Chris Downey: Design with the blind in mind

Translator: Kalyanasundar Subramanyam Reviewer: Vijaya Sankar N

So, stepping down out of the bus,

அந்த பேருந்தில் இருந்து இறங்கி,

I headed back to the corner

அந்த மூலையை நோக்கி நான் நடக்க ஆரம்பித்தேன்

to head west en route to a braille training session.

மேற்கில் இருக்கும் ப்ரைலீ பயிற்சி அமர்வுக்கு போகும் வழி அது.

It was the winter of 2009,

அது 2009 இன் பனிக்காலம்,

and I had been blind for about a year.

கடந்த ஒரு வருடமாக எனக்கு கண் பார்வை இல்லை.

Things were going pretty well.

எல்லாம் நன்றாக தான் சென்று கொண்டிருந்தது.

Safely reaching the other side,

பாதுகாப்பாக அந்த பக்கம் போன பின்பு,

I turned to the left,

நான் இடது புறம் திரும்பினேன்,

pushed the auto-button for the audible pedestrian signal,

பாதசாரிகளுக்கான ஓலி எழுப்பும் தானியங்கி பொத்தானை அழுத்தினேன்,

and waited my turn.

எனது முறைக்காக காத்திருந்தேன்.

As it went off, I took off

சத்தம் கேட்ட உடனே நான் நடக்க ஆரம்பித்தேன்

and safely got to the other side.

பாதுகாப்பாக மறுபுறம் சென்றேன்.

Stepping onto the sidewalk,

நடைபாதைக்கு மாறினேன்,

I then heard the sound of a steel chair

அப்பொழுது எனக்கு ஒரு இரும்பு நாற்காலியை

slide across the concrete sidewalk in front of me.

சிமெண்ட் நடைபாதையில் இழுக்கும் சத்தம் கேட்டது.

I know there's a cafe on the corner,

அந்த மூலையில் ஒரு உணவகம் இருப்பது எனக்கு தெரியும்,

and they have chairs out in front,

அங்கு நாற்காலிகள் போட்டிருப்பார்கள் என்பதும் எனக்கு தெரியும்,

so I just adjusted to the left

அதனால் தெருவின் அருகாமைக்கு செல்வதற்காக

to get closer to the street.

இடது பக்கம் சற்று ஒதுங்கினேன்.

As I did, so slid the chair.

அப்படி நான் செய்த பொழுது நாற்காலியை இழுத்தேன்.

I just figured I'd made a mistake,

தவறு செய்துவிட்டதை நான் உணர்ந்தேன்,

and went back to the right,

உடன் வலது புறம் சென்றேன்,

and so slid the chair in perfect synchronicity.

அதனால் நாற்காலியை சரியான காலத்தில் நிகழுமாறு நகர்த்தினேன்.

Now I was getting a little anxious.

நான் இப்பொழுது சற்று கவலையுடன் இருந்தேன்.

I went back to the left,

நான் மீண்டும் இடது புறம் சென்றேன்,

and so slid the chair,

அதற்காக மீண்டும் நாற்காலியை இழுத்தேன்,

blocking my path of travel.

அதன் மூலம் என் பாதையை நான் தடுத்து கொண்டேன்.

Now, I was officially freaking out.

நான் அதிகாரபூர்வமாக மனம்போன போக்கில் திரிந்து கொண்டிருக்கிறேன்.

So I yelled,

அதனால் நான் கூச்ச்சலிட்டேன்,

"Who the hell's out there? What's going on?"

"யார் அங்கு இருப்பது? இங்கு என்ன நடக்கிறது?"

Just then, over my shout,

அப்பொழுது எனது சத்தத்திற்கு மேல் ஒரு கூச்சல் எனக்கு கேட்டது,

I heard something else, a familiar rattle.

வேறு எதோ ஒன்றும் கேட்டது. நன்கு பழகப்பட்ட ஒரு கல கல ஓசை.

