Chris Downey: Design with the blind in mind

Translator: Sudarat Little Venice Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So, stepping down out of the bus,

เมื่อผมก้าวลงจากรถประจำทาง

I headed back to the corner

ผมมุ่งตรงไปที่มุมตึก

to head west en route to a braille training session.

เพื่อมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก จะไปฝึกอบรมอักษรเบรลล์

It was the winter of 2009,

มันเป็นวันหนึ่งในฤดูหนาวปี 2009

and I had been blind for about a year.

และ ผมตาบอด มาประมาณ 1 ปีแล้ว

Things were going pretty well.

ผมก็ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี

Safely reaching the other side,

ผมกำลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง

I turned to the left,

ผม เลี้ยวซ้าย

pushed the auto-button for the audible pedestrian signal,

กดปุ่มอัตโนมัติ ที่มีไว้ให้สัญญาณเสียง แก่คนข้ามถนน

and waited my turn.

และ กำลังรอข้าม

As it went off, I took off

เมื่อได้สัญญาณ ผมก็เริ่มเดินออกไป

and safely got to the other side.

และข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

Stepping onto the sidewalk,

เมื่อกำลังก้าวย่างไปตามทางเดิน

I then heard the sound of a steel chair

ผมก็ได้ยินเสียงของเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง

slide across the concrete sidewalk in front of me.

กำลังโดนลากผ่านพื้นคอนกรีต ผ่านหน้าผมไป

I know there's a cafe on the corner,

ผมรู้ว่า มันมีร้านกาแฟตรงหัวมุม

and they have chairs out in front,

และก็มีเก้าอี้เรียงไว้หน้าร้าน

so I just adjusted to the left

ดังนั้น ผมจึงเดินหลบไปทางซ้าย

to get closer to the street.

เดินชิดริมถนนขึ้นอีกหน่อย

As I did, so slid the chair.

พอผมหลบ เสียงลากเก้าอี้ก็ไปทางซ้าย

I just figured I'd made a mistake,

ผมจึงรู้สึกว่า ผมหลบผิดทิศ

and went back to the right,

จึงเปลี่ยนไปทางด้านขวา

and so slid the chair in perfect synchronicity.

เสียงเก้าอี้ก็ไปทางขวาตามผมอีก

Now I was getting a little anxious.

ทีนี้ ผมเริ่มจะกระวนกระวายใจ

I went back to the left,

ผมจึงหันกลับมาทางซ้าย

and so slid the chair,

เสียงเก้าอี้ก็ตามมาทางซ้าย

blocking my path of travel.

ขวางทางเดินผม

Now, I was officially freaking out.

ตอนนี้ ผมแทบบ้า

So I yelled,

เลยตะโกนออกไป

"Who the hell's out there? What's going on?"

"ใครอยู่ตรงนั้น เกิดอะไรขึ้น"

Just then, over my shout,

และหลังจากผมตะโกนไป

I heard something else, a familiar rattle.

ผมได้ยินอีกเสียง เป็นคล้ายโซ่สั่นๆ

It sounded familiar,

ฟังดูคุ้นๆ

and I quickly considered another possibility,

ผมเลยคิดว่ามีอีกกรณีหนึ่งที่เป็นไปได้

and I reached out with my left hand,

ผมเอื้อมมือซ้ายออกไป

as my fingers brushed against something fuzzy,

ไปสัมผัสบางอย่างปุยๆ

and I came across an ear,

ผมคิดว่ามันเป็นหู

the ear of a dog, perhaps a golden retriever.

เป็นหูสุนัข บางทีคงเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์

Its leash had been tied to the chair

เชือกจูงถูกพันอยู่กับเก้าอี้

as her master went in for coffee,

เจ้าของคงไปซื้อกาแฟอยู่

and she was just persistent in her efforts

และน้องหมาก็กำลังพยายาม

to greet me, perhaps get a scratch behind the ear.

