Ramanan Laxminarayan: The coming crisis in antibiotics

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

The first patient to ever be treated with an antibiotic

ผู้ป่วยคนแรก ที่เคยได้รับการรักษา ด้วยยาปฏิชีวนะ

was a policeman in Oxford.

คือ ตำรวจเมืองอ็อกฟอร์ด

On his day off from work,

ในวันหยุดงาน

he was scratched by a rose thorn while working in the garden.

เขาถูกหนามกุหลาบข่วน ขณะทำงานอยู่ในสวน

That small scratch became infected.

รอยข่วนเล็กๆนั้น เกิดอาการติดเชื้อ

Over the next few days, his head was swollen

สองสามวันต่อมา ศีรษะเขาก็บวมขึ้น

with abscesses,

จากการกลัดหนอง

and in fact his eye was so infected

และความจริงแล้ว ตาข้างหนึ่งของเขา อักเสบมาก

that they had to take it out,

จนกระทั่งแพทย์ต้องควักออก

and by February of 1941,

จนถึงเดือนกุมภาพันธ์ 1941

this poor man was on the verge of dying.

ชายผู้น่าสงสารคนนี้ ก็ใกล้จะเสียชีวิต

He was at Radcliffe Infirmary in Oxford,

เขาอยู่ที่โรงพยาบาลแรดคลิฟฟ์ ในอ็อกฟอร์ด

and fortunately for him,

โชคดีสำหรับเขา

a small team of doctors

ทีมแพทย์กลุ่มเล็กๆ

led by a Dr. Howard Florey

นำโดย ด็อกเตอร์ ฮาวารด์ โฟลเรย์

had managed to synthesize

ได้จัดการสังเคราะห์

a very small amount of penicillin,

เพ็นนิซิลินขึ้นมาได้ ในปริมาณเล็กน้อย

a drug that had been discovered

ซึ่งเป็นตัวยาที่ถูกค้นพบ

12 years before by Alexander Fleming

12 ปีก่อน โดย อเล็กซานเดอร์ เพล็มมิ่ง

but had never actually been used to treat a human,

แต่ไม่เคยถูกใช้ ในการรักษามนุษย์มาก่อน

and indeed no one even knew if the drug would work,

จริงๆก็ไม่มีใครรู้ ว่ายานี้จะใช้ได้ผล หรือไม่

if it was full of impurities that would kill the patient,

ว่ามันเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก ที่จะทำให้ตายได้ หรือไม่

but Florey and his team figured

แต่ฟอร์เรย์และทีมงาน ก็ประเมินว่า

if they had to use it, they might as well use it

ถ้าพวกเขาต้องใช้ยานี้ ก็อาจจะต้องใช้

on someone who was going to die anyway.

กับผู้ป่วยที่อย่างไรเสีย ก็ต้องตาย

So they gave Albert Alexander,

เขาจึงให้ยานี้ กับอัลเบอร์ท อเล็กซานเดอร์

this Oxford policeman, the drug,

กับตำรวจอ็อกฟอร์ดคนนี้

and within 24 hours,

และภายใน 24 ชั่วโมง

he started getting better.

เขาก็เริ่มมีอาการดีขึ้น

His fever went down, his appetite came back.

อาการไข้ลดลง ความอยากอาหารกลับมา

Second day, he was doing much better.

วันที่สอง เขาก็อาการดีขึ้นมาก

They were starting to run out of penicillin,

ยาเพ็นนิซิลินก็เริ่มจะหมดลง

so what they would do was run with his urine

พวกเขาจึงวิ่งไป พร้อมกับปัสสาวะ ของอัลเบิร์ท

across the road to re-synthesize the penicillin from his urine

ข้ามถนนไป เพื่อสังเคราะห์ยาจากปัสสาวะ ของอัลเปิร์ท

and give it back to him,

และนำยากลับไปให้เขา

and that worked.

และนั่นใช้ได้ผล

Day four, well on the way to recovery.

วันที่สี่ อาการก็ใกล้จะหายแล้ว

This was a miracle.

นี่เป็นความมหัศจรรย์

Day five, they ran out of penicillin,

วันที่ห้า ยาเพ็นนิซิลินก็หมด

and the poor man died.

และชายผู้น่าสงสารนั้น ก็ตายไป

So that story didn't end that well,

เรื่องนี้จึงจบอย่างไม่ดีนัก

but fortunately for millions of other people,

แต่โชคดีสำหรับคนอื่นๆ อีกหลายล้านคน

like this child who was treated again in the early 1940s,

เช่น เด็กคนนี้ ซึ่งได้รับการรักษาอีกครั้ง ตอนต้นๆของ 1940-49

who was again dying of a sepsis,

เธอก็กำลังจะตาย จากติดเชื้อในกระแสเลือด

and within just six days, you can see,

และภายในแค่หกวัน คุณก็เห็นได้ว่า

recovered thanks to this wonder drug, penicillin.

