What does it mean to be a citizen of the world? | Hugh Evans

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

I want to introduce you to an amazing woman.

می‌خواهم شما را به یک زن شگفت‌انگیز معرفی کنم.

Her name is Davinia.

نام او داوینیا است.

Davinia was born in Jamaica, emigrated to the US at the age of 18,

داوینیا در جامائیکا متولد شد، در ۱۸ سالگی به ایالات متحده مهاجرت کرد،

and now lives just outside of Washington, DC.

و اکنون در حومه واشنگتن زندگی می‌کند.

She's not a high-powered political staffer,

او یک کارمند سیاسی پرقدرت نیست،

nor a lobbyist.

لابی‌گر هم نیست.

She'd probably tell you she's quite unremarkable,

احتمالا به شما می‌گوید که یک فرد کاملا عادی است.

but she's having the most remarkable impact.

ولی او قابل توجه ترین تاثیر را دارد.

What's incredible about Davinia

چیزی که در مورد داوینیا باورکردنی نیست،

is that she's willing to spend time every single week

این است که او حاضر است هر هفته زمانی را

focused on people who are not her:

بر روی افرادی غیر از خودش تمرکز کند:

people not her in her neighborhood, her state, nor even in her country --

افرادی که در همسایگی او، در ایالتش، حتی در کشورش نیستند.

people she'd likely never meet.

افرادی که احتمالا هیچ وقت نمی‌بیند.

Davinia's impact started a few years ago

تاثیرگذاری داوینیا چند سال پیش شروع شد

when she reached out to all of her friends on Facebook,

زمانی که از همه دوستانش در فیسبوک کمک خواست،

and asked them to donate their pennies

و از آن‌ها خواست که سکه‌های خود اهدا کنند

so she could fund girls' education.

تا او بتواند هزینه آموزش دختران را تامین کند.

She wasn't expecting a huge response,

او انتظار جواب قابل ملاحظه‌ای را نداشت،

but 700,000 pennies later,

ولی ۷۰۰ هزار سکه جمع‌آوری شد،

she's now sent over 120 girls to school.

او اکنون بیش از ۱۲۰ دختر را به مدرسه فرستاده بود.

When we spoke last week,

وقتی هفته گذشته صحبت کردیم،

she told me she's become a little infamous at the local bank

گفت در بانک محلی کمی بدنام شده است

every time she rocks up with a shopping cart full of pennies.

او هر بار با یک سبد خرید پر از سکه به آنجا می‌رود.

Now -- Davinia is not alone.

حالا، داوینیا تنها نیست.

Far from it.

اصلا تنها نیست.

She's part of a growing movement.

او عضوی از یک جنبش در حال رشد است.

And there's a name for people like Davinia:

و نامی برای افرادی مانند داوینیا وجود دارد:

global citizens.

شهروندان جهانی

A global citizen is someone who self-identifies first and foremost

یک شهروند جهانی، کسی است که هویت خود را در درجه اول

not as a member of a state, a tribe or a nation,

نه به عنوان عضوی از یک ایالت، یک قبیله یا یک ملت

but as a member of the human race,

بلکه به عنوان عضوی از نژاد انسان معرفی می‌کند.

and someone who is prepared to act on that belief,

و کسی که آماده است بر اساس این باور عمل کند

to tackle our world's greatest challenges.

تا بر بزرگترین مشکلات جهان ما غلبه کند،

Our work is focused on finding,

تمرکز کار ما بر روی یافتن،

supporting and activating global citizens.

حمایت کردن و فعال کردن شهروندان جهانی است.

They exist in every country

آن‌ها در هر کشوری

and among every demographic.

و در میان همه جمعیت‌ها وجود دارند.

I want to make the case to you today

امروز می‌خواهم برای شما توضیح دهم

that the world's future depends on global citizens.

که چرا آینده جهان وابسته به شهروندان جهانی است.

I'm convinced that if we had more global citizens active in our world,

من متقاعد شده‌ام که اگر شهروندان جهانی بیشتری در جهان فعال باشند،

then every single one of the major challenges we face --

تمام چالش‌های مهمی که با آن‌ها روبرو هستیم،

from poverty, climate change, gender inequality --

مثل فقر، تغییرات آب و هوا، نابرابری جنسیتی،

these issues become solvable.

این مشکلات قابل حل می‌شوند.

They are ultimately global issues,

این‌ها در نهایت مشکلات جهانی هستند،

and they can ultimately only be solved

و در نهایت تنها در صورتی حل می‌شوند

by global citizens demanding global solutions from their leaders.

