Tom Chatfield: 7 ways video games engage the brain

Translator: Pattapon Kasemtanakul Reviewer: Phatra Sae-ting

I love video games.

ผมชอบเกมส์

I'm also slightly in awe of them.

อันที่จริงผมออกจะทึ่งในพวกมันซะด้วยซ้ำ

I'm in awe of their power

ผมทึ่งในพลังของมัน

in terms of imagination, in terms of technology,

ทึ่งในความคิดสร้างสรรค์ ทึ่งในเทคโนโลยี

in terms of concept.

ทึ่งในแนวคิด

But I think, above all,

แต่ที่สำคัญ

I'm in awe at their power

ผมทึ่งในพลังของพวกมัน

to motivate, to compel us,

ที่ให้แรงบันดาลใจกับเรา ที่มีอิทธิพลต่อเรา

to transfix us,

ที่ทำให้เราตะลึงได้

like really nothing else we've ever invented

ไม่เหมือนกับสิ่งประดิษฐ์ใดๆ เลยที่เราเคยคิดค้น

has quite done before.

จะสามารถทำมันได้มาก่อน

And I think that we can learn some pretty amazing things

และผมคิดว่าเราสามารถเรียนรู้บางอย่างที่พิเศษมากๆ

by looking at how we do this.

จากการดูว่าเราทำมันได้อย่างไร

And in particular, I think we can learn things

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผมคิดว่าเราสามารถที่จะเรียนรู้บางอย่าง

about learning.

เกี่ยวกับการเรียนได้

Now the video games industry

ธุรกิจเกมส์ในตอนนี้

is far and away the fastest growing

เป็นธุรกิจที่เติบโตเร็วที่สุด แบบหาที่เปรียบไม่ได้

of all modern media.

เมื่อเทียบกับธุรกิจสื่อสมัยใหม่ทั้งหมด

From about 10 billion in 1990,

เริ่มต้นจาก 1 หมื่นล้านในปี 1990

it's worth 50 billion dollars globally today,

กลายเป็น 5 หมื่นล้านทั่วโลกในวันนี้

and it shows no sign of slowing down.

โดยที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะเริ่มช้าลง

In four years' time,

ในอีก 4 ปีข้างหน้า

it's estimated it'll be worth over 80 billion dollars.

ธุรกิจเกมส์ถูกประมาณการว่าจะมีมูลค่ากว่า 8 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐฯ

That's about three times the recorded music industry.

คิดเป็นประมาณ 3 เท่าของธุรกิจเพลง

This is pretty stunning,

นี่มันน่าทึ่งทีเดียว

but I don't think it's the most telling statistic of all.

แต่ผมก็ยังไม่คิดว่ามันเป็นสถิติที่น่าประหลาดใจที่สุด

The thing that really amazes me

สิ่งที่ทำให้ผมทึ่งจริงๆ

is that, today,

ก็คือ ที่ทุกวันนี้

people spend about

ผู้คนใช้เงินประมาณ

eight billion real dollars a year

8 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐฯ ต่อปี

buying virtual items

เพื่อซื้อวัตถุเสมือนจริง

that only exist

ที่สามารถมีอยู่ได้

inside video games.

ภายในวีดีโอเกมส์เท่านั้น

This is a screenshot from the virtual game world, Entropia Universe.

และนี่ก็คือภาพตัวอย่างจากโลกของเกมส์เสมือนจริง Entropia Universe

Earlier this year,

ในช่วงต้นปีที่ผ่านมา

a virtual asteroid in it

ดาวเคราะห์เสมือนจริงในเกมส์

sold for 330,000 real dollars.

ถูกขายในราคาสูงถึง 330,000 เหรียญสหรัฐ

And this

และนี่

is a Titan class ship

ก็คือเรือรบระดับ Titan

in the space game, EVE Online.

ในเกมส์ท่องอวกาศ EVE Online

And this virtual object

และวัตถุเสมือนจริงนี้

takes 200 real people

ใช้คนจริง 200 คน

about 56 days of real time to build,

กับเวลาจริงกว่า 56 วัน ในการสร้าง

plus countless thousands of hours

และนี่ยังไม่รวมกับเวลานับพันชั่วโมง

of effort before that.

กับความพยายามก่อนหน้านั้นอีก

And yet, many of these get built.

แต่ถึงอย่างนั้น วัตถุเหล่านี้ก็ยังถูกสร้างขึ้นอยู่เรื่อยๆ

At the other end of the scale,

ที่อีกฟากหนึ่งของตาชั่ง

the game Farmville that you may well have heard of,

เกมส์ Farmville ที่คุณอาจเคยคุ้นหูมาบ้าง

has 70 million players

มีผู้เล่นถึง 70 ล้านคน

around the world

ทั่วโลก

and most of these players

และผู้เล่นส่วนใหญ่

are playing it almost every day.

ก็เล่นมันแทบจะทุกวัน

This may all sound

นี่มันอาจจะฟังดู

really quite alarming to some people,

น่าตกใจทีเดียวสำหรับบางคน

an index of something worrying

เพราะมันอาจเป็นการบ่งบอกบางสิ่งที่น่าเป็นห่วง

or wrong in society.

หรือไม่เหมาะสมอยู่ในสังคม

But we're here for the good news,

แต่พวกเรามาที่นี่เพื่อบอกข่าวดีกับคุณ

and the good news is

และข่าวดีก็คือ

that I think we can explore

ผมคิดว่าเราสามารถที่จะสำรวจ

why this very real human effort,

ว่าทำไมความตั้งใจจริง

this very intense generation of value, is occurring.

