How education helped me rewrite my life | Ashweetha Shetty

Translator: Golden kumar Reviewer: Ahamed Shyam F

எனக்கு அப்போது எட்டு வயது இருக்கும்.

ஆனால் நேற்று நடந்தது போலவே

எனக்கு அது தெளிவாக நினைவிருக்கிறது.

I was eight years old.

என் அம்மா ஒரு பீடி சுற்றுபவர்.

எங்கள் குடும்பத்தை நிலைநிறுத்துவதற்காக அவர் கையால் பீடி சுற்றுவார்.

I remember that day clearly

like it happened just yesterday.

அவர் ஒரு கடின உழைப்பாளி

My mother is a bidi roller.

ஒவ்வொரு நாளும் 10 முதல் 12 மணி நேரம், பீடிகளை சுற்றுவார்.

She hand-rolls country cigarettes to sustain our family.

அன்று அவர் வீட்டிற்கு வந்து பீடி சுற்றும் கூலிப் புத்தகத்தை என்னிடம் காட்டினார்.

She is a hard worker

and spent 10 to 12 hours every day rolling bidis.

அந்த வாரம் எவ்வளவு பணம் சம்பாதித்திருக்கிறார் என்று கேட்டார்.

That particular day she came home and showed me her bidi-rolling wage book.

நான் அந்த புத்தகத்தை பார்த்த போது

ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அவரின் கைநாட்டு இருந்தன.

She asked me how much money she has earned that week.

என் அம்மா பள்ளிக்கு சென்றதில்லை.

I went through that book,

and what caught my eyes were her thumbprints on each page.

அவள் தனது சம்பாத்தியத்தைப் பதிவு செய்ய

கையெழுத்துக்குப் பதிலாக கைநாட்டு வைத்திருந்தார்.

My mother has never been to school.

அன்று ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக

She uses her thumbprints instead of a signature

பேனாவை பிடித்து அவரின் பெயரை எழுத கற்றுக்கொடுக்க நினைத்தேன்.

to keep a record of her earnings.

முதலில் தயக்கம் காட்டினார்.

On that day, for some reason,

அப்பாவியாக சிரித்துவிட்டு முடியாது என்றார்.

I wanted to teach her how to hold a pen and write her name.

ஆனால் உண்மையில், அவர் அதை முயற்சி செய்ய விரும்புகிறார் என்று உணர்ந்தேன்.

She was reluctant at first.

கொஞ்சம் உந்துதலுடனும், மிகுந்த முயற்சியுடனும்

She smiled innocently and said no.

அவரின் பெயரை எழுதி முடித்தோம்.

But deep down, I was sure she wanted to give it a try.

அவரின் கைகள் நடுங்கின, ஆனால் அவரின் முகம் பெருமிதத்தில் ஒளிர்ந்தது.

With a little bit of perseverance and a lot of effort,

அவர் இதைச் செய்வதைப் பார்த்தபோது,

we managed to write her name.

என் வாழ்வில் முதல்முறையாக,

Her hands were trembling, and her face was beaming with pride.

எனக்கு ஒரு விலைமதிப்பற்ற உணர்வு ஏற்பட்டது:

இந்த உலகத்திற்கு என்னால உபயோகமாக இருக்க முடியும் என்று உணர்ந்தேன்.

As I watched her do this,

for the first time in my life,

I had a priceless feeling:

அந்த உணர்வு மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்தது,

that I could be of some use to this world.

ஏனென்றால் நான் பயனுள்ளவளாக இருக்கவேண்டியவளில்லை.

கிராமப்புற இந்தியாவில், பெண்கள் பொதுவாக மதிப்பற்றவர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள்.

That feeling was very special,

அவர்கள் ஒரு பொறுப்பு அல்லது சுமை.

because I am not meant to be useful.

அவர்கள் பயனுள்ளவர்களாக கருதப்பட்டால்,

In rural India, girls are generally considered worthless.

அது உணவுகளை சமைக்க, வீட்டை சுத்தமாக வைத்திருக்க

அல்லது குழந்தைகளை வளர்க்க மட்டுமே.

They're a liability or a burden.

