How education helped me rewrite my life | Ashweetha Shetty

Translator: Fereshteh Taheri Reviewer: Masoud Motamedifar

I was eight years old.

هشت سالم بود.

I remember that day clearly

و آن روز را به وضوح به یاد دارم

like it happened just yesterday.

انگارهمین دیروز اتفاق افتاده است.

My mother is a bidi roller.

مادر من سیگار بیدی (هندی) می‌پیچد.

She hand-rolls country cigarettes to sustain our family.

برای حمایت مالی از خانواده سیگار دست پیچ درست می‌کرد.

She is a hard worker

او واقعاً سخت کوش است

and spent 10 to 12 hours every day rolling bidis.

و هر روز بین ۱۰ تا ۱۲ ساعت را صرف پیچیدن بیدی می‌کند.

That particular day she came home and showed me her bidi-rolling wage book.

او در آن روز خاص به خانه آمد و دفترچه دستمزد خود از پیچاندن بیدی را نشانم داد

She asked me how much money she has earned that week.

و از من پرسید چه مقدار پول در آن هفته به دست آورده است.

I went through that book,

به دفترچه نگاهی انداختم

and what caught my eyes were her thumbprints on each page.

و چیزی که توجه‌ام را جلب کرد اثر انگشت شست او در هر صفحه بود.

My mother has never been to school.

مادرم هرگز به مدرسه نرفته است.

She uses her thumbprints instead of a signature

او از نشان شست خود به جای امضاء استفاده می‌کند

to keep a record of her earnings.

تا درآمد خود را ثبت کند.

On that day, for some reason,

در آن روز، به دلایلی می‌خواستم به او

I wanted to teach her how to hold a pen and write her name.

یاد بدهم که چطور خودکار را در دست بگیرد و اسم خود را بنویسد.

She was reluctant at first.

در ابتدا میلی به این کار نداشت.

She smiled innocently and said no.

لبخند معصومانه‌ای زد و گفت: نه.

But deep down, I was sure she wanted to give it a try.

اما در عمق وجودم اطمینان داشتم که می‌خواهد آن را امتحان کند.

With a little bit of perseverance and a lot of effort,

با کمی پشتکار و تلاش زیاد،

we managed to write her name.

موفق شدیم تا اسمش را بنویسیم.

Her hands were trembling, and her face was beaming with pride.

دستانش می‌لرزیدند و صورتش با غرور و افتخار می‌درخشید.

همانطور که او را در حین نوشتن تماشا می‌کردم

As I watched her do this,

for the first time in my life,

برای اولین بار در زندگی،

I had a priceless feeling:

احساسی داشتم که بسیار با ارزش بود.

that I could be of some use to this world.

حس اینکه می‌توانم در این دنیا فرد مفیدی باشم.

That feeling was very special,

حس بسیار خاصی بود،

because I am not meant to be useful.

چون قرار نبود که من فرد مفیدی باشم.

In rural India, girls are generally considered worthless.

در مناطق روستایی هندوستان، عموماً دختران بی‌ارزش شمرده می‌شوند.

They're a liability or a burden.

یا مسئولیت اضافی هستند و یا سربار.

If they are considered useful,

اگر مفید شمرده شوند،

it is only to cook dishes, keep the house clean

فقط برای آشپزی، تمیز کردن خانه

or raise children.

و یا بزرگ کردن بچه‌ها است.

As a second daughter of my conservative Indian family,

به عنوان دومین دختر از خانواده‌ای محافظه کار

I was fairly clear from a very early age

از سن خیلی کم برایم روشن بود

that no one expected anything from me.

که هیچ کس از من انتظاری ندارد.

I was conditioned to believe that the three identities that defined me --

شرایط من را به این باور رسانده بود که سه هویتی که من را تعریف می‌کرد--

poor village girl --

دختر فقیر روستایی--

meant that I was to live a life of no voice and no choice.

به این معنی بود که یک زندگی بدون حق انتخاب و نظرخواهم داشت.

These three identities forced me to think

این سه هویت من را مجبور کرد تا به این بیندیشم

that I should never have been born.

که نباید به این دنیا می‌آمدم.

Yet, I was.

اما، آمده بودم.

All throughout my childhood, as I rolled bidis alongside my mother,

در تمام دوران کودکی، همانطور که همراه با مادرم بیدی می‌پیچیدم،

I would wonder:

به این فکر می‌کردم که:

What did my future hold?

آینده‌ام چطور خواهد بود؟

I often asked my mother, with a lot of anxiety,

گاهی اوقات با استرس زیاد از مادرم می‌پرسیدم :

"Amma, will my life be different from yours?

