Alastair Parvin: Architecture for the people by the people

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Piyawit SEREEYOTIN Reviewer: Pat Likitswat

When we use the word "architect" or "designer,"

เมื่อเราใช้คำว่า "นักสถาปนิก" หรือ "นักออกแบบ"

what we usually mean is a professional,

สิ่งที่เรามักจะนึกถึงคืออาชีพ

someone who gets paid,

ที่ใครบางคนได้รับเงินค่าจ้าง

and we tend to assume that it's those professionals

และเรามักจะนึกเอาเองว่าพวกอาชีพเหล่านั้น

who are going to be the ones to help us solve

คือผู้ที่จะมาช่วยพวกเราแก้ไขปัญหา

the really big, systemic design challenges that we face

ความท้าทายในงานออกแบบที่มีขนาดใหญ่โต และเป็นระบบที่พวกเราเผชิญอยู่

like climate change, urbanization and social inequality.

เช่น เรื่องการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ, การสร้างสังคมเมือง, และความไม่เท่าเทียมกันในสังคม

That's our kind of working presumption.

นั่นคือเรื่องของเราที่คิดว่ามันเป็นความเชื่อที่ถูกต้อง

And I think it's wrong, actually.

ซึ่งผมคิดว่ามันไม่จริงเลย

In 2008, I was just about to graduate from architecture school

ในปี 2008 ผมพึ่งจะจบการศึกษาจากโรงเรียนสถาปนิก

after several years, and go out and get a job,

หลังจากนั้นหลายปี ผมได้ออกไปเผชิญและได้ทำงาน

and this happened.

และสิ่งนี้ก็ได้เกิดขึ้น

The economy ran out of jobs.

เศรษฐกิจที่ทำให้ไม่มีงาน

And a couple of things struck me about this.

และสิ่งสองสิ่งที่เข้ามาสะกิดผมให้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

One, don't listen to career advisers.

อย่างแรก อย่าฟังคนแนะนำหางาน

And two, actually this is a fascinating paradox for architecture,

และอย่างที่สอง จริงๆ แล้ว นี่คือความขัดแย้ง ที่น่าหลงใหลสำหรับงานสถาปัตยกรรม

which is that, as a society, we've never needed design thinking more,

นั่นก็คือ ในมุมมองทางสังคม เราแทบไม่ต้องการแนวคิดด้านการออกแบบเลย

and yet architecture was literally becoming unemployed.

แต่งานสถาปัตยกรรมก็ไม่ได้ถูกจ้างน้อยลงเลย

It strikes me that we talk very deeply about design,

มันทำให้ผมรู้ว่าที่พวกเราคุยกันถึงเรื่องการออกแบบอย่างลึกซึ้ง

but actually there's an economics behind architecture

ในความเป็นจริง ยังมีเศรษฐศาตร์อยู่เบื้องหลังงานสถาปัตยกรรม

that we don't talk about, and I think we need to.

เรื่องที่พวกเราไม่ได้พูดถึง และผมคิดว่าเราจำเป็นที่จะต้องทำ

And a good place to start is your own paycheck.

โดยจุดเริ่มต้นที่ดีก็คือเช็คค่าจ้างของคุณ

So, as a bottom-of-the-rung architecture graduate,

ดังนั้นในฐานะนักสถาปนิกที่พึ่งจบใหม่ๆ

I might expect to earn about 24,000 pounds.

ผมอาจคาดหวังที่จะมีรายได้ประมาณ 24,000 ปอนด์

That's about 36,000, 37,000 dollars.

นั่นก็ประมาณ 36,000 , 37,000 ดอลลาร์

Now in terms of the whole world's population,

ครับ ถ้าพูดถึงในแง่ของประชากรของทั้งโลก

that already puts me in the top 1.95 richest people,

นั่นก็จะทำให้ผมอยู่ในลำดับ 1.95 ของคนที่รวยที่สุด

which raises the question of, who is it I'm working for?

ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เกิดคำถามขึ้นมาว่า ใครคือคนที่ผมกำลังทำงานให้

The uncomfortable fact is that

ความจริงที่ไม่น่าฟังก็คือว่า

actually almost everything that we call architecture today

แท้จริงแล้ว เกือบทุกสิ่งที่ทุกวันนี้พวกเราเรียกกันว่าสถาปัตยกรรม

is actually the business of designing

ก็คือธุรกิจการออกแบบดีๆ นี่เอง

for about the richest one percent of the world's population,

ทำเพื่อคนรวยที่สุดทีมีอยู่ประมาณ 1 เปอร์เซ็นต์ของประชากรโลก

and it always has been.

