The biology of our best and worst selves | Robert Sapolsky

Translator: Atieh Bakhtiar Reviewer: Leila Ataei

Chris Anderson: So Robert spent the last few years

کریس اندرسون: خوب رابرت صرف چند سال گذشته

think about how weird human behavior is,

درباره شدت عجیب بودن رفتار‌ انسان‌ها فکر کرده است،

and how inadequate most of our language trying to explain it is.

و اینکه زبان و کلام در تلاش برای توضیح آن ناتوان است.

And it's very exciting to hear him explain some of the thinking behind it

گوش کردن به توضیحات او برای اولین بار

in public for the first time.

و در ملاءعام هیجان انگیز است.

Over to you now, Robert Sapolsky.

هم اکنون این شما و رابرت ساپولسکی.

(Applause)

(تشویق)

Robert Sapolsky: Thank you.

رابرت ساپولسکی: ممنونم.

The fantasy always runs something like this.

تخیل همیشه چیزی شبیه به این را اجرا می‌کند.

I've overpowered his elite guard,

من توانستم به گارد ویژه او غلبه کنم

burst into his secret bunker

و در حالیکه مسلسل‌ام اماده ی شلیک بود

with my machine gun ready.

به داخل مخفیگاهش هجوم بردم.

He lunges for his Luger.

او به سمت کُلت خود خیز برداشت.

I knock it out of his hand.

اما من اسلحه را از دستش درآوردم.

He lunges for his cyanide pill.

این بار به سمت قرص سیانورش خیز برداشت.

I knock that out of his hand.

این بار هم قرص را از دستش خارج کردم.

He snarls,

دندان قروچه‌ای کرد،

comes at me with otherworldly strength.

و با قدرتی فرازمینی به سمت من حمله‌ور شد.

We grapple, we fight,

با هم گلاویز شدیم و زد وخورد کردیم،

I manage to pin him down

من توانستم او را خاک کنم

and put on handcuffs.

و دستگیرش کنم.

"Adolf Hitler," I say,

گفتم: «آدولف هیتلر،

"I arrest you for crimes against humanity."

تو به جرم جنایت علیه بشریت دستگیر شده‌ای.»

Here's where the Medal of Honor version of the fantasy ends

اینجاست که جادوی باشکوه خیال به پایان می‌رسد

and the imagery darkens.

و تخیلاتم ناپدید می‌شوند.

What would I do if I had Hitler?

اگر هیتلر زندانی من بود چه کار می‌کردم؟

It's not hard to imagine once I allow myself.

زمانی که فکرش را می‌کنم تصورش سخت نیست.

Sever his spine at the neck.

نخاعش را از گردن قطع می‌کردم.

Take out his eyes with a blunt instrument.

چشم‌هایش را با ابزار کندی در می‌آوردم.

Puncture his eardrums. Cut out his tongue.

پرده گوشهایش را پاره می‌کردم. و زبانش را می‌بریدم.

Leave him alive on a respirator,

او را با دستگاه تنفس تنها می‌گذاشتم.

tube-fed, not able to speak or move or see or hear, just to feel,

محتاج به لوله تغذیه، عاجر از حرف زدن، حرکت کردن، دیدن،شنیدن. برای اینکه حس کند.

and then inject him with something cancerous

سپس به او محلولی سرطانی تزریق کنم

that's going to fester and pustulate

که چرک و کورک او را فرا بگیرد

until every cell in his body is screaming in agony,

تا زمانی که تک تک سلولهایش از درد جیغ بکشند،

until every second feels like an eternity in hell.

تا هنگامی که هر ثانیه برای او مانند ابدیت در جهنم بگذرد.

That's what I would do to Hitler.

این کاری هست که من با هیتلر خواهم کرد.

I've had this fantasy since I was a kid,

از کودکی این رویا را در سر داشتم،

still do sometimes,

و هنوز هم گاهی اوقات،

and when I do, my heart speeds up --

و در این زمان ضربان قلبم تند می‌شود--

all these plans for the most evil, wicked soul in history.

همه این نقشه‌‌ها برای شرورترین انسان در تاریخ جهان است.

But there's a problem,

اما مشکل اینجاست که من

which is I don't actually believe in souls or evil,

به روح و یا شیطان اعتقاد ندارم،

and I think wicked belongs in a musical.

