Aimee Mullins: Changing my legs - and my mindset

Translator: Pimpawan Chaipanit Reviewer: Taweesak Paepimparath

Sheryl Shade: Hi, Aimee. Aimee Mullins: Hi.

เชอรีล: เอมีกับฉันตกลงกันว่า...หวัดดีค่ะเอมี; เอมี มัลลินส์: หวัดดีค่ะ

SS: Aimee and I thought we'd just talk a little bit,

เชอรีล: ตกลงกันว่า เราจะคุยแบบเป็นกันเองนะคะ

and I wanted her to tell all of you what makes her a distinctive athlete.

เธอจะมาเล่าให้ฟังว่าเธอเป็นนักกีฬาที่วิเศษขนาดนี้ได้ยังไง

AM: Well, for those of you who have seen the picture in the little bio --

เอมี: ใครที่เห็นประวัติฉันแล้ว

it might have given it away --

คงทราบดีนะคะ

I'm a double amputee, and I was born without fibulas in both legs.

ว่าฉันถูกผ่าตัดขาออก 2 ข้าง ฉันไม่มีกระดูกน่องมาตั้งแต่เกิด

I was amputated at age one,

ฉันผ่าตัดตอน 1 ขวบ

and I've been running like hell ever since, all over the place.

แต่นั้นมา ฉันก็วิ่งตลอด ไม่ว่าจะไปไหน

SS: Well, why don't you tell them how you got to Georgetown -- why don't we start there?

เชอรีล: เล่าเรื่องไปจอร์จทาวน์ให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ?

Why don't we start there?

ลองเริ่มจากตรงนั้นละกันค่ะ

AM: I'm a senior in Georgetown in the Foreign Service program.

เอมี: ฉันเป็นนักศึกษาที่จอร์จทาวน์ โครงการ Foreign Service

I won a full academic scholarship out of high school.

ฉันได้ทุนการศึกษาหลังจบ ม.ปลาย

They pick three students out of the nation every year

ทุกปี เค้าเลือกนักเรียน 3 คนจากทั่วประเทศ

to get involved in international affairs,

เพื่อมีส่วนร่วมในกิจการต่างประเทศ

and so I won a full ride to Georgetown

ฉันได้ทุนเต็มจำนวนไปเรียนจอร์จทาวน์

and I've been there for four years. Love it.

ฉันเรียนที่นั่น 4 ปี ฉันรักที่นั่นค่ะ

SS: When Aimee got there,

เชอรีล: ตอนเอมีไปถึงที่นั่น

she decided that she's, kind of, curious about track and field,

เธอรู้ตัวว่าสนใจในกรีฑา

so she decided to call someone and start asking about it.

เธอเลยหาข้อมูลดู

So, why don't you tell that story?

เล่าเรื่องนี้ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?

AM: Yeah. Well, I guess I've always been involved in sports.

เอมี: ใช่ค่ะ ฉันผูกพันกับกีฬาค่ะ

I played softball for five years growing up.

ฉันเล่นซอฟบอลอยู่ 5 ปี

I skied competitively throughout high school,

สมัย ม.ปลาย ฉันแข่งสกีตลอด

and I got a little restless in college

ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเลยรู้สึกแปลกๆ

because I wasn't doing anything for about a year or two sports-wise.

เพราะไม่ได้เล่นกีฬาอะไรเลยเป็นปีๆ

And I'd never competed on a disabled level, you know --

จริงๆ แล้วฉันไม่เคยแข่งกีฬาผู้พิการเลย

I'd always competed against other able-bodied athletes.

แข่งกับนักกีฬาปกติตลอด

That's all I'd ever known.

ก็นั่นแหละค่ะ

In fact, I'd never even met another amputee until I was 17.

ฉันไม่เคยเห็นใครผ่าตัดอวัยวะมาก่อน จนอายุ 17

And I heard that they do these track meets with all disabled runners,

ฉันได้ยินมาว่ามีการแข่งกีฬาประเภทลู่สำหรับผู้พิการ

and I figured, "Oh, I don't know about this,

ตอนนั้นฉันคิดแค่ จะแข่งแบบไหนกันนะ

but before I judge it, let me go see what it's all about."

ฉันเลยอยากเห็นด้วยตาตัวเองก่อน

So, I booked myself a flight to Boston in '95, 19 years old

ฉันเลยไปบอสตัน ตอนนั้นปี 95 ฉันอายุ 19

and definitely the dark horse candidate at this race. I'd never done it before.

ฉันลงสมัครอย่างม้ามืด เพราะไม่เคยแข่งวิ่งมาก่อน

I went out on a gravel track a couple of weeks before this meet

2-3 สัปดาห์ก่อนแข่ง ฉันลองวิ่งบนลู่กรวด

to see how far I could run,

ดูว่าจะวิ่งได้แค่ไหน

and about 50 meters was enough for me, panting and heaving.

แค่ 50 เมตร ก็หอบตัวโยนเลยค่ะ

And I had these legs that were made of

ตอนนั้นฉันใช้ขาที่ทำจาก

a wood and plastic compound, attached with Velcro straps --

ไม้และพลาสติกสังเคราะห์ มีตีนตุ๊กแก Velcro

big, thick, five-ply wool socks on --

ติดที่ถุงเท้าหนา 5 ชั้นทั้งใหญ่ทั้งหนา

you know, not the most comfortable things, but all I'd ever known.

ไม่ใช่อะไรที่สบายเลย แต่นั่นแหละค่ะ

And I'm up there in Boston against people

ที่บอสตัน ฉันลงสนามกับคู่แข่ง

wearing legs made of all things -- carbon graphite

ที่ใช้ขาคาร์บอนแกรไฟต์

and, you know, shock absorbers in them and all sorts of things --

ขาบางคนมีโช้คอัพ อะไรทำนองนั้น

and they're all looking at me like,

พวกเขามองฉันแบบ

OK, we know who's not going to win this race.

