Chris Downey: Design with the blind in mind

کریس داونی: طراحی با در نظر گرفتن نابینایان

Translator: M.Reza Asasi Reviewer: Amirpouya Ghaemian

So, stepping down out of the bus,

می گفتم، بعد از این که از اتوبوس پیاده شدم

I headed back to the corner

رفتم به طرف نبش خیابون

to head west en route to a braille training session.

تا از مسیر غرب به کلاس آموزش بریل برم.

It was the winter of 2009,

زمستون ۲۰۰۹ بود.

and I had been blind for about a year.

یک سالی می شد که بیناییم رو از دست داده بودم.

Things were going pretty well.

همه چیز خوب پیش می رفت.

Safely reaching the other side,

بعد از اینکه به سلامت به طرف دیگه رسیدم،

I turned to the left,

پیچیدم دست چپ.

pushed the auto-button for the audible pedestrian signal,

دکمه سیگنال صوتی عابر پیاده رو فشار دادم

and waited my turn.

و منتظر شدم نوبتم برسه.

As it went off, I took off

بعد از اینکه صداش قطع شد، از جام بلند شدم

and safely got to the other side.

و خیلی آروم سمت دیگه ی خیابون رفتم.

Stepping onto the sidewalk,

به پیاده روی طرف دیگه که رسیدم،

I then heard the sound of a steel chair

اون وقت صدای یه صندلی فلزی به گوشم خورد

slide across the concrete sidewalk in front of me.

که در عرض پیاده روی بتنی جلوی من لغزید.

I know there's a cafe on the corner,

می دونستم که سر نبش یه کافه هست.

and they have chairs out in front,

و این که جلوش صندلی میذارن.

so I just adjusted to the left

بنابراین منم به چپ تغییر مسیر دادم

to get closer to the street.

تا به خیابون نزدیک تر بشم.

As I did, so slid the chair.

همین که این کارو کردم، صندلی هم به سمت چپ رفت.

I just figured I'd made a mistake,

به نظرم رسید اشتباه کردم.

and went back to the right,

دوباره به سمت راست رفتم.

and so slid the chair in perfect synchronicity.

دقیقاً هم زمان صندلی هم رفت همون سمت.

Now I was getting a little anxious.

حالا دیگه داشتم کمی عصبی میشدم.

I went back to the left,

دوباره رفتم به طرف چپ.

and so slid the chair,

صندلی هم رفت چپ.

blocking my path of travel.

در حالی که راهمو سد می کرد.

Now, I was officially freaking out.

الاآن دیگه رسما داشتم از کوره در می رفتم.

So I yelled,

پس داد زدم،

"Who the hell's out there? What's going on?"

"لعنتی کی هستی اونجا؟ چه خبره؟"

Just then, over my shout,

درست همون موقع داد زدنم صدایی اومد

I heard something else, a familiar rattle.

صدای دیگه ای رو شنیدم، صدای آشنای تلق تلق.

It sounded familiar,

به نظر آشنا می اومد،

and I quickly considered another possibility,

به سرعت احتمال دیگه ای به نظرم اومد،

and I reached out with my left hand,

و دست چپم رو کورمال کورمال حرکت دادم،

as my fingers brushed against something fuzzy,

تا اینکه انگشتام یه چیز کرک دار رو لمس کرد،

and I came across an ear,

و رسیدم به یه گوش.

the ear of a dog, perhaps a golden retriever.

گوش یه سگ بود، شاید یه سگ شکاری.

Its leash had been tied to the chair

تسمه اش رو به صندلی بسته بودن.

as her master went in for coffee,

حتماً صاحبش رفته بود داخل برای قهوه،

and she was just persistent in her efforts

اونم همین طور دست از سماجت بر نمی داشت

to greet me, perhaps get a scratch behind the ear.

تا به من سلام کنه، شایدم می خواست پشت گوشهاشو ناز کنم.

Who knows, maybe she was volunteering for service.

کی می دونه، شاید داشت برای کمک برای تشخیص جهتم اعلام آمادگی می کرد.

(Laughter)

(خنده)

But that little story is really about

اما این داستان کوتاه در واقع درباره ی

the fears and misconceptions that come along

ترس ها و تصورات غلطیه که

with the idea of moving through the city

با تصور تردد توی شهر

without sight,

بدون چشم به ذهن خطور می کنه،

seemingly oblivious to the environment

به ظاهر بی توجه به محیط اطراف

and the people around you.

و مردم اطرافتون

So let me step back and set the stage a little bit.

پس اجازه بدین برگردیم عقب تر و کمی محیط رو توصیف کنیم.

