How women wage conflict without violence | Julia Bacha

Translator: Milad Arab Reviewer: Farnaz Saghafi

Twelve years ago, I picked up a camera for the first time

۱۲ سال پیش، من برای اولین بار دوربین دست گرفتم

to film the olive harvest in a Palestinian village in the West Bank.

تا از برداشت زیتون در یک روستای فلسطینی در کرانه غربی فیلمبرداری کنم.

I thought I was there to make a single documentary

فکر میکردم من اونجام تا یک مستند بسازم

and would then move on to some other part of the world.

و بعد از اون به نقطه دیگه ای از دنیا برم.

But something kept bringing me back.

اما چیزی منو دوباره به اونجا برگردوند.

Now, usually, when international audiences hear about that part of the world,

امروزه، معمولا، وقتی مخاطبان بین المللی در مورد این قسمت از جهان چیزی می شنوند،

they often just want that conflict to go away.

اغلب اونها فقط میخوان که این درگیری تمام بشه.

The Israeli-Palestinian conflict is bad, and we wish it could just disappear.

نزاع بین اسرائیلی ها و فلسطینی ها ناخوشاینده و ما آرزو میکنیم که از بین بره.

We feel much the same way about other conflicts around the world.

ما همین احساس رو در مورد مناقشات دیگه در گوشه کنار دنیا داریم.

But every time we turn our attention to the news,

اما هر موقع که توجه مون را به اخبار جلب می کنیم،

it seems like one more country has gone up in flames.

می بینیم که انگار یک کشور دیگه هم داره به آتش کشیده میشه.

So I've been wondering

من میخوام بدونم

whether we should not start looking at conflict in a different way --

آیا ما نباید شروع کنیم و یک درگیری رو از زاویه ای دیگه ببینیم؟

whether instead of simply wishing to end conflict,

آیا بجای آروزی پایان یافتن یک درگیری نباید بر روی

we focus instead on how to wage conflict.

نحوه مقابله با اون متمرکز بشیم؟

This has been a big question for me,

این یک سوال بزرگ برای منه،

one I've pursued together with my team at the nonprofit Just Vision.

سوالی که من به همراه تیمم در موسسه غیر انتفاعی Just Vision دنبالش می کنیم.

After witnessing several different kinds of struggles in the Middle East,

بعد از مشاهده درگیری های گوناگون در خاورمیانه،

I started noticing some patterns on the more successful ones.

من شروع به پیدا کردن الگوهایی در ثمربخش ترین اونها کردم.

I wondered whether these variables held across cases, and if they did,

من میخواستم بدونم آیا این متغیرها در بین همه اونها دیده میشن، و اگر اینطوره،

what lessons we could glean for waging constructive conflict,

در اینصورت چه درس هایی میشه برای مقابله سازنده با یک درگیری گرفت،

in Palestine, Israel and elsewhere.

در فلسطین، اسرائیل و هرجای دیگری.

There is some science about this.

تحقیقاتی در این زمینه صورت گرفته.

In a study of 323 major political conflicts

در تحقیقی از ۳۲۳ درگیری سیاسی مهم

from 1900 to 2006,

بین سالهای ۱۹۰۰ تا ۲۰۰۶،

Maria Stephan and Erica Chenoweth found that nonviolent campaigns

ماریا استفان و اِریکا چِنووِت متوجه شدند که کمپین های بدون خشونت

were almost 100 percent more likely to lead to success than violent campaigns.

تقریبا ۱۰۰ درصد بیشتر از کمپین های خشن امکان دستیابی به موفقیت رو داشتند.

Nonviolent campaigns are also less likely to cause physical harm

همچنین این کمپین ها آسیب فیزیکی کمتری رو

to those waging the campaign,

به اونهایی که از اون حمایت می کنند،

as well as their opponents.

و همچنین مخالفینش وارد می کنند.

And, critically, they typically lead to more peaceful and democratic societies.

و مخصوصا این کمپین ها اغلب، جوامع رو به سوی صلح طلبی و دموکراسی سوق میدن.

In other words, nonviolent resistance is a more effective and constructive way

به بیانی دیگه، مقاومت بدون خشونت یک روش موثرتر و سازنده تر

of waging conflict.

در مقابله با نزاع است.

But if that's such an easy choice, why don't more groups use it?