เธอหายป่วย ขอบคุณยามหัศจรรย์นี้ เพ็นนิซิลิน

Millions have lived,

คนเป็นล้านๆคน ยังมีชีวิตอยู่ได้

and global health has been transformed.

และสุขภาพระดับโลก ก็เปลี่ยนแปลงไป

Now, antibiotics have been used

ปัจจุบัน ยาปฏิชีวนะได้ถูกนำมาใช้

for patients like this,

สำหรับผู้ป่วย เช่นนี้

but they've also been used rather frivolously

แต่มันก็ยังถูกใช้นำมาใช้ แบบเล่นๆอีกด้วย

in some instances,

ในบางตัวอย่าง เช่น

for treating someone with just a cold or the flu,

ใช้รักษาคนที่เป็น แค่ไข้หวัดหรือหวัดใหญ่

which they might not have responded to an antibiotic,

ซึ่งอาจจะไม่ได้ตอบสนอง กับยาปฏิชีวนะ

and they've also been used in large quantities

และยังถูกนำไปใช้ ในปริมาณมากๆ อีกด้วย

sub-therapeutically, which means in small concentrations,

ไม่ใช่เพื่อการรักษา ซึ่งหมายถึง ให้ยาปริมาณเล็กน้อย

to make chicken and hogs grow faster.

เพื่อทำให้ไก่และหมูตอน โตเร็วขึ้น

Just to save a few pennies on the price of meat,

แค่เพื่อประหยัดเงินไม่กี่สตางค์ ในราคาเนื้อ

we've spent a lot of antibiotics on animals,

เราได้ใช้ยาปฏิชีวนะไปมาก กับสัตว์

not for treatment, not for sick animals,

ไม่ใช่เพื่อการรักษา ไม่ใช่เพื่อสัตว์ป่วย

but primarily for growth promotion.

แต่ส่วนใหญ่ เพื่อการส่งเสริมการเติบโต

Now, what did that lead us to?

ครับ แล้วนั่นนำเราไปสู่อะไรหรือ?

Basically, the massive use of antibiotics

โดยพื้นฐานแล้ว การใช้ยาปฏิชีวนะ อย่างมโหฬาร

around the world

ทั่วโลกนั้น

has imposed such large selection pressure on bacteria

บังคับให้เกิด ความกดดันจากแรงคัดเลือก ตามธรรมชาติ กับแบคทีเรียอย่างมาก

that resistance is now a problem,

จนกระทั่ง การดื้อยา ในปัจจุบัน เป็นปัญหา

because we've now selected for just

ปัจจุบัน เราจึงได้เลือกเอาแต่เฉพาะ

the resistant bacteria.

แบคทีเรียที่ดื้อยา

And I'm sure you've all read about this in the newspapers,

และผมแน่ใจว่า ทุกท่านได้อ่านเรื่องนี้ ในหนังสือพิมพ์แล้ว

you've seen this in every magazine

คุณได้เห็นเรื่องนี้ ในนิตยสารทุกเล่ม

that you come across,

ที่คุณพบเห็น

but I really want you to appreciate

แต่จริงๆแล้ว ผมอยากจะให้คุณรู้ซึ้งถึง

the significance of this problem.

ความสำคัญของปัญหานี้

This is serious.

ปัญหานี้สาหัสนัก

The next slide I'm about to show you is of carbapenem resistance in acinetobacter.

สไลด์ถัดไป ผมจะแสดง การดื้อยา คาร์บาเพเนม ในตัวแมลง อซิโนแบคเตอร์

Acinetobacter is a nasty hospital bug,

อซิโนแบคเตอร์ เป็นตัวแมลงน่ารังเกียจ ในโรงพยาบาล

and carbapenem is pretty much

และคาร์บาเพเนม ก็เกือบจะเป็น

the strongest class of antibiotics

ตัวยาปฏิชีวนะในกลุ่มที่แรงที่สุด

that we can throw at this bug.

ที่เราจะโยนเข้าใส่ตัวแมลงนี้ได้

And you can see in 1999

และคุณก็เห็นได้ ในปี 1999

this is the pattern of resistance,

นี่เป็น รูปแบบของการดื้อยา

mostly under about 10 percent across the United States.

ส่วนใหญ่ตํ่ากว่าราว 10 เปอร์เซ็นต์ ทั่วสหรัฐฯ

Now watch what happens when we play the video.

ทีนี้ดูว่า เกิดอะไรขึ้น เมื่อเปิดวิดีโอ

So I don't know where you live,

ผมไม่ทราบว่า คุณอาศัยอยู่ที่ไหนกันบ้าง

but wherever it is, it certainly is a lot worse now

แต่ที่ไหนๆ แน่นอน มันแย่ลงมาก ในปัจจุบัน

than it was in 1999,

แย่กว่าเมื่อปี 1999

and that is the problem of antibiotic resistance.

