Aimee Mullins: Changing my legs - and my mindset

اِیمی مالینز(Aimee Mullins): دویدن

Translator: Hadi MOOSAVI Reviewer: Ali Moeeny

Sheryl Shade: Hi, Aimee. Aimee Mullins: Hi.

چریل (Cheryl): ایمی و من فکر کردیم -- سلام، ایمی. ایمی مالینز: سلام

SS: Aimee and I thought we'd just talk a little bit,

چریل: ایمی و من فکر کردیم چند کلمه صحبت کنیم.

and I wanted her to tell all of you what makes her a distinctive athlete.

و من ازش خواستم که به همه شما توضیح بده که چه چیزی اون رو تبدیل به یک ورزشکار متمایز کرده.

AM: Well, for those of you who have seen the picture in the little bio --

ایمی: خب، کسایی از شما که اون عکس رو در اون زندگینامۀ مختصر دیدید،

it might have given it away --

احتمالاً براتون روشن شده.

I'm a double amputee, and I was born without fibulas in both legs.

من از ناحیه دو پا مقطوع العضو هستم و بدون استخوان کوچک ساق در هر دو پا متولد شدم.

I was amputated at age one,

در یک سالگی پاهای من رو قطع کردند،

and I've been running like hell ever since, all over the place.

و از اون موقع تا حالا فقط می دَوم، همه جا.

SS: Well, why don't you tell them how you got to Georgetown -- why don't we start there?

چریل: خب، چرا بهشون نمیگی که چطور به [دانشگاه] جرج تاون (Georgetown) رفتی؟

Why don't we start there?

چرا از اونجا شروع نکنیم؟

AM: I'm a senior in Georgetown in the Foreign Service program.

ایمی: من در دانشگاه جرج تاون، دانشجوی سال آخر رشتۀ امور خارجه هستم.

I won a full academic scholarship out of high school.

من در دوران دبیرستان برنده یک کمک هزینه کامل برای تحصیل در دانشگاه شدم.

They pick three students out of the nation every year

اونها هر سال سه دانش آموز را از کل کشور را انتخاب میکنند

to get involved in international affairs,

تا مشغول به تحصیل در مسائل بین الملل بشوند،

and so I won a full ride to Georgetown

و اینطور شد که من راهیِ دانشگاه جرج تاون شدم

and I've been there for four years. Love it.

و سالهاست که اونجا هستم. دوستش دارم.

SS: When Aimee got there,

چریل: وقتی ایمی اونجا رسید،

she decided that she's, kind of, curious about track and field,

احساس کرد انگار میخواد بیشتر در مورد دو و میدانی بدونه،

so she decided to call someone and start asking about it.

برای همین تصمیم گرفت که به یکی زنگ بزنه و در مورد این رشته ازش سوال بپرسه.

So, why don't you tell that story?

پس، چرا اون داستان رو تعریف نمیکنی؟

AM: Yeah. Well, I guess I've always been involved in sports.

ایمی: آره. خب، من فکر میکنم همیشه دنبال ورزش بودم.

I played softball for five years growing up.

من پنج سال سافت بال (softball) بازی میکردم و با این بازی بزرگ شدم.

I skied competitively throughout high school,

در دوران دبیرستان در مسابقات اسکی شرکت می کردم،

and I got a little restless in college

و در کالج قدری عصبی و بی قرار بودم

because I wasn't doing anything for about a year or two sports-wise.

چون تقریباً یکی دو سال می شد که من هیچ ورزشی نمیکردم.

And I'd never competed on a disabled level, you know --

و من هیچ وقت در سطح معلولین مسابقه نداده بودم، می دونید.

I'd always competed against other able-bodied athletes.

همیشه با ورزشکارهای سالم مسابقه داده بودم.

That's all I'd ever known.

و تا اون موقع فقط همین رو می دونستم.

In fact, I'd never even met another amputee until I was 17.

حقیفتش، من تا سن هفده سالگی هیچ مقطوع العضو دیگه ای رو ندیده بودم.

And I heard that they do these track meets with all disabled runners,

و من خبر دار شدم که، می دونید، اونها این مسابقات دو میدانی رو با دونده های معلول برگزار می کنند،

and I figured, "Oh, I don't know about this,

و من با خودم گفتم، اوه، من در این مورد چیزی نمی دونم،

but before I judge it, let me go see what it's all about."

ولی قبل از این که قضاوتی بکنم، بگذار بروم و ببینم چطوره.

So, I booked myself a flight to Boston in '95, 19 years old

پس، برای خودم یک بلیط هواپیما به بوستون (Boston) گرفتم، سال 95 وقتی که 19 سال داشتم،

and definitely the dark horse candidate at this race. I'd never done it before.

و خب معلومه، در این مسابقه، هیچ کس من رو نمیشناخت. من هیچ وقت این کار رو قبلاً نکرده بودم.

I went out on a gravel track a couple of weeks before this meet

من دو هفته قبل از این مسابقه در یک جاده شنی دویدم

to see how far I could run,

که ببینم چقدر می تونم بدوم،

and about 50 meters was enough for me, panting and heaving.

و 50 متر برام کافی بود تا به نفس نفس بیفتم.

And I had these legs that were made of

و اون موقع جنس پاهایی که داشتم از

a wood and plastic compound, attached with Velcro straps --

ترکیب چوب و پلاستیک بود، که با تسمه های وِلکرو (Velcro) به هم وصل میشدند --

big, thick, five-ply wool socks on --

و جوراب پشمیِ 5 لایه کلفت بزرگ هم پوشیده بودم --

you know, not the most comfortable things, but all I'd ever known.

