How women wage conflict without violence | Julia Bacha

Translator: Vera Chicharito Reviewer: Rawee Ma

Twelve years ago, I picked up a camera for the first time

สิบสองปีที่แล้ว ฉันได้จับกล้องเป็นครั้งแรก

เพื่อถ่ายทำฤดูเก็บเกี่ยวผลมะกอกโอลีฟ ในหมู่บ้านปาเลสไตน์แห่งหนึ่งที่เวสต์แบงก์

to film the olive harvest in a Palestinian village in the West Bank.

I thought I was there to make a single documentary

ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นั่น เพื่อทำสารคดีสักเรื่องหนึ่ง

and would then move on to some other part of the world.

แล้วจากนั้นก็จะย้ายไปต่อ ตามส่วนอื่น ๆ ของโลก

But something kept bringing me back.

แต่บางอย่างนำพาให้ฉันกลับมาใหม่

Now, usually, when international audiences hear about that part of the world,

ส่วนใหญ่ เวลาที่ผู้ชมนานาประเทศ ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับส่วนนั้นของโลก

they often just want that conflict to go away.

พวกเขามักจะอยากให้ ความขัดแย้งนั้นยุติลง

The Israeli-Palestinian conflict is bad, and we wish it could just disappear.

การปะทะระหว่างอิสราเอล-ปาเลสไตน์นั้น เลวร้ายและเราหวังให้มันหมดไปเสียที

We feel much the same way about other conflicts around the world.

เรารู้สึกอย่างยิ่งในแบบเดียวกัน กับความขัดแย้งอื่น ๆ ทั่วโลก

But every time we turn our attention to the news,

แต่ทุกครั้งที่เราหันไปให้ความสนใจกับข่าว

it seems like one more country has gone up in flames.

มันดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นทีละประเทศ ที่แผ่นดินลุกเป็นไฟ

So I've been wondering

ฉะนั้น ฉันจึงสงสัย

ว่าเราควรจะเริ่มมองความขัดแย้ง ในแบบที่ต่างออกไปหรือเปล่า

whether we should not start looking at conflict in a different way --

whether instead of simply wishing to end conflict,

แทนที่จะมาหวังเพียงแค่ ให้ความขัดแย้งจบ ๆ ไป

สู้เรามาให้ความสนใจว่า จะเปิดฉากการต่อสู้กันอย่างไรไม่ดีกว่าหรือ

we focus instead on how to wage conflict.

This has been a big question for me,

นี่เป็นคำถามใหญ่ ๆ สำหรับฉัน

one I've pursued together with my team at the nonprofit Just Vision.

คำถามที่ฉันเฝ้าหาคำตอบร่วมกับทีมของฉัน ที่องค์กรไม่แสวงผลกำไร "Just Vision"

After witnessing several different kinds of struggles in the Middle East,

หลังจากที่พบเห็นการต่อสู้ดิ้นรนมา หลากหลายรูปแบบในตะวันออกกลาง

I started noticing some patterns on the more successful ones.

ฉันเริ่มสังเกตถึงบางแบบแผน ที่ประสบผลสำเร็จมากกว่า

I wondered whether these variables held across cases, and if they did,

ฉันแปลกใจว่าตัวแปรต่าง ๆ เหล่านี้ เกิดกับกรณีอื่นบ้างไหม แล้วถ้ามันใช่

what lessons we could glean for waging constructive conflict,

บทเรียนอะไรที่เราจะเก็บรวบรวมได้ ในการต่อสู้ความขัดแย้งที่สร้างสรรค์

in Palestine, Israel and elsewhere.

ในปาเลสไตน์ อิสราเอล และที่อื่น ๆ

There is some science about this.

มีวิทยาศาสตร์อยู่เล็กน้อยในเรื่องนี้

In a study of 323 major political conflicts

ในงานวิจัยโครงการหนึ่งของ 323 ความขัดแย้งทางการเมืองหลัก ๆ

from 1900 to 2006,

จากปี ค.ศ. 1900 ถึงปี ค.ศ. 2006

Maria Stephan and Erica Chenoweth found that nonviolent campaigns

มาเรีย สเตแฟน และเอริกา เชโนวิธพบว่า ในหลายการรณรงค์ด้วยสันติวิธีเหล่านั้น

were almost 100 percent more likely to lead to success than violent campaigns.