که شهروندان جهانی خواستار راه‌حل‌های جهانی از رهبرانشان باشند.

Now, some people's immediate reaction to this idea

حالا، واکنش فوری برخی افراد به این ایده

is that it's either a bit utopian or even threatening.

این است که کمی آرمان‌گرایانه یا حتی تهدید‌آمیز است.

So I'd like to share with you a little of my story today,

بنابراین می‌خواهم بخشی از داستان خودم را برای شما بگویم،

how I ended up here,

این که چگونه به اینجا رسیدم،

how it connects with Davinia

چگونه با داوینیا ارتباط برقرار کردم

and, hopefully, with you.

و امیدوارم با شما ارتباط برقرار کنم.

Growing up in Melbourne, Australia,

من در ملبورن استرالیا بزرگ شدم،

I was one of those seriously irritating little kids

و از آن بچه‌های واقعا آزاردهنده بودم

that never, ever stopped asking, "Why?"

که هیچ وقت، هرگز از پرسیدن «چرا؟» دست بر نمی‌دارند.

You might have been one yourself.

ممکن است شما هم یکی از آن‌ها بوده باشید.

I used to ask my mum the most annoying questions.

من از مادرم آزاردهنده‌ترین سوال‌ها را می‌پرسیدم.

I'd ask her questions like, "Mum, why I can't I dress up

از او سوالاتی مثل«مامان، چرا من نمی‌توانم تمام روز این لباس را بپوشم

and play with puppets all day?"

با عروسک‌ها بازی کنم؟»

"Why do you want fries with that?"

«چرا با اون سیب‌زمینی سرخ‌کرده می‌خواین؟»

"What is a shrimp,

«میگو چیه؟

and why do we have to keep throwing them on the barbie?"

و چرا ما باید آن‌ها را روی باربی (باربیکیو) بندازیم؟»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

"And mum -- this haircut.

«و مامان، این مدل مو،

Why?"

چرا؟»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

The worst haircut, I think.

فکر کنم بدترین مدل مو بود.

Still terrible.

هنوز هم افتضاحه!

As a "why" kid, I thought I could change the world,

به عنوان بچه‌ای که می‌پرسید «چرا؟»، من فکر کردم که می‌توانستم جهان را عوض کنم،

and it was impossible to convince me otherwise.

و غیرممکن بود که خودم را جور دیگری متقاعد کنم.

And when I was 12 and in my first year of high school,

و وقتی که ۱۲ ساله و اولین سال دبیرستان بودم،

I started raising money for communities in the developing world.

شروع کردم به جمع‌آوری پول برای جوامعی در کشورهای در حال توسعه.

We were a really enthusiastic group of kids,

ما یک گروه از بچه‌های واقعا مشتاق بودیم،

and we raised more money than any other school in Australia.

و بیشتر از هر مدرسه‌ای در استرالیا پول جمع می‌کردیم.

And so I was awarded the chance to go to the Philippines to learn more.

و همچنین من این شانس را داشتم که به فیلیپین بروم و بیشتر یاد بگیرم.

It was 1998.

سال ۱۹۹۸ بود.

We were taken into a slum in the outskirts of Manila.

ما را به یک محله زاغه‌نشین در حومه مانیل بردند.

It was there I became friends with Sonny Boy,

آنجا بود که من با سانی بوی آشنا شدم.

who lived on what was literally a pile of steaming garbage.

او به معنای واقعی کلمه در توده‌ای از زباله زندگی می‌کرد.

"Smoky Mountain" was what they called it.

آن را «کوه دودی» می‌نامیدند.

But don't let the romance of that name fool you,

ولی گول اسم افسانه‌ای آن را نخورید.

because it was nothing more than a rancid landfill

چون چیزی جز محل دفن زباله‌های فاسد نبود

that kids like Sonny Boy spent hours rummaging through every single day

که بچه‌هایی مثل سانی بوی ساعت‌ها در هر روز آن را جستجو می‌کردند

to find something, anything of value.

تا چیزی پیدا کنند، هر چیز با ارزشی.

That night with Sonny Boy and his family changed my life forever,

آن شب با سانی بوی و خانواده‌اش، زندگی من را برای همیشه تغییر داد،

because when it came time to go to sleep,

چون وقتی زمان خوابیدن رسید،

we simply laid down on this concrete slab the size of half my bedroom

به سادگی روی یک سطح بتنی به اندازه نصف اتاق خواب من دراز کشیدیم

with myself, Sonny Boy, and the rest of his family,

من، سانی بوی و بقیه خانواده او.

seven of us in this long line,

هفت نفر از ما در یک صف

with the smell of rubbish all around us

همراه با بوی زباله

and cockroaches crawling all around.

