Alastair Parvin: Architecture for the people by the people

آلستر پروين: معمارى براى مردم توسط مردم

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

When we use the word "architect" or "designer,"

زمانى كه واژه "آرشيتكت" يا "طراح" را استفاده مى كنيم،

what we usually mean is a professional,

چيزى كه معمولاً مورد نظرمان هست، يك حرفه است،

someone who gets paid,

كسى كه حقوق مى‌‌گيرد،

and we tend to assume that it's those professionals

وما تمايل داريم كه فرض كنيم که اینها از آن دسته مشاغلى هستند

who are going to be the ones to help us solve

كه به ما در حل چالشهاى طراحى سيستماتيكِ واقعاً بزرگى

the really big, systemic design challenges that we face

كه مواجه‌‌ايم از قبيل تغييرات آب و هوايى،

like climate change, urbanization and social inequality.

شهرسازى و نابرابرى اجتماعى كمك مى‌‌كنند.

That's our kind of working presumption.

آن نوعى از پيش فرض ما براى كار كردن است.

And I think it's wrong, actually.

و راستش، فكر كنم اشتباه است.

In 2008, I was just about to graduate from architecture school

در ٢٠٠٨، داشتم از مدرسه معمارى بعد از چند سال

after several years, and go out and get a job,

فارغ‌‌التحصيل مى‌‌شدم كه بيرون بزنم و شغلى پيدا كنم،

and this happened.

و اين اتفاق افتاد.

The economy ran out of jobs.

وضعیت اقتصادی شغلهايش ته كشيده بود.

And a couple of things struck me about this.

و چند موردى در اين رابطه من را تكان داد.

One, don't listen to career advisers.

يك، به مشاوران شغلى گوش نكن.

And two, actually this is a fascinating paradox for architecture,

و دو، كه در واقع پارادوكس جالبى براى معمارى است،

which is that, as a society, we've never needed design thinking more,

اين است كه، بعنوان يك جامعه، تاکنون هرگز تا اين حد به تفكر طراحى نياز نداشته‌‌ايم،

and yet architecture was literally becoming unemployed.

و با اينحال معمارى در معناى واقعى كلمه استخدامى نداشت.

It strikes me that we talk very deeply about design,

تعجب كردم از اينكه ما عميقاً مشغول صحبت درباره طراحى هستيم،

but actually there's an economics behind architecture

اما در حقيقت اقتصادى پشت سر معمارى وجود دارد

that we don't talk about, and I think we need to.

كه ما درباره‌‌اش صحبت نمى‌‌كنيم، و به نظرم لازم است كه صحبت كنيم.

And a good place to start is your own paycheck.

جاى خوب براى شروع كردن همان فيش حقوقى‌‌تان است.

So, as a bottom-of-the-rung architecture graduate,

پس، بعنوان فارغ‌‌التحصيل معمارى صفر كيلومتر،

I might expect to earn about 24,000 pounds.

شايد توقع داشته باشم حدود ٢٤٫٠٠٠ پاوندى در بياورم.

That's about 36,000, 37,000 dollars.

كه حدود ٣٧٫٠٠٠، ٣٦٫٠٠٠ دلارى مى‌شود.

Now in terms of the whole world's population,

حالا با توجه به جمعيت كل جهان،

that already puts me in the top 1.95 richest people,

من را در بالاى ١/٩٥ از ثروتمندان قرار مى‌‌دهد،

which raises the question of, who is it I'm working for?

و به اين سوال دامن مى‌‌زند، كه من براى كى كار مى‌‌كنم؟

The uncomfortable fact is that

حقيقت ناراحت‌‌ كننده اين است كه

actually almost everything that we call architecture today

در واقع تقريباً هرچيزى كه ما امروزه معمارى مى‌‌ناميم

is actually the business of designing

در حقيقت تجارت طراحى براى

for about the richest one percent of the world's population,

حدوداً يك درصد از ثروتمندترين جمعيت دنياست،

and it always has been.