เกือบ 100 เปอร์เซ็นต์ มีโอกาสสำเร็จ มากกว่าการรณรงค์ที่ใช้ความรุนแรง

การรณรงค์ด้วยสันติวิธียังมีแนวโน้ม ก่อให้เกิดผลเสียทางกายได้น้อยกว่า

Nonviolent campaigns are also less likely to cause physical harm

to those waging the campaign,

เมื่อเทียบกับการต่อสู้รณรงค์เหล่านั้น

as well as their opponents.

เช่นเดียวกันกับฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา

And, critically, they typically lead to more peaceful and democratic societies.

และมักจะนำมาซึ่งสังคมที่สงบสุขและเป็น ประชาธิปไตยได้มากกว่า

In other words, nonviolent resistance is a more effective and constructive way

พูดง่าย ๆ ก็คือ การต่อต้านแบบสันติวิธีนั้น เป็นแนวทางที่ได้ผลและสร้างสรรค์มากกว่า

ของการเปิดศึกการต่อสู้

of waging conflict.

But if that's such an easy choice, why don't more groups use it?

แต่หากนั่นเป็นทางเลือกที่ง่ายขนาดนั้น ทำไมถึงไม่มีกลุ่มไหนใช้มันกันมากขึ้นล่ะ

Political scientist Victor Asal and colleagues

นักรัฐศาสตร์ วิคเตอร์ อาซาล และนักรัฐศาสตร์คนอื่น ๆ

have looked at several factors

ได้พิจารณาหลายเหตุปัจจัย

that shape a political group's choice of tactics.

ที่เป็นตัวกำหนดการเลือกสรรยุทธวิธี ของกลุ่มทางการเมืองหนึ่ง

And it turns out that the greatest predictor

และผลปรากฏว่า ตัวประเมินสถานการณ์ที่สำคัญที่สุด

ของการตัดสินใจที่ขบวนการหนึ่ง ๆ จะนำสันติวิธีหรือความรุนแรงไปใช้

of a movement's decision to adopt nonviolence or violence

is not whether that group is more left-wing or right-wing,

ก็คือ ไม่ว่ากลุ่มนั้น ๆ จะเป็น ฝ่ายซ้ายหรือฝ่ายขวามากกว่ากัน

not whether the group is more or less influenced by religious beliefs,

ไม่ว่ากลุ่มนั้น ๆ จะได้รับอิทธิพลมากกว่า หรือน้อยกว่าจากความเชื่อทางศาสนา

not whether it's up against a democracy or a dictatorship,

ไม่ว่ากลุ่มดังกล่าวกำลังสู้อยู่กับฝ่าย ประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการ

and not even the levels of repression that that group is facing.

และไม่ใช่แม้กระทั่งระดับการกวาดล้าง ที่กลุ่มนั้น ๆ กำลังเผชิญหน้าอยู่

The greatest predictor of a movement's decision to adopt nonviolence

ตัวประเมินสถานการณ์ที่สำคัญที่สุดของ การตัดสินใจในขบวนการที่จะใช้สันติวิธี

คืออุดมการณ์ของกลุ่มที่เกี่ยวเนื่องกับ "บทบาทสตรีในชีวิตสาธารณะ"

is its ideology regarding the role of women in public life.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

เมื่อขบวนการหนึ่งได้ใช้ ภาษาเชิงความเสมอภาคทางเพศ

When a movement includes in its discourse

รวมไว้อยู่ในวาทกรรมของพวกเขา

language around gender equality,

it increases dramatically the chances it will adopt nonviolence,

โอกาสต่าง ๆ จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ที่กลุ่มนั้นจะเลือกใช้สันติวิธี

and thus, the likelihood it will succeed.

