Tom Chatfield: 7 ways video games engage the brain

7 روش که بازی ها به مغز پاداش می دهند

Translator: Sepideh Sekehchi Reviewer: mahmood rokni

I love video games.

من بازیهای ویدئویی را خیلی دوست دارم.

I'm also slightly in awe of them.

و تا حدودی ازآنها شگفت زده هستم.

I'm in awe of their power

در شگفت از قدرت آنها

in terms of imagination, in terms of technology,

در تخیل، در تکنولوژی

in terms of concept.

در ایده و مفهوم.

But I think, above all,

ولی فکر می کنم، بیشتر از همه

I'm in awe at their power

شگفت زده هستم از قدرت آنها

to motivate, to compel us,

در برانگیختن و وادار کردن ما،

to transfix us,

در میخکوب کردن ما،

like really nothing else we've ever invented

جوری که قبلا هیچ کدام از اختراعات ما

has quite done before.

اینچنین انجام نداده اند.

And I think that we can learn some pretty amazing things

و به نظرم ما می توانیم نکاتِ جالبی را با نگاه کردن به

by looking at how we do this.

روش آنها درانجام این کار، یاد بگیریم.

And in particular, I think we can learn things

و به طور مشخص، ما می توانیم چیزهایی را دربارۀ یادگیری

about learning.

یاد بگیریم.

Now the video games industry

الان صنعت بازیهای ویدئویی،

is far and away the fastest growing

با فاصله زیاد، سریعترین رشد را

of all modern media.

در میان رسانه های مدرن دارد.

From about 10 billion in 1990,

از حدود 10 بیلیون در سال 1990

it's worth 50 billion dollars globally today,

تا امروز که 50 بیلیون دلار ارزش جهانی دارد،

and it shows no sign of slowing down.

و هیچ علامتی هم از کند شدن این سرعت نشان نمی دهد.

In four years' time,

ارزیابی شده که

it's estimated it'll be worth over 80 billion dollars.

در طی چهار سال، بیشتر از 80 بیلیون ارزش خواهد داشت.

That's about three times the recorded music industry.

این تقریبا سه برابر صنعت ضبط موسیقی است.

This is pretty stunning,

خیلی چشمگیر است.

but I don't think it's the most telling statistic of all.

ولی فکر نکنم، گویا ترین آمار باشد.

The thing that really amazes me

چیزی که من را واقعا حیرت زده می کند

is that, today,

این است که، امروز

people spend about

مردم سالانه

eight billion real dollars a year

هشت بیلیون دلار خرج می کنند

buying virtual items

و اشیایی مجازی می خرند

that only exist

که فقط در بازی های ویدئویی

inside video games.

وجود دارند.

This is a screenshot from the virtual game world, Entropia Universe.

این صحنه ای از بازی مجازی " جهان آنتروپی" است

Earlier this year,

در ابتدای امسال، در این بازی

a virtual asteroid in it

یک خرده سیارۀ مجازی

sold for 330,000 real dollars.

به قیمت 330/000 دلار واقعی فروخته شده.

And this

و این

is a Titan class ship

یک سفینه در ردۀ غول پیکر است

in the space game, EVE Online.

در " بازی فضایی"، EVE آنلاین

And this virtual object

و این شیء مجازی

takes 200 real people

توسط 200 نفر آدم

about 56 days of real time to build,

در 56 روز از زمان واقعی ساخته شده،

plus countless thousands of hours

به علاوۀ ساعتهای غیر قابل شمارش

of effort before that.

از تلاش قبل از آن.

And yet, many of these get built.

و با این همه، خیلی از این چیزها ساخته می شوند.

At the other end of the scale,

در طرف دیگر ترازو

the game Farmville that you may well have heard of,

بازی " مزرعه " که ممکن است درباره اش شنیده باشید،

has 70 million players

70 میلیون بازیکن

around the world

از سراسر جهان دارد،

and most of these players

و بیشتر این بازیکنان

are playing it almost every day.

تقریبا هر روز آن را بازی می کنند.

This may all sound

این ممکن ست به نظر بعضی ها

really quite alarming to some people,

هشدار دهنده باشد،

an index of something worrying

نشانه چیزی نگران کننده

or wrong in society.

یا اشتباه در جامعه.

But we're here for the good news,

ولی ما برای خبر خوبِ قضیه، اینجا هستیم،

and the good news is

و خبر خوب این است که

that I think we can explore

ما می توانیم بررسی کنیم که

why this very real human effort,

چرا این تلاشهای انسانی،

this very intense generation of value, is occurring.

این تولید ارزش، رخ می دهد.

