Charles Hazlewood: Trusting the ensemble

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Paravee Asava-Anan

I am a conductor,

ผมเป็นคอนดักเตอร์ครับ

and I'm here today

และผมมาที่นี่ในวันนี้

to talk to you about trust.

เพื่อพูดกับคุณเกี่ยวกับเรื่องของการเชื่อใจ

My job depends upon it.

และงานของผมก็ต้องพึ่งสิ่งนี้

There has to be, between me and the orchestra,

เป็นความเชื่อระหว่าง ตัวผมและวงออเครสตา

an unshakable bond of trust,

การเชื่อใจที่ไม่สั่นคลอน

born out of mutual respect,

ที่เกิดจากการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน

through which we can spin a musical narrative

เพื่อที่พวกเราจะบรรเลงดนตรี

that we all believe in.

ที่เราเชื่อมั่นนั้นออกมา

Now in the old days, conducting, music making,

ในอดีต การคุมวงดนตรี การสร้างบทเพลง

was less about trust and more, frankly, about coercion.

มีเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อใจน้อย แต่มากในเรื่องของแรงกดดันมากกว่า

Up to and around about the Second World War,

หลังจากนั้น ประมาณช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

conductors were invariably dictators --

คอนดักเตอร์หลายคนเป็นพวกเผด็จการ มาเรื่อยๆ

these tyrannical figures

เหล่าตัวอย่างเผด็จการนี้

who would rehearse, not just the orchestra as a whole, but individuals within it,

ผู้ซึ่งฝึกซ้อม ไม่ใช่แค่กับวงออเครสต้าเท่านั้น แต่ฝึกแต่ละบุคคลด้วย

within an inch of their lives.

สิ่งเหล่านี้เป็นเศษเสี้ยวหนึ่งในชีวิตพวกเขา

But I'm happy to say now that the world has moved on,

แต่ผมมีความยินดีที่จะพูดว่าโลกเราได้เปลี่ยนไปแล้ว

music has moved on with it.

และดนตรีเองก็เช่นกัน

We now have a more democratic view and way of making music --

ดนตรีมีความเป็นประชาธิปไตยมากขึ้นทั้งทางความคิดและการสร้างดนตรี

a two-way street.

มีสองหนทางคือ

I, as the conductor, have to come to the rehearsal with a cast-iron sense

ผม ซึ่งเป็นคอนดักเตอร์ ต้องมาฝึกซ้อมด้วยวินัยเข้มแข็ง

of the outer architecture of that music,

เพื่อก่อร่างดนตรี

within which there is then immense personal freedom

ที่ประกอบไปด้วยเสรีภาพของแต่ละบุคคล

for the members of the orchestra to shine.

จากสมาชิกให้วงออเครสต้าเจิดจรัสได้

For myself, of course,

สำหรับผมแล้ว แน่นอนว่า

I have to completely trust my body language.

ผมต้องเชื่อมั่นในภาษากายของตัวเอง

That's all I have at the point of sale.

เช่นเวลาที่ผมชี้ไม้ขึ้น

It's silent gesture.

คือสัญญาณให้เงียบ

I can hardly bark out instructions while we're playing.

ผมไม่สามารถตะโกนกำกับขณะที่พวกเราเล่นดนตรีได้

(Music)

(เสียงดนตรี)

Ladies and gentlemen, the Scottish Ensemble.

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษครับ เดอะ สก๊อตทิช เอนเซมเบิล

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So in order for all this to work,

ดังนั้น การที่จะทำงานนี้ให้ออกมาดี

obviously I have got to be in a position of trust.

แน่นอนว่าผม ต้องอยู่ในตำแหน่งที่ต้องไว้ใจ

I have to trust the orchestra,

ผมต้องเชื่อใจออเครสต้า

and, even more crucially, I have to trust myself.

และ ยิ่งไปกว่านั้น ผมต้องเชื่อใจตนเอง

Think about it: when you're in a position of not trusting,

ลองคิดดูนะครับ: ว่าถ้าคุณอยู่ในสถานะที่ไม่เชื่อมั่นตนเอง

what do you do?