และด้วยเหตุนี้ จึงมีความเป็นไปได้ที่มันจะสำเร็จ

The research squared up with my own documentation

งานค้นคว้าวิจัยเตรียมการ พร้อมด้วยเอกสารอ้างอิงของฉันเอง

ของการจัดองค์กรทางการเมือง ในอิสราเอลและปาเลสไตน์

of political organizing in Israel and Palestine.

I've noticed that movements which welcome women into leadership positions,

ฉันได้สังเกตถึงขบวนการต่าง ๆ ที่ ต้อนรับผู้หญิงให้ก้าวสู่ตำแหน่งผู้นำ

such as the one I documented in a village called Budrus,

อย่างเช่น สารคดีหนึ่งที่ฉันถ่ายทำ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า บูดรุส

were much more likely to achieve their goals.

มีโอกาสที่จะสำเร็จตามเป้าหมายกว่ามาก

This village was under a real threat of being wiped off the map

หมู่บ้านนี้อยู่ภายใต้การคุกคามอย่างแท้จริง จากการถูกลบเลือนออกไปจากแผนที่

when Israel started building the separation barrier.

ตอนที่อิสราเอลเริ่มสร้างกำแพงขวางกั้น

The proposed route would require

เส้นทางที่ถูกวางไว้จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

the destruction of this community's olive groves, their cemeteries

การทำลายสวนมะกอกโอลีฟของชุมชน ให้เป็นสุสานของพวกเขา

and would ultimately enclose the village from all sides.

และปิดล้อมหมู่บ้านจากทุกด้านในท้ายที่สุด

Through inspired local leadership,

ผ่านการชักจูงผู้นำท้องถิ่น

they launched a nonviolent resistance campaign to stop that from happening.

พวกเขาริเริ่มโครงการรณรงค์ ต่อต้านโดยสันติวิธีเพื่อยับยั้งมิให้เกิดเหตุนั้น

The odds were massively stacked against them.

ความไม่ชอบมาพากลมากมาย โหมประดังมาที่พวกเขา

But they had a secret weapon:

แต่พวกเขามีอาวุธลับอยู่อย่างค่ะ

a 15-year-old girl

เด็กสาววัย 15 ปีคนหนึ่ง

who courageously jumped in front of a bulldozer

ที่กระโดดเข้ามาขวางหน้า หยุดรถเกลี่ยดินไว้อย่างกล้าหาญ

which was about to uproot an olive tree, stopping it.

ซึ่งกำลังจะถอนรากถอนโคน ต้นมะกอกโอลีฟต้นหนึ่ง

In that moment, the community of Budrus realized what was possible

ทันใดนั้น ชุมชนของบูดรุส ก็รับรู้ถึงสิ่งที่เป็นไปได้

if they welcomed and encouraged women to participate in public life.

หากพวกเขายอมรับและส่งเสริมให้ผู้หญิง ก้าวเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตสาธารณะ

And so it was that the women of Budrus went to the front lines day after day,

ด้วยเหตุนี้ ผู้หญิงของบูดรุส จึงได้ไปอยู่ที่แนวหน้าวันแล้ววันเล่า

using their creativity and acumen to overcome multiple obstacles they faced

ใช้ความคิดสร้างสรรค์และไหวพริบในการ เอาชนะอุปสรรคสารพัดที่พวกเธอพบเจอ

in a 10-month unarmed struggle.

ในการต่อสู้ดิ้นรนที่ปราศจากอาวุธ เป็นเวลา 10 เดือน

และอย่างที่คุณก็คงบอกได้ ณ จุดนี้

And as you can probably tell at this point,

พวกเขาชนะในที่สุด

they win at the end.

The separation barrier was changed completely

กำแพงขวางกั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

to the internationally recognized green line,

มาเป็นเส้นแบ่งเขตแดน Green Line ที่เป็นที่ยอมรับจากนานาชาติ

and the women of Budrus came to be known across the West Bank

และผู้หญิงของบูดรุสก็ได้เข้ามา เป็นที่รู้จักไปทั่วเขตเวสต์แบงก์

for their indomitable energy.