And by answering that question,

و با جواب دادن به این سوال،

I think we can take something

به نظرم ما می توانیم

extremely powerful away.

چیز خیلی قدرتمندی را بدست بیاوریم.

And I think the most interesting way

و جالبترین روش برای فکر کردن به اینکه

to think about how all this is going on

همه اینها چطور پیش می آیند

is in terms of rewards.

مرتبط است با پاداش.

And specifically, it's in terms

و به خصوص مرتبط است با

of the very intense emotional rewards

پاداش احساسی که

that playing games offers to people

بازی کردن به افراد می دهد،

both individually

هم به صورت فردی

and collectively.

و هم جمعی.

Now if we look at what's going on in someone's head

حالا، ببینیم در سر کسی که

when they are being engaged,

درگیر بازی است، چه می گذرد.

two quite different processes are occurring.

دو فرآیند کاملا مختلف رخ می دهد.

On the one hand, there's the wanting processes.

در یک طرف، فرآیند "خواستن" هست.

This is a bit like ambition and drive -- I'm going to do that. I'm going to work hard.

چیزی شبیه جاه طلبی و اشتیاق -- من این کار را می کنم. من سخت تلاش خواهم کرد.

On the other hand, there's the liking processes,

طرف دیگر، فرآیند "دوست داشتن" است،

fun and affection

سرگرمی و علاقه

and delight

و خوشی --

and an enormous flying beast with an orc on the back.

و یک جانور عظیم الجثه پرنده با دیوی که سوارش است.

It's a really great image. It's pretty cool.

یک تصویر فوق العاده ست. خیلی باحال ست.

It's from the game World of Warcraft with more than 10 million players globally,

این از بازی " ورد اف وارکرفت " با بیش از 10 میلیون بازیکن از سراسر جهان ست

one of whom is me, another of whom is my wife.

یکی از آنها من هستم و یکی دیگر همسرم.

And this kind of a world,

و این نوع دنیا،

this vast flying beast you can ride around,

این جانور پرنده که می شه به اطراف راند

shows why games are so very good

نشان می دهد که چرا بازی ها اینقدر

at doing both the wanting and the liking.

در" خواستن" و" دوست داشتن" ، خوب هستند.

Because it's very powerful. It's pretty awesome.

چون خیلی قدرتمند ست. خیلی پر ابهت ست.

It gives you great powers.

به تو یک قدرت فوق العاده می دهد.

Your ambition is satisfied, but it's very beautiful.

جاه طلبی ات ارضا می شود ولی این خیلی زیباست.

It's a very great pleasure to fly around.

به اطراف پرواز کردن لذت فوق العاده ای ست.

And so these combine to form

و اینها ترکیب می شوند تا

a very intense emotional engagement.

یک مشغولیت احساسی را شکل دهند.

But this isn't the really interesting stuff.

ولی این، اون چیز خیلی جالب نیست.

The really interesting stuff about virtuality

آنچه دربارۀ دنیای مجازی واقعا جالب است

is what you can measure with it.

چیزهایی است که با آنها، می شود سنجید.

Because what you can measure in virtuality

چون آنچه که در دنیای مجازی می شه سنجید،

is everything.

همه چیز است.

Every single thing that every single person

هر کاری که هر بازیکنی که

who's ever played in a game has ever done can be measured.

تا به حال بازی کرده، انجام داده، می تواند اندازه گیری شود.

The biggest games in the world today

امروز، بزرگترین بازی ها در جهان

are measuring more than one billion points of data

بیشتر از بیلیون ها داده را اندازه می گیرند

about their players, about what everybody does --

درباره بازیکنانشان و درباره فعالیتهای هر کس --

far more detail than you'd ever get from any website.

خیلی بیشتر از جزئیاتی که شما تا به حال از هر سایتی گرفته اید.

And this allows something very special

و این اجازه می دهد که چیز خیلی خاصی

to happen in games.

در بازی ها اتفاق بیافتد.

It's something called the reward schedule.

چیزی به اسم " ریز پاداش".

And by this, I mean looking

منظورم، نگاه کردن به

at what millions upon millions of people have done

آنچه میلیون ها میلیون فرد انجام داده اند

and carefully calibrating the rate,

و به دقت درجه بندی کردن میزان،

the nature, the type, the intensity of rewards in games

ماهیت، نوع، کیفیتِ پاداش در بازی ها ست

to keep them engaged

برای درگیر نگه داشتن آنها

over staggering amounts of time and effort.

طی زمان و تلاش متناوب.