คุณจะทำอย่างไร?

You overcompensate.

คุณจะเริ่มทำอะไรมากมาย

And in my game, that means you overgesticulate.

และในตำแหน่งของผมหมายถึงการออกท่าทางมากไป

You end up like some kind of rabid windmill.

แล้วคุณก็จะลงเอยทำตัวเป็นกังหันลมบ้าคลั่ง

And the bigger your gesture gets,

และการแสดงท่าทางเยอะมากขึ้น

the more ill-defined, blurry

จะยิ่งสื่อสารได้ไม่ชัดเจน

and, frankly, useless it is to the orchestra.

และจริงๆ แล้วมันจะไร้ประโยชน์มากในวงออเครสต้า

You become a figure of fun. There's no trust anymore, only ridicule.

คุณจะกลายเป็นตัวตลกไปเลย จะไม่ได้รับความเชื่อถือจากใคร แค่ดูตลกเท่านั้น

And I remember at the beginning of my career,

และผมจำตอนช่วงแรกๆของอาชีพผมได้

again and again, on these dismal outings with orchestras,

หลายๆครั้ง ผมตกที่นั่งลำบากในการคุมวงออเครสต้า

I would be going completely insane on the podium,

ผมจะกลายเป็นบ้ากลางโพเดียม

trying to engender a small scale crescendo really,

พยายามทำให้เรื่องเล็กๆ

just a little upsurge in volume.

เป็นเรื่องใหญ่โต

Bugger me, they wouldn't give it to me.

ผมรู้สึกแย่มากในช่วงนั้น

I spent a lot of time in those early years

ใช้เวลามากมายในช่วงปีแรกๆกับการ

weeping silently in dressing rooms.

ร้องไห้เงียบๆในห้องแต่งตัว

And how futile seemed the words of advice to me

แม้แต่คำแนะนำต่างๆจากคอนดักเตอร์ชื่อดังชาวอังกฤษอย่าง

from great British veteran conductor Sir Colin Davis

เซอร์ โคลิน เดวิส ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลสำหรับผมเลย

who said, "Conducting, Charles,

เขาบอกผมว่า "การคุมวงนะ ชาร์ล

is like holding a small bird in your hand.

เหมือนกับมีนกอยู่ในมือของเธอ

If you hold it too tightly, you crush it.

ถ้าคุณจับเอาไว้แน่นเกินไป มันก็แบนคามือ

If you hold it too loosely, it flies away."

ถ้าจับไว้หลวมๆ นกก็จะบินหนึคุณไป

I have to say, in those days, I couldn't really even find the bird.

ผมอยากบอกว่า ในช่วงเวลานั้น ผมไม่มีแม้แต่นกที่จะคุม

Now a fundamental

พื้นฐานในขณะนี้

and really viscerally important experience for me, in terms of music,

และประสบการณ์ที่สำคัญสำหรับผมทางด้านการดนตรีนั้น

has been my adventures in South Africa,

เกิดขึ้นตอนผมผจญภัยในแอฟริกาใต้

the most dizzyingly musical country on the planet in my view,

ที่ซึ่งในความเห็นของผมแล้วมีดนตรีชวนงงงวงที่สุดแห่งหนึ่ง

but a country which, through its musical culture,

แต่ในขณะเดียวกันก้เป็นประเทศที่มีวัฒนธรรมทางดนตรีด้วย

has taught me one fundamental lesson:

ซึ่งเป็นที่สอนดินตรีขั้นต้นให้กับผม

that through music making

ว่าการทำดนตรีนั้น

can come deep levels

สามารถลงลึกได้หลายขึ้น

of fundamental life-giving trust.

ในการให้ความเชื่อใจเบื้องต้น

Back in 2000, I had the opportunity to go to South Africa

ย้อนไปในปี 2000 ผมมีโอกาสได้ไปที่แอฟริกาใต้

to form a new opera company.

เพื่อตั้งบริษัทโอเปร่าใหม่ที่หนึ่ง

So I went out there, and I auditioned,

ดังนั้นผมก็ไปเพื่อที่จะช่วยคัดเลือกคน

mainly in rural township locations, right around the country.