என்னுடைய பழமைவாத இந்தியக் குடும்பத்தின் இரண்டாவது மகளாக,

If they are considered useful,

it is only to cook dishes, keep the house clean

என்னிடம் இருந்து யாரும் எதையும் எதிர்பார்க்கவில்லை

or raise children.

என்பது, எனக்குச் சிறுவயதிலிருந்தே தெளிவாகத் தெரியும்.

As a second daughter of my conservative Indian family,

என்னை மூன்று விஷயங்கள்தான் வகுக்கின்றது என்று நம்பும்படி வளர்க்கப்பட்டேன் --

I was fairly clear from a very early age

that no one expected anything from me.

ஒரு ஏழை கிராமத்து பெண்ணாக --

I was conditioned to believe that the three identities that defined me --

எனக்கான குரலோ, விருப்பங்களோ இல்லாத வாழ்க்கை வாழ வேண்டும்.

poor village girl --

இந்த மூன்று அடையாளங்களும்

meant that I was to live a life of no voice and no choice.

நான் பிறந்திருக்கவே கூடாது என்று நினைக்கத் தூண்டியது.

These three identities forced me to think

இருப்பினும், பிறந்துவிட்டேனே.

that I should never have been born.

என் குழந்தைப் பருவம் முழுவதும், நான் என் அம்மாவுடன் பீடிகளை சுற்றும்போது,

​​நான் எண்ணி ஆச்சரியப்படுவது:

Yet, I was.

எனது எதிர்காலம் என்ன?

All throughout my childhood, as I rolled bidis alongside my mother,

இதை என் அம்மாவிடம், நான் அடிக்கடி மிகுந்த கவலையுடன் கேட்டேன்,

I would wonder:

“அம்மா, என் வாழ்க்கையும் உன் வாழ்க்கை போன்றுதான் இருக்குமா?

What did my future hold?

என் வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுக்க எனக்கு வாய்ப்பு கிடைக்குமா?

I often asked my mother, with a lot of anxiety,

நான் கல்லூரிக்கு போவேனா?”

"Amma, will my life be different from yours?

அதற்கு அவரது பதில்,

Will I have a chance to choose my life?

“முதலில் உயர்நிலைப் பள்ளியை முடிக்க முயற்சி செய்.”

Will I go to college?"

என் அம்மா என்னை ஊக்கமிழக்கச் செய்யக் கூறவில்லை என்று நம்புகிறேன்.

And she would reply back,

ஆனால், ஒரு கிராமத்து பெண்ணாக, என் கனவுகள் மிகப் பெரியது என்பதை

"Try to finish high school first."

எனக்கு அவர் புரிய வைக்க விரும்பினார்.

I am sure my mother did not mean to discourage me.

என்னுடைய 13 வயதில், ஹெலன் கெல்லரின் சுயசரிதை கிடைத்தது.

She only wanted me to understand

that my dreams might be too big for a girl in my village.

ஹெலன் எனக்கு உத்வேகம் ஆனார்.

அவரின் அடங்காத ஆர்வத்தை பார்த்து வியந்தேன்.

When I was 13, I found the autobiography of Helen Keller.

அவரைப் போலவே கல்லூரிப் பட்டம் பெற விரும்பினேன்,

அதனால் என் தந்தை மற்றும் உறவினர்களுடன் போராடி, கல்லூரிக்கு போனேன்.

Helen became my inspiration.

I admired her indomitable spirit.

அது பலனளித்தது.

I wanted to have a college degree like her,

எனது இளங்கலைப் பட்டப்படிப்பின் இறுதி ஆண்டில்,

so I fought with my father and my relatives to be sent to college,

கட்டாயத் திருமணத்திலிருந்து தப்பிக்க விரும்பினேன்,

and it worked.

அதற்காகவே எனது கிராமத்திலிருந்து 1,600 மைல் தொலைவில் இருந்த,

During my final year of my undergraduate degree,

டெல்லி நகர ஃபெல்லோஷிப் திட்டத்திற்கு விண்ணப்பித்தேன்.