และนั่นคือ ปัญหาของการดื้อยาปฏิชีวนะ

It's a global issue

มันเป็นปัญหาระดับโลก

affecting both rich and poor countries,

กระทบไป ทั้งประเทศรํ่ารวยและยากจน

and at the heart of it, you might say, well,

และหัวใจของมัน คุณอาจจะกล่าวว่า

isn't this really just a medical issue?

จริงๆ ไม่ได้เป็นแค่ปัญหาการแพทย์หรอกหรือ

If we taught doctors how not to use antibiotics as much,

ถ้าสอนแพทย์ให้วิธีรู้ ที่ไม่ต้องใช้ยา ให้มากนัก

if we taught patients how not to demand antibiotics,

ถ้าเราสอนคนไข้ ให้ไม่ต้องเรียกร้องยาปฏิชีวนะ

perhaps this really wouldn't be an issue,

เรื่องนี้ จริงๆอาจไม่ใช่ปัญหา

and maybe the pharmaceutical companies

และบางที บริษัทยา

should be working harder to develop

ก็ควรจะทำงานให้หนักขึ้น เพื่อพัฒนา

more antibiotics.

ยาปฏิชีวนะ ให้มีมากขึ้น

Now, it turns out that there's something fundamental about antibiotics

กลายเป็นว่า มีสิ่งสำคัญบางอย่าง เกี่ยวกับยาปฏิชีวนะ

which makes it different from other drugs,

ซึ่งทำให้มันแตกต่างไปจากยาอื่นๆ

which is that if I misuse antibiotics

ซึ่งก็คือ ถ้าผมใช้ยาปฏิชีวนะ ผิดไป

or I use antibiotics,

หรือผมใช้ยาปฏิชีวนะ

not only am I affected but others are affected as well,

ไม่ใช่ผมเท่านั้น ที่ได้รับผลกระทบ คนอื่นก็ถูกกระทบ เช่นกัน

in the same way as if I choose to drive to work

ในแบบเดียวกันกับ หากผมเลือก ที่จะขับรถไปทำงาน

or take a plane to go somewhere,

หรือขึ้นเครื่องบิน ไปที่ไหนสักแห่ง

that the costs I impose on others

ผมก็บังคับคนอื่น ต้องเสียหายไปด้วย

through global climate change go everywhere,

จากการเปลี่ยนแปลงบรรยากาศโลก ที่ไปถึงทุกที่

and I don't necessarily take these costs into consideration.

และผมไม่จำเป็นต้องคำนึงถึง ความเสียหายเหล่านี้

This is what economists might call a problem of the commons,

นี่คือ นักเศรษฐศาสตร์อาจเรียกว่า ปัญหาของการใช้ทรัพยากรร่วม

and the problem of the commons is exactly

ปัญหาการใช้ทรัพยากรร่วม ตรงเผงกับ

what we face in the case of antibiotics as well:

สิ่งที่เราเผชิญอยู่พอดี ในกรณียาปฏิชีวนะ

that we don't consider —

ที่ว่าเราไม่ได้พิจารณา--

and we, including individuals, patients,

และเราในที่นี้ รวมไปถึง คนแต่ละคน, คนไข้,

hospitals, entire health systems —

โรงพยาบาล, ระบบสุขอนามัยทั้งหมด--

do not consider the costs that they impose on others

เราไม่คิดถึงความเสียหาย ที่คนอื่นต้องเสียไปด้วย

by the way antibiotics are actually used.

โดยวิธีการที่ยาปฏิชีวนะ ถูกนำไปใช้จริง

Now, that's a problem that's similar

ครับ นั่นเป็นปัญหาที่เหมือนกับ

to another area that we all know about,

อีกเรื่องหนึ่ง ที่เราทุกคนรู้กันอยู่

which is of fuel use and energy,

คือ การใช้เชื้อเพลิงและพลังงาน

and of course energy use

และแน่นอนครับ การใช้พลังงานนั้น

both depletes energy as well as

ทั้งทำให้พลังงานเสียไป และยังนำไปสู่

leads to local pollution and climate change.

มลพิษในท้องถิ่น และการเปลี่ยนแปลง สภาพภูมิอากาศ

And typically, in the case of energy,

โดยปกติแล้ว ในกรณีของพลังงาน

there are two ways in which you can deal with the problem.

มีวิธีการสองแบบ ที่คุณจะจัดการกับ ปัญหานั้นได้

One is, we can make better use of the oil that we have,

หนึ่ง เราสามารถใช้นํ้ามันที่มีอยู่ ให้ดีกว่านี้

and that's analogous to making better use

และนั่นก็คล้ายคลึงกับ การใช้

of existing antibiotics,

ยาปฏิชีวนะที่มี ให้ดีกว่านี้

and we can do this in a number of ways

และเราทำสิ่งนี้ได้ ในหลายๆวิธีการ

that we'll talk about in a second,

ซึ่งเราจะพูดถึง อยู่ขณะนี้

but the other option is the "drill, baby, drill" option,

แต่ตัวเลือกอีกตัวหนึ่งคือ ตัวเลือก "เจาะ, ไอ้หนู, เจาะเข้าไป"

which in the case of antibiotics is to go find new antibiotics.