و همواره هم همينطور بوده است.

The reason why we forgot that

دليلى كه ما آن را فراموش كرديم

is because the times in history when architecture

بخاطر دفعاتى در تاريخ است كه در آن معمارى

did the most to transform society were those times

بيشترين دگرگونى اجتماعى را داشته است.

when, actually, the one percent would build

هنگامى كه در واقع، اين يك درصد

on behalf of the 99 percent, for various different reasons,

از طرف ٩٩ درصد مردم به دلايل مختلف ساخت و ساز مى‌‌كردند،

whether that was through philanthropy in the 19th century,

خواه بواسطه انسان دوستى در قرن ١٩ام،

communism in the early 20th,

يا كمونيست در قرن ٢٠ام،

the welfare state, and most recently, of course,

رفاه اجتماعى، و اخيراً نيز بخاطر

through this inflated real estate bubble.

اين حباب متورم معاملات مسكن است.

And all of those booms, in their own various ways,

و همه آن شكوفايى‌‌ها، در اشكال متنوع خودشان

have now kicked the bucket,

اكنون متوقف شده‌‌اند،

and we're back in this situation

و ما الان در اين موقعيتى برگشته‌‌ايم

where the smartest designers and architects in the world

كه در آن باهوش‌ترين طراحها و معمارهاى جهان

are only really able to work for one percent of the population.

واقعاً تنها قادرند كه براى يك درصد از جمعيت دنيا كار كنند.

Now it's not just that that's bad for democracy,

حالا اين فقط اين نيست كه آن براى دمكراسى بد است،

though I think it probably is,

هر چند فكر مى‌‌كنم همينطورى است،

it's actually not a very clever business strategy, actually.

در واقع استراتژى تجارى خيلى هوشمندانه‌‌اى است.

I think the challenge facing the next generation of architects

بنظرم چالشى كه نسل بعدى آرشيتكتها با آن مواجهند اين است

is, how are we going to turn our client

كه ما چطور مى‌‌خواهيم مشتريهان را از

from the one percent to the 100 percent?

يك درصد به ١٠٠ درصد تغيير دهيم؟

And I want to offer three slightly counterintuitive ideas

و من مى‌‌خواهم سه ايده كمى غیر منطقی را براى اينكه چطور

for how it might be done.

ممكن است چنين چيزى ميسر باشد را ارائه دهم.

The first is, I think we need to question this idea

نخست اينكه، فكر مى‌‌كنم ما نياز داريم اين ايده كه معمارى درباره

that architecture is about making buildings.

ساختمان سازى است، را مورد سوال قرار دهيم.

Actually, a building is about the most expensive solution

در واقع، يك ساختمان گرانترين راه‌‌حلى است كه

you can think of to almost any given problem.

شما مى‌‌توانيد راجع به آن در ارتباط با هر نوع مشكل فرضى فكر كنيد.

And fundamentally, design should be much, much more interested

و اساساً، طرح بايد به ميزان خيلى خيلى زيادى علاقمند به

in solving problems and creating new conditions.

حل كردن مشكلات و خلق شرايط جديد باشد.

So here's a story.

بگذاريد داستانى را بگويم.

The office was working with a school,

دفترمان با مدرسه‌‌اى كار مى‌‌كرد،

and they had an old Victorian school building.

و ساختمان قديمى مدرسه متعلق به دوره ويكتوريا بود

And they said to the architects, "Look,

آنها به معماران گفتند،" نگاه كنيد،

our corridors are an absolute nightmare.

راهروهاى ما كابوس مطلق‌‌اند.

They're far too small. They get congested between classes.

آنها بينهايت كوچكند. آنها بين كلاسها گير افتاده‌‌اند.

There's bullying. We can't control them.

قلدربازى وجود دارد. نمى‌‌توانيم آنها را كنترل كنيم.

