How to use family dinner to teach politics | Hajer Sharief

Reviewer: Natthapat Mardech

ตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้ว

ครอบครัวของฉันได้สร้างระบบหนึ่งขึ้นมา เรียกว่า “การประชุมประชาธิปไตยในวันศุกร์”

Twenty years ago,

ทุก ๆ วันศุกร์ เวลาหนึ่งทุ่มตรง ครอบครัวของฉันจะมาพบปะกันอย่างเป็นทางการ

my family introduced a system called "Friday Democracy Meetings."

เพื่อถกเถียงกันเรื่องกิจกรรมของครอบครัว

Every Friday at 7pm, my family came together for an official meeting

การประชุมนี้ถูกนำโดยพ่อหรือแม่คนใดคนหนึ่ง

เราถึงกับจดบันทึกเอาไว้ด้วย

to discuss the current family affairs.

การประชุมนี้มีกฎอยู่สองข้อ

These meetings were facilitated by one of my parents,

ข้อหนึ่ง เราสามารถพูดทุกเรื่อง ได้อย่างมีอิสระและเปิดเผย

เด็ก ๆ สามารถวิจารณ์พ่อและแม่

and we even had a notetaker.

These meetings had two rules.

โดยไม่ถูกมองว่าไม่เคารพหรือทำตัวหยาบคาย

First, you are allowed to speak open and freely.

ข้อสองคือกฎชัตแธมเฮาส์

Us kids were allowed to criticize our parents

หมายความว่า อะไรก็ตามที่คุยในการประชุมนี้จะจบแค่ในนี้

without that being considered disrespectful or rude.

(เสียงหัวเราะ)

Second rule was the Chatham House rule,

หัวข้อที่นำมาพูดถึงถกเถียงในการประชุมนี้

มีหลากหลายแตกต่างกันไปในแต่ละสัปดาห์

meaning whatever is said in the meeting stays in the meeting.

สัปดาห์หนึ่ง เราอาจพูดเรื่องอาหารที่อยากรับประทาน

(Laughter)

The topics which were discussed in these meetings

เด็ก ๆ ควรเข้านอนเวลาไหน

varied from one week to another.

หรือการทำให้สิ่งต่าง ๆ ในครอบครัวดีขึ้น

One week, we'd talk about what food we wanted to eat,

ในอีกการประชุมอาจจะพูดถึง สิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียน

what time us kids should go to bed

หรือการแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างพี่น้อง

and how to improve things as a family,

หมายถึงว่าเราทะเลาะกันบ่อย ๆ

while another meeting discussed pretty much events that happened at school

เมื่อการประชุมสิ้นสุด เราจะได้ข้อตกลงและตัดสินใจร่วมกัน

and how to solve disputes between siblings,

อย่างน้อยก็จนกว่าจะถึงการประชุมครั้งหน้า

by which I mean real fights.

ดังนั้น อาจพูดได้ว่า ฉันถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นนักการเมือง

At the end of each meeting, we'd reach decisions and agreements

that would last at least until the next meeting.

ตั้งแต่อายุหกหรือเจ็ดขวบ ฉันก็เชี่ยวชาญการเมืองเป็นอย่างดี

So you could say I was raised as a politician.

ฉันมักจะเจรจาต่อรอง ประนีประนอม

สร้างพันธไมตรี กับผู้สวมบทบาททางการเมืองคนอื่น ๆ

By the age of six or seven, I mastered politics.

(เสียงหัวเราะ)

I was negotiating, compromising,

ฉันเคยแม้กระทั่งทำตัวเป็นอันตราย ต่อกระบวนการทางการเมืองเลยนะคะ

building alliances with other political actors.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

การประชุมนี้ฟังดูแล้วมีแต่ความสันติ สุภาพและเป็นประชาธิปไตย ใช่ไหมคะ?

And I even once tried to jeopardize the political process.

แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเสมอไป

(Laughter)

เพราะการเปิดกว้าง การพูดได้อย่างอิสระ การถกเถียงวิพากษ์วิจารณ์

These meetings sound very peaceful, civil and democratic, right?

สิ่งเหล่านี้บางทีก็สร้างความเกลียดชัง

But that was not always the case.

Because of this open, free space to talk, discuss and criticize,

ในการประชุมครั้งหนึ่งมันแย่สำหรับฉันมาก ๆ

ตอนนั้นฉันอายุประมาณ 10 ขวบ

และได้ทำบางสิ่งที่แย่มาก ๆ ที่โรงเรียน

things sometimes got really heated.