It sounded familiar,

அது நன்கு தெரிந்த பழக்கப்பட்ட ஓசை போல இருந்தது,

and I quickly considered another possibility,

நான் வேகமாக இன்னொரு சாத்திய கூறையும் நினைத்து பார்த்தேன்,

and I reached out with my left hand,

நான் எனது இடது கையை நீட்டினேன்,

as my fingers brushed against something fuzzy,

எனது கை விரல்கள் பஞ்சு போன்ற எதையோ தொட்டது,

and I came across an ear,

ஒரு காது எனது கைகளில் தட்டுபட்டது,

the ear of a dog, perhaps a golden retriever.

ஒரு நாயின் காது ,ஒரு வேளை கோல்டன் ரிட்ரீவராக இருக்கலாம்.

Its leash had been tied to the chair

அதன் நாய்வார் அந்த நாற்காலியில் கட்டபட்டிருந்தது

as her master went in for coffee,

ஏனெனில் அதன் எஜமானர் காபி குடிக்க சென்றிருந்தார்,

and she was just persistent in her efforts

ஆனால் அது அதன் முயற்சியில் உறுதியாக இருந்தது

to greet me, perhaps get a scratch behind the ear.

என்னை வரவேற்பதில் ஒருவேளை அதன் காதை நான் சொறிய விரும்பியதோ என்னவோ.

Who knows, maybe she was volunteering for service.

யாருக்கு தெரியும், ஒருவேளை சேவை செய்யும் தன்னார்வத்தை தெரிவித்ததோ என்னவோ.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

But that little story is really about

ஆனால் உண்மையில் அந்த சின்ன கதை என்னவென்றால்

the fears and misconceptions that come along

பயம் மற்றும் தவறான கருத்துக்களை பற்றியது

with the idea of moving through the city

அதாவது ஒரு நகரத்தில் பார்வ்வையில்லாமல்

without sight,

நகர்வதை குறித்தது,

seemingly oblivious to the environment

சுற்றுப்புறசூழலையும்

and the people around you.

சுற்றியுள்ள மனிதர்களையும் பற்றி கவலைபடாமல்.

So let me step back and set the stage a little bit.

அதனால் நான் சற்று பின் சென்று எனது நிலையை பற்றி சொல்கிறேன்.

On St. Patrick's Day of 2008,

2008 புனித பாட்ரிக் தினம் அன்று,

I reported to the hospital for surgery

எனது அறுவை சிகிச்சைக்காக மருத்துவமனைக்கு சென்றிருந்தேன்

to remove a brain tumor.

எனது மூளை கட்டியையை அகற்றுவதற்காக.

The surgery was successful.

அறுவை சிகிச்சை வெற்றிகரமாக முடிந்தது.

Two days later, my sight started to fail.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து எனது பார்வை குறைய ஆரம்பித்தது.

On the third day, it was gone.

மூன்றாவது நாளில், முற்றிலுமாக பார்வை போய்விட்டது.

Immediately, I was struck by an incredible sense

உடனே நம்பமுடியாத ஒரு வித

of fear, of confusion, of vulnerability,

பயம், குழப்பம் காப்பற்றநிலை எல்லோருக்கும் நடப்பதை போல,

like anybody would.

என்னை தாக்கியது.

But as I had time to stop and think,

ஆனால் எனக்கு சிந்திக்க நிறைய நேரம் இருந்தது,

I actually started to realize

எனக்கு உண்மை புரிய ஆரம்பித்தது

I had a lot to be grateful for.

நான் நிறைய நன்றியுடையவனாக இருக்க வேண்டும் என்று.

In particular, I thought about my dad,

குறிப்பாக நான் எனது தந்தையை பற்றி நினைத்தேன்

who had passed away from complications

மூளை அறுவை சிகிச்சை சிக்கல்களால்

from brain surgery.

அவர் இறந்து போனார்.

He was 36. I was seven at the time.