So what we want you to do is re-plan our entire building,

پس چيزى كه ما از شما مى‌‌خواهيم انجام دهيد طرح ريزى دوباره كل ساختمان ماست،

and we know it's going to cost several million pounds,

و مى‌‌دانيم كه چند ميليون پوندى برايمان هزينه برخواهد داشت،

but we're reconciled to the fact."

اما خودمان را با حقيقت وفق داده‌‌ايم. "

And the team thought about this, and they went away,

و تيم درباره اين موضوع فكر كرد، و نزدشان برگشتند و

and they said, "Actually, don't do that.

گفتند، "راستش، اين كار را نكنيد.

Instead, get rid of the school bell.

در عوض، از شر زنگ مدرسه راحت شويد.

And instead of having one school bell that goes off once,

و بجاى داشتن زنگ مدرسه‌‌اى كه به يكباره نواخته شود،

have several smaller school bells that go off

چندين زنگ مدرسه كوچكتر داشته باشيد كه

in different places and different times,

در جاهاى مختلف و زمانهاى مختلف نواخته شود

distribute the traffic through the corridors."

و به توزيع تراكم جمعيت در راه‌‌روها كمك كند."

It solves the same problem,

اينطورى هم مشكل حل مى‌‌شد،

but instead of spending several million pounds,

اما در عوض خرج كردن چندين ميليون پاوند،

you spend several hundred pounds.

چند صد هزار پاوندى صرف مى‌‌كنيد.

Now, it looks like you're doing yourself out of a job,

اكنون، اينطورى به نظر مى‌‌رسد كه خودتان را از انجام كارى محروم مى‌‌كنيد،

but you're not. You're actually making yourself more useful.

اما اينطور نيست. شما در واقع خودتان را مفيدتر مى‌‌كنيد.

Architects are actually really, really good

در واقع معمارها در اين نوع از تفكرات استراتژيك و مبتكرانه

at this kind of resourceful, strategic thinking.

خیلی خیلی عالى هستند.

And the problem is that, like a lot of design professions,

و مشكل اين است كه، مانند خيلى از مشاغل طراحى،

we got fixated on the idea of providing

در نوعى از ايده مشروط بر

a particular kind of consumer product,

نوع خاصى از محصول مصرف كننده ثابت مانده‌‌ايم،

and I don't think that needs to be the case anymore.

و فكر نمى‌‌كنم كه ديگر اين نوع نيازها مساله‌‌اى باشند.

The second idea worth questioning is this 20th-century thing

ايده دوم كه ارزش سوال كردن دارداين مساله قرن ٢٠ام است

that mass architecture is about big --

كه معمارى انبوه درباره ساختمانهاى بزرگ، بزرگ

big buildings and big finance.

و پولهاى گنده است.

Actually, we've got ourselves locked into this

در واقع، ما خودمان را در اين طرز فكر عصر صنعتى

Industrial Era mindset which says that

قفل كرده‌‌ايم كه مى‌‌گويد

the only people who can make cities are large organizations

تنها مردمانى كه شهرها را مى‌‌سازند سازمانهاى بزرگ

or corporations who build on our behalf,

يا تعاونى‌‌هاى هستند كه از جانب ما ساخت و ساز مى‌‌كنند،

procuring whole neighborhoods

در پروژه‌‌هاى انفرادى و يك پارچه

in single, monolithic projects, and of course,

تمام همسايگى‌‌ها را از آن خود مى‌‌كنند و البته

form follows finance.

مسائل مالى هم پشتش هست.

So what you end up with are single, monolithic neighborhoods

در نتيجه آخر سر شما به به همسايگى‌‌هاى انفرادى و يك پارچه می‌رسید

based on this kind of one-size-fits-all model.

كه بر مبناى نوعى از الگوى تك سايز مناسب همگان است.

And a lot of people can't even afford them.

و خيلى از مردم توانايى ماليش را ندارند.