On St. Patrick's Day of 2008,

در روز سنت پاتریک سال ۲۰۰۹،

I reported to the hospital for surgery

برای عمل جراحی به بیمارستان رفتم.

to remove a brain tumor.

تا یه تومور مغزی رو از سرم خارج کنن.

The surgery was successful.

عمل موفقیت آمیز بود.

Two days later, my sight started to fail.

دو روز بعد اختلال بیناییم کم کم شروع شد.

On the third day, it was gone.

روز سوم، کاملاً نابینا شدم.

Immediately, I was struck by an incredible sense

بلافاصله، یک حس باورنکردنی به سراغم اومد

of fear, of confusion, of vulnerability,

حس ترس، پریشانی، آسیب پذیری.

like anybody would.

مثل هر کس دیگه که این حس رو پیدا می کنه.

But as I had time to stop and think,

اما چون وقت داشتم بشینم و با خودم فکر کنم،

I actually started to realize

کم کم متوجه شدم

I had a lot to be grateful for.

چیزهای زیادی دارم که بابتشون شاکر باشم.

In particular, I thought about my dad,

خصوصاً به پدرم فکر می کردم،

who had passed away from complications

که از عوارض جراحی مغزی

from brain surgery.

فوت کرده بود.

He was 36. I was seven at the time.

اون وقت ۳۶ سالش بود. من هفت سالم بود.

So although I had every reason

اگرچه دلایل زیادی داشتم

to be fearful of what was ahead,

تا از اون چیزی که پیش روم بود بترسم،

and had no clue quite what was going to happen,

و دقیقاً ازاین که قراره چه اتفاقی بیفته هیچ اطلاعی نداشتم،

I was alive.

اما هنوز زنده بودم.

My son still had his dad.

پسرم هنوز پدر داشت.

And besides, it's not like I was the first person

علاوه بر اون، اولین نفری نبودم

ever to lose their sight.

که تا اون وقت بیناییش رو از دست می داد.

I knew there had to be all sorts of systems

می دونستم باید سیستم ها و تکنیک ها،

and techniques and training to have

و آموزش های مختلفی وجود داشته باشه

to live a full and meaningful, active life

تا زندگی کامل و با معنایی داشته باشم، زندگی فعال

without sight.

بدون بینایی.

So by the time I was discharged from the hospital

بنابراین تا روزی که از بیمارستان مرخص شدم

a few days later, I left with a mission,

چند روز بعد، اونجا رو با یک مأموریت ترک کردم.

a mission to get out and get the best training

این مأموریت که از اون جا خارج بشم و بهترین آموزش هارو ببینم

as quickly as I could and get on to rebuilding my life.

تا بتونم با سرعت هرچه بیشتر به بازسازی زندگی خودم بپردازم.

Within six months, I had returned to work.

در عرض شش ماه، دیگه سر کارم برگشته بودم.

My training had started.

آموزشم شروع شده بود.

I even started riding a tandem bike

حتی شروع کردم به دوچرخه سواری دونفره

with my old cycling buddies,

با دوستهای قدیمی دوچرخه سوارم

and was commuting to work on my own,

خودم تردد روزانه رو انجام می دادم،

walking through town and taking the bus.

پیاده روی توی شهر و سوار شدن به اتوبوس.

It was a lot of hard work.

کار سخت و وقتگیری بود.

But what I didn't anticipate

اما اون چیزی که در حین اون تحول سریع

through that rapid transition

پیش بینیشو نکرده بودم

was the incredible experience of the juxtaposition

تجربه ی فوق العاده ی رویارویی

of my sighted experience up against my unsighted experience

تجربه های بینایی من با تجربه های نابیناییم

of the same places and the same people

از همون مکان ها و همون آدما

within such a short period of time.

توی چنین مدت کوتاهی بود.

From that came a lot of insights,

از اون رویارویی دیدگاه های زیادی به دست آوردم،

or outsights, as I called them,

یا اون چه که من اسمشو می ذارم برون بینی،

things that I learned since losing my sight.

چیزایی که از ابتدای از دست دادن بیناییم یاد گرفتم.

These outsights ranged from the trival

این برون بینی طیف وسیعی رو از پیش پا افتاده

to the profound,

تا عمیق،

from the mundane to the humorous.

از دنیوی تا مضحک در بر میگرفت.

As an architect, that stark juxtaposition

به عنوان یه مهندس معمار، اون رویارویی ناخوشایند

of my sighted and unsighted experience

مربوط به تجربه بینایی و نابیناییم

of the same places and the same cities

مربوط به همون مکان ها و همون شهر ها

within such a short period of time

طی چنین مدت کوتاهی

has given me all sorts of wonderful outsights

از خود شهر

of the city itself.