และมันก็เป็นเช่นนั้นจนถึงตอนนี้

The reason why we forgot that

สาเหตุว่าทำไมเราถึงลืมมัน

is because the times in history when architecture

เป็นเพราะว่าช่วงเวลาในประวัติศาสตร์เมื่อสถาปัตยกรรม

did the most to transform society were those times

ได้เปลี่ยนสังคมครั้งใหญ่ คือช่วงเวลาที่

when, actually, the one percent would build

คน 1 เปอร์เซ็นต์สร้างแทน

on behalf of the 99 percent, for various different reasons,

คนอีก 99 เปอร์เซ็นต์ เพื่อเหตุผลที่หลากหลาย

whether that was through philanthropy in the 19th century,

ไม่ว่าจะเป็นการสร้างผ่านองค์กรการกุศลในศตวรรษที่ 19

communism in the early 20th,

ลิทธิคอมมิวนิวส์ในต้นศตวรรษที่ 20

the welfare state, and most recently, of course,

สวัสดิการของรัฐ และไม่นานมานี้ ใช่แล้วครับ

through this inflated real estate bubble.

ผ่านวิกฤตฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์ที่ลอยตัว

And all of those booms, in their own various ways,

ทั้งหมดนี้ที่เติบโตดีในหนทางของพวกมันเองเหล่านั้น

have now kicked the bucket,

ได้หมดหายไปแล้ว

and we're back in this situation

และเมื่อเรากลับมายังเหตุการณ์ตอนนี้

where the smartest designers and architects in the world

ที่ซึ่งนักออกแบบและสถาปนิกที่ชาญฉลาดที่สุดในโลก

are only really able to work for one percent of the population.

สามารถทำได้แค่เพียงทำงานให้กับประชากรหนึ่งเปอร์เซ็นต์

Now it's not just that that's bad for democracy,

ตอนนี้ มันไม่ได้เป็นแค่ว่าสิ่งนั้นเป็นผลร้ายกับระบอบประชาธิปไตย

though I think it probably is,

แต่ผมก็คิดว่ามันก็อาจจะเป็นเช่นนั้น

it's actually not a very clever business strategy, actually.

ความจริงแล้ว มันไม่ได้เป็นกลยุทธ์ทางธุรกิจที่ฉลาดสุดๆ

I think the challenge facing the next generation of architects

ผมคิดว่าความท้าทายที่กำลังเผชิญกับสถาปนิกรุ่นถัดไป

is, how are we going to turn our client

ก็คือ พวกเราจะเปลี่ยนลูกค้าของเราได้อย่างไร

from the one percent to the 100 percent?

จาก 1 เปอร์เซ็นต์เป็น 100 เปอร์เซ็นต์

And I want to offer three slightly counterintuitive ideas

และผมอยากจะเสนอความคิดที่ค้านกับสัญชาตญาณเล็กน้อย 3 อย่าง

for how it might be done.

เพื่อเป็นหนทางว่ามันจะสำเร็จได้อย่างไร

The first is, I think we need to question this idea

สิ่งแรกคือ ผมคิดว่าเราจำเป็นต้องถามคำถามกับความคิดที่ว่า

that architecture is about making buildings.

สถาปัตยกรรมคือสิ่งที่เกี่ยวกับการสร้างตึกหรือ

Actually, a building is about the most expensive solution

อันที่จริง ตึกอาคารคือคำตอบทีมีราคาแพงที่สุด

you can think of to almost any given problem.

คุณสามารถคิดถึงปัญหาอะไรก็ได้เกือบหมด

And fundamentally, design should be much, much more interested

และโดยพื้นฐาน การออกแบบควรจะเอาใจใส่ให้มาก

in solving problems and creating new conditions.

ในการแก้ไขปัญหาและสร้างเงื่อนไขใหม่

So here's a story.

ครับ นี่คือเรื่องราวหนึ่ง

The office was working with a school,

บริษัทกำลังทำงานให้กับโรงเรียนแห่งหนึ่ง

and they had an old Victorian school building.

และพวกเขามีอาคารเรียนวิกตอเรียนที่มีสภาพเก่า

And they said to the architects, "Look,

พวกเขาพูดกับสถาปนิกว่า "ดูซิ"

our corridors are an absolute nightmare.

