The biology of our best and worst selves | Robert Sapolsky

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Pongsathon Wanittanom

Chris Anderson: So Robert spent the last few years

คริส แอนเดอร์สัน: โรเบิร์ตใช้เวลา สองสามปีที่ผ่านมา

think about how weird human behavior is,

คิดถึงว่า พฤติกรรมมนุษย์นั้น แปลกประหลาดอย่างไร

and how inadequate most of our language trying to explain it is.

และภาษาของเราส่วนใหญ่ที่พยายาม จะอธิบายมันนั้น ยังไม่เพียงพออย่างไร

And it's very exciting to hear him explain some of the thinking behind it

น่าตื่นเต้นมาก ที่จะได้ฟังเขาอธิบาย ความคิดบางอย่างเบื้องหลังเรื่องนี้

in public for the first time.

ในสถานที่สาธารณะเป็นครั้งแรก

Over to you now, Robert Sapolsky.

เชิญครับ คุณโรเบิร์ต สะโปลส์กี

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Robert Sapolsky: Thank you.

โรเบิร์ต สะโปลส์กี: ขอบคุณครับ

The fantasy always runs something like this.

ความคิดฟุ้งซ่านจะเป็นบางอย่าง แบบนี้อยู่เสมอ

I've overpowered his elite guard,

ผมเอาชนะ ยามคุ้มกันชั้นยอดของเขาไปได้

burst into his secret bunker

โผล่พรวดเข้าไปในที่กำบังลับของเขา

with my machine gun ready.

พร้อมกับปืนกลของผม ที่พร้อมจะยิงใส่

He lunges for his Luger.

เขาถลันไปหยิบปืนลูเกอร์ของเขา

I knock it out of his hand.

ผมตีมันจนหลุดจากมือของเขา

He lunges for his cyanide pill.

เขาถลันไปหยิบยาพิษไซยาไนด์เม็ด

I knock that out of his hand.

ผมตีมันหลุดจากมือของเขา

He snarls,

เขาคำราม

comes at me with otherworldly strength.

เข้าหาผมด้วยแรงพลัง ที่ไม่ใช่ธรรมดาโลก

We grapple, we fight,

เราปลุกปลํ้ากัน เราต่อสู้กัน

I manage to pin him down

ผมจัดการให้เขาลงไปนอนนิ่ง

and put on handcuffs.

และใส่กุญแจมือเขา

"Adolf Hitler," I say,

ผมพูดว่า "อดอล์ฟ ฮิตเลอร์"

"I arrest you for crimes against humanity."

"ผมจับคุณข้อหาอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ"

Here's where the Medal of Honor version of the fantasy ends

ความคิดฟุ้งซ่านเรื่องเหรียญกล้าหาญ ก็จบลงตรงนี้

and the imagery darkens.

และภาพที่อยู่ในความนึกคิดนั้น ก็ดำมืดลง

What would I do if I had Hitler?

ผมจะทำอะไรหรือครับ ถ้าจับฮิตเลอร์ได้

It's not hard to imagine once I allow myself.

มันไม่ยากที่จะจินตนาการ ตราบใดที่เรายอมให้ตัวเองทำ

Sever his spine at the neck.

ตัดกระดูกสันหลังเขาให้ขาด ที่คอ

Take out his eyes with a blunt instrument.

เอาลูกตาออกมาจากเบ้า ด้วยเครื่องมือทื่อๆ

Puncture his eardrums. Cut out his tongue.

เจาะแก้วหูของเขา ตัดลิ้นของเขาออกมา

Leave him alive on a respirator,

ทิ้งให้ยังคงมีชีวิตอยู่ ด้วยเครื่องช่วยหายใจ

tube-fed, not able to speak or move or see or hear, just to feel,

ให้อาหารทางสายยาง พูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน แค่ยังมีความรู้สึก

and then inject him with something cancerous

แล้วก็ฉีดบางสิ่งบางอย่างที่ก่อมะเร็งเข้าไป

that's going to fester and pustulate

ที่จะไปทำให้เน่าเปื่อยเป็นตุ่มหนอง

until every cell in his body is screaming in agony,

จนกระทั่งทุกๆเซลล์ในร่างกายเขา กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาน

until every second feels like an eternity in hell.

จนกระทั่งทุกๆวินาที รู้สึกเหมือนกับอยู่ในนรกตลอดกาล

That's what I would do to Hitler.

นั่นคือ สิ่งที่ผมอยากกระทำกับฮิตเลอร์

I've had this fantasy since I was a kid,

ผมมีฝันเฟื่องนี้มา ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

still do sometimes,

ยังคงมีอยู่บางครั้งในปัจจุบัน

and when I do, my heart speeds up --

และเมื่อมีความรู้สึกนี้ หัวใจของผมก็เต้นเร็วขึ้น --

all these plans for the most evil, wicked soul in history.

แผนการทั้งหมดเหล่านี้ สำหรับจิตวิญญาณ ที่ชั่วช้าเลวทรามที่สุด ในประวัติศาสตร์

But there's a problem,

แต่มีปัญหาครับ

which is I don't actually believe in souls or evil,

ซึ่งก็คือ จริงๆแล้วผมไม่เชื่อ ในเรื่องจิตวิญญาณหรือความชั่ว

and I think wicked belongs in a musical.