โอเค รู้แล้วล่ะใครจะได้ที่โหล่

And, I mean, I went up there expecting --

ฉันเข้าลู่วิ่ง ในใจคิด

I don't know what I was expecting --

ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าคิดอะไร

but, you know, when I saw a man who was missing an entire leg

รู้มั้ยคะ ฉันเห็นคนที่ขาดขาไปทั้งข้าง

go up to the high jump, hop on one leg to the high jump

แข่งกระโดดสูง ใช้ขาข้างเดียวกระโดด

and clear it at six feet, two inches ...

ได้ความสูง 6 ฟุต 2 นิ้ว

Dan O'Brien jumped 5'11" in '96 in Atlanta,

คนชนะทศกรีฑาที่แอตแลนต้า โดดได้ 5 ฟุต 11 นิ้ว

I mean, if it just gives you a comparison of --

เปรียบเทียบดูแล้วกันค่ะ

these are truly accomplished athletes,

ผู้พิการเหล่านี้เป็นนักกีฬาชั้นยอดนะคะ

without qualifying that word "athlete."

แม้จะถูกเรียกว่าผู้พิการก็เถอะ

And so I decided to give this a shot: heart pounding,

ฉันเลยตัดสินใจลงแข่งดูซักตั้ง ใจฉันเต้นรัว

I ran my first race and I beat the national record-holder

แข่งวิ่งครั้งแรก ฉันชนะคนที่ครองสถิติระดับประเทศ

by three hundredths of a second,

อยู่ 0.03 วินาที

and became the new national record-holder on my first try out.

กลายเป็นแชมป์หน้าใหม่ ในครั้งแรกที่ลงแข่ง

And, you know, people said,

รู้มั้ยคะ คนอื่นเค้าพูดว่า

"Aimee, you know, you've got speed -- you've got natural speed --

"เอมี รู้มั้ยคุณมีความไว คุณไวโดยธรรมชาติ

but you don't have any skill or finesse going down that track.

แต่คุณขาดทักษะและท่วงท่าจากการฝึกฝน

You were all over the place.

คุณวิ่งเปะปะสุดๆ

We all saw how hard you were working."

แต่เราเห็นว่าคุณพยายามแค่ไหน"

And so I decided to call the track coach at Georgetown.

ฉันเลยโทรหาโค้ชสอนวิ่งในจอร์จทาวน์

And I thank god I didn't know just how huge this man is in the track and field world.

ขอบคุณพระเจ้า ที่ฉันไม่รู้มาก่อนว่าโค้ชดังแค่ไหนในวงการกรีฑา

He's coached five Olympians, and

เค้าเป็นโค้ชให้นักกีฬาโอลิมปิกมาแล้ว 5 คน

the man's office is lined from floor to ceiling

ผนังออฟฟิศเต็มไปด้วย

with All America certificates

ประกาศนียบัตรนักกีฬา All American

of all these athletes he's coached.

ของคนที่เค้าเคยโค้ชให้

He's just a rather intimidating figure.

ดูน่าเกรงขามไม่ใช่เล่น

And I called him up and said, "Listen, I ran one race and I won ..."

ฉันโทรไปหาโค้ชแล้วบอกว่า "โค้ชคะ ฉันเคยลงแข่งมาครั้งนึงแล้ว ฉันชนะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

"I want to see if I can, you know --

ฉันแค่อยากลองดูว่า

I need to just see if I can sit in on some of your practices,

คือฉันอยากนั่งข้างสนามดูคุณสอน

see what drills you do and whatever."

ดูการฝึกสอนของคุณ"

That's all I wanted -- just two practices.

แค่นั้นแหละค่ะ แค่ 2 ครั้ง

"Can I just sit in and see what you do?"

ได้ไหมคะ แค่นั่งดูอยู่ขอบสนาม

And he said, "Well, we should meet first, before we decide anything."

โค้ชว่า "ให้เราเจอกันก่อน แล้วค่อยตัดสินอะไรดีกว่านะ"

You know, he's thinking, "What am I getting myself into?"

เค้าคงคิดว่า "นี่เรื่องอะไรกัน?"

So, I met the man, walked in his office,

ฉันเลยไปพบเค้า ที่ออฟฟิศ

and saw these posters and magazine covers of people he has coached.

เห็นโปสเตอร์และปกนิตยสารมีรูปนักกีฬาที่เค้าเคยฝึก

And we got to talking,

เรานั่งลงแล้วคุยกัน

and it turned out to be a great partnership

แล้วมันก็เป็นการร่วมมือที่แสนวิเศษ

because he'd never coached a disabled athlete,

เพราะเค้าไม่เคยฝึกผู้พิการมาก่อน

so therefore he had no preconceived notions

เลยไม่ได้ตั้งแง่ว่า

of what I was or wasn't capable of,

อะไรที่ฉันทำได้และทำไม่ได้

and I'd never been coached before.

ฉันเองก็ไม่เคยมีโค้ชมาก่อน

So this was like, "Here we go -- let's start on this trip."

เราทั้งคู่เลยรู้สึกเหมือนได้ลองอะไรใหม่ๆ

So he started giving me four days a week of his lunch break,

โค้ชให้เวลาฉันสัปดาห์ละ 4 วันช่วงพักกลางวัน

his free time, and I would come up to the track and train with him.

ที่เค้าว่าง ให้ฉันมาลู่วิ่งแล้วฝึกกับเค้า

So that's how I met Frank.