ถึงกำลังความสามารถอันทรหดของพวกเธอ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

I want to pause for a second, which you helped me do,

ฉันอยากจะพักไว้สักครู่หนึ่งนะคะ ซึ่งคุณช่วยฉันได้

because I do want to tackle two very serious misunderstandings

เพราะฉันอยากจะจัดการแก้ไข ความเข้าใจผิดมหันต์สองประการ

that could happen at this point.

ที่อาจเกิดขึ้นได้ ณ จุดนี้

The first one is that I don't believe

ประการแรก ก็คือ ฉันไม่เชื่อว่า

women are inherently or essentially more peaceful than men.

ผู้หญิงจะรักสงบโดยธรรมชาติ หรือโดยพื้นฐานมากกว่าผู้ชาย

But I do believe that in today's world,

แต่ฉันเชื่อมั่นว่าโลกในทุกวันนี้

women experience power differently.

ผู้หญิงได้รับประสบการณ์ทางอำนาจ ต่างออกไป

Having had to navigate being in the less powerful position

ต้องฝ่าฟันหนทาง กับการอยู่ในสถานะอำนาจที่ด้อยกว่า

in multiple aspects of their lives,

ในหลากหลายแง่มุมของชีวิตพวกเธอ

women are often more adept

ผู้หญิงมักจะสันทัดมากกว่า

at how to surreptitiously pressure for change

ในวิธีการกดดันแบบลับ ๆ เพื่อนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง

against large, powerful actors.

ต่อกรกับตัวแสดงที่เป็นใหญ่ และมีอำนาจ

The term "manipulative," often charged against women in a derogatory way,

คำศัพท์ที่ว่า "ชักนำ" มักจะถูก ใช้กล่าวหาผู้หญิงในทางเสียหาย

reflects a reality in which women have often had to find ways

สะท้อนความเป็นจริงที่ซึ่ง ผู้หญิงมักจะต้องหาหนทางอื่น

other than direct confrontation to achieve their goals.

นอกเหนือจากการเผชิญซึ่งหน้า เพื่อบรรลุจุดหมายของพวกเธอ

And finding alternatives to direct confrontation

และหาทางเลือกอื่นแทนการเผชิญซึ่งหน้า

นั้นเป็นแก่นแท้ของการต่อต้านโดยสันติวิธี

is at the core of nonviolent resistance.

Now to the second potential misunderstanding.

ทีนี้ มาต่อกันด้วยประการที่สอง ความเข้าใจผิดที่อาจเกิดขึ้นได้

I've been talking a lot about my experiences in the Middle East,

ฉันได้พูดถึงประสบการณ์ต่าง ๆ ของฉันมามากมายในตะวันออกกลาง

and some of you might be thinking now

และใครบางคนในที่นี้อาจจะกำลังคิดอยู่ว่า

that the solution then is for us to educate Muslim and Arab societies

วิธีการแก้ไขของเราต่อจากนั้นก็คือ การให้การศึกษาแก่ชาวมุสลิมและสังคมอาหรับ

to be more inclusive of their women.

เพื่อหลอมรวมผู้หญิงเข้าไว้ให้มากขึ้น

If we were to do that, they would be more successful.

หากพวกเราทำได้อย่างนั้น พวกเขาก็จะประสบชัยชนะกันมากขึ้น

They do not need this kind of help.

แต่พวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือประเภทนี้

Women have been part of the most influential movements

ผู้หญิงได้มีส่วนร่วมอยู่แต่เดิม ในความเคลื่อนไหวที่ทรงอิทธิพลมากที่สุด

coming out of the Middle East,

ที่เผยตัวจากตะวันออกกลาง

แต่พวกเธอทำเป็นไม่มีตัวตน ต่อหน้าประชาคมนานาชาติ

but they tend to be invisible to the international community.

กล้องของเราจับภาพไปที่ผู้ชายเสียส่วนใหญ่

Our cameras are largely focused on the men

who often end up involved in the more confrontational scenes

ผู้ที่มักจะลงท้ายด้วยการเข้าไปพัวพัน ในฉากการเผชิญหน้ากันมากกว่า

that we find so irresistible in our news cycle.

