Jay Bradner: Open-source cancer research

Translator: chatchapol Kiatikajornthada Reviewer: Paravee Asava-Anan

ผมย้ายจากรัฐชิคาโกมาอยู่ที่เมืองบอสตันเมื่อสิบปีที่แล้ว

I moved to Boston 10 years ago from Chicago,

with an interest in cancer and in chemistry.

เพราะผมสนใจเกี่ยวกับโรคมะเร็งและวิชาเคมี

You might know that chemistry is the science of making molecules

คุณคงพอจะรู้ว่าวิชาเคมีเป็นวิทยาศาสตร์ที่ทำงานเกี่ยวกับการสร้างโมเลกุล

or, to my taste,

ซึ่งสำหรับตัวผมแล้ว มันคือการสร้างยารักษาโรคมะเร็งชนิดใหม่

new drugs for cancer.

And you might also know that, for science and medicine,

และคุณก็คงพอจะรู้ว่า สำหรับวิชาวิทยาศาสตร์และวิชาแพทย์แล้ว

Boston is a bit of a candy store.

เมืองบอสตันมันเทียบได้กับเด็กได้เข้าอยู่ไปในร้านขนมหวาน

You can't roll a stop sign in Cambridge without hitting a graduate student.

ถ้าคุณขับผ่านป้ายหยุดรถโดยไม่จอดให้สนิทในเมืองเคมบริดจ์

คุณคงไม่พลาดที่จะขับไปชนนักศึกษาระดับปริญญาโทหรือปริญญาเอก

The bar is called the Miracle of Science.

ขนาดบาร์ที่เมืองนี้ยังชื่อ ความมหัศจรรย์ของวิทยาศาสตร์

The billboards say "Lab Space Available."

ป้ายโฆษณาในเมืองนี้โฆษณาว่า "มีห้องว่างสำหรับทำงานวิจัยให้เช่า"

And it's fair to say that in these 10 years,

และมันคงจะไม่เกินไปถ้าจะพูดว่า ในช่วงสิบก่วาที่ผ่านมานี้

we've witnessed absolutely the start of a scientific revolution --

เราได้เห็นจุดเริ่มต้นของ

การปฏิวิตทางวิทยาศาสตร์ นั่นคือ การแพทย์ที่เกี่ยวกับพันธุกรรม

that of genome medicine.

เรารู้และเข้าใจโรคของผู้ป่วยที่มารักษา

We know more about the patients that enter our clinic now

มากกว่าที่เคย

than ever before.

And we're able, finally, to answer the question

และในที่สุด เราก็สามารถที่จะตอบคำถาม

ที่เราเพียรพยายามจะหาคำตอบมาเป็นเวลาหลายๆปี

that's been so pressing for so many years:

Why do I have cancer?

ว่าทำไมคนเราถึงเป็นมะเร็งกัน?

This information is also pretty staggering.

ความรู้ใหม่ๆเหล่านี้ค่อนข้างน่าทึ่งมากๆ

คุณอาจจะเคยได้ยินมาบ้างว่า

You might know that, so far, in just the dawn of this revolution,

ความรู้ที่เราพบในช่วงต้นๆของการปฏิวัติทางพันธุกรรมนี้

we know that there are perhaps 40,000 unique mutations

เรารู้ว่ามีการกลายพันธุ์ที่แตกต่างกันไปประมาณ 40,000 แบบ

ซึ่งการกลายพันธุ์นี้ เกิดขึ้นกับยีนที่ต่างกันไปมากกว่า 10,000 ยีน

affecting more than 10,000 genes,

and that there are 500 of these genes that are bona-fide drivers,

และในยีนเหล่านี้ มีทั้งหมดประมาณ 500 ยีน

ที่เป็นตัวขับเคลื่อน

causes of cancer.

กลไลของการเกิดมะเร็งอย่างแท้จริง

ในขณะเดียวกันนั้น

Yet comparatively,

we have about a dozen targeted medications.

เรามียาที่ออกฤทธิ์เจาะจงไปที่ยีนเหล่านี้อยู่แค่ไม่กี่สิบตัว

And this inadequacy of cancer medicine

และชนิดของยาที่มีน้อยไม่เพียงพอของยามะเร็งเหล่านี้

really hit home when my father was diagnosed with pancreatic cancer.