می دونید، چیز چندان راحتی نبود، تنها چیزی بود که تا اون موقع می دونستم.

And I'm up there in Boston against people

و در بوستون در مقابل کسایی ایستادم که

wearing legs made of all things -- carbon graphite

پاهایی از جنس های مختلف، کربن گرافیت

and, you know, shock absorbers in them and all sorts of things --

و، میدونید، پاهایی که ضربه گیر داشتند و خیلی چیزها،

and they're all looking at me like,

و اونها طوری به من نگاه می کردند که،

OK, we know who's not going to win this race.

آره، ما می دونیم کی در این مسابقه قرار نیست ببره، می دونید.

And, I mean, I went up there expecting --

و، می خوام بگم، من تا اونجا و از خودم انتظار داشتم --

I don't know what I was expecting --

نمی دونم چه انتظاری داشتم --

but, you know, when I saw a man who was missing an entire leg

ولی، می دونید، وقتی دیدم که مردی که یکی از پاهاش رو کاملاً از دست داده بود

go up to the high jump, hop on one leg to the high jump

برای پرش ارتفاع میره، لی لی کنان برای پرش ارتفاع میره

and clear it at six feet, two inches ...

و 6 فوت و 2 اینچ رو بدون نقص میپره ...

Dan O'Brien jumped 5'11" in '96 in Atlanta,

دَن اُبراین (Dan O'Brien) در سال 96 در آتلانتا (Atlanta) پنج فوت و یازده اینچ پرید،

I mean, if it just gives you a comparison of --

منظورم اینه که اگه یک مقایسه ای بکنید --

these are truly accomplished athletes,

اینها کسایی هستند که، می دونید، واقعاً ورزشکارهای خبره ای هستند

without qualifying that word "athlete."

با اینکه شرایط یک ورزشکار عادی رو ندارند.

And so I decided to give this a shot: heart pounding,

و بنابراین تصمیم گرفتم که یک امتحانی بکنم، می دونید، قلبم از هیجان می تپید،

I ran my first race and I beat the national record-holder

من اولین مسابقۀ خودم رو دویدم، و رکورد ملی رو شکستم

by three hundredths of a second,

به فاصله 3 صدم ثانیه

and became the new national record-holder on my first try out.

و در اولین سعی خودم رکورد دار ملی شدم.

And, you know, people said,

و، می دونید، مردم می گفتند که،

"Aimee, you know, you've got speed -- you've got natural speed --

"ایمی، میدونی، تو سرعت داری -- تو یک سرعت ذاتی داری --

but you don't have any skill or finesse going down that track.

ولی هیچ مهارت و ظرافتی تو دویدن نداری.

You were all over the place.

این طرف و اون طرف می دوی.

We all saw how hard you were working."

"همۀ ما دیدیم که چقدر سعی می کردی."

And so I decided to call the track coach at Georgetown.

و من تصمیم گرفتم که به مربی دو میدانی در دانشگاه جرج تاون تلفن بزنم.

And I thank god I didn't know just how huge this man is in the track and field world.

و خدا رو شکر که نمی دونستم این مرد چقدر در دنیای دو میدانی قوی و پرسابقه است.

He's coached five Olympians, and

اون تا حالا مربی 5 ورزشکار المپیک بوده و، می دونید،

the man's office is lined from floor to ceiling

در دفترش از سقف تا کف زمین

with All America certificates

هر گواهینامه ورزشی آمریکا پیدا میشه، می دونید،

of all these athletes he's coached.

و عکسهای همه ورزشکارهایی که مربی آنها بوده،

He's just a rather intimidating figure.

و نسبتاً آدم ترسناکیه.

And I called him up and said, "Listen, I ran one race and I won ..."

و من بهش زنگ زدم و گفتم: " گوش کن، من یک مسابقه رو دویدم و برنده شدم و ...

(Laughter)

(خنده)

"I want to see if I can, you know --

میخوام بدونم که آیا می تونید، میدونید --

I need to just see if I can sit in on some of your practices,

فقط میخواستم ببینم که آیا میتونم در بعضی از جلسات تمرینی شما بشینم،

see what drills you do and whatever."

که ببینم چه تمرینهایی انجام میدهید و از این حرفها."

That's all I wanted -- just two practices.

این تمام چیزی بود که میخواستم -- فقط دو تا جلسه تمرین.

"Can I just sit in and see what you do?"

میتونم فقط بشینم و ببینم که چه کار میکنید؟

And he said, "Well, we should meet first, before we decide anything."

و او گفت: " خب، قبل از هر تصمیمی، اول باید همدیگر رو ببینیم."

You know, he's thinking, "What am I getting myself into?"

می دونید، اون داشت فکر میکرد که داره خودش رو درگیر چه کاری میکنه؟"

So, I met the man, walked in his office,

پس، من اون مرد رو دیدم، وارد دفترش شدم،

and saw these posters and magazine covers of people he has coached.

و اون پوسترها و جلد مجله ها را که نشان میداد چه افرادی رو مربی گری کرده، دیدم.

And we got to talking,

و نشستیم و صحبت کردیم،

and it turned out to be a great partnership

و مشخص شد که اتفاقاً میتونیم همکاری خیلی خوبی داشته باشیم

because he'd never coached a disabled athlete,

چون اون هیچوقت مربی گری یک ورزشکار معلول رو نکرده بود،

so therefore he had no preconceived notions

و برای همین هیچ دید قبلی

of what I was or wasn't capable of,

نسبت به این نداشت که من چه کاری می توانم انجام بدهم و چه کاری را نمی توانم،

and I'd never been coached before.

و من هم که اصلاً شاگرد کسی نشده بودم،

So this was like, "Here we go -- let's start on this trip."