ซึ่งในกรณียาปฏิชีวนะ คือ ไปหายาตัวใหม่ๆมา

Now, these are not separate.

ครับ เหล่านี้ไม่ได้แยกจากกัน

They're related, because if we invest heavily

มันสัมพันธ์กัน เพราะถ้าเราลงทุนไปอย่างหนัก

in new oil wells,

ในบ่อนํ้ามันใหม่ๆ

we reduce the incentives for conservation of oil

เราจะลด เรื่องการจูงใจที่จะอนุรักษ์นํ้ามัน

in the same way that's going to happen for antibiotics.

ในแบบเดียวกับ ที่จะเกิดกับยาปฏิชีวนะ

The reverse is also going to happen, which is that

สิ่งตรงกันข้าม ก็จะเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน คือ

if we use our antibiotics appropriately,

ถ้าเราใช้ยาปฏิชีวนะของเรา อย่างเหมาะสมแล้ว

we don't necessarily have to make the investments

เราก็ไม่จำเป็นต้อง ทำการลงทุน

in new drug development.

ในเรื่องของ การพัฒนายาใหม่ๆขึ้นมา

And if you thought that these two were entirely,

ถ้าไปคิดว่า ทั้งสองนี้สมดุลย์กันทั้งหมดแล้ว

fully balanced between these two options,

เต็มที่แล้ว ระหว่างตัวเลือกทั้งสองนี้

you might consider the fact that

คุณก็อาจจะคิดพิจารณา ข้อเท็จจริงที่ว่า

this is really a game that we're playing.

เรื่องนี้จริงๆแล้ว เป็นเกม ที่เรากำลังเล่นกัน

The game is really one of coevolution,

เกมนี้ จริงๆแล้ว คือ วิวัฒนาการร่วมอย่างหนึ่ง

and coevolution is, in this particular picture,

วิวัฒนาการร่วม คือ ในภาพเฉพาะนี้

between cheetahs and gazelles.

ระหว่าง เสือชีต้า กับ ละมั่ง

Cheetahs have evolved to run faster,

ชีต้าค่อยๆพัฒนา เพื่อวิ่งเร็วขึ้น

because if they didn't run faster,

เพราะ ถ้าไม่วิ่งให้เร็วขึ้น

they wouldn't get any lunch.

ก็จะไม่ได้ อาหารกลางวันมากิน

Gazelles have evolved to run faster because

ละมั่งก็ค่อยๆพัฒนาให้วิ่งเร็วขึ้น เพราะว่า

if they don't run faster, they would be lunch.

ถ้าไม่วิ่งให้เร็วขึ้น ก็จะเป็นมื้อกลางวัน

Now, this is the game we're playing against the bacteria,

ครับ นี่เป็นเกม ที่เรากำลังเล่นอยู่ กับแบคทีเรีย

except we're not the cheetahs,

เว้นเสียแต่ว่า เราไม่ได้เป็นชีต้า

we're the gazelles,

แต่เราเป็นละมั่ง

and the bacteria would,

และเชื้อแบคทีเรียก็จะ

just in the course of this little talk,

แค่ในช่วงเวลา ของการพูดสั้นๆนี้

would have had kids and grandkids

อาจจัดการ ลูกหลานเราไปแล้ว

and figured out how to be resistant

และอาจกำลังคิดวิธีการ ที่จะต้านทาน

just by selection and trial and error,

โดยใช้แค่ การคัดสรร และลองผิดลองถูก

trying it over and over again.

ทดลองดูซํ้าๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

Whereas how do we stay ahead of the bacteria?

ตรงกันข้าม เราจะยังคงนำหน้าแบคทีเรีย ได้อย่างไร

We have drug discovery processes,

เรามีกระบวนการ ค้นพบตัวยาใหม่ๆ

screening molecules,

เรามีการทดสอบคัดเลือกโมเลกุล

we have clinical trials,

มีการทดสอบประสิทธิภาพทางคลินิค

and then, when we think we have a drug,

แล้วเมื่อเราคิดว่า เราได้ตัวยามาแล้ว

then we have the FDA regulatory process.

เราก็มี กระบวนการตามระเบียบ องค์การอาหารและยา

And once we go through all of that,

และเมื่อเราผ่านพ้น ทั้งหมดนั้นไปได้

then we try to stay one step ahead

แล้วเราพยายาม ที่จะยังอยู่นำหน้า

of the bacteria.

แบคทีเรีย หนึ่งขั้น

Now, this is clearly not a game that can be sustained,

ครับ เรื่องนี้ชัดเจน ไม่ใช่เกมที่ยั่งยืนได้ หรือ

or one that we can win

เกมที่เราจะเอาชนะได้

by simply innovating to stay ahead.