Now, to try and explain this

حالا، برای سعی و توضیح این

in sort of real terms,

در عبارات کاملتر،

I want to talk about a kind of task

می خواهم درباره یک نوع کار حرف بزنم

that might fall to you in so many games.

که ممکن است در خیلی از بازی ها با آن برخورد کرده باشید.

Go and get a certain amount of a certain little game-y item.

رفتن و به دست آوردن مقدار مشخصی از آیتم های مشخص بازی.

Let's say, for the sake of argument,

بیاین برای استدلال بگیم،

my mission is to get 15 pies

ماموریت من بدست آوردن 15 پای شیرینی است،

and I can get 15 pies

و من می توان با کشتن

by killing these cute, little monsters.

این هیولاهای بامزۀ کوچک، 15 پای بگیرم.

Simple game quest.

یک تلاش ساده در بازی.

Now you can think about this, if you like,

حالا اگر مایلید، می توانید جعبه ها را به عنوان

as a problem about boxes.

دردسر بازی در نظر بگیرید.

I've got to keep opening boxes.

من باید مدام جعبه ها را باز کنم.

I don't know what's inside them until I open them.

تا وقتی باز نکرده ام، نمی دانم درون آنها چیست.

And I go around opening box after box until I've got 15 pies.

و جعبه به جعبه باز می کنم، تا 15وقتی پای بگیرم.

Now, if you take a game like Warcraft,

حالا، بازیی مثل " وارکرفت" را در نظر بگیرید

you can think about it, if you like,

اگر مایل هستید، به عنوان

as a great box-opening effort.

یک جعبه باز کردن عظیم، به آن فکر کنید.

The game's just trying to get people to open about a million boxes,

بازی فقط سعی می کند مردم را، با گذاشتن چیزهای بهتر و بهتر در جعبه ها،

getting better and better stuff in them.

به باز کردن یک میلیون جعبه، وادار کند.

This sounds immensely boring

این بی نهایت کسل کننده به نظر می رسد،

but games are able

ولی بازی ها قادرند

to make this process

این فرآیند را

incredibly compelling.

به طور باورنکردنی گیرا کنند.

And the way they do this

و این را از طریق

is through a combination of probability and data.

ترکیبی از احتمالات و داده ها انجام می دهند.

Let's think about probability.

بیاید راجع به احتمالات فکر کنیم.

If we want to engage someone

اگر بخواهیم کسی را در فرآیند

in the process of opening boxes to try and find pies,

جعبه باز کردن برای پیدا کردن پای، درگیر کنیم.

we want to make sure it's neither too easy,

ما می خواهیم مطمئن شویم که پیدا کردن پای،

nor too difficult, to find a pie.

نه خیلی آسان و نه خیلی سخت باشد.

So what do you do? Well, you look at a million people --

پس چی کار می کنید؟ خب، نگاه کنید به یک میلیون نفر

no, 100 million people, 100 million box openers --

نه 100 میلیون نفر، 100 میلیون جعبه بازکن

and you work out, if you make the pie rate

و حساب می کنید، اگر نرخ پای را به حدود

about 25 percent --

25 درصد برسانید --

that's neither too frustrating, nor too easy.

این نه خیلی درمانده کننده است و نه خیلی آسان.

It keeps people engaged.

این افراد را درگیر نگه می دارد --

But of course, that's not all you do -- there's 15 pies.

ولی البته، این تمام کاری که می کنید نیست-- اینجا 15 پای نقش دارند.

Now, I could make a game called Piecraft,

حالا، می توانم یک بازی درست کنم به اسم " پای کرفت"،

where all you had to do was get a million pies

جایی که کل کار، گرفتن یک میلیون پای است،

or a thousand pies.

یا هزار پای.

That would be very boring.

خیلی کسل کننده خواهد بود.

Fifteen is a pretty optimal number.

15 عدد مطلوبی است.

You find that -- you know, between five and 20

متوجه می شوید که عدد مناسب،

is about the right number for keeping people going.

برای مشغول نگه داشتن افراد، بین 5 تا 20 است.

But we don't just have pies in the boxes.

ولی ما در بازی فقط پای در جعبه ها نداریم.

There's 100 percent up here.

بلکه یک ترقی صد درصدی اینجا نقش دارد.

And what we do is make sure that every time a box is opened,

و کار ما این است که مطمئن شویم، هر بار جعبه ای باز می شود،

there's something in it, some little reward

چیزی درون آن است. یک جایزه کوچک.

that keeps people progressing and engaged.

این افراد را در حال پیشروی و درگیر نگه می دارد.

In most adventure games,

در بیشتر باریهای ماجراجویانه

it's a little bit in-game currency, a little bit experience.

