What does it mean to be a citizen of the world? | Hugh Evans

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I want to introduce you to an amazing woman.

ผมอยากแนะนำให้คุณรู้จักผู้หญิง ที่น่าทึ่งคนหนึ่ง

Her name is Davinia.

เธอชื่อ ดาวิเนีย

Davinia was born in Jamaica, emigrated to the US at the age of 18,

ดาวิเนียเกิดในประเทศจาไมกา เธออพยบมาจากสหรัฐอเมริกาตอนอายุ 18 ปี

and now lives just outside of Washington, DC.

และขณะนี้ อาศัยอยู่นอกกรุงวอชิงตัน ดีซี

She's not a high-powered political staffer,

เธอไม่ได้เป็นเจ้าพนักงานทางการเมือง ที่มีอำนาจมากมาย

nor a lobbyist.

ไม่ได้เป็นนักวิ่งเต้นเจรจา

She'd probably tell you she's quite unremarkable,

เธออาจจะบอกคุณว่า เธอเป็นคนธรรมดา ๆ

but she's having the most remarkable impact.

แต่เธอทำให้เกิดกระแสที่น่าทึ่งที่สุด

What's incredible about Davinia

สิ่งที่เหลือเชื่อเกี่ยวกับเธอ

is that she's willing to spend time every single week

คือ เธอยินดีที่จะใช้เวลาทุก ๆ สัปดาห์

focused on people who are not her:

ให้ความสนใจกับผู้คนซึ่งไม่ใช่เธอ กล่าวคือ

people not her in her neighborhood, her state, nor even in her country --

ผู้คนที่ไม่ใช่เธอ ในละแวกบ้านของเธอ ในรัฐของเธอ แม้แต่ในประเทศของเธอ --

people she'd likely never meet.

ผู้คนที่เธอไม่น่าจะได้เคยพบปะ

Davinia's impact started a few years ago

กระแสที่เกิดจากดาวิเนียเริ่มขึ้นเมื่อไม่กี่ปีก่อน

when she reached out to all of her friends on Facebook,

เมื่อเธอทาบทามเพื่อน ๆ ทั้งหมดของเธอ บนเฟสบุค

and asked them to donate their pennies

และขอให้พวกเขา บริจาคเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ

so she could fund girls' education.

เพื่อที่เธอจะใช้เป็นทุนการศึกษา สำหรับบรรดาเด็กผู้หญิง

She wasn't expecting a huge response,

เธอไม่ได้คาดหวังว่า จะได้รับการตอบรับอย่างมากมาย

but 700,000 pennies later,

ในเวลาต่อมา แต่ด้วยเงิน 700,000 เพนนี

she's now sent over 120 girls to school.

ตอนนี้เธอได้ส่งเด็กผู้หญิงกว่า 120 คน ไปโรงเรียน

When we spoke last week,

เมื่อเราพูดกันสัปดาห์ก่อน

she told me she's become a little infamous at the local bank

เธอบอกผมว่า เธอมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีเท่าไร ต่อธนาคารท้องถิ่น

every time she rocks up with a shopping cart full of pennies.

ทุกครั้งที่เธอเข้าไป พร้อมกับเหรียญเพนนีเต็มรถเข็น

Now -- Davinia is not alone.

ขณะนี้ -- ดาวิเนีย ไม่ได้ทำโดดเดี่ยว

Far from it.

แต่ตรงกันข้ามทีเดียว

She's part of a growing movement.

เธอเป็นส่วนของการเคลื่อนไหว ที่กำลังเติบโตขึ้น

And there's a name for people like Davinia:

และเราเรียกคนแบบเดียวกับ ดาวิเนีย ว่า

global citizens.

พลเมืองโลก (global citizens)

A global citizen is someone who self-identifies first and foremost

พลเมืองโลก คือใครสักคน ที่ระบุตัวเองว่าสิ่งแรกและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ

not as a member of a state, a tribe or a nation,

พวกเขาไม่ได้เป็นคนของรัฐใด เผ่าใด หรือชาติใด

but as a member of the human race,

แต่เป็นสมาชิกคนหนึ่ง ของมวลมนุษย์

and someone who is prepared to act on that belief,

และเป็นใครสักคน ที่เตรียมพร้อมจะปฏิบัติตามความเชื่อนั้น

to tackle our world's greatest challenges.

เพื่อต่อสู้กับความท้าทาย ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

Our work is focused on finding,

งานของเรา มุ่งความสำคัญไปที่การค้นหา

supporting and activating global citizens.

การสนับสนุน และการกระตุ้นพลเมืองโลก

They exist in every country

พวกเขาอยู่ในทุก ๆ ประเทศ

and among every demographic.

และในทุก ๆ กลุ่มประชากร

I want to make the case to you today

ผมอยากจะอภิปรายกับท่านในวันนี้

that the world's future depends on global citizens.

ว่าอนาคตของโลกนั้น ขึ้นอยู่กับพลเมืองโลก

I'm convinced that if we had more global citizens active in our world,

ผมเชื่อมั่นว่า หากเรามีพลเมืองโลก ที่กระตือรือร้น ในโลกของเรามากกว่านี้

then every single one of the major challenges we face --

แล้วความท้าทายสำคัญ ๆ ทุกเรื่อง ที่เราเผชิญอยู่ --

from poverty, climate change, gender inequality --

จากความยากจน การเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ ความไม่เท่าเทียมกันทางเพศ --

these issues become solvable.