اما اگه این یک انتخاب ساده است چرا گروه های بیشتری به کار نمی گیرنش؟

Political scientist Victor Asal and colleagues

ویکتور آسال تحلیلگر سیاسی و همکارانش فاکتورهای مختلفی رو

have looked at several factors

که نحوه اتخاذ تاکتیک های یک

that shape a political group's choice of tactics.

گروه سیاسی رو شکل میدن بررسی کردند.

And it turns out that the greatest predictor

و مشخص شد که بزرگترین عاملی که

of a movement's decision to adopt nonviolence or violence

پیش بینی کننده انتخاب عدم خشونت یا خشونت توسط یک جنبش است

is not whether that group is more left-wing or right-wing,

نه تمایل اون گروه به چپ یا راست،

not whether the group is more or less influenced by religious beliefs,

نه شدت تاثیر پذیری اون گروه از باورهای مذهبی،

not whether it's up against a democracy or a dictatorship,

نه مخالفت اون با یک دموکراسی یا دیکتاتوری،

and not even the levels of repression that that group is facing.

و نه حتی میزان سرکوبی است که اون گروه با اون مواجه شده.

The greatest predictor of a movement's decision to adopt nonviolence

بزرگترین عاملی که پیش بینی کننده انتخاب عدم خشونت توسط یک جنبش است

is its ideology regarding the role of women in public life.

ایدئولوژی آنها در مورد نقش زنان در زندگی اجتماعی است.

(Applause)

(تشویق)

When a movement includes in its discourse

زمانی که یک جنبش در گفتمان خودش

language around gender equality,

برابری جنسیتی رو می گنجاند،

it increases dramatically the chances it will adopt nonviolence,

بطور قابل توجهی شانس قبول عدم خشونت رو افزایش میده،

and thus, the likelihood it will succeed.

و احتمالا به موفقیت دست خواهد یافت.

The research squared up with my own documentation

این تحقیق در مورد مستند من از

of political organizing in Israel and Palestine.

سازماندهی سیاسی در اسرائیل و فلسطین صدق میکنه.

I've noticed that movements which welcome women into leadership positions,

من متوجه شدم جنبش هایی که از زنان در رده های مدیریتی استقبال می کنند،

such as the one I documented in a village called Budrus,

مانند اونی که من در روستایی به نام بودراس مستند کردم،

were much more likely to achieve their goals.

خیلی بیشتر امکان دستیابی به اهدافشون رو داشتند.

This village was under a real threat of being wiped off the map

این روستا در زمانی که اسرائیل شروع به ساخت دیوار حائل کرد

when Israel started building the separation barrier.

به طور جدی در خطر حذف شدن از روی نقشه بود.

The proposed route would require

این مسیر پیشنهادی نیازمند

the destruction of this community's olive groves, their cemeteries

تخریب باغ های زیتون این روستا، قبرستان اونها

and would ultimately enclose the village from all sides.

و در نهایت مسدود کردن روستا از تمام جهات بود.

Through inspired local leadership,

از طریق رهبری معنوی محلی،

they launched a nonviolent resistance campaign to stop that from happening.

اونها یک مقامت بدون خشونت رو برای متوقف کردن این طرح شروع کردند.

The odds were massively stacked against them.

اونها شانس بسیار کمی در این موضوع داشتند.

But they had a secret weapon:

اما از یک سلاح مخفی برخوردار بودند:

a 15-year-old girl

یک دختر ۱۵ ساله

who courageously jumped in front of a bulldozer

که با شهامت زیادی جلوی بولدزری

which was about to uproot an olive tree, stopping it.

که می خواست درخت زیتونی رو از ریشه در بیاره پرید و اون رو متوقف کرد.

In that moment, the community of Budrus realized what was possible

در اون لحظه، جامعه ی روستای بودراس متوجه این شدند که چه اتفاقی می افتاد

if they welcomed and encouraged women to participate in public life.

اگر اونها پذیرا و مشوق حضور زنان در زندگی اجتماعی بودند.

And so it was that the women of Budrus went to the front lines day after day,

و این باعث شد تا زنان بودراس روز به روز به خطوط مقدم برن،

using their creativity and acumen to overcome multiple obstacles they faced

و از خلاقیت و استعدادشون برای غلبه بر مشکلات مختلف پیش رو

in a 10-month unarmed struggle.

در ۱۰ ماه نزاع غیر مسلح استفاده کنند.

And as you can probably tell at this point,

و همونطور که شاید شما هم در این لحظه بگویید،

they win at the end.