و معتقدم شیطان به داستانها تعلق دارد.

But there's some people I would like to see killed,

اما انسانهایی هستند که من میخواهم کشته بشوند،

but I'm against the death penalty.

اما مخالف حکم اعدام هستم.

But I like schlocky violent movies,

در همین حال فیلمهای خشونت‌امیز دوست دارم،

but I'm for strict gun control.

اما طرفدار کنترل شدید اسلحه هستم.

But then there was a time I was at a laser tag place,

درهمین حال زمانی بود که در باشگاه لیزرتگ

and I had such a good time hiding in a corner shooting at people.

زمان بسیار خوبی با پنهان شدن در گوشه و شلیک کردن به مردم داشتم.

In other words, I'm your basic confused human when it comes to violence.

به عبارت دیگر، من همان انسان سردرگم و مغشوشم وقتی پای خشونت به میان میآید.

Now, as a species, we obviously have problems with violence.

در حال حاضر، به عنوان یک گونه، ما به وضوح با خشونت مشکل داریم.

We use shower heads to deliver poison gas,

ما ازسردوش حمام برای انتقال گاز سمی استفاده می‌کنیم،

letters with anthrax, airplanes as weapons,

از نامه در انتقال انترکس، از هواپیما بعنوان سلاح،

mass rape as a military strategy.

و از تجاوزجمعی برای استراتژی نظامی استفاده می‌کنیم.

We're a miserably violent species.

ما به طرز ناراحت کننده، طبیعت خشن داریم

But there's a complication,

نکته در اینجاست که

which is we don't hate violence,

ما از خشونت متنفر نیستیم،

we hate the wrong kind.

ما از خشونت در مخالف طبع مان متنفرهستیم

And when it's the right kind,

و زمانیکه درجای درستی باشد

we cheer it on, we hand out medals,

تشویقش میکنیم، مدال می دهیم،

we vote for, we mate with our champions of it.

به افرادی با خط فکری مشابه رای داده ویا ازدواج میکنیم

When it's the right kind of violence,

زمانی که در نظر ما خشونت توجیه دارد

we love it.

ما عاشقش هستیم

And there's another complication,

نکته دیگر اینکه

which is, in addition to us being this miserably violent species,

علاوه بر توجه به خشونت ذاتی‌مان

we're also this extraordinarily altruistic, compassionate one.

در عین حال بسیارنوع دوست ودلسوز هستیم

So how do you make sense of the biology of our best behaviors,

پس ما چگونه بین بیولوژی خشن و رفتارهای انسانی ارتباط برقرار می‌کنیم،

our worst ones and all of those ambiguously in between?

بین بدترینها و بهترینها و تمام رفتارهای مبهم میان این دو قلمرو؟

Now, for starters,

حالا برای شروع،

what's totally boring is understanding the motoric aspects of the behavior.

بخش ملال آور، آشنایی با عوامل موثر در رفتار است.

Your brain tells your spine, tells your muscles

مغز شما به ستون فقرات فرمان میدهد، و ستون فقرات به ماهیچه‌ها دستور

to do something or other,

انجام این و یا آن کار را می‌دهد،

and hooray, you've behaved.

و آفرین! شماعکس العمل نشان دادید.

What's hard is understanding the meaning of the behavior,

نکته سخت فهمیدن معنای “رفتار” است،

because in some settings, pulling a trigger is an appalling act;

زیرا در شرایط خاص، شلیک کردن عملی شایسته به نظر میآید؛

in others, it's heroically self-sacrificial.

در شرایط دیگر حرکتی قهرمانانه و فداکارانه.

In some settings, putting your hand one someone else's

در شرایطی دست در دست انسان دیگری گذاشتن

is deeply compassionate.

عمیقا دلسوزانه،

In others, it's a deep betrayal.

در شرایط دیگر عمیقا عهد شکنی است.

The challenge is to understand

چالش در درک و فهمیدن

the biology of the context of our behaviors,

رفتارهای تحت تاثیر زیست شناسی ما هستند

and that's real tough.

و این کار بسیار دشواری است.