โดยแค่สร้างนวัตกรรม ให้ยังคงนำหน้าอยู่

We've got to slow the pace of coevolution down,

เราต้องทำให้ ก้าวของวิวัฒนาการร่วม ช้าลง

and there are ideas that we can borrow from energy

มีความคิดที่เราสามารถยืมมาได้ จากเรื่องพลังงาน

that are helpful in thinking about

ที่ช่วยเราได้ ในการคิดเกี่ยวกับว่า

how we might want to do this in the case

เราอาจต้องการทำเรื่องนี้อย่างไร

of antibiotics as well.

ในกรณีของยาปฏิชีวนะ ก็หมือนกัน

Now, if you think about how we deal with

ครับ ถ้าคุณคิดถึงวิธีจัดการกับ

energy pricing, for instance,

อาทิเช่น การตั้งราคาพลังงาน

we consider emissions taxes,

เราพิจารณาถึง ภาษีการปล่อยสารมลพิษ

which means we're imposing the costs of pollution

หมายถึง เรากำลังบังคับให้เก็บเงิน ค่าเสียหายจากมลพิษ

on people who actually use that energy.

กับผู้คนที่ใช้พลังงานนั้นจริงๆ

We might consider doing that for antibiotics as well,

เราอาจพิจารณาทำอย่างนั้น กับยาปฏิชีวนะ เช่นเดียวกัน

and perhaps that would make sure that antibiotics

และบางที นั่นอาจทำให้แน่ใจได้ว่า ยาปฏิชีวนะนั้น

actually get used appropriately.

ถูกนำมาใช้อย่างเหมาะสม อย่างแท้จริง

There are clean energy subsidies,

มีเงินสนับสนุนพลังงานสะอาด

which are to switch to fuels which don't pollute as much

ซึ่งก็คือ เพื่อให้เปลี่ยนไปเป็นเชื้อเพลิง ที่ไม่สร้างมลพิษมากนัก

or perhaps don't need fossil fuels.

หรือบางที ไม่จำต้องใช้เชื้อเพลิงฟอสซิล

Now, the analogy here is, perhaps we need

ครับ การเปรียบเทียบตรงนี้ คือ บางทีเราจำเป็นต้อง

to move away from using antibiotics,

เลิกใช้ยาปฏิชีวนะ

and if you think about it, what are good substitutes for antibiotics?

และถ้าคุณคิดเรื่องนี้ว่า อะไรดี? จะเอามาแทนที่ยาปฏิชีวนะ

Well, turns out that anything that reduces

ครับ กลายเป็นอะไรก็ได้ ที่ลดความต้องการ

the need for the antibiotic would really work,

ยาปฏิชีวนะลงได้ จริงๆแล้ว ก็จะใช้ได้

so that could include improving hospital infection control

นั่นจึงรวมถึง การปรับปรุงการควบคุม การติดเชื้อของโรงพยาบาล

or vaccinating people,

หรือ การฉีดวัคซีนให้กับผู้คน

particularly against the seasonal influenza.

โดยเฉพาะ เพื่อกันเชื้อไข้หวัดใหญ่

And the seasonal flu is probably

และไข้หวัดใหญ่นั้น น่าจะเป็น

the biggest driver of antibiotic use,

ตัวขับใหญ่ที่สุด ในการใช้ยาปฏิชีวนะ

both in this country as well as in many other countries,

ทั้งในประเทศนี้ และในอีกหลายๆประเทศด้วย

and that could really help.

และนั่นก็จะช่วยได้จริงๆ

A third option might include something like tradeable permits.

ทางเลือกที่สาม อาจรวมถึงสิ่งที่คล้ายกับ การซื้อขายใบอนุญาต

And these seem like faraway scenarios,

และทั้งหมดนี้ ดูจะเป็นเรื่องที่ห่างไกล

but if you consider the fact that we might not

แต่ถ้าคุณพิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่า เราอาจจะไม่มี

have antibiotics for many people who have infections,

ยาปฏิชีวนะ ให้กับคนอีกมาก ที่ติดเชื้อ

we might consider the fact that we might

อาจพิจารณาถึง ข้อเท็จจริงที่ว่า เราอาจต้องการ

want to allocate who actually gets to use

กำหนดว่า จริงๆใครที่จะใช้ ยาปฏิชีวนะพวกนี้บางตัว

some of these antibiotics over others,

และไม่ใช้ยาตัวอื่น

and some of these might have to be on the basis of clinical need,

และตัวยาบางตัว อาจต้องอยู่บนพื้นฐาน ความจำเป็นทางการแพทย์

but also on the basis of pricing.

และบนพื้นฐานของการตั้งราคา อีกด้วย

And certainly consumer education works.

