Stefan Sagmeister: The power of time off

Translator: Chana Chananukul Reviewer: Piboon Awasda-ruharote

I run a design studio in New York.

ผมมีกิจการสตูดิโอออกแบบในนิวยอร์ก

Every seven years, I close it for one year

ทุกเจ็ดปี ผมปิดสตูดิโอ เป็นเวลาหนึ่งปี

to pursue

เพื่อจะออกไป

some little experiments, things that

ทำการทดลองเล็กๆ บางอย่าง

are always difficult to accomplish

ที่มักจะทำให้สำเร็จได้ยาก

during the regular working year.

ในช่วงปีของการทำงานปกติ

In that year, we are not available

ในปีที่เราปิด เราจะไม่มีการบริการ

for any of our clients.

อะไรทั้งสิ้น ให้กับลูกค้าคนใดๆ ก็ตาม

We are totally closed.

เราจะปิดทำการแบบเต็มขั้น

And as you can imagine,

และคุณคงจินตนาการได้ว่า

it is a lovely and very energetic time.

มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและเปี่ยมพลังมาก

I originally had opened the studio in New York

แต่เดิมผมเปิดสตูดิโอในนิวยอร์ก

to combine my two loves, music and design.

เพื่อจะได้ทำทั้งสองงานที่รักของผม คือเพลงและการออกแบบ

And we created videos and packaging

เราได้สร้างวิดีโอและบรรจุภัณฑ์

for many musicians that you know,

ให้กับนักดนตรีหลายคนที่คุณรู้จัก

and for even more that you've never heard of.

และให้กับอีกหลาย ๆ คนที่คุณไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

As I realized, just like with many many things in my life

ผมได้ตระหนักว่า เช่นเดียวกับหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตของผม

that I actually love,

ที่ผมรักจริงๆ

I adapt to it.

ผมปรับตัวเข้ากับมัน

And I get, over time, bored by them.

และเมื่อเวลาผ่านไป มันกลับทำให้ผมเบื่อ

And for sure, in our case,

ซึ่งแน่นอนว่า ในกรณีของเรา

our work started to look the same.

งานของเรา เริ่มที่จะมีลักษณะเดียวกัน

You see here a glass eye in a die cut of a book.

ที่เห็นคือ นัยน์ตาแก้ว ที่อยู่ในการไดคัตของหนังสือเล่มหนึ่ง

Quite the similar idea, then, a perfume packaged

ต่อด้วยอะไรค่อนข้างคล้ายกัน นี่คือกล่องบรรจุน้ำหอม

in a book, in a die cut.

ในหนังสือ ในไดคัต

So I decided to close it down for one year.

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะปิดสตูดิโอสักหนึ่งปี

Also is the knowledge that

และด้วยความรู้ที่ว่า

right now we spend about

ปัจจุบันเราใช้เวลาประมาณ

in the first 25 years of our lives learning,

สัก 25 ปีแรกของชีวิต ในการเรียนรู้

then there is another 40 years

แล้วอีก 40 ปี

that's really reserved for working.

ที่สงวนไว้สำหรับการทำงานจริงๆ

And then tacked on at the end of it

แล้วปิดท้ายด้วยช่วงบั้นปลาย

are about 15 years for retirement.

คืออีกประมาณ 15 ปีของการเกษียณ

And I thought it might be helpful

ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นประโยชน์

to basically cut off five of those retirement years

ที่จะตัดเอาเวลาเกษียณสักห้าปี

and intersperse them in between those working years.

แล้วนำมากระจายใส่ลงในระหว่างปีที่ทำงานเหล่านั้น

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That's clearly enjoyable for myself.

นั่นเป็นสิ่งที่น่าเพลิดเพลินอย่างยิ่งสำหรับผม

But probably even more important is

แต่ที่อาจสำคัญยิ่งกว่าก็คือ

that the work that comes out of these years

ผลงานที่ออกมาจากปีเหล่านี้

flows back into the company

จะไหลกลับเข้ามาในบริษัท

and into society at large,

และสู่สังคมในวงกว้าง

rather than just benefiting a grandchild or two.

แทนที่จะเป็นประโยชน์ให้กับหลานเพียงคนสองคน

There is a fellow TEDster who spoke two years ago,

มีวิทยากร TED คนหนึ่ง ได้พูดไว้สักสองปีก่อน คือ

Jonathan Haidt,

โจนาธาน ไฮท์ (Jonathan Haidt)

who defined his work into three different levels.

ที่นิยามผลงานของเขาเป็นสามระดับที่แตกต่างกัน

And they rang very true for me.