ที่แสนเข้มข้นในยุคของคนเหล่านี้ ถึงได้เกิดขึ้น

And by answering that question,

และจากคำตอบที่ได้

I think we can take something

ผมคิดว่าเราสามารถที่จะนำ

extremely powerful away.

บางอย่างที่ทรงพลังอย่างมากออกไป

And I think the most interesting way

และสิ่งที่น่าสนใจที่สุด

to think about how all this is going on

คือการคิดว่าทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้น

is in terms of rewards.

ในลักษณะของการให้รางวัล

And specifically, it's in terms

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในส่วน

of the very intense emotional rewards

ของการให้รางวัลทางอารมณ์ที่ลึกซึ้ง

that playing games offers to people

ที่การเล่นเกมส์สามารถให้

both individually

ทั้งในระดับของบุคคล

and collectively.

และในระดับกลุ่มได้

Now if we look at what's going on in someone's head

เอาล่ะ หากเรามาลองดูว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวของใครบางคน

when they are being engaged,

เวลาที่เขากำลังรู้สึกมีส่วนร่วม

two quite different processes are occurring.

จะมีกระบวนการทำงานที่แตกต่างกัน 2 อย่างเกิดขึ้น

On the one hand, there's the wanting processes.

ที่ฝั่งหนึ่ง จะมีกระบวนการของความต้องการ

This is a bit like ambition and drive -- I'm going to do that. I'm going to work hard.

นี่มันคล้ายๆ กับความทะเยอทะยาน และแรงผลักดัน ฉันจะทำอย่างนั้น และฉันจะทำมันอย่างหนัก

On the other hand, there's the liking processes,

และที่อีกฝั่งหนึ่ง เป็นกระบวนการของความชื่นชอบ

fun and affection

ความสนุก และความหลงใหล

and delight

และความพอใจ

and an enormous flying beast with an orc on the back.

กับสัตว์ประหลาดตัวใหญ่บินได้ ที่มียักษ์ขี่อยู่บนหลัง

It's a really great image. It's pretty cool.

มันเป็นภาพที่เยี่ยมมาก และมันดูเจ๋งทีเดียว

It's from the game World of Warcraft with more than 10 million players globally,

ภาพนี้มาจากเกมส์ World of Warcraft ที่มีผู้เล่นทั่วโลกกว่า 10 ล้านคน

one of whom is me, another of whom is my wife.

1 ในนั้นก็คือผม อีกคนก็คือภรรยาของผม

And this kind of a world,

และโลกแบบนี้

this vast flying beast you can ride around,

เจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์ที่คุณสามารถขี่ไปไหนมาไหนก็ได้นี้

shows why games are so very good

แสดงให้เห็นว่าทำไมเกมส์ถึงทำได้ดีนัก

at doing both the wanting and the liking.

ทั้งส่วนของความต้องการ และความชอบ

Because it's very powerful. It's pretty awesome.

เพราะว่ามันทรงพลังอย่างมาก และมันเจ๋งเลยทีเดียว

It gives you great powers.

มันให้พลังอันมหาศาลกับคุณ

Your ambition is satisfied, but it's very beautiful.

ความทะเยอทะยานของคุณก็ถูกเติมเต็ม และมันก็งดงามมากๆ

It's a very great pleasure to fly around.

มันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดมากเวลาได้บินไปรอบๆ

And so these combine to form

และทั้งหมดนี่มันก่อให้เกิด

a very intense emotional engagement.

อารมณ์ร่วมอย่างลึกซึ้ง

But this isn't the really interesting stuff.

แต่นี่ก็ยังมันไม่ใช่สิ่งที่น่าสนใจจริงๆ

The really interesting stuff about virtuality

สิ่งที่น่าสนใจจริงๆ เกี่ยวกับโลกเสมือนจริง

is what you can measure with it.

ก็คือสิ่งที่คุณสามารถนำมาวัดค่าได้

Because what you can measure in virtuality

เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเสมือนจริง

is everything.

สามารถวัดค่าได้

Every single thing that every single person

ทุกๆ การกระทำในทุกๆ คน

who's ever played in a game has ever done can be measured.

ที่เคยเล่นเกมส์มา สามารถถูกวัดได้

The biggest games in the world today

เกมส์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกทุกวันนี้

are measuring more than one billion points of data

กำลังวัดผลข้อมูลกว่า 1 พันล้านจุด

about their players, about what everybody does --

เกี่ยวกับผู้เล่น เกี่ยวกับสิ่งที่ทุกคนทำ

far more detail than you'd ever get from any website.

เป็นข้อมูลที่ละเอียดมากกว่าสิ่งที่คุณเคยได้รับจากเว็บไซต์ใดๆ

And this allows something very special

และนี่มันทำให้บางอย่างที่พิเศษมากๆ

to happen in games.

เกิดขึ้นได้ในเกมส์

It's something called the reward schedule.

มันถูกเรียกว่า กำหนดการการให้รางวัล

And by this, I mean looking

และในที่นี้ ผมหมายถึงการมอง

at what millions upon millions of people have done

สิ่งที่คนนับล้านๆ คนได้ทำ

and carefully calibrating the rate,

และค่อยๆปรับค่า

the nature, the type, the intensity of rewards in games

ของลักษณะ ประเภท และความหนาแน่นของรางวัลในเกมส์อย่างระมัดระวัง

to keep them engaged

เพื่อทำให้พวกเค้ายังคงติดพัน

over staggering amounts of time and effort.

กับการใช้เวลา และความพยายามอยู่ต่อไปเรื่อยๆ

Now, to try and explain this

เอาล่ะ ตอนนี้เรามาลองอธิบายสิ่งนี้

in sort of real terms,

ในความเป็นจริงกัน

I want to talk about a kind of task

ผมต้องการพูดถึงงานบางประเภท

that might fall to you in so many games.