ที่แน่ๆ การให้การศึกษาแก่ผู้ใช้ยา ยังใช้ได้

Very often, people overuse antibiotics

บ่อยครั้งมาก คนใช้ยาปฏิชีวนะมากเกินไป

or prescribe too much without necessarily

หรือสั่งยามากเกินไป

knowing that they do so,

โดยไม่รู้ตัว ว่าได้ทำอย่างนั้น

and feedback mechanisms

กลไกป้อนกลับ หรือ ฟีดแบ็ก

have been found to be useful,

จึงพบว่ามีประโยชน์

both on energy —

ทั้งในเรื่องของพลังงาน--

When you tell someone that they're using

เมื่อคุณบอกกับเขาว่า กำลังใช้

a lot of energy during peak hour,

พลังงานมาก ในชั่วโมงที่มีการใช้สูงสุด

they tend to cut back,

พวกเขาก็จะลดการใช้ลงมา

and the same sort of example has been performed

ตัวอย่างแบบเดียวกันนี้ ได้ถูกนำไปทำ

even in the case of antibiotics.

แม้ในกรณีของยาปฏิชีวนะ

A hospital in St. Louis basically would put up

โรงพยาบาลในเซ็นต์หลุยส์ อาจจะเอาไปติด

on a chart the names of surgeons

ไว้บนผังตาราง ชื่อของแพทย์ผ่าตัด

in the ordering of how much antibiotics they'd used

ตามลำดับความมากน้อย ของยาปฏิชีวนะ ที่แพทย์ใช้

in the previous month,

ในเดือนก่อนหน้านั้น

and this was purely an informational feedback,

แท้จริง นี่เป็นการให้ข้อมูลกลับไป

there was no shaming,

ไม่มีความละอายใดๆ

but essentially that provided some information back

แต่ที่สำคัญ มันได้ให้บางอย่างกลับไป

to surgeons that maybe they could rethink

ถึงแพทย์ผ่าตัด ที่บางทีก็ไม่ได้คิดซํ้า

how they were using antibiotics.

ว่าพวกเขาใช้ยาปฏิชีวนะไปอย่างไร

Now, there's a lot that can be done

ครับ มีอีกมาก ที่สามารถจะทำได้

on the supply side as well.

ในด้านของอุปทาน ก็เช่นเดียวกัน

If you look at the price of penicillin,

ถ้าคุณมองที่ ราคาของยาแอสไพริน

the cost per day is about 10 cents.

ค่าใช้จ่ายต่อวัน ประมาณ 10 เซ็นต์

It's a fairly cheap drug.

เป็นยาที่ราคาถูกมาก

If you take drugs that have been introduced since then —

ถ้าคุณเอายา ที่ถูกนำมาใช้ ตั้งแต่นั้นมา--

linezolid or daptomycin —

ก็จะมี ไลเนโซลิด หรือ แดพโทมายซิน--

those are significantly more expensive,

ยาพวกนั้น จะแพงกว่าอย่างเห็นได้ชัด

so to a world that has been used to paying 10 cents a day for antibiotics,

ดังนั้น โลกที่เคยชินกับการจ่าย 10 เซ็นต์ ต่อวัน เป็นค่ายาปฏิชีวนะ

the idea of paying 180 dollars per day

ความคิดว่า ต้องจ่ายวันละ 180 ดอลลาร์ เป็นค่ายา

seems like a lot.

จึงดูเหมือนจะมาก

But what is that really telling us?

แต่ เรื่องนี้ จริงๆบอกอะไรกับเรา?

That price is telling us

ราคานั้น กำลังบอกเราว่า

that we should no longer

เราควรจะเลิกคิดว่า ยาปฏิชีวนะ ที่ถูกและ

take cheap, effective antibiotics as a given

ใช้ได้ผลนั้น จะเป็นอย่างนั้นตลอดไป

into the foreseeable future,

จนถึงอนาคตข้างหน้า

and that price is a signal to us

และก็บอกเราว่า ราคานั้น เป็นสัญญาณบอกเรา

that perhaps we need to be paying

ว่าบางที่ เราจำเป็นต้อง

much more attention to conservation.

เอาใจใส่ให้มากขึ้น กับเรื่องการอนุรักษ์

That price is also a signal

ราคานั้น ยังเป็นสัญญาณอีกด้วยว่า

that maybe we need to start looking at other technologies,

บางที เราอาจจำเป็นต้องเริ่มมองที่ เทคโนโลยี่อื่นๆ

in the same way that gasoline prices are a signal

ในแบบเดียวกับที่ ราคานํ้ามัน เป็นสัญญาณ

and an impetus, to, say,

และเป็นแรงกระตุ้นในเรื่อง เช่น

the development of electric cars.