این جایزه، یک مقدار پول خیالی یا یک مقدار ورزیدگی است،

But we don't just do that either.

ولی ما در بازی فقط این کار را هم نمی کنیم.

We also say there's going to be loads of other items

ما می گوییم یک عالمه آیتم های دیگر با

of varying qualities and levels of excitement.

سطوح و کیفیت های مختلف هیجان، وجود خواهد داشت.

There's going to be a 10 percent chance you get a pretty good item.

10 درصد شانس گرفتن آیتم های خوب خواهد بود.

There's going to be a 0.1 percent chance

0.1 درصد شانس

you get an absolutely awesome item.

گرفتن آیتم های عالی.

And each of these rewards is carefully calibrated to the item.

و هر کدام از این پاداش ها به دقت برای هر آیتم درجه بندی شده است.

And also, we say,

و همچنین، ما می گوییم،

"Well, how many monsters? Should I have the entire world full of a billion monsters?"

خب، چندتا هیولا؟ باید دنیایی پر از یک بیلیون هیولا داشته باشم؟

No, we want one or two monsters on the screen at any one time.

نه، ما در هر زمان، یک یا دو هیولا روی صحنه می خواهیم.

So I'm drawn on. It's not too easy, not too difficult.

در نتیجه من جذب می شوم. این نه خیلی ساده است، نه خیلی سخت.

So all this is very powerful.

پس تا اینجا خیلی قدرتمند است.

But we're in virtuality. These aren't real boxes.

ولی ما در دنیای مجازی هستیم، این جعبه ها واقعی نیستند.

So we can do

بنابراین ما می توانیم

some rather amazing things.

کارهای جالبی انجام دهیم.

We notice, looking at all these people opening boxes,

ما با نگاه کردن به کسانی که جعبه ها را باز می کنند، متوجه می شویم،

that when people get to about 13 out of 15 pies,

وقتی افراد 13 پای از 15 تا بدست می آورند،

their perception shifts, they start to get a bit bored, a bit testy.

احساس شان عوض می شود، آنها کمی کسل می شوند، کمی بدخلق.

They're not rational about probability.

به احتمال، منطقی نگاه نمی کنند.

They think this game is unfair.

آنها فکر می کنند که این بازی عادلانه نیست.

It's not giving me my last two pies. I'm going to give up.

به من دو تا پای آخرم را نمی دهد. من بازی را ول می کنم.

If they're real boxes, there's not much we can do,

اگر جعبه ها واقعی بودند، کار زیادی از ما ساخته نبود،

but in a game we can just say, "Right, well.

ولی در بازی ما می توانیم بگوییم " خیلی خب، درسته"

When you get to 13 pies, you've got 75 percent chance of getting a pie now."

وقتی به 13 پای رسیدی، الان 75 درصد شانس داری که یک پای بگیری.

Keep you engaged. Look at what people do --

تو را درگیر نگه می دارد. ببین مردم چی کار می کنند --

adjust the world to match their expectation.

این دنیا را با انتظاراتشان تطبیق می دهند.

Our games don't always do this.

بازی های ما همیشه این کار را نمی کنند.

And one thing they certainly do at the moment

کاری که آنها در حال حاضر، حتما می کنند

is if you got a 0.1 percent awesome item,

این است که، اگر یک آیتم عالی که 0.1 درصد شانس گرفتن دارد، گرفتی،

they make very sure another one doesn't appear for a certain length of time

آنها مطمئن می شوند که بعدی، تا مدت مشخصی، ظاهر نشود

to keep the value, to keep it special.

تا ارزش اش را حفظ کنند و آن را خاص نگه دارند.

And the point is really

و نکته اینجاست که در واقع

that we evolved to be satisfied by the world

ما به گونه ای شکل گرفته ایم، که از راه های مشخصی

in particular ways.

توسط این دنیا، ارضا شویم.

Over tens and hundreds of thousands of years,

در طی ده ها و صدها هزاران سال

we evolved to find certain things stimulating,

ما به گونه ای توسعه یافته ایم که چیزهای مشخصی را مهیج ببنیم،

and as very intelligent, civilized beings,

و به عنوان موجودات باهوش و متمدن

we're enormously stimulated by problem solving and learning.

ما با یادگیری و حل مشکل، برانگیخته می شویم.

But now, we can reverse engineer that

حالا ما می توانیم مهندسی معکوس کنیم

and build worlds

و دنیا و محیطی بسازیم که در آن

that expressly tick our evolutionary boxes.

جعبه های در حال تکمیل ما، به خوبی عمل کنند.

So what does all this mean in practice?

