fellowship program with a full scholarship.

tam burslu olarak burs programına kabul edildim.

My father was confused, my mother was worried --

Babamın kafası karışıktı, annem endişeliydi--

(Applause)

(Alkışlar)

My father was confused, my mother was worried,

Babamın kafası karışıktı annem endişeliydi,

but I felt butterflies in my stomach

ancak ben midemde kelebekler hissediyordum

because I was going to step out of my village

çünkü ilk defa

başkentte çalışabilmek için

for the first time

köyümden dışarı adım atacaktım.

to study in the national capital.

Of the 97 fellows selected that year,

O yıl seçilen 97 burslu arasında

I was the only rural college graduate.

taşra bölgesinden mezun olan tek ben vardım.

There was no one there who looked like me or spoke like me.

Orada benim gibi gözüken ya da benim gibi konuşan hiç kimse yoktu.

I felt alienated, intimidated and judged by many.

Kendimi yabancı, korkmuş ve yargılanıyor gibi hissediyordum.

One fellow called me "Coconut Girl."

Bir arkadaşım bana 'hindistancevizi kız' diye hitap ederdi.

Can you guess why?

Neden olduğunu

Anyone?

tahmin edebilen var mı?

Çünkü saçıma hindistan cevizi yağını çok sürüyordum.

That's because I applied a lot of coconut oil to my hair.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Another asked me where I had learned to speak English,

Bir diğeri İngilizce konuşmayı nereden öğrendiğimi sordu,

and some of my peers did not prefer to have me on their assignment teams

bazıları da benimle aynı ödev grubunda olmak istemiyorlardı

because they thought I would not be able to contribute to their discussion.

çünkü onların tartışmalarına katkıda bulunamayacağımı düşünüyorlardı.

I felt that many of my peers believed that a person from rural India

Çoğu arkadaşım, taşralı bir Hintli kızın

değerli bir şeyler katamayacağını düşünürdü.

could not supply anything of value,

yet the majority of Indian population today is rural.

Bugün hâlâ Hindistan nüfusunun çoğunluğu taşradadır.

I realized that stories like mine were considered to be an exception

Benimki gibi hikâyelerin istisna olarak

kabul edildiğini anladım.

and never the expectation.

I believe that all of us are born into a reality that we blindly accept

Bir şeyler bizi uyandırana kadar doğduğumuz yeri kabullenmiş oluyoruz

until something awakens us and a new world opens up.

ancak daha sonra yeni bir dünya başlıyor.

When I saw my mother's first signature on her bidi-rolling wage book,

Annemin ücret defterindeki imzasını ilk defa gördüğümde,

when I felt the hot Delhi air against my face

50 saatlik tren yolculuğundan sonra Delhi'nin sıcak havasını

after a 50-hour train journey,

yüzümde hissettiğimde,

when I finally felt free and let myself be,

kendimi özgür hissettiğimde

I saw a glimpse of that new world I longed for,

önümde uzanan yeni dünyayı gördüm.

a world where a girl like me is no longer a liability or a burden

Kızların ağırlık ya da sorumluluk olarak görülmediği

değerli, faydalı bir insan olarak

but a person of use, a person of value

görüldüğü bir dünya.

and a person of worthiness.

By the time my fellowship ended, my life had changed.

Bursum bittiği zaman hayatım değişmişti.

Not only had I traced my lost voice,

Sadece kayıp sesimi takip etmedim,

but also had a choice to make myself useful.

daha faydalı olabilmek için seçim yaptım.

I was 22.

I came back to my village to set up the Bodhi Tree Foundation,

Bilgelik Ağacı Kurumu'nu kurmak için köyüme döndüm,

an institution that supports rural youth

kırsaldaki gençlere eğitim veren, yaşam becerileri ve bazı avantajlar

by providing them with education, life skills and opportunities.

kazanmalarını sağlayan bir kuruluştu.

We work closely with our rural youth

Kırsaldaki gençlerle işbirliği içinde

to change their life and to benefit our communities.

onların hayatını değiştirebilmek için çalıştık

How do I know my institution is working?

Kurumun işe yaradığını nereden biliyorum?

Well, six months ago, we had a new joinee.

Altı ay önce yeni bir katılımcımız oldu.

Her name is Kaviarasi.

Adı Kaviarasi.

I first spotted her in a local college in Tirunelveli

Onu ilk görüşüm Tirunelveli'de bir üniversitede

eğitim toplantısında oldu.

during one of my training sessions.

As you can see, she has a smile which you can never forget.

Gördüğünüz gibi, hiç unutamayacağınız bir gülümsemesi var.

We guided her to get an opportunity to study at Ashoka University, Delhi.

Delhi'deki Ashoka Üniversitesi'ne gidebilmesi için ona rehberlik yaptık.

The best part of her story is that she is now back at Bodhi Tree as a trainer

Bu hikayenin en iyi yanı; o, Bilgelik Ağacı Kurumu'na eğitmen olarak

diğer insanların da hayatını değiştirebilmek için döndü.

working with dedication to make a change in the lives of others like her.