و این شد که گفتیم شروع کنیم -- این سفر رو شروع کنیم.

So he started giving me four days a week of his lunch break,

و بعد او 4 روز در هفته از وقت ناهارش رو به من اختصاص داد،

his free time, and I would come up to the track and train with him.

از وقت آزاد خودش، و من می آمدم در میدان و باهاش تمرین می کردم.

So that's how I met Frank.

و این داستان دیدار من با فرانک (Frank) بود.

That was fall of '95. But then, by the time that winter was rolling around,

ولی اون موقع پاییز سال 95 بود، وبعد وقتی که زمستان رسید،

he said, "You know, you're good enough.

او گفت: "میدونی، تو به اندازه کافی آمادگی داری.

You can run on our women's track team here."

تو میتونی اینجا در تیم دومیدانی بانوان بدوی."

And I said, "No, come on."

و من گفتم " نه، جدی نمیگی."

And he said, "No, no, really. You can.

و او گفت: " نه، نه، جدی میگم. میتونی.

You can run with our women's track team."

تو میتونی در تیم دو میدانی بانوان ما بدوی."

In the spring of 1996, with my goal of making the U.S. Paralympic team

بنابراین بهار سال 1996، به هدف رسیدن به تیم پاراالمپیک ایالات متحده

that May coming up full speed, I joined the women's track team.

در ماه می که به سرعت نزدیک میشد، من به تیم زنان پیوستم.

And no disabled person had ever done that -- run at a collegiate level.

و تا اون زمان هیچ فرد معلولی این کار رو نکرده بود -- که در سطح دانشگاهی بدود.

So I don't know, it started to become an interesting mix.

خلاصه نمیدونم، ترکیب جالبی شده بود.

SS: Well, on your way to the Olympics,

چریل: خب، چرا بهشون نمیگی که -- در مورد رسیدنت به المپیک --

a couple of memorable events happened at Georgetown.

ولی دو تا اتفاق به یاد موندنی در جرج تاون افتاد.

Why don't you just tell them?

چرا بهشون نمیگی؟

AM: Yes, well, you know, I'd won everything as far as the disabled meets --

ایمی: بله، خب، میدونید، من تا اون موقع در تمام مسابقات معلولین برنده بودم

everything I competed in -- and, you know, training in Georgetown

در هر چیزی که رقابت میکردم -- و میدونید، من در جرج تاون تمرین میکردم

and knowing that I was going to have to get used to

و میدونستم که باید عادت کنم که

seeing the backs of all these women's shirts --

پشت لباس زن های دیگر را ببینم و پشت سر آنها بدوم --

you know, I'm running against the next Flo-Jo --

میدونید، من در برابر فلو- جوی(Flo-Jo) آینده میدویدم

and they're all looking at me like,

و همه به من نگاه میکردند، مثلاً

"Hmm, what's, you know, what's going on here?"

همم، اینجا چه خبره؟ میدونید.

And putting on my Georgetown uniform

و، میدونید، من لباس فرم دانشگاه جرج تون را پوشیدم

and going out there and knowing that, you know,

و رفتم اونجا و میدونستم که

in order to become better -- and I'm already the best in the country --

برای این که بهتر بشم -- و اون زمان هم بهترین در کشور بودم --

you know, you have to train with people who are inherently better than you.

باید با افرادی تمرین کنم که ذاتاً از من بهترند. میدونید.

And I went out there and made it to the Big East,

و من موفق شدم که به "بیگ ایست" (Big East) راه پیدا کنم

which was sort of the championship race at the end of the season.

که به نوعی مسابقات قهرمانی آخر فصل محسوب میشد،

It was really, really hot.

و واقعاً مسابقه خیلی مهمی بود.

And it's the first --

و اولین ---

I had just gotten these new sprinting legs that you see in that bio,

من تازه این پاهای مخصوص دوی سرعت به دستم رسیده بود که در اون زندگینامه میبینید --

and I didn't realize at that time that

و من در آن زمان متوجه نبودم که، میدونید،

the amount of sweating I would be doing in the sock --

که مقدار عرقی که در داخل جوراب جمع میشه

it actually acted like a lubricant

مثل یک روغن و لغزاننده عمل میکند

and I'd be, kind of, pistoning in the socket.

و من در داخل پاهای مصنوعی بالا و پایین میرفتم و لق میزدم.

And at about 85 meters of my 100 meters sprint, in all my glory,

و وقتی که در دوی سرعت 100 متر، حدود 85 متر با سرعت تمام دویدم

I came out of my leg.

پاهام بیرون آمد

Like, I almost came out of it, in front of, like, 5,000 people.

یعنی من از پاهام بیرون افتادم، در مقابل حدود 5000 هزار نفر.

And I, I mean, was just mortified --

و میخوام بگم که کاملاً آزرده خاطر و شرمنده شده بودم و --

because I was signed up for the 200, you know, which went off in a half hour.

چون که من برای 200 متر ثبت نام کرده بودم که نیم ساعت بعد شروع میشد، می دونید،

(Laughter)

(خنده)

I went to my coach: "Please, don't make me do this."

من رفتم پیش مربی و گفتم: "خواهش میکنم، من رو مجبور نکن که این کار رو بکنم.

I can't do this in front of all those people. My legs will come off.

من نمیتونم این کار رو جلوی این همه مردم بکنم. پاهام در میاد.

And if it came off at 85 there's no way I'm going 200 meters.

و حالا که در 85 متری پاهام در آمد، هرگز نمیتونم به 200 متر برسونم."

And he just sat there like this.

و او همین طور اونجا نشسته بود.