ผมรู้สึกได้อย่างจริงจัง เมื่อพ่อผมได้รับการวินัจฉัยว่า

เป็นมะเร็งตับอ่อน

เราไม่ได้พาเขาไปรักษาที่เมืองบอสตัน

We didn't fly him to Boston.

We didn't sequence his genome.

เราไม่ได้ศึกษาพันธุกรรมของพ่อ

It's been known for decades what causes this malignancy.

มันเป็นที่รู้กันมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว

ว่าอะไรคือสาเหตุของมะเร็งชนิดนี้

มันคือโปรตีนสามตัวด้วยกัน

It's three proteins: ras, myc, p53.

แรส มิกและ พี53

This is old information we've known since about the 80s,

ข้อมูลเก่าเหล่านี้เรารู้กันมาตั้งแต่สมัยทศวรรษที่ 80

yet there's no medicine I can prescribe

แต่เราก็ยังไม่มียา

to a patient with this or any of the numerous solid tumors

สำหรับคนไข้มะเร็งตับอ่อนนี้

หรือมะเร็งชนิดอื่นๆ

caused by these three ...

ที่เกิดจากปีศาจแห่งความหายนะทั้งสาม

Horsemen of the Apocalypse that is cancer.

ที่นำไปสู่การเกิดโรคมะเร็ง

There's no ras, no myc, no p53 drug.

เราไม่มียาที่จำเพาะต่อ แรส มิก และพี53

And you might fairly ask: Why is that?

และคงไม่ผิดถ้าคุณจะสงสัยว่า ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?

และคำตอบที่ไม่ค่อยน่าพอใจ แต่ตั้งอยู่บนวิทยาศาสตร์จริงๆคือ

And the very unsatisfying yet scientific answer is:

มันยากเกินไป

it's too hard.

That for whatever reason,

มันจะเป็นด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

these three proteins have entered a space, in the language of our field,

โปรตีนสามตัวนี้ ถูกจัดเข้าไปในกลุ่มซึ่งถ้าเป็นภาษาของพวกเราจะเรียกมันว่า

that's called the undruggable genome --

พันธุกรรมส่วนที่ไม่สามารถสร้างยามารักษาได้

which is like calling a computer unsurfable

ซึ่งก็คงไม่ต่างกับการบอกว่าคอมพิวเตอร์ที่ไม่สามารถจะทำให้เข้าอินเตอร์เนตได้

หรือพระจันทร์ที่ไปถึงไม่ได้

or the Moon unwalkable.

It's a horrible term of trade.

มันเป็นภาษาที่แย่ในวงการของพวกเรา

But what it means

แต่ความหมายที่แท้จริงของมันคือ

is that we've failed to identify a greasy pocket in these proteins,

เราล้มเหลวที่จะหาตำแหน่งบนโปรตีนเหล่านี้

ก็คงเหมือนกับช่างทำกุญแจ

into which we, like molecular locksmiths,

can fashion an active, small, organic molecule or drug substance.

คือเราไม่สามารถสร้างโมเลกุลที่จะไปจับได้พอดีกับโปรตีน เหมือนกุญแจเข้าได้พอดีกับแม่กุญแจ

รวมไปถึงเราไม่พบยาที่ทำได้

ผมเรียนมาทางอายุรศาสตร์

Now, as I was training in clinical medicine

โรคเลือดและโรคมะเร็ง

and hematology and oncology and stem-cell transplantation,

และการเปลี่ยนถ่ายสเต็มเซลล์

what we had instead,

สิ่งที่เรามีคือ

cascading through the regulatory network at the FDA,

ไล่เรียงไปเหล่ารายชื่อสารควบคุมที่ อย. ให้เราใช้ได้

เรามีสารเหล่านี้

were these substances:

arsenic,

ยาเบื่อหนู ยา thalidomide

thalidomide,

สารเคมีเหล่านี้ซึ่งเป็นอนุพันธ์ของ

and this chemical derivative of nitrogen mustard gas.

กาซไนโตรเจน มัสตารด์

And this is the 21st century.