ไปในที่ชนบทของประเทศ

I heard about 2,000 singers

ผมนั่งฟังนักร้องกว่า 2000คน

and pulled together a company

แล้วก็จัดตั้งวงขึ้น

of 40 of the most jaw-droppingly amazing young performers,

จากเหล่าคนดนตรีที่น่าทึ่งกว่า 40 คน

the majority of whom were black,

คนส่วนใหญ่แล้วเป็นคนผิวสี

but there were a handful of white performers.

แต่ก็มีคนผิวขาวอีกมากพอดูเช่นกัน

Now it emerged early on in the first rehearsal period

และสิ่งหนึ่งก้เกิดขึ้นในระหว่างที่กำลังซ้อมช่วงแรก

that one of those white performers

ที่มีคนผิวขาวคนนึง

had, in his previous incarnation,

ซึ่งก่อนหน้านี้เขาเป็นสมาชิกของ

been a member of the South African police force.

กลุ่มตำรวจแอฟริกาใต้

And in the last years of the old regime,

และช่วงปีก่อนหน้านั้นเขา

he would routinely be detailed to go into the township

ใช้ชีวิตประจำวันในเมืองไปกับการ

to aggress the community.

อยู่ในเหตุการรุนแรงของชุมชน

Now you can imagine what this knowledge did to the temperature in the room,

ตอนนี้คุณคงนึกภาพออกว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบทำให้บรรยากาศในห้อง

the general atmosphere.

โดยรวมเป็นอย่างไร

Let's be under no illusions.

ตอนนี้ไม่ต้องนึกภาพนั้นก่อนนะครับ

In South Africa, the relationship most devoid of trust

ในแอฟริกาใต้นั้นความสัมพันธ์ระหว่างตำรวจผิวขาว

is that between a white policeman

กับกลุ่มคนในชุมชนที่เป็นผิวสีนั้น

and the black community.

ไม่ค่อยจะไว้ใจกันเท่าไหร่

So how do we recover from that, ladies and gentlemen?

แล้วเราจะแก้ไขสิ่งเหล่านี้ยังไงกันละ ท่านทั้งหลาย?

Simply through singing.

ง่ายๆ โดยการร้องเพลง

We sang, we sang,

พวกเราร้อง และร้อง

we sang,

และร้อง

and amazingly new trust grew,

และน่าอัศจรรย์ที่ความเชื่อเริ่มก่อเกิด

and indeed friendship blossomed.

และความเป็นเพื่อนเริ่มผลิบาน

And that showed me such a fundamental truth,

และด้วยสิ่งนี้เองที่แสดงให้ผมเห็นถึงพื้นฐานการเชื่อใจ

that music making and other forms of creativity

ที่ดนตรีได้สร้างขึ้นและสิ่งอื่นๆได้สรรค์สร้าง

can so often go to places

บ่อยครั้งจากที่หนึ่ง

where mere words cannot.

สามารถเกิดขึ้นด้วยคำพูดเพียงเล็กน้อย

So we got some shows off the ground. We started touring them internationally.

หลังจากนั้นพวกเราก็มีการแสดงนอกสถานที่ เริ่มการแสดงแบบทั่วโลกเลย

One of them was "Carmen."

เรื่องหนึ่งที่ทำคือ "คาร์เมน"

We then thought we'd make a movie of "Carmen,"

พวกเราก็นึกถึงว่าจะสร้างหนังเรื่อง "คาร์เมน"กัน

which we recorded and shot outside on location

ซึ่งพวกเราอัดเสียงและตะโกนกันนอกสถานที่

in the township outside Cape Town called Khayelitsha.

ในพื้นที่นอกเมืองเคปทาว ชื่อว่า คาเยลิชา

The piece was sung entirely in Xhosa,

แต่โดยรวมทั้งหมดเราร้องกันที่ โชห์ซา

which is a beautifully musical language, if you don't know it.

ซึ่งเป้นภาษาดนตรีที่ไพเราะมาก ถ้าคุณไม่รู้จักภาษานี้นะครับ

It's called "U-Carmen e-Khayelitsha" --

เรื่องนี้เลยชื่อว่า "ยู-คาร์เมน เอ-คาเยลิชา"--

literally "Carmen of Khayelitsha."