ผมคิดว่า ความชั่วร้ายมีในละคร ภาพยนต์ที่มีการร้องรำ

But there's some people I would like to see killed,

แต่ก็มีคนบางคน ที่ผมอยากจะทำให้ตายไปเสียที

but I'm against the death penalty.

แต่ผมไม่เห็นด้วยกับการลงโทษประหารชีวิต

But I like schlocky violent movies,

แต่ผมก็ชอบภาพยนต์ประเภทรุนแรง ราคาถูกๆ

but I'm for strict gun control.

แต่ผมก็สนับสนุนเรื่องการควบคุมปืน

But then there was a time I was at a laser tag place,

แล้วก็มีช่วงเวลาที่ผม ไปอยู่ที่เกมยิงปืนเลเซอร์

and I had such a good time hiding in a corner shooting at people.

และรู้สึกสนุกเป็นอย่างยิ่งกับ การแอบอยู่ตรงหัวมุม ยิงเข้าใส่ผู้คน

In other words, I'm your basic confused human when it comes to violence.

พูดอีกอย่างหนึ่งคือ ผมคือ มนุษย์ที่สับสน แบบพื้นๆของคุณ เมื่อมาถึงเรื่องความรุนแรง

Now, as a species, we obviously have problems with violence.

ในฐานะเป็นสายพันธ์ุหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า เรามีปัญหาเกี่ยวกับความรุนแรง

We use shower heads to deliver poison gas,

เราใช้หัวฝักบัว เพื่อพ่นแก๊ซพิษออกไป

letters with anthrax, airplanes as weapons,

จดหมายที่มีเชื้อโรคแอนแทรกซ์ เครื่องบินที่ใช้เป็นอาวุธ

mass rape as a military strategy.

การกระทำชำเรามวลชนเป็นยุทธศาสตร์การทหาร

We're a miserably violent species.

เราเป็นสายพันธ์ุหนึ่งที่รุนแรงอย่างน่าอนาถ

But there's a complication,

แต่มีไปความสับสนอยู่อย่างหนึ่ง

which is we don't hate violence,

ซึ่งก็คือ เราไม่ได้เกลียดกลัวความรุนแรง

we hate the wrong kind.

แต่เราเกลียดกลัวความรุนแรงแบบที่ผิดๆ

And when it's the right kind,

เมื่อเป็นความรุนแรงในแบบที่ถูก

we cheer it on, we hand out medals,

เราส่งเสียงเชียร์ เรามอบเหรียญเป็นรางวัล

we vote for, we mate with our champions of it.

เราลงคะแนนเสียงให้ เราจับคู่คบหา กับผู้ชนะเลิศในความรุนแรงนั้น

When it's the right kind of violence,

เมื่อมันเป็นความรุนแรงในแบบที่ถูก

we love it.

เรารักชอบมัน

And there's another complication,

และยังมีความสับสนอยู่อีกอย่างหนึ่ง

which is, in addition to us being this miserably violent species,

ซึ่งก็คือ นอกเหนือจากที่เรา เป็นสายพันธ์ุที่รุนแรงอย่างน่าอนาถนี้แล้ว

we're also this extraordinarily altruistic, compassionate one.

เรายังเป็นสายพันธุ์ที่รักใคร่ เห็นอกเห็นใจผู้อื่นอีกด้วย

So how do you make sense of the biology of our best behaviors,

ดังนั้น เราจะเข้าใจ เรื่องชีววิทยาของ พฤติกรรมที่ดีที่สุดของเรา

our worst ones and all of those ambiguously in between?

พฤติกรรมที่เลวที่สุดของเรา และทั้งหมด ที่ยังคลุมเคลือระหว่างนั้น ได้อย่างไร

Now, for starters,

ครับ สำหรับผู้เริ่มต้น

what's totally boring is understanding the motoric aspects of the behavior.

สิ่งที่น่าเบื่ออย่างสิ้นเชิง คือ การทำความ เข้าใจลักษณะเชิงกล้ามเนื้อของพฤติกรรมนั้น

Your brain tells your spine, tells your muscles

สมองบอกให้กระดูกสันหลังของคุณ บอกกล้ามเนื้อของคุณ

to do something or other,

ให้ทำบางสิ่งหรือทำสิ่งอื่น

and hooray, you've behaved.

ไชโย คุณได้แสดงพฤติกรรมออกมาแล้ว

What's hard is understanding the meaning of the behavior,

สิ่งที่ยากคือ การเข้าใจความหมายของพฤติกรรม

because in some settings, pulling a trigger is an appalling act;

เพราะว่า ในบางสภาวการณ์นั้น การเหนี่ยวไกปืน เป็นการกระทำที่น่าตกใจกลัว

in others, it's heroically self-sacrificial.

ในสภาวการณ์อื่น มันเป็นการอุทิศตนอย่างวีรบุรุษ

In some settings, putting your hand one someone else's

ในบางสภาวการณ์ การเอามือคุณ ไปวางบนมือของคนอื่น

is deeply compassionate.

เป็นความรักใคร่อย่างลึกซึ้ง

In others, it's a deep betrayal.

ในสภาวการณ์อื่น เป็นการทรยศหักหลังลึกๆ

The challenge is to understand

สิ่งที่ท้าทาย คือ การที่จะเข้าใจ

the biology of the context of our behaviors,

ชีววิทยาเกี่ยวกับ บริบทของพฤติกรรมของเรา

and that's real tough.