Kaviarasi doesn't want to feel like an exception.

Kaviarasi dışlanmış hissetmek istemedi.

She wants to be of use to others in this world.

Dünyadaki diğer insanlar için faydalı olmak istedi.

Recently, Kaviarasi mentored Anitha,

Kaviarasi de Anitha'ya danışmanlık yaptı,

who also comes from a remote, rural village,

Anita da kırsala çok uzaklardan geldi

lives in a 10-foot-by-10-foot home,

On adımlık bir evde yaşıyor.

her parents are also farm laborers.

Ailesi çiftlik işçisi.

Kaviarasi helped Anitha secure admission in a prestigious undergraduate program

Kaviarasi, Anita'ya Hindistan'ın en iyi üniversitesinde

prestijli bir lisans programına burslu kabul edilmesi için yardımcı oldu.

in a top university in India with a full scholarship.

When Anitha's parents were reluctant to send her that far,

Anitha'nın ailesi onu o kadar

uzağa göndermeye isteksizdi.

we asked the district administration officials

Yerel yönetim yetkililerinden

to speak to Anitha's parents,

Anitha'nın ailesini ikna etmelerini

and it worked.

rica ettik ve ailesi ikna oldu.

And then there is Padma.

Bir de Padma var.

Padma and I went to college together.

Padma ile ben üniversiteye beraber gittik.

She's the first in her entire village to attend graduation.

Köyümüzde üniversite mezunu olan ilk kişi.

She had been working with me at Bodhi Tree

Benimle Bilgelik Ağacı Kurumu'nda çalışıyordu.

until one day she decides to go to graduate school.

Birgün yüksek lisansa gitmeye karar verdi.

I asked her why.

Nedenini sordum.

She told me that she wanted to make sure

Hayatının hiçbir evresinde

that she would never be a liability or a burden to anyone

birilerine sorumluluk ya da yük olmayacağından

at any point in her life.

emin olmak istiyordu.

Padma, Anitha and Kaviarasi

Padma, Anitha ve Kaviarasi

grew up in the most tough families and communities

hayal edebileceğiniz

one could only imagine.

en zor aile ve toplulukta yetiştiler.

Yet the journey of finding my usefulness in this world

Benim bu dünyaya faydalı olabileceğimi keşfetme yolculuğum

served them in finding their usefulness to this world.

onlara da faydalı olabileceklerini göstermiş oldu.

Of course there are challenges.

Tabii ki bazı zorluklar var.

I'm aware change does not happen overnight.

Değişimin bir gecede olmayacağını farkındayım.

A lot of my work involves working with families and communities

Eğitimin herkes için çok faydalı olduğunu anlatabilmek için

to help them understand why getting an education

aileler ve topluluklarla birlikte

is useful for everyone.

çok çalışmak gerekiyor.

The quickest way to convince them is by doing.

Onları ikna etmenin en hızlı yolu yaparak göstermektir.

When they see their kids getting a real education,

Çocuklarının gerçek eğitim aldıklarını

getting a real job, they begin to change.

meslek edindiklerini gördükleri zaman aileler de değişmeye başlıyorlar.

The best example is what happened at my home.

Bunun en iyi örneği bizim evde olandır.

Toplumsal çalışmamdan ötürü, başbakan tarafından

I was recently given an award in recognition of my social work

by the chief minister of my state.

ödül almaya hak kazandım.

Yani televizyona çıkacaktım.

That meant I was going to be on television.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Everyone was hooked on to the television that morning, including my parents.

Ailem de dâhil olmak üzere, o sabah herkes televizyon karşısındaydı.

I would like to believe that seeing her daughter on television

Kızını televizyonda görmek annemi de kendini faydalı

made my mother feel useful too.

hissettireceğine inandım.

Hopefully, she will stop pressuring me to get married now.

Umarım artık evlenmem için baskı yapmaktan vazgeçer.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Finding my use has helped me to break free from the identities

Faydalı bir şeyler yapmak toplumun bana dayattığı

society thrusts on me --

yoksul köylü kızı kimliğinden kurtulmamı sağladı.

poor village girl.

Finding my use has helped me to break free from being boxed,

Faydalı bir şeyler yapmak

kafese konmuş, kapatılmış olmaktan kurtulmamı sağladı.

caged and bottled.

Finding my use has helped me to find my voice,

Faydalı bir şeyler yapmak

kendi sesimi, değerimi,

my self-worth and my freedom.

özgürlüğümü bulmamı sağladı.

I leave you with this thought:

Sizi şu düşünceyle bırakıyorum:

Where do you feel useful to this world?

Kendinizi nerede bu dünyaya faydalı hissediyorsunuz?

Because the answer to that question

Çünkü bu sorunun cevabı;

is where you will find your voice and your freedom.

kendi sesinizi ve özgürlüğünüzü bulduğunuz yerdir.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)