How education helped me rewrite my life | Ashweetha Shetty

Translator: Ashiraya Phobut Reviewer: Danai Chatyingyongkun

I was eight years old.

ตอนนั้นฉันอายุแปดขวบ

I remember that day clearly

ฉันจำวันนั้นอย่างชัดเจน

like it happened just yesterday.

ราวกับมันเกิดขึ้นเมื่อวาน

My mother is a bidi roller.

แม่ของฉันเป็นคนม้วนบุหรี่

She hand-rolls country cigarettes to sustain our family.

เธอม้วนบุหรี่ด้วยมือเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

She is a hard worker

เธอเป็นคนที่ทำงานหนัก

and spent 10 to 12 hours every day rolling bidis.

และใช้เวลา 10 ถึง 12 ชั่วโมง ทุกวันในการม้วนบุหรี่

That particular day she came home and showed me her bidi-rolling wage book.

วันนั้นเธอกลับบ้านมาและให้ฉันดูสมุดค่าแรง

She asked me how much money she has earned that week.

เธอถามฉันว่าเธอได้ค่าจ้างเท่าไร ในสัปดาห์นั้น

I went through that book,

ฉันเปิดดูสมุดนั้น

and what caught my eyes were her thumbprints on each page.

และที่สะดุดตาฉันก็คือ รอยนิ้วโป้งของเธอในแต่ละหน้า

My mother has never been to school.

แม่ฉันไม่เคยไปโรงเรียน

She uses her thumbprints instead of a signature

เธอใช้นิ้วโป้งแทนลายเซ็น

to keep a record of her earnings.

เพื่อบันทึกรายได้ของเธอ

On that day, for some reason,

ในวันนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง

I wanted to teach her how to hold a pen and write her name.

ฉันอยากสอนเธอ วิธีจับปากกาและเขียนชื่อเธอ

She was reluctant at first.

เธอลังเลในตอนแรก

She smiled innocently and said no.

เธอยิ้มอย่างใสซื่อ และปฏิเสธ

But deep down, I was sure she wanted to give it a try.

แต่ข้างในลึกๆ ฉันมั่นใจ ว่าเธออยากลองดู

With a little bit of perseverance and a lot of effort,

ด้วยความอุตสาหะ และความพยายามอย่างมาก

we managed to write her name.

เราสามารถเขียนชื่อเธอได้

Her hands were trembling, and her face was beaming with pride.

มือของเธอสั่น และหน้าเธอยิ้มด้วยความภูมิใจ

As I watched her do this,

ระหว่างที่ฉันดูเธอเขียน

for the first time in my life,

เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ

I had a priceless feeling:

ฉันมีความรู้สึกที่ประเมินค่าไม่ได้

that I could be of some use to this world.

ว่าฉันมีประโยชน์อยู่บ้างสำหรับโลกนี้

That feeling was very special,

ความรู้สึกนั้นพิเศษมาก

because I am not meant to be useful.

เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อทำประโยชน์

In rural India, girls are generally considered worthless.

ในชนบทอินเดีย เด็กหญิงมักถูกมองว่าไม่มีคุณค่า

They're a liability or a burden.

พวกเธอเป็นเหมือนหนี้สิน หรือภาระ

If they are considered useful,

ถ้าพวกเธอจะมีประโยชน์บ้าง

it is only to cook dishes, keep the house clean

ก็เพื่อทำอาหาร หรือทำความสะอาดบ้าน

or raise children.

หรือเลี้ยงลูก

As a second daughter of my conservative Indian family,

ในฐานะลูกสาวคนที่สอง ของครองครัวอินเดียหัวเก่า

I was fairly clear from a very early age

ฉันเข้าใจชัดเจนมาตั้งแต่เด็ก

that no one expected anything from me.

ว่าไม่มีใครคาดหวังอะไรจากฉัน

I was conditioned to believe that the three identities that defined me --

ฉันถูกกำหนดให้เชื่อว่า สถานะสามอย่างที่ใช้นิยามฉัน

poor village girl --

เด็กหญิงยากจนจากชนบท

meant that I was to live a life of no voice and no choice.