และนั่นมันยากยิ่งจริงๆ

One thing that's clear, though, is you're not going to get anywhere

อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือ คุณจะไม่ไปถึงไหน

if you think there's going to be the brain region or the hormone

หากคุณคิดว่า จะมีส่วนของสมอง หรือฮอร์โมน

or the gene or the childhood experience

หรือยีน หรือประสบการณ์สมัยเด็กๆ

or the evolutionary mechanism that explains everything.

หรือกลไกที่วิวัฒนาการขึ้นมา ที่จะอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างได้

Instead, every bit of behavior has multiple levels of causality.

แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ทุกชิ้นส่วนของ พฤติกรรม มีระดับของความเสียหายแบบทวีคูณ

Let's look at an example.

ลองมาดูตัวอย่างหนึ่งกัน

You have a gun.

คุณมีปืนหนึ่งกระบอก

There's a crisis going on:

กำลังมีวิกฤติการณ์เกิดขึ้นอยู่

rioting, violence, people running around.

การจลาจล ความรุนแรง ผู้คนวิ่งพล่าน

A stranger is running at you in an agitated state --

คนแปลกหน้าคนหนึ่ง กำลังวิ่งมาที่คุณ ในสภาพกระสับกระส่าย

you can't quite tell if the expression is frightened, threatening, angry --

คุณบอกไม่ได้ทีเดียวว่า ที่แสดงออกมาให้เห็น น่ากลัว คุกคาม โกรธ --

holding something that kind of looks like a handgun.

ถืออะไรบางอย่างไว้ แบบที่ดูเหมือนว่า จะเป็นปืนพก

You're not sure.

คุณไม่แน่ใจ

The stranger comes running at you

คนแปลกหน้าวิ่งมาที่คุณ

and you pull the trigger.

และคุณก็ลั่นไกปืน

And it turns out that thing in this person's hand

และกลับกลายเป็นว่า สิ่งที่อยู่ในมือของบุคคลนี้นั้น

was a cell phone.

เป็นโทรศัพท์มือถือ

So we asked this biological question:

เราจึงขอตั้งคำถามเชิงชีววิทยานี้ว่า

what was going on that caused this behavior?

อะไรที่กำลังเกิดขึ้นขณะนั้น ซึ่งเป็นสาเหตุของพฤติกรรมนี้

What caused this behavior?

อะไรเป็นสาเหตุให้เกิดพฤติกรรมนี้

And this is a multitude of questions.

และนี่เป็นคำถามมากมายหลายหลาก

We start.

เริ่มต้น

What was going on in your brain one second before you pulled that trigger?

อะไรกำลังเกิดขึ้นในสมองของคุณ หนึ่งวินาทีก่อนที่คุณลั่นไกนั่น

And this brings us into the realm of a brain region called the amygdala.

และสิ่งนี้นำเราเข้าสู่ อาณาจักรของสมอง ที่เรียกว่า อมิกดาลา

The amygdala, which is central to violence, central to fear,

อมิกดาลานั้น เป็นพื้นฐานสำคัญสำหรับ ความรุนแรง สำหรับความกลัว

initiates volleys of cascades

ก่อให้เกิดกระแสประสาทที่ไหลหลั่งลงมา

that produce pulling of a trigger.

ซึ่งส่งผลให้มีการลั่นไกปืน

What was the level of activity in your amygdala one second before?

แล้วระดับของกิจกรรมในอมิกดาลา หนึ่งวินาทีก่อนหน้านั้น คืออะไร

But to understand that, we have to step back a little bit.

แต่เพื่อให้เข้าใจสิ่งนั้นได้ เราต้องถอยหลังไปสักนิด

What was going on in the environment seconds to minutes before

อะไรกำลังเกิดขึ้นในสภาพแวดล้อม ในช่วงหลายๆวินาทีถึงหลายๆนาทีก่อนหน้านั้น

that impacted the amygdala?

ที่ส่งผลกระทบต่ออมิกดาลา

Now, obviously, the sights, the sounds of the rioting,

ครับ ชัดเจน สิ่งที่เห็น เสียงที่ได้ยิน จากการจลาจล

that was pertinent.

ที่ตรงกับปัญหา

But in addition,

แต่นอกจากนี้แล้ว

you're more likely to mistake a cell phone for a handgun

น่าจะเป็นไปได้มากกว่า ที่คุณพลาดไป เห็นโทรศัพท์มือถือเป็นปืนพก

if that stranger was male

ถ้าคนแปลกหน้านั้นเป็นผู้ชาย

and large and of a different race.

และก็ตัวใหญ่ และเป็นคนต่างเชื้อชาติ

Furthermore, if you're in pain,

นอกจากนี้แล้ว ถ้าหากว่าคุณเจ็บปวดอยู่

if you're hungry, if you're exhausted,

ถ้าคุณหิว ถ้าคุณหมดเรี่ยวแรง

your frontal cortex is not going to work as well,

เยื่อหุ้มสมองด้านหน้าของคุณ ก็จะไม่ทำงานอีกด้วย

part of the brain whose job it is to get to the amygdala in time

เป็นส่วนของสมองซึ่งหน้าที่ของมัน คือ ไปให้ถึงอมิกดาลาให้ทันเวลา

saying, "Are you really sure that's a gun there?"

และก็บอกว่า "เธอแน่ใจจริงๆนะ ว่ามีปืนอยู่ตรงนั้น"

But we need to step further back.