ซึ่งแปลว่า "คาร์เมนของคาเยลิชา"

I want to play you a tiny clip of it now

ผมขอโชว์คลิปวิดีโอเล็กน้อยในตอนนี้

for no other reason than to give you proof positive

เพื่อเป็นข้อพิสูจน์ด้านบวกของเรื่องนี้

that there is nothing tiny about South African music making.

ว่าไม่มีอะไรเล็กเกี่ยวกับการทำดนตรีในแอฟริกาใต้

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(ปรบมือ)

Something which I find utterly enchanting

บางสิ่งบางอย่างที่ผมพบว่าเป็นมนสเน่ห์

about South African music making

เกี่ยวกับการทำดนตรีในแอฟริกาใต้

is that it's so free.

คือมันช่างอิสระ

South Africans just make music really freely.

ชาวแอฟริกาใต้สร้างงานดนตรีอย่างอิสระมาก

And I think, in no small way,

และผมคิดว่ามันไม่มีทางเป็นเรื่องง่าย

that's due to one fundamental fact:

ที่พื้นฐานความเป็นจริง:

they're not bound to a system of notation.

พวกเขาไม่ยึดติดกับหลักการอ่านโน้ต

They don't read music.

พวกเขาไม่อ่านโน้ตดนตรี

They trust their ears.

พวกเขาเชื่อหูตัวเอง

You can teach a bunch of South Africans a tune in about five seconds flat.

คุณสามารถสอนโทนเสียงให้กลุ่มชาวแอฟริกาใต้ได้โดยใช้เวลาแค่ 5 วินาที

And then, as if by magic,

และหลังจากนั้น เหมือนกับเวทมนต์

they will spontaneously improvise a load of harmony around that tune

พวกเขาสามารถตอบรับ พัฒนาประสารเสียงขยายวงกว้างออกไปหลายโทนเสียง

because they can.

เพราะพวกเขาสามารถทำได้

Now those of us that live in the West, if I can use that term,

สำหรับพวกเราที่อาศัยทางฝั่งตะวันตก ถ้าผมสามารถใช้คำจำกัดความนี้ได้

I think have a much more hidebound attitude or sense of music --

ผมคิดว่าพวกเรามีทัศนคติและความรู้สึกทางดนตรีที่ซ่อนอยู่

that somehow it's all about skill and systems.

ที่บางทีเป้นทักษะและระบบต่างๆ

Therefore it's the exclusive preserve

ดังนั้นมันเป็นสิ่งสำคัญที่ความสามารถ

of an elite, talented body.

นั้นจะถูกเก็บไว้ในร่างกาย

And yet, ladies and gentlemen, every single one of us on this planet

และดังน้น สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ พวกเราทุกคนบนโลกใบนี้

probably engages with music on a daily basis.

เชื่อมต่อกับดนตรีในพื้นฐานของชีวิตประจำวัน

And if I can broaden this out for a second,

และถ้าผมสามาถขยายความในเวลาอันสั้นนี้

I'm willing to bet that every single one of you sitting in this room

ผมพนันได้ว่า ทุกๆคนที่นั่งอยู่ในที่นี้

would be happy to speak with acuity, with total confidence,

อยากพูดได้เต็มปากเต็มคำ มั่นใจว่า

about movies, probably about literature.

รู้เกี่ยวกับหนัง หรือนิยายเป็นแน่

But how many of you would be able to make a confident assertion

แต่มีพวกคุณสักกี่คนที่สามารถยืนยันด้วยความมั่นใจ

about a piece of classical music?

เกี่ยวกับดนตรีคราสิกได้?

Why is this?

ทำไมนะหรือ?

And what I'm going to say to you now

และในสิ่งที่ผมกำลังจะบอกกับคุณนี้

is I'm just urging you to get over

คือผมแค่กระตุ้นพวกคุณเพื่อเอาชนะ

this supreme lack of self-confidence,

ความไม่มั่นใจ

to take the plunge, to believe that you can trust your ears,

เชื่อมั่นในการฟังของตัวเอง

you can hear some of the fundamental muscle tissue,

ว่าคุณสามารถฟังเสียงพื้นฐาน

fiber, DNA,

ต่างๆ

what makes a great piece of music great.