และเพราะอยู่ในศตวรรษที่ 21 กัน

And so, I guess you'd say,

ผมเลยเดาว่า คุณคงจะคิดว่า ยาเหล่านี้

dissatisfied with the performance and quality of these medicines,

ไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับคุณ

I went back to school, in chemistry,

ผมกลับไปเรียนวิชาเคมีเพิ่มเติม

ด้วยความคิดที่ว่า

with the idea that perhaps by learning the trade of discovery chemistry

บางทีถ้าผมเรียนรู้วิธีการค้นหาสารเคมีใหม่ๆ

and approaching it in the context of this brave new world

และนำมันไปใช้กับวิธีการใหม่

of the open source,

ของโอเพน ซอร์ส

ที่เรียกว่า crowd-source

the crowd source,

the collaborative network that we have access to within academia,

การร่วมมือกันเป็นเน็ตเวิรก์ของนักวิชาการ

that we might more quickly bring powerful and targeted therapies

อาจทำให้เรา

นำยาใหม่ที่ออกฤทธิ์จำเพาะ

มาใช้กับผู้ป่วยได้เร็วขึ้น

to our patients.

And so, please consider this a work in progress,

กรุณาเข้าใจด้วยว่านี่ยังเป็นงานที่ยังไม่เสร็จดี

แต่วันนี้ผมมีเรื่องที่อยากมาเล่าให้ฟัง

but I'd like to tell you today a story

เกี่ยวกับมะเร็งที่พบได้น้อยมากชนิดหนึ่ง

about a very rare cancer called midline carcinoma,

เราเรียกมันว่า มิดไลน์ คาร์ซิโนมา

และเรื่องของโปรตีน

about the undruggable protein target that causes this cancer,

โปรตีนที่หายามาจับไม่ได้ ที่ทำให้เกิดโรคมะเร็งนี้

มันมีชื่อว่า BRD4

called BRD4,

and about a molecule developed at my lab at Dana-Farber Cancer Institute,

และเกี่ยวกับโมเลกุล

ซึ่งพัฒนามาจากห้องแล็ปของสถาบันมะเร็ง Dana Farber

called JQ1,

ที่มีชื่อว่า JQ1 ซึ่งตั้งตามชื่อของ Jun Qi

which we affectionately named for Jun Qi,

นักเคมีที่คิดโมเลกุลนี้ขึ้นมา

the chemist that made this molecule.

Now, BRD4 is an interesting protein.

BRD4 เป็นโปรตีนที่น่าสนใจ

You might ask: with all the things cancer's trying to do to kill our patient,

คุณอาจจะสงสัย เจ้ามะเร็งที่พยายามจะฆ่าผู้ป่วยอยู่นี่

มันรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นมะเร็ง

how does it remember it's cancer?

เมื่อพันธุกรรมของพันเกลียวเข้าด้วยกัน

When it winds up its genome,

divides into two cells and unwinds again,

แบ่งตัวเป็นสองเซลล์และคลายเกลียวอีกครั้ง

why does it not turn into an eye, into a liver,

ทำไมเซลล์มะเร็งมันถึงไม่กลายเป็นตา หรือกลายเป็นตับ

ทั้งๆที่มันมียีนทั้งหมดเพียงพอที่จะทำได้

as it has all the genes necessary to do this?

It remembers that it's cancer.

มันจำได้ว่ามันเป็นเซลล์มะเร็ง

And the reason is that cancer, like every cell in the body,

คำตอบก็คือ เซลล์มะเร็ง ก็เหมือนกับเซลล์อื่นๆในร่างกาย

มันจะมีโมเลกุลที่เหมือนเป็นที่คั่นหนังสือ

places little molecular bookmarks,

หรือกระดาษแปะเอาไว้

little Post-it notes,

that remind the cell, "I'm cancer; I should keep growing."

ที่คอยเตือนมันว่า "ฉันเป็นเซลล์มะเร็ง ฉันต้องเติบโตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"

และกระดาษ Post-it ที่แปะไว้เหล่านั้น

And those Post-it notes involve this and other proteins of its class --

เกี่ยวข้องกับโปรตีนนี้และโปรตีนอื่นๆที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน

ที่มีชื่อเรียกรวมกันว่า โบรโมโดเมน

so-called bromodomains.