ระเบียงของพวกเราช่างเป็นเหมือนฝันร้ายจริงๆ

They're far too small. They get congested between classes.

มันแคบเอามากๆ ทำให้แออัดระหว่างเปลี่ยนคาบเรียน

There's bullying. We can't control them.

มีการเบียดแกล้งกัน พวกเราไม่สามารถควบคุมพวกมันได้

So what we want you to do is re-plan our entire building,

ดังนั้น สิ่งที่พวกเราต้องการให้คุณทำคือ ออกแบบอาคารทั้งหมดใหม่

and we know it's going to cost several million pounds,

ครับ เรารู้ว่ามันจะต้องใช้จ่ายหลายล้านปอนด์

but we're reconciled to the fact."

แต่เราก็ยอมกับความจริง

And the team thought about this, and they went away,

จากนั้น ทีมงานก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และเดินออกไป

and they said, "Actually, don't do that.

พร้อมพูดว่า "จริงๆ แล้ว ไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้นี่นา

Instead, get rid of the school bell.

ก็เอาระฆังโรงเรียนออกไปแทนก็สิ้นเรื่อง

And instead of having one school bell that goes off once,

และแทนที่จะให้ระฆังโรงเรียนดังทีเดียว

have several smaller school bells that go off

ก็ให้ระฆังที่เล็กกว่าหลายๆ อันดัง

in different places and different times,

ในบริเวณต่างกันและเวลาต่างกัน

distribute the traffic through the corridors."

ซึ่งจะช่วยกระจายปริมาณการสัญจรตลอดระเบียง

It solves the same problem,

มันเป็นวิธีการที่แก้ปัญหาเดียวกัน

but instead of spending several million pounds,

แต่แทนที่จะเสียเงินหลายล้านปอนด์

you spend several hundred pounds.

คุณกลับเสียแค่หลายร้อยปอนด์

Now, it looks like you're doing yourself out of a job,

ถึงจุดนี้ มันดูเหมือนคุณกำลังทำให้ตัวเองไม่มีงาน

but you're not. You're actually making yourself more useful.

แต่ไม่ใช่ ความจริงแล้วคุณกำลังทำ ให้ตัวคุณเองมีประโยชน์มากขึ้น

Architects are actually really, really good

สถาปนิกเป็นบุคคลที่เก่งมากจริงๆ

at this kind of resourceful, strategic thinking.

ในการคิดเชิงกลยุทธ์และคำนึงเรื่องทรัพยากรเช่นนี้

And the problem is that, like a lot of design professions,

ปัญหาก็คือว่า เช่นงานของการออกแบบส่วนใหญ่

we got fixated on the idea of providing

พวกเรารู้สึกยึดติดกับความคิดในการจัดหา

a particular kind of consumer product,

สินค้าอุปโภคบริโภคชนิดใดชนิดหนึ่ง

and I don't think that needs to be the case anymore.

และผมไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาอีกต่อไปแล้ว

The second idea worth questioning is this 20th-century thing

ความคิดที่สองที่ควรค่าแก่การถาม ก็คือเรื่องในศตวรรษที่ 20

that mass architecture is about big --

ที่ก่อสร้างสถาปัตยกรรมส่วนมากเป็นตึกอาคาร

big buildings and big finance.

ที่ใหญ่โตและมีทุนที่มากโข

Actually, we've got ourselves locked into this

อันที่จริง พวกเราขังตัวเองอยู่ใน

Industrial Era mindset which says that

กรอบความคิดของยุคอุตสาหกรรมนี้ซึ่งบอกไว้ว่า

the only people who can make cities are large organizations

ผู้ที่จะสามารถสร้างเมืองได้คือองค์กรขนาดใหญ่เท่านั้น

or corporations who build on our behalf,

หรือบริษัทใหญ่ที่สร้างในนามของพวกเรา

procuring whole neighborhoods

คอยจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างจากพื้นที่โดยรอบ

in single, monolithic projects, and of course,

ในโครงการขนาดใหญ่โครงการเดียว และ แน่นอนครับ

form follows finance.

รูปทรงได้มาตามเงินทุน

So what you end up with are single, monolithic neighborhoods

สิ่งที่เราได้คือย่านที่อยู่อาศัย ที่กินพื้นที่ขนาดใหญ่อยู่คนเดียว

based on this kind of one-size-fits-all model.