ที่สามารถสร้างเพลงที่ดีได้

I've got a little experiment I want to try with you.

ผมมีการทดลองเล็กน้อยที่อยากลองกับพวกคุณ

Did you know

คุณร้ไหมว่า

that TED is a tune?

TED มีโทนเสียง

A very simple tune based on three notes -- T, E, D.

โทนเสียงง่ายๆ 3 โน้ต T, E, D

Now hang on a minute.

โอเค เด๊่ยวก่อนครับ

I know you're going to say to me, "T doesn't exist in music."

ผมรู้ว่าคุณกำลังจะเถียงผมว่า T ไม่มีในโน้ตดนตรีหนิ

Well ladies and gentlemen, there's a time-honored system,

เอาหละ สุภาพสตรีและบุรุษครับ นานมาแล้วที่ระบบอันทรงเกียรติ

which composers have been using for hundreds of years,

ซึ่งผู้แต่งได้ใช้มากกว่าร้อยปีแล้ว

which proves actually that it does.

ได้พิสูจน์ว่ามันมีจริงๆนะครับ

If I sing you a musical scale: A, B, C, D, E, F, G --

ถ้าผมร้องโน้ตไล่สเกล A,B,C,D,E,F,G--

and I just carry on with the next set of letters in the alphabet, same scale:

แล้วก็ต่อๆไปเรื่อยๆ กับเซ็ทตัวหนังสือ ในสเกลเดียวกัน

H, I, J, K, L, M, N,

H,I,J,K,L,M,N

O, P, Q, R, S, T -- there you go.

O,P,Q,R,S,T--- นั่้นไงมีแล้วเห็นไหม

T, see it's the same as F in music.

T เห็นไหมครับว่ามันโทนเสียงเดียวกับF เลย

So T is F.

ดังนั้น T ก็คือ F

So T, E, D is the same as F, E, D.

ซึ่ง T, E, D ก็เหมือนกับ F, E, D

Now that piece of music that we played at the start of this session

ตอนนี้ เรามีโน้ตดนตรีไว้บันเลงกันแล้ว

had enshrined in its heart

จำไว้ในใจได้เลยครับ

the theme, which is TED.

ซึ่งนั่นคือโน้ต TED

Have a listen.

ลองฟังดูนะครับ

(Music)

(เสียงดนตรี)

Do you hear it?

คุณได้ยินไหมครับ

Or do I smell some doubt in the room?

เอ หรือผมได้กลิ่นความไม่มั่นใจในห้องนะ ?

Okay, we'll play it for you again now,

โอเค เดี๋ยวพวกเราจะเล่นให้ฟังอีกรอบ

and we're going to highlight, we're going to poke out the T, E, D.

และพวกเราจะเน้น พวกเราจะส่งโน้ต T, E,D ให้คุณ

If you'll pardon the expression.

ถ้าคุณยังมีความสงสัยอีกนะครับ

(Music)

(เสียงดนตรี)

Oh my goodness me, there it was loud and clear, surely.

ให้ตายเหอะ ให้ดังและชัดเลย

I think we should make this even more explicit.

ผมว่าเราควรทำให้มันชัดเจนกว่านี้

Ladies and gentlemen, it's nearly time for tea.

เอาละครับทุกท่าน เกือบจะถึงเวลาน้ำชาแล้ว

Would you reckon you need to sing for your tea, I think?

ผมแนะนำว่าคุณควรจะร้องเพลงสำหรับเวลาน้ำชาคุณนะครับ

I think we need to sing for our tea.

ผมคิดว่าเป็นความคิดที่ดีในการร้องเพลงสำหรับเวลาน้ำชา

We're going to sing those three wonderful notes: T, E, D.

เราจะร้องตัวโน้ต 3 ตัว นั่นก็คือ T, E, D

Will you have a go for me?

พวกคุณจะร้องให้ผมได้ไหมครับ?