مامان، آیا زندگی من از زندگی تو متفاوت خواهد بود؟

Will I have a chance to choose my life?

آیا قادر خواهم بود که زندگی خود را خودم انتخاب کنم؟

Will I go to college?"

آیا به دانشکده خواهم رفت؟

And she would reply back,

و او به من جواب می‌داد،

"Try to finish high school first."

« اول سعی کن دبیرستان را تمام کنی.»

I am sure my mother did not mean to discourage me.

مطمئن هستم که مادرم قصد نا امید کردن من را نداشت.

She only wanted me to understand

فقط می‌خواست بفهمم

that my dreams might be too big for a girl in my village.

که رویاهای من برای یک دختر روستایی زیادی بزرگ هستند.

When I was 13, I found the autobiography of Helen Keller.

وقتی ۱۳ سالم بود، زندگینامه هلن کِلِر را پیدا کردم.

Helen became my inspiration.

هلن الهام بخش من شد.

I admired her indomitable spirit.

روح سرکش او را تحسین می‌کردم.

I wanted to have a college degree like her,

میخواستم مانند او مدرک دانشگاهی داشته باشم

so I fought with my father and my relatives to be sent to college,

در نتیجه، برای رفتن به دانشکده با پدر و اقوامم جنگیدم.

and it worked.

و موفق شدم.

During my final year of my undergraduate degree,

در طول سال آخر دوره کارشناسی،

I desperately wanted to escape from being forced into marriage,

شدیداً می‌خواستم از زیر فشار مجبور شدن به ازدواج فرار کنم

so I applied to a fellowship program in Delhi,

بنابراین برای کمک هزینه تحصیلی در دهلی تقاضا دادم،

which is about 1,600 miles away from my village.

که حدود ۲,۵۷۴ کیلومتر با روستای ما فاصله دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

In fact, I recall that the only way I could fill out the application

در واقع، به یاد دارم که تنها راهی که می‌توانستم تقاضا نامه را پر کنم

was during my commute to college.

در حین رفت و آمدم به دانشکده بود.

I did not have access to computers,

من به کامپیوتر دسترسی نداشتم

so I had to borrow a college junior's cell phone.

پس مجبور بودم تا تلفن همراه یکی از استادان دانشکده را قرض بگیرم.

As a woman, I could not be seen with a cell phone,

به عنوان یک زن، کسی نباید من را با تلفن ببیند

so I used to huddle his phone under my shawl

بنابراین تلفن را زیر شالم مخفی می‌کردم

and type as slowly as possible

و تا جایی که امکان داشت آهسته تایپ می‌کردم تا مطمئن شوم

to ensure that I would not be heard.

کسی صدای آن را نمی‌شنود.

After many rounds of interviews,

بعد از مصاحبه‌های زیاد،

I got into the fellowship program with a full scholarship.

با بورسیه کامل برای برنامه کمک هزینه تحصیلی پذیرفته شدم.

My father was confused, my mother was worried --

پدرم سردرگم بود و مادرم نگران--

(Applause)

(تشویق حضار)

My father was confused, my mother was worried,

پدرم سردرگم بود و مادرم نگران--

but I felt butterflies in my stomach

اما من بسیار هیجان داشتم

because I was going to step out of my village

چون قرار بود برای اولین بار

for the first time

از روستا بیرون بروم

to study in the national capital.

و در پایتخت درس بخوانم.

Of the 97 fellows selected that year,

از ۹۷ نفری که آن سال انتخاب شده بودند،

I was the only rural college graduate.

من تنها فرد روستایی بودم که از دانشکده فارغ التحصیل شده بود

There was no one there who looked like me or spoke like me.

در آنجا هیچکس مثل من نبود و مانند من صحبت نمی‌کرد.

I felt alienated, intimidated and judged by many.

احساس بیگانگی، ترس و قضاوت شدن توسط دیگران داشتم.

One fellow called me "Coconut Girl."

یک نفر من را "دختر نارگیلی" صدا می‌زد.

Can you guess why?

کسی می‌تواند حدس بزند چرا؟

Anyone?

هیچ کس؟

That's because I applied a lot of coconut oil to my hair.

به این دلیل که به موهایم روغن نارگیل زیادی می‌زدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Another asked me where I had learned to speak English,

دیگری از من پرسید که انگلیسی را کجا یاد گرفته‌ام؟

and some of my peers did not prefer to have me on their assignment teams

و بعضی از همتایانم ترجیح می‌دادند تا من در تیم‌های درسی آنها نباشم

because they thought I would not be able to contribute to their discussion.