அப்பொழுது அவருக்கு வயது 36, எனக்கு 7 வயது

So although I had every reason

அது ஒரு காரணமாக இருந்தாலும்

to be fearful of what was ahead,

நடக்க போவதை குறித்து நான் பயந்ததற்கு

and had no clue quite what was going to happen,

என்ன நடக்கும் என்பதை குறித்து ஒரு சிறு துப்பு கூட இல்லாமல் இருந்தது,

I was alive.

நான் உயிருடன் இருந்தேன்.

My son still had his dad.

எனது மகனுக்கு அவனது தந்தை இப்பொழுதும் இருக்கிறார்.

And besides, it's not like I was the first person

மேலும் நான் பார்வை இழந்து விட்டேன் என்று சொல்வதற்க்கு

ever to lose their sight.

முதல் நபர் இல்லை.

I knew there had to be all sorts of systems

எனக்கு தெரியும் எல்லாவிதமான அமைப்புகளும்

and techniques and training to have

உத்திகளும் பயிற்சிகளும்

to live a full and meaningful, active life

ஒரு முழுமையான அரத்தமுள்ள சுறுசுறுப்பான வாழ்க்கை வாழ

without sight.

பார்வையில்லாமல் வாழ்வதற்கு இருக்கும் என்று.

So by the time I was discharged from the hospital

அதனால் மருத்துவமனையில் இருந்து நான் வெளிவந்த பின்பு

a few days later, I left with a mission,

சில நாட்கள் கழித்து ஒரு குறிக்கோளுடன் நான் கிளம்பினேன்

a mission to get out and get the best training

வெளியே வந்து சிறந்த பயிற்சியை பெறுவது என்று

as quickly as I could and get on to rebuilding my life.

எவ்வளவு வேகமாக எனது வாழ்க்கையை புனரமைக்க முடியுமோ அதை செய்தேன்.

Within six months, I had returned to work.

ஆறே மாதங்களில் நான் வேலைக்கு திரும்பினேன்.

My training had started.

எனது பயிற்சி ஆரம்பித்தது.

I even started riding a tandem bike

எனது பழைய மிதி வண்டி நண்பர்களுடன்,

with my old cycling buddies,

இருவர் ஓட்ட கூடிய மிதி வண்டியை கூட நான் ஓட்டினேன்.

and was commuting to work on my own,

எனது வேலைக்கு நானாகவே சென்று வந்தேன்,

walking through town and taking the bus.

நடந்தும், பேரூந்துகளில் சென்றும்

It was a lot of hard work.

அதற்கு கடினமாக உழைக்க வேண்டியிருந்தது.

But what I didn't anticipate

ஆனால் நான் சற்றும் எதிர்பாராதது

through that rapid transition

அந்த வேகமான மாற்றம் மூலம் நடந்த

was the incredible experience of the juxtaposition

நம்பமுடியாத பக்க அணிமை நிலை அனுபவம்

of my sighted experience up against my unsighted experience

பார்வையுடன் இருந்த அனுபவத்திற்கு எதிரிடையாக பார்வையில்லாத அனுபவங்கள்

of the same places and the same people

அதே இடங்கள் அதே மக்கள் குறித்து

within such a short period of time.

அந்த குறுகிய காலகட்டத்தில்

From that came a lot of insights,

அதன் மூலம் எனக்கு நிறைய உள்ளுணர்வு கிடைத்தது

or outsights, as I called them,

அதை நான் வெளியுணர்வு என்று சொல்வதுண்டு,

things that I learned since losing my sight.

அதாவது பார்வை இழந்த பின்பு நான் கற்று கொண்டவைகள்

These outsights ranged from the trival

இந்த வெளியுணர்வுகள் அற்பமானது முதல்

to the profound,

ஆழ்ந்த அறிவுள்ளவரை இருந்தது,

from the mundane to the humorous.