One thing that's clear, though, is you're not going to get anywhere

واضح این است که، شما به نتیجه‌ای نمی‌رسید

if you think there's going to be the brain region or the hormone

اگر فکر می‌کنید که مغز. هورمون‌ها،

or the gene or the childhood experience

ژن‌ها، تجربیات خردسالی،

or the evolutionary mechanism that explains everything.

و یا مکانیسم تکاملی همه چیز را توضیح می‌دهند.

Instead, every bit of behavior has multiple levels of causality.

در عوض، هر جزء کوچک از رفتار، حاصل علتهای متعدد است.

Let's look at an example.

به این مثال توجه کنید.

You have a gun.

شما مسلح هستید.

There's a crisis going on:

و اغتشاشی در جریان است.

rioting, violence, people running around.

اغتشاش، خشونت، و مردم فرار می‌کنند.

A stranger is running at you in an agitated state --

غریبه‌ای مضطرب به سمت شما می‌دود--

you can't quite tell if the expression is frightened, threatening, angry --

نمی‌فهمید که آیا وحشت‌زده، عصبانی و یا حتی خطرناک است--

holding something that kind of looks like a handgun.

در دستش وسیله ای شبیه اسلحه دارد.

You're not sure.

شما مطمئن نیستید.

The stranger comes running at you

و فرد غریبه به سمت شما در حال دویدن است

and you pull the trigger.

و شما ماشه اسلحه را می‌کشید

And it turns out that thing in this person's hand

ومعلوم می۵شود که چیزی که در دست داشته

was a cell phone.

تلفن همراه بوده است.

So we asked this biological question:

بر این مبنا ما این سوال زیست شناختی را میکنیم:

what was going on that caused this behavior?

چه سلسله اتفاقاتی در رفتار ما موثر بوده است؟

What caused this behavior?

و چه علتهایی باعث عکس‌العمل ما شده است؟

And this is a multitude of questions.

و این یک سوال با جوابهای بیشمار است.

We start.

شروع می‌کنیم.

What was going on in your brain one second before you pulled that trigger?

یک ثانیه قبل از شلیک گلوله در مغز شما چه می‌گذشت؟

And this brings us into the realm of a brain region called the amygdala.

این بحث ما را به بخشی از مغز بنام آمیگدلا کشاند.

The amygdala, which is central to violence, central to fear,

آمیگدلا مرکزاصلی تحلیل خشونت و ترس در مغز،

initiates volleys of cascades

و آغازگر سلسله ای از پیامهای عصبی

that produce pulling of a trigger.

که در نتیجه باعث شلیک کردن اسلحه می‌شود.

What was the level of activity in your amygdala one second before?

میزان فعالیت در آمیگدلا یک ثانیه قبل از شلیک گلوله چقدر بوده است؟

But to understand that, we have to step back a little bit.

اما برای درک آن، باید چند گام به عقب برگردیم.

What was going on in the environment seconds to minutes before

چه اتفاقی در محیط داخلی امیگدلا دقایقی قبل از شلیک رخ میداد؟

that impacted the amygdala?

آیااین اتفاقات اثری برآمیگدلا گذاشته؟

Now, obviously, the sights, the sounds of the rioting,

در حال حاضر، به وضوح، مناظر، صداها از شورش

that was pertinent.

مربوط خواهد بود.

But in addition,

اما علاوه بر این،

you're more likely to mistake a cell phone for a handgun

امکان اشتباه گرفتن تلفن همراه با اسلحه بیشتر خواهد بود

if that stranger was male

اگرغریبه مرد باشد

and large and of a different race.

و یا اگر جثه ی درشت، و از نژاد متفاوت باشد،

Furthermore, if you're in pain,

علاوه بر این، اگر درد دارید،

if you're hungry, if you're exhausted,

گرسنه هستید، و یا خسته هستید،

your frontal cortex is not going to work as well,

قدرت تحلیل کورتکس مغز که محل منطق است کاهش می‌یابد،

part of the brain whose job it is to get to the amygdala in time

و همچنین، بخشی از مغز که وظیفه به موقع رسیدن به آمیگدلا را دارد

saying, "Are you really sure that's a gun there?"

می‌گوید:‌« آیا واقعا مطمئن هستی که تفنگ وجود دارد؟ »

But we need to step further back.