นิยามเหล่านั้นก็เป็นจริงมากสำหรับผม

I can see my work as a job. I do it for money.

ผมสามารถมองงานของตัวเอง เป็นการรับจ้างที่ทำเพื่อเงิน

I likely already look forward to the weekend on Thursdays.

ซึ่งจะทำให้ผมจะเฝ้าคอยให้ถึงวันหยุดในวันพฤหัสบดี

And I probably will need a hobby as a leveling mechanism.

และผมอาจจะต้องหางานอดิเรกเอาไว้เป็นกลไกยกระดับ

In a career I'm definitely more engaged.

ถ้ามองเป็นอาชีพแล้ว แน่นอนที่ผมต้องทุ่มเทมากกว่า

But at the same time, there will be periods when I think

แต่ในเวลาเดียวกันก็จะมีช่วงเวลาที่ผมคิดว่า

is all that really hard work really worth my while?

งานหนักทั้งหมดที่ผมทำไปคุ้มกับเวลาที่เสียไปจริงๆ ไหม?

While in the third one, in the calling,

แต่ในนิยามที่สาม วิชาชีพที่ใจเราเรียกร้อง

very much likely I would do it also

เป็นอะไรที่ผมน่าจะทำเช่นกัน

if I wouldn't be financially compensated for it.

หากผมจะไม่ได้รับการเงินชดเชยทางการเงินถ้าทำ

I am not a religious person myself,

ตัวผมเองไม่ได้เป็นคนเคร่งศาสนา

but I did look for nature.

แต่ผมก็ไม่ลืมมองหาธรรมชาติ

I had spent my first sabbatical in New York City.

ผมได้ใช้เวลาในการหยุดพักครั้งแรกในกรุงนิวยอร์ก

Looked for something different for the second one.

มองหาสิ่งที่แตกต่างสำหรับครั้งที่สอง

Europe and the U.S. didn't really feel enticing

ยุโรปและสหรัฐอเมริกา ฟังแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยดึงดูด

because I knew them too well. So Asia it was.

เพราะผมรู้จักที่เหล่านั้นดี ดังนั้นจึงเลือกเอเชีย

The most beautiful landscapes I had seen in Asia

ภูมิประเทศที่สวยงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในเอเชีย

were Sri Lanka and Bali.

คือศรีลังกาและบาหลี

Sri Lanka still had the civil war going on, so Bali it was.

ศรีลังกายังคงมีสงครามกลางเมืองอยู่ ดังนั้นผมจึงเลือกบาหลี

It's a wonderful, very craft-oriented society.

มันยอดเยี่ยมมาก เป็นสังคมที่เต็มไปด้วยศิลปหัตถกรรม

I arrived there in September 2008,

ผมไปถึงที่นั่นในเดือนกันยายน 2008

and pretty much started to work right away.

และก็เริ่มการทำงานทันทีก็ว่าได้

There is wonderful inspiration coming from the area itself.

มีแรงบันดาลใจที่ยอดเยี่ยมจากตัวสถานที่เอง

However the first thing that I needed was

อย่างไรก็ตามสิ่งแรกที่ผมต้องการกลับเป็น

mosquito repellent typography

อักษรประดิษฐ์จากขดยากันยุง

because they were definitely around heavily.

เพราะแถวนั้นมีพวกมันอยู่มากเหลือเกิน

And then I needed some sort of way

แล้วผมจำเป็นต้องหาวิธีอะไรสักอย่าง

to be able to get back to all the wild dogs

เพื่อที่จะตอบแทนเจ้าพวกสุนัขจรจัดเหล่านั้น

that surround my house,

ที่ล้อมรอบบ้านของผม

and attacked me during my morning walks.

และไล่กัดผมตอนที่ผมเดินออกกำลังตอนเช้า

So we created this series of 99 portraits on tee shirts.

ดังนั้นเราจึงสร้างภาพสุนัข 99 ตัวนี้บนเสื้อยืด

Every single dog on one tee shirt.

หนึ่งภาพต่อเสื้อหนึ่งตัว

As a little retaliation

ถือเป็นการโต้ตอบเล็ก ๆ

with a just ever so slightly menacing message

พร้อมด้วยข้อความที่กัดตอบอีกนิดหน่อย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

on the back of the shirt.

ที่ด้านหลังของเสื้อยืด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Just before I left New York

ก่อนที่ผมออกจากจากนิวยอร์ค

I decided I could actually renovate my studio.

ผมคิดว่า ผมอาจตกแต่งสตูดิโอของผม

And then just leave it all to them.

แล้วก็ยกให้กับพวกมันทั้งหมด

And I don't have to do anything.