But what if, actually, it's possible now for cities

اما چطور مى‌‌شود اگر، راستش، الان هم ممكن است

to be made not just by the few with a lot

كه شهرها بيشتر بجاى اينكه توسط گروه كوچكى ساخته شوند

but also by the many with a bit?

توسط تعداد زيادى در مقياسهاى كمتر ساخته شوند؟

And when they do, they bring with them

و هنگامى كه اين كار را انجام مى‌‌دهند، با خودشان مجموعه كاملاً متفاوتى

a completely different set of values about the place that they want to live.

از ارزشها درباره جايى كه آنها مى‌‌خواهند زندگى كنند، را مي‌اورند.

And it raises really interesting questions about,

و اينجاست كه سوال خيلى جالبى پيش ميايد،

how will we plan cities? How will finance development?

چگونه ما شهرها را برنامه‌‌ريزى مى‌‌كنيم؟ توسعه مالى شهرى چگونه خواهد بود؟

How will we sell design services?

چگونه خدمات طراحى را خواهيم فروخت؟

What would it mean for democratic societies

براى جوامع دمكراتيك ارائه حق ساخت به

to offer their citizens a right to build?

شهروندانشان چه معنايى خواهد داشت؟

And in a way it should be kind of obvious, right,

و به نحوى بايد در نوع خود بديهى باشد، اين حق كه

that in the 21st century, maybe cities can be developed by citizens.

در قرن ٢١ ام ، شايد شهرها بتوانند توسط شهروندان توسعه يابند.

And thirdly, we need to remember that,

و سوم اينكه، لازم است بخاطر بسپاريم كه،

from a strictly economic point of view,

از نقطه نظر شديداً اقتصادى،

design shares a category with sex and care of the elderly --

طرح مقوله‌‌‌ى مرتبط با جنسيت و مراقبت از سالخوردگان را به اشتراك مى‌‌گذارد--

mostly it's done by amateurs.

اغلب توسط آماتورها انجام مى‌‌شود.

And that's a good thing.

و آن چيز خوبى است.

Most of the work takes place outside of the monetary economy

بيشتر كارى كه خارج از اقتصاد پولى اتفاق مى‌‌افتد

in what's called the social economy or the core economy,

در چيزى كه اقتصاد اجتماعى يا اقتصاد چنبره‌‌اى ناميده مى‌‌شود

which is people doing it for themselves.

مردم آن را براى خودشان انجام مى‌‌دهند.

And the problem is that, up until now,

و مشكل اين است كه، تا بحال،

it was the monetary economy which had

اين اقتصاد پولى بوده است كه صاحب

all the infrastructure and all the tools.

تمامى زيربنا و كليه ابزار بود.

So the challenge we face is, how are we going

پس نبردى كه با آن روبرويم، اين است كه چگونه مى‌‌خواهيم

to build the tools, the infrastructure and the institutions

ابزار، زيربنا و نهادهاى معمارى

for architecture's social economy?

را در اقتصاد اجتماعى بسازيم؟

And that began with open-source software.

و شروعش با نرم‌‌افزارى با منبع آزاد است.

And over the last few years, it's been moving

و طى چندين سال گذشته، به درون دنيايى فیزيكى

into the physical world with open-source hardware,

با سخت افزارى با منبع آزاد نقل مكان كرده است،

which are freely shared blueprints

چاپ ازاليدهايى كه به رايگان به اشتراك گذاشته مى‌‌شوند

that anyone can download and make for themselves.

طوريكه هر كسى مى‌‌تواند آنها را براى خوش دانلود كند و بسازد.

And that's where 3D printing gets really, really interesting.

و اين همان جايى است كه چاپ ٣ بعدى جالب و جالبتر مى‌‌شود.

Right? When suddenly you had a 3D printer

درسته؟ موقعيكه ناگهان يك چاپگر سه بعدى داشته باشيد

that was open-source, the parts for which

كه منبع آزاد باشد، قسمتهايى از آن

could be made on another 3D printer.

