Enrique Peñalosa: Why buses represent democracy in action

Translator: Wachara Fungwacharakorn Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

Mobility in developing world cities

การขนส่ง ในเมืองที่กำลังพัฒนา

is a very peculiar challenge,

ถือเป็นเรื่องแปลกและท้าทายอย่างยิ่ง

because different from health

มันแตกต่างจากเรื่องสาธารณสุข

or education or housing,

การศึกษา หรือการจัดหาที่อยู่อาศัย

it tends to get worse as societies become richer.

เพราะ ระบบขนส่งมักจะแย่ลง เมื่อสังคมร่ำรวยขึ้น

Clearly, a unsustainable model.

ดังนั้น มันจึงเป็นรูปแบบที่ไม่ยั่งยืน

Mobility, as most other developing country problems,

การขนส่ง เป็นเหมือนปัญหา ของประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่

more than a matter of money or technology,

มันเป็นปัญหา มากกว่าเรื่องเงินหรือเทคโนโลยี

is a matter of equality, equity.

มันยังเป็นปัญหา เรื่องความเสมอภาคและความเท่าเทียม

The great inequality in developing countries

ซึ่งประเทศกำลังพัฒนา ที่มีความเหลื่อมล้ำสูง

makes it difficult to see, for example,

มักจะมองไม่เห็นเรื่องเหล่านี้ ยกตัวอย่างเช่น

that in terms of transport,

ในด้านการขนส่ง

an advanced city is not one

เมืองที่พัฒนาแล้วจะไม่ใช่เมืองที่

where even the poor use cars,

คนจนทุกคนหันมาใช้รถ

but rather one where even the rich

แต่เป็นเมืองที่คนรวยทุกคน

use public transport.

หันมาใช้ขนส่งมวลชน

Or bicycles: For example, in Amsterdam,

หรือจักรยาน เช่น ในอัมสเตอร์ดัม

more than 30 percent of the population

กว่า 30 เปอร์เซนต์ของประชากร

uses bicycles,

ใช้จักรยาน

despite the fact that the Netherlands has

ทั้ง ๆ ที่ในความจริงแล้ว เนเธอร์แลนด์

a higher income per capita than the United States.

เป็นประเทศที่มีรายได้ต่อหัว มากกว่าสหรัฐอเมริกาเสียอีก

There is a conflict in developing world cities

มันมีความไม่ลงรอยกัน ในเมืองที่กำลังพัฒนา

for money, for government investment.

ในด้านเงิน ด้านการลงทุนภาครัฐ

If more money is invested in highways,

ถ้าลงเงินจำนวนมาก ไปกับการสร้างทางหลวง

of course there is less money for housing,

แน่นอนว่า จะมีเงินจำนวนน้อยลง สำหรับการสร้างบ้าน

for schools, for hospitals,

โรงเรียน และโรงพยาบาล

and also there is a conflict for space.

และมันยังมีความขัดแย้งเชิงพื้นที่

There is a conflict for space between

ความขัดแย้งเชิงพื้นที่ระหว่าง

those with cars and those without them.

คนที่มีรถ กับคนที่ไม่มีรถ

Most of us accept today

เรายอมรับกันส่วนใหญ่ว่า ในปัจจุบัน

that private property and a market economy

ระบบทรัพย์สินส่วนบุคคล และระบบการค้าเสรี

is the best way to manage most of society's resources.

เป็นระบบที่ดีที่สุด ในการจัดการทรัพยากรต่างๆของสังคม

However, there is a problem with that,

แต่ปัญหามีอยู่ว่า

that market economy needs

ระบบการค้าเสรีต้องการ

inequality of income in order to work.

ความเหลื่อมล้ำทางรายได้ เพื่อให้ระบบทำงาน

Some people must make more money,

ต้องมีคนที่ได้รายได้มากกว่า

some others less.

คนที่ได้น้อยกว่า

Some companies succeed. Others fail.

บางบริษัทสำเร็จ บางบริษัทล้มเหลว

Then what kind of equality

แล้วความเสมอภาคแบบไหนล่ะ

can we hope for today

ที่เราจะหวังได้

with a market economy?

ในระบบการค้าเสรีปัจจุบัน ?

I would propose two kinds

ผมขอเสนอสองแบบ

which both have much to do with cities.