به من همه جور بصیرت فوق العاده داده.

Paramount amongst those

بهترینشون

was the realization that, actually,

درک این نکته بود که، در واقع

cities are fantastic places for the blind.

شهرها برای نابینایان مکان های جالبی هستند.

And then I was also surprised

و همین طور از تمایل شهر به مهربانی و مراقبت

by the city's propensity for kindness and care

شگفت زده بودم

as opposed to indifference or worse.

در حالی که آن ها هیچ تفاوتی برای من قائل نمی شدند.

And then I started to realize that

وکم کم متوجه شدم که

it seemed like the blind seemed to have

به نظر میاد نابینایان

a positive influence on the city itself.

روی خود شهر تأثیر مثبت دارند.

That was a little curious to me.

این به نظرم کمی عجیب میومد.

Let me step back and take a look

اجازه بدین عقب تر بریم و نگاهی بندازیم به این نکته که

at why the city is so good for the blind.

چرا شهر اینقدر برای نابینایان مفیده.

Inherent with the training for recovery from sight loss

آنچه که در آموزش برای بهبود از فقدان بینایی نهفته

is learning to rely on all your non-visual senses,

یادگیری این نکته است که به همه حواس غیر بصری خودتون متکی باشین،

things that you would otherwise maybe ignore.

چیزهایی که در غیر این صورت ممکنه نادیده بگیرین.

It's like a whole new world of sensory information

انگار که دنیای جدیدی از اطلاعات احساسی

opens up to you.

به روی شما باز میشه.

I was really struck by the symphony

همنوایی همه صداهای دقیق دوروبرم در شهر

of subtle sounds all around me in the city

واقعا منو شگفت زده کرد

that you can hear and work with

صداهایی که می شنوید و به کار می گیرید

to understand where you are,

تا بفهمید کجا هستید،

how you need to move, and where you need to go.

چطور نیاز دارید حرکت کنید، و نیاز دارید کجا برید،

Similarly, just through the grip of the cane,

به همین صورت، تنها از طریق ادراکی که عصا به شما میده،

you can feel contrasting textures in the floor below,

می تونید بافت های مختلف زمین زیر پاتون رو حس کنید،

and over time you build a pattern of where you are

و به مرور الگویی می سازید برای این که بفهمید کجایید

and where you're headed.

و به کدوم طرف میرید.

Similarly, just the sun warming one side of your face

همین طور همین که خورشید به یک طرف صورت شما می تابه

or the wind at your neck

یا بادی که به گردنتون می خوره

gives you clues about your alignment

درمورد موقعیتتون

and your progression through a block

و این که چقدر در یک بلوک جلو رفتید

and your movement through time and space.

و حرکتتون در زمان و مکان شما رو راهنمایی می کنه.

But also, the sense of smell.

همینطور، حس بویایی

Some districts and cities have their own smell,

بعضی از نواحی و شهرها بوی خاص خودشون رو دارن

as do places and things around you,

همون طور که مکان ها و چیز های اطراف شما این طور هستن،

and if you're lucky, you can even follow your nose

و اگر شانس بیارین، می تونید راست دماغتون رو بگیرید

to that new bakery that you've been looking for.

و برسید به اون نانوایی جدیدی که دنبالش می گشتین.

All this really surprised me,

همه ی این چیز ها واقعاً منو شگفت زده کردن،

because I started to realize that

چون به این نکته رسیدم که

my unsighted experienced

تجربه ی نابینایی من

was so far more multi-sensory

خیلی بیشتر از تجربه بینایی بود که تا اون موقع داشتم

than my sighted experience ever was.

حس های بیشتری رو به من داد.

What struck me also was how much the city

چیز دیگه ای ازش جا خوردم این بود که شهر چقدر

was changing around me.

در اطراف من در حال تغییر بود.

When you're sighted,

وقتی که بینا هستید،

everybody kind of sticks to themselves,

همه انگار یه جورایی به فکر خودشونن،

you mind your own business.

سرتون به کار خودتونه.

Lose your sight, though,

اما اگر نابینا بشین،

and it's a whole other story.

داستان کاملاً فرق می کنه.

And I don't know who's watching who,

من نمی دونم کی داره کی رو تماشا می کنه

but I have a suspicion that a lot of people are watching me.

اما من مشکوکم که کلی آدم دارن منو تماشا می کنن.

And I'm not paranoid, but everywhere I go,

و آدم بدبینی هم نیستم، اما هر جا میرم،

I'm getting all sorts of advice:

همه جور توصیه می شنوم:

Go here, move there, watch out for this.