I desperately wanted to escape from being forced into marriage,

(சிரிப்பொலி)

so I applied to a fellowship program in Delhi,

நினைத்துப் பார்த்தால், அந்த விண்ணப்பத்தை நிரப்ப

which is about 1,600 miles away from my village.

என் கல்லூரி பயண நேரம் தான் எனக்கு உதவியது.

(Laughter)

எனக்கு கம்ப்யூட்டர் வசதி இல்லாததால்

In fact, I recall that the only way I could fill out the application

காலேஜ் ஜூனியரின் செல்ஃபோனை கடன் வாங்க வேண்டியிருந்தது.

was during my commute to college.

ஒரு பெண்ணாக, எனக்கு செல்ஃபோன் அனுமதியில்லை,

I did not have access to computers,

அதனால் நான் அவரது ஃபோனை என் சால்வைக்கு அடியில் வைத்து,

so I had to borrow a college junior's cell phone.

யாரும் கேட்கக்கூடாது என்பதற்காக

As a woman, I could not be seen with a cell phone,

முடிந்தவரை மெதுவாக டைப் செய்வேன்.

so I used to huddle his phone under my shawl

பல சுற்று நேர்காணல்களுக்குப் பிறகு,

and type as slowly as possible

முழு உதவித்தொகையுடன் ஃபெல்லோஷிப் திட்டத்தில் சேர்ந்தேன்.

to ensure that I would not be heard.

என் தந்தைக்கோ குழப்பம், என் அம்மாவிற்கோ கவலை --

After many rounds of interviews,

(கைத்தட்டல்)

I got into the fellowship program with a full scholarship.

My father was confused, my mother was worried --

என் தந்தைக்கோ குழப்பம், என் அம்மாவிற்கோ கவலை --

ஆனால் நான் என் வயிற்றில் பட்டாம்பூச்சிகளை உணர்ந்தேன்

(Applause)

ஏனென்றால் நான் எனது கிராமத்தை விட்டு வெளியேறப் போகிறேன்

My father was confused, my mother was worried,

அதுவும் முதல் முறையாக தேசிய தலைநகரில் படிக்க செல்கிறேன்.

but I felt butterflies in my stomach

because I was going to step out of my village

அந்த ஆண்டு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 97 நபர்களில்,

நான் ஒருத்தி மட்டுமே கிராமப்புற கல்லூரி பட்டதாரி.

for the first time

to study in the national capital.

என் போன்ற தோற்றதிலும், பேசுபவர்களும் யாரும் அங்கு இல்லை.

Of the 97 fellows selected that year,

ஒதுக்கப்பட்டாதாக, அச்சுருத்தப்பட்டதாக, மதிப்பிடப்பட்டதாகவும் உணர்ந்தேன்.

I was the only rural college graduate.

There was no one there who looked like me or spoke like me.

ஒரு நபர் என்னை “தேங்காய் பெண்” என்று அழைத்தார்.

I felt alienated, intimidated and judged by many.

ஏன் என்று உங்களால் யூகிக்க முடிகிறதா?

யாராவது?

அதற்குக் காரணம், நான் என் தலைமுடிக்கு அதிகம் தேங்காய் எண்ணெயை தடவியதுதான்.

One fellow called me "Coconut Girl."

Can you guess why?

(சிரிப்பொலி)

Anyone?

இன்னொருவர் என்னிடம் ஆங்கிலம் பேச எங்கே கற்றுக்கொண்டேன் என்று கேட்டார்.

That's because I applied a lot of coconut oil to my hair.

மேலும் சிலர் என்னை அவர்களின் பணிக்குழுவில் சேர்க்க விரும்பவில்லை

(Laughter)

Another asked me where I had learned to speak English,

ஏனெனில் அவர்களின் வேலைக்கு என்னால் பங்களிக்க முடியாது என நினைத்தார்கள்.

and some of my peers did not prefer to have me on their assignment teams

கிராமப்புற இந்தியாவில் இருந்து வந்தவரால் மதிப்புமிக்க எதையும் வழங்க முடியாது என்று

because they thought I would not be able to contribute to their discussion.