My pleas fell on deaf ears, thank god.

و میدونید، انگار که گوشش کر بود و خواهش های من رو نمی شنید -- خدا رو شکر

Because you know, the man is from Brooklyn;

چون که او -- می دونید که اهل بروکلین(Brooklyn) بود --

he's a big man. He says, "Aimee, so what if your leg falls off?

مرد بزرگیه -- او گفت: "ایمی، حالا که چی، پاهات در میآد؟

You pick it up, you put the damn thing back on,

دوباره بر میداری و اون لعنتی رو میگذاری سر جاش،

and finish the goddamn race!"

و مسابقه لعنتی رو تمامش میکنی!"

(Laughter) (Applause)

(تشویق)

And I did. So, he kept me in line.

و من همین کار رو کردم. و این کارش باعث شد که من در این راه بمونم.

He kept me on the right track.

و او من رو در مسیر درست نگه داشت.

SS: So, then Aimee makes it to the 1996 Paralympics,

چریل: و این طوری شد که ایمی به پاراالمپیک سال 1996 راه پیدا میکنه،

and she's all excited. Her family's coming down -- it's a big deal.

و کاملاً هیجان زده است. خانواده اش میاند پایین و -- اتفاق مهمی بود.

It's now two years that you've been running?

حالا او -- دو ساله که داری میدوی؟

AM: No, a year.

ایمی: نه، یک سال.

SS: A year. And why don't you tell them what happened

چریل: یک سال. و چرا نمیگی که چه اتفاقی افتاد؟

right before you go run your race?

دقیقاً قبل از این که بری برای مسابقه؟

AM: Okay, well, Atlanta.

ایمی: باشه، خب، آتلانتا.

The Paralympics, just for a little bit of clarification,

مسابقات پاراالمپیک، فقط یک توضیح برای روشن شدن،

are the Olympics for people with physical disabilities --

یک المپیک برای افرادی است که معلولیت جسمی دارند --

amputees, persons with cerebral palsy, and wheelchair athletes --

مقطوع العضوها، فلج مغزی ها و ورزشکارهایی که بر روی ویلچیر هستند --

as opposed to the Special Olympics,

و این فرق میکنه با "المپیک استثنایی"

which deals with people with mental disabilities.

که مخصوص افرادی است که معلولیت ذهنی دارند.

So, here we are, a week after the Olympics and down at Atlanta,

و رسیدیم به اینجا که یک هفته از المپیک گذشته بود، در آتلانتا،

and I'm just blown away by the fact that

و من کاملاً مغرور و سرخوش از این واقعیت که،

just a year ago, I got out on a gravel track and couldn't run 50 meters.

یک سال قبل من 50 متر هم نمی تونستم در یک مسیر شنی بدوم.

And so, here I am -- never lost.

و حالا در پاراالمپیک هستم -- و هیچ وقت نباخته ام.

I set new records at the U.S. Nationals -- the Olympic trials -- that May,

من رکوردهای جدید ملی ثبت کردم -- در مرحله آزمایشی المپیک -- در ماه میِ

and was sure that I was coming home with the gold.

و من کاملاً مطمئن بودم که با مدال طلا به خانه برمی گردم.

I was also the only, what they call "bilateral BK" -- below the knee.

و همچنین من تنها فردی بودم که در اصطلاح، در هر دو پا از زانو به پایین نقص داشتم.

I was the only woman who would be doing the long jump.

و تنها زنی بودم که قرار بود پرش طول انجام بده.

I had just done the long jump,

من پرش طول رو انجام داده بودم،

and a guy who was missing two legs came up to me and says,

و مردی که دو پایش رو از دست داده بود، آمد پیش من و گفت

"How do you do that? You know, we're supposed to have a planar foot,

چطور این کار رو انجام میدهی؟ ما قراره پاهای مسطح داشته باشیم

so we can't get off on the springboard."

تا این که از تخته پرش جدا نشیم."

I said, "Well, I just did it. No one told me that."

من گفتم: "خب، کسی به من نگفته بود. من همین طوری این کار رو کردم."

So, it's funny -- I'm three inches within the world record --

خب، خیلی جالب بود -- من سه اینچ کمتر از رکورد جهان بودم --

and kept on from that point, you know,

و از انجا به بعد ادامه دادم، میدونید،

so I'm signed up in the long jump -- signed up?

خب، من برای پرش طول ثبت نام کردم --

No, I made it for the long jump and the 100-meter.

نه، من هم برای پرش طول و هم برای دوی صد متر ثبت نام کردم.

And I'm sure of it, you know?

و کاملاً مطمئن بودم، می دونید.

I made the front page of my hometown paper

من صفحۀ اوّل روزنامه محلی شهرمون رو به خودم اختصاص دادم

that I delivered for six years, you know?

روزنامه ای که شش سال هر روز درِ خونه مشترک ها می بردم، میدونید.

It was, like, this is my time for shine.

با خودم فکر میکردم که الان وقت درخشیدنه.

And we're at the trainee warm-up track,

و ما در استادیوم گرم کردن بودیم -- میدان گرم کردن ورزشکارها

which is a few blocks away from the Olympic stadium.

که چند بلوک از استادیوم المپیک فاصله داشت.

These legs that I was on, which I'll take out right now --

و پاهایی که من پوشیده بودم -- که الان به شما نشان خواهم داد.

I was the first person in the world on these legs.

من اولین فرد در جهان بودم که از این پاها استفاده کردم --

I was the guinea pig., I'm telling you,

من خوکچۀ هندی بودم -- و به شما بگم که

this was, like -- talk about a tourist attraction.

مثل یک جاذبۀ توریستی شده بودم.