از اینجا برو، از اونجا حرکت کن، اینو بپا.

A lot of the information is good.

بیشتر این اطلاعات بدرد بخوره.

Some of it's helpful. A lot of it's kind of reversed.

بعضی هاش مفیده. خیلی هاش برعکسه!

You've got to figure out what they actually meant.

مجبورین فکر کنین ببینین واقعاً معنیشون چیه.

Some of it's kind of wrong and not helpful.

بعضی هاشون غلطن و به درد نخور.

But it's all good in the grand scheme of things.

اما در کل که در نظر بگیرین خوبه.

But one time I was in Oakland

اما یه دفعه توی"اُوکلَند" بودم

walking along Broadway, and came to a corner.

و داشتم در طول "برادوِی" قدم میزدم، و به نبش خیابونی رسیدم.

I was waiting for an audible pedestrian signal,

گوش به زنگ سیگنال صوتی عابرین بودم،

and as it went off, I was just about to step out into the street,

و همین که قطع شد، تازه می خواستم پامو توی خیابون بذارم،

when all of a sudden, my right hand

که یهو، یه نفر

was just gripped by this guy,

محکم دست راستمو چنگ زد،

and he yanked my arm and pulled me out into the crosswalk

و بازومو کشید و منو کشید طرف خط عابر پیاده

and was dragging me out across the street,

و همین طور که باهام چینی حرف می زد،

speaking to me in Mandarin.

منو در عرض خیابون با خودش می کشید.

(Laughter)

(خنده)

It's like, there was no escape from this man's death grip,

انگار که نمیشد از دست این مرد در رفت،

but he got me safely there.

اما بالأخره منو سالم اون جا رسوند.

What could I do?

چه می شد کرد؟

But believe me, there are more polite ways

اما باور کنید، برای پیشنهاد کمک کردن

to offer assistance.

راه های مؤدبانه تری وجود دارن.

We don't know you're there,

ما از کجا بدونیم شما اون جایید،

so it's kind of nice to say "Hello" first.

پس به نظرم بهتره اول سلام کنید.

"Would you like some help?"

و بپرسید "می تونم کمکتون کنم؟"

But while in Oakland, I've really been struck by

اما زمانی که اوکلند بودم، واقعاً از این که

how much the city of Oakland changed

از وقتی که بیناییم رو از دست دادم،

as I lost my sight.

چقدر شهر اوکلند فرق کرده جا خوردم.

I liked it sighted. It was fine.

منظره ش رو دوست داشتم. عالی بود.

It's a perfectly great city.

اوکلند واقعاً شهر بزرگیه.

But once I lost my sight

اما وقتی که نابینا شدم

and was walking along Broadway,

و همین طور که در طول برادوِی قدم می زدم،

I was blessed every block of the way.

قدم به قدم برام دعا می کردن.

"Bless you, man."

"خدا عمرتون بده، آقا."

"Go for it, brother."

"تو می تونی، داداش."

"God bless you."

"خدا عمرت بده."

I didn't get that sighted.

وقتی چشم داشتم از این حرف ها نمی شنیدم.

(Laughter)

(خنده)

And even without sight, I don't get that in San Francisco.

در سانفرانسیسکو الآن هم نمی شنوم.

And I know it bothers some of my blind friends,

می دونم که این مشکلات بعضی از دوستان نابینام رو آزار میده

it's not just me.

فقط من تنها نیستم.

Often it's thought that

اغلب تصور میشه که

that's an emotion that comes up out of pity.

این احساسی هست که از ترحم ناشی میشه.

I tend to think that it comes out of our shared humanity,

من مایلم تصور کنم که از حس انسانیت ناشی میشه،

out of our togetherness, and I think it's pretty cool.

از با هم بودن، و فکر کنم عالیه.

In fact, if I'm feeling down,

راستش، هر وقت حال خوبی ندارم،

I just go to Broadway in downtown Oakland,

کافیه برم به برادوِی در مرکز اوکلند،

I go for a walk, and I feel better like that,

پیاده روی کنم، و حالم بهتر میشه،

in no time at all.

تو یه چشم به هم زدن.

But also that it illustrates how

همین طور نشون میده که چطور

disability and blindness

معلولیت و نابینایی

sort of cuts across ethnic, social,

از مرزهای قومی، اجتماعی،

racial, economic lines.

نژادی و اقتصادی عبور می کنه.

Disability is an equal-opportunity provider.

معلولیت فرصت مساوی فراهم می کنه.