Audience: T, E, D.

ผู้ฟัง: T, E, D

Charles Hazlewood: Yeah, you sound a bit more like cows really than human beings.

ชาร์ลส ฮาเซลวูด: ใช่ พวกคุณฟังดูเหมือนวัวมากกว่าคนนะเนี่ย

Shall we try that one again?

ลองอีกครั้งได้ไหมครับ ?

And look, if you're adventurous, you go up the octave.

และฟังนะครับ ผจญภัยอีกนิด ขึ้นไปอีกขั้นครับ

T, E, D.

T, E, D

Audience: T, E, D.

ผู้ฟัง: T, E, D

CH: Once more with vim. (Audience: T, E, D.)

ชาร์ลส: อีกครั้งครับ (ผู้ฟัง: T, E, D)

There I am like a bloody windmill again, you see.

โอเค ผมเริ่มเหมือนกังหันบ้าครั้งอีกแล้ว คุณเห็นไหม

Now we're going to put that in the context of the music.

เอาละครับตอนนี้ผมจะใส่โน้ตพวกนี้ลงในเพลง

The music will start, and then at a signal from me, you will sing that.

เพลงจะเริ่ม แล้วเมื่อผมให้สัญญาณ พวกคุณก็ร้องนะครับ

(Music)

(เสียงดนตรี)

One more time,

อีกครั้งครับ

with feeling, ladies and gentlemen.

ใส่อารมณ์หน่อยครับทุกคน

You won't make the key otherwise.

คุณยังไม่ได้ร้องจริงๆเลย

Well done, ladies and gentlemen.

ดีครับทุกคน

It wasn't a bad debut for the TED choir,

ไม่เลวเลยสำหรับวงประสานเสียง TED

not a bad debut at all.

ใช้ได้เลยทีเดียว

Now there's a project that I'm initiating at the moment

และในตอนนี้ ผมมีโปรเจคที่กำลังเริ่มสร้าง

that I'm very excited about and wanted to share with you,

ที่ผมตื่นเต้นมากและอยากแชร์ให้พวกคุณรู้

because it is all about changing perceptions,

เพราะมันเกี่ยวกับการเปลี่ยนทัศนคติ

and, indeed, building a new level of trust.

และแน่นอนว่าสร้างความเชื่อมั่นในอีกระดับ

The youngest of my children was born with cerebral palsy,

ลูกคนเล็กของผมเกิดมาเป็นอัมพาตทางสมอง

which as you can imagine,

ซึ่งคุณคงพอนึกออก

if you don't have an experience of it yourself,

ถ้าคุณไม่เคยประสบกับคุณเอง

is quite a big thing to take on board.

มันค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่

But the gift that my gorgeous daughter has given me,

แต่ของขวัญที่ลูกสาวที่น่ารักของผมให้ผมมา

aside from her very existence,

เท่าที่เธอเป็นอยู่นั่น

is that it's opened my eyes to a whole stretch of the community

คือการเปิดกว้างให้ผมเห็นชุมชน

that was hitherto hidden,

ที่ถูกซ่อนอยู่

the community of disabled people.

ของเหล่าคนพิการ

And I found myself looking at the Paralympics and thinking how incredible

และผมได้รู้จักกับกีฬาโอลิมปิกคนพิการและคิดว่ามันช่างน่าอัศจรรย์

how technology's been harnessed to prove beyond doubt

ที่เทคโนโลยีแสดงให้เห็นว่าความพิการ

that disability is no barrier

ไม่ได้เป็นสิ่งขวางกั้น

to the highest levels of sporting achievement.

ในการประสบความสำเร็จทางการกีฬาเลย

Of course there's a grimmer side to that truth,

แน่นอนว่ามีด้านเศร้าของเรื่องจริง

which is that it's actually taken decades for the world at large

นั่นคือการใช้เวลานานมากกว่าที่โลกเราจะ

to come to a position of trust,

ยอมรับในสิ่งเหล่านี้

to really believe that disability and sports can go together

และเชื่อว่าคนพิการและกีฬานั้นสามารถไปด้วยกันได้

in a convincing and interesting fashion.