اما ما باید بیشتر به عقب برگردیم

Now we have to look at hours to days before,

در حال حاضر ما باید به ساعتها و روزها قبل نگاه کنیم،

and with this, we have entered the realm of hormones.

و در این زمان به بخش قلمرو هورمونها وارد میشویم.

For example, testosterone,

به عنوان مثال، تستوسترون،

where regardless of your sex,

بدون در نظر گرفتن جنسیت،

if you have elevated testosterone levels in your blood,

اگر میزان تستوسترون خون ما بالا باشد،

you're more likely to think a face with a neutral expression

احتمال زیادتری وجود دارد که چهره فردی با چهره خنثی

is instead looking threatening.

می‌تواند تهدید آمیز جلوه کند.

Elevated testosterone levels, elevated levels of stress hormones,

میزان تستوسترون بالا باعث افزایش هورمونهای محرک استرس می‌شوند.

and your amygdala is going to be more active

و در نتیجه آمیگدلا فعالتر خواهد شد.

and your frontal cortex will be more sluggish.

و در نتیجه این چرخه، فعالیت کورتکس مغزبیشترکاهش می‌یابد.

Pushing back further, weeks to months before,

باز به زمان عقبترخواهیم رفت. به هفته‌ها و ماه‌های گذشته،

where's the relevance there?

چه ارتباطی وجود دارد؟

This is the realm of neural plasticity,

این زمان مربوط به قلمرو مغز و انعطاف پذیری آن است

the fact that your brain can change in response to experience,

مغز می‌تواند با توجه به شرایط موجود، خود را با شرایط موجود مطابقت دهد،

and if your previous months have been filled with stress and trauma,

و اگر ماههای گذشته شما با حوادث ناگوار و استرس مملو باشد،

your amygdala will have enlarged.

حجم آمیگدلا افزایش پیدا کرده است.

The neurons will have become more excitable,

و نورون‌ها تحریک پذیرتر شده‌اند،

your frontal cortex would have atrophied,

و بافت کورتکس مغز به مراتب بیشتر تحلیل یافته است،

all relevant to what happens in that one second.

و تمامی این اتفاق ها واکنش را در آن یک ثانیه تعیین میکند.

But we push back even more, back years,

و حتی اگر سال ها به عقب برگردیم،

back, for example, to your adolescence.

به عنوان مثال یه دوره ی نوجوانی شما برگردیم.

Now, the central fact of the adolescent brain

حالا، مرکز اصلی مغز نوجوانان

is all of it is going full blast

با تمام قوا در حال فعالیت است

except the frontal cortex,

به جز قشر کورتکس،

which is still half-baked.

که هنوز تکامل نیافته است.

It doesn't fully mature until you're around 25.

و تا اواسط ۲۵ سالگی تکمیل نمی‌شود.

And thus, adolescence and early adulthood

به همین علت دوره نوجوانی و اوایل بزرگسالی

are the years where environment and experience sculpt your frontal cortex

سالهایی هستند که محیط و تجربه قشر کورتکس مغز را شکل می‌دهند

into the version you're going to have as an adult in that critical moment.

و الگوی مغزی که شما در زمان بلوغ و در زمانهای اضطرار خواهید داشت را می‌سازید.

But pushing back even further,

اگر باز به عقب‌تر برگردیم،

even further back to childhood and fetal life

به زمان خردسالی و جنینی

and all the different versions that that could come in.

و تمام فرمهای متفاوت را در نظر بگیریم.

Now, obviously, that's the time that your brain is being constructed,

نتیجه می‌گیریم که در همه آن زمان ها مغز در حال شکل گیری بوده است،

and that's important,

و این بسیار مهم است،

but in addition, experience during those times

اما در واقع، تجربیات مربوط به آن زمانها

produce what are called epigenetic changes,

پدیده‌ای را بوجود میاورد به نام تغییرات اپی ژنتیک،

permanent, in some cases,

در بعضی موارد به صورت دائم،

permanently activating certain genes, turning off others.

برخی از ژنها را فعال کرده و برخی از ژنها را خاموش می‌کند.