แล้วผมจะได้ไม่ต้องทำอะไรเลย

So I looked for furniture.

ดังนั้นผมจึงมองหาเฟอร์นิเจอร์

And it turned out that

ซึ่งกลับกลายเป็นว่า

all the furniture that I really liked,

เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่ผมชอบจริง ๆ นั้น

I couldn't afford.

ผมไม่มีเงินพอซื้อ

And all the stuff I could afford, I didn't like.

แต่ของทุกอย่างที่ผมซื้อไหว คือของที่กลับไม่ชอบ

So one of the things that we pursued in Bali

ดังนั้นหนึ่งในสิ่งที่เราทำในบาหลี

was pieces of furniture.

คือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่ง

This one, of course, still works with the wild dogs.

อันนี้ แน่นอน ยังคงทำงานร่วมกับสุนัขเถื่อนทั้งหลาย

It's not quite finished yet.

มันยังไม่ค่อยจะเสร็จดีเท่าไหร่

And I think by the time this lamp came about,

และผมว่า เมื่อตอนที่โคมไฟนี้มาถึง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I had finally made peace with those dogs.

ในที่สุด ก็จะเกิดสันติภาพระหว่างผมกับสุนัขพวกนี้เสียที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then there is a coffee table. I also did a coffee table.

จากนั้นก็เป็นโต๊ะกาแฟ ผมยังได้ทำโต๊ะกาแฟ

It's called Be Here Now.

มันเรียกว่า "ในขณะนี้ ที่นี่เอง"

It includes 330 compasses.

ซึ่งจะมีเข็มทิศอยู่ 330 อัน

And we had custom espresso cups made

และเราก็มีถ้วยกาแฟเอสเพรสโซที่สั่งทำพิเศษ

that hide a magnet inside,

มีซ่อนแม่เหล็กอยู่ภายใน

and make those compasses go crazy,

ทำให้เข็มทิศหมุนไปมาอย่างบ้าคลั่ง

always centering on them.

พยายามชี้ไปยังถ้วยที่เป็นศูนย์กลางตลอดเวลา

Then this is a fairly talkative, verbose kind of chair.

แล้วนี่ก็คือเก้าที่ ค่อนข้างจะช่างพูดช่างเจรจา

I also started meditating for the first time in my life in Bali.

ผมยังเริ่มนั่งสมาธิเป็นครั้งแรกในชีวิตที่บาหลี

And at the same time, I'm extremely aware

ในเวลาเดียวกัน ผมก็รู้ดีว่า

how boring it is to hear about other people's happinesses.

มันน่าเบื่อแค่ไหนที่ต้องฟังเรื่องความสุขของคนอื่น

So I will not really go too far into it.

ดังนั้นผมคงไม่เล่าเรื่องนี้มากนัก

Many of you will know this TEDster,

หลายท่านคงจะรู้จักชาว TED คนนี้

Danny Gilbert, whose book, actually,

แดนนี่ กิลเบิร์ท (Danny Gilbert) ผู้เขียนหนังสือที่จะว่าไป

I got it through the TED book club.

ผมได้รับมันผ่านชมรมหนังสือ TED นี่เอง

I think it took me four years

คิดว่าผมใช้เวลาสี่ปี

to finally read it, while on sabbatical.

กว่าจะได้อ่าน ก็ในขณะที่หยุดพัก

And I was pleased to see

และผมพอใจมากที่ได้เห็น

that he actually wrote the book while he was on sabbatical.

ว่าจริงๆ เขาก็เขียนหนังสือเล่มนี้ในระหว่างที่เขาหยุดพัก

And I'll show you a couple of people

และผมจะให้คุณเห็นคนสองคน

that did well by pursuing sabbaticals.

ที่ทำได้ดีจากการใช้วิธีหยุดพัก

This is Ferran Adria. Many people think

นี่คือ เฟอร์ราน อาเดร (Ferran Adria) หลายคนคิดว่า

he is right now the best chef in the world

ตอนนี้เขาเป็นพ่อครัวที่เก่งที่สุดในโลก

with his restaurant north of Barcelona, El Bulli.

เขามีร้านอาหารอยู่ทางทิศเหนือของ บาร์เซโลนา ใน เอล บูลลี

His restaurant is open seven months every year.

ร้านอาหารของเขาปีหนึ่งจะเปิดแค่เจ็ดเดือน

He closes it down for five months

เขาปิดร้านอาหารห้าเดือน

to experiment with a full kitchen staff.

ในการทดลองกับพนักงานครัวเต็มอัตรา

His latest numbers are fairly impressive.