So we developed an idea, a rationale,

เราจึงพัฒนาแนวคิดขึ้นมาอันนึง เป็นหลักการ

that perhaps if we made a molecule

ว่า ถ้าเราสามารสร้างโมเลกุล

that prevented the Post-it note from sticking

ที่ป้องกันไม่ให้มีข้อความมาแปะไว้ที่เซลล์มะเร็งได้

โดยกันไม่ให้ข้อความที่จะมาแปะเข้าไปใน

by entering into the little pocket

at the base of this spinning protein,

โพรงที่อยู่ที่ฐานของโปรตีนที่่กำลังหมุนนี้

then maybe we could convince cancer cells,

ถ้าทำได้ เราอาจจะสามารถสื่อสารกับเซลล์มะเร็งได้

certainly those addicted to this BRD4 protein,

โดยเฉพาะพวกเซลล์มะเร็งที่เสพติดโปรตีน BRD4

that they're not cancer.

ว่าพวกมันไม่ใช่มะเร็ง

And so we started to work on this problem.

ดังนั้นเราจึงเริ่มทำงานวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

We developed libraries of compounds

เราพัฒนาสารขึ้นมาปริมาณหนึ่ง

และในที่สุดเราก็ได้สารตัวหนึ่งและสารอื่นที่คล้ายกัน

and eventually arrived at this and similar substances

เราเรียกมันว่า JQ1

called JQ1.

Now, not being a drug company,

เนื่องจากเราไม่ใช่บริษัทยา

we could do certain things, we had certain flexibilities,

เรามีความยืดหยุ่นที่จะทำบางอย่าง

that I respect that a pharmaceutical industry doesn't have.

ซึ่งบริษัทยาทั่วไปไม่สามารถทำได้

We just started mailing it to our friends.

เราเริ่มที่จะส่งข้อมูลนี้ให้เพื่อนๆ

ห้องแล็ปของผมค่อนข้างเล็ก

I have a small lab.

We thought we'd just send it to people and see how the molecule behaves.

เราจึงส่งไปหาคนอื่นๆเพื่อดูว่าโมเลกุลมันทำงานเป็นอย่างไร

เราส่งตัวอย่างไปที่อ๊อกซ์ฟอรด์ ประเทศอังกฤษ

We sent it to Oxford, England,

ที่ซึ่งนักถ่ายภาพคริสตัลด้วยเอ็กซ์เรย์ที่นั่นได้ถ่ายภาพนี้

where a group of talented crystallographers provided this picture,

ซึ่งช่วยให้เราเข้าใจ

which helped us understand exactly how this molecule is so potent

ว่าทำไมโมเลกุลนี้จึงมีประสิทธิภาพสุงในการจับโปรตีนนี้

for this protein target.

It's what we call a perfect fit of shape complementarity,

เราเรียกว่ารูปร่างมันเข้ากันได้อย่างพอดี

อย่างกับมือและถุงมือ

or hand in glove.

มะเร็งนี้พบได้น้อยมาก

Now, this is a very rare cancer,

มะเร็งที่ชอบโปรตีน BRD4 มาก

this BRD4-addicted cancer.

เราจึงทำการทดลองด้วยตัวอย่างมะเร็ง

And so we worked with samples of material

that were collected by young pathologists at Brigham and Women's Hospital.

ที่เราได้จากหมอพยาธิวิทยา แห่งโรงพยาบาล Brigham Women

และเมื่อเราให้สารนี้กับเซลล์มะเร็ง

And as we treated these cells with this molecule,

we observed something really striking.

ผลที่ได้ค่อนข้างชัดเจน

เซลล์มะเร็ง

The cancer cells --

small, round and rapidly dividing,

เซลล์เล็กๆ กลมๆ และแบ่งตัวเร็ว

grew these arms and extensions.

เริ่มมีแขนขาและรอยยื่นออกมา

They were changing shape.

หน้าตาพวกมันเริ่มเปลี่ยนไป

In effect,

ผลที่ได้คือ เซลล์มะเร็ง

the cancer cell was forgetting it was cancer

มันเริ่มลืมไปว่ามันเป็นเซลล์มะเร็ง

และเริ่มเปลี่ยนเป็นเซลล์ปกติ

and becoming a normal cell.

มันทำให้เราตื่นเต้นกันมา

This got us very excited.

ขั้นต่อไปคือเอาโมเลกุลนี้ไปทดลองกับหนุ

The next step would be to put this molecule into mice.

The only problem was there's no mouse model of this rare cancer.