உலக வாழ்க்கைக்குரியது முதல் நகைச்சுவைக்குரியது வரை இருந்தது

As an architect, that stark juxtaposition

ஒரு கட்டிட கலைஞராக எனக்கு ஏற்பட்ட மறையற்ற பக்க அணிமை நிலை

of my sighted and unsighted experience

அனுபவங்கள் பார்வையுடனும் பார்வையில்லாமலும்

of the same places and the same cities

அதே இடத்தை பற்றியும் அதே நகரங்களை பற்றியும்

within such a short period of time

அந்த குறைந்த கால நேரத்தில்

has given me all sorts of wonderful outsights

எனக்கு எல்லாவிதமான அற்புதமான வெளியுணர்வுகளையும் கொடுத்தது

of the city itself.

அந்த நகரத்தை பற்றி.

Paramount amongst those

அவற்றுள் தலையானது

was the realization that, actually,

உண்மையில் எனக்கு ஏற்பட்ட உணர்தல்.

cities are fantastic places for the blind.

அதாவது நகரங்கள் தான் பார்வை இல்லாதவர்களுக்கான அருமையான இடம்

And then I was also surprised

இன்னொரு விஷயமும் எனக்கு வியப்பை தந்தது

by the city's propensity for kindness and care

நகரத்தில் இருக்கும் இரக்கம் அக்கறை குறித்த மனபாங்கு

as opposed to indifference or worse.

மெத்தனம் அல்லது அதைவிட மோசமாக இருப்பதற்கு மாறாக

And then I started to realize that

அப்பொழுது நான் ஒன்றை உணர ஆரம்பித்தேன்

it seemed like the blind seemed to have

பார்வையற்றவர்களால்

a positive influence on the city itself.

நகரத்திற்கே ஒரு நேரிய பாதிப்பு ஏற்படுகிறது

That was a little curious to me.

இதை பற்றி தெரிந்து கொள்ள என்னிடம் ஒரு சிறிய ஆர்வம் ஏற்பட்டது

Let me step back and take a look

சற்று பின் சென்று நான் இதை நோக்கினேன்

at why the city is so good for the blind.

நகரத்தில் பார்வையற்ற்வர்களிடம் ஏன் நன்றாக நடந்து கொள்கிறார்கள்

Inherent with the training for recovery from sight loss

பார்வை இழப்பில் இருந்து மீள எடுக்கும் பயிற்சியில் உள்ள உற்ற விடயம்

is learning to rely on all your non-visual senses,

பார்வையை தவிர்த்து மற்ற புலன்களை சார்ந்திருக்க கற்று கொள்வது தான்

things that you would otherwise maybe ignore.

மற்றபடி இவைகள் எல்லாம் நாம் புறகணிப்பவை தான்

It's like a whole new world of sensory information

புலன்கள் பற்றிய தகவல்கள் நிறைந்த ஒரு புது உலகம்

opens up to you.

உங்களுக்காக திறந்து கொள்கிறது.

I was really struck by the symphony

ஒரு பல்லிய இசை என்னை தாக்கியது

of subtle sounds all around me in the city

அது நகரத்தில் என்னை சுற்றி நான் கேட்ட நுட்பமான ஒலிகள்

that you can hear and work with

அந்த ஒலிகளை நீங்கள் கேட்க முடியும் அதன் மூலம் செயல் பட முடியும்

to understand where you are,

நீங்கள் எங்கிருக்கிறீர்கள் என்று புரிந்து கொள்ள முடியும்

how you need to move, and where you need to go.

எப்படி நகர வேண்டும் எங்கு செல்ல வேண்டும் என்பதை முடிவு செய்யலாம்

Similarly, just through the grip of the cane,

அதை போல கைத்தடியின் பிடிமானத்தை வைத்து

you can feel contrasting textures in the floor below,

கீழிருக்கும் தளத்தின் மாறுபட்ட தன்மைகளை புரிந்து கொள்ளலாம்

and over time you build a pattern of where you are

காலபோக்கில் நீங்கள் எங்கிருக்கிறீர்கள் எனபது குறித்து ஒரு படிவத்தை கட்டமைப்பீர்கள்

and where you're headed.