ตัวเลขล่าสุดของเขาเป็นที่น่าประทับใจทีเดียว

He can seat, throughout the year,

จำนวนที่นั่งลูกค้าที่เขารับได้ ตลอดทั้งปีนั้น

he can seat 8,000 people.

เขาสามารถให้บริการได้ 8,000 คน

And he has 2.2 million requests for reservations.

และมีคำขอสำรองที่นั่งถึง 2.2 ล้านคน

If I look at my cycle, seven years, one year sabbatical,

หากผมมองไปที่รอบวงจรเจ็ดปีของผม หนึ่งปีหยุดพัก

it's 12.5 percent of my time.

มันคือร้อยละ 12.5 ของเวลาผม

And if I look at companies that are actually more successful than mine,

ถ้าผมมองที่บริษัทที่ประสบความสำเร็จมากกว่าของผม

3M since the 1930s

3M นั้น ตั้งแต่ช่วงปี 1930

is giving all their engineers

วิศวกรทั้งหมดของเขาจะได้

15 percent to pursue whatever they want.

ร้อยละ 15 ของเวลาให้ทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ

There is some good successes.

ซึ่งก่อให้เกิดผลสำเร็จอันดี

Scotch tape came out of this program,

สก๊อตช์เทป ถือกำเนิดมาจากโปรแกรมนี้

as well as Art Fry developed

เช่นเดียวกับที่ Art Fry ได้พัฒนา

sticky notes from during his personal time for 3M.

sticky note ขึ้นจากช่วงเวลาส่วนตัวของเขาเมื่อทำอยู่ 3M

Google, of course, very famously

Google แน่นอน โด่งดังมากจากการ

gives 20 percent for their software engineers

ให้เวลาร้อยละ 20 แก่วิศวกรซอฟต์แวร์ของพวกเขา

to pursue their own personal projects.

เพื่อทำโครงการส่วนตัวของตน

Anybody in here has actually ever conducted a sabbatical?

ใครในที่นี้เคยลองหยุดพักดูไหมครับ

That's about five percent of everybody.

นั่นน่าจะประมาณร้อยละห้าของทุกคนในนี้

So I'm not sure if you saw your neighbor putting their hand up.

ผมไม่แน่ใจว่าถ้าคุณได้เห็นเพื่อนข้างๆ คุณ ยกมือขึ้นหรือเปล่า

Talk to them about if it was successful or not.

ลองพูดคุยกับพวกเขาดูว่าประสบความสำเร็จหรือไม่

I've found that

ผมได้พบว่า

finding out about what I'm going to like in the future,

ในการค้นหาสิ่งที่ผมจะชอบในอนาคตนั้น

my very best way is to talk to people

วิธีที่ดีที่สุดของผมคือการพูดคุยกับผู้คน

who have actually done it

ที่ได้เคยทำมันมาแล้ว

much better than myself envisioning it.

ซึ่งจะดีกว่าการวาดภาพเอาเองมาก

When I had the idea of doing one,

เมื่อผมมีความคิดว่าจะทำอะไรสักอย่าง

the process was I made the decision and I put it into my daily planner book.

กระบวนของผมคือต้องตัดสินใจ แล้วบันทึกในสมุดแผนงานประจำวัน

And then I told as many, many people as I possibly could about it

จากนั้นผมจะบอกเรื่องนี้กับคนรู้จักให้มากเท่าที่จะทำได้

so that there was no way that I could chicken out later on.

ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ผมจะปอดแหก แล้วแอบเลิกทีหลังได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In the beginning, on the first sabbatical,

ในตอนเริ่มต้นของการหยุดพักครั้งแรก

it was rather disastrous.

มันค่อนข้างหายนะ

I had thought that I should do this without any plan,

ผมคิดว่าผมควรจะทำโดยไม่ต้องวางแผนอะไร

that this vacuum of time somehow would

คิดว่ามันเป็นที่สูญญากาศของเวลา

be wonderful and enticing

ที่แสนวิเศษและน่าตื่นเต้น

for idea generation. It was not.

สำหรับการสร้างไอเดียดีๆ แต่ไม่ใช่เลย

I just, without a plan, I just reacted

ผมเพียง เมื่อไม่มีแผนการณ์ ก็ได้แค่ตอบสนอง

to little requests, not work requests,

ต่อสิ่งเรียกร้องเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องงาน

those I all said no to, but other little requests.

ที่ผมปฏิเสธไปทั้งหมด แต่เป็นสิ่งเรียกร้องเล็กน้อยอื่นๆ

Sending mail to Japanese design magazines and things like that.