บนพื้นฐานความคิดที่ว่าขนาดเดียวเข้าได้กับทุกรูปแบบ

And a lot of people can't even afford them.

และผู้คนส่วนใหญ่ไม่มีปัญญาซื้อได้

But what if, actually, it's possible now for cities

แต่ แล้วถ้าตอนนี้ หากมันเป็นไปได้จริงๆ ที่เมือง

to be made not just by the few with a lot

จะถูกสร้าง ไม่ใช่โดยคนส่วนน้อยด้วยสิ่งใหญ่โต

but also by the many with a bit?

แต่โดยคนส่วนมากด้วยสิ่งเล็กๆ

And when they do, they bring with them

และเมื่อพวกเขาทำ พวกเขาก็นำเอาคุณค่าต่างๆ หลากหลายอย่าง

a completely different set of values about the place that they want to live.

ที่เกี่ยวข้องกับสถานที่ ซึ่งพวกเขาต้องการอาศัยติดมาด้วย

And it raises really interesting questions about,

มันช่วยตั้งคำถามที่น่าสนใจยิ่งว่า

how will we plan cities? How will finance development?

พวกเราจะวางผังเมืองกันอย่างไร พวกเราจะหาเงินมาพัฒนาอย่างไร

How will we sell design services?

พวกเราจะขายบริการงานด้านออกแบบอย่างไร

What would it mean for democratic societies

มันจะหมายถึงอะไรสำหรับสังคมแห่งประชาธิปไตย

to offer their citizens a right to build?

ที่เสนอให้ประชากรของพวกเขามีสิทธิ์ที่จะสร้าง

And in a way it should be kind of obvious, right,

และในทางใดทางหนึ่ง มันควรจะเห็นได้ชัดว่า

that in the 21st century, maybe cities can be developed by citizens.

ในศตวรรษที่ 21 เมืองใหญ่อาจจะ สามารถถูกพัฒนาได้โดยประชากรทั่วไป

And thirdly, we need to remember that,

และอย่างที่สาม พวกเราต้องจำไว้ว่า

from a strictly economic point of view,

จากมุมมองที่เข้มงวดทางเศรษศาสตร์

design shares a category with sex and care of the elderly --

งานออกแบบที่แบ่งประเภทด้วยเพศ และความเอาใจใส่ผู้สูงอายุ

mostly it's done by amateurs.

ส่วนใหญ่จะถูกทำขึ้นโดยมือสมัครเล่น

And that's a good thing.

และนั่นเป็นสิ่งที่ดี

Most of the work takes place outside of the monetary economy

งานส่วนใหญ่เกิดขึ้นนอกระบบเศรษฐกิจการเงิน

in what's called the social economy or the core economy,

ในรูปแบบที่ถูกเรียกว่าเศรษฐกิจด้านสังคม หรือเศรษฐกิจแก่นกลาง

which is people doing it for themselves.

ที่ประชาชนกำลังทำมันเพื่อตัวพวกเขาเอง

And the problem is that, up until now,

และจนถึงบัดนี้ ปัญหาก็คือว่า

it was the monetary economy which had

เศรษฐกิจทางการเงินที่มี

all the infrastructure and all the tools.

สาธารณูปโภคทั้งหมดและเครื่องมือทั้งหมด

So the challenge we face is, how are we going

ดังนั้น สิ่งท้าทายที่พวกเราเผชิญอยู่ก็คือ พวกเรากำลังจะ

to build the tools, the infrastructure and the institutions

สร้างเครื่องมือ สาธารณูปโภคและสถาบันได้อย่างไร

for architecture's social economy?

เพื่อเศรษฐกิจของสังคมด้านสถาปัตยกรรม

And that began with open-source software.

และเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยซอฟต์แวร์โอเพนซอร์ส

And over the last few years, it's been moving

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันกำลังมุ่งสู่

into the physical world with open-source hardware,

โลกทางกายภาพด้วยเครื่องมือโอเพนซอร์ส

which are freely shared blueprints

ที่ให้อิสระที่จะแบ่งปันต้นแบบ

that anyone can download and make for themselves.

ที่ใครก็ได้สามารถดาวน์โหลดและทำขึ้นเพื่อตัวพวกเขา

And that's where 3D printing gets really, really interesting.