การพัฒนารถยนต์ไฟฟ้า

Prices are important signals

ราคา เป็นสัญญาณสำคัญ

and we need to pay attention,

และเราจำเป็นต้องเอาใจใส่

but we also need to consider the fact that

แต่เราก็ต้องพิจารณาอีกด้วย ถึงข้อเท็จจริงว่า

although these high prices seem unusual for antibiotics,

แม้ราคาที่สูงเหล่านี้ ดูจะผิดปกติไป สำหรับยาปฏิชีวนะ

they're nothing compared to the price per day

แต่เหมือนกับได้มาฟรี เมื่อเปรียบเทียบกับ ราคาต่อวัน

of some cancer drugs,

ของยาโรคมะเร็งบางตัว

which might save a patient's life only for a few months or perhaps a year,

ซึ่งอาจรักษาชีวิตคนไข้ไว้ได้ แค่ 2-3 เดือน หรืออาจจะ 1 ปี

whereas antibiotics would potentially

ขณะที่ ยาปฏิชีวนะมีศักยภาพ

save a patient's life forever.

รักษาชีวิตคนไข้ไว้ได้ ตลอดกาล

So this is going to involve

เรื่องนี้จึงจะเกี่ยวข้องกับ

a whole new paradigm shift,

การปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ใหม่ทั้งหมด

and it's also a scary shift because

และยังเป็นการเปลี่ยนที่น่าตกใจ อีกด้วย

in many parts of this country,

ในหลายๆส่วน ของประเทศนี้

in many parts of the world,

ในหลายๆส่วน ของโลก

the idea of paying 200 dollars

ความคิดเรื่องการจ่าย 200 ดอลล่าร์

for a day of antibiotic treatment

ต่อหนึ่งวัน ในการรักษาโดยใช้ยาปฏิชีวนะนั้น

is simply unimaginable.

คาดคิดไม่ถึง

So we need to think about that.

เราจึงต้องคิดถึงเรื่องนี้ด้วย

Now, there are backstop options,

ครับ มีตัวเลือกด่านสุดท้าย

which is other alternative technologies

คือ เทคโนโลยีทางเลือก อื่นๆ

that people are working on.

ที่ผู้คนกำลังทำกันอยู่

It includes bacteriophages, probiotics,

ได้แก่ แบคเทอริโอเฟจ, โพรไบโอติก

quorum sensing, synbiotics.

ควอรั่มเซ็นซิ่ง, ซินไบโอติก

Now, all of these are useful avenues to pursue,

ครับ ทั้งหมดนี้ เป็นลู่ทาง ที่จะไปกัน

and they will become even more lucrative

และมันจะเป็นไปจนถึง ผลกำไรที่มากกว่า

when the price of new antibiotics starts going higher,

เมื่อราคายาปฏิชีวนะใหม่ๆ เริ่มจะสูงขึ้น

and we've seen that the market does actually respond,

และเราก็ได้เห็นว่า ตลาดนั้นตอบรับมาจริงๆ

and the government is now considering

และปัจจุบัน รัฐบาลก็กำลังพิจารณา

ways of subsidizing new antibiotics and development.

วิธีให้เงินช่วยเหลือ ยาปฏิชีวนะใหม่ๆ และการพัฒนา

But there are challenges here.

แต่ก็มีความท้าทาย อยู่ตรงนี้

We don't want to just throw money at a problem.

เราไม่ต้องการแค่โยนเงินไปที่ปัญหา

What we want to be able to do

สิ่งที่เราต้องการจะทำให้ได้

is invest in new antibiotics

ก็คือ การลงทุน ในยาปฏิชีวนะใหม่ๆ

in ways that actually encourage

ในแบบที่ แท้จริงแล้วส่งเสริม

appropriate use and sales of those antibiotics,

การใช้และขาย ยาปฏิชีวนะเหล่านั้น อย่างเหมาะสม

and that really is the challenge here.

และจริงๆแล้ว ความท้าทาย อยู่ตรงนี้เอง

Now, going back to these technologies,

ครับ กลับไปที่เทคโนโลยี่เหล่านี้

you all remember the line from that famous

ทุกท่านจดจำถ้อยคำ จากภาพยนตร์ไดโนเสา

dinosaur film, "Nature will find a way."

ที่รู้จักกัน "ธรรมชาติจะหาหนทาง"

So it's not as if these are permanent solutions.

จึงไม่ใช่ราวกับว่า สิ่งเหล่านี้ เป็นการแก้ปัญหาแบบถาวร

We really have to remember that, whatever the technology might be,

จริงๆแล้ว เราต้องจำไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีอะไร

that nature will find some way to work around it.

จงจำไว้ว่า ธรรมชาติจะหาวิธี เพื่อจัดการกับเรื่องนั้น

You might think, well, this is just a problem

คุณอาจจะคิดว่า นี่ก็แค่เป็นปัญหา

just with antibiotics and with bacteria,

กับยาปฏิชีวนะ และกับแบคทีเรีย

but it turns out that we have the exact same

แต่กลับกลายเป็นว่า เรามีปัญหา

identical problem in many other fields as well,

เหมือนกันเปี๊ยบ ในสาขาอื่นๆอีกมาก เช่นกัน

with multidrug-resistant tuberculosis,

กับวัณโรคที่ดื้อยาหลายชนิด

which is a serious problem in India and South Africa.