Everyone was taking pictures -- "What is this girl running on?"

همه از "این پاهایی که این دختر با آنها میدوید" عکس میگرفتند.

And I'm always looking around, like, where is my competition?

و من دائماً جستجو میکردم که رقیب هایم رو پیدا کنم

It's my first international meet.

اولین رقابت بین المللی من بود.

I tried to get it out of anybody I could,

من از هر کسی که میتوانستم سراغ گرفتم،

you know, "Who am I running against here?"

میدونید، کی، چی، با چه کسی قراره مسابقه بدهم؟

"Oh, Aimee, we'll have to get back to you on that one."

میگفتند: "اوه، ایمی، حالا بعداً به تو میگیم."

I wanted to find out times.

من میخواستم در مورد رکوردهای آنها بدونم.

"Don't worry, you're doing great."

آنها میگفتند: نگران نباش، تو کارت درسته.

This is 20 minutes before my race in the Olympic stadium,

20 دقیقه به مسابقۀ من در استادیوم المپیک مانده بود،

and they post the heat sheets. And I go over and look.

و لیست رکوردهای زمانی را به دیوار زدند. و من رفتم و نگاه کردم.

And my fastest time, which was the world record, was 15.77.

سریع ترین زمان من، که رکورد جهان بود، 15.77 بود.

Then I'm looking: the next lane, lane two, is 12.8.

و خط بعدی، خط دوم 12.8.

Lane three is 12.5. Lane four is 12.2. I said, "What's going on?"

خط سوم 12.5. خط چهارم 12.2. من گفتم: اینجا چه خبره؟

And they shove us all into the shuttle bus,

همۀ ما رو داخل اتوبوس کردند،

and all the women there are missing a hand.

و من فهمیدم که تمام خانمهایی که رقیب من بودند یک دست ندارند.

(Laughter)

(خنده)

So, I'm just, like --

خب، من هم --

they're all looking at me like 'which one of these is not like the other,' you know?

و آنها به من نگاه میکردند که ببینند کدام دست من شبیه آن یکی نیست، میدونید؟

I'm sitting there, like, "Oh, my god. Oh, my god."

من هم نشسته بودم و "وای خدای من، وای خدای من."

You know, I'd never lost anything,

میدونید، من هیچ وقت نباخته بودم،

like, whether it would be the scholarship or, you know,

چه در مورد هزینۀ کمک تحصیلی یا هر چیز دیگه، میدونید،

I'd won five golds when I skied. In everything, I came in first.

من در اسکی 5 طلا بردم. و در همه جا اول بودم.

And Georgetown -- that was great.

و در جرج تاون هم کارم عالی بودم.

I was losing, but it was the best training because this was Atlanta.

من داشتم می باختم، ولی این برای من بهترین تمرین بود به این خاطر که آتلانتا بود.

Here we are, like, crème de la crème,

و همه از بهترین ها بودند،

and there is no doubt about it, that I'm going to lose big.

و هیچ شکی نبود که من بازنده بزرگ خواهم بود.

And, you know, I'm just thinking,

و، میدونید، من با خودم فکر میکردم،

"Oh, my god, my whole family got in a van

" وای خدای من، همۀ فامیل سوار یک وَن شده اند

and drove down here from Pennsylvania."

و این همه راه رو از پنسیلوانیا (Pennsylvania) آمده اند اینجا"

And, you know, I was the only female U.S. sprinter.

و میدونید، من تنها دوندۀ دوی سرعت زن از آمریکا بودم.

So they call us out and, you know --

و خب آنها ما رو صدا کردند و میدونید،

"Ladies, you have one minute."

" خانمها، شما یک دقیقه وقت دارید."

And I remember putting my blocks in and just feeling horrified

و من داشتم آماده میشدم و خیلی نگران بودم

because there was just this murmur coming over the crowd,

چون در جمعیت این زمزمه شنیده میشد که،

like, the ones who are close enough to the starting line to see.

که مثلاً چه کس هایی به خط شروع نزدیکترند.

And I'm like, "I know! Look! This isn't right."

من هم میگفتم: "میدونم! نگاه کن! درست نیست. میدونید."

And I'm thinking that's my last card to play here;

چون فکر میکردم این آخرین کاریست که میتونم بکنم،

if I'm not going to beat these girls,

که حالا که من نمیتونم از این دخترها ببرم،

I'm going to mess their heads a little, you know?

حداقل میتونم روحیۀ آنها رو خراب کنم، میدونید؟

(Laughter)

(خنده)

I mean, it was definitely the "Rocky IV" sensation of me versus Germany,

و حالم مثل فیلم راکی 4 بود. من در برابر آلمان

and everyone else -- Estonia and Poland -- was in this heat.

و کشورهای دیگر، استونی و لهستان هم تو مسابقه بودند.

And the gun went off, and all I remember was

و میدونید، تفنگ شلیک شد و تنها چیزی که یادم میاید

finishing last and

این هست که آخر شدم، میدونید

fighting back tears of frustration and incredible -- incredible --

و سعی میکردم که جلوی اشک هام رو بگیرم. نمیتونستم قبول کنم.

this feeling of just being overwhelmed.

و احساس شکست و ناامیدی میکردم.

And I had to think, "Why did I do this?"

و من باید فکر میکردم که من اصلا چرا این کار رو کردم، میدونید

If I had won everything -- but it was like, what was the point?

اگر من تا آن موقع همیشه برنده بودم، و با خودم فکر میکردم که هدف از

All this training -- I had transformed my life.

این همه تمرین چی بود؟ من مسیر زندگیم رو تغییر دادم.

I became a collegiate athlete, you know. I became an Olympic athlete.