มันต้องใช้การจูงใจและเทรนความสนใจ

So I find myself asking:

ผมเลยถามตัวเองว่า

where is music in all of this?

แล้วดนตรีกับเรื่องนี้ละ

You can't tell me that there aren't millions of disabled people,

คุณปฏิเสธผมไม่ได้หรอกว่าแค่ในอังกฤษนี้ มีคนพิการ

in the U.K. alone,

มากกว่า 1 ล้านคน

with massive musical potential.

ที่มีความสามารถทางดนตรี

So I decided to create a platform for that potential.

ดังนั้นผมเลยตั้งใจสร้างโอกาสนั้นขึั้นมา

It's going to be Britain's first ever

มันจะเป็นวงออเครสต้า

national disabled orchestra.

ของคนพิการวงแรกในอังกฤษ

It's called Paraorchestra.

เรียกว่า พาราออเครสต้า

I'm going to show you a clip now

ผมจะโชว์คลิปวิดีโอให้ดูเดียว

of the very first improvisation session that we had.

นี้ของการแสดงสดที่เรามีครับ

It was a really extraordinary moment.

มันเป็นช่วงเวลาที่เหลือเชื่อจริงๆ

Just me and four astonishingly gifted disabled musicians.

แค่ผมกับคนพิการที่มีความสามาระทางดนตรี

Normally when you improvise --

โดยทั่วไปแล้วเวลาที่คุณแสดงสด

and I do it all the time around the world --

และผม

there's this initial period of horror,

มันเป็นช่วงเวลาที่มีเกียรติ

like everyone's too frightened to throw the hat into the ring,

เหมือนกับเวลาที่ทุกคนกลัวที่จะโยนหมวกขึ้นบนเวที

an awful pregnant silence.

เป็นเวลาที่เงียบอย่างน่ากลัว

Then suddenly, as if by magic, bang! We're all in there

และแล้ว ดนตรีเริ่ม และพวกเราก็อยู่ที่นั่น

and it's complete bedlam. You can't hear anything.

มันเหมือนอยู่ในโรงพยาบาลบ้า คุณไม่ได้ยินอะไรเลย

No one's listening. No one's trusting.

ไม่มีใครฟัง ไม่มีใครเชื่อ

No one's responding to each other.

ไม่มีใครตอบสนองกลับ

Now in this room with these four disabled musicians,

และในห้องที่มีนักดนตรีพิการ4คนนี้

within five minutes

ในเวลา 5 นาที

a rapt listening, a rapt response

คนนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ

and some really insanely beautiful music.

และดนตรีที่ไพเราะอย่างมากก็เริ่มขึ้น

(Video) (Music)

(วิดีโอ) (เสียงดนตรี)

Nicholas:: My name's Nicholas McCarthy.

นิโคลัส: ผมชื่อ นิโคลัส แม็คคาที

I'm 22, and I'm a left-handed pianist.

ผมอายุ 22 ผมเป็นนักเปียโนมือซ้ายครับ

And I was born without my left hand -- right hand.

ผมเกิดมาไม่มีมือซ้าย --- มือขวา

Can I do that one again?

ผมจะสามาระเล่นได้ไหม?

(Music)

(เสียงดนตรี)

Lyn: When I'm making music,

ลิน: เวลาที่ฉันเล่นดนตรี

I feel like a pilot in the cockpit flying an airplane.

ฉันรู้สึกเหมือนกับนักบินที่คุมเครื่องบิน

I become alive.

ฉันรู้สึกเบิกบาน

(Music)

(เสียงดนตรี)

Clarence: I would rather be able to play an instrument again

แคร์เรน: ฉันอยากเล่นเครื่องดนตรีได้อีกครั้งมากกว่า

than walk.

เดิน

There's so much joy and things

มันมีความสุขและให้มากมาย

I could get from playing an instrument and performing.

ที่ได้จากการเล่นดนตรีและการแสดง

It's removed some of my paralysis.

ฉันได้ออกจากโลกแห่งอัมพาตนี้

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

CH: I only wish that some of those musicians were here with us today,

ชาร์ลส: ผมหวังอยากให้หนึ่งในนักดนตรีเหล่านี้อยู่ที่นี่

so you could see at firsthand how utterly extraordinary they are.