پس در عمل همه اینها چه مفهومی دارد؟

Well, I've come up

خب، من هفت چیز را

with seven things

مطرح می کنم،

that, I think, show

که فکر می کنم نشان می دهند،

how you can take these lessons from games

چطور این درسها را از بازی ها بگیریم

and use them outside of games.

و از آنها در خارج از بازیها استفاده کنیم.

The first one is very simple:

اولی خیلی ساده است:

experience bars measuring progress --

تجربۀ فرآیند اندازه گیری میله ای --

something that's been talked about brilliantly

چیزی که افرادی مثل" جس شل" در ابتدای امسال

by people like Jesse Schell earlier this year.

به طور درخشانی درباره اش صحبت کرده اند.

It's already been done at the University of Indiana in the States, among other places.

این کار پیش از این در دانشگاه " ایندینا" در آمریکا و جاهای دیگر انجام شده است

It's the simple idea that instead of grading people incrementally

ایدۀ ساده ای است که به جای اینکه به مردم به صورت افزایشی

in little bits and pieces,

در اندازه های کوچک، امتیاز داده شود،

you give them one profile character avatar

به آنان یک شخصیت مجازی داده شود

which is constantly progressing

که پیوسته در مقدارهای خیلی خیلی کوچکی

in tiny, tiny, tiny little increments which they feel are their own.

پیشرفت می کند، که آنان احساس می کنند مال خودشان است.

And everything comes towards that,

و همه چیز به سمت آن می آید

and they watch it creeping up, and they own that as it goes along.

و آنان آن را در حال بالا رفتن تماشا می کنند و در طول مدتی که پیش می رود، مالک آن هستند

Second, multiple long and short-term aims --

دوم، چندین هدف کوتاه و بلند مدت

5,000 pies, boring,

5000 پای، کسل کننده

15 pies, interesting.

15 تا پای، جالب

So, you give people

پس به مردم

lots and lots of different tasks.

کارهای مختلف خیلی خیلی زیادی می دهید.

You say, it's about

شما می گید،

doing 10 of these questions,

10 تا از این مساله ها باید انجام شود

but another task

ولی کار دیگر

is turning up to 20 classes on time,

سر 20 کلاس سر وقت حاضر شدن، است،

but another task is collaborating with other people,

ولی کار دیگر، همکاری کردن با افراد دیگر است،

another task is showing you're working five times,

کار دیگر 5 بار ارائه کارتان است،

another task is hitting this particular target.

کار دیگر رسیدن به این هدف مشخص است،

You break things down into these calibrated slices

شما چیزها را به بخشهای درجه بندی شده، می شکنید

that people can choose and do in parallel

تا افراد بتوانند آنها را به طور موازی انتخاب و انجام دهند،

to keep them engaged

تا آنها را درگیر نگه دارید.

and that you can use to point them

تا آنها را به طرف

towards individually beneficial activities.

فعالیتهای جداگانۀ سودمند، سوق دهید.

Third, you reward effort.

سوم، شما به تلاش، پاداش می دهید.

It's your 100 percent factor. Games are brilliant at this.

این عامل 100 درصدی شماست. بازی ها در این امر هوشمندانه هستند.

Every time you do something, you get credit; you get a credit for trying.

هر بار که کاری می کنید، اعتبار می گیرید. برای تلاش، اعتبار می گیرید.

You don't punish failure. You reward every little bit of effort --

برای شکست مجازات نمی کنید، برای هر ذره از تلاش، پاداش می دهید --

a little bit of gold, a little bit of credit. You've done 20 questions -- tick.

یک مقدار طلا، یک مقدار اعتبار -- 20 مساله را حل کردی -- تیک

It all feeds in as minute reinforcement.

همه اینها به عنوان تقویتی های کوچک، تهیه می شوند.

Fourth, feedback.

چهارم، بازخور

This is absolutely crucial,

قطعا حیاتی است

and virtuality is dazzling at delivering this.

و دنیای مجازی درتهیه و تحویل آن چشمگیر است.

If you look at some of the most intractable problems in the world today

اگر به بعضی از لاینحل ترین مشکلات جهان امروز که

that we've been hearing amazing things about,

چیزهای حیرت آوری درباره شان شنیده ایم، نگاه کنید،

it's very, very hard for people to learn

درک آنها برای مردم خیلی سخت است

if they cannot link consequences to actions.

اگر نتوانند نتایج را به اعمال پیوند دهند.

Pollution, global warming, these things --

در آلودگی، گرم شدن کره زمین، امثال اینها،

the consequences are distant in time and space.

نتایج از نظر زمانی و مکانی دور هستند.