ورزشکار دانشگاه شدم و بعد ورزشکار المپیک شدم.

And it made me really think about how

و این موجب شد که من در مورد این فکر کنم که

the achievement was getting there.

پیشرفت های من چطور جلو میرفت.

I mean, the fact that I set my sights, just a year and three months before,

میخوام بگم به این موضوع فکر کردم که من این کار رو فقط یک سال و سه ماه پیش از آن شروع کرده بودم

on becoming an Olympic athlete and saying,

که ورزشکار المپیک بشم، میدونید

"Here's my life going in this direction --

و زندگی من در این جهت قرار گرفته بود

and I want to take it here for a while,

و من میخوام که برای مدتی این کار رو ادامه بدهم،

and just seeing how far I could push it."

و این که من تا کجا میتونم این کار رو جلو ببرم.

And the fact that I asked for help -- how many people jumped on board?

و این حقیقت که وقتی من کمک خواستم -- چند نفر جواب مثبت دادند؟

How many people gave of their time and their expertise,

و چند نفر وقت و تجربۀ خودشان را در اختیار من گذاشتم، میدونید،

and their patience, to deal with me?

و با بردباری همراه من بودند؟

And that was this collective glory --

و این یک افتخاردسته جمعی بود که --

that there was, you know, 50 people behind me

به کمک 50 نفر که پشت سر من بودند

that had joined in this incredible experience of going to Atlanta.

تجربۀ باورنکردنی رفتن به آتلانتا رو به حقیقت پیوست.

So, I apply this sort of philosophy now

منظورم اینه که، الان من این فلسفه رو

to everything I do:

در مورد همه چیز به کار می برم، میدونید،

sitting back and realizing the progression,

که بشینم و در مورد روند پیشرفت فکر کنم،

how far you've come at this day to this goal, you know.

که مثلاً تا امروز چه قدر به این هدف نزدیک شدم، میدونید

It's important to focus on a goal, I think, but

فکر کردن به هدف مهم هست ولی، میدونید

also recognize the progression on the way there

در نظر گرفتن روند رسیدن به آن هدف هم اهمیت دارد

and how you've grown as a person.

و این که چطور شما پیشرفت کردید، میدونید.

That's the achievement, I think. That's the real achievement.

و من فکر میکنم که موفقیت این هستش. موفقیت واقعی اینه.

SS: Why don't you show them your legs?

چریل: چرا پاهات رو به آنها نشان نمیدی؟

AM: Oh, sure.

ایمی: اوه، حتماً.

SS: You know, show us more than one set of legs.

چریل: میدونی، چند نوعش رو نشون بده.

AM: Well, these are my pretty legs.

ایمی: خب، اینها پاهای قشنگ من هستند.

(Laughter)

(خنده)

No, these are my cosmetic legs, actually,

نه، جدی میگم، اینها پاهای تزئینی من هستند.

and they're absolutely beautiful.

و واقعاً زیبا هستند.

You've got to come up and see them.

باید بیایید و اینها رو ببینید.

There are hair follicles on them, and I can paint my toenails.

روی اینها سوراخهای مو هست و من میتوانم ناخن های پایم را رنگ کنم.

And, seriously, like, I can wear heels.

و جدی میگویم، من میتونم پاشنه هام رو عوض کنم.

Like, you guys don't understand what that's like

شما ها نمی فهمید چقدر خوبه که

to be able to just go into a shoe store and buy whatever you want.

آدم بتونه بره داخل یک کفش فروشی و هر چی که دلش بخواد بخره.

SS: You got to pick your height?

چریل: تو می تونی قدت رو انتخاب بکنی؟

AM: I got to pick my height, exactly.

ایمی: دقیقاً، من می تونم قدم رو انتخاب بکنم.

(Laughter)

(خنده)

Patrick Ewing, who played for Georgetown in the '80s,

پاتریک ایوینگ (Patrick Ewing)، که در دهۀ 80 برای جرج تاون بازی میکرد،

comes back every summer.

هر تابستون برمیگرده.

And I had incessant fun making fun of him in the training room

و من همیشه در اتاق تمرین سر به سرش میگذاشتم.

because he'd come in with foot injuries.

چون همیشه با پاهای زخمی میامد.

I'm like, "Get it off! Don't worry about it, you know.

و من میگفتم " درشون بیار! نگران نباش، میدونی.

You can be eight feet tall. Just take them off."

تو میتونی 8 فوت قد داشته باشی. درشون بیار."

(Laughter)

(خنده)

He didn't find it as humorous as I did, anyway.

ولی خب، او به اندازۀ من از این شوخی خوشش نمیامد.

OK, now, these are my sprinting legs, made of carbon graphite,

بله، حالا، اینها پاهای دوی سرعت من هستند که از کربن گرافیت درست شده اند،

like I said, and I've got to make sure I've got the right socket.

همین طور که گفتم و من باید مفصل درست رو انتخاب کنم.

No, I've got so many legs in here.

نه، من پاهای زیادی اینجا دارم.

These are -- do you want to hold that actually?

اینها -- این رو نگه میداری؟

That's another leg I have for, like, tennis and softball.

این یک پای دیگه است که برای تنیس و سافت بال استفاده میکنم.

It has a shock absorber in it so it, like, "Shhhh," makes this neat sound

یک ضربه گیر داخلش هست که این طوری صدا میدهد "شششش"

when you jump around on it. All right.

وقتی باهاش میپری. بسیار خب.

And then this is the silicon sheath I roll over,

این هم یک روکش از جنس سیلیکون هست که روی پایم میکشم،

to keep it on. Which, when I sweat,

این غلاف سیلیکونی باعث میشه که وقتی عرق میکنم، پاهایم در نیاد،

you know, I'm pistoning out of it.