หมายความว่าฉันต้องใช้ชีวิต ที่ไร้เสียง และไร้ทางเลือก

These three identities forced me to think

สถานะสามอย่างบังคับให้ฉันคิดว่า

that I should never have been born.

ฉันไม่ควรเกิดมา

Yet, I was.

แต่ฉันก็เกิดมา

All throughout my childhood, as I rolled bidis alongside my mother,

ตลอดวัยเด็ก ระหว่างม้วนบุหรี่ข้างแม่

I would wonder:

ฉันมักสงสัย

What did my future hold?

อนาคตฉันจะเป็นอย่างไร

I often asked my mother, with a lot of anxiety,

ฉันมักถามแม่ ด้วยความกังวลอย่างมาก

"Amma, will my life be different from yours?

"แม่ค่ะ ชีวิตของหนูจะแตกต่างจากแม่ไหม"

Will I have a chance to choose my life?

หนูจะมีโอกาสเลือกชีวิตของหนูเองไหม

Will I go to college?"

หนูจะได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยไหม

And she would reply back,

และเธอมักจะตอบกลับมา

"Try to finish high school first."

"พยายามเรียนให้จบมัธยมปลายก่อน"

I am sure my mother did not mean to discourage me.

ฉันมั่นใจว่าแม่ของฉันไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ฉันเสียกำลังใจ

She only wanted me to understand

เธอเพียงต้องการให้ฉันเข้าใจ

that my dreams might be too big for a girl in my village.

ว่าความฝันของฉันอาจใหญ่เกินไป สำหรับเด็กจากชนบท

When I was 13, I found the autobiography of Helen Keller.

ตอนฉันอายุ 13 ปี ฉันพบกับ อัตชีวประวัติของเฮเลน เคลเลอร์

Helen became my inspiration.

เฮเลนกลายเป็นแรงบันดาลใจของฉัน

I admired her indomitable spirit.

ฉันชื่นชมจิตใจที่เข้มแข็งไม่ย่อท้อของเธอ

I wanted to have a college degree like her,

ฉันอยากจะมีปริญญาเหมือนเธอ

so I fought with my father and my relatives to be sent to college,

ฉันจึงทะเลาะกับพ่อและญาติของฉัน เพื่อให้ฉันได้ไปมหาวิทยาลัย

and it worked.

และมันก็สำเร็จ

During my final year of my undergraduate degree,

ในปีสุดท้ายของการเรียนปริญญาตรี

I desperately wanted to escape from being forced into marriage,

ฉันต้องการอย่างแรงกล้าที่จะหนี จากการโดนคลุมถุงชน

so I applied to a fellowship program in Delhi,

ฉันจึงสมัครโปรแกรมนักวิจัยในเดลี

which is about 1,600 miles away from my village.

ซึ่งอยู่ห่าง 1,600 ไมล์จากหมู่บ้านของฉัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In fact, I recall that the only way I could fill out the application

ในความจริง ฉันจำได้ว่า ทางเดียวที่จะกรอกใบสมัคร

was during my commute to college.

คือตอนเดินทางไปมหาวิทยาลัย

I did not have access to computers,

ฉันไม่สามารถเข้าถึงคอมพิวเตอร์ได้

so I had to borrow a college junior's cell phone.

ฉันเลยต้องยืมโทรศัพท์ จากนักศึกษารุ่นน้อง

As a woman, I could not be seen with a cell phone,

เพราะว่าเป็นผู้หญิง ฉันถูกเห็นกับโทรศัพท์ไม่ได้

so I used to huddle his phone under my shawl

ฉันเลยต้องซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้ผ้าคลุมไหล่

and type as slowly as possible

และพิมพ์อย่างช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้

to ensure that I would not be heard.

เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครได้ยิน

After many rounds of interviews,

หลังจากการสัมภาษณ์หลายรอบ

I got into the fellowship program with a full scholarship.

ฉันได้รับคัดเลือกเข้าโปรแกรม ด้วยทุนเต็มจำนวน

My father was confused, my mother was worried --

พ่อฉันรู้สึกสับสน แม่ฉันรู้สึกกังวล

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

My father was confused, my mother was worried,

พ่อฉันรู้สึกสับสน แม่ฉันรู้สึกกังวล

but I felt butterflies in my stomach

แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อในท้อง

because I was going to step out of my village

เพราะฉันจะได้ออกจากหมู่บ้าน

for the first time

เป็นครั้งแรก

to study in the national capital.