ฉันจะไม่บอกนะคะว่าทำอะไร

One meeting went really bad for me.

(เสียงหัวเราะ)

แต่พี่ชายของฉัน เอาเรื่องนี้มาพูดในที่ประชุม

I was about 10 years old at that time,

and I'd done something really horrible at school,

ซึ่งฉันไม่สามารถเถียงได้เลย

which I'm not going to share today --

ฉันจึงตัดสินใจออกจากการประชุมนี้ และคว่ำบาตรระบบทั้งหมด

(Laughter)

but my brother decided to bring it up in the meeting.

ฉันเขียนจดหมายอย่างเป็นทางการ และยื่นมันให้กับพ่อ

I could not defend myself,

เพื่อประกาศว่าฉันคว่ำบาตรแล้วนะ

so I decided to withdraw from the meeting and boycott the whole system.

(เสียงหัวเราะ)

ฉันคิดว่าถ้าไม่เข้าร่วมการประชุมอีกต่อไป

I literally wrote an official letter and handed it to my dad,

ก็อาจทำให้ระบบนี้ล่มสลาย

announcing that I am boycotting.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

แต่ครอบครัวของฉันยังดำเนินการประชุมต่อไป

I thought that if I stopped attending these meetings anymore,

บ่อยครั้งพวกเขาก็ตัดสินใจอะไร ที่ฉันไม่เห็นด้วย

the system would collapse,

แต่ฉันไม่สามารถคัดค้านได้

(Laughter)

but my family continued with the meetings,

เพราะฉันไม่ได้เข้าร่วมการประชุม

ดังนั้นฉันจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อต้าน

and they often made decisions that I disliked.

เหมือนตลกร้าย เมื่อฉันอายุ 13

But I could not challenge these decisions,

because I was not attending the meetings,

ก็จบที่ฉันเข้าร่วมการประชุมนี้อีกครั้ง

and thus had no right to go against it.

หลังจากที่เคยคว่ำบาตรเมื่อนานแล้ว

Ironically, when I turned about 13 years old,

เพราะว่ามันเป็นประเด็นที่ เกี่ยวข้องกับฉันโดยตรงเพียงคนเดียว

I ended up attending one of these meetings again,

และไม่มีใครในครอบครัวหยิบยกขึ้นมาพูด

after I boycotted them for a long time.

Because there was an issue that was affecting me only,

ปัญหาคือหลังจากรับประทานมื้อเย็น

and no other family member was bringing it up.

ฉันมักเป็นคนที่จะถูกใช้ให้ล้างจานอยู่เสมอ

The problem was that after each dinner,

ขณะที่พี่ชายของฉันไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นเลย

I was always the only one who was asked to wash the dishes,

ฉันรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ไม่ยุติธรรม และแบ่งแยก

while my brothers didn't have to do anything about it.

ฉันต้องการจะยกประเด็นนี้มาพูดในการประชุม

อย่างที่คุณรู้ ความคิดที่ว่าผู้หญิง หรือเด็กผู้หญิงต้องมีบทบาทในการทำงานบ้าน

I felt this was unjust, unfair and discriminatory,

so I wanted to discuss it in the meeting.

มันเป็นกฎที่ฝังอยู่ใน หลาย ๆ สังคม มาเป็นเวลานาน

As you know, the idea that it's a woman or a girl's role to do household work

การที่เด็กผู้หญิงอายุ 13 จะทักท้วงเรื่องนี้ ฉันต้องการเวทีให้พูด

is a rule that has been carried out by many societies for so long,

ในการประชุม พี่ชายของฉันแย้งว่า

เขาไม่รู้จักเด็กผู้ชายคนไหนที่ต้องล้างจาน

so in order for a 13-year-old me to challenge it, I needed a platform.

แล้วทำไมครอบครัวเราต้องแตกต่าง?

In the meeting, my brothers argued

แต่พ่อกับแม่เห็นด้วยกับฉัน และตัดสินใจว่าพี่ชายควรช่วยฉันล้าง

that none of the other boys we knew were washing the dishes,

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถบังคับพี่ได้ ปัญหาจึงดำเนินต่อไป

so why should our family be any different?

But my parents agreed with me and decided that my brothers should assist me.

เมื่อไม่เห็นหนทางจะแก้ปัญหานี้ ฉันเข้าร่วมการประชุมอีกครั้ง

However, they could not force them, so the problem continued.