ปัญหาเหล่านี้ ก็ได้รับการแก้ไข

They are ultimately global issues,

เรื่องเหล่านี้เป็นสุดยอดปัญหาระดับโลก

and they can ultimately only be solved

และท้ายที่สุดแล้ว มันจะสามารถถูกแก้ไข

by global citizens demanding global solutions from their leaders.

ได้ด้วยพลเมืองโลกที่เรียกร้อง การแก้ปัญหาระดับโลกจากผู้นำของพวกเขา

Now, some people's immediate reaction to this idea

ครับ ปฏิกริยาที่บางคนมีต่อแนวคิดนี้ ในทันทีทันใด

is that it's either a bit utopian or even threatening.

คือ มันออกจะเป็นดินแดนในอุดมคติไปหน่อย หรือแม้กระทั่งเป็นการขู่คุกคาม

So I'd like to share with you a little of my story today,

ผมจึงอยากจะเล่าเรื่องของผม ให้ท่านฟังนิดหน่อยในวันนี้

how I ended up here,

ว่า ผมมาอยู่ ณ จุดนี้ได้อย่างไร

how it connects with Davinia

มันเกี่ยวโยงกับดาวิเนีย

and, hopefully, with you.

และเกี่ยวกับท่านอย่างไร หวังว่านะครับ

Growing up in Melbourne, Australia,

ผมเติบโตในกรุงเมลเบิร์น ออสเตรเลีย

I was one of those seriously irritating little kids

เป็นหนึ่งในพวกเด็กเล็ก ๆ ที่กวนประสาทน่ารำคาญ

that never, ever stopped asking, "Why?"

ที่ไม่เคยเลย ที่จะหยุดถามคำถามว่า "ทำไม"

You might have been one yourself.

คุณก็อาจเคยเป็นเด็กแบบนั้น

I used to ask my mum the most annoying questions.

ผมเคยถามคุณแม่ ด้วยคำถามที่น่ารำคาญที่สุด

I'd ask her questions like, "Mum, why I can't I dress up

ผมถามเธอ เช่นว่า "แม่ครับทำไมผมแต่งตัวสวย ๆ

and play with puppets all day?"

แล้วเล่นกับตุ๊กตาทั้งวันไม่ได้ล่ะ"

"Why do you want fries with that?"

"ทำไมต้องกินมันฝรั่งทอดกับสิ่งนั้นด้วย"

"What is a shrimp,

"กุ้งคืออะไร และ

and why do we have to keep throwing them on the barbie?"

ทำไมเราต้องโยนมันใส่ตุ๊กตาบาร์บี้ด้วย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"And mum -- this haircut.

"และแม่ครับ -- ทรงผมแบบนี้

Why?"

ทำไมล่ะครับ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The worst haircut, I think.

มันเป็นทรงผลที่แย่ที่สุด ผมว่าอย่างนั้นนะ

Still terrible.

และก็ยังคงแย่อยู่

As a "why" kid, I thought I could change the world,

ในฐานะเจ้าหนู "ทำไม" ผมเคยคิดว่าผมอาจเปลี่ยนแปลงนี้โลกได้

and it was impossible to convince me otherwise.

และเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ผมเชื่อเป็นอย่างอื่น

And when I was 12 and in my first year of high school,

และเมื่อผมอายุ 12 ขวบ และเป็นปีแรกในชั้นมัธยม

I started raising money for communities in the developing world.

ผมเริ่มเรี่ยรายเงิน ให้กับชุมชนในประเทศที่กำลังพัฒนา

We were a really enthusiastic group of kids,

เราเป็นเด็กที่มีความกระตือรือร้นอย่างมาก

and we raised more money than any other school in Australia.

และเราก็เรี่ยรายเงินได้มากกว่า โรงเรียนใด ๆ ในออสเตรเลีย

And so I was awarded the chance to go to the Philippines to learn more.

และผมก็ได้รับโอกาสให้ไปฟิลิปปินส์ เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม

It was 1998.

ตอนนั้นเป็นปี ค.ศ. 1998

We were taken into a slum in the outskirts of Manila.

เราถูกพาไปที่สลัมแห่งหนึ่ง ในเขตชานกรุงมนิลา

It was there I became friends with Sonny Boy,

ที่นั่น ผมได้กลายเป็นเพื่อนกับ ซันนี่ บอย

who lived on what was literally a pile of steaming garbage.

ซึ่งอาศัยอยู่บนกองขยะที่ร้อนระอุ

"Smoky Mountain" was what they called it.

"ภูเขาควัน" พวกเขาเรียกมันว่าอย่างนั้น

But don't let the romance of that name fool you,

แต่อย่าให้ความโรแมนติกของชื่อ หลอกลวงคุณเอาได้ได้

because it was nothing more than a rancid landfill

เพราะมันไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า หลุมฝังกลบขยะเหม็น ๆ

that kids like Sonny Boy spent hours rummaging through every single day

ซึ่งเด็ก ๆ อย่างเช่น ซันนี่ บอย ใช้เวลาหลายชั่วโมง ทุก ๆ วัน

to find something, anything of value.