แต่เราจำเป็นต้องถอยหลังกลับไปอีกหน่อย

Now we have to look at hours to days before,

ทีนี้ เราก็ต้องดูที่หลายๆชั่วโมง จนถึงหลายๆวันก่อนหน้านั้น

and with this, we have entered the realm of hormones.

และพร้อมกับสิ่งนี้ เราได้เข้าไปในอาณาจักร ของฮอร์โมน

For example, testosterone,

ตัวอย่างเช่น เทสโทสเตอโรนหรือฮอร์โมนเพศชาย

where regardless of your sex,

ซึ่งไม่ว่าคุณจะเป็นเพศอะไร

if you have elevated testosterone levels in your blood,

หากว่าระดับฮอร์โมนเพศชายในเลือดของคุณสูง

you're more likely to think a face with a neutral expression

จะเป็นได้มากกว่า ที่คุณจะคิดว่า ใบหน้าที่มีการแสดงออกทางสีหน้าเป็นกลาง

is instead looking threatening.

กลับกลายเป็นดูขู่คุกคาม

Elevated testosterone levels, elevated levels of stress hormones,

ระดับฮอร์โมนเพศชายที่สูง กับระดับฮอร์โมนเครียดที่สูง

and your amygdala is going to be more active

แล้วอมิกดาลาของคุณ ก็จะกระฉับกระเฉงยิ่งขึ้น

and your frontal cortex will be more sluggish.

เยื่อหุ้มสมองด้านหน้าของคุณ ก็จะยืดยาด เฉื่อยลงไปอีก

Pushing back further, weeks to months before,

ผลักถอยหลังไปอีก เป็นหลายๆสัปดาห์ ถึงหลายๆเดือนก่อนหน้านั้น

where's the relevance there?

สิ่งที่เข้ากับเรื่องอยู่ตรงไหน

This is the realm of neural plasticity,

นี่เป็น อาณาจักรของความยืดหยุ่น ของเซลล์ประสาท

the fact that your brain can change in response to experience,

ข้อเท็จจริงที่ว่า สมองของคุณ สามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ตามประสบการณ์

and if your previous months have been filled with stress and trauma,

และหากว่าในเดือนก่อนๆนั้น คุณเต็มไปด้วยความเครียดและความเจ็บชํ้า

your amygdala will have enlarged.

อมิกดาลาของคุณ ก็จะขยายใหญ่ขึ้น

The neurons will have become more excitable,

พวกเซลล์ประสาทเหล่านั้น ก็จะตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

your frontal cortex would have atrophied,

เยื่อหุ้มสมองส่วนหน้าของคุณ ก็จะเหี่ยวฝ่อ และลีบลง

all relevant to what happens in that one second.

ทั้งหมดนี้สัมพันธ์กับสิ่งที่เกิดขึ้น ในช่วงหนึ่งวินาทีนั้น

But we push back even more, back years,

แต่ถ้าเราผลักให้ถอยร่นลงไปอีก ถอยไปเป็นหลายๆปี

back, for example, to your adolescence.

ถอยลงไปอีก อย่างเช่น ถึงตอนที่คุณยังเป็นวัยรุ่น

Now, the central fact of the adolescent brain

ทีนี้ ข้อเท็จจริงที่สำคัญ ของสมองวัยรุ่น

is all of it is going full blast

ก็คือ ทั้งหมดของมันนั้น กำลังจะระเบิดเต็มที่แล้ว

except the frontal cortex,

ยกเว้นเยื่อหุ้มสมองส่วนหน้า

which is still half-baked.

ซึ่งยังคงไปได้แค่ครึ่งเดียว

It doesn't fully mature until you're around 25.

มันยังไม่พัฒนาเต็มที่ จนกว่าคุณจะอายุประมาณ 25 ปี

And thus, adolescence and early adulthood

ดังนั้น วัยรุ่นและ วัยผู้ใหญ่ต้นๆ

are the years where environment and experience sculpt your frontal cortex

จึงเป็นหลายๆปี ที่สิ่งแวดล้อมและประสบการณ์ หล่อหลอมเยื่อหุ้มประสาทส่วนหน้าของคุณ

into the version you're going to have as an adult in that critical moment.

เข้าเป็นรูปแบบที่คุณจะมี ในฐานะผู้ใหญ่ ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น

But pushing back even further,

แต่ดันให้ถอยร่นลงไปกว่านั้นอีก

even further back to childhood and fetal life

ถอยร่นลงไปถึงชีวิตวัยเด็ก และวัยทารกในครรภ์

and all the different versions that that could come in.

และรูปแบบต่างๆทั้งหมดที่จะเข้ามาได้นั้น

Now, obviously, that's the time that your brain is being constructed,

ครับ ชัดเจนว่า นั่นเป็นเวลาที่สมองของคุณ กำลังถูกสร้างขึ้นมา

and that's important,

และนั่นเป็นสิ่งสำคัญ

but in addition, experience during those times

แต่นอกจากนี้แล้ว ประสบการณ์ระหว่างเวลาเหล่านั้น

produce what are called epigenetic changes,

สร้างขึ้นมา สิ่งที่เรียกว่า การเปลี่ยนแปลงเชิงอีพีเจเนติกส์

permanent, in some cases,

เกิดขึ้นเป็นการถาวร ในบางกรณี

permanently activating certain genes, turning off others.