எனது சகாக்களில் பலரும் நம்புவதாக நான் உணர்ந்தேன்,

ஆனால் இன்று இந்திய மக்கள் தொகையில் பெரும்பான்மையானோர் கிராமங்களில் உள்ளனர்.

I felt that many of my peers believed that a person from rural India

என்னுடையது போன்ற கதைகள் ஒரு விதிவிலக்காகவே கருதப்படுகிறதே தவிர

could not supply anything of value,

yet the majority of Indian population today is rural.

எதிர்பார்க்கப்பட்டவை அல்ல என்பதை உணர்ந்தேன்.

I realized that stories like mine were considered to be an exception

நாம் அனைவரும், ஏதோ ஒன்று நம்மை எழுப்பி, ஒரு புதிய உலகை திறக்கும் வரை,

and never the expectation.

கண்மூடித்தனமாக யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ள பிறந்திருக்கிறோம் என்று நான் நம்புகிறேன்.

I believe that all of us are born into a reality that we blindly accept

பீடி சுற்றுவோரின் கூலிப் புத்தகத்தில் என் அம்மாவின் முதல் கைநாட்டை பார்த்தபோது,

until something awakens us and a new world opens up.

என் முகத்திற்கு எதிராக டெல்லியின் சூடான காற்றை உணர்ந்தபோது,

When I saw my mother's first signature on her bidi-rolling wage book,

50 மணி நேர ரயில் பயணத்திற்கு பிறகு,

இறுதியாக சுதந்திரமாக உணர்ந்து, என்னை நானாக இருக்க அனுமதித்தபோது,

when I felt the hot Delhi air against my face

நான் ஏங்கிய அந்த புதிய உலகத்தின் கண்ணோட்டத்தை கொண்டேன்,

after a 50-hour train journey,

என்னைப் போன்ற ஒரு பெண்ணை, ஒரு பொறுப்பாகவோ சுமையாகவோ காணாத உலகம்

when I finally felt free and let myself be,

உபயோகமுள்ள, மதிப்புள்ள, மற்றும் தகுதியான நபராக

I saw a glimpse of that new world I longed for,

பெண்ணிற்கு முக்கியத்துவம் தந்த உலகம்.

a world where a girl like me is no longer a liability or a burden

என் ஃபெல்லோஷிப் முடிவதற்குள், என் வாழ்க்கையே மாறிவிட்டது.

but a person of use, a person of value

என் தொலைந்த குரலை நான் கண்டுபிடித்தது மட்டுமல்ல,

and a person of worthiness.

என்னைப் பயனுள்ளதாக மாற்றிக்கொள்ளும் தேர்வும் எனக்கு கிடைத்திருந்தது.

By the time my fellowship ended, my life had changed.

எனக்கு 22 வயது.

Not only had I traced my lost voice,

போதி மர அறக்கட்டளையை அமைப்பதற்காக எனது கிராமத்திற்கு மீண்டும் வந்தேன்.

but also had a choice to make myself useful.

அது கிராமப்புற இளைஞர்களுக்கு கல்வி, வாழ்க்கை திறன்கள்

I was 22.

மற்றும் வாய்ப்புகளை வழங்குவதன் மூலம் அவர்களுக்கு ஆதரவளிக்கும் ஒரு நிறுவனம்.

I came back to my village to set up the Bodhi Tree Foundation,

எங்கள் கிராமப்புற இளைஞர்களுடன் நெருக்கமாக பணியாற்றி

an institution that supports rural youth

அவர்களின் வாழ்க்கையை மாற்றி, சமூகத்திற்கும் நன்மை செய்தோம்.

by providing them with education, life skills and opportunities.

எனது நிறுவனம் நன்றாக செயல்படுகிறது என்பதை நான் எப்படி அறிவது?

We work closely with our rural youth

ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு, ஒரு புதிய உறுப்பினர் இணைந்தார்.

to change their life and to benefit our communities.

அவரின் பெயர் கவியரசி.

How do I know my institution is working?

எனது பயிற்சியின் போது திருநெல்வேலியில் உள்ள

Well, six months ago, we had a new joinee.

ஒரு உள்ளூர் கல்லூரியில் அவரை முதன்முதலில் கண்டேன்.