นั่นทำให้การพิมพ์ 3 มิติน่าสนใจเอามากๆ

Right? When suddenly you had a 3D printer

ใช่ไหมครับ? ทันทีเมื่อคุณมีเครื่องพิมพ์ 3 มิติ

that was open-source, the parts for which

ที่เป็นโอเพนซอร์ส ก็จะเป็นชิ้นส่วนเพื่อที่จะ

could be made on another 3D printer.

สามารถผลิตได้บนเครื่องพิมพ์ 3 มิติอีกเครื่องหนึ่ง

Or the same idea here, which is for a CNC machine,

หรือความคิดเดียวกันนี้ ชิ้นส่วนที่ไว้สำหรับเครื่อง CNC

which is like a large printer that can cut sheets of plywood.

ที่เป็นเหมือนเครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่ที่สามารถตัดแผ่นไม้อัด

What these technologies are doing is radically

สิ่งที่เทคโนโลยีเหล่านี้กำลังทำคือการช่วย

lowering the thresholds of time and cost and skill.

ลดขีดจำกัดด้านเวลา, ต้นทุน, และทักษะ

They're challenging the idea that

พวกมันกำลังท้าทายความคิดที่ว่า

if you want something to be affordable it's got to be one-size-fits-all.

ถ้าคุณต้องการบางสิ่งที่มีกำลังพอจะซื้อได้ มันจะต้องเป็นขนาดเดียวกันที่เหมาะกับทุกคน

And they're distributing massively

มันกำลังส่งผลกระทบด้านลบอย่างมากต่อ

really complex manufacturing capabilities.

ความสามารถในการผลิตที่สลับซับซ้อน

We're moving into this future where the factory is everywhere,

พวกเรากำลังมุ่งสู่อนาคตนี้ที่ซึ่งโรงงานมีอยู่ทุกหนแห่ง

and increasingly that means

อธิบายให้มากขึ้น นั่นก็หมายถึง

that the design team is everyone.

ทีมงานออกแบบคือทุกๆ คน

That really is an industrial revolution.

นั่นคือการปฏิวัตอุตสาหกรรมอย่างจริงแท้

And when we think that the major ideological conflicts

และเมื่อพวกเราคิดว่าความขัดแย้งทางแนวคิดหลัก

that we inherited were all based around this question

ที่พวกเราได้รับถ่ายทอดมาอยู่บนพื้นฐานของคำถามที่ว่า

of who should control the means of production,

ใครควรเป็นคนควบคุมกระบวนการผลิต

and these technologies are coming back with a solution:

และเทคโนโลยีเหล่านี้กำลังจะเป็นทางออกให้กับเราหรือ

actually, maybe no one. All of us.

ในความเป็นจริง อาจจะไม่มีใคร พวกเราทั้งหมด

And we were fascinated by

พวกเรารู้สึกหลงใหล

what that might mean for architecture.

ในสิ่งที่อาจจะมีความหมายในตัวสถาปัตยกรรม

So about a year and a half ago,

ก็ประมาณหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว

we started working on a project called WikiHouse,

พวกผมเริ่มทำโครงการที่เรียกว่า วิกิเฮาส์

and WikiHouse is an open-source construction system.

วิกิเฮาส์เป็นระบบการสร้างแบบโอเพนซอร์ส

And the idea is to make it possible for anyone

ความคิดที่ทำให้มันเป็นไปได้สำหรับทุกคน

to go online, access a freely shared library

ที่จะอยู่บนโลกออนไลน์ เข้าถึงข้อมูลรูปแบบ 3 มิติ ที่แบ่งปันให้อย่างอิสระ

of 3D models which they can download and adapt in,

ซึ่งพวกเขาสามารถดาวน์โหลดและดัดแปลงได้

at the moment, SketchUp, because it's free, and it's easy to use,

ณ ตอนนี้ ในโปรแกรม SketchUp เพราะว่ามันฟรีและง่ายต่อการใช้งาน

and almost at the click of a switch

และเกือบจะแค่เพียงคลิกเดียว

they can generate a set of cutting files

พวกเขาก็สามารถสร้างชุดไฟล์ของงานตัด

which allow them, in effect,

ที่ช่วยให้พวกเขา

to print out the parts from a house using a CNC machine

พิมพ์ชิ้นส่วนต่างๆ ที่ใช้ทำบ้านออกมา โดยใช้เครื่อง CNC

and a standard sheet material like plywood.