แต่ปัญหาคือ เราไม่มีหนูทดลองสายพันธุ์ที่เป็นมะเร็งนี้

ในขณะที่เรากำลังทดลองอยู่นั้น

And so at the time we were doing this research,

I was caring for a 29-year-old firefighter from Connecticut

ผมกำลังรักษานักดับเพลิงวัย 29 ปีจากรัฐคอนเนคติกัต คนหนึี่ง

ซึ่งป่วยอยู่ในระยะสุดท้าย

who was very much at the end of life

with this incurable cancer.

ด้วยมะเร็งชนิดนี้

This BRD4-addicted cancer was growing throughout his left lung.

มะเร็งที่ชอบโปรตีน BRD4 นี้

กำลังลุกลามเต็มปอดด้านซ้ายของเขา

And he had a chest tube in that was draining little bits of debris.

เราจึงต้องใส่ท่อระบายน้ำออกจากช่องเยื่อหุ้มปอดเขา

และทุกๆรอบที่พยาบาลเปลียนเวร

And every nursing shift, we would throw this material out.

ก็ต้องมาเทน้ำและเนื้อมะเร็งเหล่านี้ทิ้ง

And so we approached this patient

ดังนั้นเราจึงขออนุญาตผู้ป่วยรายนี้

and asked if he would collaborate with us.

ว่าเขายินดีร่วมมือกับเราหรือไม่

Could we take this precious and rare cancerous material

เราขอตัวอย่างชิ้นเนื้อมะเร็งที่ออกมา

from this chest tube

จากท่อระบายในช่องเยื่อหุ้มปอด

and drive it across town and put it into mice

และนำเนื้อเยื่อเหล่านี้มาใส่ในหนู

and try to do a clinical trial at a stage that with a prototype drug,

และพยายามที่จะทำการวิจัย

และทดลองกับยาใหม่นี้

well, that would be, of course, impossible

ซึ่งเราไม่สามารถที่จะทำการทดลองนี้ในคนได้ เนื่องจากเหตุผลทางจริยธรรม

and, rightly, illegal to do in humans.

ซึ่งเขาก็ยินยอมให้เราทำ

And he obliged us.

At the Lurie Family Center for Animal Imaging,

ณ.สถาบันภาพรังสีในสัตว์ Lurie Family Center

our colleague, Andrew Kung, grew this cancer successfully in mice

เพื่อนร่วมงานผม แอนดรูว์ คัง ทำให้มะเร็งชนิดนี้โตในหนูได้สำเร็จ

โดยไม่ต้องแม้แต่จะนำไปเพาะเลี้ยงก่อน

without ever touching plastic.

And you can see this PET scan of a mouse -- what we call a pet PET.

และนี่เป็นภาพ PET สแกนของหนู ซึ่งเราเรียกมันว่า เพ็ดเพ็ด

มะเร็งมันเติบโต

The cancer is growing

as this red, huge mass in the hind limb of this animal.

ดังที่เห็นสีแดงนี้ เป็นก้อนใหญ่ที่ขาหลังของหนู

และเมื่อเรารักษามันด้วยยาใหม่

And as we treat it with our compound,

ก้อนมะเร็งที่หิวโหยน้ำตาลนี้

this addiction to sugar,

ซึ่งเติบโตอย่างรวดเร็ว จางลง

this rapid growth, faded.

And on the animal on the right,

และในหนูที่อยู่ด้านขวา

you see that the cancer was responding.

คุณจะเห็นว่ามะเร็งมันตอบสนองต่อการรักษา

We've completed, now, clinical trials

ขณะนี้งานวิจัยทางคลินิกของเรา

ในหนูทดลองสี่ตัวได้เสร็จสิ้นลงแล้ว

in four mouse models of this disease.

และทุกครั้งที่ทดลอง เราได้ผลเหมือนเดิมทุกครั้ง

And every time, we see the same thing.

The mice with this cancer that get the drug live,

หนูที่ได้ยามะเร็งนี้ มีชีวิตรอด

และหนูที่ไม่ได้ยา เสียชีวิตอย่างรวดเร็ว

and the ones that don't rapidly perish.

เราจึงเริ่มที่จะสงสัยว่า

So we started to wonder,

what would a drug company do at this point?

ณ.จุดนี้ถ้าเป็นบริษัทยาจะทำอย่างไรต่อ

Well, they probably would keep this a secret

พวกเขาคงต้องเก็บมันเป็นความลับ

until they turn the prototype drug

จนกระทั่งเขาสามารถเปลี่ยนยาต้นแบบ

into an active pharmaceutical substance.