And as an example of this,

به عنوان مثال:

if as a fetus you were exposed to a lot of stress hormones through your mother,

اگر جنینی درحاملگی درمعرض هورمونهای های استرس بدن مادر قرار بگیرد،

epigenetics is going to produce your amygdala in adulthood

ژنهای موثر در تکامل قشر آمیگدلا در بزرگسالی

as a more excitable form,

آمیگدلای حساستری را تولید خواهند کرد،

and you're going to have elevated stress hormone levels.

در نتیجه مغز شما هورمونهای استرس بیشتری تولید خواهد کرد.

But pushing even further back,

و اگر باز هم به عقب‌تر برگردیم،

back to when you were just a fetus,

زمانی که شما فقط یک جنین بوده‌اید،

back to when all you were was a collection of genes.

همان زمانی که شمافقط از تعدادی ژن تشکیل شده بودید.

Now, genes are really important to all of this,

در این زمان است که ژنها برای ما اهمیت پیدا می‌کنند،

but critically, genes don't determine anything,

با اینکه ژنها به صورت مستقل هیچ رفتاری را تعیین نمی‌کنند،

because genes work differently in different environments.

زیرا ژن‌ها در محیطهای متفاوت رفتارهای متفاوتی از خود بروز می‌دهند.

Key example here:

مثال کلیدی در این زمینه:

there's a variant of a gene called MAO-A,

رشته‌ای ژن وجود دارد به نام "MAO_A”

and if you have that variant,

واگرشما این ترکیب ژن را داشته باشید،

you are far more likely to commit antisocial violence

احتمال بیشتری برای ابراز خشونت بر ضد اجتماع خود دارید

if, and only if, you were abused as a child.

اگر، و تنها اگر در کودکی مورد خشونت خانگی قرار گرفته باشید.

Genes and environment interact,

ژن و بستر محیطی با هم ارتباط برقرار کرده

and what's happening in that one second before you pull that trigger

و تمامی اتفاقاتی که در همان یک ثانیه اتفاق میافتد.

reflects your lifetime of those gene-environment interactions.

برایندی از مجموع تمام تجربیات، محیط، و رفتار ژن در طول عمر شما خواهد بود

Now, remarkably enough, we've got to push even further back now,

اینک با شگفتی باید به دوران عقبتری برگردیم

back centuries.

قرنها عقبتر،

What were your ancestors up to.

اجداد ما چه کارهایی انجام می‌دادند؟

And if, for example, they were nomadic pastoralists,

به عنوان مثال اگر اجداد شما عشایر بوده‌اند،

they were pastoralists,

کار آنها چوپانی بوده است

people living in deserts or grasslands

مردمی که در دشت و صحرا

with their herds of camels, cows, goats,

با گله‌های شتر، گاو و بزهای خود زندگی می‌کنند،

odds are they would have invented what's called a culture of honor

احتمال بیشتری در بوجود آوردن سنتی پهلوان سالاری دارند،

filled with warrior classes,

مملو از جنگجویان از هر رده‌ی اجتماعی،

retributive violence, clan vendettas,

مجازات‌های سخت، انتقامجویی‌های بین قبیله‌ای،

and amazingly, centuries later,

و در کمال شگفتی، قرنها بعد

that would still be influencing the values with which you were raised.

هنوز می‌تواند ارزشهایی اجتماعی که ما بزرگ شدیم را تحت تاثیر قرار دهد.

But we've got to push even further back,

و اگر باز هم به گذشته دورتر برگردیم،

back millions of years,

به میلیونها سال پیش،

because if we're talking about genes,

به این علت که اگر درباره ژنها صحبت می‌کنیم،

implicitly we're now talking about the evolution of genes.

در واقع در مورد تکامل ژنها صحبت می‌کنیم

And what you see is, for example,

و آنچه می‌بینید، به عنوان مثال

patterns across different primate species.

الگوهای گوناگون در سراسر گونه‌های متنوع پستانداران است

Some of them have evolved for extremely low levels of aggression,

برخی از آنها برای سطوح بسیار پایین خشونت تکامل یافته‌اند،

others have evolved in the opposite direction,

و دیگران در جهت مخالف تکامل یافته‌اند،

and floating there in between by every measure are humans,

و انسانها از هر نظر در میانه این محدوده شناورند،

once again this confused, barely defined species

مجددا، این گونه بسیار آشفته انسان که به سختی در گروهها جا می‌گیرد

that has all these potentials to go one way or the other.