คุ้ยเขี่ยเพื่อหาบางสิ่งบางอย่าง อะไรก็ตามที่มีมูลค่า

That night with Sonny Boy and his family changed my life forever,

การที่ผมได้อยู่กับซันนี่ บอย และครอบครัวของเขา ในคืนนั้นเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล

because when it came time to go to sleep,

เพราะ เมื่อถึงเวลาจะเข้านอน

we simply laid down on this concrete slab the size of half my bedroom

เราก็เอนกายลงบนแผ่นคอนกรีต ขนาดครึ่งหนึ่งของห้องนอนของผม

with myself, Sonny Boy, and the rest of his family,

ตัวผมเอง ซันนี่ บอย และคนในครอบครัวที่เหลือ

seven of us in this long line,

เราเจ็ดคน เรียงเป็นแถวยาว

with the smell of rubbish all around us

ท่ามกลางกลิ่นขยะรอบ ๆ ตัวเรา

and cockroaches crawling all around.

และแมลงสาป ก็คลานอยู่รอบ ๆ

And I didn't sleep a wink,

ผมไม่ได้หลับแม้แต่งีบเดียว

but I lay awake thinking to myself,

รู้สึกตัวตื่นตลอดเวลา คิดกับตัวเองว่า

"Why should anyone have to live like this

"ทำไมใครสักคน จะต้องมาใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

when I have so much?

ในขณะที่ตัวผมมีมากมายเหลือเกิน

Why should Sonny Boy's ability to live out his dreams

ทำไมการที่ ซันนี่ บอย จะทำตามฝันของเขา

be determined by where he's born,

ต้องถูกกำหนดด้วยสถานที่ที่เขาเกิด

or what Warren Buffett called 'the ovarian lottery?'"

หรือที่ วาร์เร็น บัฟเฟ็ทท์ เรียกว่า "ถูกล็อตเตอรี่รังไข่"

I just didn't get it,

ผมไม่เข้าใจมันเลย

and I needed to understand why.

และผมจำเป็นต้องเข้าใจให้ได้ว่าทำไม

Now, I only later came to understand

ครับ ต่อมาไม่นาน ผมก็เข้าใจ

that the poverty I'd seen in the Philippines

ว่าความยากจนที่ผมเห็นในฟิลิปปินส์นั้น

was the result of decisions made or not made, man-made,

เป็นผลจากการตัดสินใจ หรือ การไม่ตัดสินใจ ของมนุษย์

by a succession of colonial powers and corrupt governments

โดยการสืบต่ออำนาจอาณานิคม และรัฐบาลที่คดโกง

who had anything but the interests of Sonny Boy at heart.

ซึ่งลึก ๆ ลงไปแล้ว ไม่ได้ให้ความสนใจ ต่อ ซันนี่ บอย เลย

Sure, they didn't create Smoky Mountain, but they may as well have.

แน่นอน พวกเขาไม่ได้สร้างภูเขาควันขึ้นมา แต่ก็อาจทำให้มันเกิดขึ้น

And if we're to try to help kids like Sonny Boy,

และถ้าเราจะช่วยเด็ก ๆ อย่าง ซันนี่ บอย

it wouldn't work just to try to send him a few dollars

มันคงจะไม่ได้ผล ถ้าเราแค่ส่งเงิน ไม่กี่ดอลลาร์ไปให้เขา

or to try to clean up the garbage dump on which he lived,

หรือแค่พยายามทำความสะอาด บริเวณที่ทิ้งขยะที่เขาอยู่อาศัย

because the core of the problem lay elsewhere.

เพราะว่าแก่นของปัญหาอยู่ที่อื่น

And as I worked on community development projects over the coming years

และเมื่อผมทำงานโครงการพัฒนาชุมชน ในหลายปีต่อมา

trying to help build schools,

พยายามช่วยสร้างโรงเรียน

train teachers, and tackle HIV and AIDS,

ฝีกครู และจัดการกับ HIV และเอดส์

I came to see that community development

ผมจึงเริ่มเห็นว่าการพัฒนาชุมชนนั้น

should be driven by communities themselves,

ควรจะถูกผลักดันด้วยชุมชนเอง

and that although charity is necessary, it's not sufficient.

และแม้ว่าการกุศลนั้นจะจำเป็น มันก็ไม่เพียงพอ

We need to confront these challenges

เราจำเป็นต้องเผชิญกับสิ่งท้าทายเหล่านี้

on a global scale and in a systemic way.

ในระดับโลกและในแบบที่เป็นระบบ

And the best thing I could do

และสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้

is try to mobilize a large group of citizens back home

คือพยายามระดม ให้คนกลุ่มใหญ่ที่บ้านเกิดของผม

to insist that our leaders engage in that systemic change.

ยืนกรานให้ผู้นำของเราทำให้เกิด การเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นระบบ

That's why, a few years later,

และนั่นคือเหตุผลว่าทำไม ในไม่กี่ปีต่อมา

I joined with a group of college friends

ผมร่วมกับเพื่อนมหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่ง

in bringing the Make Poverty History campaign to Australia.

ในการนำเอาการรณรงค์ "ทำให้ความจนเป็นอดีต" มาสู่ออสเตรเลีย

We had this dream of staging this small concert

เรามีความฝัน ที่จะจัดเวทีคอนเสิร์ตเล็ก ๆ นี้ขึ้น

around the time of the G20 with local Aussie artists,

กับศิลปินท้องถิ่นออสซี่ ในเวลาไล่เลี่ยกับการประชุม G20

and it suddenly exploded one day

และทันใดนั้น มันก็ปะทุขึ้นในวันหนึ่ง

when we got a phone call from Bono, the Edge and Pearl Jam,

เมื่อเราได้รับโทรศัพท์จากโบโน ดิเอ็จ และเพิร์ล แจม

who all agreed to headline our concert.