را مى‌‌توان براى چاپگر ٣ بعدى ديگرى ساخت.

Or the same idea here, which is for a CNC machine,

يا همان ايده را در اينجا مى‌‌شود براى دستگاه CNC( ماشینی که قطعاتی با اندازه‌های دقیق می سازد) استفاده كرد،

which is like a large printer that can cut sheets of plywood.

كه يك چاپگر بزرگ است كه تخته‌‌هاى ورقه‌اى چند لا را برش مى‌‌دهد.

What these technologies are doing is radically

كارى كه اين فناوريها اصولاً انجام مى‌‌دهند

lowering the thresholds of time and cost and skill.

كاستن ميزان زمان، هزينه و مهارت است.

They're challenging the idea that

آنها اين ايده را به چالش مى‌‌كشند كه اگر شما بخواهيد چيزى را داشته باشيد

if you want something to be affordable it's got to be one-size-fits-all.

كه از عهده قيمتش بربياييد، بايد تك سايز مناسب براى همگان بشد.

And they're distributing massively

و آنها قابليتهاى واقعاً پيچيده سازندگى

really complex manufacturing capabilities.

را بصورت انبوه توزيع مى‌‌كنند.

We're moving into this future where the factory is everywhere,

ما به سراغ اين آينده حركت مى‌‌كنيم جاييكه كارخانه همه جا هست،

and increasingly that means

و رو به افزايش بودن آن به اين معناست

that the design team is everyone.

كه تيم طراحى همه جاهست.

That really is an industrial revolution.

آن واقعاً انقلابى صنعتى است.

And when we think that the major ideological conflicts

و وقتى فكر مى‌‌كنيم كه برخوردهاى ایدئولوژیک اصلى

that we inherited were all based around this question

كه به ارث برديم برديم بر مبناى اين سوال است كه چه

of who should control the means of production,

كسى بايد ابزار توليد و اين فناوريها را تنظيم كند،

and these technologies are coming back with a solution:

كه با اين راه حل برمى‌‌گردند:

actually, maybe no one. All of us.

راستش، شايد هيچكس. و یا همه ما.

And we were fascinated by

و ما فريفته اين هستيم كه منظورمان

what that might mean for architecture.

از آن در رابطه با معمارى چه معناى داشته باشد.

So about a year and a half ago,

پس تقريباً يك سال و نيم پيش بود،

we started working on a project called WikiHouse,

شروع كرديم به كار كردن روى پروژه‌‌اى كه ويكى هاوس نام دارد،

and WikiHouse is an open-source construction system.

و ويكى هاوس يك نظام ساخت و سازى منبع آزاد است.

And the idea is to make it possible for anyone

و اين ايده براى آن است كه امكان دستيابى آن لاين براى همگان

to go online, access a freely shared library

را بصورت آزادانه در قالب كتابخانه‌‌اى به اشتراك شده

of 3D models which they can download and adapt in,

از مدلهاى سه بعدى را فراهم مى‌‌كند كه در هر آن قابل دانلود كردن و بكار بردن

at the moment, SketchUp, because it's free, and it's easy to use,

باشد، طرح را بر مى‌‌داريد، چون رايگان است و براى استفاده كردن آسان است،

and almost at the click of a switch

و تقريباً با زدن يك دكمه

they can generate a set of cutting files

آنهامى‌‌توانند مجموعه‌‌اى از فايلهاى بريدنى را توليد كنند

which allow them, in effect,

كه به آنها اجازه مى‌‌دهد، در واقع،

to print out the parts from a house using a CNC machine

همه قسمتهاى يك خانه را با استفاده از دستگاه CNC و يك

and a standard sheet material like plywood.

مواد ورقه‌‌اى استاندارد مثل تخته چند لا چاپ كنند.