นั่นแหละค่ะ ที่ฉันได้รู้จักแฟรงค์

That was fall of '95. But then, by the time that winter was rolling around,

นั่นตอนฤดูใบไม้ร่วงปี 95 พอฤดูหนาวย่างเข้ามา

he said, "You know, you're good enough.

เค้าบอกว่า "รู้มั้ย เธอเก่งพอแล้วนะ

You can run on our women's track team here."

มาวิ่งให้ทีมหญิงของเราได้แล้ว

And I said, "No, come on."

ฉันบอก "โค้ชล้อฉันเล่นน่า"

And he said, "No, no, really. You can.

เค้าบอก "ไม่นะ พูดจริงๆ เธอทำได้

You can run with our women's track team."

เธอมาวิ่งให้ทีมหญิงของเราได้"

In the spring of 1996, with my goal of making the U.S. Paralympic team

ฤดูใบไม้ผลิปี 1996 ด้วยเป้าหมายจะเข้าทีมพาราลิมปิกสหรัฐฯ

that May coming up full speed, I joined the women's track team.

ในเดือนพฤษภาคมที่ใกล้จะถึง ฉันก็เข้าทีมนักวิ่งหญิง

And no disabled person had ever done that -- run at a collegiate level.

ไม่มีผู้พิการคนไหนเคยทำมาก่อน วิ่งแข่งระดับมหาวิทยาลัย

So I don't know, it started to become an interesting mix.

ไม่รู้สิคะ มันผสมได้น่าสนใจดี

SS: Well, on your way to the Olympics,

เชอรีล: ลองเล่าถึงเส้นทางสู่โอลิมปิกสิคะ

a couple of memorable events happened at Georgetown.

สัก 2-3 เรื่องที่น่าจดจำที่จอร์จทาวน์

Why don't you just tell them?

ลองเล่าหน่อยค่ะ

AM: Yes, well, you know, I'd won everything as far as the disabled meets --

เอมี: ค่ะ ฉันชนะทุกการแข่งขันสำหรับผู้พิการ

everything I competed in -- and, you know, training in Georgetown

ทุกประเภทเลยนะคะ แต่กับการฝึกซ้อมที่จอร์จทาวน์

and knowing that I was going to have to get used to

รู้เลยว่าต้องทำตัวให้ชินกับ

seeing the backs of all these women's shirts --

การวิ่งตามหลังนักวิ่งหญิงเหล่านั้น

you know, I'm running against the next Flo-Jo --

ฉันฝึกร่วมกับอนาคตนักกีฬาระดับประเทศ

and they're all looking at me like,

พวกเค้ามองฉันอย่าง

"Hmm, what's, you know, what's going on here?"

นี่เธอใครกันเนี่ย

And putting on my Georgetown uniform

ฉันสวมยูนิฟอร์มจอร์จทาวน์

and going out there and knowing that, you know,

ฝึกซ้อมที่นั่น ในใจคิดเพียงว่า

in order to become better -- and I'm already the best in the country --

จะให้เก่งกว่านี้ ซึ่งฉันก็เก่งที่สุดแล้วเทียบกับผู้พิการ

you know, you have to train with people who are inherently better than you.

ฉันต้องฝึกซ้อมร่วมกับนักกีฬาปกติ

And I went out there and made it to the Big East,

ฉันเลยฝึกซ้อมจนได้ลงแข่ง Big East

which was sort of the championship race at the end of the season.

เป็นการชิงแชมป์ระดับมหาวิทยาลัยช่วงสิ้นฤดูกาล

It was really, really hot.

อากาศที่นั่นร้อนมากๆ

And it's the first --

และเป็นครั้งแรก

I had just gotten these new sprinting legs that you see in that bio,

ที่ฉันได้ขาวิ่งคู่ใหม่มา เหมือนในรูปชีวประวัติฉัน

and I didn't realize at that time that

ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่า

the amount of sweating I would be doing in the sock --

เหงื่อจะออกเท่าไรในถุงเท้าที่ใส่

it actually acted like a lubricant

เหมือนมันเป็นสารหล่อลื่น

and I'd be, kind of, pistoning in the socket.

เหมือนมีลูกสูบขึ้นลงอยู่ที่ข้อต่อ

And at about 85 meters of my 100 meters sprint, in all my glory,

ฉันวิ่งได้ 85 เมตรจาก 100 เมตร เส้นชัยอยู่แค่เอื้อม

I came out of my leg.

ขาวิ่งฉันก็หลุด

Like, I almost came out of it, in front of, like, 5,000 people.

หลุดเกือบทั้งขา ต่อหน้าผู้ชม 5,000 คน

And I, I mean, was just mortified --

ฉันกลัวจนตัวชาไปหมด

because I was signed up for the 200, you know, which went off in a half hour.

แต่ฉันลงชื่อ 200 เมตรไปแล้วด้วย ซึ่งจะเริ่มในอีก 30 นาที

(Laughter)

(หัวเราะ)

I went to my coach: "Please, don't make me do this."

ฉันไปหาโค้ช "ขอเถอะค่ะ อย่าให้ฉันต้องวิ่งเลย"

I can't do this in front of all those people. My legs will come off.

ต่อหน้าพวกเขาฉันวิ่งไม่ได้หรอก ขาฉันต้องหลุดออกมาแน่ๆ

And if it came off at 85 there's no way I'm going 200 meters.

มันหลุดที่ 85 เมตร ให้วิ่ง 200 เมตรนี่ไม่มีทางเลย

And he just sat there like this.

แต่โค้ชก็นั่งเฉย

My pleas fell on deaf ears, thank god.

เหมือนฉันคุยกับคนหูหนวก แต่ขอบคุณพระเจ้า

Because you know, the man is from Brooklyn;

เขาเป็นคนบรู๊กลิน

he's a big man. He says, "Aimee, so what if your leg falls off?