توانایی کامل در تصمیم گیری و قدم گذاشتن در هر دو مسیر را دارند.

So what has this gotten us to?

بر سر ما چه آمده است؟

Basically, what we're seeing here is,

درواقع چیزی که ما در اینجا می‌بینیم

if you want to understand a behavior,

اگر می‌خواهید رفتاری را درک کنید

whether it's an appalling one, a wondrous one,

جه رفتار خوشایند، شگرف

or confusedly in between,

و یا اینکه رفتاری گیج کننده درمحدوده

if you want to understand that,

اگر میخواهید آن رفتار را درک کنید

you've got take into account what happened a second before

باید روی اتفاقی حساب کنید که در یک ثانیه قبل،

to a million years before,

یک میلیون سال قبل،

everything in between.

و در بین این سالها پیش آمده

So what can we conclude at this point?

پس ما چه نتیجه‌ای دراین زمان بگیریم؟

Officially, it's complicated.

واقعا بسیار پیچیده است

Wow, that's really helpful.

وای! وای، این که واقعا مفید بود.

It's complicated,

و پیچیده

and you'd better be real careful, real cautious

و بهتر است که شما بسیار دقیق ومحتاط عمل کنید

before you conclude you know what causes a behavior,

قبل از اینکه نتیجه‌گیری کنید که چه چیز باعث بروز رفتارها میشود،

especially if it's a behavior you're judging harshly.

به خصوص اگر‌‌‌ رفتاری باشد که با تعصب درباره آن قضاوت می‌کنید.

Now, to me, the single most important point about all of this

حال برای من مهمترین نکته درباره کل این مساله

is one having to do with change.

نکته‌ای است که مربوط به تغییر و تحول است.

Every bit of biology I have mentioned here can change in different circumstances.

هر ذره از بیولوژی که من در اینجا ذکر کردم می‌تواند در شرایط گوناگون تغییر کند.

For example, ecosystems change.

به عنوان مثال، تحولات اکوسیستم

Thousands of years ago, the Sahara was a lush grassland.

هزاران سال پیش،صحرای بزرگ آفریقا مرتع سرسبز بوده است.

Cultures change.

تحولات اجتماعی

In the 17th century, the most terrifying people in Europe were the Swedes,

درقرن ۱۷، ترسناکترین مردم اروپا سوئدی‌ها بوده‌اند،

rampaging all over the place.

که به همه جا یورش می‌برند.

This is what the Swedish military does now.

حالا مدلی که از لشگر نظامی سوئدی باقیمانده است.

They haven't had a war in 200 years.

بیشتر از ۲۰۰ سال است نجنگیده‌اند.

Most importantly,

و از همه مهمتر

brains change.

مغز تغییر می‌کند.

Neurons grow new processes.

نرونها ارتباطات جدید بین هم دیگر می‌سازند،

Circuits disconnect.

ارتباطات را قطع می‌کنند.

Everything in the brain changes,

همه چیز در مغز تغییر می‌کند.

and out of this come extraordinary examples of human change.

و در نتیجه، نمونه‌های فوق العاده‌ای از تغییردر انسانها دیده شده است.

First one:

اولی:

this is a man named John Newton,

مردی به نام جان نیوتون،

a British theologian

یک اروپایی معتقد

who played a central role in the abolition of slavery from the British Empire

که نقشی محوری در لغو برده‌داری امپراتوری بریتانیا را

in the early 1800s.

در اوایل ۱۸۰۰ داشت.

And amazingly, this man spent decades as a younger man

و شگفت آور اینکه او دهه‌های جوانی خود را

as the captain of a slave ship,

در نقش کاپیتان کشتی برده‌داران سپری کرده بود،

and then as an investor in slavery,

و پس از آن به عنوان تاجر در برده داری سرمایه‌گذاری کرده بود،

growing rich from this.

و ثروتمند شده بود.

And then something changed.

و بعد چیزی در او تغییر کرد.

Something changed in him,

چیزی او را تغییر داد.

something that Newton himself celebrated in the thing that he's most famous for,

پدیده ای که در کاری که نیوتون برایش مشهورشد نمود پیدا کرد،

a hymn that he wrote:

در سرودی که او نوشته بود:

"Amazing Grace."