எங்கு போய் கொண்டிருகிறீர்கள் என்று தெரிந்து கொள்வீர்கள்

Similarly, just the sun warming one side of your face

அதே போல முகத்தின் ஒரு பக்கம் அடிக்கும் வெயில்

or the wind at your neck

அல்லது கழுத்தில் படும் காற்று

gives you clues about your alignment

ஒரு துப்பு தரும் உங்களது சீரமைவு குறித்து

and your progression through a block

அந்த வட்டாரத்தில் உங்கள் முன்னேற்றம் குறித்து,

and your movement through time and space.

காலம் வெளி அமைவுகளில் உங்களது நகர்வுகள் குறித்து

But also, the sense of smell.

அதே போல நுகர் புலனும் தருகிறது.

Some districts and cities have their own smell,

சில மாவட்டங்களுக்கும் நகரங்களுக்கும் என்று தனியாக ஒரு வாசனை உள்ளது

as do places and things around you,

இடங்களுக்கும் உங்களை சுற்றி இருக்கும் பொருட்களுக்கும் உள்ளது போல

and if you're lucky, you can even follow your nose

அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் உங்களது மூக்கை பின்பற்றியே போகலாம்

to that new bakery that you've been looking for.

நீங்கள் தேடும் ரொட்டி கடைக்கு

All this really surprised me,

இவையெல்லாம் உண்மையாகவே என்னை வியக்க வைத்தது

because I started to realize that

ஏனெனில் நான் உணர ஆரம்பித்தேன்

my unsighted experienced

எனது பார்வையற்ற அனுபவம்

was so far more multi-sensory

மிகுதியாக பல புலன்கள் சார்ந்ததாக இருந்தது

than my sighted experience ever was.

பார்வையோடு இருந்த எனது அனுபவத்தை விட

What struck me also was how much the city

என்னை மிகவும் பாதித்த இன்னொன்று என்னை சுற்றி இருக்கும் நகரம்

was changing around me.

எவ்வளவு வேகத்தில் மாறியது என்பது தான்

When you're sighted,

உங்களுக்கு பார்வை இருக்கும் பொழுது

everybody kind of sticks to themselves,

மற்றவர்கள் எல்லாம் அவரவர்கள் வேலையோடு நின்றுகொண்டார்கள்

you mind your own business.

உங்கள் வேலையை நீங்கள் பாருங்கள்

Lose your sight, though,

ஆனால் நீங்கள் பார்வையை இழந்தாலோ,

and it's a whole other story.

கதை வேறு விதமாக மாறி விடும்.

And I don't know who's watching who,

யார் யாரை பார்கிறார்கள் என்று எனக்கு தெரியாது,

but I have a suspicion that a lot of people are watching me.

நிறைய நபர்கள் என்னை பார்க்கிறார்கள் என்ற சந்தேகம் எனக்கு இருக்கிறது.

And I'm not paranoid, but everywhere I go,

நான் கருத்து திரிபு செய்வதில்லை . எல்லா இடங்களுக்கும் செல்கிறேன்

I'm getting all sorts of advice:

எனக்கு எல்லா விதமான ஆலோசனைகளையும் சொல்கிறார்கள்

Go here, move there, watch out for this.

இந்த பக்கம் போங்கள் , அந்த பக்கம் நகருங்கள் , இந்த இடத்தில் கொஞ்சம் கவனம் தேவை

A lot of the information is good.

நிறைய தகவல்கள் நல்லது தான்.

Some of it's helpful. A lot of it's kind of reversed.

பயனுள்ளவையாக இருக்கிறது . பெரும்பாலும் எதிர்மறையாக இருக்கிறது

You've got to figure out what they actually meant.

என்ன சொல்கிறார்கள் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது

Some of it's kind of wrong and not helpful.

சிலது தவறாக இருக்கிறது .பயனுள்ளதாகவும் இல்லை

But it's all good in the grand scheme of things.

ஆனால் ஒரு உயரிய திட்டம் என்று எடுத்துகொண்டால் அவை நன்றாக இருக்கிறது

But one time I was in Oakland

ஒரு சமயம் நான் ஓக்லாண்டில் இருந்தேன்

walking along Broadway, and came to a corner.