และแผ่นวัสดุมาตรฐาน เช่น ไม้อัด

And the parts are all numbered,

ชิ้นส่วนจะมีหมายเลข

and basically what you end up with is a really big IKEA kit.

พูดง่ายๆ ก็คือ คุณจะได้ชุดประกอบอีเกีย ขนาดใหญ่โตชุดหนึ่งนั่นเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it goes together without any bolts.

มันประกอบเข้าด้วยกันโดยไม่ต้องใช้สลักเกลียว

It uses wedge and peg connections.

มันใช้การเชื่อมต่อแบบลิ่มและรอยตอก

And even the mallets to make it

และใช้ไม้ตอกเพื่อสร้างมัน

can be provided on the cutting sheets as well.

สามารถทำบนแผ่นไม้ตัดได้อีกด้วย

And a team of about two or three people,

ทีมประมาณสองหรือสามคน

working together, can build this.

ทำงานด้วยกัน ก็สามารถสร้างสิ่งนี้ได้

They don't need any traditional construction skills.

พวกเขาไม่ต้องการทักษะการก่อสร้างใดๆ เลย

They don't need a huge array of power tools or anything like that,

พวกเขาไม่ต้องการเครื่องมือทุ่นแรงใหญ่โตหรืออะไรประมาณนั้น

and they can build a small house of about this size

แต่พวกเขาสามารถสร้างบ้านเล็กขนาดประมาณนี้ได้

in about a day.

ภายในไม่กี่วัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And what you end up with is just the basic chassis of a house

สิ่งที่คุณได้ก็เป็นเพียงฐานล่างของบ้าน

onto which you can then apply systems like windows

ที่จะให้คุณสามารถนำเอาระบบอื่น เช่น หน้าต่าง

and cladding and insulation and services

การห่อหุ้ม การทำชนวน และบริการต่างๆ

based on what's cheap and what's available.

ที่มีราคาถูกและจัดหาได้

Of course, the house is never finished.

อย่างที่เห็นครับ บ้านยังไม่สมบูรณ์

We're shifting our heads here, so the house is not a finished product.

พวกเรากำลังย้ายส่วนหัวตรงนี้ ดังนั้นบ้านก็เลยยังไม่เสร็จดี

With the CNC machine, you can make new parts for it

ด้วยเครื่อง CNC คุณสามารถสร้างชิ้นส่วนใหม่เพื่อ

over its life or even use it to make the house next door.

สร้างทดแทนตัวมันเองหรือใช้มันสร้างบ้านใหม่ถัดไปเรื่อยๆ

So we can begin to see the seed of a completely open-source,

ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงเริ่มที่จะเห็น เมล็ดพันธุ์ของรูปแบบการพัฒนา

citizen-led urban development model, potentially.

ตัวเมืองที่ริเริ่มโดยประชากร ในลักษณะโอเพนซอร์สอย่างมีศักยภาพ

And we and others have built a few prototypes around the world now,

ตอนนี้ พวกผมและคนอื่นๆ ได้สร้างต้นแบบไว้เพียงแค่บางแห่งทั่วโลก

and some really interesting lessons here.

และบางแห่งก็มีบทเรียนที่น่าสนใจดี

One of them is that it's always incredibly sociable.

หนึ่งในนั้นคือ มันเข้าถึงทุกคนง่ายมากจริงๆ

People get confused between construction work and having fun.

ผู้คนรู้สึกสับสนระหว่างงานก่อสร้างและความสนุกสนาน

But the principles of openness go right down

แต่หลักการแห่งการเปิดใจกว้างนำไปสู่

into the really mundane, physical details.

รายละเอียดทางกายภาพที่ดูแล้วธรรมดาจริงๆ

Like, never designing a piece that can't be lifted up.

เช่น อย่าออกแบบงานที่ไม่สามารถยกได้

Or, when you're designing a piece,

หรือ เมื่อคุณกำลังออกแบบชิ้นงาน

make sure you either can't put it in the wrong way round,

ให้แน่ใจว่าคุณจะไม่สามารถวางมันผิดด้านได้

or, if you do, it doesn't matter, because it's symmetrical.

หรือ ถ้าคุณวางผิด ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะมันสมมาตร

Probably the principal which runs deepest with us

บางที หลักการที่มีอิทธิพลกับเราลึกๆ แล้ว

is the principal set out by Linus Torvalds,

คือหลักการที่ตั้งโดย ลินุส โตร์วัลดส์

the open-source pioneer,

ผู้บุกเบิกโอเพนซอร์ส

which was that idea of, "Be lazy like a fox."