اونها در آخر برنده شدند.

The separation barrier was changed completely

دیوار حائل به طور کامل

to the internationally recognized green line,

به مرزهای سبز بین المللی (مرزهای ۱۹۶۷) تغییر کرد،

and the women of Budrus came to be known across the West Bank

و زنان بودراس در سرتاسر کرانه غربی به خاطر توان بسیار بالاشون

for their indomitable energy.

زبان زد شدند.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنونم.

I want to pause for a second, which you helped me do,

من میخوام یک ثانیه مکث کنم، که شما به من کمک کردین،

because I do want to tackle two very serious misunderstandings

چون میخوام دو سوء تفاهم بسیار مهم رو که ممکنه در این لحظه اتفاق بیوفته

that could happen at this point.

برطرف کنم.

The first one is that I don't believe

اول اینکه من بر این باور نیستم که

women are inherently or essentially more peaceful than men.

زنان ذاتاً یا اساساً صلح طلب تر از مردان هستند.

But I do believe that in today's world,

اما اعتقاد راسخ دارم که در دنیای کنونی،

women experience power differently.

زنان قدرت رو طور دیگه ای تجربه میکن.

Having had to navigate being in the less powerful position

به دلیل رانده شدن به مراتب پایین تر قدرت

in multiple aspects of their lives,

در جنبه های مختلف زندگی،

women are often more adept

زنان اغلب مهارت بیشتری

at how to surreptitiously pressure for change

در بکارگیری زیرکانه قدرت برای ایجاد تغییر

against large, powerful actors.

در مقابل بازیگران بزرگ و قدرتمند دارند.

The term "manipulative," often charged against women in a derogatory way,

اصطلاح "اغواگر"، که اغلب به شکلی نامناسب علیه زنان به کار گرفته میشه،

reflects a reality in which women have often had to find ways

نشان دهنده این واقعیت است که زنان اغلب باید راه هایی

other than direct confrontation to achieve their goals.

غیر از مواجهه مستقیم برای دستیابی به اهدافشون پیدا کنند.

And finding alternatives to direct confrontation

و یافتن جایگزین هایی به جای مقابله مستقیم

is at the core of nonviolent resistance.

هسته اصلی مقاومت بدون خشونت است.

Now to the second potential misunderstanding.

حالا به سراغ سوء تفاهم احتمالی دوم میرم.

I've been talking a lot about my experiences in the Middle East,

من بسیار زیاد در مورد تجربیاتم در خاورمیانه صحبت می کنم،

and some of you might be thinking now

و عده ای از شما ممکنه به این فکر کنید

that the solution then is for us to educate Muslim and Arab societies

که راه حل ما آموزش جوامع مسلمان و عرب

to be more inclusive of their women.

در راستای پذیرا بودن زنان است.

If we were to do that, they would be more successful.

اگه ما این کار رو بکنیم، آنها موفق تر خواهند بود.

They do not need this kind of help.

آنها به این نوع کمک هیچ احتیاجی ندارند.

Women have been part of the most influential movements

زنان همواره بخشی از ثمربخش ترین جنبش هایی بودند

coming out of the Middle East,

که از خاورمیانه ظهور می کنند،

but they tend to be invisible to the international community.

اما اونها عادت دارند که از عرصه بین المللی مخفی بمانند.

Our cameras are largely focused on the men

دوربین های ما تمرکز زیادی بر مردهایی دارند

who often end up involved in the more confrontational scenes

که اغلب در صحنه های مقابله مستقیم حضور دارند

that we find so irresistible in our news cycle.

و ما به طور غیر قابل انکاری اونها رو در رسانه ها میبینیم.

And we end up with a narrative that not only erases women

و ما به روایتی می رسیم که نه تنها زنان رو از صحنه منازعات منطقه ای

from the struggles in the region

حذف میکنه

but often misrepresents the struggles themselves.

بلکه حتی واقعیت آن منازعات رو هم به طور نادرستی بیان میکنه.

In the late 1980s, an uprising started in Gaza,

در اواخر دهه ۸۰، شورشی در غزه آغاز شد

and quickly spread to the West Bank and East Jerusalem.

که به سرعت در کرانه غربی و شرق اورشلیم گسترش یافت.