ตัวโต โค้ชบอกว่า "เอมี ถ้าขาเทียมเธอหลุดน่ะเหรอ?

You pick it up, you put the damn thing back on,

เธอก็หยิบมันขึ้นมา ใส่เข้าไปใหม่

and finish the goddamn race!"

วิ่งให้ครบรอบซะ!"

(Laughter) (Applause)

(ปรบมือ)

And I did. So, he kept me in line.

ฉันทำตามที่โค้ชบอก เค้าปรับให้ฉันเข้าร่องเข้ารอย

He kept me on the right track.

ให้ฉันอยู่ในลู่ที่ถูกต้อง

SS: So, then Aimee makes it to the 1996 Paralympics,

เชอรีล: และด้วยเหตุนี้ เอมีจึงไปถึงพาราลิมปิก 1996

and she's all excited. Her family's coming down -- it's a big deal.

เธอตื่นเต้นมาก ครอบครัวเธอก็มาชม เป็นอะไรที่สำคัญมาก

It's now two years that you've been running?

ตอนนี้เธอ วิ่งมาได้ 2 ปีแล้วใช่มั้ย?

AM: No, a year.

เอมี: ไม่ค่ะ แค่ปีเดียว

SS: A year. And why don't you tell them what happened

เชอรีล: ปีเดียว ลองเล่าเรื่อง

right before you go run your race?

ก่อนการแข่งขันให้ฟังหน่อยสิคะ

AM: Okay, well, Atlanta.

เอมี: โอเคค่ะ ที่แอตแลนตา

The Paralympics, just for a little bit of clarification,

ขยายความสักหน่อยนะคะ พาราลิมปิก คือ

are the Olympics for people with physical disabilities --

โอลิมปิกสำหรับผู้พิการทางร่างกาย

amputees, persons with cerebral palsy, and wheelchair athletes --

ผู้ปราศจากแขนหรือขา ผู้เป็นโรคสมองพิการ ผู้ที่นั่งรถเข็น

as opposed to the Special Olympics,

ซึ่งตรงข้ามกับ สเปเชียล โอลิมปิกส์

which deals with people with mental disabilities.

ที่จัดขึ้นสำหรับผู้พิการทางสติปัญญา

So, here we are, a week after the Olympics and down at Atlanta,

โอเคค่ะ หนึ่งสัปดาห์หลังโอลิมปิก ที่แอตเลนตา

and I'm just blown away by the fact that

ฉันตื่นเต้นมากเพราะว่า

just a year ago, I got out on a gravel track and couldn't run 50 meters.

ปีที่แล้ว วิ่งลู่กรวด แค่ 50 เมตรฉันยังทำไม่ได้

And so, here I am -- never lost.

ฉันมาถึงจุดนี้ ไม่เคยแพ้ใคร

I set new records at the U.S. Nationals -- the Olympic trials -- that May,

ฉันสร้างสถิติใหม่ระดับประเทศ รอบคัดเลือก พฤษภาคมปีนั้น

and was sure that I was coming home with the gold.

เลยมั่นใจว่าได้กลับบ้านพร้อมเหรียญทองแน่นอน

I was also the only, what they call "bilateral BK" -- below the knee.

ฉันเป็นคนเดียวที่ปราศจากท่อนขาใต้เข่าลงไป

I was the only woman who would be doing the long jump.

เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ลงแข่งกระโดดไกล

I had just done the long jump,

พอกระโดดเสร็จ

and a guy who was missing two legs came up to me and says,

ผู้เข้าแข่งขันมาบอกฉันว่า

"How do you do that? You know, we're supposed to have a planar foot,

"ทำได้ไง ต้องใช้เท้าแบนนะ

so we can't get off on the springboard."

เดี๋ยวขาหลุด"

I said, "Well, I just did it. No one told me that."

ฉันบอกว่า "ไม่รู้สิ ก็โดดไปแล้วนี่ ไม่เห็นใครเคยบอกเลย"

So, it's funny -- I'm three inches within the world record --

ตลกดีค่ะ อีก 3 นิ้วฉันก็เท่าสถิติโลก

and kept on from that point, you know,

จากจุดนั้นมา

so I'm signed up in the long jump -- signed up?

ฉันลงชื่อแข่งกระโดดไกล ลงชื่อ?

No, I made it for the long jump and the 100-meter.

ไม่ค่ะ ฉันเป็นตัวแทนกระโดดไกลและวิ่ง 100 เมตร

And I'm sure of it, you know?

แล้วฉันก็มั่นใจด้วย

I made the front page of my hometown paper

ฉันเป็นข่าวหน้าหนึ่ง นสพ. บ้านเกิดของฉัน

that I delivered for six years, you know?

ที่ฉันเคยเป็นเด็กส่ง นสพ. มา 6 ปี

It was, like, this is my time for shine.

เป็นช่วงเวลาแห่งการเจิดจรัส

And we're at the trainee warm-up track,

ตอนนั้นเราอยู่ที่ลู่สำหรับวอร์มอัพ

which is a few blocks away from the Olympic stadium.

จากโอลิมปิกสเตเดียมไป 2-3 ช่วงตึก

These legs that I was on, which I'll take out right now --

ฉันสวมขาแบบนี้ค่ะตอนนั้น จะเอาออกมาให้ดูนะคะ

I was the first person in the world on these legs.

ฉันเป็นคนแรกของโลกที่สวมขานี้

I was the guinea pig., I'm telling you,

เป็นหนูทดลอง ขาคู่นี้เสมือนเป็น

this was, like -- talk about a tourist attraction.

แหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวน่ะค่ะ

Everyone was taking pictures -- "What is this girl running on?"

ใครๆ ก็ถ่ายรูป คงคิดว่าฉันสวมอะไรวิ่งอยู่เนี่ย?