ที่จะทักทายผม หรืออยากให้ผมเกาหูให้

Who knows, maybe she was volunteering for service.

ใครจะรู้ บางทีเธออาจอยากเป็นอาสาสมัครอยู่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But that little story is really about

เรื่องที่ผมเล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่ง

the fears and misconceptions that come along

ที่นำพามาจาก ความกลัวและเข้าใจผิดไปเอง

with the idea of moving through the city

ในการเดินทางในเมือง

without sight,

โดยที่มองไม่เห็น

seemingly oblivious to the environment

ทำตัวกลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว

and the people around you.

และผู้คนรอบข้าง

So let me step back and set the stage a little bit.

ขอผมเล่าย้อนไปซักนิด

On St. Patrick's Day of 2008,

ในวันฉลองนักบุญแพทริค (St. Patrick's Day) ปี 2008

I reported to the hospital for surgery

ผมไปโรงพยาบาลเพื่อรับการผ่าตัด

to remove a brain tumor.

ตัดเนื้องอกในสมองออก

The surgery was successful.

การผ่าตัด สำเร็จ

Two days later, my sight started to fail.

สองวันต่อมา สายตาผมเริ่มแย่

On the third day, it was gone.

วันที่สาม ผมมองไม่เห็น

Immediately, I was struck by an incredible sense

ทันใดนั้น ผมถูกครอบงำ

of fear, of confusion, of vulnerability,

ด้วยความกลัว สับสน อ่อนแอ

like anybody would.

เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่เจอแบบเดียวกัน

But as I had time to stop and think,

ผมมีเวลาหยุดคิด

I actually started to realize

ผมเริ่มตระหนักว่า

I had a lot to be grateful for.

มีหลายสิ่งอย่างที่ผมควรจะขอบคุณ

In particular, I thought about my dad,

โดยเฉพาะ ผมนึกถึงเรื่องของพ่อผม

who had passed away from complications

ผู้จากไปเพราะภาวะแทรกซ้อน

from brain surgery.

จากการผ่าตัดสมอง

He was 36. I was seven at the time.

พ่ออายุ 36 ผม 7 ขวบ

So although I had every reason

ถึงแม้เหตุการณ์ต่างๆ

to be fearful of what was ahead,

จะทำให้ผมกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น

and had no clue quite what was going to happen,

ผมก็ไม่อาจคาดเดาอนาคต

I was alive.

ผมยังมีชีวิต

My son still had his dad.

ลูกชายก็ยังมีผม

And besides, it's not like I was the first person

และ ผมไม่ใช่คนแรก

ever to lose their sight.

ที่สูญเสียการมองเห็นไป

I knew there had to be all sorts of systems

ผมรู้ว่ามันจะต้องมีระบบ

and techniques and training to have

เทคนิค และ การเรียนรู้

to live a full and meaningful, active life

มาช่วยให้ชีวิตผมมีความหมาย และเติมเต็ม

without sight.

แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม

So by the time I was discharged from the hospital

เมื่อผมได้ออกจากโรงพยาบาล

a few days later, I left with a mission,

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็มีเป้าหมาย

a mission to get out and get the best training

ที่จะออกไปฝึกฝน

as quickly as I could and get on to rebuilding my life.

เรียนรู้ให้เร็วที่สุด

Within six months, I had returned to work.

ผมกลับมาทำงานอีกครั้งภายในหกเดือน

My training had started.

การฝึกฝนเริ่มต้นขึ้น

I even started riding a tandem bike

หัดแม้แต่การขี่จักรยานคู่

with my old cycling buddies,

กับเพื่อนเก่าของผม

and was commuting to work on my own,

ผมเดินทางไปทำงานเองได้

walking through town and taking the bus.

เดินตามถนน ขึ้นรถประจำทาง

It was a lot of hard work.