“فضیلت اعجاب‌انگیز”.

This is a man named Zenji Abe on the morning of December 6, 1941,

این مردی به نام ‘زنجی آبه’ که در صبح روز ۶ دسامبر ۱۹۴۱

about to lead a squadron of Japanese bombers to attack Pearl Harbor.

نزدیک به هدایت یک اسکادران بمب‌افکن ژاپنی برای حمله به پرل هاربر بود.

And this is the same man 50 years later to the day

و این مرد همان مردی است که ۵۰ سال بعد در در همان تاریخ

hugging a man who survived the attack on the ground.

یکی از بازمانگان آن حمله را درآغوش کشیده.

And as an old man,

به عنوان یک مرد مسن،

Zenji Abe came to a collection of Pearl Harbor survivors

زنجیر آبه به ملاقات بازماندگان حمله به پرل هاربر آمد

at a ceremony there

در مراسمی در این بندر

and in halting English apologized for what he had done as a young man.

و با انگلیسی ناشیانه از آنچه که در جوانی انجام داده بود عذرخواهی کرد.

Now, it doesn't always require decades.

حال همیشه نیاز به دهه‌ها نیست.

Sometimes, extraordinary change could happen in just hours.

گاهی اوقات، تغییر فوق العاده می تواند فقط در چند ساعت اتفاق بیفتد.

Consider the World War I Christmas truce of 1914.

آتش بس کریسمس ۱۹۱۴ در جنگ جهانی اول را نظر بگیرید.

The powers that be had negotiated a brief truce

قدرتهایی که آتش بس کوتاهی را مذاکره کردند

so that soldiers could go out,

که سربازان بتوانند بیرون بروند،

collect bodies from no-man's-land in between the trench lines.

واجساد سربازان گمنام را از زمین غیرمسکونی بین خطوط سنگرها جمع آوری کنند.

And soon British and German soldiers

و به زودی سربازان بریتانیایی و آلمانی

were doing that,

این کار را انجام میدادند،

and then helping each other carry bodies,

و در حمل و نقل جنازه‌ها به هم کمک می‌کردند،

and then helping each other dig graves in the frozen ground,

و بعد به همدیگر برای کندن قبر در زمین‌های یخ زده کمک می‌کردند،

and then praying together,

وبعد ازآن باهم دعا می‌کردند،

and then having Christmas together and exchanging gifts,

و بعد کریسمس را با هم جشن گرفتند و به هم هدیه دادند،

and by the next day, they were playing soccer together

و در روز بعد، آنها در کنار هم فوتبال بازی میکردند

and exchanging addresses so they could meet after the war.

و آدرس جابه جا کردند که بعد از چنگ همدیگر را ملاقات کنند.

That truce kept going until the officers had to arrive

و صلح ادامه پیدا کرد تا زمانیکه افسران وادار شدند حضورا به آنجا بروند

and said, "We will shoot you

و بگویند: «شما را خواهیم کشت

unless you go back to trying to kill each other."

مگر اینکه برگردید و همدیگر را بکشید.»

And all it took here was hours

و فقط چندین ساعت طول کشید

for these men to develop a completely new category of "us,"

برای این مردان بوجود آوردن گروه کاملا جدیدی از “ما”

all of us in the trenches here

همه ما در سنگرها در اینجا

on both sides, dying for no damn reason,

در هر دو طرف، در حال مرگ بدون هیچ دلیل،

and who is a "them," those faceless powers behind the lines

و “آنها،” افرادی فاقد چهره و هویت که در پشت قدرت پشت خطوط وجود دارند،

who were using them as pawns.

آنها که مانند مهره های بازی اند

And sometimes, change can occur in seconds.

و گاه گاه، تغییر در ثانیه رخ میدهد.

Probably the most horrifying event in the Vietnam War

احتمالا هولناکترین مثال آن که در در جنگ ویتنام اتفاق افتاده است

was the My Lai Massacre.

قتل عام “ مای لای “ بود.

A brigade of American soldiers

یک تیپ از سربازان آمریکایی

went into an undefended village full of civilians

به یک روستای پر از غیرنظامیان بی دفاع رفتند

and killed between 350 and 500 of them,

و بیش از ۳۵۰ تا ۵۰۰ تن از آنها را به قتل رساندند،

mass-raped women and children,

به تجاوز دست جمعی زنان و کودکان دست زدند،

mutilated bodies.