பிராட்வே வழியாக நடந்து ஒரு ஓரத்திற்கு வந்தேன்

I was waiting for an audible pedestrian signal,

பாதசாரிகளுக்கான ஒலிக்காக காத்திருந்தேன்

and as it went off, I was just about to step out into the street,

அந்த ஒலி கேட்ட உடனே நான் தெருவில் இறங்க தயாரானேன்

when all of a sudden, my right hand

திடீரென்று எனது வலது கையை

was just gripped by this guy,

ஒருவர் அழுத்தி பிடித்தார்,

and he yanked my arm and pulled me out into the crosswalk

என் கையை வெடுக்கென்று இழுத்து பாதையை கடக்க முயன்றார்

and was dragging me out across the street,

என்னுடன் மண்டாரின் மொழியில் பேசிக்கொண்டே

speaking to me in Mandarin.

என்னை இழுத்தபடி தெருவின் குறுக்காக நடந்தார்,

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

It's like, there was no escape from this man's death grip,

அவரின் மரண பிடியில் இருந்து தப்புவதற்கு வழியே இல்லை என்று தோன்றியது,

but he got me safely there.

ஆனால் என்னை பாதுகாப்பாக அங்கு கொண்டு சென்றார்

What could I do?

என்னால் என்ன செய்ய முடியும்?

But believe me, there are more polite ways

நான் சொல்வதை நம்புங்கள் இன்னும் கண்ணியமான முறையில்

to offer assistance.

இந்த உதவிகளை செய்யலாம்.

We don't know you're there,

நீங்கள் அங்கு இருக்கிறீர்கள் என்று எங்களுக்கு தெரியாது

so it's kind of nice to say "Hello" first.

அதனால் முதலில் ஒரு 'ஹலோ' சொல்வது மிகவும் நன்றாக இருக்கும்

"Would you like some help?"

" உங்களுக்கு உதவி தேவை படுகிறதா ? " என்று கேட்கலாம்

But while in Oakland, I've really been struck by

ஆனால் ஓக்லாண்டில் இருந்த பொழுது

how much the city of Oakland changed

அந்த நகரம் எப்படி மாறிவிட்டது என்பது எனக்கு வியப்பாக இருந்தது

as I lost my sight.

நான் பார்வையை இழந்த பிறகு

I liked it sighted. It was fine.

பார்வை இருந்த போது அந்த நகரம் எனக்கு பிடித்திருந்தது .நன்றாக இருக்கும்

It's a perfectly great city.

நிறைவான ஒரு சிறந்த நகரம்

But once I lost my sight

ஆனால் எனக்கு பார்வை போன பின்பு

and was walking along Broadway,

ஒரு முறை நான் பிராட்வே வழியாக நடந்து கொண்டிருந்தேன்

I was blessed every block of the way.

எல்லா இடங்களிலும் என்னை வாழ்த்தினார்கள்.

"Bless you, man."

"வாழ்த்துக்கள் ஐயா"

"Go for it, brother."

"போங்கள் சகோதரா"

"God bless you."

"கடவுள் உங்களை ஆசீர்வதிப்பார்."

I didn't get that sighted.

எனக்கு பார்வை இருந்த பொழுது இந்த ஆசிகள் எனக்கு கிடைக்கவில்லை.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

And even without sight, I don't get that in San Francisco.

பார்வை இல்லாமல் இருந்தால் கூட சான் பிரான்சிஸ்கோவில் இது கிடைக்காது.

And I know it bothers some of my blind friends,

எனது பார்வையற்ற சில நண்பர்களை இது பாதித்தது எனக்கு தெரியும்

it's not just me.

என்னை மட்டும் அல்ல.

Often it's thought that

அடிக்கடி நினைத்து கொள்கிறோம்

that's an emotion that comes up out of pity.