ซึ่งเราทำได้กับเมืองของเรา

The first one is equality of quality of life,

หนึ่ง คือความเสมอภาคในด้านคุณภาพการใช้ชีวิต

especially for children,

โดยเฉพาะกับเด็ก

that all children should have,

เด็กต้องมี

beyond the obvious health and education,

นอกเหนือจาก เรื่องสาธารณสุข การศึกษา ที่เห็นได้ชัดแล้ว

access to green spaces, to sports facilities,

การเข้าถึงพื้นที่สีเขียว บริการด้านกีฬา

to swimming pools, to music lessons.

สระว่ายน้ำ โรงเรียนสอนดนตรี

And the second kind of equality

และ ความเสมอภาคอย่างที่สอง

is one which we could call "democratic equality."

ที่เรามักจะเรียกว่า "ความเสมอภาคแบบประชาธิปไตย"

The first article in every constitution states

ซึ่งในทุกรัฐธรรมนูญ มักบัญญัติไว้ในมาตราแรก ๆ

that all citizens are equal before the law.

ว่าประชากรทุกคนจะเสมอภาคกัน เบื้องหน้ากฎหมาย

That is not just poetry.

มันไม่ใช่แค่คำพูดสวยหรู

It's a very powerful principle.

แต่เป็นหลักการที่ทรงพลัง

For example, if that is true,

ยกตัวอย่างเช่น จะดีหรือไม่

a bus with 80 passengers

ที่รถเมล์ที่มีคน 80 คน

has a right to 80 times more road space

จะมีสิทธิเป็น 80 เท่าบนพื้นที่ถนน

than a car with one.

มากกว่า รถยนต์ที่มีหนึ่งคน

We have been so used to inequality, sometimes,

เรามักจะคุ้นเคยกับความไม่เท่าเทียม ซึ่งบางครั้ง

that it's before our noses and we do not see it.

อยู่ต่อหน้าต่อตาเรา แต่เราไม่รู้สึก

Less than 100 years ago,

ไม่ถึง 100 ปีที่ผ่านมา

women could not vote,

ผู้หญิงไม่สามารถเลือกตั้งได้

and it seemed normal,

และมันก็ดูธรรมดามาก

in the same way that it seems normal today

ในสมัยนั้น เหมือนกับที่เราเห็นว่าธรรมดา

to see a bus in traffic.

ที่จะเห็นรถเมล์แบบนั้น

In fact, when I became mayor,

ดังนั้น เมื่อผมขึ้นเป็นนายกเทศมนตรี

applying that democratic principle

ผมจึงนำหลักการประชาธิปไตยแบบนี้

that public good prevails over private interest,

ว่าสมบัติสาธารณะ มีสิทธิเหนือทรัพย์สินส่วนบุคคล

that a bus with 100 people

รถเมล์ที่มีคน 100 คน

has a right to 100 times more road space than a car,

จะต้องมีสิทธิมากกว่ารถยนต์ 100 เท่า

we implemented a mass transit system

เราจึงทำระบบขนส่งมวลชน

based on buses in exclusive lanes.

โดยให้รถเมล์อยู่บนเลนพิเศษ

We called it TransMilenio, in order to make buses sexier.

เราเรียกมันว่า TransMilenio เพื่อให้รถเมล์ฟังดูน่าหลงใหล

And one thing is that it is also a very beautiful democratic symbol, because as buses zoom by,

และมันก็เป็นเครื่องหมายทางประชาธิปไตยที่สวยงาม เพราะรถเมล์ขับผ่าน

expensive cars stuck in traffic,

รถยนต์ราคาแพงที่ติดบนท้องถนน

it clearly is almost a picture of democracy at work.

เป็นภาพที่แสดงให้เห็นถึงประชาธิปไตยในเชิงปฏิบัติ

In fact, it's not just a matter of equity.

ในความจริง มันไม่ใช่แค่เรื่องความเสมอภาค

It doesn't take Ph.D.'s.

โดยไม่จำเป็นต้องเรียนถึงปริญญาเอก

A committee of 12-year-old children

กลุ่มของเด็กอายุ 12 ขวบ

would find out in 20 minutes

ก็สามารถค้นพบมันได้ ใน 20 นาที

that the most efficient way to use scarce road space

ว่าวิธีใช้พื้นที่ถนนที่มีอยู่อย่างจำกัด ให้มีประสิทธิภาพที่สุด

is with exclusive lanes for buses.