ที่อาจคล้ายกับสิ่งที่มีอยู่ในเกมส์

Go and get a certain amount of a certain little game-y item.

เช่น การเดินทางเพื่อไปเก็บวัตถุในเกมส์บางอย่าง

Let's say, for the sake of argument,

ยกตัวอย่างเช่น

my mission is to get 15 pies

ภารกิจของผมคือการไปหาพาย 15 ชิ้น

and I can get 15 pies

และผมจะได้พาย 15 ชิ้นมาจาก

by killing these cute, little monsters.

การล่าสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ น่ารักๆ พวกนี้

Simple game quest.

ในภารกิจแบบครั้งเดียวจบ

Now you can think about this, if you like,

ตอนนี้ผมอยากให้คุณลองคิดถึงสถานการณ์แบบนี้

as a problem about boxes.

ในลักษณะของปัญหาเกี่ยวกับกล่อง

I've got to keep opening boxes.

ซึ่งผมจะต้องเปิดกล่องไปเรื่อยๆ

I don't know what's inside them until I open them.

โดยที่ผมจะไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างในจนกว่าผมจะเปิดมัน

And I go around opening box after box until I've got 15 pies.

ผมก็เลยเดินไปเพื่อเปิดกล่องเรื่อยๆ จนกว่าผมจะได้พาย 15 ชิ้น

Now, if you take a game like Warcraft,

ตอนนี้ถ้าคุณลองมองเกมส์อย่าง Warcraft

you can think about it, if you like,

คุณลองคิดดูนะ

as a great box-opening effort.

ด้วยความพยายามในการเปิดกล่องอย่างหนัก

The game's just trying to get people to open about a million boxes,

เกมส์นั้นก็แค่พยายามให้คนเข้าไปเปิดกล่องประมาณ 1 ล้านกล่อง

getting better and better stuff in them.

โดยได้เจอสิ่งที่ดีขึ้นเรื่อยๆ อยู่ข้างใน

This sounds immensely boring

ซึ่งมันอาจฟังดูน่าเบื่อ

but games are able

แต่เกมส์กลับมีความสามารถ

to make this process

ในการทำให้กระบวนการทั้งหมดนี้

incredibly compelling.

น่าดึงดูดได้

And the way they do this

และวิธีที่พวกเขาทำ

is through a combination of probability and data.

ก็เป็นส่วนประกอบของความน่าจะเป็น และข้อมูล

Let's think about probability.

ลองมาคิดถึงความน่าจะเป็นกันดู

If we want to engage someone

ถ้าเราต้องการให้ใครซักคนรู้สึกอยากเล่นต่อไปเรื่อยๆ

in the process of opening boxes to try and find pies,

ในกระบวนการของการเปิดกล่อง และการหาพาย

we want to make sure it's neither too easy,

เราต้องทำให้แน่ใจได้ว่ามันจะไม่ง่าย

nor too difficult, to find a pie.

หรือยากเกินไปที่จะหาพาย

So what do you do? Well, you look at a million people --

แล้วคุณจะทำอย่างไรล่ะ เอาล่ะคุณลองมาดูคน 1 ล้านคน

no, 100 million people, 100 million box openers --

ไม่สิ 100 ล้านคน คนเปิดกล่อง 100 ล้านคน

and you work out, if you make the pie rate

และคุณคำนวณอัตราการเปิดเจอพาย

about 25 percent --

ที่ประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์

that's neither too frustrating, nor too easy.

ซึ่งฟังดูไม่น่าปวดหัว หรือง่ายเกินไป

It keeps people engaged.

มันทำให้ผู้คนรู้สึกอยากเล่นต่อ

But of course, that's not all you do -- there's 15 pies.

แต่แน่นอนนั่นมันไม่ใช่ทุกอย่างที่คุณจะต้องทำ คุณต้องการพาย 15 ชิ้น

Now, I could make a game called Piecraft,

ตอนนี้ ผมสามารถสร้างเกมส์ที่ชื่อ Piecraft

where all you had to do was get a million pies

ซึ่งสิ่งที่คุณต้องทำทั้งหมดก็คือการหาพาย 1 ล้านชิ้น

or a thousand pies.

หรือ 1 พันชิ้น

That would be very boring.

มันคงจะน่าเบื่อมากทีเดียว

Fifteen is a pretty optimal number.

15 เป็นเลขที่กำลังเหมาะสม

You find that -- you know, between five and 20

คุณจะพบว่า จำนวนระหว่าง 5 และ 20

is about the right number for keeping people going.

นั้นเป็นจำนวนที่เหมาะสมให้คนยังคงเล่นต่อไป

But we don't just have pies in the boxes.

แต่แน่นอนเราไม่จำเป็นต้องมีแค่พายในกล่องเท่านั้น

There's 100 percent up here.

มันสามารถเป็นอะไรก็ได้ทุกๆ ครั้งที่เปิดกล่อง

And what we do is make sure that every time a box is opened,

และสิ่งที่เราทำก็คือทำให้แน่ใจว่าทุกๆ ครั้งที่กล่องถูกเปิด

there's something in it, some little reward

มันจะต้องมีบางสิ่งอยู่ข้างในนั้น เป็นรางวัลเล็กๆ น้อยๆ

that keeps people progressing and engaged.

ที่ทำให้คนยังดำเนินการ และติดพันไปกับเกมส์ต่อ

In most adventure games,

ในเกมส์ผจญภัยส่วนใหญ่

it's a little bit in-game currency, a little bit experience.

มันมักจะเป็นส่วนผสมของการใช้สกุลเงินในเกมส์ กับค่าประสบการณ์

But we don't just do that either.