เพื่อที่พวกคุณจะได้ประจักว่าพวกเขาน่าทึ่งแค่ไหน

Paraorchestra is the name of that project.

พาราออเครสต้าเป็นชื่อของโปรเจค

If any of you thinks you want to help me in any way

ถ้าคุณบางคนคิดว่า คุณอยากช่วยผม

to achieve what is a fairly impossible and implausible dream still at this point,

ในความฝันที่ดูจะไม่มีจุดหมายและหนทางเป็นไปได้

please let me know.

บอกผมได้เลยครับ

Now my parting shot

โอเค

comes courtesy of the great Joseph Haydn,

มาถึงโจเซฟ ไฮเดิน

wonderful Austrian composer in the second half of the 18th century --

นักประพันธ์ชาวออสเตรียในช่วงที่สองของทศวรรษที่18

spent the bulk of his life

ใช่เวลากว่าค่อนชีวิต

in the employ of Prince Nikolaus Esterhazy, along with his orchestra.

เพื่อทำงานให้เจ้าชาย นิโคลัส เอสฮาซี กับวงออเครสต้า

Now this prince loved his music,

เจ้าชายพระองค์นี้ชอบดนตรีมาก

but he also loved the country castle that he tended to reside in most of the time,

แต่เขาก็รักในปราสาทที่ซึ่งปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ตามการเวลา

which is just on the Austro-Hungarian border,

ในบริเวณ ออสโตร-ฮังการี

a place called Esterhazy --

ในสถานที่ที่เรียกว่า เอสฮาซี

a long way from the big city of Vienna.

ห่างจากตัวเมืองเวียนนา

Now one day in 1772,

ในวันหนึ่งของปี 1772

the prince decreed that the musicians' families,

เจ้าชายไม่อนุญาตให้ครอบครัวนักดนตรี

the orchestral musicians' families,

ของวงออเครสต้า

were no longer welcome in the castle.

เข้าปราสาทอีกต่อไป

They weren't allowed to stay there anymore; they had to be returned to Vienna --

พวกเขาถูกสั่งห้ามเข้าวัง ให้กลับไปอยู่เวียนนา

as I say, an unfeasibly long way away in those days.

อย่างที่ผมบอกไปว่าห่างไกลมากในสมัยก่อน

You can imagine, the musicians were disconsolate.

คุณอาจจะพอนึกภาพออกว่า นักดนตรีจะสลดแค่ไหน

Haydn remonstrated with the prince, but to no avail.

ไฮเดิน พยายามแย้งเรื่องนี้กับเจ้าชาย แต่ก็ไม่เป็นผล

So given the prince loved his music,

อย่างที่บอกว่าเจ้าชายชอบดนตรี

Haydn thought he'd write a symphony to make the point.

ไฮเดินเลยคิดว่าจะแต่งซิมโฟนีเพื่อจูงใจ

And we're going to play just the very tail end of this symphony now.

แล้วพวกเราจะเล่นส่วนท้ายของซิมโฟนีในเวลานี้

And you'll see the orchestra in a kind of sullen revolt.

แล้วคุณจะเห็นว่าออกเครสด้าดูเหมือนก่อกบฏ

I'm pleased to say, the prince did take the tip

ผมยินดีที่จะพูดว่าเจ้าชายก็รับฟังคำแนะนำ

from the orchestral performance,

จากการแสดงออเครสต้านี้

and the musicians were reunited with their families.

และแล้วนักดนตรีก็ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง

But I think it sums up my talk rather well, this,

ซึ่งเป็นการสรุปการพูดของผมได้ว่า

that where there is trust,

ที่ซึ่งมีความเชื่อใจ

there is music -- by extension life.

ก็มีดนตรี ซึ่งทำให้ชีวิตยืนยาว

Where there is no trust,

เมื่อที่ใดไม่มีความเชื่อใจแล้ว

the music quite simply withers away.

ดนตรีก็จะหนีหายจากไป

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(ปรบมือ)