งานไม่ง่ายเลย

But what I didn't anticipate

แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดหวัง

through that rapid transition

จากการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

was the incredible experience of the juxtaposition

คือประสบการณ์ที่น่าทึ่งของการเทียบสองภาวะ

of my sighted experience up against my unsighted experience

ระหว่างตอนที่ผมมองเห็นและมองไม่เห็น

of the same places and the same people

กับสถานที่เดิมๆ คนเดิมๆ

within such a short period of time.

ในเวลาอันสั้นแค่นี้

From that came a lot of insights,

สิ่งเหล่านี้ ทำให้ผมเข้าใจปรุโปร่ง

or outsights, as I called them,

หรือที่ผมชอบเรียกว่า เข้าใจแบบมืดสนิท

things that I learned since losing my sight.

ว่าสิ่งที่ผมเรียนรู้จากการสูญเสียการมองเห็น

These outsights ranged from the trival

มีตั้งแต่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ

to the profound,

ไปจนถึงสิ่งที่ลึกซึ้ง

from the mundane to the humorous.

จากเรื่องปกติไปจนถึงน่าขัน

As an architect, that stark juxtaposition

ในฐานะที่ผมเป็นสถาปนิก

of my sighted and unsighted experience

ประสบการณ์ของการมองเห็นและไม่เห็น

of the same places and the same cities

ในสถานที่เดิมๆ เมืองเดิมๆ

within such a short period of time

ในเวลาอันสั้นแค่นี้

has given me all sorts of wonderful outsights

ทำให้ผมรู้ลึกถึง

of the city itself.

ตัวเมือง

Paramount amongst those

สิ่งที่สุดยอดที่สุด

was the realization that, actually,

คือการได้เรียนรู้ว่า

cities are fantastic places for the blind.

เมืองกรุงเป็นที่ที่เลิศเลอสำหรับคนตาบอด

And then I was also surprised

และผมก็รู้สึกประหลาดใจ

by the city's propensity for kindness and care

กับแนวโน้มของเมืองกรุง ที่อ่อนโยนและเอาใจใส่กับผม

as opposed to indifference or worse.

แทนที่จะไม่แยแส หรือ ปฏิบัติกับผมแย่กว่านั้น

And then I started to realize that

และผมก็ได้พบว่า

it seemed like the blind seemed to have

คนตาบอดดูเหมือนจะมี

a positive influence on the city itself.

อิทธิพลด้านบวกกับเมืองกรุง

That was a little curious to me.

มันทำให้ผมสงสัยนิดหน่อย

Let me step back and take a look

ผมกลับมามองดูว่า

at why the city is so good for the blind.

ทำไมเมืองกรุงถึงเป็นเมืองดีสำหรับคนตาบอด

Inherent with the training for recovery from sight loss

สิ่งที่มาพร้อมกับการอบรมฟื้นฟูให้กับคนตาบอด

is learning to rely on all your non-visual senses,

คือการเรียนรู้ที่จะพึ่งพาสัมผัสอื่นๆ

things that you would otherwise maybe ignore.

สิ่งที่ทุกคนอาจจะมองข้ามไป

It's like a whole new world of sensory information

เหมือนโลกใหม่สำหรับการรับข้อมูล

opens up to you.

ได้เปิดออกแล้ว

I was really struck by the symphony

ผมตื่นตะลึงไปกับเสียงซิมโฟนี

of subtle sounds all around me in the city

และเสียงเล็กเสียงน้อยรอบตัวในเมือง

that you can hear and work with

ที่ผมจะต้องฟังและเรียนรู้

to understand where you are,

และเข้าใจว่าผมอยู่ที่ไหน

how you need to move, and where you need to go.

จะขยับไปอย่างไร และ ต้องไปทางไหน

Similarly, just through the grip of the cane,

เช่นเดียวกับการจับด้ามไม้เท้า

you can feel contrasting textures in the floor below,

คุณสามารถรับรู้แตกต่างของผิวสัมผัสที่พื้นได้

and over time you build a pattern of where you are

และค่อยๆ จับแนวทางได้ว่าคุณอยู่ที่ไหน

and where you're headed.