و سوسک‌هایی که در اطراف ما راه می‌رفتند.

And I didn't sleep a wink,

و من حتی یک لحظه هم نخوابیدم،

but I lay awake thinking to myself,

ولی دراز کشیده بودم و با خودم فکر می‌کردم،

"Why should anyone have to live like this

«چرا باید کسی مجبور باشد این چنین زندگی کند

when I have so much?

وقتی من خیلی زیاد دارم؟

Why should Sonny Boy's ability to live out his dreams

چرا باید توانایی سانی بوی برای زندگی مثل رویاهایش

be determined by where he's born,

به وسیله محلی که به دنیا آمده، تعیین شود،

or what Warren Buffett called 'the ovarian lottery?'"

یا چیزی که وارن بافت آن را بخت‌آزمایی تخمدان می‌نامد؟»

I just didn't get it,

من متوجه نمی‌شدم،

and I needed to understand why.

و باید جواب آن را می‌فهمیدم.

Now, I only later came to understand

بعد از آن فهمیدم

that the poverty I'd seen in the Philippines

که فقری که در فیلیپین دیدم

was the result of decisions made or not made, man-made,

نتیجه تصمیمات گرفته شده و نشده توسط انسان‌ها

by a succession of colonial powers and corrupt governments

به وسیله سلسله‌ای از قدرت‌های استعماری و دولت‌های فاسد بوده است

who had anything but the interests of Sonny Boy at heart.

که هر چیزی داشتند، به جز علاقه قلبی به سانی بوی.

Sure, they didn't create Smoky Mountain, but they may as well have.

البته آن‌ها کوه دودی را درست نکردند، ولی ممکن هم است که این کار را کرده باشند.

And if we're to try to help kids like Sonny Boy,

و اگر ما بخواهیم به بچه‌هایی مثل سانی بوی کمک کنیم،

it wouldn't work just to try to send him a few dollars

این کار فقط با فرستادن چند دلار به او

or to try to clean up the garbage dump on which he lived,

یا تلاش برای پاکسازی زباله‌هایی که در آن‌ها زندگی می‌کند انجام نمی‌شود،

because the core of the problem lay elsewhere.

چرا که مشکل اصلی جای دیگری نهفته است.

And as I worked on community development projects over the coming years

و در سال‌های بعد وقتی من روی پروژه‌های توسعه جامعه کار می‌کردم

trying to help build schools,

تا به ساختن مدرسه‌ها،

train teachers, and tackle HIV and AIDS,

آموزش معلمان و مقابله با اچ‌آی‌وی و ایدز کمک کنم،

I came to see that community development

متوجه شدم که توسعه جامعه

should be driven by communities themselves,

باید توسط خود جوامع هدایت شود،

and that although charity is necessary, it's not sufficient.

و با این که خیریه هم لازم است، اما کافی نیست.

We need to confront these challenges

ما باید با این چالش‌ها

on a global scale and in a systemic way.

در سطح جهانی و به روش نظام‌مند مقابله کنیم.

And the best thing I could do

و بهترین کاری که من می‌توانم انجام دهم

is try to mobilize a large group of citizens back home

این است که گروه بزرگی از شهروندان را در خانه بسیج کنم

to insist that our leaders engage in that systemic change.

تا اصرار کنند که رهبرانمان در تغییر نظام‌مند مشارکت کنند.

That's why, a few years later,

به همین دلیل، چند سال بعد،

I joined with a group of college friends

به گروهی از دوستانم در دانشکده پیوستم

in bringing the Make Poverty History campaign to Australia.

تا کمپین «به تاریخ پیوستن فقر» را به استرالیا بیاورم.

We had this dream of staging this small concert

ما رویای برگزاری کنسرتی را در سر داشتیم

around the time of the G20 with local Aussie artists,

که همزمان با کشورهای جی‌۲۰ با هنرمندان محلی استرالیایی برگزار شود،

and it suddenly exploded one day

و ناگهان در یک روز

when we got a phone call from Bono, the Edge and Pearl Jam,

ما تماس‌هایی از بونو، اج و پرل جم دریافت کردیم،

who all agreed to headline our concert.

که همگی با اجرا در کنسرت ما موافقت کرده بودند.

I got a little bit excited that day, as you can see.