And I'm always looking around, like, where is my competition?

ฉันมองหาคู่แข่งของฉันอยู่

It's my first international meet.

เป็นครั้งแรก ที่ฉันแข่งนานาชาติ

I tried to get it out of anybody I could,

ฉันพยายามมองว่าคู่แข่งฉันอยู่ไหน

you know, "Who am I running against here?"

ว่าแข่งกับใคร พิการแบบไหน

"Oh, Aimee, we'll have to get back to you on that one."

"โอ้ เอมี เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกัน"

I wanted to find out times.

ฉันขอดูสถิติคนอื่นหน่อย

"Don't worry, you're doing great."

"ไม่ต้องห่วง เธอทำได้ สบายมาก"

This is 20 minutes before my race in the Olympic stadium,

จน 20 นาทีก่อนเข้าสู่การแข่งขันโอลิมปิก

and they post the heat sheets. And I go over and look.

เขาเอาตารางมาให้ดู

And my fastest time, which was the world record, was 15.77.

เวลาที่ดีที่สุดของฉัน ซึ่งทำลายสถิติคือ 15.77

Then I'm looking: the next lane, lane two, is 12.8.

ฉันดูสถิติของเลนที่สอง 12.8

Lane three is 12.5. Lane four is 12.2. I said, "What's going on?"

เลนที่สาม 12.5 เลนที่สี่ 12.2 ฉันอุทาน "นี่อะไรเนี่ย?"

And they shove us all into the shuttle bus,

แล้วเขาก็ไสพวกเราขึ้นรถบัส

and all the women there are missing a hand.

ทุกคนบนรถ มีมือแค่ข้างเดียว

(Laughter)

(หัวเราะ)

So, I'm just, like --

ฉันก็เลย

they're all looking at me like 'which one of these is not like the other,' you know?

ทุกคนมองมาที่ฉันอย่าง ไหนใครไม่เข้าพวก

I'm sitting there, like, "Oh, my god. Oh, my god."

ฉันได้แต่นั่งนึก "พระเจ้าช่วย ช่วยลูกด้วย"

You know, I'd never lost anything,

ฉันไม่เคยแพ้สักครั้ง

like, whether it would be the scholarship or, you know,

ไม่ว่าเรื่องทุนหรือเรื่องอะไร

I'd won five golds when I skied. In everything, I came in first.

ฉันชนะ 5 เหรียญทองตอนแข่งสกี ฉันเป็นที่ 1 ทุกเรื่อง

And Georgetown -- that was great.

และที่จอร์จทาวน์ มันดีมาก

I was losing, but it was the best training because this was Atlanta.

ฉันแพ้ก็จริง แต่เป็นการฝึกซ้อมที่ดีที่สุด มันทำให้ฉันได้มาแอตแลนต้า

Here we are, like, crème de la crème,

ซึ่งคัดมาแต่หัวกะทิทั้งนั้น

and there is no doubt about it, that I'm going to lose big.

ไม่ต้องสงสัยเลย ครั้งนี้ฉันคงแพ้หมดท่า

And, you know, I'm just thinking,

แล้วฉันก็นึกได้

"Oh, my god, my whole family got in a van

"ตายแล้ว ครอบครัวฉันล่ะ มาดูกันหมดเลย

and drove down here from Pennsylvania."

ขับรถมาตั้งไกล"

And, you know, I was the only female U.S. sprinter.

ฉันเป็นนักวิ่งหญิงระยะสั้นคนเดียวของสหรัฐฯ

So they call us out and, you know --

แล้วเค้าก็ประกาศชื่อพวกเรา

"Ladies, you have one minute."

"เหลือเวลาอีก 1 นาที"

And I remember putting my blocks in and just feeling horrified

ตอนฉันจะสวมขาวิ่ง ความกลัวเริ่มเข้ามา

because there was just this murmur coming over the crowd,

คนดูเริ่มส่งเสียงเชียร์แล้ว

like, the ones who are close enough to the starting line to see.

คนดูที่อยู่ใกล้จุดสตาร์ท จะมองเห็นฉัน

And I'm like, "I know! Look! This isn't right."

"ฉันรู้แล้ว ดูสิ นี่มันไม่ถูกนะเนี่ย"

And I'm thinking that's my last card to play here;

ฉันเลยปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า ไพ่ตายของดิฉัน

if I'm not going to beat these girls,

อย่างน้อย ถ้าไม่ชนะ

I'm going to mess their heads a little, you know?

ได้ปั่นหัวคนอื่นเล่นก็ยังดี

(Laughter)

(หัวเราะ)

I mean, it was definitely the "Rocky IV" sensation of me versus Germany,

ฉันรู้สึกเหมือนร็อกกี้ 4 แต่มาสู้กับเยอรมัน

and everyone else -- Estonia and Poland -- was in this heat.

นักวิ่งจาก เอสโตเนีย โปแลนด์ ก็ลงแข่งในรอบนี้

And the gun went off, and all I remember was

แล้วสัญญาณปืนก็ดังขึ้น สิ่งเดียวที่จำได้

finishing last and

คือฉันเข้าเส้นชัยคนสุดท้าย

fighting back tears of frustration and incredible -- incredible --

ฉันกลั้นน้ำตาของความสิ้นหวัง และความรู้สึกที่สุดจะ

this feeling of just being overwhelmed.

ล้นปรี่ออกมา

And I had to think, "Why did I do this?"

ฉันต้องย้อนมาคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่

If I had won everything -- but it was like, what was the point?

ฉันเคยชนะมาตลอด แล้วประเด็นคืออะไร?

All this training -- I had transformed my life.

ที่ฝึกฝนมา ที่ต้องเปลี่ยนชีวิตตัวเอง

I became a collegiate athlete, you know. I became an Olympic athlete.