میدونید، وقتی که پاهام لق میزنه.

SS: Are you a different height?

چریل: قدت با این پاها فرق میکنه؟

AM: In these?

ایمی: با اینا؟

SS: In these.

چریل: با این پاها.

AM: I don't know. I don't think so.

ایمی: نمیدونم. فکر نکنم. فکر نکنم.

I may be a little taller. I actually can put both of them on.

ممکنه یک مقدار بلندتر باشم. راستش، میتونم هر دو تا رو بپوشم.

SS: She can't really stand on these legs. She has to be moving, so ...

چریل: او نمیتونه روی این پاها بایستد. باید در حال حرکت باشه، برای همین ...

AM: Yeah, I definitely have to be moving,

ایمی: آره، من باید حتماً در حال حرکت باشم،

and balance is a little bit of an art in them.

و این به خاطر تعادلی هست که هنرمندانه در آنها به کار گرفته شده است.

But without having the silicon sock, I'm just going to try slip in it.

ولی بدون جوراب سیلیکونی من فقط داخلش لق میزنم.

And so, I run on these, and have shocked half the world on these.

خب، من با اینها میدوم و با همین ها نصف دنیا شگفت زده کردم.

(Applause)

(تشویق)

These are supposed to simulate the actual form of a sprinter when they run.

اینها دقیقاً حالت یک دونده دوی سرعت در حال دویدن رو شبیه سازی میکنند.

If you ever watch a sprinter,

اگر به دقت به یک دونده نگاه کنید،

the ball of their foot is the only thing that ever hits the track.

جلوی کف پا تنها قسمتی هست که به زمین میخوره،

So when I stand in these legs,

به همین خاطر وقتی من روی این پاها می ایستم،

my hamstring and my glutes are contracted,

عضلات پشت ران و عضلات سرین (کفل) من منقبض میشوند

as they would be had I had feet and were standing on the ball of my feet.

مثل حالتی که اگر پا داشتم و روی جلوی کف پا می ایستادم.

(Audience: Who made them?)

(حضار: اینها رو چه کسی درست کرده است؟)

AM: It's a company in San Diego called Flex-Foot.

ایمی: یک شرکت در سَن دیِه گو (San Diego) که اسمش فِلِکس فوت (Flex-Foot) هست.

And I was a guinea pig, as I hope to continue to be

و من یک خوکچۀ هندی بودم و امیدوارم که همچنان هم خوکچه ازمایشگاهی باقی بمانم

in every new form of prosthetic limbs that come out.

برای هر عضو مصنوعی جدیدی که بیرون میاد.

But actually these, like I said, are still the actual prototype.

ولی اینها، همانطور که گفتم، هنوز نمونۀ اولیه هستند.

I need to get some new ones because the last meet I was at, they were everywhere. You know,

من احتیاج به پاهای جدیدی دارم و در آخرین ملاقاتی که داشتم، میدونید

it's like a big -- it's come full circle.

خیلی بزرگ ...

Moderator: Aimee and the designer of them will be at TEDMED 2,

مجری: ایمی و طراح پاها در برنامه TED Med 2 خواهند بود،

and we'll talk about the design of them.

و ما در مورد طراحی آنها صحبت خواهیم کرد.

AM: Yes, we'll do that.

ایمی: بله، درسته.

SS: Yes, there you go.

چریل: آره، ادامه بده.

AM: So, these are the sprint legs, and I can put my other...

ایمی: بله، این پاهای دوی سرعت من بود و میتونم پاهای دیگرم ...

SS: Can you tell about who designed your other legs?

چریل: میتونی توضیح بدهی که پاهای دیگرت رو کی طراحی کرده؟

AM: Yes. These I got in a place called Bournemouth, England,

ایمی: بله. اینها رو من از جایی به اسم بورن موث (Bournemouth) در انگلیس گرفتم،

about two hours south of London,

حدود دو ساعت از لندن فاصله داره،

and I'm the only person in the United States with these,

و در ایالات متحده این فقط من هستم که از اینها داره،

which is a crime because they are so beautiful.

و این یک جرم هست به این خاطر که خیلی زیبا هستند.

And I don't even mean, like, because of the toes and everything.

و منظورم فقط به خاطر ناخن های پا و چیزهای دیگه نیست --

For me, while I'm such a serious athlete on the track,

میدونید، در عین حال که من در داخل میدان یک ورزشکار حرفه ای هستم،

I want to be feminine off the track, and I think it's so important

میخوام که در خارج از میدان یک زن باشم، و من فکر میکنم که این خیلی مهم هست که

not to be limited in any capacity,

میدونید، آدم در هیچ استعدادی خودش رو محدود نکنه،

whether it's, you know, your mobility or even fashion.

چه در مورد حرکت کردن و چه در مورد حتی مُد.

I mean, I love the fact that I can go in anywhere

میخوام بگم که من این حقیقت رو خیلی دوست دارم که میتونم هر جایی برم

and pick out what I want -- the shoes I want, the skirts I want --

و چیزی رو که میخوام انتخاب کنم، کفشی رو که میخوام، دامنی رو که میخوام،

and I'm hoping to try to bring these over here

و امیدوارم که بتونم این پاها رو به اینجا بیارم

and make them accessible to a lot of people.

و در دسترس عدۀ زیادی از مردم قرار بدهم.

They're also silicon.

اینها هم از سیلیکون هستند.

This is a really basic, basic prosthetic limb under here.

این یک عضو مصنوعی کاملاً اصلی هستش.

It's like a Barbie foot under this.