همانطور که می‌بینید، من در آن روز کمی هیجان‌زده شده بودم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But to our amazement,

اما تعجب کردیم که

the Australian government heard our collective voices,

دولت استرالیا، صدای ما را شنید،

and they agreed to double investment into global health and development --

و موافقت کرد که سرمایه‌گذاری در سلامت و توسعه جهانی را دوبرابر کند،

an additional 6.2 billion dollars.

یعنی ۶/۲ میلیارد دلار بیشتر.

It felt like --

مثل یک...

(Applause)

(تشویق حاضرین)

It felt like this incredible validation.

مثل یک تایید اعتبار باورنکردنی بود.

By rallying citizens together, we helped persuade our government

با جمع‌کردن شهروندان کنار هم، ما کمک کردیم که دولتمان متقاعد شود

to do the unthinkable,

یک کار غیرقابل تصور را انجام دهد.

and act to fix a problem miles outside of our borders.

و کیلومترها دورتر از مرزهایمان، برای درست کردن مشکل اقدام کردیم.

But here's the thing:

ولی نکته اینجاست:

it didn't last.

این کار ادامه پیدا نکرد.

See, there was a change in government,

تغییری در دولت صورت گرفت،

and six years later, all that new money

و شش سال بعد، تمام آن پول

disappeared.

ناپدید شد.

What did we learn?

چه چیزی یاد گرفتیم؟

We learned that one-off spikes are not enough.

ما یاد گرفتیم که با یک گل بهار نمی‌شود.

We needed a sustainable movement,

ما به یک حرکت پایدار نیاز داشتیم،

not one that is susceptible to the fluctuating moods of a politician

نه حرکتی که نسبت به تغییر حالات یک سیاستمدار

or the hint of an economic downturn.

یا نشانه‌ای از رکود اقتصادی حساس باشد.

And it needed to happen everywhere;

و این باید در هر جایی اتفاق می‌افتاد؛

otherwise, every individual government would have this built-in excuse mechanism

در غیر این صورت، هر دولتی ساز و کار خودش را برای بهانه آوردن داشت

that they couldn't possibly carry the burden of global action alone.

که احتمالا نمی‌تواند بار یک اقدام جهانی را به تنهایی تحمل کند.

And so this is what we embarked upon.

و این چیزی بود که در پیش گرفتیم.

And as we embarked upon this challenge, we asked ourselves,

و وقتی با این چالش مواجه شدیم، از خودمان پرسیدیم،

how do we gain enough pressure and build a broad enough army

چگونه فشار کافی را بدست بیاوریم و ارتشی به میزان کافی گسترده بسازیم

to win these fights for the long term?

تا در این نبردها در بلندمدت پیروز شویم؟

We could only think of one way.

ما فقط می‌توانستیم به یک راه فکر کنیم.

We needed to somehow turn that short-term excitement

ما باید به گونه‌ای آن شور و هیجان کوتاه‌مدت

of people involved with the Make Poverty History campaign

افراد مشارکت‌کننده در کمپین «به تاریخ پیوستن فقر»

into long-term passion.

را به اشتیاق بلندمدت تبدیل می‌کردیم.

It had to be part of their identity.

این باید به بخشی از هویت آن‌ها تبدیل می‌شد.

So in 2012, we cofounded an organization that had exactly that as its goal.

بنابراین در سال ۲۰۱۲، ما سازمانی را تاسیس کردیم که هدف آن دقیقا همین بود.

And there was only one name for it:

و فقط یک نام برای آن وجود داشت:

Global Citizen.

شهروند جهانی.

But this is not about any one organization.

ولی این موضوع در مورد فقط یک سازمان نیست.

This is about citizens taking action.

در مورد شهروندانی است که اقدام می‌کنند.

And research data tells us

و داده‌های تحقیقاتی که به ما می‌گویند

that of the total population who even care about global issues,

از کل جمعیتی که به مشکلات جهانی اهمیت می‌دهند،

only 18 percent have done anything about it.

تنها ۱۸ درصد کاری برای آن انجام داده‌اند.

It's not that people don't want to act.

موضوع این نیست که مردم نمی‌خواهند اقدام کنند.

It's often that they don't know how to take action,

این است که اغلب نمی‌دانند چگونه باید اقدام کنند،

or that they believe that their actions will have no effect.

یا باور دارند که اقدام‌های آن‌ها هیچ اثری نخواهد داشت.

So we had to somehow recruit and activate millions of citizens

بنابراین ما باید به گونه‌ای میلیون‌ها شهروند را در ده‌ها کشور

in dozens of countries

جذب و فعال می‌کردیم

to put pressure on their leaders to behave altruistically.