ก็คือการสร้างเลนพิเศษสำหรับรถเมล์

In fact, buses are not sexy,

แม้ว่า รถเมล์จะไม่ใช่เรื่องน่าหลงใหล

but they are the only possible means

แต่มันก็เป็นสิ่งเดียว

to bring mass transit to all areas

ที่จะขนส่งมวลชนไปยังที่ต่าง ๆ

of fast growing developing cities.

ในเมืองที่กำลังเติบโตพัฒนาอย่างรวดเร็ว

They also have great capacity.

รถเมล์ยังมีศักยภาพมาก

For example, this system in Guangzhou

อย่างเช่น ระบบรถเมล์นี้ในกวางโจว

is moving more passengers our direction

สามาถขนส่งผู้โดยสาร ไปยังที่ต่าง ๆ

than all subway lines in China,

ได้มากกว่ารถไฟใต้ดินทุกสายในจีน

except for one line in Beijing,

ยกเว้นแค่สายหนึ่งในปักกิ่ง

at a fraction of the cost.

แต่ใช้งบประมาณเป็นสัดส่วนที่น้อยกว่ามาก

We fought not just for space for buses,

เราไม่ได้ต่อสู้เพื่อคืนพื้นที่ ให้กับรถเมล์เท่านั้น

but we fought for space for people,

แต่ยังต่อสู้เพื่อคืนพื้นที่ ให้กับผู้คน

and that was even more difficult.

และนั่นมันยากกว่ามาก

Cities are human habitats,

เมืองเป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์

and we humans are pedestrians.

และมนุษย์เราก็เป็นนักเดินเท้า

Just as fish need to swim or birds need to fly

เหมือนกับ ปลาที่ต้องว่ายน้ำ นกที่ต้องบิน

or deer need to run, we need to walk.

หรือกวางที่ต้องวิ่ง เราก็ต้องเดิน

There is a really enormous conflict,

มันเป็นข้อขัดแย้งอันใหญ่หลวง

when we are talking about developing country cities,

เมื่อพูดถึงเมืองในประเทศที่กำลังพัฒนา

between pedestrians and cars.

ระหว่างผู้เดินเท้า กับรถยนต์

Here, what you see is a picture that shows

สิ่งที่คุณเห็นในภาพนี้แสดงถึง

insufficient democracy.

ประชาธิปไตยที่ไม่ดีพอ

What this shows is that people who walk

สิ่งนี้แสดงถึง คนที่เดินเท้า

are third-class citizens

เป็นพลเมืองชั้นสาม

while those who go in cars

ในขณะที่ คนที่ขับรถ

are first-class citizens.

เป็นพลเมืองชั้นหนึ่ง

In terms of transport infrastructure,

ในโครงสร้างพื้นฐานของการจราจร

what really makes a difference

สิ่งที่สร้างความแตกต่างอย่างสำคัญ

between advanced and backward cities

ระหว่างเมืองที่ก้าวหน้า กับเมืองที่ถดถอย

is not highways or subways

ไม่ใช่ทางด่วน หรือรถไฟใต้ดิน

but quality sidewalks.

แต่เป็นทางเท้าที่มีคุณภาพ

Here they made a flyover, probably very useless,

พวกเขาสร้างสะพานลอยให้รถวิ่ง ซึ่งดูไร้ประโยชน์มาก

and they forgot to make a sidewalk.

แต่กลับลืมที่จะสร้างทางเท้า

This is prevailing all over the world.

มันยังเป็นจริงกับทุกแห่งบนโลก

Not even schoolchildren are more important than cars.

แม้แต่เด็กนักเรียน ก็ยังสำคัญน้อยกว่ารถยนต์ที่วิ่งกัน

In my city of Bogotá,

ในเมืองของผม โบโกตา

we fought a very difficult battle

เราต่อสู้อย่างยากลำบาก

in order to take space from cars,

เพื่อขอคืนพื้นที่จากรถ

which had been parking on sidewalks for decades,

ที่เคยจอดบนทางเท้ามานานนับทศวรรษ

in order to make space for people that should reflect

เพื่อสร้างพื้นที่สำหรับคน ที่ควรจะสะท้อนถึง

dignity of human beings,

ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์

and to make space for protected bikeways.

และสร้างพื้นที่สำหรับทางจักรยานที่ปลอดภัย

First of all, I had black hair before that.

ก่อนหน้านี้ ผมของผมยังดกดำมากกว่านี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was almost impeached in the process.

แล้วผมเกือบถูกขับออกจากตำแหน่ง จากการทำแบบนี้

It is a very difficult battle.