ที่มีความคิดที่ว่า จงเกียจคร้านเยี่ยงสุนัขจิ้งจอก

Don't reinvent the wheel every time.

อย่าประดิษฐ์ล้อรถใหม่ทุกครั้ง

Take what already works, and adapt it for your own needs.

ใช้อันที่มันทำงานได้ดีอยู่แล้ว และดัดแปลงมันเพื่อความต้องการของคุณเอง

Contrary to almost everything that you might get taught

ตรงกันข้ามกับเกือบทุกสิ่งที่คุณอาจได้รับการสอน

at an architecture school, copying is good.

ที่โรงเรียนสถาปนิก การเลียนแบบเป็นสิ่งดี

Which is appropriate, because actually,

ซึ่งเป็นสิ่งเหมาะสม เพราะจริงๆ แล้ว

this approach is not innovative.

วิธีการนี้ไม่ได้สร้างสรรค์

It's actually how we built buildings

แท้จริง มันคือวิธีการที่พวกเราสร้างตึก

for hundreds of years before the Industrial Revolution

มาเป็นเวลาหลายร้อยปีก่อนการปฏิวัตอุตสาหกรรม

in these sorts of community barn-raisings.

เหมือนกับกรณีสร้างยุ้งฉางร่วมกันโดยกลุ่มคน

The only difference between traditional

ความที่แตกต่างเพียงหนึ่งเดียว ระหว่างสถาปัตยกรรมแบบตั้งเดิม

vernacular architecture and open-source architecture

กับสถาปัตยกรรมแบบโอเพนซอร์ส

might be a web connection,

อาจจะคือการเชี่อมต่อกับเว็บ

but it's a really, really big difference.

แต่มันเป็นข้อแตกต่างที่ใหญ่จริงๆ

We shared the whole of WikiHouse

พวกเราแบ่งปันข้อมูลในวิกิเฮาส์ทั้งหมด

under a Creative Commons license,

ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์

and now what's just beginning to happen

และตอนนี้สิ่งที่กำลังจะเริ่มเกิดขึ้น

is that groups around the world are beginning to take it

คือคนหลายกลุ่มทั่วโลกกำลังเริ่มที่จะเข้ามา

and use it and hack it and tinker with it, and it's amazing.

และใช้มัน ทั้งตัด ทั้งพิจารณามัน ช่างเป็นสิ่งที่อัศจรรย์

There's a cool group over in Christchurch in New Zealand

มีกลุ่มหนึ่งที่เยี่ยมมาก ที่เมืองไครสต์เชิร์ชในนิวซีแลนด์

looking at post-earthquake development housing,

กำลังมองหาการสร้างพัฒนาที่อยู่อาศัยหลังแผ่นดินไหว

and thanks to the TED city Prize,

และเป็นเพราะรางวัล TED city

we're working with an awesome group in one of Rio's favelas

พวกผมจึงได้ทำงานกับกลุ่มที่ยอดเยี่ยมในสลัมแห่งหนึ่งในริโอ

to set up a kind of community factory

เพื่อจะสร้างอะไรที่เป็นเหมือนโรงงานของชุมชน

and micro-university.

และมหาวิทยาลัยขนาดย่อม

These are very, very small beginnings,

สิ่งเหล่านี้เป็นการเริ่มต้นที่เล็กน้อยมากๆ

and actually there's more people in the last week

และเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ

who have got in touch and they're not even on this map.

ที่ได้ติดต่อเข้ามา พวกเขาไม่ได้อยู่บนแผนที่นี้เลย

I hope next time you see it, you won't even be able to see the map.

ผมหวังว่าครั้งหน้าคุณจะเห็นมัน คุณจะไม่กระทั่งเห็นได้บนแผนที่

We're aware that WikiHouse is a very, very small answer,

พวกผมตระหนักว่าวิกิเฮาส์คือคำตอบเล็กๆ คำตอบหนึ่ง

but it's a small answer to a really, really big question,

แต่มันคือคำตอบเล็กๆ สำหรับคำถามที่ยิ่งใหญ่

which is that globally, right now, the fastest-growing cities

ที่ว่า ทั่วโลกตอนนี้เมืองที่กำลังเติบโตเร็วที่สุด

are not skyscraper cities.