เป็นยาที่สามารถนำมารักษาได้จริง

แต่เรากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

So we did just the opposite.

เราจึงได้ตีพิมพ์งานวิจัย

We published a paper that described this finding

ของการค้นพบนี้

at the earliest prototype stage.

ตั้งแต่ระยะเริ่มแรกของการค้นพบ

We gave the world the chemical identity of this molecule,

เราเปิดเผยข้อมูลทางเคมีของโมเลกุลนี้สูสาธารณะ

typically a secret in our discipline.

ซึ่งปกติมันควรจะเป็นความลับของเรา

We told people exactly how to make it.

เราบอกให้คนทั่วไปรู้ว่า จะสร้างโมเลกุลนี้ได้อย่างไร

เราให้อีเมล์ของเราไป

We gave them our email address,

suggesting that if they write us,

โดยแจ้งไปว่า ถ้าใครเขียนมาหาเรา

we'll send them a free molecule.

เราจะส่งตัวอย่างโมเลกุลให้

(Laughter)

หรืออาจจะพูดได้ว่า

We basically tried to create the most competitive environment

เราได้สร้างบรรยากาศแห่งการแข็งขันให้กับห้องแล็ปของเรา

for our lab as possible.

และนี่ก็ดันประสบความสำเร็จเสียด้วย

And this was, unfortunately, successful.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Because now, we've shared this molecule,

เป็นเพราะเราแบ่งปันโมเลกุลนี้

just since December of last year,

ตั้งแต่ธันวาคมของปีที่แล้ว

with 40 laboratories in the United States

ให้กับห้องแล็ป 40 แห่งในอเมริกา

และอีก 30 แห่งในยุโรป

and 30 more in Europe --

หลายๆแห่งเป็นบริษัทยา

many of them pharmaceutical companies,

seeking now to enter this space,

ที่กำลังหาทางที่จะเข้ามาศึกษา

to target this rare cancer that, thankfully right now,

วิธีรักษามะเร็งที่พบไม่บ่อยชนิดนี้

เป็นที่น่ายินดี ที่ในปัจจุบัน

is quite desirable to study in that industry.

มีความต้องการที่จะทำงานในอุตสาหกรรมนี้ค่อนข้างสูง

ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่เราได้รับกลับมาจากห้องแล็ปเหล่านี้

But the science that's coming back from all of these laboratories

เกี่ยวกับการนำโมเลกุลนี้ไปใช้

about the use of this molecule

ทำให้เราเข้าใจ

has provided us insights we might not have had on our own.

สิ่งที่เราไม่สามารถรู้ได้จากการทำงานเพียงลำพัง

Leukemia cells treated with this compound

เซลล์มะเร็งเม็ดเลือดขาวที่ได้รับยานี้

turn into normal white blood cells.

เปลี่ยนกลับไปเป็นเม็ดเลือดขาวปกติ

Mice with multiple myeloma,

หนูที่เป็นโรคมะเร็ง multiple myeloma

an incurable malignancy of the bone marrow,

ซึ่งเป็นมะเร็งไขกระดูกที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาด

respond dramatically

ตอบสนองอย่างน่าอัศจรรย์

to the treatment with this drug.

ต่อการรักษาด้วยยานี้

You might know that fat has memory.

คุณอาจจะเคยได้ยินว่าเซลล์ไขมันมันมีความทรงจำ

ดีจังที่ผมมีตัวอย่างให้คุณเห็น

I'll nicely demonstrate that for you.

(Laughter)

In fact, this molecule

อันที่จริงแล้ว โมเลกุลนี้

prevents this adipocyte, this fat stem cell,

ป้องกันเซลล์ต้นกำเนิดของเซลล์ไขมันหรือ adipocyte

from remembering how to make fat,

ไม่ให้จำได้ว่าสร้างไขมันยังไง

such that mice on a high-fat diet,

หนูซึ่งเราให้กินอาหารไขมันสูง

like the folks in my hometown of Chicago --

เหมือนเพื่อนร่วมเมืองชิคาโกของผม

(Laughter)

ไม่เป็นไขมันสะสมที่ตับ

fail to develop fatty liver,

ซึ่งเป็นปัญหาทางสุขภาพที่สำคัญ

which is a major medical problem.