แต่เราก็ยังไม่หยุดแค่นั้น

We also say there's going to be loads of other items

เรายังเพิ่มในองค์ประกอบในส่วนของสิ่งของมากมาย

of varying qualities and levels of excitement.

ที่แตกต่างกันด้วยคุณภาพ และระดับขั้นของความตื่นเต้น

There's going to be a 10 percent chance you get a pretty good item.

คุณอาจจะมีโอกาสซัก 10 เปอร์เซ็นต์ในการได้ของดีๆ สักชิ้น

There's going to be a 0.1 percent chance

แต่คุณจะมีโอกาสแค่ 0.1 เปอร์เซ็นต์

you get an absolutely awesome item.

ในการที่จะได้สิ่งของระดับขั้นสุดยอดมาสักชิ้น

And each of these rewards is carefully calibrated to the item.

และของรางวัลแต่ละชนิดก็จะถูกปรับอัตราการพบอย่างระมัดระวัง

And also, we say,

นอกจากนี้เรายังพูดกันว่า

"Well, how many monsters? Should I have the entire world full of a billion monsters?"

"แล้วเราจะมีสัตว์ประหลาดกี่ชนิดดีล่ะ? พวกเราควรจะให้ทั้งโลกเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดนับพันล้านชนิดเลยดีมั้ย?"

No, we want one or two monsters on the screen at any one time.

คำตอบก็คือไม่ เราต้องการแค่ 1 หรือ 2 ชนิดให้ปรากฎขึ้นบนจอเท่านั้น

So I'm drawn on. It's not too easy, not too difficult.

ผมก็เลยติดมัน มันไม่ง่าย และไม่ยากจนเกินไป

So all this is very powerful.

เพราะฉะนั้นทั้งหมดนี่มันทรงพลังมากๆ

But we're in virtuality. These aren't real boxes.

แต่เราอยู่ในโลกเสมือนจริง และนี่ไม่ใช่กล่องจริงๆ

So we can do

พวกเราเลยสามารถ

some rather amazing things.

ทำสิ่งที่น่าเหลือเชื่อได้

We notice, looking at all these people opening boxes,

เราได้เห็นผู้คนเหล่านี้เปิดกล่อง

that when people get to about 13 out of 15 pies,

เวลาพวกเขาเปิดเจอพายซัก 13 จาก 15 ชิ้น

their perception shifts, they start to get a bit bored, a bit testy.

มุมมองของพวกเขาก็จะเปลี่ยนไป พวกเขาเริ่มเบื่อ เริ่มใจร้อน

They're not rational about probability.

พวกเขาไม่ได้มองจากมุมของความน่าจะเป็น

They think this game is unfair.

และเริ่มคิดว่าเกมส์นี้มันไม่ยุติธรรม

It's not giving me my last two pies. I'm going to give up.

หาพาย 2 ชิ้นสุดท้ายไม่เจอซักที ฉันจะเลิกเล่นมันแล้ว

If they're real boxes, there's not much we can do,

ถ้าเกิดว่ามันเป็นกล่องจริงๆ เราคงทำอะไรไม่ได้มาก

but in a game we can just say, "Right, well.

แต่ในเกมส์เราสามารถพูดได้ว่า "โอเค

When you get to 13 pies, you've got 75 percent chance of getting a pie now."

ถ้าหากคุณเจอพายไป 13 ชิ้นแล้ว ตอนนี้คุณจะได้โอกาสถึง 75 เปอร์เซ็นต์ในการเปิดเจอพายแล้ว"

Keep you engaged. Look at what people do --

เพื่อให้คนยังคงเล่นต่อไป จากการดูจากสิ่งที่คนทำ

adjust the world to match their expectation.

และเปลี่ยนโลกให้มันเหมาะสมกับความคาดหวังของพวกเค้า

Our games don't always do this.

บางเกมส์ของเราอาจไม่ได้ทำแบบนี้

And one thing they certainly do at the moment

แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาจะทำแน่ๆ ก็คือ

is if you got a 0.1 percent awesome item,

ทันทีที่คุณได้รับของสุดยอดที่มีโอกาสได้แค่ 0.1 เปอร์เซ็นต์นั้น

they make very sure another one doesn't appear for a certain length of time

พวกเค้าจะทำให้แน่ใจว่าอีกชิ้นหนึ่งจะยังไม่ปรากฎออกมาซักพัก

to keep the value, to keep it special.

เพื่อให้มันยังคงความพิเศษอยู่

And the point is really

และจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเราก็คือ

that we evolved to be satisfied by the world

พวกเราจะปรับตัวเพื่อให้โลกยังคงพอใจอยู่

in particular ways.

ไม่ทางใด ก็ทางหนึ่ง

Over tens and hundreds of thousands of years,

ไม่ว่าจะผ่านไป 10 หรือ 100 หรือ พันปี

we evolved to find certain things stimulating,

พวกเราก็จะปรับตัวเพื่อหาสิ่งที่จะคอยกระตุ้นคุณอยู่เรื่อยๆ

and as very intelligent, civilized beings,

และในฐานะของสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาด และมีอารยธรรม

we're enormously stimulated by problem solving and learning.

เราจะรู้สึกถูกกระตุ้นอย่างมากโดยการแก้ปัญหา และการเรียนรู้อยู่แล้ว

But now, we can reverse engineer that

แต่ตอนนี้เราสามารถที่จะกลับกระบวนการทั้งหมดนั่น

and build worlds

และสร้างโลก

that expressly tick our evolutionary boxes.

ที่จะคอยสร้างแรงกระตุ้น ต่อต่อมการวิวัฒนาการของเราได้

So what does all this mean in practice?

แล้วนี่มันหมายความว่าอย่างไรในภาคการปฏิบัติน่ะเรอะ?