ทำการกระตุ้นยีนบางตัวอย่างถาวร และหยุดการทำงานของยีนตัวอื่นๆ

And as an example of this,

ตัวอย่างหนึ่งของสิ่งนี้ได้แก่

if as a fetus you were exposed to a lot of stress hormones through your mother,

ถ้าในขณะเป็นตัวอ่อนในครรภ์ คุณได้รับ ฮอร์โมนเครียดจำนวนมากผ่านทางคุณแม่

epigenetics is going to produce your amygdala in adulthood

อีพีเจเนติกส์ ก็จะผลิตอมิกดาลาของคุณขึ้นมา ในตอนเป็นผู้ใหญ่

as a more excitable form,

ในรูปแบบที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่า

and you're going to have elevated stress hormone levels.

และคุณก็จะมีระดับฮอร์โมนเครียดที่สูง

But pushing even further back,

แต่ผลักไปข้างหลังให้ไกลยิ่งขึ้นไปอีก

back to when you were just a fetus,

ถอยไปถึงเมื่อคุณเป็นแค่เพียงตัวอ่อน

back to when all you were was a collection of genes.

กลับไปถึงเมื่อทุกอย่างที่คุณเป็นนั้น คือ การรวมกลุ่มของยีน

Now, genes are really important to all of this,

ครับ ยีนนั้นสำคัญอย่างยิ่ง สำหรับทั้งหมดนี้

but critically, genes don't determine anything,

แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์แล้ว ยีนก็ไม่ได้ เป็นตัวตัดสินอะไร

because genes work differently in different environments.

เพราะว่ายีนทำงานแตกต่างกันไป ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน

Key example here:

ตัวอย่างสำคัญตรงนี้ ได้แก่

there's a variant of a gene called MAO-A,

มีตัวแปรของยีนตัวหนึ่งชื่อว่า MAO-Alpha

and if you have that variant,

และหากว่าคุณมีตัวแปรที่ว่านั้น

you are far more likely to commit antisocial violence

คุณดูเหมือนจะไปได้ไกลยิ่งขึ้น ที่จะกระทำความรุนแรงต่อต้านสังคม

if, and only if, you were abused as a child.

ถ้าหากว่า สมมุติว่าเท่านั้นนะครับ คุณถูกข่มเหงตอนเป็นเด็ก

Genes and environment interact,

ยีนและสภาพแวดล้อมก็จะมีปฏิกริยาต่อกัน

and what's happening in that one second before you pull that trigger

และสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ในช่วงหนึ่งวินาที ก่อนที่คุณจะลั่นไกปืน

reflects your lifetime of those gene-environment interactions.

สะท้อนให้เห็นตลอดชีวิตของคุณ ของการ มีปฏิกริยากันระหว่างยีนกับสิ่งแวดล้อม

Now, remarkably enough, we've got to push even further back now,

ครับ น่าสนใจพอที่เรา จะถอยหลังไปให้ไกลกว่านี้อีก

back centuries.

ถอยกลับไปจนถึงหลายๆศตวรรษ

What were your ancestors up to.

บรรพบุรุษของคุณเป็นอย่างไร

And if, for example, they were nomadic pastoralists,

และถ้าหากว่า ตัวอย่างเช่น พวกเขาเป็นคนเลี้ยงปศุสัตว์เร่ร่อน

they were pastoralists,

คนเลี้ยงปศุสัตว์เร่ร่อน

people living in deserts or grasslands

เป็นคนที่อาศัยอยู่ในทะเลทราย หรือทุ่งหญ้า

with their herds of camels, cows, goats,

กับฝูงอูฐ วัว แพะ

odds are they would have invented what's called a culture of honor

เป็นไปได้ว่าพวกเขาน่าจะได้ประดิษฐ์ ที่เรียกว่า วัฒนธรรมเกียรติยศศักดิ์ศรี

filled with warrior classes,

ซึ่งเต็มไปด้วยชนชั้นนักรบ

retributive violence, clan vendettas,

ความรุนแรงในการแก้แค้น ความพยาบาทเผ่าพันธ์ุ

and amazingly, centuries later,

และก็น่าประหลาดนัก หลายๆศตวรรษต่อมา

that would still be influencing the values with which you were raised.

สิ่งนั้นก็ยังคงมีอิทธิพลต่อ ค่านิยมที่คุณได้รับการเลี้ยงดูมา

But we've got to push even further back,

แต่เราก็ต้องถอยไปข้างหลังยิ่งกว่านี้อีก

back millions of years,

ถอยกลับไปอีกหลายล้ายปี

because if we're talking about genes,

เพราะหากเรากำลังพูดกันเกี่ยวกับเรื่องยีน

implicitly we're now talking about the evolution of genes.

โดยนัยแล้ว ขณะนี้เรากำลังพูดถึงเรื่อง วิวัฒนาการของยีน

And what you see is, for example,

และสิ่งที่คุณเห็นก็คือ ตัวอย่างเช่น

patterns across different primate species.

รูปแบบตลอดทั่วสายพันธุ์ สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมต่างๆ

Some of them have evolved for extremely low levels of aggression,

บางสายพันธุ์นั้นได้ค่อยๆพัฒนาไป ถึงระดับของความก้าวร้าวตํ่าอย่างสุดขีด

others have evolved in the opposite direction,

ส่วนสายพันธ์ุอื่นก็ได้ค่อยๆพัฒนาไป ในทิศทางตรงกันข้าม

and floating there in between by every measure are humans,

และที่ลอยตัวอยู่ตรงนั้นระหว่างกลาง ในทุกๆมาตรการ คือ มนุษย์

once again this confused, barely defined species

อีกครั้ง เป็นสายพันธุ์ที่ แทบจะไม่ได้ถูกระบุไว้ชัดเจนนี้

that has all these potentials to go one way or the other.