چون فکر می‌کردند که قادر نخواهم بود تا در مکالمات آنها مشارکت داشته باشم

I felt that many of my peers believed that a person from rural India

احساس کردم که همتایانم باور دارند شخصی که به مناطق روستایی هند تعلق دارد

could not supply anything of value,

هیچ چیزارزشمندی برای ارائه ندارد.

yet the majority of Indian population today is rural.

اما امروزه اکثریت جمعیت هندوستان روستاییان هستند.

I realized that stories like mine were considered to be an exception

فهمیدم که مواردی چون من جزء استثناها

and never the expectation.

هستند و نه انتظارات.

I believe that all of us are born into a reality that we blindly accept

باور دارم که تمام ما در یک واقعیتی به دنیا می‌آییم و چشم بسته آن را قبول داریم

until something awakens us and a new world opens up.

تا اینکه چیزی ما را بیدار کند و دنیای تازه‌ای نمایان می‌شود.

When I saw my mother's first signature on her bidi-rolling wage book,

وقتی اولین امضاء مادرم را روی دفترچه درآمد او حاصل از پیچاندن بیدی دیدم،

when I felt the hot Delhi air against my face

زمانی که بعد از سفر ۵۰ ساعته با قطار،

after a 50-hour train journey,

گرمای دهلی را روی پوست صورتم احساس کردم،

when I finally felt free and let myself be,

زمانی که بلاخره احساس آزادی کردم و اجازه دادم خودم باشم

I saw a glimpse of that new world I longed for,

گوشه‌ای از آن دنیایی که آرزویش را داشتم دیدم،

a world where a girl like me is no longer a liability or a burden

دنیایی که دختری چون من نه دیگر سربار و نه مسئولیت

but a person of use, a person of value

بلکه انسانی است مفید، با ارزش

and a person of worthiness.

و شایسته.

By the time my fellowship ended, my life had changed.

زمانی که دوره تحصیلی من تمام شد زندگی من تغییر کرده بود.

Not only had I traced my lost voice,

نه تنها قدرت اظهار نظرم را پیدا کردم،

but also had a choice to make myself useful.

بلکه می‌توانستم انتخاب کنم تا کار مفیدی انجام بدهم.

I was 22.

۲۲ ساله بودم.

I came back to my village to set up the Bodhi Tree Foundation,

به روستای خودم برگشتم تا موسسه درخت بودهی را تاسیس کنم.

an institution that supports rural youth

موسسه‌ای که جوانان روستایی را با ارائه دادن

by providing them with education, life skills and opportunities.

تحصیلات، مهارتهای زندگی و موقعیت ها حمایت می‌کند.

We work closely with our rural youth

ما با این جوانان همکاری تنگا تنگ داریم

to change their life and to benefit our communities.

تا زندگی آنها را تغییردهیم و برای جامعه مفید باشیم.

How do I know my institution is working?

چطور می‌فهمم که موسسه من کار می‌کند؟

Well, six months ago, we had a new joinee.

خوب، شش ماه قبل ما یک عضو جدید داشتیم

Her name is Kaviarasi.

اسم او کاویارسی است.

I first spotted her in a local college in Tirunelveli

اولین بار او را در دانشگاه محلی تیرونِلوی

during one of my training sessions.

دریکی از جلسات آموزشی‌ام دیدم.

As you can see, she has a smile which you can never forget.

همینطور که می‌بینید، لبخندی دارد که هرگز نمی‌توانید فراموشش کنید.

We guided her to get an opportunity to study at Ashoka University, Delhi.

ما او را راهنمایی کردیم تا شانس تحصیل در دانشگاه آشوکا دهلی را به دست بیاورد.

The best part of her story is that she is now back at Bodhi Tree as a trainer

بهترین بخش داستان این است که او حالا به عنوان مربی به موسسه درخت بودهی بازگشته

working with dedication to make a change in the lives of others like her.

و با فداکاری و تعهد برای ایجاد تغییرات در زندگی دیگران مشغول به کار است.

Kaviarasi doesn't want to feel like an exception.

کاویارسی نمی‌خواهد احساس کند استثناء است.

She wants to be of use to others in this world.

او می‌خواهد در این دنیا برای دیگران مفید باشد.

Recently, Kaviarasi mentored Anitha,

اخیراً، کاویارسی به آنیتا آموزش داده است

who also comes from a remote, rural village,

او نیز از روستایی دورافتاده می‌آید

lives in a 10-foot-by-10-foot home,

و در خانه‌ای به ابعاد ۳ متر زندگی می‌کند.

her parents are also farm laborers.