มันเป็นการต่อสู้ที่ยากมาก

However, it was possible, finally,

แต่ว่า มันก็เป็นไปได้ ในที่สุด

after very difficult battles, to make a city

หลังจากการต่อสู้ที่ยากลำบาก เพื่อสร้างเมือง

that would reflect some respect for human dignity,

ที่สะท้อนการเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์

that would show that those who walk are equally

เพื่อแสดงให้เห็นว่า ผู้ที่เดินเท้านั้นมีความสำคัญ

important to those who have cars.

เท่าเทียมกับผู้ที่มีรถ

Indeed, a very important ideological and political issue anywhere

แท้จริงแล้ว ประเด็นทางการเมือง เศรษฐกิจ สังคม ที่สำคัญมาก ไม่ว่าที่ใดก็ตาม

is how to distribute that most valuable resource

ก็คือวิธีการกระจายทรัพยากรที่มีค่าที่สุดของเมือง

of a city, which is road space.

นั่นก็คือ พื้นที่ถนน

A city could find oil or diamonds underground

เมือง อาจจะมีน้ำมันหรือเพชร ฝังอยู่ใต้ดิน

and it would not be so valuable as road space.

แต่มันก็ยังมีค่าไม่เท่ากับ พื้นที่ถนน

How to distribute it between pedestrians,

การกระจายมัน ให้กับผู้เดินเท้า

bicycles, public transport and cars?

ผู้ปั่นจักรยาน ขนส่งมวลชน และ รถยนต์นั้น

This is not a technological issue,

จึงไม่ใช่ประเด็นทางเทคโนโลยี

and we should remember that in no constitution

และเราควรระลึกว่า ไม่มีรัฐธรรมนูญฉบับใด

parking is a constitutional right

ระบุว่า การจอดรถเป็นสิทธิที่คุ้มครอง ตามรัฐธรรมนูญเป็นพิเศษ

when we make that distribution.

เมื่อเรากระจายสิ่งเหล่านั้น

We also built, and this was 15 years ago,

เราก็ยังสร้างสิ่งนี้ และนี่คือเมื่อ 15 ปีที่แล้ว

before there were bikeways in New York

ก่อนที่จะมีทางจักรยานในนิวยอร์ก

or in Paris or in London,

ในปารีส หรือในลอนดอน

it was a very difficult battle as well,

มันก็ยังเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากเช่นเดียวกัน

more than 350 kilometers of protected bicycle ways.

มีทางจักรยานที่ปลอดภัยมากกว่า 350 กิโลเมตร

I don't think protected bicycle ways

และผมก็ไม่คิดว่า ทางจักรยานที่ปลอดภัย

are a cute architectural feature.

เป็นโครงสร้างสถาปัตยกรรมที่น่ารัก

They are a right, just as sidewalks are,

มันเป็นสิทธิ เช่นเดียวกับทางเท้า

unless we believe that only those

เว้นแต่เราเชื่อกันว่า

with access to a motor vehicle

คนที่ขับรถยนต์เท่านั้น

have a right to safe mobility,

ที่จะมีสิทธิได้รับความปลอดภัยในการเดินทาง

without the risk of getting killed.

โดยปราศจากความเสี่ยงของการถูกคร่าชีวิต

And just as busways are,

และเช่นเดียวกับ ทางรถเมล์

protected bikeways also are

ทางจักรยานที่ปลอดภัย

a powerful symbol of democracy,

เป็นสัญลักษณ์ทางประชาธิปไตย ที่ทรงพลังมาก

because they show that a citizen on a $30 bicycle

เพราะมันแสดงว่า พลเมืองที่มีจักรยานราคา 30 เหรียญ

is equally important

ก็ยังสำคัญเท่าเทียมกับ

to one in a $30,000 car.

คนที่มีรถยนต์ราคา 30,000 เหรียญ

And we are living in a unique moment in history.

และเราก็อยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญในประวัติศาสตร์

In the next 50 years, more than half of those cities

เพราะช่วง 50 ปีข้างหน้า มากกว่าครึ่งหนึ่ง ของเมืองเหล่านี้

which will exist in the year 2060 will be built.

ที่จะปรากฏในปี 2060 จะถูกสร้างขึ้นในตอนนี้

In many developing country cities,

ในประเทศที่กำลังพัฒนา

more than 80 and 90 percent

มากกว่า 80 ถึง 90 เปอร์เซนต์

of the city which will exist in 2060

ของเมืองที่จะปรากฏในปี 2060

will be built over the next four or five decades.