و بدن‌ها را مثله کردند.

It was appalling.

مخوف بود.

It was appalling because it occurred, because the government denied it,

مخوف بود برای آنکه در واقعیت رخ داد، و برای آنکه دولت آن را تکذیب کرد،

because the US government eventually did nothing more than a slap on the wrist,

برای آنکه دولت آمریکا در انتها کاری جز اخطاردادن به آنها انجام نداد،

and appalling because it almost certainly was not a singular event.

و مخوف به دلیل آنکه به طور قطع یک رویداد منحصر به فرد نبود.

This man, Hugh Thompson, this is the man who stopped the My Lai Massacre.

این مرد، هیو تامپسون، مردی است که قتل عام “مای لای” را متوقف کرد.

He was piloting a helicopter gunship,

او خلبان هلیکوپتر نظامی بود،

landed there, got out

در آنجا فرود آمد و از هلیکوپتر خارج شد

and saw American soldiers shooting babies,

و دید که سربازان آمریکایی به نوزادان تیراندازی می‌کنند

shooting old women,

و زنان تیراندازی می‌کنند،

figured out what was going on,

فهمید داستان از چه قرار است،

and he then took his helicopter

برای همین هلیکوپتر خود را برداشت

and did something that undid his lifetime of conditioning

و کاری کرد که یک عمر شست و شوی مغزی را از بین برد

as to who is an "us" and who is a "them."

ومشخص کردچه کسانی”ما” وچه کسانی “آنها”هستند.

He landed his helicopter

او هلیکوپترش را فرود آورد

in between some surviving villagers and American soldiers

در بین برخی از روستاییان بازمانده و سربازان آمریکایی

and he trained his machine guns on his fellow Americans,

و مسلسل خود را بسوی همرزمان آمریکایی خود نشانه گرفت،

and said, "If you don't stop the killing, I will mow you down."

و گفت: «اگرکشتار را متوقف نکنید، همه ی شما را خواهم کشت. »

Now, these people are no more special than any of us.

در این حال، این افراد ویژگی بیشتر ازهیچکدام ما ندارند.

Same neurons, same neurochemicals,

همان نورون ها، همان پیام رسان‌های عصبی،

same biology.

همان بیولوژی

What we're left with here is this inevitable cliche:

آنچه ما در اینجا باقیمانده ایم این کلیشه ی اجتناب ناپذیر است:

"Those who don't study history are destined to repeat it."

کسانیکه تاریخ را مطالعه نمی‌کنند محکوم به تکرار آن هستند

What we have here is the opposite of it.

بلکه آنچه ما در اینجا داریم مخالف آن است.

Those who don't study the history of extraordinary human change,

کسانی که تاریخ تغییر و تحول فوق العاده ی انسان را مطالعه نمی‌کنند،

those who don't study the biology of what can transform us

کسانی که بیولوژی مسایلی که میتواند ما را متحول کند را مطالعه نمی‌کنند

from our worst to our best behaviors,

از بدترین حالت به بهترین حالت ما،

those who don't do this are destined not to be able

آنها افرادی هستند محکوم به

to repeat these incandescent, magnificent moments.

به تکرار این سلسله، لحظات با شکوه هستند.

So thank you.

پس از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

CA: Talks that really give you a new mental model about something,

ک ا: گفت و گویی که واقعا یک مدل ذهنی جدید در مورد چیزی به شما می دهد،

those are some of my favorite TED Talks,

گفت و گوهای محبوب من در TED هستند،

and we just got one.

و این گفتمان یکی از آنها بود.

Robert, thank you so much for that. Good luck with the book.

رابرت،واقعا متشکرم و امیدوارم در انتشار کتاب جدیدت موفق باشی

That was amazing,

واقعا فوق العاده بود،

and we're going to try and get you to come here in person one year.

و ما تلاش خواهیم کرد که در سال آینده باز شما را دعوت کنیم.

Thank you so much.

سپاسگذارم.

RS: Thank you. Thank you all.

ر س: ممنون، از همه ی شما سپاسگذارم.