تا به رهبرانشان برای سخاوتمندانه رفتار کردن، فشار بیاورند.

And as we did so, we discovered something really thrilling,

و با انجام دادن این کار، یک چیز واقعا هیجان‌انگیز کشف کردیم،

that when you make global citizenship your mission,

که وقتی شما شهروندی جهانی را ماموریت خود تعیین می‌کنید،

you suddenly find yourself with some extraordinary allies.

ناگهان متحدان فوق‌العاده‌ای پیدا می‌کنید.

See, extreme poverty isn't the only issue that's fundamentally global.

ببینید، فقر شدید تنها مساله اساسا جهانی نیست.

So, too, is climate change,

تغییرات آب و هوایی نیز همینطور است،

human rights, gender equality,

حقوق بشر، برابری جنسیتی،

even conflict.

حتی جنگ.

We found ourselves shoulder to shoulder

ما خودمان را شانه به شانه افرادی یافتیم که

with people who are passionate about targeting all these interrelated issues.

به هدف قرار دادن تمام این مسائل مرتبط اهمیت می‌دادند.

But how did we actually go about recruiting

ولی در واقع چگونه اقدام به جذب

and engaging those global citizens?

و تشویق این شهروندان جهانی کردیم؟

Well, we used the universal language:

خب، ما از زبان جهانی استفاده کردیم:

music.

موسیقی.

We launched the Global Citizen Festival

ما جشنواره شهروند جهانی را

in the heart of New York City in Central Park,

در قلب نیویورک و در پارک مرکزی این شهر شروع کردیم،

and we persuaded some of the world's biggest artists to participate.

و برخی از بزرگترین هنرمندان جهان را متقاعد کردیم که در آن مشارکت کنند.

We made sure that these festivals coincided

ما مطمئن شدیم که این جشنواره‌ها با

with the UN General Assembly meeting,

مجمع عمومی سازمان ملل همزمان شوند،

so that leaders who need to hear our voices

تا رهبران کشورها که باید صدای ما را می‌شنیدند

couldn't possible ignore them.

نتوانند آن را نادیده بگیرند.

But there was a twist:

ولی یک تغییر وجود داشت:

you couldn't buy a ticket.

شما نمی‌توانستید یک بلیط بخرید.

You had to earn it.

باید آن را بدست می‌آوردید.

You had to take action on behalf of a global cause,

شما باید از طرف یک جنبش جهانی اقدام می‌کردید،

and only once you'd done that could you earn enough points to qualify.

و تنها وقتی این کار را انجام دادید، امتیاز کافی برای واجد شرایط بودن بدست می‌آوردید.

Activism is the currency.

فعالیت، پول در گردش ما است.

I had no interest in citizenship purely as some sort of feel-good thing.

من علاقه‌ای به شهروندی به عنوان چیزی فقط با حس خوب نداشتم.

For me, citizenship means you have to act, and that's what we required.

برای من، شهروندی به این معناست که باید عمل کنید و این چیزی بود که ما می‌خواستیم.

And amazingly, it worked.

و به طور شگفت‌آوری جواب داد.

Last year, more than 155,000 citizens in the New York area alone

سال گذشته بیش از ۱۵۵ هزار شهروند فقط در نیویورک

earned enough points to qualify.

امتیاز کافی برای واجد شرایط بودن را بدست آورند.

Globally, we've now signed up citizens in over 150 countries around the world.

در سطح جهانی، ما حالا شهروندانی از بیش از ۱۵۰ کشور داریم که ثبت‌نام کرده‌اند.

And last year, we signed up more than 100,000 new members

و در سال گذشته، ما در هر هفته از تمام سال

each and every week of the whole year.

بیش از ۱۵۰ هزار عضو جدید را ثبت‌نام کردیم.

See, we don't need to create global citizens from nothing.

ببینید، ما نباید شهروندان جهانی را از هیچ درست کنیم.

We're already everywhere.

ما همین حالا همه جا هستیم.

We just need to be organized

فقط باید سازمان‌دهی شویم

and motivated to start acting.

و انگیزه کافی را برای شروع عمل کردن پیدا کنیم.

And this is where I believe we can learn a lot from Davinia,

و این جایی است که من فکر می‌کنم می‌توانیم از داوینیا چیزهای زیادی یاد بگیریم،

who started taking action as a global citizen back in 2012.

کسی که در سال ۲۰۱۲ فعالیت به عنوان یک شهروند جهانی را آغاز کرد.

Here's what she did.

این کاری است که او انجام داد.

It wasn't rocket science.