เช่นส่งอีเมลไปยังนิตยสารออกแบบของญี่ปุ่น อะไรทำนองนั้น

So I became my own intern.

ดังนั้นผมจึงกลายเป็นเด็กฝึกงานของตัวเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I very quickly

และด้วยความรวดเร็ว

made a list of the things I was interested in,

ผมสร้างรายการของสิ่งที่ผมสนใจ

put them in a hierarchy, divided them into chunks of time

เรียงเป็นลำดับชั้น แบ่งออกเป็นช่วงเวลา

and then made a plan, very much like in grade school.

แล้วทำแผน เหมือนกับตอนอยู่โรงเรียนประถม

What does it say here? Monday, 8 to 9: story writing;

ตรงนี้เขียนว่าอะไรนะ วันจันทร์ 8 ถึง 9 โมง เขียนหนังสือ

9 to 10: future thinking.

9 ถึง 10 โมง คิดเรื่องอนาคต

Was not very successful. And so on and so forth.

นั่นไม่ค่อยประสบความสำเร็จมาก แล้วก็เรื่องอื่นๆ

And that actually, specifically as a starting point

ที่จริงแล้ว โดยเฉพาะในแง่ของจุดเริ่มต้น

of the first sabbatical, worked really well for me.

ของการหยุดพัก มันได้ผลดีมากสำหรับผม

What came out of it?

แล้วได้ผลอะไรออกมาบ้าง?

I really got close to design again.

ผมได้กลับเข้าไปใกล้การออกแบบอีกครั้ง

I had fun.

ผมสนุกมาก

Financially, seen over the long term, it was actually successful.

ในทางการเงินแล้ว เมื่อดูในระยะยาวถือว่าประสบความสำเร็จ

Because of the improved quality, we could ask for higher prices.

เพราะเนื่องจากคุณภาพที่ดีขึ้น เราสามารถขอราคาที่สูงขึ้นได้

And probably most importantly,

และสิ่งที่น่าจะสำคัญที่สุดคือ

basically everything we've done

จะว่าไปแล้วสิ่งที่เราได้ทำ

in the seven years following the first sabbatical

ในเจ็ดปีต่อมาหลังการหยุดพักครั้งแรก

came out of thinking of that one single year.

ล้วนเป็นผลจากหนึ่งปีที่หยุดไปนั้นเอง

And I'll show you a couple of projects

ผมจะให้คุณดูสองโครงการ

that came out of the seven years following that sabbatical.

ที่อยู่ในช่วงเจ็ดปีต่อจากปีที่หยุดพักนั้น

One of the strands of thinking I was involved in was

หนึ่งในแนวความคิดที่ผมได้มีส่วนร่วมนั้น

that sameness is so incredibly overrated.

คือ ความเหมือนกัน ที่ได้รับความสำคัญมากเกินไป

This whole idea that everything needs to be exactly the same

ความคิดที่ว่า ทุกอย่างจะต้องเหมือนกันตรงกัน

works for a very very few strand of companies,

นั้นใช้ได้กับบริษัทไม่กี่ประเภทเท่านั้น

and not for everybody else.

และไม่ใช่สำหรับคนอื่นๆ

We were asked to design an identity for Casa da Musica,

เราถูกขอให้ออกแบบอัตลักษณ์ให้กับ Casa da Musica

the Rem Koolhaas-built music center

ศูนย์การดนตรีที่สร้างโดย Rem Koolhaas

in Porto, in Portugal.

ในเมืองปอร์โต ในโปรตุเกส

And even though I desired to do an identity

และแม้ว่าผมต้องการสร้างอัตลัษณ์

that doesn't use the architecture,

ที่ไม่นำสถาปัตยกรรมมาใช้

I failed at that.

ผมกลับล้มเหลว

And mostly also because I realized

ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะผมตระหนักได้

out of a Rem Koolhaas presentation to the city of Porto, where

จากการนำเสนอเมือง Porto ของ Rem Koolhaas

he talked about a conglomeration of various layers of meaning.

ซึ่งเขาได้พูดถึงคุยถึงการรวมเอาความหมาย ในระดับชั้นต่างๆ เข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

Which I understood after I

ซึ่งผมเพิ่งจะมาเข้าใจหลังจากที่ผม

translated it from architecture speech

แปลมันมาจากคำสุนทรพจน์ของสถาปนิก

in to regular English,

เป็นภาษาอังกฤษทั่วไป

basically as logo making.

ในแง่ของการทำโลโก้

And I understood that the building itself was a logo.

ผมเข้าใจว่าตัวอาคารเองเป็นโลโก้

So then it became quite easy.