It's very hard to learn, to feel a lesson.

درک کردن و فهم نکته و درس خیلی سخت است

But if you can model things for people,

ولی اگر بتوانید برای مردم الگوسازی کنید،

if you can give things to people that they can manipulate

اگر به مردم چیزهایی بدهید که بتوانند کنترل و استفاده کنند

and play with and where the feedback comes,

و با آن بازی کنند و بازخور دریافت کنند

then they can learn a lesson, they can see,

آن وقت می توانند درس بگیرند، می توانند ببینند،

they can move on, they can understand.

می توانند تغییر کنند، می توانند بفهمند.

And fifth,

و پنجم

the element of uncertainty.

عامل عدم قطعیت

Now this is the neurological goldmine,

حالا، این از نظر عصب شناسی یک معدن طلا است،

if you like,

اگر از این اصطلاح خوشتان بیاید،

because a known reward

زیرا یک پاداش شناخته شده

excites people,

مردم را هیجان زده می کند،

but what really gets them going

ولی چیزی که باعث می شود، ادامه دهند،

is the uncertain reward,

پاداش نامشخص است.

the reward pitched at the right level of uncertainty,

پاداشی که در سطح مناسبی از عدم قطعیت، قرار داده شده

that they didn't quite know whether they were going to get it or not.

آنها کاملا نمی دانند که آیا آن را خواهند گرفت یا نه.

The 25 percent. This lights the brain up.

همان 25 درصد. این مغز را به کار می اندازد.

And if you think about

و اگر فکر کنید به

using this in testing,

استفاده از این در آزمون ها

in just introducing control elements of randomness

در فقط معرفی عوامل کنترلِ رخدادهای تصادفی

in all forms of testing and training,

در همه انواع آزمون و آموزش

you can transform the levels of people's engagement

می توانید سطح مشغولیت مردم را با

by tapping into this very powerful

سود بردن از این مکانیسم خیلی قدرتمند و

evolutionary mechanism.

تکاملی، دگرگون کنید.

When we don't quite predict something perfectly,

وقتی ما نمی توانیم چیزی را به طور کامل پیش بینی کنیم،

we get really excited about it.

دستخوش هیجان می شویم.

We just want to go back and find out more.

فقط می خواهیم برگردیم و بیشتر کشف کنیم.

As you probably know, the neurotransmitter

همانطور که احتمالا می دانید، انتقال دهنده عصبی ای که

associated with learning is called dopamine.

در یادگیری نقش دارد " دوپامين" نام دارد.

It's associated with reward-seeking behavior.

" دوپامين" در رفتار " جویندگی پاداش" شرکت دارد.

And something very exciting is just beginning to happen

و اتفاق خیلی هیجان انگیزی به تازگی

in places like the University of Bristol in the U.K.,

در بعضی جاها مثل " دانشگاه بریستون" در انگلیس، آغاز شده ست،

where we are beginning to be able to model mathematically

ما داریم قادر می شویم، الگوی ریاضی سطح دوپامین

dopamine levels in the brain.

در مغز را بسازیم.

And what this means is we can predict learning,

این یعنی ما می توانیم یادگیری را پیش بینی کنیم،

we can predict enhanced engagement,

ما می توانیم مشغولیت بالا رفته را پیش بینی کنیم،

these windows, these windows of time,

این فرجه ها، این فرجه های زمانی

in which the learning is taking place at an enhanced level.

که یادگیری در سطح بالایی در آنها اتفاق می افتد، را پیش بینی کنیم.

And two things really flow from this.

و دو چیز به دنبال این می آید.

The first has to do with memory,

اولی مربوط به حافظه است،

that we can find these moments.

ما می توانیم این لحظه ها را پیدا کنیم.

When someone is more likely to remember,

وقتی احتمال یادآوری در فردی بالا باشد

we can give them a nugget in a window.

می توانیم درخلال این زمان، به او یک تکه جایزه بدهیم.

And the second thing is confidence,

و دومی اعتماد به نفس است.

that we can see how game-playing and reward structures

ما می توانیم ببینیم که چطور بازی کردن و ساختار پاداش

make people braver, make them more willing to take risks,

مردم را شجاع تر می کند، آنها را به قبول ریسک مشتاق تر می کند.

more willing to take on difficulty,

هر چه قبول سختی ها مشتاقانه تر باشد،

harder to discourage.

مایوس کردن هم سخت تر است.

This can all seem very sinister.

همه اینها می تواند خیلی شرورانه به نظر برسد.

But you know, sort of "our brains have been manipulated; we're all addicts."