ซึ่งมีศักยภาพเหล่านี้ทั้งหมด ที่จะไปทางใดทางหนึ่ง

So what has this gotten us to?

ดังนั้น เรื่องนี้ให้อะไรกับเราหรือครับ

Basically, what we're seeing here is,

โดยพื้นฐาน ที่เรากำลังเห็นอยู่ตรงนี้ คือ

if you want to understand a behavior,

ถ้าหากเราต้องการจะเข้าใจพฤติกรรมหนึ่ง

whether it's an appalling one, a wondrous one,

ไม่ว่ามันจะเป็นพฤติกรรมที่น่าตกใจกลัว หรือที่น่ามหัศจรรย์

or confusedly in between,

หรือสับสนอยู่ระหว่างกลาง

if you want to understand that,

ถ้าคุณต้องการจะเข้าใจสิ่งนั้น

you've got take into account what happened a second before

คุณก็ต้องพิจารณาถึง สิ่งที่ได้เกิดขึ้นหนึ่งวินาทีก่อนหน้านั้น

to a million years before,

จนถึงหนึ่งล้านปีก่อนหน้านั้น

everything in between.

และทุกๆอย่างที่อยู่ระหว่างนั้น

So what can we conclude at this point?

แล้ว สิ่งที่เราสรุปได้ ณ จุดนี้ คืออะไร

Officially, it's complicated.

อย่างเป็นทางการแล้ว มันซับซ้อน

Wow, that's really helpful.

ว้าว นั่นมันช่วยได้จริงๆ

It's complicated,

มันซับซ้อน

and you'd better be real careful, real cautious

และคุณก็ควรจะละเอียดถี่ถ้วน และรอบคอบอย่างยิ่ง

before you conclude you know what causes a behavior,

ก่อนที่คุณจะสรุปว่า คุณรู้ว่า อะไรทำให้เกิดพฤติกรรม

especially if it's a behavior you're judging harshly.

โดยเฉพาะ ถ้ามันเป็นพฤติกรรม ที่คุณกำลังตัดสินแบบหยาบๆ

Now, to me, the single most important point about all of this

ครับ สำหรับผม จุดที่สำคัญที่สุดจุดเดียว เกี่ยวกับทั้งหมดนี้

is one having to do with change.

คือ เรื่องที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

Every bit of biology I have mentioned here can change in different circumstances.

ทุกชิ้นส่วนชีววิทยา ผมได้กล่าวไปแล้วตรงนี้ สามารถเปลี่ยนไปได้ตามเหตุการณ์ต่างๆ

For example, ecosystems change.

ตัวอย่างเช่น การเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศ

Thousands of years ago, the Sahara was a lush grassland.

เมื่อหลายพันปีมาแล้ว ซาฮาร่าเป็นทุ่งหญ้าที่เขียวชอุ่ม

Cultures change.

วัฒนธรรมก็เปลี่ยนไป

In the 17th century, the most terrifying people in Europe were the Swedes,

ในศตวรรษที่ 17 คนที่น่าสพึงกลัวที่สุด ในยุโรป คือ ชาวสวีเดน

rampaging all over the place.

อาละวาดไปทั่วทุกที่

This is what the Swedish military does now.

นี่เป็นสิ่งที่ทหารสวีเดนทำในปัจจุบัน

They haven't had a war in 200 years.

พวกเขาไม่ก่อสงครามเลยมานาน 200 ปี

Most importantly,

ที่สำคัญที่สุด

brains change.

สมองเปลี่ยนแปลงไป

Neurons grow new processes.

เซลล์ประสาทปลูกสร้างระบบขึ้นมาใหม่

Circuits disconnect.

วงจรขาดจากกัน

Everything in the brain changes,

ทุกอย่างในสมองเปลี่ยนแปลงไป

and out of this come extraordinary examples of human change.

และจากสิ่งนี้ มาเป็นตัวอย่างต่างๆที่พิเศษ ของการเปลี่ยนของมนุษย์

First one:

อันดับที่หนึ่ง

this is a man named John Newton,

นี่เป็นชายที่ชื่อ จอห์น นิวตัน

a British theologian

เป็นนักศาสนศาสตร์

who played a central role in the abolition of slavery from the British Empire

ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการเลิกทาส ให้หมดไปจากอาณาจักรอังกฤษ

in the early 1800s.

ในตอนต้นศตวรรษที่ 18

And amazingly, this man spent decades as a younger man

และที่น่าประหลาดใจก็คือ ชายคนนี้แหละ ที่ใช้เวลาหลายทศวรรษ ในขณะที่เป็นหนุ่ม

as the captain of a slave ship,

เป็นกัปตันเรือค้าทาส

and then as an investor in slavery,

แล้วในฐานะที่เป็นผู้ลงทุนในเรื่องทาส

growing rich from this.

รํ่ารวยขึ้นมาจากเรื่องนี้

And then something changed.