สิ่งที่เราได้เรียนรู้จากทำงานวิจัยนี้

What this research taught us --

not just my lab, but our institute,

ไม่เฉพาะแค่ที่แล็ปของผม แต่ทั้งสถาบัน

รวมไปถึงโรงเรียนแพทย์ Harvard

and Harvard Medical School more generally --

ว่าเรามีทรัพยากรที่พิเศษทางวิชาการ

is that we have unique resources in academia

สำหรับการค้นพบยาใหม่ๆ

for drug discovery;

that our center, which has tested perhaps more cancer molecules

สถาบันของเรา

ได้ทดสอบโมเลกุลสำหรับมะเร็งใหม่ๆ

in a scientific way

มากกว่าที่อื่น

than any other,

never made one of its own.

แต่เราไม่เคยผลิตออกมาเป็นตัวยา

For all the reasons you see listed here,

ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่คุณเห็นอยู่นี้

we think there's a great opportunity for academic centers

เราเชื่อว่ามันมีโอกาสที่ยิ่งใหญ่สำหรับสถาบันวิชาการ

to participate in this earliest, conceptually tricky

ที่จะมีส่วนร่วมตั้งแต่ต้น ซึ่งเ็ป็นช่วงที่ยาก

และใช้ความคิดสร้างสรรค์

and creative discipline

of prototype drug discovery.

ของการค้นพบยาต้นแบบ

แล้วจากนี้ จะมีอะไรต่อไป?

So what next?

We have this molecule, but it's not a pill yet.

เรามีโมเลกุลนี้แล้ว แต่มันยังไม่อยู่ในรูปของยา

มันยังไม่อยู่ในรูปที่กินได้

It's not orally bioavailable.

We need to fix it so we can deliver it to our patients.

เราต้องปรับอีก เพื่อทำให้มันใช้กับผู้ป่วยได้จริง

And everyone in the lab,

และทุกคนภายในแล็ป

especially following the interaction with these patients,

โดยเฉพาะคนที่ทำงานกับผู้ป่วยโดยตรง

แทบจะอดใจไม่ไหว

feels quite compelled to deliver a drug substance

ที่จะได้ใช้ยาที่พัฒนาจากโมเลกุลนี้

based on this molecule.

It's here where I'd say

ซึ่งณ.จุดนี้ ผมคงต้องพูดว่า

that we could use your help and your insights,

เราต้องการความรู้ ความช่วยเหลือ

your collaborative participation.

และการร่วมมือจากท่าน

Unlike a drug company, we don't have a pipeline

เราต่างจากบริษัทยา

เราไม่มีระบบการผลิตที่จะนำโมเลกุลนี้ไปพัฒนาต่อ

that we can deposit these molecules into.

เราไม่มีทีมนักขายและนักการตลาด

We don't have a team of salespeople and marketeers

to tell us how to position this drug against the other.

ที่จะบอกเราว่าจะวางตำแหน่งการตลาดแข่งกับยาอื่นๆอย่างไร

What we do have is the flexibility of an academic center

แต่ที่เรามีคือความยืดหยุ่นของการเป็นสถาบันวิชาการ

ที่จะทำงานร่วมกับคนที่มีความสามารถ มีแรงใจ

to work with competent, motivated,

enthusiastic, hopefully well-funded people

กระตือรือร้น และถ้าเป็นไปได้มีเงินสนับสนุนก้อนใหญ่

to carry these molecules forward into the clinic

ที่จะนำโมเลกุลนี้ไปศึกษาต่อในผู้ป่วย

while preserving our ability to share the prototype drug worldwide.

ในขณะเดียวกัน ก็ยังยินยอมให้เรา

แบ่งปันยาต้นแบบนี้กับคนทั่วโลก

This molecule will soon leave our benches

โมเลกุลนี้กำลังจะออกจากแล็ปของเรา

และไปสู่บริษัทก่อตั้งใหม่เล็กๆ

and go into a small start-up company called Tensha Therapeutics.