และกำลังจะไปไหน

Similarly, just the sun warming one side of your face

เช่นเดียวกับ แดดที่ทำให้หน้าร้อนฝั่งเดียว

or the wind at your neck

หรือ สายลมที่กระทบคอ

gives you clues about your alignment

บอกใบ้ทิศทาง

and your progression through a block

และการเดินผ่านแต่ละช่วงตึก

and your movement through time and space.

และเวลากับสถานที่ที่คุณเดินผ่าน

But also, the sense of smell.

รวมไปถึง การรับรู้กลิ่น

Some districts and cities have their own smell,

บางท้องที่ก็มีกลิ่นเฉพาะตัว

as do places and things around you,

เช่นเดียวกับสถานที่และสิ่งรอบตัว

and if you're lucky, you can even follow your nose

คุณอาจตามจมูกคุณไป

to that new bakery that you've been looking for.

ถึงร้านเบเกอรีใหม่ที่คุณตามหาอยู่

All this really surprised me,

ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมประหลาดใจ

because I started to realize that

เพราะผมเพิ่งเรียนรู้ว่า

my unsighted experienced

การมองไม่เห็นของผม

was so far more multi-sensory

ได้ใช้สัมผัสอีกหลายอย่าง

than my sighted experience ever was.

มากกว่าตอนที่ผมมองเห็นเสียอีก

What struck me also was how much the city

และสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจอีกอย่าง คือการที่เมืองของผม

was changing around me.

เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

When you're sighted,

เมื่อตอนมองเห็น

everybody kind of sticks to themselves,

ทุกคนเหมือนจะสนใจตัวเอง

you mind your own business.

สนใจแต่ธุระตัว

Lose your sight, though,

เมื่อมองไม่เห็นแล้ว

and it's a whole other story.

กลับกลายเป็นอีกเรื่องเลย

And I don't know who's watching who,

จะไม่มีทางรู้เลยว่าใครมองใครอยู่

but I have a suspicion that a lot of people are watching me.

แต่ผมมักสงสัยว่าหลายคนมองผมอยู่

And I'm not paranoid, but everywhere I go,

ผมไม่หวาดระแวง แต่ทุกที่ที่ไป

I'm getting all sorts of advice:

ผมจะได้รับคำแนะนำต่างๆ

Go here, move there, watch out for this.

ไปทางนี้ ทางนั้น ระวังตรงนั้นนะ

A lot of the information is good.

ข้อมูลมากๆ ก็ดี

Some of it's helpful. A lot of it's kind of reversed.

บ้างก็มีประโยชน์ แต่หลายทีก็ตรงกันข้าม

You've got to figure out what they actually meant.

ต้องเรียนรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร

Some of it's kind of wrong and not helpful.

บ้างก็เป็นข้อมูลผิดๆ และไม่ช่วยอะไรเลย

But it's all good in the grand scheme of things.

แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี เมื่อมองในภาพรวมนะ

But one time I was in Oakland

ครั้งหนึ่งในโอคแลนด์

walking along Broadway, and came to a corner.

ขนะเดินไปถึงหัวมุมของถนน

I was waiting for an audible pedestrian signal,

ผมรอสัญญาณเสียงให้คนข้ามถนนอยู่

and as it went off, I was just about to step out into the street,

เมื่อผมกำลังจะก้าวลงถนน

when all of a sudden, my right hand

ทันใดนั้น มือขวาผม

was just gripped by this guy,

ก็ถูกมีผู้ชายคนหนึ่งคว้าไว้

and he yanked my arm and pulled me out into the crosswalk

เขากระชากแขนผม แล้วก็ดึงผมเดินข้ามทางม้าลายไป

and was dragging me out across the street,

มันเป็นการถูกลากข้ามถนน

speaking to me in Mandarin.