เพื่อไปเรียนที่เมืองหลวงของประเทศ

Of the 97 fellows selected that year,

นักศึกษาทั้งหมด 97 คนที่ได้รับเลือกปีนั้น

I was the only rural college graduate.

ฉันเป็นคนเดียวที่จบจากมหาวิทยาลัยชนบท

There was no one there who looked like me or spoke like me.

ไม่มีใครที่หน้าตาเหมือนฉันหรือพูดเหมือนฉัน

I felt alienated, intimidated and judged by many.

ฉันรู้สึกแปลกแยก กดดัน และโดนตัดสินจากหลายคน

One fellow called me "Coconut Girl."

นักศึกษาคนหนึ่งเรียกฉันว่า "สาวมะพร้าว"

Can you guess why?

เดาได้ไหมคะว่าทำไม

Anyone?

มีใครไหมคะ

That's because I applied a lot of coconut oil to my hair.

นั่นเพราะฉันใช้น้ำมันมะพร้าวเยอะมากใส่ผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Another asked me where I had learned to speak English,

อีกคนถามฉันว่า ไปเรียนภาษาอังกฤษจากที่ไหน

and some of my peers did not prefer to have me on their assignment teams

และเพื่อนร่วมรุ่นบางคนไม่ค่อยชอบ ที่จะทำงานกลุ่มกับฉัน

because they thought I would not be able to contribute to their discussion.

เพราะพวกเขาคิดว่าฉันไม่สามารถ ที่จะให้ข้อมูลในการถกเถียงกลุ่ม

I felt that many of my peers believed that a person from rural India

ฉันรู้สึกว่าเพื่อนร่วมรุ่นของฉันหลายคน เชื่อว่าคนจากชนบทในอินเดีย

could not supply anything of value,

ไม่สามารถช่วยอะไรที่มีประโยชน์ได้

yet the majority of Indian population today is rural.

แต่ประชากรอินเดียส่วนใหญ่ ก็ยังเป็นคนชนบท

I realized that stories like mine were considered to be an exception

ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวของฉัน ถือเป็นข้อยกเว้น

and never the expectation.

และไม่ใช่ความคาดหวัง

I believe that all of us are born into a reality that we blindly accept

ฉันเชื่อว่าเราทุกคนเกิดมา พร้อมความจริงที่เราจำใจยอมรับ

until something awakens us and a new world opens up.

จนกระทั่งบางสิ่งปลุกเราขึ้น และโลกใหม่เปิดขึ้น

When I saw my mother's first signature on her bidi-rolling wage book,

ตอนที่ฉันเห็นลายเซ็นแม่ครั้งแรก บนสมุดจดค่าแรงม้วนบุหรี่ของเธอ

when I felt the hot Delhi air against my face

ตอนที่ฉันรู้สึกถึงไอร้อนของเมืองเดลี ที่มากระทบหน้าฉัน

after a 50-hour train journey,

หลังเดินทางด้วยรถไฟมา 50 ชั่วโมง

when I finally felt free and let myself be,

ตอนที่ฉันรู้สึกเป็นอิสระในที่สุด และปล่อยตัวเองเป็นอย่างที่เป็น

I saw a glimpse of that new world I longed for,

ฉันเห็นโลกใบใหม่ที่ฉันต้องการขึ้นมาแวบๆ

a world where a girl like me is no longer a liability or a burden

โลกใบที่เด็กหญิงอย่างฉัน ไม่ได้เป็นหนี้หรือภาระอีกต่อไป

but a person of use, a person of value

แต่เป็นคนที่มีประโยชน์ คนที่มีคุณค่า

and a person of worthiness.

และมีความภาคภูมิ

By the time my fellowship ended, my life had changed.

พอถึงช่วงการเรียนของฉันจบลง ชีวิตฉันได้เปลี่ยนไป

Not only had I traced my lost voice,

ไม่เพียงแต่ที่ฉันค้นพบเสียงที่หายไป

but also had a choice to make myself useful.