มาเป็นนักกีฬามหาวิทยาลัย นักกีฬาโอลิมปิก

And it made me really think about how

เลยทำให้ฉันคิดได้ว่า ความสำเร็จมันอยู่ที่

the achievement was getting there.

การได้มาถึงจุดนี้

I mean, the fact that I set my sights, just a year and three months before,

เพราะฉันเริ่มตั้งเป้าหมายเมื่อปีกับ 3 เดือนก่อนหน้านั้น

on becoming an Olympic athlete and saying,

เพื่อมาเป็นนักกีฬาโอลิมปิก

"Here's my life going in this direction --

สมมุติชีวิตฉันกำลังไปทางนี้

and I want to take it here for a while,

แต่ฉันอยากให้มันมาอีกทางหนึ่ง

and just seeing how far I could push it."

ดูว่าจะพัฒนาไปได้ขนาดไหน

And the fact that I asked for help -- how many people jumped on board?

ตอนฉันต้องการความช่วยเหลือ หลายคนก็ลงมาช่วย

How many people gave of their time and their expertise,

หลายคนให้เวลา ให้ความรู้แก่ดิฉัน

and their patience, to deal with me?

ไหนจะให้ความอดทนอีกล่ะ

And that was this collective glory --

ชัยชนะที่ผ่านมาทั้งหมด

that there was, you know, 50 people behind me

มีอีก 50 คนทำงานอยู่เบื้องหลัง

that had joined in this incredible experience of going to Atlanta.

เป็นส่วนหนึ่งในประสบการณ์อันแสนวิเศษที่แอตแลนต้า

So, I apply this sort of philosophy now

ฉันก็เลยยึดหลักการอันนี้

to everything I do:

มาใช้ในทุกเรื่อง

sitting back and realizing the progression,

นั่งลงทบทวนพัฒนาการ

how far you've come at this day to this goal, you know.

ว่ามาได้ไกลแค่ไหนแล้ว

It's important to focus on a goal, I think, but

การโฟกัสที่เป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญค่ะ

also recognize the progression on the way there

แต่ก็ควรนึกถึงพัฒนาการที่ผ่านมา

and how you've grown as a person.

และการเติบโตทางความคิดของเรา

That's the achievement, I think. That's the real achievement.

นั่นต่างหากคือความสำเร็จ ความสำเร็จที่แท้จริง

SS: Why don't you show them your legs?

เชอรีล: โชว์ขาให้ดูหน่อยสิคะ

AM: Oh, sure.

เอมี: ได้เลยค่ะ

SS: You know, show us more than one set of legs.

เชอรีล: ขอดูมากกว่า 1 คู่ได้ไหมคะ?

AM: Well, these are my pretty legs.

เอมี: ค่ะ นี่คือขาคู่สวยของฉัน

(Laughter)

(หัวเราะ)

No, these are my cosmetic legs, actually,

นี่คือขาสำหรับเสริมสวยของดิฉัน

and they're absolutely beautiful.

มันสวยจริงๆ ค่ะ

You've got to come up and see them.

คุณต้องมาดู

There are hair follicles on them, and I can paint my toenails.

มีรูขุมขนด้วยนะคะ ทาสีเล็บเท้าก็ได้อีกต่างหาก

And, seriously, like, I can wear heels.

มันทำให้ฉันใส่ส้นสูงได้ค่ะ

Like, you guys don't understand what that's like

คุณคงไม่เข้าใจความรู้สึก

to be able to just go into a shoe store and buy whatever you want.

ของการจะซื้อรองเท้าคู่ไหนก็ได้ในร้าน

SS: You got to pick your height?

เชอรีล: คุณเลือกความสูงเอง?

AM: I got to pick my height, exactly.

เอมี: ค่ะ ฉันเลือกความสูงเอง

(Laughter)

(หัวเราะ)

Patrick Ewing, who played for Georgetown in the '80s,

แพทริค อีวิง เคยเล่นบาสให้จอร์จทาวน์ยุค 80

comes back every summer.

เค้ากลับไปทุกฤดูร้อน

And I had incessant fun making fun of him in the training room

ฉันสนุกมากเลยที่ได้อำเขาในห้องฝึก

because he'd come in with foot injuries.

เขามักเจ็บเท้าเข้ามาในห้อง

I'm like, "Get it off! Don't worry about it, you know.

ฉันหยอกว่า "ตัดทิ้งเลย ไม่ต้องห่วง

You can be eight feet tall. Just take them off."

คุณจะสูงแปดฟุตยังได้เลย ตัดทิ้งไปเถอะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

He didn't find it as humorous as I did, anyway.

เขาไม่ค่อยขำด้วยหรอกค่ะ แต่ช่างเถอะ

OK, now, these are my sprinting legs, made of carbon graphite,

นี่เป็นขาวิ่งระยะสั้นค่ะ ทำจากคาร์บอนแกรไฟต์

like I said, and I've got to make sure I've got the right socket.

ข้อต่อต้องถูกอัน

No, I've got so many legs in here.

ขาฉันเยอะเลย

These are -- do you want to hold that actually?

ช่วยถือให้หน่อยได้ไหมคะ?

That's another leg I have for, like, tennis and softball.

นั่นเป็นขาสำหรับเทนนิสและซอฟต์บอล

It has a shock absorber in it so it, like, "Shhhh," makes this neat sound

ข้างในมีโช้ค จะมีเสียง "ชู่" นิ่มๆ

when you jump around on it. All right.

ตอนคุณโดดไปมา

And then this is the silicon sheath I roll over,

นี่คือแผ่นซิลิโคน

to keep it on. Which, when I sweat,

ฉันม้วนขึ้นมาไม่ให้มันหลุด ตอนเหงื่อออก

you know, I'm pistoning out of it.