ดังนั้นมันจึงกลายเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย

We put a mask on it,

เราใส่หน้ากากมัน

looked at it deep down in the ground,

มองลึกลงไปในพื้นดิน

checked it out from all sides,

ลองดูจากทุกทิศทุกทาง

west, north, south, east,

ตะวันตก เหนือ ใต้ ตะวันออก

top and bottom.

ด้านบน และด้านล่าง

Colored them in a very particular way

ลงสีในแบบต่าง ๆ

by having a friend of mine write a piece of software,

โดยให้เพื่อนของผมคนหนึ่งเขียนซอฟต์แวร์ขึ้น

the Casa da Musica Logo Generator.

ตัวสร้างโลโก้ Casa da Musica

That's connected to a scanner.

ที่เชื่อมต่อกับเครื่องสแกนเนอร์

You put any image in there, like that Beethoven image.

คุณใส่ภาพอะไรก็ได้ลงไป เช่นภาพเบโธเฟน

And the software, in a second,

และเจ้าซอฟต์แวร์ก็ทำงานในชั่ววินาที

will give you the Casa da Musica Beethoven logo.

แล้วแสดงผลเป็นโลโก้ Casa da Musica ในแบบเบโธเฟน

Which, when you actually have to design a Beethoven poster,

ซึ่งเมื่อคุณต้องออกแบบโปสเตอร์เบโธเฟนขึ้นมาจริงๆ

comes in handy, because the visual information of the logo

ก็จะได้ใช้ประโยชน์ เพราะข้อมูลสีที่โลโก้แสดง

and the actual poster is exactly the same.

และที่โปสเตอร์จะเหมือนกันทุกประการ

So it will always fit together, conceptually, of course.

ดังนั้นมันจะเข้ากันพอดี แน่นอน ในด้านแนวความคิด

If Zappa's music is performed, it gets its own logo.

หากมีการเล่นเพลงของแซปป้า การแสดงนั้นจะมีโลโก้ของตนเอง

Or Philip Glass or Lou Reed or the Chemical Brothers,

หรือจะเป็น ฟิลลิป กลาส, ลู รีด หรือ เคมิคัล บราเทอร์ส

who all performed there, get their own

ซึ่งล้วนแสดงที่นั่น จะมีโลโก้ของพวกเขาเอง

Casa da Musica logo.

โลโก้ Casa da Musica

It works the same internally with the president or the musical director,

ในส่วนภายในก็เช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นประธาน หรือผู้อำนวยการดนตรี

whose Casa da Musica portraits wind up on their business cards.

ซึ่งนามบัตรของพวกเขา ก็จะมีภาพ Casa da Musica อยู่ด้วย

There is a full-blown orchestra

มีวงดนตรีออเคสตร้าเต็มวง

living inside the building.

อยู่ภายในอาคาร

It has a more transparent identity.

มันมีอัตลักษณ์ที่ดูโปร่งใสมากกว่า

The truck they go on tour with.

รถบรรทุกที่พวกเขาไปทัวร์กัน

Or there's a smaller contemporary orchestra,

หรือมีวงออเคสตร้าร่วมสมัยขนาดเล็กกว่า

12 people that remixes its own title.

ที่มีสมาชิก 12 รีมิกส์งานภายใต้ชื่อของตนเอง

And one of the handy things that came about

และหนึ่งในผลพลอยได้

was that you could take the logo type

ก็คือการที่คุณสามารถใช้ตัวพิมพ์โลโก้

and create advertising out of it.

เพื่อนำมาสร้างเป็นโฆษณาได้อีกด้วย

Like this Donna Toney poster,

เช่นโปสเตอร์ดอนน่า โทนนี่ (Donna Toney)

or Chopin, or Mozart,

หรือโชแปง (Chopin) หรือโมซาร์ท (Mozart)

or La Monte Young.

หรือ ลา มอนเต ยัง (La Monte Young)

You can take the shape and make typography out of it.

คุณสามารถนำรูปทรงมาสร้างเป็นอักษรประดิษฐ์

You can grow it underneath the skin.

คุณสามารถทำภาพนูนภายใต้ผิวหนัง

You can have a poster for a family event in front of the house,

คุณสามารถสร้างโปสเตอร์หน้าอาคารให้กิจกรรมครอบครัว

or a rave underneath the house

หรืองานปาร์ตี้เรฟภายในอาคาร

or a weekly program,

หรือ โปรแกรมรายสัปดาห์

as well as educational services.

เช่นเดียวกับบริการด้านการศึกษา

Second insight. So far, until that point I had

ประการที่สอง จนถึงจุดนี้ แทบทั้งหมด

been mostly involved

เป็นการที่ผมได้มีส่วน

or used the language of design

หรือได้ใช้ภาษาของการออกแบบ

for promotional purposes,

เพื่อวัตถุประสงค์ในการส่งเสริมการขาย

which was fine with me.