And the parts are all numbered,

و همه قسمتهاى آن شماره‌‌گذارى شده‌‌اند،

and basically what you end up with is a really big IKEA kit.

و اصولاً چيزى كه در آخر به آن مى‌رسيد يك كيت آيكيا ( شرکتی که محصولات خانگی ارزان قیمت می‌سازد) واقعاً بزرگ است.

(Laughter)

(خنده)

And it goes together without any bolts.

و بدون هر گونه پيچى سرهم مى‌‌شود.

It uses wedge and peg connections.

از اتصالات ميخ و گوه استفاده مى‌‌كند.

And even the mallets to make it

و حتى پتكهايى كه براى ساختن آن استفاده مى‌‌شود را

can be provided on the cutting sheets as well.

نيز مى‌‌توان از روى ورقه‌‌هاى بريدنى تهيه كرد.

And a team of about two or three people,

و يك تيمى حدواً دو يا سه نفره،

working together, can build this.

كه با هم كار مى‌‌كنند، قادر به ساختن اين هستند.

They don't need any traditional construction skills.

آنها هيچ احتياجى به مهارتهاى ساخت و سازى سنتى ندارند.

They don't need a huge array of power tools or anything like that,

احتياجى به لشكرعظيمى از ابزار نيرو يا چيزهايى از اين دست را ندارند،

and they can build a small house of about this size

و مى‌توانند خانه كوچكى در اين اندازه را در

in about a day.

حدود يك روز بسازند.

(Applause)

(تشويق)

And what you end up with is just the basic chassis of a house

و نهايتاً چيزى كه به آن مى‌‌رسيد اسكلت ابتدايى يك خانه است

onto which you can then apply systems like windows

كه روى آن قادريد سيستمهايى مانند پنجره‌‌ها و

and cladding and insulation and services

روكش فلز و عايق كارى را بكار بريد و اين خدمات

based on what's cheap and what's available.

بر پايه ارزانى و موجود بودنشان استفاده مى‌‌شوند.

Of course, the house is never finished.

البته، اين خانه هرگز تمام نمى‌‌شود.

We're shifting our heads here, so the house is not a finished product.

ما سرمان را اينجا مى‌‌چرخانيم، در نتيجه اين خانه هنوز يك اثر تمام شده نيست.

With the CNC machine, you can make new parts for it

با دستگاه CNC، شما مى‌‌توانيد قسمتهاى تازه‌‌اى را برايش در طول

over its life or even use it to make the house next door.

عمرش بسازيد يا حتى از آن براى ساختن بغلى استفاده كنيد.

So we can begin to see the seed of a completely open-source,

پس ما مى‌‌توانيم شروع به ديدن بذر يك مدل توسعه شهرى

citizen-led urban development model, potentially.

كه كاملاً منبع آزادى و شهروند مقدم بالقوه است، نماييم.

And we and others have built a few prototypes around the world now,

و ما و ديگران چند تايى از اين الگوهاى اوليه را در سرتاسر دنيا تا كنون ساخته‌‌ايم،

and some really interesting lessons here.

و درسهايى واقعاً جالب در اينجا براى گفتن وجود دارد.

One of them is that it's always incredibly sociable.

يكى از آنها اين است كه آن همواره بطرز باور نكردنىدوستانه بوده است.

People get confused between construction work and having fun.

مردم بين كار ساختمانى و تفريح داشتن گيج مى‌‌شوند.

But the principles of openness go right down

اما قواعد بازى مستقيماً با

into the really mundane, physical details.

جزييات فيزيكى و دنيوى مرتبط است.

Like, never designing a piece that can't be lifted up.

مثلاً، قطعه‌‌اى كه نمى‌‌شود بلند كرد را هرگز طراحى نكنيد.

Or, when you're designing a piece,

يا، وقتى قطعه‌‌اى را طراحى مى‌‌كنيد،

make sure you either can't put it in the wrong way round,

مطمئن شويد كه آن را در جاى غلطى نگذاريد،

or, if you do, it doesn't matter, because it's symmetrical.