والدین او هم کارگر مزرعه هستند.

Kaviarasi helped Anitha secure admission in a prestigious undergraduate program

کاویارسی به آنیتا کمک کرد تا برای دوره معتبر کارشناسی در یک دانشگاه سطح بالا

in a top university in India with a full scholarship.

درهند با کمک هزینه کامل پذیرش بگیرد.

When Anitha's parents were reluctant to send her that far,

زمانی که والدین آنیتا برای فرستادن او به راه دور مخالف بودند

we asked the district administration officials

ما از دفتر دولت منطقه خواستیم

to speak to Anitha's parents,

تا با آنها صحبت کنند

and it worked.

و موفق شدیم.

And then there is Padma.

نفر بعدی پادما است.

Padma and I went to college together.

من و پادما با هم به دانشکده می‌رفتیم.

She's the first in her entire village to attend graduation.

او اولین شخص در تمام روستایش است که فارق التحصیل شده است.

She had been working with me at Bodhi Tree

او با من در موسسه درخت بودهی کار می‌کرد

until one day she decides to go to graduate school.

تا اینکه یک روز تصمیم گرفت به مدرسه تکمیلی برود

I asked her why.

از او دلیلش را پرسیدم.

She told me that she wanted to make sure

به من گفت که می‌خواهد مطمئن شود تا

that she would never be a liability or a burden to anyone

هیچ گاهی در زندگی‌اش برای کسی

at any point in her life.

بار دوش و یا مسئولیت نخواهد بود.

Padma, Anitha and Kaviarasi

پادما، آنیتا و کاویارسی

grew up in the most tough families and communities

در خشن‌ترین و سخت‌ترین خانواده‌ها و اجتماعاتی

one could only imagine.

که تصورش را کنید بزرگ شده‌اند

Yet the journey of finding my usefulness in this world

ولی جستجوی من برای یافتن جایگاه مفیدم در این دنیا به آنها نیز کمک کرد

served them in finding their usefulness to this world.

تا راه مفید بودن خود را پیدا کنند.

Of course there are challenges.

البته که چالشهایی وجود دارد.

I'm aware change does not happen overnight.

می‌دانم که تغییرات یک شبه اتفاق نمی‌افتند.

A lot of my work involves working with families and communities

بخش زیادی از کار من شامل کار کردن با خانواده‌ها و گروه‌های اجتماعی است

to help them understand why getting an education

تا به آنها کمک کنم بفهمند که چرا تحصیلات

is useful for everyone.

برای همه سودمند است.

The quickest way to convince them is by doing.

سریعترین راه برای قانع کردن آنها انجام آن کار است.

When they see their kids getting a real education,

زمانی که ببینند فرزندانشان تحصیلات و شغل درست دارد

getting a real job, they begin to change.

تغییر خواهند کرد.

The best example is what happened at my home.

بهترین مثال اتفاقی است که در خانه من افتاد

I was recently given an award in recognition of my social work

اخیراً برای قدردانی ازکارهای اجتماعی من

by the chief minister of my state.

جایزه‌ای توسط وزیردولت به من اعطا شد

That meant I was going to be on television.

یعنی اینکه قرار بود در تلویزیون ظاهر شوم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Everyone was hooked on to the television that morning, including my parents.

آن روز صبح همه از جمله پدر و مادرم به تلویزیون چسبیده بودند.

I would like to believe that seeing her daughter on television

دوست دارم باورکنم که با دیدن دخترشان در تلویزیون پدر و مادر من هم

made my mother feel useful too.

احساس مفید بودن کرده‌اند.

Hopefully, she will stop pressuring me to get married now.

امیدوارم مادرم از فشار آوردن به من برای ازدواج دست بردارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Finding my use has helped me to break free from the identities

پیدا کردن جایگاه مفیدم به من کمک کرد تا ازهویت‌هایی

society thrusts on me --

که جامعه به من داده بود رهایی یابم.

poor village girl.

دختر فقیر روستایی.

Finding my use has helped me to break free from being boxed,

به من کمک کرد تا

caged and bottled.

خود را از قید و بند آزاد کنم.

Finding my use has helped me to find my voice,

باعث شد تا صدای خود را بیابم،

my self-worth and my freedom.

ارزش و آزادی خود را به دست بیاورم.

I leave you with this thought:

شما را با این فکر تنها می‌گدارم:

Where do you feel useful to this world?

چه جایی احساس می‌کنید برای این دنیا مفید هستید؟

Because the answer to that question

چون جواب این پرسش

is where you will find your voice and your freedom.

جایی است که شما آزادی و صدای خود را پیدا می‌کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)