จะสร้างในช่วง 4 - 5 ทศวรรษที่จะถึงนี้

But this is not just a matter for developing country cities.

แต่มันก็ไม่เฉพาะสำหรับ ประเทศที่กำลังพัฒนา

In the United States, for example,

ยกตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา

more than 70 million new homes

บ้านกว่า 70 ล้านหลัง

must be built over the next 40 or 50 years.

จะต้องถูกสร้างขึ้น ใน 40 - 50 ปีที่จะถึงนี้

That's more than all the homes that today exist

นี่มันมากกว่าบ้านทั้งหมดที่มีอยู่

in Britain, France and Canada put together.

ในสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และแคนนาดา ในปัจจุบันทั้งหมดรวมกัน

And I believe that our cities today

และผมเชื่อว่า เมืองในปัจจุบัน

have severe flaws,

มีข้อเสียร้ายแรงจำนวนมาก

and that different, better ones could be built.

และเราสามารถสร้างเมืองที่ดีกว่า จากข้อแตกต่างเหล่านี้ได้

What is wrong with our cities today?

เมืองในปัจจุบันมีความผิดปกติอย่างไร ?

Well, for example, if we tell any three-year-old child

ก็อย่างเช่น ถ้าเราบอกเด็กอายุ 3 ขวบ

who is barely learning to speak

ที่ยังไม่รู้ประสีประสา

in any city in the world today,

ไม่ว่าอยู่เมืองใดก็ตามในโลกปัจจุบัน

"Watch out, a car,"

ว่า "ดูนั่น รถยนต์!"

the child will jump in fright,

เด็กจะโดดเข้าใส่

and with a very good reason, because there are

และมันก็เป็นสาเหตุสำคัญ ที่ทำให้

more than 10,000 children who are killed

มีเด็กมากกว่า 10,000 คนที่ถูกคร่าชีวิต

by cars every year in the world.

จากรถยนต์ทุกปี ในโลก

We have had cities for 8,000 years,

เรามีเมืองมานานกว่า 8,000 ปี

and children could walk out of home and play.

ที่เด็กสามารถเดินเที่ยวเล่น และกลับบ้าน

In fact, only very recently,

ในความเป็นจริงแล้ว เพิ่งไม่นานมานี้เอง

towards 1900, there were no cars.

ก่อนปี 1900 เราก็ยังไม่มีรถยนต์

Cars have been here for really less than 100 years.

รถเพิ่งจะมีเมื่อไม่ถึง 100 ปีนี่เอง

They completely changed cities.

มันค่อย ๆ เปลี่ยนเมืองไปโดยสิ้นเชิง

In 1900, for example,

ยกตัวอย่างเช่น ในปี 1900

nobody was killed by cars in the United States.

ยังไม่มีใครถูกคร่าชีวิตโดยรถยนต์ ในสหรัฐอเมริกา

Only 20 years later,

เพียงแค่ 20 ปีต่อมา

between 1920 and 1930,

ระหว่างปี 1920 และ 1930

almost 200,000 people

คนมากกว่า 200,000 คน

were killed by cars in the United States.

ถูกคร่าชีวิตโดยรถยนต์ ในสหรัฐอเมริกา

Only in 1925, almost 7,000 children

แค่ในปี 1925 มีเด็กกว่า 7,000 คน

were killed by cars in the United States.

ถูกคร่าชีวิตโดยรถยนต์ ในสหรัฐอเมริกา

So we could make different cities,

ดังนั้น เราควรจะสร้างเมืองให้แตกต่าง

cities that will give more priority to human beings

เมืองที่ให้ความสำคัญกับความเป็นมนุษย์

than to cars, that will give more public space

มากกว่ารถยนต์ เมืองที่ให้พื้นที่สาธารณะสำหรับ

to human beings than to cars,

ความเป็นมนุษย์มากกว่ารถยนต์

cities which show great respect

เมืองที่แสดงความเคารพ

for those most vulnerable citizens,

ต่อพลเมืองผู้ด้อยโอกาส

such as children or the elderly.

เช่นเด็กและผู้สูงอายุ

I will propose to you a couple of ingredients

ผมขอนำเสนอส่วนผสมบางอย่าง

which I think would make cities much better,

ที่ผมคิดว่าจะทำให้เมืองดีขึ้น

and it would be very simple to implement them

และง่ายมากที่จะสร้างมันขึ้นมา

in the new cities which are only being created.