แต่ยังมีทางเลือกที่จะทำตนเองให้มีประโยชน์

I was 22.

ฉันอายุ 22 ปี

I came back to my village to set up the Bodhi Tree Foundation,

ฉันกลับมาที่หมู่บ้าน และก่อตั้งมูลนิธิต้นโพธิ (Bodhi Tree)

an institution that supports rural youth

สถาบันที่สนับสนุนเยาวชนจากชนบท

by providing them with education, life skills and opportunities.

โดยให้การศึกษา ทักษะชีวิตและโอกาสแก่พวกเขา

We work closely with our rural youth

เราทำงานใกล้ชิดกับเด็กจากชนบทของเรา

to change their life and to benefit our communities.

เพื่อเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา และสร้างประโยชน์แก่ชุมชนของเรา

How do I know my institution is working?

ฉันรู้ว่าสถาบันของฉันใช้การได้อย่างไร

Well, six months ago, we had a new joinee.

เมื่อหกเดือนก่อน เรามีผู้เข้าร่วมใหม่

Her name is Kaviarasi.

เธอชื่อ Kaviarasi

I first spotted her in a local college in Tirunelveli

ฉันเห็นเธอครั้งแรก ในวิทยาลัยท้องถิ่นในเมือง Tirunelveli

during one of my training sessions.

ระหว่างการอบรบครั้งหนึ่งของฉัน

As you can see, she has a smile which you can never forget.

อย่างที่คุณเห็น เธอมีรอยยิ้ม ที่คุณจะไม่มีวันลืมได้

We guided her to get an opportunity to study at Ashoka University, Delhi.

เรานำทางเธอสู่โอกาส ในการเรียนมหาวิทยาลัย Ashoka ในเดลี

The best part of her story is that she is now back at Bodhi Tree as a trainer

สิ่งที่ดีที่สุดในเรื่องของเธอคือ เธอกลับมาที่สถาบันเพื่อเป็นผู้ฝึกอบรม

working with dedication to make a change in the lives of others like her.

ทำงานอย่างตั้งใจเพื่อเปลี่ยนแปลง ชีวิตของผู้คนที่เหมือนเธอ

Kaviarasi doesn't want to feel like an exception.

Kaviarasi ไม่ต้องการรู้สึก เหมือนเป็นข้อยกเว้น

She wants to be of use to others in this world.

เธออยากเป็นคนที่สร้างประโยชน์ แก่ผู้คนในโลกใบนี้

Recently, Kaviarasi mentored Anitha,

เร็วๆ นี้ Kaviarasi ให้คำปรึกษา Anitha

who also comes from a remote, rural village,

ซึ่งมาจากหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกลเช่นกัน

lives in a 10-foot-by-10-foot home,

อยู่ในบ้าน 10 ฟุตคูณ 10 ฟุต

her parents are also farm laborers.

พ่อแม่เธอเป็นแรงงานเกษตรกร

Kaviarasi helped Anitha secure admission in a prestigious undergraduate program

Kaviarasi ช่วย Anitha สอบเข้า โปรแกรมปริญญาตรีที่มีชื่อเสียง

in a top university in India with a full scholarship.

ในมหาวิทยาลัยอันดับต้นของอินเดีย และได้ทุนเต็มจำนวน

When Anitha's parents were reluctant to send her that far,

เมื่อพ่อแม่ของ Anitha รู้สึกลังเล ที่จะส่งลูกไปไกลขนาดนั้น

we asked the district administration officials

เราขอให้เจ้าหน้าที่เขต

to speak to Anitha's parents,

คุยกับพ่อแม่ของ Anitha

and it worked.

และมันก็ได้ผล

And then there is Padma.

แล้วก็ยังมี Padma

Padma and I went to college together.

Padma กับฉันเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน

She's the first in her entire village to attend graduation.

เธอเป็นคนแรกในหมู่บ้านที่เรียนจบ

She had been working with me at Bodhi Tree

เธอทำงานกับฉันที่ Bodhi Tree

until one day she decides to go to graduate school.