ที่พวกเราเห็นว่า ไม่อาจต้านทานได้ในวงจรข่าวของเรา

แล้วพวกเราก็ลงเอยด้วยเรื่องเล่า ที่ไม่เพียงแต่ลบผู้หญิงออกไป

And we end up with a narrative that not only erases women

from the struggles in the region

จากการต่อสู้ในภูมิภาคเท่านั้น

but often misrepresents the struggles themselves.

แต่บ่อยครั้งยังบิดเบือน การต่อสู้ต่าง ๆ ของพวกเธอเอง

ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 การลุกฮือเริ่มต้นขึ้นในกาซา

In the late 1980s, an uprising started in Gaza,

and quickly spread to the West Bank and East Jerusalem.

และลุกลามอย่างรวดเร็วไปยัง เวสต์แบงก์และเยรูซาเล็มตะวันออก

It came to be known as the First Intifada,

มันได้กลายมาเป็นที่รู้จักกันในฐานะ “อินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่หนึ่ง"

and people who have any visual memory of it

และหากใครมีภาพความทรงจำติดตา ของเหตุการณ์ครั้งนั้น

ส่วนใหญ่ สิ่งที่ผุดขึ้นในใจจะคล้ายอย่างนี้

generally conjure up something like this:

Palestinian men throwing rocks at Israeli tanks.

พวกชายชาวปาเลสไตน์ ขว้างปาก้อนหินไปที่รถถังอิสราเอล

The news coverage at the time

การรายงานข่าวที่ออกมา ณ ตอนนั้น

made it seem like stones, Molotov cocktails and burning tires

ทำให้ดูเหมือนว่าก้อนหิน ระเบิดขวด และยางรถยนต์ที่ลุกไหม้

เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้น ในเหตุการณ์อินติฟาเฎาะฮ์เท่านั้น

were the only activities taking place in the Intifada.

This period, though, was also marked by widespread nonviolent organizing

แต่ช่วงเวลานี้ ยังนับเป็นโอกาสครั้งสำคัญ ของการแผ่ขยายการจัดองค์กรด้วยสันติวิธี

in the forms of strikes, sit-ins and the creation of parallel institutions.

ในรูปแบบการเดินขบวน การชุมนุมประท้วง และการจัดตั้งสถาบันคู่ขนาน

During the First Intifada,

ช่วงอินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่หนึ่ง

whole sectors of the Palestinian civilian population mobilized,

ประชาชนชาวปาเลสไตน์ฝ่ายพลเรือน ทุกภาคส่วนถูกระดมกำลัง

cutting across generations, factions and class lines.

ตัดข้ามเส้นแบ่งช่วงอายุ กลุ่มการเมือง และชนชั้น

They did this through networks of popular committees,

พวกเขาทำสิ่งนี้ผ่านเครือข่าย คณะผู้นำทางการเมืองยอดนิยม

and their use of direct action and communal self-help projects

อีกทั้งการใช้ประโยชน์จากการกระทำโดยตรง รวมถึงโครงการชุมชนพึ่งพาตนเอง

challenged Israel's very ability

ท้าท้ายความสามารถของอิสราเอลเป็นอย่างยิ่ง

to continue ruling the West Bank and Gaza.

ที่จะปกครองเขตเวสต์แบงก์และกาซาต่อไป

According to the Israeli Army itself,

สอดคล้องกับกองทัพของอิสราเอลเองนั้น

97 percent of activities during the First Intifada were unarmed.

ร้อยละ 97 ของการปฏิบัติหน้าที่ต่าง ๆ ช่วงอินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่หนึ่งก็ไม่ได้ติดอาวุธ

And here's another thing that is not part of our narrative about that time.

และนี่คืออีกสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในส่วน เรื่องเล่าของเราเกี่ยวกับช่วงเวลา

For 18 months in the Intifada,

18 เดือนในเหตุการณ์อินติฟาเฎาะฮ์

women were the ones calling the shots behind the scenes:

ผู้หญิงเป็นฝ่ายที่เรียกร้อง ให้มีการถ่ายทำเบื้องหลังฉาก

Palestinian women from all walks of life

ผู้หญิงชาวปาเลสไตน์จากทุกภาคส่วน

เป็นผู้ดูแลรับผิดชอบ การระดมกำลังนับร้อยนับพันคน

in charge of mobilizing hundreds of thousands of people

in a concerted effort to withdraw consent from the occupation.