ซึ่งได้ตกลงจะมาเป็นวงแสดงนำ ในคอนเสิร์ตของเรา

I got a little bit excited that day, as you can see.

ผมรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างในวันนั้น อย่างที่คุณเห็น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But to our amazement,

แต่เราก็ต้องประหลาดใจ

the Australian government heard our collective voices,

เมื่อรัฐบาลออสเตรเลีย ได้ข่าวการเรียกร้องร่วมกันของเรา

and they agreed to double investment into global health and development --

และพวกเขาตกลงที่จะลงทุนเรื่อง สุขอนามัยโลกและการพัฒนาเป็นสองเท่า

an additional 6.2 billion dollars.

เพิ่มเงินให้อีก 6.2 พันล้านดออลลาร์

It felt like --

มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่า --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It felt like this incredible validation.

มันทำให้ผมรู้สึกว่า การตอบรับนี้ช่างน่าเหลือเชื่อ

By rallying citizens together, we helped persuade our government

โดยการเรี่ยรายพลเมืองเข้ามาร่วมกัน เราได้ช่วยชักจูงรัฐบาลของเรา

to do the unthinkable,

ให้ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด

and act to fix a problem miles outside of our borders.

และปฏิบัติเพื่อแก้ปัญหา ที่ห่างไกลออกไปมากจากเรา

But here's the thing:

แต่เรื่องของเรื่องก็คือ

it didn't last.

มันไม่ได้คงทนถาวร

See, there was a change in government,

ครับ มีการเปลี่ยนรัฐบาล

and six years later, all that new money

หกปีต่อมา เงินทั้งหมดที่จะได้มาใหม่นั้น

disappeared.

ก็หายวับไปกับตา

What did we learn?

เราได้เรียนรู้อะไรบ้างน่ะหรือครับ

We learned that one-off spikes are not enough.

เราได้เรียนรู้ว่า การทำอะไรสุดโต่ง เพียงครั้งเดียวนั้นมันยังไม่พอ

We needed a sustainable movement,

เราต้องการการเคลื่อนไหวที่ยั่งยืน

not one that is susceptible to the fluctuating moods of a politician

ไม่ใช่เพียงการทำให้นักการเมือง เกิดความอ่อนไหวเพียงครั้งเดียว

or the hint of an economic downturn.

หรือ การทำให้เกิดการระแคะระคาย เรื่อง เศรษฐกิจถดถอย

And it needed to happen everywhere;

และมันจำเป็นต้องเกิดขึ้นในทุก ๆ ที่

otherwise, every individual government would have this built-in excuse mechanism

ไม่เช่นนั้นแล้ว รัฐบาลแต่ละรัฐบาล ก็จะมีกลไกเพื่อแก้ตัว

that they couldn't possibly carry the burden of global action alone.

ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแบกภาระ การปฏิบัติงานระดับโลกตามลำพัง

And so this is what we embarked upon.

สิ่งนี้จึงเป็นสิ่งที่เราเริ่มลงมือทำ

And as we embarked upon this challenge, we asked ourselves,

และเมื่อเราเริ่มลงมือทำสิ่งท้าทายนี้ เราได้ถามตัวเองว่า

how do we gain enough pressure and build a broad enough army

เราจะทำอย่างไรเพื่อหาแรงกดดัน และสร้างกลุ่มคนได้มากพอ

to win these fights for the long term?

เพื่อชนะการต่อสู้นี้ในระยะยาว

We could only think of one way.

เราสามารถคิดได้เพียงทางเดียว

We needed to somehow turn that short-term excitement

เราจำเป็นต้องเปลี่ยน ความตื่นเต้นช่วงสั้น ๆ

of people involved with the Make Poverty History campaign

ของคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับการรณรงค์ "ทำให้ความจนเป็นอดีต"

into long-term passion.

ไปเป็นความปรารถนาแรงกล้าระยะยาว

It had to be part of their identity.

มันต้องเป็นส่วนหนึ่ง ของเอกลักษณ์ของพวกเขา

So in 2012, we cofounded an organization that had exactly that as its goal.

ปีค.ศ. 2012 เราจึงร่วมก่อตั้งองค์กร ที่มีสิ่งนั้นแหละเป็นเป้าหมายของมัน

And there was only one name for it:

และก็มีเพียงชื่อเดียว

Global Citizen.

พลเมืองโลก

But this is not about any one organization.

แต่นี่ไม่ได้เป็นเรื่อง เกี่ยวกับองค์กรใดองค์กรหนึ่ง

This is about citizens taking action.

นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับพลเมือง ที่ออกมามีปฏิบัติการ

And research data tells us

และข้อมูลวิจัยบอกเราว่า

that of the total population who even care about global issues,

ประชากรทั้งหมดที่สนใจปัญหาของโลก

only 18 percent have done anything about it.

เพียง 18 เปอร์เซ็นเท่านั้น ที่ลงมือทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมัน

It's not that people don't want to act.

มันไม่ใช่ว่า ผู้คนไม่ต้องการจะลงมือทำ

It's often that they don't know how to take action,

แต่พวกเขามักจะไม่รู้ว่า จะลงมือทำอย่างไร

or that they believe that their actions will have no effect.

หรือไม่ก็ พวกเขาเชื่อว่า การลงมือทำของเขาจะไม่มีผลอะไร

So we had to somehow recruit and activate millions of citizens

เราจึงต้องทำอย่างไรก็ได้ เพื่อเกณฑ์ และกระตุ้นประชากรหลายล้านคน

in dozens of countries

ในหลายสิบประเทศ

to put pressure on their leaders to behave altruistically.