พร้อมเสียงพูดเป็นภาษาจีนกลาง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's like, there was no escape from this man's death grip,

ผมรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะหลุด จากกำมือของชายคนนี้ได้

but he got me safely there.

แต่เขาก็พาข้ามสำเร็จนะ

What could I do?

ผมควรทำอย่างไรดี

But believe me, there are more polite ways

แต่เชื่อผมนะ มันมีวิธีสุภาพกว่านี้

to offer assistance.

ในการยื่นมือช่วยเหลือ

We don't know you're there,

เพราะผมไม่รู้ว่ามีใครอยู่ตรงนั้น

so it's kind of nice to say "Hello" first.

คงจะดีถ้าทักทายกันก่อน

"Would you like some help?"

แล้วถามว่า "ต้องการความช่วยเหลือไหม"

But while in Oakland, I've really been struck by

ตอนอยู่ในเมืองโอคแลนด์ ผมงงงัน

how much the city of Oakland changed

ว่าเมืองโอ๊คแลนด์เปลี่ยนไปแค่ไหน

as I lost my sight.

เมื่อผมมองไม่เห็น

I liked it sighted. It was fine.

ผมชอบเมืองนี้ตอนผมมองเห็น

It's a perfectly great city.

เป็นเมืองที่ดีมาก

But once I lost my sight

แต่พอผมมองไม่เห็น

and was walking along Broadway,

และต้องเดินไปตามถนน

I was blessed every block of the way.

มีคนให้พรผมตลอดทาง

"Bless you, man."

"โชคดีนะ พี่"

"Go for it, brother."

"ไปโลด พี่ชาย"

"God bless you."

"พระเจ้าคุ้มครองนะ"

I didn't get that sighted.

ตอนผมมองเห็น ไม่เจอแบบนี้เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And even without sight, I don't get that in San Francisco.

แต่ผมไม่เจอแบบนี้ในซานฟรานซิสโก แม้ผมจะมองไม่เห็นเหมือนกัน

And I know it bothers some of my blind friends,

เพื่อนตาบอดของผมบางคนรำคาญนะ

it's not just me.

ไม่เฉพาะแต่ผม

Often it's thought that

มันทำให้ผมรู้สึก

that's an emotion that comes up out of pity.

ว่าพวกเขาสงสารผม

I tend to think that it comes out of our shared humanity,

ผมพยายามเข้าใจว่ามันมาจากมนุษยธรรม

out of our togetherness, and I think it's pretty cool.

โดยรวม มันก็เจ๋งดีแหละ

In fact, if I'm feeling down,

เวลาผมรู้สึกจิตตก

I just go to Broadway in downtown Oakland,

ผมเพียงไปเดินในตัวเมืองโอคแลนด์

I go for a walk, and I feel better like that,

ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

in no time at all.

ไม่ต้องใช้เวลาเลย

But also that it illustrates how

นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่า

disability and blindness

คนพิการ ตาบอด

sort of cuts across ethnic, social,

สามารถก้าวข้ามผ่านสังคม

racial, economic lines.

เชื้อชาติ เศรษฐกิจ ได้อย่างไร

Disability is an equal-opportunity provider.

ความพิการกลับนำมาซึ่งโอกาสที่เท่าเทียม

Everybody's welcome.

ทุกคนได้รับการต้อนรับ

In fact, I've heard it said in the disability community

ผมเคยได้ยินว่าชุมชนคนพิการ

that there are really only two types of people:

แบ่งคนเป็นสองประเภท

There are those with disabilities,

คนที่มีความพิการ

and there are those that haven't quite found theirs yet.