ซึ่งเป็นผมก็ไม่เดือดร้อน

On one hand I have nothing against selling.

ในด้านหนึ่งผมไม่ได้ต่อต้านการขาย

My parents are both salespeople.

พ่อแม่ของผมเป็นนักขายทั้งสองคน

But I did feel that

แต่ผมก็ยังรู้สึกด้วยว่า

I spent so much time learning this language,

ผมใช้เวลาไปมากมายเพื่อการเรียนรู้ภาษานี้

why do I only promote with it?

ทำไมผมใช้มันเพียงส่งเสริมการขาย?

There must be something else.

มันต้องทำอย่างอื่นได้ด้วยสิ

And the whole series of work came out of it.

จากนั้นผลงานทั้งชุดจึงหลั่งไหลออกมา

Some of you might have seen it.

บางท่านอาจได้เห็นบ้างแล้ว

I showed some of it

ผมได้แสดงไปแล้วบางส่วน

at earlier TEDs before,

ที่งาน TED ก่อนหน้านี้

under the title "Things I've Learned in My Life So Far."

ภายใต้ชื่อ "สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในชีวิตของฉันจนบัดนี้" ("Things I've Learned in My Life So Far")

I'll just show two now.

ผมจะแสดงให้ดูสองงานครับ

This is a whole wall of bananas

นี่คือผนังกล้วยหอม

at different ripenesses

ที่ระดับความสุกงอมที่แตกต่างกัน

on the opening day in this gallery in New York.

ในวันเปิดในแกลเลอรี่นี้ในนิวยอร์ก

It says, "Self-confidence produces fine results."

มันบอกว่า "ความมั่นใจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ดี"

This is after a week.

นี่คือสัปดาห์ต่อมา

After two weeks,

หลังจากสองสัปดาห์

three weeks, four weeks, five weeks.

สามสัปดาห์ สี่สัปดาห์ ห้าสัปดาห์

And you see the self confidence almost comes back,

คุณจะเห็นความมั่นใจในตนเองเกือบจะกลับมา

but not quite.

แต่ไม่เสียทีเดียว

These are some pictures visitors sent to me.

นี่คือบางภาพที่ผู้เข้าชมส่งให้ผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then the city of Amsterdam

แล้วเมืองอัมส์เตอร์ดัม

gave us a plaza and asked us to do something.

ก็ให้เราได้ใช้พลาซ่า และขอให้เราทำอะไรบางอย่าง

We used the stone plates as a grid

เราใช้แผ่นหินเป็นตาราง

for our little piece.

สำหรับชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของเรา

We got 250,000 coins from the central bank,

เราได้รับเหรียญ 250,000 เหรียญจากธนาคารกลาง

at different darknesses.

ที่มีระดับความมืดแตกต่างกัน

So we got brand new ones, shiny ones,

มีเหรียญใหม่เอี่ยม เหรียญที่เงา

medium ones, and very old, dark ones.

ความเงาปานกลาง และเหรียญที่เก่ามากสีดำ

And with the help of 100 volunteers, over a week,

ด้วยความช่วยเหลือจากอาสาสมัคร 100 คนในช่วงหนึ่งสัปดาห์

created this fairly floral typography

ได้สร้างอักษรประดิษฐ์ลายที่สวยงาม

that spelled, "Obsessions make my life worse

ซึ่งเขียนว่า "ความลุ่มหลงทำให้ชีวิตของผมแย่ลง

and my work better."

และการงานของผมดีขึ้น"

And the idea of course was to

แน่นอนว่าแนวความคิดคือการ

make the type so precious

ทำให้อักษรมีค่าขึ้นจน

that as an audience

ในฐานะผู้ชม

you would be in between,

คุณจะอยู่ระหว่าง

"Should I really take as much money as I can?

"ผมควรจะฉกเงินไปให้มากเท่าที่จะทำได้ดี?

Or should I leave the piece intact as it is right now?"

หรือผมควรปล่อยให้เหรียญอยู่ที่เดิมในสภาพนี้ดี? "

While we built all this up

ในขณะที่เราสร้างงานทั้งหมดนี้ขี้น

during that week, with the 100 volunteers,

ในช่วงสัปดาห์ที่มีอาสาสมัคร 100 คน

a good number of the neighbors surrounding the plaza

มีคนจำนวนไม่น้อยในละแวกรอบ ๆ พลาซ่า

got very close to it and quite loved it.