ให้กดดันผู้นำของพวกเขา ให้ปฏิบัติ โดยเห็นแก่ประโยชน์ของผู้อื่น

And as we did so, we discovered something really thrilling,

และขณะที่เราทำเช่นนั้น เราค้นพบ บางอย่างนั้นตื่นเต้นเร้าใจมาก

that when you make global citizenship your mission,

ว่าเมื่อคุณทำให้การเป็นพลเมืองโลก เป็นหน้าที่ของคุณ

you suddenly find yourself with some extraordinary allies.

ทันใดนั้น คุณก็พบว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่ง ของกลุ่มพันธมิตรที่ไม่ธรรมดา

See, extreme poverty isn't the only issue that's fundamentally global.

ความยากจนสุดขั้วไม่ได้เป็นปัญหาพื้นฐาน เพียงปัญหาเดียวของโลก

So, too, is climate change,

การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ก็เช่นกัน

human rights, gender equality,

สิทธิมนุษยชน ความเท่าเทียมกันทางเพศ

even conflict.

แม้กระทั่ง ความขัดแย้ง

We found ourselves shoulder to shoulder

เราพบว่าพวกเราร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่

with people who are passionate about targeting all these interrelated issues.

กับคนที่มีความปรารถนาแรงกล้า ในการจัดการกับปัญหาที่เกี่ยวข้อง

But how did we actually go about recruiting

แต่เราไปเกณฑ์คน

and engaging those global citizens?

และให้พวกเขามาร่วมกัน ทำหน้าที่พลเมืองโลกได้อย่างไร

Well, we used the universal language:

ครับ เราใช้ภาษาสากล

music.

ซึ่งก็คือ ดนตรี

We launched the Global Citizen Festival

เราจัดงานเทศกาลพลเมืองโลก

in the heart of New York City in Central Park,

ในใจกลางกรุงนิยอร์ค ในเซ็นทรัล ปาร์ค

and we persuaded some of the world's biggest artists to participate.

เราชักชวนศิลปินยิ่งใหญ่ระดับโลก บางคนมาเข้าร่วม

We made sure that these festivals coincided

เราจัดการให้แน่ใจว่างานเทศกาลนี้ จะมีขึ้นพร้อม ๆ กับ

with the UN General Assembly meeting,

การประชุมสมัชชาสหประชาชาติ

so that leaders who need to hear our voices

เพื่อให้ผู้นำซึ่งเราต้องการให้ได้ยิน เสียงเรียกร้องของเรา

couldn't possible ignore them.

ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเสียงเหล่านั้นได้

But there was a twist:

แต่มันก็มีจุดเปลี่ยน

you couldn't buy a ticket.

คุณซื้อตั๋วไม่ได้

You had to earn it.

คุณต้องมีคุณสมบัติที่คู่ควรจะได้รับมัน

You had to take action on behalf of a global cause,

คุณต้องปฏิบัติภาระกิจตามจุดประสงค์เพื่อโลก

and only once you'd done that could you earn enough points to qualify.

เมื่อคุณได้ทำสิ่งนั้นจนได้คะแนนพอเท่านั้น จึงจะมีคุณสมบัติรับตั๋วได้

Activism is the currency.

การเคลื่อนไหวเหมือนเป็นอัตราแลกเปลี่ยนเงิน

I had no interest in citizenship purely as some sort of feel-good thing.

ผมไม่มีความสนใจความเป็นพลเมือง ในฐานะที่มันเป็นเพียงสิ่งที่ทำให้รู้สึกดี

For me, citizenship means you have to act, and that's what we required.

สำหรับผม ความเป็นพลเมือง หมายถึงคุณต้องลงมือทำ นั่นคือสิ่งที่เราต้องการ

And amazingly, it worked.

และก็น่าแปลก มันได้ผล

Last year, more than 155,000 citizens in the New York area alone

ปีที่แล้ว พลเมืองมากกว่า 155,000 คน ในบริเวณกรุงนิวยอร์คแห่งเดียว

earned enough points to qualify.

ทำคะแนนได้มากพอจนได้คุณสมบัตินั้น

Globally, we've now signed up citizens in over 150 countries around the world.

ขณะนี้เรามีพลเมืองกลุ่มนี้ ในกว่า 150 ประเทศทั่วโลก

And last year, we signed up more than 100,000 new members

ปีที่แล้ว เราได้สมาชิกใหม่ มากกว่า 100,000 คน

each and every week of the whole year.

ในทุก ๆ สัปดาห์ตลอดทั้งปี

See, we don't need to create global citizens from nothing.

เห็นไหมครับ เราไม่จำเป็นต้องสร้างพลเมืองโลก ขึ้นจากการไม่มีอะไรเลย

We're already everywhere.

มีพวกเราอยู่แล้วทุกหนทุกแห่ง

We just need to be organized

เราแค่เพียงต้องจัดระบบขึ้นมา

and motivated to start acting.

และสร้างแรงจูงใจให้เริ่มมีปฏิบัติการ

And this is where I believe we can learn a lot from Davinia,

และนี่คือสิ่งที่ผมเชื่อว่า เราสามารถเรียนรู้ ได้มากมายจาก ดาวิเนีย

who started taking action as a global citizen back in 2012.