او موشک به هوا پرتاب نکرد!

She started writing letters,

او شروع به نوشتن نامه

emailing politicians' offices.

و فرستادن ایمیل به دفتر سیاست‌مداران کرد.

She volunteered her time in her local community.

او داوطلبانه وقت خود را به جامعه محلی خود اختصاص داد.

That's when she got active on social media

در همین زمان بود که او در رسانه‌های اجتماعی فعال شد

and started to collect pennies --

و شروع به جمع‌آوری سکه کرد.

a lot of pennies.

سکه‌های زیاد.

Now, maybe that doesn't sound like a lot to you.

شاید برای بسیاری از شما منطقی نباشد.

How will that achieve anything?

این کار چه دستاوردی دارد؟

Well, it achieved a lot because she wasn't alone.

خب، دستاوردهای زیادی داشت، چون او تنها نبود.

Her actions, alongside 142,000 other global citizens',

فعالیت‌های او در کنار ۱۴۲ هزار شهروند دیگر،

led the US government to double their investment

موجب شد دولت ایالات متحده سرمایه‌گذاری خود را

into Global Partnership for Education.

در مشارکت جهانی برای آموزش دو برابر کند.

And here's Dr. Raj Shah,

و اینجا دکتر راج شاه،

the head of USAID, making that announcement.

رئیس اداره توسعه بین‌المللی ایالات متحده، خبر آن را اعلام می‌کند.

See, when thousands of global citizens find inspiration from each other,

ببینید، وقتی هزاران شهروند جهانی از یکدیگر الهام می‌گیرند،

it's amazing to see their collective power.

دیدن توان جمعی آن‌ها شگفت‌انگیز است.

Global citizens like Davinia helped persuade the World Bank

شهروندان جهانی مانند داوینیا به متقاعد کردن بانک جهانی

to boost their investment into water and sanitation.

برای افزایش سرمایه‌گذاری در زمینه آب و بهداشت کمک کردند.

Here's the Bank's president Jim Kim announcing 15 billion dollars onstage

اینجا رئیس بانک جهانی، جیم کیم اختصاص 15 میلیارد دلار را بر روی صحنه

at Global Citizen,

در رویداد شهروند جهانی اعلام می‌کند

and Prime Minister Modi of India affirmed his commitment

و نخست وزیر مودی از هند، تعهد خود را به

to put a toilet in every household and school across India by 2019.

ساخت یک توالت برای همه خانه‌ها و مدرسه‌ها در هند تا سال ۲۰۱۹ اعلام کرد.

Global citizens encouraged by the late-night host Stephen Colbert

شهروندان جهانی توسط استفان کولبرت، مجری برنامه‌های شبانه تشویق شدند

launched a Twitter invasion on Norway.

تا یک جنبش توییتری را در نروژ به راه بیاندازند.

Erna Solberg, the country's Prime Minister, got the message,

ارنا سلبرگ، نخست وزیر این کشور، پیام را دریافت کرد،

committing to double investment into girls' education.

و متعهد شد که سرمایه‌گذاری را در زمینه آموزش دختران دوبرابر کند.

Global citizens together with Rotarians called on the Canadian, UK,

شهروندان جهانی به همراه روتارین‌ها، از دولت‌های کانادا، بریتانیا

and Australian governments

و استرالیا خواستند

to boost their investment into polio eradication.

که سرمایه‌گذاری خود را در ریشه‌کنی فلج اطفال افزایش دهند.

They got together and committed 665 million dollars.

آن‌ها گرد هم آمدند و ۶۶۵ میلیون دلار به این کار اختصاص دادند.

But despite all of this momentum,

ولی با وجود این حرکت،

we face some huge challenges.

ما با چالش‌های بزرگی نیز روبرو هستیم.

See, you might be thinking to yourself,

ببینید، ممکن است با خود فکر کنید،

how can we possibly persuade world leaders

چگونه ممکن است بتوانیم رهبران جهان را راضی کنیم

to sustain a focus on global issues?

که تمرکز خود را بر مشکلات جهانی حفظ کنند؟

Indeed, the powerful American politician Tip O'Neill once said,

در واقع، سیاست‌مدار قدرتمند آمریکایی، تیپ اونیل زمانی گفت:

"All politics is local."

«تمام سیاست‌ها محلی هستند.»

That's what always got politicians elected:

این چیزی است که همیشه موجب انتخاب شدن سیاست‌مداران می‌شود:

to seek, gain and hold onto power

جستجو، بدست آوردن و حفظ قدرت

through the pursuit of local or at very best national interests.