ไม่งั้นจะหลุด

SS: Are you a different height?

เชอรีล: ความสูงเปลี่ยนไหมคะ?

AM: In these?

เอมี: ตอนใส่ขานี้เหรอคะ?

SS: In these.

เชอรีล: ค่ะ

AM: I don't know. I don't think so.

เอมี: ไม่รู้สิคะ คงไม่หรอก

I may be a little taller. I actually can put both of them on.

อาจจะสูงขึ้นนิดนึง ที่จริงฉันใส่ 2 ข้างเลยก็ได้นะ

SS: She can't really stand on these legs. She has to be moving, so ...

เชอรีล: เธอยืนเฉยๆ บนขานี้ไม่ได้ค่ะ ต้องขยับ

AM: Yeah, I definitely have to be moving,

เอมี: ใช่ค่ะ ต้องขยับตลอดเลย

and balance is a little bit of an art in them.

ต้องให้ได้สมดุล เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง

But without having the silicon sock, I'm just going to try slip in it.

ฉันไม่ได้ใส่ปลอกซิลิโคน จะลองสวมขานี้ดู

And so, I run on these, and have shocked half the world on these.

ฉันวิ่งด้วยขาคู่นี้ ทำให้คนครึ่งโลกตะลึงมาแล้ว

(Applause)

(ปรบมือ)

These are supposed to simulate the actual form of a sprinter when they run.

มันจำลองลักษณะทางกายภาพของนักวิ่งระยะสั้น

If you ever watch a sprinter,

เวลาวิ่ง

the ball of their foot is the only thing that ever hits the track.

จมูกเท้าเป็นส่วนเดียวที่แตะพื้น

So when I stand in these legs,

เวลาฉันยืนบนขานี้

my hamstring and my glutes are contracted,

เอ็นร้อยหวายและบั้นท้ายจะเกร็งตัว

as they would be had I had feet and were standing on the ball of my feet.

อย่างที่มันควรจะเป็น หากฉันยืนด้วยจมูกเท้าของฉัน

(Audience: Who made them?)

(ผู้ฟัง: ใครเป็นคนผลิตครับ)

AM: It's a company in San Diego called Flex-Foot.

เอมี: บริษัทจากซานดิเอโก้ ชื่อเฟลกซ์ฟุตค่ะ

And I was a guinea pig, as I hope to continue to be

ฉันเป็นหนูทดลองและหวังว่าจะได้เป็นต่อไป

in every new form of prosthetic limbs that come out.

สำหรับขาเทียมรุ่นใหม่ๆ

But actually these, like I said, are still the actual prototype.

แต่นี่เป็นเพียงรุ่นต้นแบบน่ะค่ะ

I need to get some new ones because the last meet I was at, they were everywhere. You know,

ฉันต้องเปลี่ยนคู่ใหม่เพราะแข่งครั้งที่ผ่านมา

it's like a big -- it's come full circle.

พบบางอย่างยังไม่ลงตัวน่ะค่ะ

Moderator: Aimee and the designer of them will be at TEDMED 2,

พิธีกร: เอมีและคนออกแบบขาเทียมนี้จะมา TED Med 2 ครับ

and we'll talk about the design of them.

จะมาคุยเรื่องออกแบบกัน

AM: Yes, we'll do that.

เอมี: ใช่ค่ะ

SS: Yes, there you go.

เชอรีล: โอเคค่ะ

AM: So, these are the sprint legs, and I can put my other...

เอมี: นี่ก็คือขาวิ่งของฉัน ทีนี้ฉันจะสวม...

SS: Can you tell about who designed your other legs?

เชอรีล: บอกได้มั้ยคะ ใครออกแบบขาอีกคู่ของคุณ

AM: Yes. These I got in a place called Bournemouth, England,

เอมี: ขาคู่นี้มาจาก บอร์นมัธ ประเทศอังกฤษค่ะ

about two hours south of London,

ลงใต้จากลอนดอนมา 2 ชั่วโมง

and I'm the only person in the United States with these,

ฉันเป็นคนเดียวในสหรัฐฯ ที่มีขาแบบนี้

which is a crime because they are so beautiful.

น่าเศร้าค่ะ เพราะมันดูสวยมาก

And I don't even mean, like, because of the toes and everything.

ไม่ได้หมายถึงแค่เค้าทำได้สวยนะคะ

For me, while I'm such a serious athlete on the track,

คือ สำหรับฉันแล้ว เรื่องกีฬาฉันก็เอาจริงกับมัน

I want to be feminine off the track, and I think it's so important

แต่ฉันก็อยากจะเป็นผู้หญิงเมื่อแข่งเสร็จ สำคัญมากนะคะ

not to be limited in any capacity,

ที่เราไม่ควรถูกจำกัดด้วยขอบเขตใดๆ

whether it's, you know, your mobility or even fashion.

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเคลื่อนไหวหรือแฟชั่น

I mean, I love the fact that I can go in anywhere

ฉันชอบเวลาที่ฉันสามารถไปได้ทุกที่

and pick out what I want -- the shoes I want, the skirts I want --

ได้เลือกซื้อรองเท้าหรือกระโปรงที่ชอบ

and I'm hoping to try to bring these over here

ฉันหวังว่าจะได้นำขาคู่นี้เข้ามาสหรัฐฯ

and make them accessible to a lot of people.

ให้คนอื่นได้รับโอกาสเช่นนี้บ้าง

They're also silicon.

มันทำจากซิลิโคนค่ะ

This is a really basic, basic prosthetic limb under here.

เป็นขาเทียมธรรมดาๆ นี่เอง

It's like a Barbie foot under this.