ในการร่วมแรงร่วมใจกันถอดถอน ความยินยอมจากการยึดครอง

Naela Ayesh, who strived to build a self-sufficient Palestinian economy

เนลา อาญาช ผู้อุตสาหะในการสร้าง เศรษฐกิจพอเพียงของชาวปาเลสไตน์

โดยการส่งเสริมให้ผู้หญิงในกาซา ปลูกผักที่สวนหลังบ้านของพวกเธอ

by encouraging women in Gaza to grow vegetables in their backyards,

an activity deemed illegal by the Israeli authorities at that time;

เป็นกิจกรรมหนึ่งที่ถือได้ว่าผิดกฎหมาย โดยองค์การบริหารอิสราเอล ณ เวลานั้น

Rabeha Diab, who took over decision-making authority

รีบีฮา เดียบ ผู้รับช่วงต่อ อำนาจการตัดสินใจ

for the entire uprising

ในการลุกฮือทั้งหมดไว้

when the men who had been running it

เมื่อพวกผู้ชายที่ดำเนินการอยู่

ถูกเนรเทศไป

were deported;

Fatima Al Jaafari, who swallowed leaflets containing the uprising's directives

ฟาติมา อัล จาฟารี คนที่กลืนกินแผ่นใบปลิว ที่มีคำสั่งชี้นำการลุกฮืออยู่

in order to spread them across the territories

เพื่อที่จะเผยแพร่คำสั่งเหล่านั้น ให้ไปทั่วภูมิภาคดินแดน

without getting caught;

โดยไม่ให้ถูกจับได้

and Zahira Kamal,

และซาหิรา คามัล

who ensured the longevity of the uprising

ผู้ให้หลักประกันในการลุกฮือที่ยั่งยืน

by leading an organization

ด้วยการนำพาองค์กรหนึ่ง

that went from 25 women to 3,000 in a single year.

ที่เริ่มจากผู้หญิง 25 คนมาเป็น 3,000 คนภายในเวลาแค่ปีเดียว

Despite their extraordinary achievements,

ถึงกระนั้น การคว้าชัยชนะ อย่างไม่ธรรมดาของพวกเธอ

none of these women have made it into our narrative of the First Intifada.

กลับไม่มีผู้หญิงคนใดสามารถเป็นเรื่องเล่า อินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่หนึ่งของเราได้เลยสักคน

We do this in other parts of the globe, too.

เราทำแบบนี้กับส่วนอื่น ๆ ของโลกด้วยเช่นกัน

In our history books, for instance, and in our collective consciousness,

ตัวอย่างเช่น ในหนังสือประวัติศาสตร์ และสำนึกร่วมของเรานั้น

ผู้ชายคือหน้าตาและกระบอกเสียงของสังคม

men are the public faces and spokespersons

สำหรับการต่อสู้ในยุคช่วงทศวรรษที่ 60 เพื่อความเท่าเทียมกันทางเชื้อชาติในสหรัฐฯ

for the 1960s struggle for racial justice in the United States.

But women were also a critical driving force,

แต่ผู้หญิงยังเป็นแรงขับเคลื่อนกำลังสำคัญ

mobilizing, organizing, taking to the streets.

ในการระดมพล การจัดองค์กร มุ่งหน้าไปตามท้องถนนต่าง ๆ

How many of us think of Septima Clark

จะมีใครสักกี่คนในหมู่พวกเรา ที่จะนึกถึงเซ็ปติมา คลาร์ก

when we think of the United States Civil Rights era?

เวลาเราคิดถึงยุคเรียกร้อง สิทธิพลเมืองในสหรัฐอเมริกา

น้อยมากจนน่าแปลกใจ

Remarkably few.