Everybody's welcome.

همه می تونن بیان.

In fact, I've heard it said in the disability community

در حقیقت، شنیدم که توی جمع معلولین میگن

that there are really only two types of people:

که در واقعیت فقط دو نوع آدم وجود داره:

There are those with disabilities,

یه عده اون هایی هستن که دارای معلولیت هستن،

and there are those that haven't quite found theirs yet.

و یه عده هنوز کاملاً متوجه معلولیت خودشون نشدن.

It's a different way of thinking about it,

یه جور دیگه هم میشه درباره ش فکر کرد،

but I think it's kind of beautiful,

اما تصورم اینه که این جورش زیباست،

because it is certainly far more inclusive

چون مطمئناً این دیدگاه

than the us-versus-them

از تصور تقابل ما با اون ها

or the abled-versus-the-disabled,

یا افراد سالم در مقابل افراد معلول، خیلی منحصر کننده تره،

and it's a lot more honest and respectful

و خیلی تعبیر صادقانه تر و محترمانه تری

of the fragility of life.

از شکنندگی زندگیه.

So my final takeaway for you is

پس آخرین حرف من برای شما اینه که

that not only is the city good for the blind,

نه تنها شهر برای نابینایان مفیده،

but the city needs us.

بلکه شهر به ما نیاز داره.

And I'm so sure of that that

و من در این باره مطمئنم،

I want to propose to you today

امروز به شما پیشنهاد می کنم که

that the blind be taken as the prototypical city dwellers

وقتی که دارید شهرهای جدید و خارق العاده را تصور می کنید،

when imagining new and wonderful cities,

نابینایان هم به عنوان ساکنان شهر در نظر گرفته بشن،

and not the people that are thought about

نه به عنوان افرادی که بعد از این که قالب کلی شهر ریخته شد،

after the mold has already been cast.

تازه به اونا فکر میشه.

It's too late then.

اون موقع دیگه خیلی دیره.

So if you design a city with the blind in mind,

پس اگر شهری رو با در نظر گرفتن افراد نابینا طراحی کردید،

you'll have a rich, walkable network of sidewalks

شبکه ای از پیاده روهای مناسب

with a dense array of options and choices

با طیف گسترده ای از گزینه ها و انتخاب ها خواهید داشت

all available at the street level.

که همه در سطح خیابان در دسترس هستن.

If you design a city with the blind in mind,

اگر شهری رو با در نظر گرفتن افراد نابینا طراحی کردید،

sidewalks will be predictable and will be generous.

پیاده روها قابل پیشبینی و زیاد خواهند بود.

The space between buildings will be well-balanced

فاصله ی بین ساختمان ها

between people and cars.

بین مردم و ماشین ها به خوبی تنظیم شده.

In fact, cars, who needs them?

حرف ماشین شد، ماشین به چه درد می خوره؟

If you're blind, you don't drive. (Laughter)

اگر نابینا باشین، ماشین می خواین چکار. (خنده)

They don't like it when you drive. (Laughter)

بقیه دوست ندارن شما رانندگی کنین..(خنده)

If you design a city with the blind in mind,

اگر شهری رو با در نظر گرفتن افراد نابینا طراحی کنید،

you design a city with a robust,

و همین طور با سیستم حمل و نقل عمومی قوی،

accessible, well-connected mass transit system

قابل دسترس، و با ارتباط خوب

that connects all parts of the city

که همه ی بخش های شهر رو به هم وصل کنه

and the region all around.

و همه ی مناطق اطراف رو.

If you design a city with the blind in mind,

اگر شهری رو با در نظر گرفتن افراد نابینا طراحی کردید،

there'll be jobs, lots of jobs.

شغل ها جدیدی ایجاد میشه، کلی شغل.

Blind people want to work too.

افراد نابینا هم به کار نیاز دارن.

They want to earn a living.

می خوان زندگی خودشون رو بگذرونن.

So, in designing a city for the blind,

پس، در طراحی شهر برای نابینایان،

I hope you start to realize

امیدوارم به این نکته برسین

that it actually would be a more inclusive,

که در واقع شهر برای همه فراگیرتر،

a more equitable, a more just city for all.

منصفانه تر و عادلانه تر میشه.

And based on my prior sighted experience,

و بر اساس تجارب بینایی پیشینم،

it sounds like a pretty cool city,

به نظرم شهری بسیار عالی در میاد،

whether you're blind, whether you have a disability,

فرقی نمیکنه نابینا باشین، معلولیت داشته باشین،

or you haven't quite found yours yet.

یا هنوز متوجه معلولیت خودتون نباشین.

So thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)