ได้เข้ามาใกล้มาก ๆ และก็ชอบมันมาก ๆ

So when it was finally done,

ดังนั้นเมื่อมันถูกสร้างเสร็จ

and in the first night

ในคืนแรกนี้เอง

a guy came with big plastic bags

มีชายคนหนึ่งมาพร้อมกับถุงพลาสติกขนาดใหญ่

and scooped up as many coins as he could possibly carry,

และโกยเหรียญไปมากเท่าที่เขาจะแบกไปได้

one of the neighbors called the police.

หนึ่งในเพื่อนบ้านเรียกตำรวจ

And the Amsterdam police

และตำรวจอัมสเตอร์ดัม

in all their wisdom,

ด้วยภูมิปัญญาทั้งหมดของพวกเขา

came, saw,

มาถึง ได้เห็น

and they wanted to protect the artwork.

พวกเขาต้องการที่จะปกป้องผลงานศิลปะ

And they swept it all up and put it into custody

จึงกวาดเหรียญทั้งหมด ไปอยู่ภายใต้การคุ้มครอง

at police headquarters.

ที่สถานีตำรวจ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I think you see, you see them sweeping. You see them sweeping right here.

ผมว่า คุณคงเห็นพวกเขากำลังเก็บอยู่ ตรงนี้เอง

That's the police, getting rid of it all.

นั่นแหละตำรวจ กำลังเก็บไปทั้งหมดเลย

So after eight hours

ดังนั้นหลังจากแปดชั่วโมง

that's pretty much all that was left

ก็เหลืออยู่แค่ประมาณนี้เองครับ

of the whole thing.

จากทั้งหมด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We are also working on the start of a bigger project in Bali.

เรายังกำลังทำงานที่เป็นจุดเริ่มต้น ของโครงการที่ใหญ่กว่าในบาหลี

It's a movie about happiness.

มันเป็นภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับความสุข

And here we asked some nearby pigs

ที่เห็นคือ เราขอความช่วยเหลือจากหมูที่อยู่แถวนั้น

to do the titles for us.

ให้ช่วยทำชื่อเรื่องให้เรา

They weren't quite slick enough.

พวกเขาดูยังไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่

So we asked the goose to do it again,

ดังนั้นเราขอให้ห่านมาลองทำดูอีกครั้ง

and hoped she would do somehow,

โดยหวังว่าเธอคงจะทำงานที่

a more elegant or pretty job.

น่าจะหรูหราหรือสวยงามกว่าได้

And I think she overdid it.

แต่ผมคิดว่าเธอทำเว่อร์เกืนไปหน่อย

Just a bit too ornamental.

ในส่วนของเครื่องประดับ

And my studio is very close to the monkey forest.

สตูดิโอของผมอยู่ใกล้กับป่าลิง

And the monkeys in that monkey forest

แล้วบรรดาลิงในป่าลิงนั้นก็

looked, actually, fairly happy.

ดูแล้วน่าจะมีความสุขมากอยู่

So we asked those guys to do it again.

ดังนั้นเราจึงขอให้พวกเขามาลองดูอีกครั้ง

They did a fine job, but had

พวกเขาทำงานได้ดีเลยล่ะ เพียงแต่

a couple of readability problems.

มีปัญหาเรื่องอ่านยากนิดหน่อย

So of course whatever you don't really do yourself

แน่นอนล่ะ อะไรที่คุณไม่ได้ลงมือเองจริงๆ

doesn't really get done properly.

ก็จะไม่ได้ดั่งใจคุณหรอก

That film we'll be working on for the next two years.

ภาพยนตร์เรื่องนี้ เราจะสร้างต่อไปในสองปีข้างหน้า

So it's going to be a while.

ฉะนั้นก็จะคงอีกพักใหญ่ ๆ

And of course you might think that

แน่นอน คุณอาจจะคิดว่า

doing a film on happiness

การทำภาพยนต์เกี่ยวกับความสุข

might not really be worthwhile.

อาจจะไม่คุ้มค่าคุ้มเวลานัก

Then you can of course always

ถ้าอย่างนั้น แน่นอนเสมอว่าคุณยังสามารถ

go and see this guy.

ไปพบผู้ชายคนนี้ได้

Video: (Laughter)

วิดีโอ: (เสียงหัวเราะ)

And I'm happy I'm alive.

ฉันมีความสุข ฉันยังมีชีวิต

I'm happy I'm alive. I'm happy I'm alive.

ฉันมีความสุข ฉันยังมีชีวิต ฉันมีความสุข ฉันยังมีชีวิต

Stefan Sagmeister: Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)