از طریق دنبال کردن منافع محلی یا در بهترین حالت مناقع ملی.

I experienced this for the first time when I was 21 years old.

من این را برای اولین بار زمانی که ۲۱ ساله بودم تجربه کردم.

I took a meeting

من جلسه‌ای با

with a then-Australian Foreign Minister who shall remain nameless --

وزیر خارجه وقت استرالیا داشتم که نمی‌توانم اسم او را بگویم

[Alexander Downer]

(الکساندر داونر)

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And behind closed doors,

و در پشت درهای بسته،

I shared with him my passion to end extreme poverty.

من اشتیاق خود را به پایان دادن به فقر شدید با او در میان گذاشتم.

I said, "Minister -- Australia has this once-in-a-lifetime opportunity

من گفتم: «جناب وزیر، استرالیا یک فرصت تاریخی دارد

to help achieve the Millennium Development Goals.

تا به دست‌یابی به اهداف توسعه این هزاره کمک کند.

We can do this."

ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم.»

And he paused,

و او توقف کرد،

looked down on me with cold, dismissive eyes,

با نگاهی سرد و چشمانی بی‌اعتنا به من نگاه کرد،

and he said, "Hugh,

و گفت: «هه!

no one gives a funk about foreign aid."

هیچ‌کس اهمیتی به کمک‌های خارجی نمی‌دهد»

Except he didn't use the word "funk."

البته او از اصطلاح دیگری استفاده کرد!

He went on.

او ادامه داد.

He said we need to look after our own backyard first.

گفت ما اول باید حواسمان به حیاط خلوت خودمان باشد.

This is, I believe,

به نظر من این یک باور

outdated, even dangerous thinking.

تاریخ‌گذشته یا حتی خطرناک است.

Or as my late grandfather would say,

یا به قول پدربزرگم

complete BS.

مزخرف محض است.

Parochialism offers this false dichotomy

تنگ‌نظران این دوگانگی کاذب را مطرح می‌کنند

because it pits the poor in one country against the poor in another.

چون فقرا را در یک کشور در مقابل فقرا در کشوری دیگر قرار می‌دهد.

It pretends we can isolate ourselves and our nations from one another.

وانمود می‌کند که ما می‌توانیم ملت خودمان را از ملت‌های دیگر جدا کنیم.

The whole world is our backyard,

تمام جهان حیاط خلوت ما است،

and we ignore it at our peril.

و ما آن را به ضرر خودمان نادیده گرفتیم.

See, look what happened when we ignored Rwanda,

ببینید زمانی که رواندا را نادیده گرفتیم چه اتفاقی افتاد،

when we ignore Syria,

وقتی سوریه را نادیده می‌گیریم،

when we ignore climate change.

وقتی تغییرات آب و هوایی را نادیده می‌گیریم.

Political leaders ought to give a "funk"

رهبران سیاسی باید به این مسائل اهمیت بدهند

because the impact of climate change and extreme poverty

چرا که تاثیرات تغییرات آب و هوایی و فقر شدید

comes right to our shore.

مستقیما به ساحل ما می‌آید.

Now, global citizens -- they understand this.

حالا شهروندان جهانی این را می‌فهمند.

We live in a time that favors the global citizen,

ما در زمانی زندگی می‌کنیم که به نفع شهروند جهانی است،

in an age where every single voice can be heard.

در عصری که هر صدایی را می‌توان شنید.

See, do you remember

یادتان می‌آید

when the Millennium Development Goals were signed back in the year 2000?

زمانی را که اهداف توسعه هزاره در سال 2000 تصویب شد؟

The most we could do in those days was fire off a letter

تاثیرگذارترین کاری که در آن زمان می‌توانستیم انجام دهیم، نوشتن یک نامه

and wait for the next election.

یا صبر کردن برای انتخابات بعدی بود.

There was no social media.

هیچ رسانه اجتماعی وجود نداشت.

Today, billions of citizens have more tools,

امروزه میلیاردها شهروند، ابزارهای بیشتر،

more access to information,

دسترسی بیشتری به اطلاعات

more capacity to influence than ever before.

و ظرفیت بیشتری برای تاثیرگذاری نسبت به گذشته دارند.

Both the problems and the tools to solve them are right before us.

هم مشکلات و هم ابزارها برای حل کردن آن‌ها درست جلوی ما قرار دارند.

The world has changed,

جهان تغییر کرده است،

and those of us who look beyond our borders

و کسانی از ما که به فراتر از مرزها نگاه کنند

are on the right side of history.