Her name is Kaviarasi.

நீங்கள் பார்த்தபடி, மறக்க முடியாத ஒரு புன்னகை அவரிடம் உள்ளது.

I first spotted her in a local college in Tirunelveli

டெல்லி அசோகா பல்கலைக்கழகத்தில் பயிலும் வாய்ப்பைப் பெற நாங்கள் வழிகாட்டினோம்.

during one of my training sessions.

As you can see, she has a smile which you can never forget.

கதையின் சிறந்த பகுதி என்னவென்றால், அவர் எங்களுடன் பயிற்சியாளராக இணைந்துள்ளார்.

We guided her to get an opportunity to study at Ashoka University, Delhi.

தன்னைப் போன்றவர்களின் வாழ்வை மாற்ற அர்ப்பணிப்புடன் உழைக்கிறார்.

The best part of her story is that she is now back at Bodhi Tree as a trainer

கவியரசி விதிவிலக்காக உணர விரும்பவில்லை.

working with dedication to make a change in the lives of others like her.

அவள் இந்த உலகில் மற்றவர்களுக்குப் பயன்பட வேண்டும் என்று விரும்புகிறாள்.

கவியரசி சமீபத்தில் அனிதாவுக்கு வழிகாட்டினார்.

Kaviarasi doesn't want to feel like an exception.

அவரும் தொலைதூர, கிராமத்தில் இருந்து வந்தவர்,

She wants to be of use to others in this world.

10க்கு 10 அடி கொண்ட வீட்டில் வசிப்பவர்,

அவரது பெற்றோரும் விவசாயக் கூலிகள்.

Recently, Kaviarasi mentored Anitha,

கவியரசி, அனிதாவை ஒரு மதிப்புமிக்க இளங்கலைப் படிப்பில்

who also comes from a remote, rural village,

lives in a 10-foot-by-10-foot home,

her parents are also farm laborers.

முழு உதவித்தொகையுடன் இந்தியாவின் சிறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் சேர உதவினார்.

Kaviarasi helped Anitha secure admission in a prestigious undergraduate program

அனிதாவை அவ்வளவு தூரம் அனுப்ப அனிதாவின் பெற்றோர் தயங்கியதால்,

மாவட்ட நிர்வாக அதிகாரிகளிடம் கூறி

in a top university in India with a full scholarship.

அனிதாவின் பெற்றோரிடம் பேச வைத்தோம்,

அது பலனளித்தது.

When Anitha's parents were reluctant to send her that far,

அப்புறம், பத்மா.

we asked the district administration officials

நானும் பத்மாவும் ஒன்றாக கல்லூரிக்கு சென்றோம்.

to speak to Anitha's parents,

அவரது முழு கிராமத்திலும், பட்டம் முடித்த முதல் நபர் அவரே.

and it worked.

And then there is Padma.

அவரும் என்னுடன் போதி மரத்தில் பணியாற்றியவர்

Padma and I went to college together.

திடீரென ஒரு நாள் அவர் பட்டதாரி பள்ளிக்கு செல்ல முடிவு செய்தார்.

She's the first in her entire village to attend graduation.

ஏன் என்று அவரிடம் கேட்டேன்.

அவள் வாழ்க்கையில் எந்த நேரத்திலும், யாருக்கும்

She had been working with me at Bodhi Tree

பொறுப்பாகவோ அல்லது சுமையாகவோ இருக்கக்கூடாது,

until one day she decides to go to graduate school.

என்பதை உறுதிப்படுத்த விரும்புவதாக அவர் என்னிடம் சொன்னாள்.

I asked her why.

She told me that she wanted to make sure

பத்மா, அனிதா மற்றும் கவியரசி

that she would never be a liability or a burden to anyone

கடினமான குடும்பங்கள் மற்றும் சமூகங்களில் வளர்ந்தவர்கள்

at any point in her life.

அதை கற்பனை செய்து கூட பார்க்க முடியாது.

ஆயினும் இந்த உலகில் எனது பயனைத் தேடும் பயணம்

Padma, Anitha and Kaviarasi

grew up in the most tough families and communities

உலகில் அவர்களின் பயனையும் கண்டறிய அவர்களுக்கு உதவியது.

one could only imagine.