அனுதாபம் காரணமாக ஏற்படும் ஒரு உணர்ச்சி அது என்று

I tend to think that it comes out of our shared humanity,

நான் நினைக்கிறேன் நாம் மனிதாபிமானத்தை பகிர்ந்து கொள்கிறோம் என்று

out of our togetherness, and I think it's pretty cool.

நாம் ஒருசேர வாழ்வதினால் அங்கு அது ஒரு அமைதியான சூழல் இருக்கிறது

In fact, if I'm feeling down,

.உண்மையில் நான் சற்று தளர்ந்து போயிருக்கும் நேரத்தில்,

I just go to Broadway in downtown Oakland,

ஓக்லாண்ட் நகரத்தின் மைய பகுதிக்கு செல்வேன்,

I go for a walk, and I feel better like that,

ஒரு உலா சென்று வருவேன் . நலம் பெற்றது போல

in no time at all.

சிறிது நேரத்திலேயே தோன்றும்.

But also that it illustrates how

மேலும் அது எடுத்துரைப்பது என்னவென்றால்

disability and blindness

உடல் ஊனம் மற்றும் பார்வையற்ற தன்மை

sort of cuts across ethnic, social,

இனம் சமூகம் சாதி ,

racial, economic lines.

பொருளாதாரம் போன்ற வேறுபாடுகளை தாண்டி பாதிப்பை ஏற்படுத்துகிறது

Disability is an equal-opportunity provider.

உடல் ஊனம் எலோருக்கும் சம வாய்ப்பை அளிக்க வல்லது

Everybody's welcome.

எல்லோரும் அங்கு வரவேற்க்கப்படுகிறார்கள்

In fact, I've heard it said in the disability community

உண்மையில் நான் கேள்விபட்டிருக்கிறேன் உடல் ஊனமுற்றோர் சமூகத்தில்

that there are really only two types of people:

இரண்டு விதமான மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்று

There are those with disabilities,

ஊனமுற்றோர் ஒரு பக்கமும்,

and there are those that haven't quite found theirs yet.

மறுபக்கத்தில் அவர்களது ஊனம் என்னவென்றே தெரியாதவர்களும்

It's a different way of thinking about it,

இது சற்று வித்தியாசமான பார்வை

but I think it's kind of beautiful,

ஆனால் அது மிக அழகாக இருக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன்

because it is certainly far more inclusive

ஏனெனில் அது அனைத்தையும் உட்கொண்டது

than the us-versus-them

அதாவது நாங்களும் - நீங்களும் என்று எதிர்நிலையில் இருப்பதை விட

or the abled-versus-the-disabled,

அல்லது உடல் வலிவுள்ளவர் உடல் வலிமை இழந்தவர் என்பதை விட

and it's a lot more honest and respectful

மேலும் அது நேர்மையான மதிப்பிற்குரிய

of the fragility of life.

எளிதில் அழிய கூடிய வாழ்க்கை குறித்த ஒரு கணிப்பீடு.

So my final takeaway for you is

அதனால் எனது இறுதி கருத்து என்னவென்றால்

that not only is the city good for the blind,

இந்த நகரம் பார்வையற்றவர்களுடன் நன்றாக நடந்து கொள்கிறது மட்டுமல்ல

but the city needs us.

இந்த நகரத்திற்கும் நாங்கள் தேவைபடுகிறோம் என்பதும் தான்

And I'm so sure of that that

ஒரு விஷயம் எனக்கு மிக உறுதியாக தெரிகிறது

I want to propose to you today

நான் இன்று உங்களிடம் முன்மொழிய விரும்பிகிறேன்

that the blind be taken as the prototypical city dwellers

பார்வையற்றவர்களை நகரத்தில் வாழும் மூல முன் மாதிரியாக கருத்தில் கொள்ளுங்கள்

when imagining new and wonderful cities,

அழகான புது நகரங்களை உருவாக்க கற்பனை செய்யும் பொழுது

and not the people that are thought about

மாறாக கடைசியில் நினைவு கொள்ள வேண்டியவர்கள் அல்ல

after the mold has already been cast.