จนวันหนึ่งเธอตัดสินใจ ไปเรียนต่อปริญญาโท

I asked her why.

ฉันถามเธอว่าทำไม

She told me that she wanted to make sure

เธอบอกฉันว่าเธออยากจะทำให้มั่นใจ

that she would never be a liability or a burden to anyone

ว่าเธอจะไม่ต้องเป็นหนี้หรือภาระของใคร

at any point in her life.

ในช่วงใดก็ตามในชีวิตของเธอ

Padma, Anitha and Kaviarasi

Padma, Anitha และ Kaviarasi

grew up in the most tough families and communities

โตมาในครอบครัวและชุมชน ที่ยากลำบาทมากที่สุด

one could only imagine.

เท่าที่คนคนหนึ่งจะจินตนาการได้

Yet the journey of finding my usefulness in this world

แต่การค้นหาคุณค่าของฉันในโลกนี้

served them in finding their usefulness to this world.

ช่วยพวกเขาให้พบคุณค่าของพวกเขาในโลกนี้

Of course there are challenges.

แน่นอนว่าต้องมีอุปสรรค

I'm aware change does not happen overnight.

ฉันรู้ดีว่าการเปลี่ยนแปลง ไม่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน

A lot of my work involves working with families and communities

งานของฉันต้องทำงานกับ ครอบครัวและชุมชนอย่างมาก

to help them understand why getting an education

เพื่อให้พวกเขาเข้าใจ ว่าทำไมการศึกษา

is useful for everyone.

มีประโยชน์สำหรับทุกคน

The quickest way to convince them is by doing.

ทางที่เร็วที่สุดที่จะให้พวกเขาเชื่อ คือการลงมือทำ

When they see their kids getting a real education,

เมื่อพวกเขาเห็นเด็ก ได้รับการศึกษาที่แท้จริง

getting a real job, they begin to change.

ได้มีงานทำ พวกเขาก็เริ่มเปลี่ยน

The best example is what happened at my home.

ตัวอย่างที่ดีที่สุดคือ สิ่งที่เกิดในครอบครัวฉัน

I was recently given an award in recognition of my social work

ฉันพึ่งได้รับรางวัลจาก การทำงานเพื่อสังคมของฉัน

by the chief minister of my state.

จากผู้นำของแคว้นของฉัน

That meant I was going to be on television.

นั่นหมายความว่าฉันจะออกทีวี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Everyone was hooked on to the television that morning, including my parents.

ทุกคนอยู่ติดกับหน้าจอในเช้าวันนั้น รวมถึงพ่อแม่ของฉัน

I would like to believe that seeing her daughter on television

ฉันอยากเชื่อว่า การได้เห็นลูกสาวออกทีวี

made my mother feel useful too.

ทำให้แม่ของฉันรู้สึกมีคุณค่าด้วย

Hopefully, she will stop pressuring me to get married now.

หวังว่าเธอจะหยุดกดดัน ให้ฉันแต่งงานสักที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Finding my use has helped me to break free from the identities

การค้นพบคุณค่าของตนเอง ทำให้ฉันเป็นอิสระจากคำนิยาม

society thrusts on me --

ที่สังคมมอบให้ฉัน

poor village girl.

เด็กหญิงยากจนจากชนบท

Finding my use has helped me to break free from being boxed,

การค้นพบคุณค่าของตนเอง ทำให้ฉันเป็นอิสระจากการถูกจับใส่กล่อง

caged and bottled.

ถูกขังกรง และถูกกดดัน

Finding my use has helped me to find my voice,

การค้นพบคุณค่าของตนเอง ช่วยให้ฉันค้นพบเสียงของตัวเอง

my self-worth and my freedom.

ประโยชน์และอิสรภาพของตนเอง

I leave you with this thought:

ฉันขอให้ความคิดนี้ไว้กับพวกคุณ

Where do you feel useful to this world?

คุณรู้สึกมีคุณค่าที่ไหนบนโลกนี้

Because the answer to that question

เพราะคำตอบสำหรับคำถามนั้น

is where you will find your voice and your freedom.

คือที่ที่คุณจะได้พบกับ เสียงและอิสรภาพของคุณ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)