และเสนอระบบใหม่ที่เป็นธรรมกับทุกคน

Seeing no solution to my problem, I decided to attend another meeting

ฉันแนะนำว่าแทนที่จะมีใครสักคน

ต้องล้างจานทั้งหมดของสมาชิก ในครอบครัวเพียงคนเดียว

and propose a new system that would be fair to everyone.

แต่ละคนควรจะล้างจานของตัวเอง

So I suggested instead of one person

washing all the dishes used by all the family members,

และเพื่อแสดงให้เห็นความหวังดี

ฉันบอกว่าฉันจะล้างหม้อให้ด้วย

each family member should wash their own dishes.

พี่ชายของฉันไม่สามารถคัดค้านได้อีกต่อไป

And as a gesture of good faith,

ว่ามันไม่ใช่ความรับผิดชอบ

I said I'd wash the pots as well.

ของผู้ชายหรือเด็กผู้ชาย ที่ต้องมาล้างจานหลังมื้ออาหาร

This way, my brothers could no longer argue

เพราะว่าระบบที่ฉันเสนอนั้น สมาชิกทุกคนในครอบครัว

that it wasn't within their responsibility

as boys or men to wash the dishes and clean after the family,

ต่างก็ต้องรับผิดชอบ และล้างจานของตัวเอง

because the system I proposed was about every member of the family

ทุกคนเห็นด้วยกับข้อเสนอของฉัน

และหลายปีหลังจากนั้น เราก็อยู่ในระบบการล้างจานที่ตัวเองใช้

cleaning after themselves and taking care of themselves.

Everyone agreed to my proposal,

สิ่งที่ฉันนำมาแบ่งปัน นอกจากจะเป็นเรื่องราวในครอบครัวแล้ว

and for years, that was our washing-the-dishes system.

มันยังเป็นเรื่องการเมืองโดยขนานแท้อีกด้วย

ในทุกแง่มุมของการเมือง ประกอบด้วยการตัดสินใจ

What I just shared with you is a family story,

และตามอุดมคติแล้ว ในกระบวนการการตัดสินใจ

but it's pure politics.

ควรรวมผู้คนจากภูมิหลังที่แตกต่างกัน

Every part of politics includes decision-making,

รวมทั้งความชื่นชอบ ความคิดเห็น เพศ

and ideally, the process of decision-making

ความเชื่อ สัญชาติ เชื้อชาติ อายุ เป็นต้น

should include people from different backgrounds,

และพวกเขาควรได้รับ โอกาสที่เท่าเทียมกันในการสนับสนุน

interests, opinions, gender,

กระบวนการการตัดสินใจของตัวเอง รวมถึงอิทธิพลของการตัดสินใจ

beliefs, race, ethnicity, age, and so on.

ที่จะมีผลกระทบต่อชีวิต ทั้งทางตรงและทางอ้อม

And they should all have an equal opportunity to contribute

to the decision-making process and influence the decisions

สำหรับฉัน มันเป็นการยากที่จะเข้าใจ เมื่อได้ยินคนหนุ่มสาวพูดว่า

that will affect their lives directly or indirectly.

“ฉันเด็กเกินกว่าจะมีส่วนร่วมทางการเมือง หรือมีความคิดเห็นทางการเมือง”

As such, I find it difficult to understand when I hear young people saying,

เช่นเดียวกัน เวลาได้ยินผู้หญิงบางคนพูดว่า

“การเมืองเป็นเรื่องสกปรก ที่ฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยว”

"I'm too young to engage in politics or to even hold a political opinion."

ฉันกังวลว่าความคิดที่มีต่อการเมือง และการมีส่วนร่วมทางการเมืองเหล่านี้

Similarly, when I hear some women saying,

"Politics is a dirty world I don't want to engage with,"

จะทำให้เกิดการแบ่งขั้ว ในหลายพื้นที่ทั่วทุกมุมโลก

ในความรู้สึกของผู้คน การมีส่วนร่วมทางการเมืองนั้น

I'm worried that the idea of politics and political engagement

has become so polarized in many parts of the world

พวกเขาจะต้องเป็นนักเคลื่อนไหวฝีปากกล้า

ซึ่งไม่จริงเลย

that ordinary people feel, in order for them to participate in politics,

ฉันจะถามคนหนุ่มสาวเหล่านี้ ผู้หญิง และคนทั่ว ๆ ไปว่า

they need to be outspoken activists,

and that is not true.