ผู้ที่เริ่มลงมือในฐานะเป็นพลเมืองโลก ย้อนกลับไปในปี ค.ศ. 2012

Here's what she did.

นี่คือสิ่งที่เธอได้ทำ

It wasn't rocket science.

มันไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย

She started writing letters,

เธอเริ่มจากการเขียนจดหมาย

emailing politicians' offices.

ส่งอีเมลไปที่สำนักงานของนักการเมือง

She volunteered her time in her local community.

เธอสละเวลาในชุมชนท้องถิ่นของเธอ

That's when she got active on social media

นั่นเป็นตอนที่เธอสร้างความเคลื่อนไหว ในสื่อสังคมออนไลน์

and started to collect pennies --

และเริ่มเก็บสะสมเงิน --

a lot of pennies.

เงินจำนวนมากมาย

Now, maybe that doesn't sound like a lot to you.

ถึงตรงนี้ ฟังดูอาจจะไม่มากสำหรับคุณ

How will that achieve anything?

มันจะเอาไปทำอะไรได้อย่างนั้นหรือ

Well, it achieved a lot because she wasn't alone.

ครับ มันทำอะไรได้มากมาย เพราะว่าเธอไม่ได้เดียวดาย

Her actions, alongside 142,000 other global citizens',

การกระทำของเธอพร้อมกับ พลเมืองโลกคนอื่น ๆ 142,000 คน

led the US government to double their investment

ทำให้รัฐบาลสหรัฐให้ลงทุนเป็นสองเท่า

into Global Partnership for Education.

กับ โกโบล พาร์ทเนอร์ชิพ ฟอร์ เอ็ดดูเคชัน

And here's Dr. Raj Shah,

และคนนี้ คือ ดร. ราจ ชาห์ (Raj Shah)

the head of USAID, making that announcement.

หัวหน้าองค์กร USAID กำลังประกาศเรื่องนั้น

See, when thousands of global citizens find inspiration from each other,

เห็นไหมครับ เมื่อพลเมืองหลายพันคน ได้แรงบันดาลใจจากกันและกัน

it's amazing to see their collective power.

มันน่าทึ่งที่ได้เห็นพลังที่มารวมกัน ของพวกเขา

Global citizens like Davinia helped persuade the World Bank

พลเมืองโลกอย่าง ดาวิเนีย ได้ช่วยชักจูงธนาคารโลก

to boost their investment into water and sanitation.

เพื่อสนับสนุนเงินลงทุน ในเรื่องนํ้าและสุขอนามัย

Here's the Bank's president Jim Kim announcing 15 billion dollars onstage

นี่คือ จิม คิม (Jim Kim) ประธานของธนาคาร กำลังประกาศเรื่องเงิน 15 พันล้านดอลล่าร์

at Global Citizen,

บนเวทีพลเมืองโลก

and Prime Minister Modi of India affirmed his commitment

และนายกรัฐมนตรี โมดี่ (Modi) ของอินเดีย ก็ยืนยันคำสัญญาของเขา

to put a toilet in every household and school across India by 2019.

ที่จะให้มีส้วม ในทุก ๆ ครัวเรือน และโรงเรียนทั่วอินเดีย ตอนปี ค.ศ. 2019

Global citizens encouraged by the late-night host Stephen Colbert

พลเมืองโลกได้แรงสนับสนุนจากพิธีกรรายการตอนดึก สตีเฟน โคแบร์ (Stephen Colbert)

launched a Twitter invasion on Norway.

ที่เปิดการโจมตีทางทวิตเตอร์ต่อนอร์เวย์

Erna Solberg, the country's Prime Minister, got the message,

เออร์นา ซอลเบิร์ท (Erna Solbert) นายกรัฐมนตรีของประเทศทราบเรื่อง

committing to double investment into girls' education.

และให้คำมั่นสัญญาจะลงทุนเป็นสองเท่า ในการศึกษาสำหรับเด็กหญิง

Global citizens together with Rotarians called on the Canadian, UK,

พลเมืองโลกพร้อมกับสมาชิกสโมสรโรตารี่ เข้าพบรัฐบาล แคนาดา อังกฤษ

and Australian governments

และรัฐบาลออสเตรเลีย

to boost their investment into polio eradication.

เพื่อกระตุ้นสนับสนุนการลงทุน ในเรื่องการกำจัดโรคโปลิโอ

They got together and committed 665 million dollars.

พวกเขามาพบกัน และสัญญา จะให้เงินจำนวน 665 ล้านดอลลาร์

But despite all of this momentum,

แต่ถึงแม้ว่าจะมีแรงกระตุ้นทั้งหมดนี้

we face some huge challenges.

เราก็เผชิญกับสิ่งท้าทายบางเรื่องที่ใหญ่มาก

See, you might be thinking to yourself,

ครับ คุณอาจจะกำลังคิดกับตัวเองว่า

how can we possibly persuade world leaders

เราจะชักชวนบรรดาผู้นำของโลก

to sustain a focus on global issues?

ให้ยังคงจดจ่อกับปัญหาของโลก อย่างต่อเนื่องได้หรือ

Indeed, the powerful American politician Tip O'Neill once said,

แต่นอนครับ ทิพ โอนีล (Tip O'Neill) นักการเมืองชื่อดังชาวอเมริกันเคยกล่าวว่า

"All politics is local."

"การเมืองทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องท้องถิ่น"

That's what always got politicians elected:

นั่นคือ สิ่งที่ทำให้นักการเมือง ได้รับการเลือกตั้งเสมอมา

to seek, gain and hold onto power

เพื่อแสวงหา ไขว่คว้ามา และยึดถืออำนาจไว้

through the pursuit of local or at very best national interests.