ในเมืองใหม่ ที่กำลังจะสร้างขึ้น

Hundreds of kilometers of greenways

ทางสีเขียวหลายร้อยกิโลเมตร

criss-crossing cities in all directions.

ตัดไขว้เมืองในทุกทิศทาง

Children will walk out of homes into safe spaces.

เด็กสามารถเดินทางออกจากบ้าน ไปบนพื้นที่ที่ปลอดภัย

They could go for dozens of kilometers safely

พวกเขาสามารถเดินทางหลายสิบกิโลเมตรได้อย่างปลอดภัย

without any risk in wonderful greenways,

โดยปราศจากความเสี่ยง ในทางสีเขียวที่แสนวิเศษ

sort of bicycle highways,

ทางด่วนสำหรับจักรยาน

and I would invite you to imagine the following:

ผมอยากชวนคุณจินตนาการถึงเมือง

a city in which every other street would be

ที่ถนนทุก ๆ สายในเมือง

a street only for pedestrians and bicycles.

เป็นถนนสำหรับการเดินเท้าและจักรยานเพียงเท่านั้น

In new cities which are going to be built,

ในเมืองที่กำลังจะสร้างขึ้น

this would not be particularly difficult.

ซึ่งจะสร้างได้ไม่ยากนัก

When I was mayor of Bogotá,

เมื่อผมเป็นนายกเทศมนตรีเมืองโบโกตา

in only three years, we were able to create

ใน 3 ปี เราสามารถสร้างทางแบบนี้

70 kilometers,

ได้ยาวถึง 70 กิโลเมตร

in one of the most dense cities in the world,

ในเมืองที่หนาแน่นที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

of these bicycle highways.

ทางด่วนจักรยาน

And this changes the way people live,

ได้เปลี่ยนวิถีชีวิตของพลเมืองในการกินอยู่

move, enjoy the city.

เคลื่อนย้าย ดื่มด่ำไปกับเมือง

In this picture, you see in one of the very poor neighborhoods,

ในภาพนี้ เราได้เห็นส่วนหนึ่งของเพื่อนบ้านที่ยากจน

we have a luxury pedestrian bicycle street,

เรามีทางจักรยานและทางเดินเท้าที่สุดหรู

and the cars still in the mud.

แต่รถยนต์ยังคงอยู่ในโคลน

Of course, I would love to pave this street for cars.

แน่นอน ผมอยากสร้างถนนราดยางสำหรับรถยนต์

But what do we do first?

แต่เราจะทำอะไรก่อนล่ะ

Ninety-nine percent of the people in those neighborhoods don't have cars.

99 เปอร์เซนต์ของชาวบ้านที่อยู่ในนั้น ไม่มีรถ

But you see, when a city is only being created,

แต่คุณเห็นมั้ย เมื่อเราสร้างเมืองขึ้นมาใหม่

it's very easy to incorporate

มันง่ายมากที่จะร่วมมือกันสร้าง

this kind of infrastructure.

โครงสร้างพื้นฐานเหล่านี้

Then the city grows around it.

เมืองจะเติบโตรอบ ๆ มัน

And of course this is just a glimpse

แน่นอนว่า นี่เป็นการคาดการณ์

of something which could be much better

ถึงสิ่งที่ดีกว่า

if we just create it,

ถ้าเราเพียงแค่สร้าง

and it changes the way of life.

และเปลี่ยนวิถีชีวิตของเรา

And the second ingredient, which would solve mobility,

และส่วนผสมที่สอง เพื่อแก้ปัญหาการขนส่ง

that very difficult challenge in developing countries,

ซึ่งเป็นปัญหาที่ยาก ในประเทศกำลังพัฒนา

in a very low-cost and simple way,

โดยวิธีง่าย ๆ และต้นทุนต่ำมาก ๆ

would be to have hundreds of kilometers

อย่างการสร้างถนนหลายร้อยกิโลเมตร

of streets only for buses,

สำหรับรถเมล์เพียงเท่านั้น

buses and bicycles and pedestrians.

รถเมล์ จักรยาน และการเดินเท้า

This would be, again, a very low-cost solution

เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ต้นทุนต่ำมาก

if implemented from the start,

ถ้าเราใข้วิธีนี้ไว้ตอนสร้างเมือง

low cost, pleasant transit

เป็นการเดินทางที่ต้นทุนที่ต่ำ สะดวกสบาย

with natural sunlight.