Well, I've come up

ผมก็เลยได้คิดค้น

with seven things

7 อย่าง

that, I think, show

ที่คิดว่า จะแสดง

how you can take these lessons from games

ให้คุณเห็นว่าคุณสามารถนำบทเรียนจากเกมส์เหล่านี้

and use them outside of games.

และนำมันมาใช้นอกเกมส์ได้อย่างไร

The first one is very simple:

อย่างแรกนั้นง่ายมาก

experience bars measuring progress --

เราจะต้องทำการแสดงความก้าวหน้า เปรียบเทียบกับระดับความสำเร็จ

something that's been talked about brilliantly

บางอย่างที่ถูกกล่าวถึงอย่างดีเยี่ยม

by people like Jesse Schell earlier this year.

จากคนอย่าง เจสซี่ เชลล์ (Jesse Schell) เมื่อต้นปีที่ผ่านมา

It's already been done at the University of Indiana in the States, among other places.

มันถูกทำสำเร็จมาแล้วในมหาวิทยาลัยอินเดียน่า ในสหรัฐอเมริกา

It's the simple idea that instead of grading people incrementally

มันเป็นความคิดง่ายๆ โดยแทนที่จะให้คะแนนนักศึกษา

in little bits and pieces,

ทีละส่วนๆ ย่อยๆ

you give them one profile character avatar

คุณจะให้ตัวตนเสมือนจริง 1 คนกับพวกเขา

which is constantly progressing

ที่จะพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ

in tiny, tiny, tiny little increments which they feel are their own.

ทีละน้อย ทีละน้อย โดยที่พวกเขายังรู้สึกว่าเป็นตัวของเขาเอง

And everything comes towards that,

และทุกอย่างมันจะมาจบลงที่

and they watch it creeping up, and they own that as it goes along.

ขณะพวกเขาดูพวกมันเติบโต พวกเขาจะรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของมันไปโดยปริยาย

Second, multiple long and short-term aims --

ข้อสอง การสร้างจุดหมายระยะยาว และระยะสั้นหลายๆ จุด

5,000 pies, boring,

พาย 5 พันชิ้น มันฟังดูน่าเบื่อ

15 pies, interesting.

พาย 15 ชิ้น น่าสนใจ

So, you give people

เพราะฉะนั้นเราจะมอบหมายงานให้

lots and lots of different tasks.

หลายๆ แบบ

You say, it's about

คุณจะบอกว่ามันเกี่ยวกับ

doing 10 of these questions,

การตอบคำถาม 10 ข้อนี้ ทั้งหมด

but another task

แต่หน้าที่อีกอย่าง

is turning up to 20 classes on time,

ก็คือการมาเข้าชั้นเรียนตรงเวลา 20 ครั้ง

but another task is collaborating with other people,

อีกอย่างก็คือทำงานร่วมกับคนอื่น

another task is showing you're working five times,

แล้วอีกงานก็ให้แสดงว่าคุณได้ทำงาน 5 ครั้ง

another task is hitting this particular target.

อีกงานหนึ่งก็คือการได้เป้าหมายตามที่กำหนด

You break things down into these calibrated slices

คุณจะต้องแยกงานเหล่านี้ออกเป็นชิ้นส่วนที่สามารถปรับแปลงค่าได้

that people can choose and do in parallel

ให้คนสามารถเลือก และทำไปพร้อมๆ กัน

to keep them engaged

เพื่อให้พวกเขายังรู้สึกมีส่วนร่วมอยู่

and that you can use to point them

และคุณก็สามารถที่จะแนะนำพวกเขา

towards individually beneficial activities.

ให้ทำกิจกรรมที่สร้างคุณค่าของตัวเองได้

Third, you reward effort.

ข้อสาม ให้รางวัลกับความพยายาม

It's your 100 percent factor. Games are brilliant at this.

เกมส์น่ะเก่งในส่วนนี้มาก มันเป็นอัตราการเปิดเจอ 100 เปอร์เซ็นต์

Every time you do something, you get credit; you get a credit for trying.

ทุกๆ ครั้งที่คุณทำอะไรก็ตาม คุณจะได้รับความน่าเชื่อถือเพิ่ม คุณได้ความเชื่อถือเพิ่มจากความพยายามของคุณ

You don't punish failure. You reward every little bit of effort --

คุณต้องไม่ทำโทษความผิดที่เกิดขึ้น คุณเปลี่ยนมาให้รางวัลกับทุกๆ ความพยายามแทน

a little bit of gold, a little bit of credit. You've done 20 questions -- tick.

ให้ทองซักเล็กน้อย ให้ความน่าเชื่อถืออีกเล็กน้อย คุณทำคำถามครบ 20 ข้อแล้ว เช็ค

It all feeds in as minute reinforcement.

ทั้งหมดมันประกอบกันเป็นการให้แรงจูงใจในช่วงเวลาสั้นๆ

Fourth, feedback.

ข้อที่สี่ การตอบกลับ

This is absolutely crucial,

นี่มันสำคัญมากทีเดียว

and virtuality is dazzling at delivering this.

และโลกเสมือนจริงก็ทำได้ดีมากในส่วนนี้

If you look at some of the most intractable problems in the world today

ถ้าคุณลองมองปัญหาที่แก้ไขได้ยากในโลกปัจจุบัน

that we've been hearing amazing things about,

คุณก็จะได้ยินสิ่งที่น่าแปลกใจเกี่ยวกับ

it's very, very hard for people to learn

ว่าผู้คนน่ะเรียนรู้ได้ยากมากๆ เพียงใด

if they cannot link consequences to actions.

ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อสิ่งที่จะได้กับการกระทำ

Pollution, global warming, these things --

มลพิษ, สภาวะเรือนกระจก สิ่งเหล่านี้

the consequences are distant in time and space.

ผลของการกระทำมันอยู่ไกลโพ้นออกไปในช่วงเวลา และสถานที่

It's very hard to learn, to feel a lesson.

มันจึงยากมากที่จะเรียนรู้ ยากที่จะรู้สึกถึงบทเรียน

But if you can model things for people,

แต่ถ้าคุณสามารถจำลองสิ่งเหล่านี้

if you can give things to people that they can manipulate

ให้ผู้คนสามารถปรับแปลงค่าได้ด้วยตัวเอง

and play with and where the feedback comes,

และเล่นกับผลตอบกลับที่จะเกิดขึ้น

then they can learn a lesson, they can see,

เมื่อนั้นพวกเขาถึงจะเรียนรู้ เพราะพวกเขาเห็น

they can move on, they can understand.

พวกเขาสามารถดำเนินต่อไปได้ พวกเขาจะเข้าใจ

And fifth,

และข้อที่ 5

the element of uncertainty.

องค์ประกอบของความไม่แน่นอน

Now this is the neurological goldmine,

และนี่ก็เปรียบเสมือนกับขุมทองของระบบประสาท

if you like,

ถ้าชอบที่จะเปรียบมันอย่างนั้น

because a known reward

เพราะการที่ได้รู้รางวัลที่จะได้รับ

excites people,

มันทำให้รู้สึกถึงความตื่นเต้น

but what really gets them going

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาก้าวเดินต่อไป

is the uncertain reward,

ก็คือรางวัลจากความไม่แน่นอน

the reward pitched at the right level of uncertainty,

รางวัลที่ให้บนระดับความไม่แน่นอนที่กำลังดี

that they didn't quite know whether they were going to get it or not.

ที่พวกเขายังไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะได้รับมันจริงๆ หรือไม่

The 25 percent. This lights the brain up.

เจ้า 25 เปอร์เซ็นต์นี่แหละ ที่มันจะทำให้สมองปลอดโปร่ง

And if you think about

และถ้าคุณลองคิดดู

using this in testing,

การใช้สิ่งนี้ในการทดสอบ

in just introducing control elements of randomness

ในการใช้การควบคุมองค์ประกอบของความไม่แน่นอนต่างๆ

in all forms of testing and training,

ในรูปแบบของการทดสอบ และการอบรม

you can transform the levels of people's engagement

คุณสามารถเปลี่ยนแปลงระดับของความมีส่วนร่วมของผู้คนได้

by tapping into this very powerful

ด้วยการเข้าไปสู่สิ่งที่ทรงพลังมากๆ ของ

evolutionary mechanism.

กลไกของการวิวัฒนาการนี้

When we don't quite predict something perfectly,

เมื่อใดก็ตามที่เราไม่สามารถคาดเดาผลลัพธ์ออกมาได้อย่างแม่นยำ

we get really excited about it.

เราจะรู้สึกตื่นเต้นไปกับมัน

We just want to go back and find out more.

และพวกเราก็ต้องการเสาะหามันมากขึ้นไปเรื่อยๆ

As you probably know, the neurotransmitter

และอย่างที่คุณอาจจะรู้ สารสื่อประสาท

associated with learning is called dopamine.

ที่เกี่ยวข้องกับการเรียนรู้ ที่เรียกว่า โดพามีน (Dopamine)

It's associated with reward-seeking behavior.

ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการหารางวัล

And something very exciting is just beginning to happen

และบางอย่างที่น่าตื่นเต้นมากๆ กำลังจะเกิดขึ้น

in places like the University of Bristol in the U.K.,

ในสถานที่อย่าง มหาวิทยาลัยบริสตอล (University of Bristol) ในสหราชอาณาจักร

where we are beginning to be able to model mathematically

ที่ๆ เราเริ่มต้นหาแบบจำลองทางคณิตศาสตร์

dopamine levels in the brain.

เพื่อจำลองระดับโดพามีนในสมองได้

And what this means is we can predict learning,

และนี่มันทำให้เราสามารถคาดคะเนการเรียนรู้

we can predict enhanced engagement,

เราสามารถคาดคะเนการเพิ่มระดับความมีส่วนร่วม

these windows, these windows of time,

แล้วหน้าต่างพวกนี้แหละ หน้าต่างแห่งเวลา

in which the learning is taking place at an enhanced level.

การเรียนรู้จะได้เกิดขึ้นในระดับที่ดียิ่งขึ้นได้

And two things really flow from this.

และมันมี 2 ปัจจัยที่จะเกิดขึ้นจากสิ่งนี้

The first has to do with memory,

อย่างที่ 1 เกี่ยวข้องกับความจำ

that we can find these moments.

ที่เราสามารถหาจังหวะเวลา

When someone is more likely to remember,

เมื่อใครบางคนสามารถที่จะจำได้ดีกว่า

we can give them a nugget in a window.

เราก็จะให้รางวัลที่หน้าต่าง

And the second thing is confidence,

อย่างที่ 2 คือความมั่นใจ

that we can see how game-playing and reward structures

ที่เราสามารถเห็นการเล่นเกมส์ และโครงสร้างของการให้รางวัล

make people braver, make them more willing to take risks,

ทำให้ผู้คนมีความกล้ามากขึ้น ทำให้ยอมรับความเสี่ยงได้มากขึ้น

more willing to take on difficulty,

และก็มีความต้องการที่จะเผชิญต่อความยากลำบาก

harder to discourage.

รู้สึกท้อถอยได้ยากขึ้น

This can all seem very sinister.