ولی وقتی می گوییم " مغز ما دستکاری شده و همه ما معتاد هستیم"

The word "addiction" is thrown around.

کلمه اعتیاد زیادی از حد استفاده شده.

There are real concerns there.

نگرانی واقعی آنجا هست.

But the biggest neurological turn-on for people

ولی بزرگترین تحریک برای مردم از نظر عصب شناختی

is other people.

افراد دیگر هستند.

This is what really excites us.

این چیزی است که ما را هیجان زده می کند.

In reward terms, it's not money;

به عبارت پاداشی، این پول نیست

it's not being given cash -- that's nice --

پول نقد گرفتن نیست -- آن هم خوب است --

it's doing stuff with our peers,

انجام دادن چیزی با همتا هایمان است که

watching us, collaborating with us.

ما را نگاه می کنند، با ما همکاری می کنند.

And I want to tell you a quick story about 1999 --

می خواهم یک داستان کوتاه درباره سال 1999 --

a video game called EverQuest.

در یک بازی به اسم " اِوِرکوئست"، تعریف کنم.

And in this video game,

در این بازی ویدئویی،

there were two really big dragons, and you had to team up to kill them --

دو اژدهای واقعا بزرگ بودند، و برای کشتنشان

42 people, up to 42 to kill these big dragons.

باید 42 نفر با هم تیم تشکیل می دادند.

That's a problem

این یک معضل است،

because they dropped two or three decent items.

چون کشتن آنها فقط دو یا سه آیتم مناسب می داد.

So players addressed this problem

بنابراین بازیکنان این مشکل را به صورت خودجوش

by spontaneously coming up with a system

با ارائه یک سیستم برای برانگیختن یکدیگر

to motivate each other,

به صورت عادلانه و شفاف

fairly and transparently.

هدف قرار دادند.

What happened was, they paid each other a virtual currency

چیزی که اتفاق افتاد این بود که آنها به همدیگر پول مجازی که به آن

they called "dragon kill points."

" امتیاز کشتن اژدها " می گفتند، پرداخت کردند.

And every time you turned up to go on a mission,

و هر بار که در یک ماموریت حاضر می شدی،

you got paid in dragon kill points.

به نرخ "امتیاز کشتن اژدها" ، دستمزد می گرفتی.

They tracked these on a separate website.

آنان اینها را در سایتی جداگانه دنبال کردند.

So they tracked their own private currency,

به این صورت آنها پول اختصاصی خودشان را پیگیری کردند،

and then players could bid afterwards

و بعد از آن بازیکنان می توانستند برای آیتم های با حالی

for cool items they wanted --

که می خواستند، پیشنهاد قیمت بدهند --

all organized by the players themselves.

همه توسط خود بازیکانان سازماندهی شد.

Now the staggering system, not just that this worked in EverQuest,

حالا، این سیستم باورنکردنی است که نه تنها در "اور کوئست" جواب داد،

but that today, a decade on,

بلکه امروز، یک دهه بعد از آن،

every single video game in the world with this kind of task

هر بازی ویدئویی در جهان که یک چنین کاری دارد

uses a version of this system --

یک نوع مدل از این سیستم را به کار می برد --

tens of millions of people.

دهها میلیون نفر.

And the success rate

و نرخ موفقیت

is at close to 100 percent.

نزدیک به 100 درصد است.

This is a player-developed,

این یک پول توسعه داده شده توسط بازیکنان،

self-enforcing, voluntary currency,

خود تحمیل شده و داوطلبانه است.

and it's incredibly sophisticated

این رفتار به طور باورنکردنی پخته،

player behavior.

از بازیکنان است.

And I just want to end by suggesting

و من فقط می خواهم با پیشنهاد چند راه که

a few ways in which these principles

از طریق آنها این مفاهیم، می توانند

could fan out into the world.

در جهان رواج بیابند، تمام کنم.

Let's start with business.

با کسب و کار شروع می کنم.

I mean, we're beginning to see some of the big problems

منظورم این است، ما شروع کردیم به دیدن اینکه بعضی مشکلات بزرگ

around something like business are

در اطراف چیزی مثل کسب و کار

recycling and energy conservation.

بازیافت و جلوگیری از اتلاف انرژی هستند.

We're beginning to see the emergence of wonderful technologies

ما شروع کردیم به دیدن شکوفایی تکنولوژی های زیبا

like real-time energy meters.

مثل "کنتورهای برق همزمان".