ภายใต้แสงธรรมชาติ

But unfortunately, reality is not as good

แต่น่าเสียดาย เรื่องจริงไม่ได้สวยหรูเหมือนกับ

as my dreams.

ความฝันของผม

Because of private property of land

เพราะระบบทรัพย์สินส่วนบุคคลบนที่ดิน

and high land prices,

และราคาที่ดินที่สูงขึ้น

all developing country cities have a large problem of slums.

เมืองที่กำลังพัฒนาจึงมีปัญหาสลัมจำนวนมาก

In my country of Colombia, almost half the homes

ในประเทศโคลอมเบียของผม กว่าครึ่งหนึ่งของที่พักอาศัย

in cities initially were illegal developments.

ก่อสร้างอย่างผิดกฎหมาย

And of course it's very difficult to have

และแน่นอนว่า มันเป็นเรื่องยาก

mass transit or to use bicycles in such environments.

ที่จะสร้างขนส่งมวลชน หรือใช้จักรยาน ในสภาพแวดล้อมแบบนั้น

But even legal developments

แต่แม้ว่าก่อสร้างอย่างถูกกฎหมาย

have also been located in the wrong places,

ก็ยังอยู่ในที่ที่ไม่ถูกต้อง

very far from the city centers

ห่างไกลจากใจกลางเมืองไปมาก

where it's impossible to provide

ซึ่งยากที่จะให้บริการ

low-cost, high-frequency public transport.

ขนส่งมวลชนราคาถูก และสม่ำเสมอ

As a Latin American, and Latin America

เหมือนในลาตินอเมริกันประเทศอื่น ๆ และลาตินอเมริกา

was the most recently organized region in the world,

ก็เป็นบริเวณที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นไม่นานมานี้

I would recommend, respectfully, passionately,

ผมขอแนะนำด้วยความเคารพและใจจริง

to those countries which are yet to urbanize --

ต่อประเทศที่เพิ่งสร้างเมืองใหม่ ๆ ว่า --

Latin America went from 40 percent urban in 1950

เมืองในลาตินอเมริกาขยายตัวจาก 40 เปอร์เซนต์ในปี 1950

to 80 percent urban in 2010 --

เป็น 80 เปอร์เซนต์ในปี 2010

I would recommend Asian and African countries

ผมจึงอยากแนะนำประเทศในเอเชียและแอฟริกา

which are yet to urbanize,

ที่เพิ่งสร้างเมืองใหม่ ๆ

such as India which is only 33 percent urban now,

อย่าง อินเดียที่มีชุมชนเมืองเพียง 33 เปอร์เซนต์ในปัจจุบัน

that governments should acquire all land around cities.

ว่า รัฐบาลควรครอบครองที่ดินทั้งหมดรอบตัวเมือง

In this way, their cities could grow in the right places

วิธีการนี้ ทำให้ตัวเมืองสามารถขยายตัวอย่างถูกต้อง

with the right spaces, with the parks,

มีพื้นที่ที่ถูกต้อง ทั้งสวนสาธารณะ

with the greenways, with the busways.

ทางสีเขียว ทางรถเมล์

The cities we are going to build

เมืองที่เราจะสร้างขึ้น

over the next 50 years

ในอีก 50 ปีข้างหน้า

will determine quality of life and even happiness

จะกำหนดคุณภาพชีวิต และแม้กระทั่งความสุข

for billions of people towards the future.

ของพลเมืองกว่าพันล้านคนในอนาคต

What a fantastic opportunity for leaders

ซึ่งถือว่าเป็นโอกาสอันน่าอัศจรรย์ ของผู้นำในยุคปัจจุบัน

and many young leaders to come,

และผู้นำรุ่นใหม่ที่จะก้าวเข้ามา

especially in the developing countries.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่กำลังพัฒนา

They can create a much happier life

พวกเขาสามารถสร้างชีวิตที่มีความสุขมากกว่า

for billions towards the future.

สำหรับคนพันล้านคนในอนาคต

I am sure, I am optimistic,

ผมมั่นใจ และมองโลกในแง่ดีว่า

that they will make cities better

พวกเขาจะสร้างเมืองที่

than our most ambitious dreams.

ดีมากกว่าความฝันอันทะเยอทะยานที่สุดของเรา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)