It came to be known as the First Intifada,

این مقاومت به عنوان انتفاضه اول شناخته شد،

and people who have any visual memory of it

و اونهایی که خاطرات تصویری از اون یادشون هست

generally conjure up something like this:

معمولا تصوری شبیه به این دارند:

Palestinian men throwing rocks at Israeli tanks.

مردان فلسطینی در حال پرتاب سنگ به سوی تانک های اسرائیلی هستند.

The news coverage at the time

پوشش خبری در اون زمان

made it seem like stones, Molotov cocktails and burning tires

پرتاب سنگ، کوکتل مولوتف و لاستیک های به آتش کشیده شده رو

were the only activities taking place in the Intifada.

به عنوان تنها فعالیت های صورت گرفته در انتفاضه به تصویر کشیدند.

This period, though, was also marked by widespread nonviolent organizing

درحالی که این دوره به دلیل شکل گیری فراگیر روش های غیر خشن

in the forms of strikes, sit-ins and the creation of parallel institutions.

از نوع اعتصاب ها، تحصن ها و تشکیل موازی نهادها نیز اهمیت داره.

During the First Intifada,

در طول انتفاضه اول،

whole sectors of the Palestinian civilian population mobilized,

تمام جمعیت فلسطینی ها بسیج شدند،

cutting across generations, factions and class lines.

و به گروههای مختلف سِنی، فرقه ای و اجتماعی تقسیم شدند.

They did this through networks of popular committees,

آنها این کار رو از طریق کمیته های مردمی انجام دادند،

and their use of direct action and communal self-help projects

و استفاده آنها از اقدامات مستقیم و پروژه های همگانی

challenged Israel's very ability

توانایی بالای اسرائیل رو در ادامه اعمال

to continue ruling the West Bank and Gaza.

کنترل بر غزه و کرانه غربی به چالش کشید.

According to the Israeli Army itself,

بر اساس گزارش ارتش اسرائیل،

97 percent of activities during the First Intifada were unarmed.

۹۷ درصد فعالیت ها در دوره انتفاضه اول غیر مسلحانه بودند.

And here's another thing that is not part of our narrative about that time.

و چیز دیگه ای هم وجود داره که در روایت ما از آن دوران لحاظ نشده است.

For 18 months in the Intifada,

برای ۱۸ ماه در انتفاضه،

women were the ones calling the shots behind the scenes:

زنها تنها کسانی بودند که در پشت صحنه حوادثی رو رقم زدند:

Palestinian women from all walks of life

زنان فلسطینی از تمام اقشار جامعه

in charge of mobilizing hundreds of thousands of people

در تلاشی هماهنگ، مسئول بسیج صدها هزار نفر از مردم

in a concerted effort to withdraw consent from the occupation.

برای اعلام مخالفت با اشغال بودند.

Naela Ayesh, who strived to build a self-sufficient Palestinian economy

نائلا آیاش، کسی که با تشویق زنان به پرورش سبزیجات در حیات خانه ها

by encouraging women in Gaza to grow vegetables in their backyards,

در تلاش برای ایجاد یک اقتصاد خودکفای فلسطینی بود،

an activity deemed illegal by the Israeli authorities at that time;

فعالیتی که در اون زمان از سوی مقامات اسرائیلی غیر قانونی شناخته شده بود؛

Rabeha Diab, who took over decision-making authority

رابیها دیاب، کسی که مسئولیت تصمیم گیری

for the entire uprising

برای کل مقاومت رو

when the men who had been running it

پس از تبعید مسئولین مرد از اونجا

were deported;

به عهده داشت؛

Fatima Al Jaafari, who swallowed leaflets containing the uprising's directives

فاطیما الجعفری، کسی که برگه های حاوی دستورات مقاومت رو

in order to spread them across the territories

به منظور پخش پنهانی اونها در سرتاسر منطقه

without getting caught;

بلعیده بود؛

and Zahira Kamal,

و زهرا کمال،

who ensured the longevity of the uprising

کسی که حیات مقاومت رو با

by leading an organization

رهبری سازمانی که در طول فقط یک سال

that went from 25 women to 3,000 in a single year.

از ۲۵ زن به ۳٫۰۰۰ نفر گسترش یافت، تضمین کرد.

Despite their extraordinary achievements,

علیرغم موفقیت های چشمگیر اونها،

none of these women have made it into our narrative of the First Intifada.

هیچ یک از این زنان این بخش از واقعیت رو در روایت ما از انتفاضه اول روشن نکردند.

We do this in other parts of the globe, too.