ไม่ต่างอะไรจากขาของตุ๊กตาบาร์บี้เลยค่ะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

It is. It's just stuck in this position,

มันจะอยู่ท่านี้ตลอดแหละค่ะ

so I have to wear a two-inch heel.

ฉันต้องสวมส้นสูง 2 นิ้ว

And, I mean, it's really -- let me take this off so you can see it.

เดี๋ยวฉันขอถอดนี่ออกก่อน คุณจะได้เห็น

I don't know how good you can see it, but, like, it really is.

ไม่รู้จะเห็นชัดรึเปล่านะคะ

There're veins on the feet, and then my heel is pink,

นี่ค่ะมีเส้นเลือด แล้วที่ส้นก็สีออกชมพู

and my Achilles' tendon -- that moves a little bit.

ตรงนี้เอ็นร้อยหวาย ขยับได้นิดๆ

And it's really an amazing store. I got them a year and two weeks ago.

เป็นขาคู่ที่วิเศษมากค่ะ ฉันได้มาเมื่อปีกับอีก 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา

And this is just a silicon piece of skin.

ผิวหนังทำจากซิลิโคนค่ะ

I mean, what happened was, two years ago

เรื่องของเรื่องก็คือเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

this man in Belgium was saying, "God,

ชายคนนึงที่เบลเยี่ยมพูดว่า พระเจ้า

if I can go to Madame Tussauds' wax museum

ถ้าผมไปพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ

and see Jerry Hall replicated down to the color of her eyes,

แล้วหุ่นขี้ผึ้งที่นั่นเหมือนคนจริงๆ แม้กระทั่งสีของนัยน์ตา

looking so real as if she breathed,

เหมือนจริงอย่างกับหุ่นจะหายใจได้

why can't they build a limb for someone

ทำไมเค้าไม่ทำแขนขาเทียม

that looks like a leg, or an arm, or a hand?"

ให้ดูเหมือนขาจริงๆ แขนจริงหรือมือจริง ออกมาล่ะ

I mean, they make ears for burn victims.

นึกดูสิ เค้าทำหูเทียมให้คนที่ถูกไฟลวก

They do amazing stuff with silicon.

เค้าใช้ซิลิโคนทำได้วิเศษจริงๆ ค่ะ

SS: Two weeks ago, Aimee was up for the Arthur Ashe award at the ESPYs.

เชอรีล: 2 สัปดาห์ที่แล้ว เอมีได้เข้าร่วม อาเธอร์ แอช อวอร์ด ที่ ESPYs

And she came into town and she rushed around

พอเธอมาถึงก็รีบร้อนใหญ่เลย

and she said, "I have to buy some new shoes!"

บอกว่า "ฉันต้องซื้อรองเท้าใหม่"

We're an hour before the ESPYs,

เรามีเวลา 1 ชั่วโมงก่อนงานเริ่ม

and she thought she'd gotten a two-inch heel

เธอนึกว่าเธอเอาส้นสูง 2 นิ้วมา

but she'd actually bought a three-inch heel.

แต่จริงๆ แล้วที่เธอเอามาคือ 3 นิ้ว

AM: And this poses a problem for me,

เอมี: ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่สำหรับดิฉันค่ะ

because it means I'm walking like that all night long.

เพราะฉันจะต้องเดินตลอดคืน

SS: For 45 minutes. Luckily, the hotel was terrific.

เชอรีล: กว่า 45 นาที เราโชคดีที่โรงแรมให้บริการเราเป็นอย่างดี

They got someone to come in and saw off the shoes.

มีพนักงานมาเลื่อยส้นรองเท้าให้

(Laughter)

(หัวเราะ)

AM: I said to the receptionist -- I mean, I am just harried, and Sheryl's at my side --

เอมี: ฉันบอกเค้าไปว่า กำลังตกที่นั่งลำบาก มีเชอรีลอยู่ข้างฉัน

I said, "Look, do you have anybody here who could help me?

ฉันบอกว่า "มีใครพอจะช่วยดิฉันได้บ้างคะ

Because I have this problem ... "

ปัญหาเป็นอย่างนี้ อย่างนี้"

You know, at first they were just going to write me off, like,

ทีแรกพวกเขาทำท่าจะปฏิเสธ

"If you don't like your shoes, sorry. It's too late."

ประมาณว่า ถ้าคุณไม่ชอบรองเท้าของคุณ ก็ช่วยไม่ได้

"No, no, no, no. I've got these special feet

"ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ คือฉันต้องสวมเท้าคู่นี้ค่ะ

that need a two-inch heel. I have a three-inch heel.

ซึ่งต้องใช้ส้นสูง 2 นิ้ว แต่ที่ฉันมีมัน 3 นิ้ว

I need a little bit off."

ต้องตัดออกอีกหน่อย"

They didn't even want to go there.

แค่นั้นแหละค่ะ เค้าเลยไม่มากความ

They didn't even want to touch that one. They just did it.

ไม่ได้สาวความยาวอะไร เค้าเลยเลื่อยให้

No, these legs are great.

ขาคู่นี้ดีมากจริงๆ ค่ะ

I'm actually going back in a couple of weeks

อีก 2-3 สัปดาห์ ฉันจะไปให้เขา

to get some improvements.

ปรับปรุงอะไรหน่อย

I want to get legs like these made for flat feet

ฉันอยากได้ขาอย่างนี้แบบฝ่าเท้าเรียบ

so I can wear sneakers, because I can't with these ones.

จะได้ใส่รองเท้าผ้าใบได้ ตอนนี้มันไม่ได้

So... Moderator: That's it.

พิธีกร: โอเคครับ

SS: That's Aimee Mullins.

เชอรีล: และนี่คือ เอมี มัลลินส์ ค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)