But she played a crucial role in every phase of the struggle,

แต่เธอได้มีบทบาทสำคัญ ในทุกระยะขั้นตอนของการยืนหยัดต่อสู้

particularly by emphasizing literacy and education.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเน้นหนักใน การอ่านออกเขียนได้และการศึกษา

She's been omitted, ignored,

เธอถูกละเลย ถูกไม่แยแส

like so many other women who played critical roles

ดังเช่นผู้หญิงมากมายเหลือเกิน ที่ได้แสดงบทบาทสำคัญ

ในขบวนการสิทธิพลเมืองของสหรัฐฯ

in the United States Civil Rights Movement.

This is not about getting credit.

นี่ไม่ใช่เรื่องของการได้รับความไว้วางใจ

It's more profound than that.

มันลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น

The stories we tell matter deeply to how we see ourselves,

เรื่องราวที่เราเล่าสำคัญอย่างยิ่ง ว่าเรามองตัวเราเองกันอย่างไร

and to how we believe movements are run

และเราเชื่อว่าความเคลื่อนไหวดำเนินไปอย่างไร

and how movements are won.

และความเคลื่อนไหวต่าง ๆ มีชัยได้อย่างไร

The stories we tell about a movement like the First Intifada

เรื่องที่เราเล่าเกี่ยวกับความเคลื่อนไหว อย่างอินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่หนึ่ง

or the United States Civil Rights era

หรือยุคเรียกร้องสิทธิพลเมืองของสหรัฐฯ

matter deeply and have a critical influence

สำคัญอย่างลึกซึ้งและมีอิทธิพลอย่างแรงกล้า

in the choices Palestinians,

ต่อบรรดาทางเลือกของชาวปาเลสไตน์

Americans

ชาวอเมริกัน

and people around the world will make

และผู้คนทั่วโลกที่จะตัดสินใจเลือก

ในครั้งต่อไป ที่พวกเขาพบเจอกับความอยุติธรรม

next time they encounter an injustice

and develop the courage to confront it.

และเพิ่มพูนความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน

If we do not lift up the women who played critical roles in these struggles,

หากเราไม่ยกระดับผู้หญิงที่มีบทบาทสำคัญ ในการยืนหยัดต่อสู้เหล่านี้

we fail to offer up role models to future generations.

เราก็ล้มเหลวที่จะมอบบุคคลให้เป็นแบบอย่าง ให้กับคนรุ่นใหม่ในอนาคต

Without role models, it becomes harder

ปราศจากแบบอย่างเสียแล้ว ก็จะยากยิ่งขึ้น

for women to take up their rightful space

สำหรับผู้หญิงที่จะใช้พื้นที่อันชอบธรรม

in public life.

ในชีวิตสาธารณะ

And as we saw earlier,

และตามที่เราได้เห็นมาก่อนหน้านี้

one of the most critical variables

หนึ่งในตัวแปรที่สำคัญที่สุด

in determining whether a movement will be successful or not

ในการตัดสิน ไม่ว่าขบวนการหนึ่ง จะประสบความสำเร็จหรือไม่

is a movement's ideology regarding the role of women

ก็คือ อุดมการณ์ของขบวนการ ที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของสตรี

in public life.

ในชีวิตสาธารณะ

This is a question of whether we're moving

นี่คือคำถามหนึ่งที่ไม่ว่าเราจะมุ่งเดินหน้า

towards more democratic and peaceful societies.

เป็นสังคมที่สงบสันติ และเป็นประชาธิปไตยมากขึ้นต่อไปไหม

In a world where so much change is happening,

ในโลกที่ความเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น

and where change is bound to continue at an increasingly faster pace,

และที่ที่ความเปลี่ยนแปลงจะผูกพันดำเนินต่อไป ในก้าวย่างที่รวดเร็วมากขึ้น

it is not a question of whether we will face conflict,

มันไม่ใช่คำถามที่ว่า เราจะเผชิญหน้าความขัดแย้งกันหรือเปล่า

but rather a question

แต่เป็นคำถามซึ่ง

of which stories will shape

เรื่องราวต่าง ๆ จะกำหนดให้

how we choose to wage conflict.

เราเลือกที่จะเปิดฉากการต่อสู้อย่างไร กันมากกว่า

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)

(Applause)