ما این کار رو در جاهای دیگه دنیا هم می کنیم.

In our history books, for instance, and in our collective consciousness,

برای مثال، در کتاب های تاریخ و همچنین درک جمعی ما،

men are the public faces and spokespersons

مردان چهره های شناخته شده و سخنگویان جنبش برابری نژادی در

for the 1960s struggle for racial justice in the United States.

درگیری های سالهای ۱۹۶۰ در آمریکا هستند.

But women were also a critical driving force,

اما زنان هم یک نیروی پیشرانه ی غیر قابل انکار بودند،

mobilizing, organizing, taking to the streets.

آماده سازی، هماهنگی و رفتن به خیابان ها.

How many of us think of Septima Clark

چند نفر از ما زمانی که به دوران جنگ داخلی آمریکا

when we think of the United States Civil Rights era?

فکر میکنیم، سِپتیما کلارک را به خاطر میاریم؟

Remarkably few.

عده معدودی.

But she played a crucial role in every phase of the struggle,

اما او نقش بسیار مهمی رو در تمام مراحل اون درگیری بازی می کرد،

particularly by emphasizing literacy and education.

مخصوصا با تاکید بر سوادآموزی و آموزش و پرورش.

She's been omitted, ignored,

او مانند بسیاری از زنان دیگر که در جنبش حقوق مدنی

like so many other women who played critical roles

در آمریکا نقش های حساسی رو ایفا کردند

in the United States Civil Rights Movement.

حذف و نادیده گرفته شده است.

This is not about getting credit.

این موضوعِ کسب اعتبار و جایگاه نیست.

It's more profound than that.

موضوع خیلی عمیق تر ازین هاست.

The stories we tell matter deeply to how we see ourselves,

روایت هایی که ما می سازیم، تاثیر عمیقی بر اینکه ما خودمون رو چطور می بینیم، داره،

and to how we believe movements are run

و همچنین بر باور ما از چگونگی حرکت جنبش ها

and how movements are won.

و به موفقیت رسید آنها.

The stories we tell about a movement like the First Intifada

روایت هایی که ما از یک جنبش مثل انتفاضه اول یا

or the United States Civil Rights era

دوران جنبش حقوق مدنی آمریکا بیان می کنیم

matter deeply and have a critical influence

اهمیت زیادی دارن و تاثیر عمیقی

in the choices Palestinians,

بر انتخاب فلسطینی ها،

Americans

آمریکایی ها

and people around the world will make

و مردم سرتاسر دنیا در زمان

next time they encounter an injustice

رویارویی با یک بی عدالتی جدید، و نحوه آمادگی

and develop the courage to confront it.

و ایجاد شهامت برای مقابله با اون، میگذارن.

If we do not lift up the women who played critical roles in these struggles,

اگه ما زنانی رو که نقش های مهمی رو در این درگیری ها بازی کرده اند برجسته نکنیم،

we fail to offer up role models to future generations.

در ارائه الگوها به نسلهای آینده شکست می خوریم.

Without role models, it becomes harder

بدون الگوها، برای زنان سختتر میشه

for women to take up their rightful space

تا جایگاه درست خودشون رو در زندگی اجتماعی

in public life.

به رسمیت بشناسند.

And as we saw earlier,

و همونطور که قبلا دیدیم،

one of the most critical variables

یکی از مهمترین فاکتورهای تعیین کننده

in determining whether a movement will be successful or not

در تعیین موفقیت یا شکست یه جنبش،

is a movement's ideology regarding the role of women

ایدئولوژی اون جنبش در مورد نقش زنان

in public life.

در زندگی اجتماعی است.

This is a question of whether we're moving

سوال اینه که آیا ما در حال حرکت

towards more democratic and peaceful societies.

به سوی دموکراسی بیشتر و جوامع صلح طلب هستیم یا نه.

In a world where so much change is happening,

در جهانی که تغییرات زیادی در حال رخ دادن هست،

and where change is bound to continue at an increasingly faster pace,

و این تغییرات در حال سرعت گرفتن هستند،

it is not a question of whether we will face conflict,

مسئله این نیست که آیا ما با درگیری مواجه خواهیم شد یا نه،

but rather a question

بلکه مسئله اینکه که

of which stories will shape

کدام روایت ها شکل دهنده

how we choose to wage conflict.

نخوه انتخاب ما برای مقابله با نزاع است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)