แล้วบางสิ่งบางอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป

Something changed in him,

บางอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปในตัวเขา

something that Newton himself celebrated in the thing that he's most famous for,

บางอย่างที่ตัวนิวตันเองก็ยกย่อง ในสิ่งที่เขามีชื่อเสียงมากที่สุด

a hymn that he wrote:

เพลงสรรเสริญที่เขาเขียนขึ้นมา

"Amazing Grace."

ชื่อเพลง "อเมสซิ่ง เกรส"

This is a man named Zenji Abe on the morning of December 6, 1941,

นี่คือชายที่ชื่อว่า เซนจิ อเบ ในเช้าของวันที่ 6 เดือนธันวาคม ค.ศ 1941

about to lead a squadron of Japanese bombers to attack Pearl Harbor.

กำลังจะนำฝูงบินทิ้งระเบิดญี่ปุ่น ไปโจมตี เพิล ฮาเบอร์

And this is the same man 50 years later to the day

และนี่เป็นชายคนเดียวกัน 50 ปี ต่อมา จนถึงวันที่

hugging a man who survived the attack on the ground.

เข้าไปกอดชายคนหนึ่งบนพื้นดิน ซึ่งรอดชีวิตจากการโจมตีมาได้

And as an old man,

และในฐานะที่เป็นชายแก่แล้ว

Zenji Abe came to a collection of Pearl Harbor survivors

เซนจิ อเบ เข้าไปที่กลุ่มผู้รอดชีวิต จากเพิล ฮาเบอร์

at a ceremony there

ที่งานฉลองที่นั่น

and in halting English apologized for what he had done as a young man.

และด้วยภาษาอังกฤษที่กระท่อนกระแท่น กล่าวขอโทษในสิ่งที่เขาได้ทำไป ตอนเป็นหนุ่ม

Now, it doesn't always require decades.

ไม่ต้องใช้เวลาเป็นทศวรรษเสมอไปหรอกครับ

Sometimes, extraordinary change could happen in just hours.

บางครั้งการเปลี่ยนแปลงพิเศษๆ ก็เกิดขึ้นได้ในแค่เพียงนับได้เป็นชั่วโมง

Consider the World War I Christmas truce of 1914.

ลองพิจารณาดูสงครามโลกครั้งที่ 1 การพักรบคริสต์มาสของปี 1914

The powers that be had negotiated a brief truce

ผู้มีอำนาจในขณะนั้น ได้เจรจาพักรบช่วงสั้นๆ

so that soldiers could go out,

เพื่อให้ทหารได้ออกไป

collect bodies from no-man's-land in between the trench lines.

เก็บรวบรวมศพจากพื้นที่เขตฉนวน ระหว่างแนวสนามเพลาะของกองทัพสองฝ่าย

And soon British and German soldiers

และไม่นานนัก ทหารของฝ่ายอังกฤษและเยอรมัน

were doing that,

ก็เข้าไปเก็บศพ

and then helping each other carry bodies,

แล้วก็ช่วยกันลำเลียงศพ

and then helping each other dig graves in the frozen ground,

แล้วก็ช่วยกันขุดหลุมลงไปในพื้นดิน ที่แข็งเป็นน้ำแข็ง

and then praying together,

แล้วก็ร่วมกันสวดมนต์

and then having Christmas together and exchanging gifts,

แล้วมีงานคริสต์มาสร่วมกัน และแลกเปลี่ยนของขวัญกัน

and by the next day, they were playing soccer together

และในวันถัดมาก็เล่นฟุตบอลด้วยกัน

and exchanging addresses so they could meet after the war.

แลกเปลี่ยนที่อยู่กัน เพื่อจะได้ไปพบกันหลังสงคราม

That truce kept going until the officers had to arrive

การพักรบดำเนินต่อไป จนกระทั่งนายทหารต้องเดินทางมาถึง

and said, "We will shoot you

และพูดว่า "เราจะยิงนาย

unless you go back to trying to kill each other."

ยกเว้นนายจะกลับไป เพื่อพยายามที่จะฆ่ากัน"

And all it took here was hours

และทั้งหมดนี้ ใช้เวลานับได้เป็นชั่วโมง

for these men to develop a completely new category of "us,"

เพื่อให้ชายเหล่านี้ พัฒนาหมวดหมู่ใหม่ ของคำว่า "เรา" อย่างสมบูรณ์ขึ้นมา

all of us in the trenches here

พวกเราทั้งหมด ในสนามเพลาะตรงนี้

on both sides, dying for no damn reason,

ของทั้งสองฝ่าย กำลังจะตาย เพื่อเหตุผลที่ไร้คุณค่าสาระ

and who is a "them," those faceless powers behind the lines

และใครคือ "พวกเขา" ผู้มีอำนาจ ผู้ไร้หน้าตาพวกนั้น ที่อยู่เบื้องหลังแนวรบ

who were using them as pawns.

ที่กำลังใช้พวกเขาเป็นเบี้ยหมากรุก

And sometimes, change can occur in seconds.

และบางครั้ง การเปลี่ยนก็เกิดขึ้นได้ นับได้เป็นวินาที

Probably the most horrifying event in the Vietnam War

น่าจะเป็นไปได้ว่า เหตุการณ์สยองขวัญที่สุด ในสงครามเวียดนาม

was the My Lai Massacre.