ทั้งหมดนี่มันอาจดูชั่วร้ายมากๆ

But you know, sort of "our brains have been manipulated; we're all addicts."

แต่คุณก็อย่างที่คุณน่าจะรู้ว่า "สมองของพวกเราล้วนถูกบงการอยู่ ความจริงพวกเราก็เหมือนกับผู้เสพย์ติดคนหนึ่ง"

The word "addiction" is thrown around.

คำว่า "เสพย์ติด" นั้นเป็นแค่คำพูดลอยๆ

There are real concerns there.

มันก็มีความน่าเป็นห่วงบางอย่างอยู่เหมือนกัน

But the biggest neurological turn-on for people

แต่สิ่งที่จะสามารถปลุกเร้าทางประสาทให้กับคนได้มากที่สุด

is other people.

ก็คือคนอื่นๆ

This is what really excites us.

นี่แหละที่มันน่าตื่นเต้นสำหรับพวกเรา

In reward terms, it's not money;

ในแง่ของการให้รางวัล มันไม่เกี่ยวกับเงิน

it's not being given cash -- that's nice --

มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับการให้เงินสด นั่นมันก็แค่ดี

it's doing stuff with our peers,

แต่มันคือการได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนร่วมงานของเรา

watching us, collaborating with us.

เฝ้าดูเรา ทำงานร่วมกับเรา

And I want to tell you a quick story about 1999 --

ผมอยากจะเล่าเรื่องราวอย่างเร็วๆ ซักเรื่องที่เกิดขึ้นในปี 1999

a video game called EverQuest.

ที่เกี่ยวกับวีดีโอเกมส์ที่ชื่อว่า EverQuest

And in this video game,

และในเกมส์นี้

there were two really big dragons, and you had to team up to kill them --

มีมังกรตัวใหญ่มากๆ อยู่ 2 ตัว ที่คุณจะต้องร่วมมือกันเพื่อสังหารมัน

42 people, up to 42 to kill these big dragons.

คน 42 คน ต้องใช้คนถึง 42 คนในการฆ่าเจ้ามังกร 2 ตัวนี้

That's a problem

และนั่นล่ะปัญหา

because they dropped two or three decent items.

เพราะว่าพวกมันจะให้สิ่งตอบแทนแค่ 2 หรือ 3 ชิ้นเท่านั้น

So players addressed this problem

เหล่าผู้เล่นจึงร่วมกันแก้ไขปัญหานี้

by spontaneously coming up with a system

ด้วยการร่วมกันกำหนดระบบ

to motivate each other,

เพื่อให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

fairly and transparently.

อย่างยุติธรรม และโปร่งใส

What happened was, they paid each other a virtual currency

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ พวกเขาจะจ่ายเงินให้กันและกันด้วยสกุลเงินเสมือนจริง

they called "dragon kill points."

ที่เรียกว่า "แต้มฆ่ามังกร"

And every time you turned up to go on a mission,

ทุกๆ ครั้งที่คุณมาเข้าร่วมในภารกิจ

you got paid in dragon kill points.

คุณจะได้รับค่าตอบแทนเป็น แต้มฆ่ามังกร

They tracked these on a separate website.

พวกเขาจะติดตามมันผ่านอีกเว็บไซต์หนึ่งที่แยกกัน

So they tracked their own private currency,

และพวกเขาก็จะรู้ถึงจำนวนเงินส่วนตัวที่พวกเขามีได้

and then players could bid afterwards

หลังจากนั้นผู้เล่นจะสามารถมาเข้าร่วมประมูล

for cool items they wanted --

สำหรับสิ่งของเจ๋งๆ ที่พวกเขาต้องการ

all organized by the players themselves.

ซึ่งทั้งหมดถูกจัดการด้วยตัวผู้เล่นเองทั้งสิ้น

Now the staggering system, not just that this worked in EverQuest,

เอาล่ะ สำหรับระบบที่รากฐานง่อนแง่น ไม่ใช่ว่าวิธีนี้จะใช้ได้ในแค่ EverQuest เท่านั้น

but that today, a decade on,

แต่ในทุกวันนี้ นับ 10 ปีให้หลัง

every single video game in the world with this kind of task

เกมส์ทุกเกมส์ในโลก ที่มีภารกิจลักษณะเช่นนี้

uses a version of this system --

กับคนนับ 10 ล้านคน

tens of millions of people.

ก็ยังใช้ระบบแบบนี้อยู่

And the success rate

และอัตราความสำเร็จ

is at close to 100 percent.

มันก็ใกล้เคียง 100 เปอร์เซ็นต์

This is a player-developed,

นี่มันคือระบบที่ผู้เล่นสร้างขึ้นมา

self-enforcing, voluntary currency,

ถูกบังคับใช้กันเอง, ด้วยสกุลเงินที่ใช้โดยสมัครใจ

and it's incredibly sophisticated

และมันก็ละเอียดอ่อนกับตัวผู้เล่น

player behavior.

อย่างเหลือเชื่อ

And I just want to end by suggesting

และผมอยากจะจบด้วยการแนะนำ

a few ways in which these principles

วิธีบางอย่างที่หลักการพวกนี้

could fan out into the world.

จะสามารถแพร่หลายในโลกนี้ได้

Let's start with business.

เรามาเริ่มจากธุรกิจ

I mean, we're beginning to see some of the big problems

ผมหมายถึง เราเริ่มที่จะเห็นปัญหาขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้น

around something like business are

กับธุรกิจ เช่น

recycling and energy conservation.

การรีไซเคิล และการรักษาพลังงาน

We're beginning to see the emergence of wonderful technologies

เราได้เริ่มเห็นการภัยจากเทคโนโลยีที่งดงามนี้

like real-time energy meters.