ผ่านทางการพยายามเพื่อผลประโยชน์ ของท้องถิ่น หรือที่ดีที่สุดคือของชาติ

I experienced this for the first time when I was 21 years old.

ผมมีประสบการณ์เรื่องนี้เป็นครั้งแรก เมื่ออายุ 21 ปี

I took a meeting

ผมเข้าไปประชุม

with a then-Australian Foreign Minister who shall remain nameless --

กับผู้ที่ต่อมาเป็นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีต่างประเทศ ออสเตรเลีย คนเราจะไม่กล่าวชื่อ --

[Alexander Downer]

[อเล็กซานเดอร์ ดาวเนอร์]

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And behind closed doors,

และในห้องที่ปิด

I shared with him my passion to end extreme poverty.

ผมบอกเขาถึงแรงบันดาลใจ ที่จะกำจัดความยากจน

I said, "Minister -- Australia has this once-in-a-lifetime opportunity

ผมบอก "ท่านรัฐมนตรี -- ออสเตรเลียมีโอกาสครั้งเดียวในชั่วชีวิตนี้

to help achieve the Millennium Development Goals.

ที่จะช่วยให้เป้าหมายการพัฒนา แห่งสหัสวรรษสำเร็จได้

We can do this."

เราทำสิ่งนี้ได้ครับ"

And he paused,

และเขาก็หยุดชงัก

looked down on me with cold, dismissive eyes,

มองมาที่ผมด้วยสายตาเย็นชาไม่ไยดี

and he said, "Hugh,

และพูดว่า "ฮิวจ์

no one gives a funk about foreign aid."

ไม่มีใครจะมาจริงใจ เรื่องการช่วยเหลือต่างชาติหรอก"

Except he didn't use the word "funk."

แต่เขาไม่ได้ใช้คำว่า "จริงใจ"

He went on.

แล้วเขาก็พูดต่อ

He said we need to look after our own backyard first.

เขาบอกว่า เราจำเป็นต้องดูแล หลังบ้านของเราเองก่อน

This is, I believe,

นี่มัน ผมเชื่อนะ

outdated, even dangerous thinking.

มันล้าสมัยไปแล้ว และเป็นแนวคิดที่อันตราย

Or as my late grandfather would say,

อย่างที่คุณตาของผมที่เสียไปแล้ว อาจบอกว่า

complete BS.

มันโคตรไร้สาระ

Parochialism offers this false dichotomy

ความใจแคบ ทำให้เกิดมีการแบ่งขั้วที่ผิด ๆ นี้

because it pits the poor in one country against the poor in another.

เพราะว่ามันเอาคนยากจนในประเทศหนึ่ง ไปเทียบกับคนยากจนในอีกประเทศหนึ่ง

It pretends we can isolate ourselves and our nations from one another.

มันเป็นการเสแสร้งว่าเราสามารถแยกตัวเราเอง และชาติของเราออกจากกัน

The whole world is our backyard,

โลกทั้งโลก คือหลังบ้านของเรา

and we ignore it at our peril.

และการที่เราไม่เอาใจใส่มัน ก็จะเป็นอันตรายกับเรา

See, look what happened when we ignored Rwanda,

เห็นไหมครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเราไม่สนใจรวันดา

when we ignore Syria,

เมื่อเราไม่เอาใจใส่กับซีเรีย

when we ignore climate change.

เมื่อเราไม่สนใจ การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

Political leaders ought to give a "funk"

ผู้นำทางการเมืองควรจะให้ความจริงใจ

because the impact of climate change and extreme poverty

เพราะผลกระทบของการเปลี่ยนสภาพภูมิอากาศ และความยากจน

comes right to our shore.

ได้มาตั้งอยู่ต่อหน้าเราแล้ว

Now, global citizens -- they understand this.

ครับ พลเมืองโลก -- พวกเขาเข้าใจเรื่องนี้

We live in a time that favors the global citizen,

เราใช้ชีวิตอยู่ในช่วงเวลา ที่เอื้อต่อพลเมืองโลก

in an age where every single voice can be heard.

อยู่ในยุคที่ทุก ๆ เสียงนั้น ได้ยินได้ฟังถึงกันได้

See, do you remember

ครับ พวกคุณจำได้ไหม

when the Millennium Development Goals were signed back in the year 2000?

เมื่อเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ ได้ถูกลงนาม ย้อนกลับไปในปี ค.ศ. 2000

The most we could do in those days was fire off a letter

ที่สุดที่เราทำได้ในเวลานั้น คือรีบส่งจดหมายออกไป

and wait for the next election.

แล้วก็คอยการเลือกตั้งครั้งต่อไป

There was no social media.

ตอนนั้นไม่มีสื่อสังคมออนไลน์

Today, billions of citizens have more tools,

วันนี้ ประชากรหลายพันล้าน มีเครื่องมือเพิ่มมากขึ้น

more access to information,

เข้าถึงข้อมูลได้มากขึ้น

more capacity to influence than ever before.

มีความสามารถที่จะชักจูงมากกว่าแต่ก่อน

Both the problems and the tools to solve them are right before us.

ทั้งปัญหาและเครื่องมือที่จะแก้ปัญหานั้น มาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว

The world has changed,

โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว

and those of us who look beyond our borders

และพวกเราทั้งหลาย ซึ่งมองเลยไปกว่าชายแดนของเรานั้น

are on the right side of history.