คือ การสังหารหมู่ที่หมีลาย

A brigade of American soldiers

กองทหารอเมริกันกองหนึ่ง

went into an undefended village full of civilians

เข้าไปในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยพลเมือง ไม่มีทางต่อสู้ป้องกันตัวได้

and killed between 350 and 500 of them,

และฆ่าผู้คนเหล่านั้นไป ระหว่าง 350-500 คน

mass-raped women and children,

ข่มขืนหมู่พวกผู้หญิงและเด็กๆ

mutilated bodies.

ฆ่าหั่นศพ

It was appalling.

มันน่าเกลียดน่ากลัว

It was appalling because it occurred, because the government denied it,

มันน่าตกใจกลัวก็เพราะว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว เพราะว่ารัฐบาลปฏิเสธเรื่องนี้

because the US government eventually did nothing more than a slap on the wrist,

เพราะว่ารัฐบาลสหรัฐ ในท้ายที่สุด ก็ไม่ทำอะไรมากไปกว่า ลงโทษเพียงเล็กน้อย

and appalling because it almost certainly was not a singular event.

น่าเกลียดน่ากลัวก็เพราะ เกือบจะแน่นอนว่า มันไม่ใช่เหตุการณ์เดียวที่ได้เกิดขึ้น

This man, Hugh Thompson, this is the man who stopped the My Lai Massacre.

ชายคนนี้ชื่อ ฮิวจ์ ทอมพ์สัน ชายคนนี้ เป็นผู้ซึ่งหยุดยั้งการสังหารหมู่หมีลาย

He was piloting a helicopter gunship,

เขากำลังขับเฮลิคอปเตอร์รบติดอาวุธ

landed there, got out

ไปลงจอดที่นั่น แล้วลงมาจากเฮลิคอปเตอร์

and saw American soldiers shooting babies,

และเห็นทหารอเมริกันกำลังยิงพวกเด็กทารก

shooting old women,

กำลังยิงพวกหญิงชรา

figured out what was going on,

มองออกว่า กำลังเกิดอะไรขึ้น

and he then took his helicopter

แล้วเขาก็เอาเครื่องเฮลิคอปเตอร์ขึ้น

and did something that undid his lifetime of conditioning

และทำการบางอย่าง ที่ลบล้างเงื่อนไข ที่เป็นมาตลอดชีวิตของเขา

as to who is an "us" and who is a "them."

ที่ว่า ใครคือ "พวกเรา" และใครคือ "พวกเขา"

He landed his helicopter

เขาเอาเครื่องเฮลิคอปเตอร์ลงไปจอด

in between some surviving villagers and American soldiers

ระหว่างชาวบ้านที่ยังรอดชีวิตอยู่ และทหารอเมริกัน

and he trained his machine guns on his fellow Americans,

และเขาก็หันปืนกลจ่อไปที่ เพื่อนอเมริกันของเขา

and said, "If you don't stop the killing, I will mow you down."

และบอกว่า "หากนายไม่หยุดการฆ่า ผมจะยิงพวกนายให้เรียบ"

Now, these people are no more special than any of us.

ครับ คนเหล่านี้ ก็ไม่ได้พิเศษอะไร ไปกว่าพวกเรา

Same neurons, same neurochemicals,

เซลล์ประสาทแบบเดียวกัน สารประสาทเคมีแบบเดียวกัน

same biology.

ชีววิทยาแบบเดียวกัน

What we're left with here is this inevitable cliche:

สิ่งที่เราเหลือไว้ตรงนี้ คือ สำนวนที่ชอบใช้กันจนเบื่อหู

"Those who don't study history are destined to repeat it."

"คนไม่ได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ เคราะห์กรรมจะทำมันซ้ำอีก

What we have here is the opposite of it.

แต่ที่เรามีอยู่ตรงนี้ กลับตรงกันข้าม

Those who don't study the history of extraordinary human change,

คนที่ไม่ได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์เรื่อง ของการเปลี่ยนแปลงในมนุษย์ที่พิเศษยิ่ง

those who don't study the biology of what can transform us

คนที่ไม่ได้เรียนรู้เรื่องชีววิทยา ของสิ่งที่จะแปรเปลี่ยนเราไปได้

from our worst to our best behaviors,

จากพฤติกรรมเลวที่สุดของเรา ไปเป็นพฤติกรรมที่ดีที่สุด

those who don't do this are destined not to be able

คนที่ไม่ได้ทำสิ่งนี้ โชคชะตากำหนดไว้ ให้ไม่สามารถ

to repeat these incandescent, magnificent moments.

กระทำซ้ำ ชั่วขณะเวลาสั้นๆที่งดงามรุ่มร้อน เหล่านี้ได้

So thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

CA: Talks that really give you a new mental model about something,

คริส: การพูดซึ่งทำให้คุณได้รับต้นแบบ สติปัญญาใหม่ๆ เกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง

those are some of my favorite TED Talks,

เหล่านั้น เป็นเท็ดทอล์กบางเรื่องที่ผมชอบ

and we just got one.

และเราก็เพิ่งจะได้มาอีกเรื่องหนึ่ง

Robert, thank you so much for that. Good luck with the book.

โรเบิร์ต ขอบคุณมากครับสำหรับสิ่งนั้น โชดดีนะครับเรื่องหนังสือ

That was amazing,

มันน่าทึ่งมาก

and we're going to try and get you to come here in person one year.

และเราจะพยายาม ให้คุณมาที่นี่อีกในหนึ่งปี

Thank you so much.

ขอบคุณอย่างมาก

RS: Thank you. Thank you all.

โรเบิร์ต: ขอบคุณทุกท่านครับ