ไม่ใช่เมืองที่มีตึกสูง

They're self-made cities in one form or another.

พวกมันเป็นเมืองที่สร้างตัวมันเองในรูปแบบหนึ่งหรืออีกอย่างหนึ่ง

If we're talking about the 21st-century city,

ถ้าพวกเราพูดถึงเมืองในศตวรรษที่ 21

these are the guys who are going to be making it.

นี้คือบุคคลผู้กำลังทำมัน

You know, like it or not, welcome to the world's biggest design team.

คุณทราบดี ไม่ว่าชอบหรือไม่ชอบ ยินดีต้อนรับทีมออกแบบที่ใหญ่ที่สุดในโลก

So if we're serious about problems

ดังนั้นถ้าพวกเรารู้สึกเอาจริงกับปัญหา

like climate change, urbanization and health,

เช่น เรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ, การทำให้เป็นเมือง และสุขภาพ

actually, our existing development models aren't going to do it.

จริงๆ แล้ว โมเดลการพัฒนาที่มีอยู่ไม่ได้กำลังจะแก้ไขมัน

As I think Robert Neuwirth said, there isn't a bank

ผมคิดว่าตามที่โรเบิร์ต เนอเวิร์ธพูดไว้ ไม่มีธนาคารสักแห่ง

or a corporation or a government or an NGO

หรือบริษัท หรือรัฐบาล หรือเอ็นจีโอ

who's going to be able to do it

ที่จะสามารถแก้ไขมันได้

if we treat citizens only as consumers.

ถ้าพวกเราปฏิบัติกับประชาชนเหมือนแค่ผู้บริโภค

How extraordinary would it be, though, if collectively

มันจะวิเศษอย่างไรถ้าพวกเรา

we were to develop solutions not just to the problem

ร่วมกันพัฒนาหาทางออกให้กับปัญหาที่ไม่ใช่แค่

of structure that we've been working on,

เรื่องโครงสร้างที่พวกเรากำลังทำงานอยู่ทุกวันนี้

but to infrastructure problems like solar-powered air conditioning,

แต่รวมถึงปัญหาเรื่องสาธารณูปโภค เช่น การปรับอากาศด้วยพลังงานแสงอาทิตย์

off-grid energy, off-grid sanitation --

ระบบพลังงานย่อย ระบบสุขาภิบาลย่อย

low-cost, open-source, high-performance solutions

ทางแก้ที่ต้นทุนต่ำ เป็นโอเพนซอร์ส ได้ผลสูง

that anyone can very, very easily make,

ที่ทุกคนสามารถทำได้ง่ายเอามากๆ

and to put them all into a commons

และรวมพวกมันเข้าไว้เป็นหนึ่งสิ่งร่วมกัน

where they're owned by everyone and they're accessible by everyone?

ที่ซึ่งทุกคนเป็นเจ้าของร่วมกันและสามารถเข้าถึงได้ทุกคน

A kind of Wikipedia for stuff?

ประมาณเช่น วิกิพีเดียที่เกี่ยวกับเรื่องสารพัดต่างๆ ใช่ไหมครับ

And once something's in the commons,

และทันทีที่มันเป็นของใช้งานร่วมกัน

it will always be there.

มันจะอยู่ที่นั่นตลอด

How much would that change the rules?

สิ่งนั้นจะเปลี่ยนกฎได้มากน้อยแค่ไหน

And I think the technology's on our side.

ผมคิดว่าเทคโนโลยีอยู่ฝั่งเดียวกับพวกเรา

If design's great project in the 20th century

ถ้าการออกแบบโครงการใหญ่ในศตวรรษที่ 20

was the democratization of consumption --

คือการทำประชาธิปไตยในการบริโภค --

that was Henry Ford, Levittown, Coca-Cola, IKEA —

ที่เป็นเหมือน เฮนรี ฟอร์ด, เลวิตเทาวน์, โคคา-โคล่า. อิเกีย -

I think design's great project in the 21st century

ผมคิดว่าการออกแบบโครงการใหญ่ในศตวรรษที่ 21

is the democratization of production.

ก็คือการทำประชาธิปไตยในการผลิต

And when it comes to architecture in cities,

และเมื่อมันกลายมาเป็นสถาปัตยกรรมในเมือง

that really matters.

มันจะเป็นเรื่องสำคัญเอามากๆ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)