ที่มีชื่อว่า Tensha Therapeutiecs

And, really, this is the fourth of these molecules

และนี่เป็นโมเลกุลตัวที่ 4 ของกลุ่ม

to kind of "graduate" from our little pipeline

ที่ออกไปจากสายการผลิตยาเล็กๆของเรา

of drug discovery,

มีสองชนิดเป็นยาทา

two of which -- a topical drug for lymphoma of the skin

สำหรับมะเร็งต่อมน้ำเหลืองที่ผิวหนัง

and an oral substance for the treatment of multiple myeloma --

ยากินสำหรับรักษามะเร็งไขกระดูก

will actually come to the bedside for the first clinical trial

กำลังที่จะได้นำมาใช้กับผู้ป่วย

สำหรับงานวิจัยทางคลินิกในเดือนกค.ของปีนี้

in July of this year -- for us, a major and exciting milestone.

สำหรับเรา ถือว่าเป็นก้าวที่สำคัญและน่าตื่นเต้น

I want to leave you with just two ideas.

ผมอยากจะจบการสนทนาด้วยไอเดียสองข้อด้วยกัน

The first is: if anything is unique about this research,

ข้อแรกคือ

ถ้าการทำงานวิจัยนี้จะมีอะไรที่พิเศษ

it's less the science than the strategy.

ส่วนที่เป็นวิทยาศาสตร์นั้นพิเศษน้อยกว่าในส่วนกระบวนการ

This, for us, was a social experiment --

สำหรับเราแล้ว นี่เป็นการทดลองทางสังคม

การทดลองที่จะดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

an experiment in "What would happen if we were as open and honest

ถ้าเราเปิดกว้างและซื้อสัตย์

at the earliest phase of discovery chemistry research

ตั้งแต่ระยะแรกของการค้นพบโครงสร้างทางเคมี

as we could be?"

เท่าที่จะเป็นไปได้

This string of letters and numbers

ตัวอักษรและตัวเลขเหล่านี้

and symbols and parentheses

สัญลักษณ์และเครื่องหมายวงเล็บ

that can be texted, I suppose,

ซึ่งผมคิดว่าสามารถจะส่งเป็นข้อความได้

or Twittered worldwide,

หรือทวิต ไปทั่วโลก

เป็นสูตรเคมีของสารตั้งต้นของเรา

is the chemical identity of our pro compound.

It's the information that we most need from pharmaceutical companies,

มันเป็นข้อมูลที่เราต้องการมากที่สุด

จากบริษัทยา

the information on how these early prototype drugs might work.

ข้อมูล

ที่จะบอกเราว่ายาตั้งต้นเหล่านี้ทำงานยังไง

Yet this information is largely a secret.

แต่ข้อมูลเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นความลับ

And so we seek, really, to download

เราจึงได้นำ

กระบวนการที่ประสบความสำเร็จอย่างสวยงาน

from the amazing successes of the computer-science industry,

ของอุตสาหกรรมทางคอมพิวเตอร์ 2 หลักการด้วยกัน

two principles -- that of open source and that of crowdsourcing --

นั่นคือ โอเพนซอรส์และ crowdsourcing

เพื่อเร่งอย่างระมัดระวัง

to quickly, responsibly accelerate the delivery of targeted therapeutics

การพัฒนายาที่จำเพาะเหล่านี้

to patients with cancer.

ไปสู่ผู้ป่วยโรคมะเร็ง

Now, the business model involves all of you.

ปัจจุบันโมเดลทางธุรกิจเกี่ยวข้องกับคุณด้วย

This research is funded by the public.

งานวิจัยได้รับทุนสนับสนุนจากภาคประชาชาน

It's funded by foundations.

โดยได้รับทุนผ่านทางหลาย ๆ หน่วยงาน

And one thing I've learned in Boston

สิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้ในบอสตัน

is that you people will do anything for cancer, and I love that.

นั่นคือพวกคุณทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะมะเร็ง และผมก็ชื่นชม

พวกคุณขี่จักรยานข้ามรัฐ หรือเดินเพื่อการกุศล

You bike across the state, you walk up and down the river.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ผมไม่เห็นสิ่งเหล่านี้ในที่อื่นเลย

I've never seen, really, anywhere,

การช่วยเหลือที่พิเศษ

this unique support for cancer research.

สำหรับงานวิจัยทางมะเร็ง

And so I want to thank you

ดังนั้นผมอยากจะขอบคุณ

for your participation, your collaboration

สำหรับการมีส่วนร่วม

and most of all,

และที่สำคัญที่สุดคือ ความเชื่อมั่นที่คุณมีให้กับงานของเรา

for your confidence in our ideas.

(ปรบมือ)

(Applause)