يا، اگر هم اين كار را كرديد، اهميت ندارد، زيرا متقارن است.

Probably the principal which runs deepest with us

شايد مهمترين اصلى كه بايد خاطرمان بماند

is the principal set out by Linus Torvalds,

اصلى كه است توسط لينوس توروالدس،

the open-source pioneer,

پيشگام منبع آزاد شروع شد،

which was that idea of, "Be lazy like a fox."

اين ايده كه، " مثل روباه تنبل باش. "

Don't reinvent the wheel every time.

هر دفعه چرخ را دوباره امتحان نكن.

Take what already works, and adapt it for your own needs.

چيزى كه كار مى‌‌كند را برداشته و طبق نيازهاى خودتان تغييرش دهيد.

Contrary to almost everything that you might get taught

برخلاف تقريباً همه آن چه كه ممكن است در مدرسه

at an architecture school, copying is good.

معمارى ياد گرفته باشيد، كپى كارى خوب است.

Which is appropriate, because actually,

كار بجايى است، زيرا در واقع،

this approach is not innovative.

اين رويكرد نوآورانه نيست.

It's actually how we built buildings

در واقع همان شكلى است كه ساختمانها را از

for hundreds of years before the Industrial Revolution

صدها سال قبل از انقلاب صنعتى در اين

in these sorts of community barn-raisings.

قالبهاى جوامع كاهدان سازها ساخته‌‌ايم.

The only difference between traditional

تنها تفاوت بين معمارى سنتى بومى

vernacular architecture and open-source architecture

و معمارى منبع آزاد

might be a web connection,

شايد ارتباط وب سايتى باشد،

but it's a really, really big difference.

اما آن تفاوت واقعاً بزرگى است.

We shared the whole of WikiHouse

ما كل ويكى هاوس را به اشتراك گذاشتيم

under a Creative Commons license,

تحت گواهينامه خالقيت مشترك،

and now what's just beginning to happen

و الان چيزى كه در حال اتفاق افتادن است

is that groups around the world are beginning to take it

اين است كه گروههايى در اطراف جهان شروع كرده‌‌‌‌اند به برداشتن و

and use it and hack it and tinker with it, and it's amazing.

استفاده و سرهمبندى كردن آن و اين جالب است.

There's a cool group over in Christchurch in New Zealand

گروه باحالى در كريسچرچ نيوزيلند وجود دارد

looking at post-earthquake development housing,

كه توسعه مسكن پس از زلزله را زير نظر دارد،

and thanks to the TED city Prize,

و به لطف جايزه شهر TED،

we're working with an awesome group in one of Rio's favelas

با گروه معركه‌‌اى در يكى از محله‌‌هاى پرجمعيت و پست ريودوژانيرو جهت

to set up a kind of community factory

برپايى نوعى از كارخانه اجتماعى و

and micro-university.

دانشگاهى كوچك همكارى مى‌‌كنيم.

These are very, very small beginnings,

اينها شروع خيلى، خيلى كوچكى هستند،

and actually there's more people in the last week

و در واقع بيشتر آدمهايى كه طى هفته گذشته

who have got in touch and they're not even on this map.

در تماس بودند و حتى روى اين نقشه نيستند.

I hope next time you see it, you won't even be able to see the map.

اميدوارم دفعه بعدى كه شما آن را مى‌‌بينيد، حتى قادر به ديدن نقشه نباشيد.

We're aware that WikiHouse is a very, very small answer,

ما آگاه هستيم كه ويكى هاوس پاسخ خيلى، خيلى كوچكى است،

but it's a small answer to a really, really big question,

اما خوب واقعاً براى سوالى به اين بزرگى، جواب كوچكى است،

which is that globally, right now, the fastest-growing cities

كه همين حالا بطور سراسرى، شهرهاى كه با سرعت در حال گسترش هستند،

are not skyscraper cities.