அதாவது நகர வடிவமைப்பு எல்லாம் முடிந்த பிறகு

It's too late then.

அப்பொழுது காலம் கடந்து விடும்.

So if you design a city with the blind in mind,

ஒரு நகரத்தை வடிவமைக்கும் நேரத்தில் பார்வையற்றவர்களை மனதில் கொள்ளுங்கள்

you'll have a rich, walkable network of sidewalks

நிறைவான பாதசாரிகளுக்கான நடைபாதைகள் இருக்க வேண்டும்

with a dense array of options and choices

அதில் செறிந்த விருப்ப தேர்வுக்கு வாய்ப்புகள் இருக்க வேண்டும்

all available at the street level.

இவை எல்லாம் தெரு மட்டத்தில் இருக்க வேண்டும்.

If you design a city with the blind in mind,

பார்வையற்றவர்களை மனதில் கொண்டு நகரம் வடிவமைக்கபட்டால்,

sidewalks will be predictable and will be generous.

நடைபாதைகள் அறியகூடியதாகவும் தாராளமாகவும் இருக்கும்

The space between buildings will be well-balanced

கட்டிடங்களின் இடைவெளி நன்றாக சமநிலை படுத்தபட்டிருக்கும்

between people and cars.

அதே போன்று மகளுக்கும் கார்களுக்கும் உள்ள இடைவெளி

In fact, cars, who needs them?

சொல்ல போனால் யாருக்கு கார்கள் தேவை படும் ?

If you're blind, you don't drive. (Laughter)

நீங்கள் பார்வையற்றவர் என்றால் கார் ஓட்டபோவதில்லை. (சிரிப்பொலி)

They don't like it when you drive. (Laughter)

நீங்கள் ஓட்டினால் அவர்களுக்கு பிடிப்பதில்லை. (சிரிப்பொலி)

If you design a city with the blind in mind,

பார்வையற்றவர்களை மனதில் கொண்டு நகரம் வடிவமைக்கபட்டால்,

you design a city with a robust,

திடமான எளிதில் அடையக்கூடிய,

accessible, well-connected mass transit system

இணைக்கப்பட்ட திரளான மக்கள் பயணம் செய்யகூடிய அமைப்பு தேவை

that connects all parts of the city

நகரத்தின் எல்லா பகுதிகளையும் அது இணைக்க வேண்டும்

and the region all around.

சுற்று வாட்டார பகுதிகளையும் இணைக்க வேண்டும்

If you design a city with the blind in mind,

பார்வையற்றவர்களை மனதில் கொண்டு நகரம் வடிவமைக்கபட்டால்

there'll be jobs, lots of jobs.

அங்கு நிறைய வேலை வாய்ப்புகள் இருக்க வேண்டும்

Blind people want to work too.

பார்வையற்றவர்கள் வேலை பார்க்க விருப்பம் உள்ளவர்கள்

They want to earn a living.

அவர்கள் சம்பாதித்து வாழவேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள்

So, in designing a city for the blind,

அதை பார்வையற்றவர்களுக்கான ஒரு நகரம் வடிவைக்கும் பொழுது

I hope you start to realize

நீங்கள் உணர்வீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்

that it actually would be a more inclusive,

அது எல்லோரையும் உள்ளடக்கிய

a more equitable, a more just city for all.

நியாயமான நேர்மையான நகரமாக எல்லோருக்கும் இருக்கவேண்டும்

And based on my prior sighted experience,

பார்வையுடன் இருந்தபொழுது கிடைத்த அனுபவத்தின் அடிப்படையில்

it sounds like a pretty cool city,

அது ஒரு அழகான அமைதியான நகரம்

whether you're blind, whether you have a disability,

நீங்கள் பார்வையற்றவரோ அல்லது ஊனமுற்றவரோ

or you haven't quite found yours yet.

அல்லது உங்களது ஊனம் என்னவென்று தெரியாதவரோ யாராக இருந்தாலும் சரி

So thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைதட்டல்)