Yet the journey of finding my usefulness in this world

நிச்சயமாக, சவால்கள் உள்ளன.

மாற்றம் ஒரே இரவில் நடக்காது என்பதை நான் அறிவேன்.

served them in finding their usefulness to this world.

எனது பல வேலைகளில் ஒன்று, குடும்பங்கள் மற்றும் சமூகங்களுடன் இணைந்து பணியாற்றுவது

Of course there are challenges.

கல்வி பெறுவது ஏன் அனைவருக்கும் பயனுள்ளது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்கு

I'm aware change does not happen overnight.

அவர்களுக்கு உதவுவது.

A lot of my work involves working with families and communities

அவர்களை நம்ப வைப்பதற்கான விரைவான வழி, அதை வாழ்ந்து காட்டுவது.

தங்கள் பிள்ளைகள் தேவையான கல்வியைப் பெறுவதையும்,

to help them understand why getting an education

வேலை பெறுவதையும் பார்க்கும்போது, அவர்கள் மாறத் தொடங்குகிறார்கள்.

is useful for everyone.

The quickest way to convince them is by doing.

எனது வீட்டில் நடந்த சம்பவமே இதற்கு சிறந்த உதாரணம்.

When they see their kids getting a real education,

எனது சமூகப் பணியைப் பாராட்டி எனக்கு சமீபத்தில் ஒரு விருது வழங்கப்பட்டது.

getting a real job, they begin to change.

The best example is what happened at my home.

எனது மாநில முதல்வர் அதை எனக்கு வழங்கினார்.

அதாவது நான் விருது பெறுவது தொலைக்காட்சியில் வரும்.

I was recently given an award in recognition of my social work

(சிரிப்பொலி)

அன்று காலை என் பெற்றோர் உட்பட அனைவரும் தொலைக்காட்சி முன் அமர்ந்து விட்டனர்.

by the chief minister of my state.

That meant I was going to be on television.

(Laughter)

என்னை தொலைக்காட்சியில் பார்த்ததும், என் அம்மாவும் தன் பயனை உணர்ந்திருப்பார்

Everyone was hooked on to the television that morning, including my parents.

என நான் நம்ப விரும்புகிறேன்.

இப்போதாவது என்னை திருமணம் செய்துகொள்ள வற்புறுத்தமாட்டார் என நம்புகிறேன்.

I would like to believe that seeing her daughter on television

(சிரிப்பொலி)

made my mother feel useful too.

Hopefully, she will stop pressuring me to get married now.

எனது பயன்பாட்டைக் கண்டறிவது, சமூகம் என்மீது திணிக்கும்

(Laughter)

அடையாளங்களிலிருந்து விடுபட எனக்கு உதவியது --

ஏழை கிராமத்துப் பெண்.

Finding my use has helped me to break free from the identities

எனது பயன்பாட்டைக் கண்டறிவது சிறை, கூண்டு மற்றும் அடைபாடுகள்

society thrusts on me --

அனைத்திலிருந்தும் விடுபட உதவியது.

poor village girl.

எனது பயன்பாட்டைக் கண்டறிவது எனது குரலைக் கண்டறிய எனக்கு உதவியது,

Finding my use has helped me to break free from being boxed,

என சுய-மதிப்பையும், சுதந்திரத்தையும் அறிய உதவியது.

caged and bottled.

நீங்கள் சிந்திக்க வேண்டியது:

இந்த உலகத்திற்கு, நீங்கள் எங்கே பயனுள்ளதாக உணர்கிறீர்கள்?

Finding my use has helped me to find my voice,

ஏனெனில் அந்தக் கேள்விக்கான பதில்

my self-worth and my freedom.

உங்கள் குரலையும் உங்கள் சுதந்திரத்தையும் கண்டுபிடிக்க உங்களுக்கு உதவும்.

I leave you with this thought:

Where do you feel useful to this world?

நன்றி.

(கைத்தட்டல்)

Because the answer to that question

is where you will find your voice and your freedom.

Thank you.

(Applause)