เลือกข้างทางประวัติศาสตร์ที่ถูกต้อง

So where are we?

แล้วเราอยู่ตรงไหนน่ะหรือครับ

So we run this amazing festival,

เราจัดทำเทศกาลที่น่าทึ่งนี้

we've scored some big policy wins,

เราได้ทำชัยชนะเชิงนโยบายใหญ่ ๆ มาบ้าง

and citizens are signing up all over the world.

และประชากรทั่วโลกก็กำลังเข้ามาร่วม

But have we achieved our mission?

แต่เราบรรลุเป้าหมายแล้วใช่ไหมครับ

No.

ยังไม่ใช่

We have such a long way to go.

เรายังมีเส้นทาอีกยาวไกล

But this is the opportunity that I see.

แต่นี่เป็นโอกาสที่ผมเห็น

The concept of global citizenship,

แนวคิดของความเป็นพลเมืองโลก

self-evident in its logic but until now impractical in many ways,

ที่เป็นพยานในตรรกะของมันเอง แต่จนถึงเดี๋ยวนี้ ยังไม่เป็นไปในทางปฏิบัติในหลายเรื่อง

has coincided with this particular moment in which we are privileged to live.

เข้ากันสนิทกับช่วงเวลาตอนนี้ ที่เราได้สิทธิพิเศษในการมีชีวิตอยู่

We, as global citizens,

พวกเรา ในฐานะพลเมืองโลก

now have a unique opportunity to accelerate large-scale positive change

ขณะนี้มีโอกาสที่หาไม่ได้ที่ไหน ในการเร่งการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกระดับใหญ่

around the world.

ไปทั่วโลก

So in the months and years ahead,

ดังนั้น ในอีกหลายเดือนหรือหลายปีข้างหน้า

global citizens will hold world leaders accountable

พลเมืองโลกจะให้ผู้นำของโลกรับผิดชอบ

to ensure that the new Global Goals for Sustainable Development

เพื่อให้แนใจได้ว่าเป้าหมายของโลก เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนนั้น

are tracked and implemented.

จะได้รับการติดตามและปฏิบัติ

Global citizens will partner with the world's leading NGOs

พลเมืองโลกจะจับร่วมทำงาน กับองค์กรเอ็นจีโอชั้นนำของโลก

to end diseases like polio and malaria.

เพื่อให้โรคภัยไข้เจ็บ เช่นโปลิโอ และมาลาเรีย หมดสิ้นไป

Global citizens will sign up in every corner of this globe,

พลเมืองโลกจะเข้ามารวมตัวกัน ในทุกมุมของโลก

increasing the frequency, quality

เพื่มความถี่ คุณภาพ

and impact of their actions.

และผลกระทบจากปฏิบัติการของเขา

These dreams are within reach.

ความฝันเหล่านี้อยู่ไม่เกินเอื้อมมือของเรา

Imagine an army of millions

ลองคิดถึงกองทัพหลายล้านคน

growing into tens of millions,

ที่เติบโตขึ้นจนกลายเป็นหลายหมื่นล้านคน

connected, informed, engaged

เชื่อมโยงกัน รู้เรื่องราว ทำงานต่อเนื่อง

and unwilling to take no for an answer.

และไม่เต็มใจที่จะรับคำตอบที่ว่า ไม่

Over all these years,

ตลอดเวลาหลายปี

I've tried to reconnect with Sonny Boy.

ผมได้พยายามติดต่อ ซันนี่ บอย

Sadly, I've been unable to.

น่าเศร้าใจ ที่ผมไม่สามารถติดต่อกับเขาได้

We met long before social media,

เราพบกันก่อนที่จะมีสื่อสังคมออนไลน์นานมาก

and his address has now been relocated by the authorities,

และที่อยู่ของเขาตอนนี้ ก็ถูกย้ายไปที่อื่นโดยรัฐ

as often happens with slums.

อย่างที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ กับสลัม

I'd love to sit down with him,

ผมอยากจะนั่งลงจับเข่าคุยกับเขามาก

wherever he is,

ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

and share with him how much the time I spent on Smoky Mountain inspired me.

และเล่าให้เขาฟังว่า ตอนที่ผมอยู่บนภูเขาควัน ผมได้แรงบันดาลใจ

Thanks to him and so many others,

ขอบคุณเขาและคุณอื่น ๆ อีกมากมาย

I came to understand the importance of being part of a movement of people --

ผมได้เข้าใจถึงความสำคัญ ในการมีส่วนต่อการเคลื่อนไหวของผู้คน --

the kids willing to look up from their screens and out to the world,

เด็กหนุ่มที่เต็มใจละสายตาจากจอ และมองออกไปยังโลกภายนอก

the global citizens.

ไปสู่การเป็นพลเมืองโลก

Global citizens who stand together,

พลเมืองโลกที่ยืนหยัดอยู่ด้วยกัน

who ask the question "Why?,"

ผู้ที่ถามคำถามว่า "ทำไม"

who reject the naysayers,

ผู้ไม่ยอมรับคนที่คิดว่าจะทำไม่ได้

and embrace the amazing possibilities of the world we share.

และโอบอุ้มความเป็นไปได้ที่น่าทึ่ง ของโลกที่เราอยู่ร่วมกัน

I'm a global citizen.

ผมเป็นพลเมืองโลก

Are you?

แล้วคุณล่ะครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)