เหมือนกับมาตรวัดพลังงานที่ทำงานทันที

And I just look at this, and I think, yes,

และจากการเห็นสิ่งนี้ และผมคิดว่า ใช่

we could take that so much further

เราสามารถทำให้มันดียิ่งขึ้นไปได้อีก

by allowing people to set targets

ด้วยการให้ผู้คนกำหนดเป้า

by setting calibrated targets,

ด้วยการปรับค่าเป้าหมาย

by using elements of uncertainty,

จากองค์ประกอบของความไม่แน่นอน

by using these multiple targets,

และการใช้เป้าหมายหลายๆ จุดนี้

by using a grand, underlying reward and incentive system,

ด้วยการใช้ระบบการให้รางวัลที่ซ่อนเร้น และการให้แรงจูงใจ

by setting people up

ด้วยการกำหนดคนขึ้นมา

to collaborate in terms of groups, in terms of streets

เพื่อรับผิดชอบในกลุ่ม หรือถนนหาทาง

to collaborate and compete,

เพื่อร่วมมือ และแข่งขัน

to use these very sophisticated

เพื่อให้วิธีที่ละเอียดอ่อนนี้

group and motivational mechanics we see.

รวมกลุ่ม และให้กำลังใจด้วยกลไกที่เราเห็น

In terms of education,

ในแง่ของการศึกษา

perhaps most obviously of all,

บางทีอาจจะเห็นได้ชัดเจนที่สุด

we can transform how we engage people.

เราสามารถเปลี่ยนแปลงวิธีที่เราให้คนเข้ามามีส่วนร่วม

We can offer people the grand continuity

เราสามารถมอบโอกาสใหญ่ให้ผู้คนในการดำเนินการต่อ

of experience and personal investment.

ในประสบการณ์ และการลงทุนส่วนตัว

We can break things down

เราสามารถแตกสิ่งนี้ออกมา

into highly calibrated small tasks.

เป็นชิ้นงานเล็กๆ ที่สามารถปรับแปลงค่าได้

We can use calculated randomness.

เราสามารถใช้หลักการของการสุ่ม

We can reward effort consistently

เราสามารถให้รางวัลจูงใจต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ได้

as everything fields together.

และเมื่อทุกอย่างสานเข้าด้วยกัน

And we can use the kind of group behaviors

เมื่อเราสามารถใช้พฤติกรรมของกลุ่ม

that we see evolving when people are at play together,

ที่เราเห็นว่าวิวัฒนาการขึ้น เมื่อผู้คนเล่นด้วยกัน

these really quite unprecedentedly complex

เจ้าความซับซ้อนของกลไกการร่วมมือกัน

cooperative mechanisms.

ที่ไม่เคยมีมาก่อน

Government, well, one thing that comes to mind

หน่วยงานรัฐ เอาล่ะ สิ่งหนึ่งที่เข้ามาในหัวผม

is the U.S. government, among others,

ในรัฐบาลสหรัฐฯ

is literally starting to pay people

กำลังที่จะเริ่มจ่ายเงินให้คน

to lose weight.

ลดน้ำหนัก

So we're seeing financial reward being used

เราจึงได้เห็นการใช้รางวัลในรูปแบบของเงิน

to tackle the great issue of obesity.

เพื่อต่อสู้กับปัญหาใหญ่ๆ อย่าง ปัญหาโรคอ้วน

But again, those rewards

แต่ก็อีกนั่นแหละ รางวัลพวกนี้

could be calibrated so precisely

อาจถูกตั้งค่าอย่างแม่นยำ

if we were able to use the vast expertise

ถ้าพวกเราสามารถที่จะใช้ทักษะอันกว้างขวาง

of gaming systems to just jack up that appeal,

ของระบบเกมส์ เพื่อสร้างความน่าดึงดูด

to take the data, to take the observations,

เพื่อใช้ข้อมูล และการเฝ้าดู

of millions of human hours

กิจกรรมนับล้านชั่วโมงของมนุษย์

and plow that feedback

และก็ใช้ข้อมูลจากการตอบกลับนั้น

into increasing engagement.

เพื่อเพิ่มความรู้สึกมีส่วนร่วม

And in the end, it's this word, "engagement,"

และในที่สุด คำว่า "ความมีส่วนร่วม"

that I want to leave you with.

ที่ผมอยากจะจากคุณไปในตอนนี้

It's about how individual engagement

ก็คือการหาวิธีที่ความมีส่วนร่วมระดับบุคคล

can be transformed

จะสามารถถูกเปลี่ยนแปลง

by the psychological and the neurological lessons

ด้วยบทเรียน ทางจิตวิทยา และทางประสาทวิทยา

we can learn from watching people that are playing games.

เราสามารถเรียนรู้ได้จากการเฝ้ามองคนเล่นเกมส์

But it's also about collective engagement

แล้วมันก็เกี่ยวข้องกับการรู้สึกมีส่วนร่วมในระดับกลุ่ม

and about the unprecedented laboratory

และสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิด

for observing what makes people tick

จากการเฝ้าดูว่าอะไรทำให้คนถูกกระตุ้น

and work and play and engage

และทำงาน และเล่น และมีส่วนร่วม

on a grand scale in games.

ในระดับใหญ่ๆ เช่นในเกมส์

And if we can look at these things and learn from them

และถ้าหากเรามองสิ่งนี้ และเลือกที่จะเรียนรู้จากมัน

and see how to turn them outwards,

และเห็นว่ามันอาจจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร

then I really think we have something quite revolutionary on our hands.

เมื่อนั้นผมคิดว่าเราจะมีเครื่องมือที่จะช่วยปฏิวัติวงการต่างๆ ด้วยมือของพวกเราเองได้

Thank you very much.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)