در طرف درست تاریخ ایستاده‌اند.

So where are we?

پس الآن در کجای کار هستیم؟

So we run this amazing festival,

ما این فستیوال شگفت‌انگیز را برگزار کردیم،

we've scored some big policy wins,

ما بردهای سیاسی بزرگی بدست آورده‌ایم.

and citizens are signing up all over the world.

و شهروندان از سراسر جهان در حال ثبت‌نام هستند.

But have we achieved our mission?

ولی آیا ماموریت خود را انجام داده‌ایم؟

No.

نه.

We have such a long way to go.

ما راه زیادی در پیش داریم.

But this is the opportunity that I see.

ولی من این فرصت را می‌بینم.

The concept of global citizenship,

مفهوم شهروندی جهانی،

self-evident in its logic but until now impractical in many ways,

که در منطق خود آشکار است، ولی تاکنون از بسیاری جهان غیرعملی بوده است،

has coincided with this particular moment in which we are privileged to live.

حالا با این دوره به خصوص همزمان شده که ما شانس زندگی در آن را داریم.

We, as global citizens,

ما، به عنوان شهروندان جهانی،

now have a unique opportunity to accelerate large-scale positive change

حالا این فرصت منحصر به فرد را داریم که به تغییرات گسترده مثبت

around the world.

در سراسر جهان سرعت ببخشیم.

So in the months and years ahead,

پس در این لحظه و در سال‌های آینده،

global citizens will hold world leaders accountable

شهروندان جهانی کاری می‌کنند رهبران جهان پاسخگو باشند

to ensure that the new Global Goals for Sustainable Development

تا مطمئن شویم اهداف جهانی جدید برای توسعه پایدار

are tracked and implemented.

دنبال شده و اجرا شده‌اند.

Global citizens will partner with the world's leading NGOs

شهروندان جهانی با سازمان‌های غیردولتی پیشرو

to end diseases like polio and malaria.

برای پایان دادن به بیماری‌هایی مانند فلج اطفال و مالاریا همکاری می‌کنند.

Global citizens will sign up in every corner of this globe,

شهروندان جهانی از هر گوشه‌ای از این جهان ثبت‌نام می‌کنند،

increasing the frequency, quality

تا فراوانی، کیفیت

and impact of their actions.

و تاثیر اقدامات خود را افزایش دهند.

These dreams are within reach.

این رویاها دست‌یافتنی هستند.

Imagine an army of millions

ارتشی چند میلیون نفری را تصور کنید

growing into tens of millions,

که به ده‌ها میلیون نفر افزایش می‌یابد،

connected, informed, engaged

که همه آن‌ها متصل، مطلع، متعهد بوده

and unwilling to take no for an answer.

و دوست ندارند جواب «نه» بشنوند.

Over all these years,

در طول تمام این سال‌ها،

I've tried to reconnect with Sonny Boy.

من سعی کردم مجددا با سانی بوی ارتباط برقرار کنم.

Sadly, I've been unable to.

متاسفانه نتوانستم.

We met long before social media,

ما زمانی خیلی پیش‌تراز رسانه‌های اجتماعی با هم ملاقات کردیم،

and his address has now been relocated by the authorities,

و مسئولین محل زندگی او را تغییر داده‌اند،

as often happens with slums.

که معمولا این اتفاق در زاغه‌نشین‌ها می‌افتد.

I'd love to sit down with him,

من دوست دارم با او بشینم،

wherever he is,

هر جایی که هست،

and share with him how much the time I spent on Smoky Mountain inspired me.

و به او بگویم چقدر زمانی که در کوه دودی گذراندم، برای من الهام بخش بوده است.

Thanks to him and so many others,

به لطف او و بسیاری از دیگران،

I came to understand the importance of being part of a movement of people --

من اهمیت بخشی از یک جنبش مردمی بودن را درک کردم

the kids willing to look up from their screens and out to the world,

بچه‌هایی که دوست دارند از طریق صفحه نمایش خود جهان را مشاهده کنند،

the global citizens.

شهروندان جهانی.

Global citizens who stand together,

شهروندان جهانی که در کنار یکدیگر می‌ایستند،

who ask the question "Why?,"

و می‌پرسند «چرا؟»

who reject the naysayers,

کسانی که مخالفان را نمی‌پذیرند،

and embrace the amazing possibilities of the world we share.

و از فرصت‌های شگفت‌انگیز جهان ما استقبال می‌کنند.

I'm a global citizen.

من یک شهروند جهانی هستم.

Are you?

آیا شما هم هستید؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)