از نوع شهرهاى آسمان خراشى نيستند.

They're self-made cities in one form or another.

آنها شهرهايى خودساخته‌‌اند حال به هر شكلى كه باشند.

If we're talking about the 21st-century city,

اگر درباره شهر قرن ٢١ امى صحبت مى‌‌كنيم،

these are the guys who are going to be making it.

اينها آدمهايى هستند كه قرار است آن را بسازند.

You know, like it or not, welcome to the world's biggest design team.

مى‌‌دانيد، خوشتان بياد يا نه، به بزرگترين تيم طراحى دنيا خوش آمديد

So if we're serious about problems

پس اگر ما درباره مشكلاتى مانند تغييرات آب و هوايى،

like climate change, urbanization and health,

شهرسازى و سلامت جدى هستيم،

actually, our existing development models aren't going to do it.

به راستى اين الگوهاى فعلى توسعه‌‌مان، قادر به انجام آن نخواهند بود.

As I think Robert Neuwirth said, there isn't a bank

وقتى فكر مى‌‌كنم روبرت نوورث گفت، يك بانك يا تعاونى

or a corporation or a government or an NGO

يا يك دولت يا سازمانى غير دولتى

who's going to be able to do it

تنها در صورتى قادر به انجام آن خواهند بود

if we treat citizens only as consumers.

كه ما با شهروندان صرفاً بعنوان مصرف كننده رفتار كنيم.

How extraordinary would it be, though, if collectively

بهرحال، چقدر خارق‌‌العاده مى‌‌شد، اگر در كل

we were to develop solutions not just to the problem

مى‌‌شد راه‌‌حلهايى را نه فقط براى اين مشكل

of structure that we've been working on,

ساختارى كه بر روى آن در حال كار كردن بوده‌‌ايم،

but to infrastructure problems like solar-powered air conditioning,

بلكه براى مشكلات زيربنايى مانند سيستم‌‌هاى تهويه هوا خورشيدى نيز مى‌‌يافتيم،

off-grid energy, off-grid sanitation --

تجهيزات جدا از شبكه الكتريكى، سيستم تخليه فاضلاب جدا از شبكه الكتريكى --

low-cost, open-source, high-performance solutions

راه‌‌ حلهايى با كارايى بالا، كم هزينه، منبع آزاد

that anyone can very, very easily make,

كه هر كسى خيلى آسان و راحت بسازد،

and to put them all into a commons

و كل آن را به اشتراك بگذارد

where they're owned by everyone and they're accessible by everyone?

درجاييكه همگان به آن دسترسى داشته باشند و تحت اختيار همگان قرا گيرد؟

A kind of Wikipedia for stuff?

نوعى ويكى پديا براى اجناس؟

And once something's in the commons,

و زمانى كه چيزى مشترك باشد،

it will always be there.

همواره آنجا خواهد بود.

How much would that change the rules?

تا چه ميزان مى‌‌تواند مقررات را تغيير دهد؟

And I think the technology's on our side.

و فكر مى‌‌كنم فناورى طرف ماست.

If design's great project in the 20th century

اگر طراحى پروژه بزرگ در قرن ٢٠ام

was the democratization of consumption --

به دمكراسى درآوردن مصرف است --

that was Henry Ford, Levittown, Coca-Cola, IKEA —

كه هنرى فورد، ليوتاون، كوكاكولا، آيكيا--

I think design's great project in the 21st century

فكر مى‌‌كنم طراحى پروژه بزرگ در قرن ٢١ام

is the democratization of production.

به دمكراسى درآوردن توليد است.

And when it comes to architecture in cities,

و وقتى صحبت معمارى در شهرها مى‌‌شود،

that really matters.

آن واقعاً مهم مى‌‌شود.

Thank you very much.

خيلى از شما متشكرم.

(Applause)

(تشويق)