And I just look at this, and I think, yes,

و من به این نگاه می کنم، و فکر می کنم که، بله

we could take that so much further

ما می توانیم این را خیلی جلوتر ببریم

by allowing people to set targets

با اجازه دادن به مردم که هدف گذاری کنند

by setting calibrated targets,

با تعیین هدف های درجه بندی شده،

by using elements of uncertainty,

با استفاده از عوامل عدم قطعیت،

by using these multiple targets,

با استفاده از هدفهای چندگانه،

by using a grand, underlying reward and incentive system,

با استفاده از یک سیستم پاداش و محرک که به صورت گسترده و نهفته باشد،

by setting people up

با سازماندهی به مردم برای

to collaborate in terms of groups, in terms of streets

همکاری در گروه، در خیابان

to collaborate and compete,

برای همکاری کردن و رقابت کردن،

to use these very sophisticated

برای استفاده از این گروه های مجرب

group and motivational mechanics we see.

و ساز و کار انگیزشی پیچیده، که دیدیم.

In terms of education,

در ارتباط با آموزش،

perhaps most obviously of all,

احتمالا از همه واضح تر،

we can transform how we engage people.

ما می توانیم نحوۀ جلب توجه مردم را دگرگون کنیم.

We can offer people the grand continuity

می توانیم به مردم، تداوم گستردۀ تجربه و

of experience and personal investment.

سرمایه گذاری فردی را ارائه دهیم.

We can break things down

می توانیم چیزها را به

into highly calibrated small tasks.

کارهای درجه بندی شده و کوچک، تقسیم کنیم.

We can use calculated randomness.

می توانیم از رخدادهای تصادفی حساب شده، استفاده کنیم.

We can reward effort consistently

می توانیم پیوسته به تلاش پاداش دهیم.

as everything fields together.

وقتی همه چیز با هم وارد عمل می شوند.

And we can use the kind of group behaviors

و می توانیم از آن نوع رفتارهای گروهی که وقتی

that we see evolving when people are at play together,

افراد با هم بازی می کنند، شکل می گیرد، استفاده کنیم.

these really quite unprecedentedly complex

این مکانیسم های پیچیدۀ همکاری که

cooperative mechanisms.

واقعا بی سابقه هستند.

Government, well, one thing that comes to mind

دولت، خب چیزی که به ذهن می آید

is the U.S. government, among others,

این است که دولت آمریکا، وسایر دولتها

is literally starting to pay people

جداً شروع به پرداخت پول به افراد کرده تا

to lose weight.

کاهش وزن داشته باشند.

So we're seeing financial reward being used

پس ما می گوییم پاداش مالی برای

to tackle the great issue of obesity.

غلبه بر مسئله بزرگ چاقی مفرط استفاده می شود.

But again, those rewards

ولی، آن پاداش ها می توانند

could be calibrated so precisely

به طور دقیق درجه بندی شوند

if we were able to use the vast expertise

اگر ما می توانستیم از تخصص گستردۀ

of gaming systems to just jack up that appeal,

سیستمهای بازی در بالابردن جذابیت،

to take the data, to take the observations,

در دریافت اطلاعات و در مشاهدۀ

of millions of human hours

میلیونها ساعت از انسانها استفاده کنیم و

and plow that feedback

مشغولیت در حال افزایش را با اضافه کردن بازخور

into increasing engagement.

آماده بهره برداری کنیم.

And in the end, it's this word, "engagement,"

و در آخر، این کلمه هست،" مشغولیت"

that I want to leave you with.

که می خواهم شما را با آن تنها بگذارم.

It's about how individual engagement

در این باره که چطور مشغولیت فردی

can be transformed

می تواند به وسیلۀ آموزه های روانشناختی و

by the psychological and the neurological lessons

عصب شناختی که ما می توانیم از

we can learn from watching people that are playing games.

تماشای مردمی که بازی می کنند، یاد بگیریم، تغییر شکل یابد.

But it's also about collective engagement

اما همچنین دربارۀ مشغولیت گروهی

and about the unprecedented laboratory

و دربارۀ این کارگاه آموزشی بی سابقه برای

for observing what makes people tick

مشاهدۀ آنچه مردم را به حرکت

and work and play and engage

و کار و بازی و جذب شدن، وا می دارد

on a grand scale in games.

در یک مقیاس بزرگ در بازی ها.

And if we can look at these things and learn from them

و اگر بتوانیم به این چیزها نگاه کنیم و از آنها یاد بگیریم

and see how to turn them outwards,

و بفهمیم که چطور آنها را به محیط بیرون بیاوریم

then I really think we have something quite revolutionary on our hands.

آن وقت من واقعا فکر می کنم، که ما چیزی کاملا انقلابی در اختیار داریم.

Thank you very much.

خیلی ممنون

(Applause)

( تشویق)