شبیه پای باربی (Barbie) میمونه.

(Laughter)

(خنده)

It is. It's just stuck in this position,

آره. منظورم اینه که این تو همین وضعیت ثابت میمونه،

so I have to wear a two-inch heel.

به همین خاطر من مجبورم کفش پاشنه دار دو-اینچی بپوشم.

And, I mean, it's really -- let me take this off so you can see it.

و میخوام بگم که واقعاً -- بگذارید اینها رو در بیارم تا بتونید ببینید.

I don't know how good you can see it, but, like, it really is.

نمیدونم چقدر خوب میتونید این رو ببینید ولی واقعاً اینطور هستش.

There're veins on the feet, and then my heel is pink,

رگهای پا دیده میشه و پاشنه به رنگ صورتی، میدونید،

and my Achilles' tendon -- that moves a little bit.

و زردپی آشیل -- یک مقدار تکون هم میخوره.

And it's really an amazing store. I got them a year and two weeks ago.

و واقعاً شگفت انگیزه. من این ها رو یک سال و دو هفتۀ قبل گرفتم.

And this is just a silicon piece of skin.

و فقط یک پوست از جنس سیلیکون هستش.

I mean, what happened was, two years ago

منظورم این هست که جریان از این قرار بود که دو سال پیش

this man in Belgium was saying, "God,

این آقا در بلژیک با خودش میگه که، خدایا

if I can go to Madame Tussauds' wax museum

من اگر میتونم برم به موزۀ موم "مادام توساودز" (Madame Tussauds)

and see Jerry Hall replicated down to the color of her eyes,

و ببینم که "جِری هال" (Jerry Hall) رو تا حد رنگ چشمهاش بازسازی کردند،

looking so real as if she breathed,

این قدر واقعی که انگار زنده هست و نفس میکشه،

why can't they build a limb for someone

چرا نتونند که یک عضو برای کسی بسازند

that looks like a leg, or an arm, or a hand?"

که شبیه یک پای واقعی باشه یا شبیه یک بازو یا یک دست باشه؟

I mean, they make ears for burn victims.

اونها الان برای مجروحان آتش سوزی گوش میسازند.

They do amazing stuff with silicon.

اونها با سیلیکون کارهای عجیب غریبی انجام میدهند.

SS: Two weeks ago, Aimee was up for the Arthur Ashe award at the ESPYs.

چریل: دو هفتۀ قبل، ایمی قرار بود که نشان آرتور اَشَ (Arthur Ashe) رو در مراسم اسپیز (ESPYs) بگیره.

And she came into town and she rushed around

و آمد داخل شهر و با عجله

and she said, "I have to buy some new shoes!"

گفت: "من باید یک کفش جدید بگیرم!"

We're an hour before the ESPYs,

یک ساعت تا "اسپیز" وقت داشتیم،

and she thought she'd gotten a two-inch heel

و او فکر میکرد که یک کفش با پاشنۀ دو اینچی گرفته

but she'd actually bought a three-inch heel.

در حالی که یک کفش سه اینچی گرفته بود.

AM: And this poses a problem for me,

ایمی: و این برای من مشکل ایجاد میکنه

because it means I'm walking like that all night long.

چون معنیش این بود که من باید تمام شب اون طوری راه برم.

SS: For 45 minutes. Luckily, the hotel was terrific.

چریل: تا 45 دقیقه، ما -- خوشبختانه افرادی که در هتل بودند خیلی کمک کردند.

They got someone to come in and saw off the shoes.

آنها یک نفر رو آوردند و او قسمتی از کفش ها رو ارّه کرد.

(Laughter)

(خنده)

AM: I said to the receptionist -- I mean, I am just harried, and Sheryl's at my side --

ایمی: من به پذیرش هتل گفتم که من عجله دارم و چریل هم کنار من ایستاده بود.

I said, "Look, do you have anybody here who could help me?

من گفتم: "ببین، اینجا کسی رو دارید که بتونه به من کمک کنه

Because I have this problem ... "

چون من مشکلم اینه؟"

You know, at first they were just going to write me off, like,

میدونید، اول میخواستند من رو از سرشون باز کنند و

"If you don't like your shoes, sorry. It's too late."

گفتند: میدونی، اگر کفش هات رو دوست نداری، متأسفانه خیلی دیر شده.

"No, no, no, no. I've got these special feet

من گفتم:" نه، نه، نه، نه. من این پای مخصوص رو دارم، خب،

that need a two-inch heel. I have a three-inch heel.

که با پاشنۀ دو اینچی جور میشه. من یک کفش سه اینچی دارم.

I need a little bit off."

میخوام یک قسمتش جدا بشه."

They didn't even want to go there.

آره. میدونید، اونها اصلاً نمیخواستند که به کفش فروشی بروند.

They didn't even want to touch that one. They just did it.

اصلاً نمیخواستند بِهش فکر کنند. و فقط کفش رو ارّه کردند.

No, these legs are great.

نه، این کفش ها عالی هستند.

I'm actually going back in a couple of weeks

حقیقتش من تا دو هفتۀ دیگر برمیگردم اونجا

to get some improvements.

تا یک سری اصلاحات روی این پاها انجام بشه.

I want to get legs like these made for flat feet

من میخوام که پایی شبیه به این برای حالت پای مسطح داشته باشم

so I can wear sneakers, because I can't with these ones.

تا بتونم کفش کتونی (ورزشی) بپوشم، چون با اینها نمیتونم.

So... Moderator: That's it.

خب... مجری: همین بود.

SS: That's Aimee Mullins.

چریل: این ایمی مالینز بود.

(Applause)

(تشویق)