และคนที่ยังไม่เจอความพิการของตัวเอง

It's a different way of thinking about it,

มันเป็นความคิดต่าง

but I think it's kind of beautiful,

ผมว่ามันสวยงามนะ

because it is certainly far more inclusive

เพราะมันดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

than the us-versus-them

มากกว่าการแบ่งแยก พวกเรากับพวกเขา

or the abled-versus-the-disabled,

หรือ พวกมีความสามารถกับพวกไม่มีความสามารถ

and it's a lot more honest and respectful

มันมีความเที่ยงธรรม เคารพกันและกัน

of the fragility of life.

ให้กับชีวิตที่เปราะบาง

So my final takeaway for you is

สิ่งสุดท้ายที่อยากฝากไว้

that not only is the city good for the blind,

คือไม่เฉพาะเมืองกรุงที่เป็นมิตรกับคนตาบอด

but the city needs us.

เมืองกรุงต้องการเรา

And I'm so sure of that that

ผมมั่นใจ

I want to propose to you today

สิ่งที่อยากเสนอในวันนี้

that the blind be taken as the prototypical city dwellers

คือการนำคนตาบอดมาเป็นต้นแบบของผู้อาศัยในเมืองนั้น

when imagining new and wonderful cities,

เมื่อคุณคิดจะออกแบบเมืองใหม่ที่วิเศษ

and not the people that are thought about

ไม่ใช่ให้คนตาบอด ถูกนึกถึง

after the mold has already been cast.

เมื่อพิมพ์เขียวของเมืองถูกร่างขึ้นแล้ว

It's too late then.

ถึงตอนนั้นมันคงสายเกินไป

So if you design a city with the blind in mind,

ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

you'll have a rich, walkable network of sidewalks

ก็จะเป็นเมืองที่มีทางเดินถนนที่สมบูรณ์

with a dense array of options and choices

เต็มไปด้วยตัวเลือกต่างๆ

all available at the street level.

ให้เลือกเต็มถนนไปหมด

If you design a city with the blind in mind,

ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

sidewalks will be predictable and will be generous.

ทางเดินเท้าจะเดินง่าย คาดเดาง่าย

The space between buildings will be well-balanced

ระยะห่างระหว่างตึกจะสมดุล

between people and cars.

ระหว่างคนกับรถยนต์

In fact, cars, who needs them?

แต่จริงแล้ว ใครต้องการรถยนต์

If you're blind, you don't drive. (Laughter)

ถ้าคุณตาบอด คุณไม่ขับรถนะ (เสียงหัวเราะ)

They don't like it when you drive. (Laughter)

ไม่มีใครชอบคนตาบอดขับรถ (เสียงหัวเราะ)

If you design a city with the blind in mind,

ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

you design a city with a robust,

ออกแบบเมืองที่มีความยั่งยืน

accessible, well-connected mass transit system

เดินทางสะดวก เชื่อมต่อระบบขนส่งมวลชนดี

that connects all parts of the city

สามารถเดินทางไปไหนต่อไหนได้สะดวก

and the region all around.

ในทั้งเมืองและข้างเคียง

If you design a city with the blind in mind,

ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

there'll be jobs, lots of jobs.

จะสร้างงานได้มากมาย

Blind people want to work too.

คนตาบอดก็อยากทำงานนะ

They want to earn a living.

อยากมีรายได้เลี้ยงชีพ

So, in designing a city for the blind,

ดังนั้น การออกแบบเมืองให้คนพิการทางสายตา

I hope you start to realize

ควรจะตระหนักถึง

that it actually would be a more inclusive,

การมีส่วนร่วมมากชึ้น

a more equitable, a more just city for all.

เท่าเทียมมากขึ้น เป็นของทุก ๆ คนมากขึ้น

And based on my prior sighted experience,

จากประสบการณ์ที่ผมเคยมองเห็น

it sounds like a pretty cool city,

มันฟังดูเป็นเมืองที่น่าจะเจ๋งมาก

whether you're blind, whether you have a disability,

สำหรับคนพิการทางสายตา หรือพิการทางอื่น

or you haven't quite found yours yet.

หรือ ความพิการที่คุณยังไม่รู้ตัว

So thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)