ซึ่งเป็นปัญหาหนัก ในอินเดีย และอัฟริกาใต้

Thousands of patients are dying because

คนไข้หลายพันคน กำลังจะตาย เพราะว่า

the second-line drugs are so expensive,

ยาอีกตัวหนึ่งนั้น ราคาแพงมาก

and in some instances, even those don't work

และในบางกรณี แม้กระทั่งยาพวกนั้น ก็ใช้การไม่ได้

and you have XDR TB.

และคุณเป็น วัณโรคที่ดื้อยามากๆ

Viruses are becoming resistant.

ไวรัสก็กำลังจะดื้อยา

Agricultural pests. Malaria parasites.

ศัตรูพืช, ตัวพยาธิมาลาเรีย

Right now, much of the world depends on

ปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่ของโลก พึ่งพา

one drug, artemisinin drugs,

ยาตัวหนึ่ง คือ ยาอาติมิซินิน

essentially to treat malaria.

สำคัญยิ่ง ในการรักษามาลาเรีย

Resistance to artemisinin has already emerged,

การดื้อยาอาติมิซินิน ได้เกิดขึ้นแล้ว

and if this were to become widespread,

และถ้าการดื้อยานี้ ขยายออกไป

that puts at risk

ก็จะทำให้เกิดความเสี่ยงขึ้น

the single drug that we have to treat malaria around the world

กับยาเพียงตัวเดียว ที่เราต้องใช้รักษามาลาเรีย ทั่วโลก

in a way that's currently safe and efficacious.

ในแบบที่ ปัจจุบัน ปลอดภัย และมีประสิทธิภาพ

Mosquitos develop resistance.

ยุงก็พัฒนาการดื้อยาขึ้นมา

If you have kids, you probably know about head lice,

ถ้าคุณมีลูก คุณน่าจะทราบเรื่อง ตัวเหาบนศีรษะ

and if you're from New York City,

และถ้าคุณมาจากกรุงนิวยอร์ค

I understand that the specialty there is bedbugs.

ผมเข้าใจว่า พิเศษเฉพาะที่นั่น คือตัวเรือด

So those are also resistant.

พวกนั้นก็ดื้อยา ด้วยเหมือนกัน

And we have to bring an example from across the pond.

เราต้องนำตัวอย่าง มาจาก อีกผั่งของแอตแลนติค

Turns out that rats are also resistant to poisons.

กลายเป็นว่าพวกหนู ก็ดื้อยาเบื่อด้วย

Now, what's common to all of these things is

ที่เหมือนกัน สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ คือ

the idea that we've had these technologies

ความคิดว่า เราได้มีเทคโนโลยี่พวกนี้มา

to control nature only for the last 70, 80 or 100 years

เพื่อควบคุมธรรมชาติได้เพียง 70, 80 หรือ 100 ปี ที่ผ่านมาแล้ว

and essentially in a blink,

และที่สำคัญ แค่พริบตาเดียว

we have squandered our ability to control,

เราได้ใช้ความสามารถ ในการควบคุมนี้ ไปอย่างฟุ่มเฟือย

because we have not recognized

เพราะว่า เราไม่เคยยอมรับรู้ว่า

that natural selection and evolution was going to find

การคัดสรร และการวิวัฒน์ของธรรมชาติ ก็จะค้นหา

a way to get back,

วิธีการ เพื่อจะกลับคืน

and we need to completely rethink

เราจำต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ โดยสิ้นเชิง

how we're going to use

ว่าเราจะใช้มาตรการใด

measures to control biological organisms,

เพื่อควบคุมสิ่งมีชีวิตเชิงชีวภาพ

and rethink how we incentivize

และคิดทบทวน ในวิธีการ ที่เราใช้จูงใจ

the development, introduction,

การพัฒนา การเริ่มนำเข้ามาใช้

in the case of antibiotics prescription,

ในกรณีของ การสั่งใช้ยาปฏิชีวนะ

and use of these valuable resources.

และการใช้ทรัพยากรที่มีคุณค่าเหล่านี้

And we really now need to start thinking about them

จริงๆแล้ว ปัจจุบันเราจำเป็นต้องเริ่มคิดว่า

as natural resources.

สิ่งเหล่านี้ เป็นทรัพยากรธรรมชาติ

And so we stand at a crossroads.

ดังนั้น เราจึงยืนอยู่ที่ทางแยก

An option is to go through that rethinking

ตัวเลือก คือ จะไปตามทาง ที่จะคิดทบทวนใหม่

and carefully consider incentives

และพิจารณาอย่างรอบคอบ ถึงแรงจูงใจ

to change how we do business.

ที่จะเปลี่ยน วิธีที่เราทำธุรกิจ

The alternative is

ทางเลือกนั้น คือ

a world in which even a blade of grass

โลกที่แม้แต่ ใบหญ้าใบเดียว

is a potentially lethal weapon.

ก็เป็นอาวุธ ที่มีศักยภาพ ทำให้ถึงตายได้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)