คุณคิดว่าคุณจะบังคับไม่ให้ตัวเองสนใจ หรือมีส่วนร่วมกับการเมืองได้จริงหรือ?

I want to ask these young people, women and ordinary people in general:

การเมืองไม่ใช่เพียงการเคลื่อนไหว

Can you really afford not to be interested or not to participate in politics?

แต่เป็นการตระหนักรู้

มันทำให้เรารับรู้ข่าวสาร ให้ความสำคัญกับข้อเท็จจริง

และเมื่อจำเป็น ก็ต้องมีการออกเสียง

Politics is not only activism.

การเมืองคือเครื่องมือทางความคิด ที่เราสร้างขึ้นมา

It's awareness,

it's keeping ourselves informed, it's caring for the facts.

เมื่อมีการรวมกลุ่มและอยู่เป็นสังคม

การเมืองควบคุมทุกแง่มุมของชีวิต

When it's possible, it's casting a vote.

Politics is the tool through which we structure ourselves

หากคุณไม่มีส่วนร่วม

คุณกำลังอนุญาตให้คนอื่น ๆ มาตัดสินใจแทน ว่าคุณจะกินอะไร แต่งตัวแบบไหน

as groups and societies.

Politics governs every aspect of life,

คุณจะเข้าถึงการดูแลสุขภาพได้หรือไม่

and by not participating in it,

การศึกษาฟรี

you're literally allowing other people to decide on what you can eat, wear,

ต้องจ่ายภาษีเท่าไร

เมื่อคุณเกษียณ

จะได้บำนาญอย่างไร

if you can have access to health care,

คนอื่น ๆ ยังสามารถที่จะตัดสินว่า ชาติพันธุ์ของคุณ

free education,

how much tax you pay,

ก็เพียงพอที่จะบอกว่าคุณเป็นอาชญากร

when you can retire,

หรือศาสนาและสัญชาติของคุณก็เพียงพอ ที่จะถูกบอกว่าเป็นผู้ก่อการร้าย

what is your pension.

Other people are also deciding on whether your race and ethnicity

หากยังคิดว่า คุณเป็นคนแข็งแกร่ง เป็นบุคคลอิสระ

is enough to consider you a criminal,

or if your religion and nationality is enough to put you on a terrorist list.

ที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการเมือง

ลองคิดอีกทีนะคะ

And if you still think you are a strong, independent human being

ฉันกำลังพูดกับคุณ ในฐานะหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งจากลิเบีย

unaffected by politics,

ประเทศที่อยู่ท่ามกลางสงครามกลางเมือง

then think twice.

หลังจาก 40 ปีของการปกครองโดยเผด็จการ

I am speaking to you as a young woman from Libya,

เป็นไปไม่ได้เลยที่การมีส่วนร่วมทางการเมือง

a country that is in the middle of a civil war.

จะเป็นพื้นที่ของผู้หญิงและคนหนุ่มสาว

After more than 40 years of authoritarian rule,

เกือบทั้งหมดของ บทสนทนาทางการเมืองในหลายปีที่ผ่านมา

it's not a place where political engagement

นอกจากการรวมตัวของประเทศมหาอำนาจ

by women and young people is possible, nor encouraged.

ก็มีเพียงชายวัยกลางคนที่พูดคุยกันในห้อง

Almost all political dialogues that took place in the past few years,

ในพื้นที่ที่ระบบการเมืองล่มสลายอย่างลิเบีย

even those gathered by foreign powers,

หรือในพื้นที่ที่ดูเผิน ๆ เหมือนจะใช้ได้ รวมถึงในองค์การระหว่างประเทศ

has been with only middle-aged men in the room.

But in places with a broken political system like Libya,

ระบบที่เราใช้อยู่ทุกวันนี้ จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่การตัดสินใจทางการเมือง

or in seemingly functioning places, including international organizations,

ของประชาชนเพื่อประชาชน

แต่มันถูกสร้างขึ้นมาโดยคนส่วนน้อย เพื่อประโยชน์ของคนส่วนน้อย

the systems we have nowadays for political decision-making

และในส่วนน้อยนี้ โดยมากแล้วก็มีเพียงผู้ชายเท่านั้น

are not from the people for the people,

but they have been established by the few for the few.

พวกเขาสร้างระบบกฎหมาย นโยบาย

And these few have been historically almost exclusively men,

กลไกการมีส่วนร่วมทางการเมือง ที่อยู่บนพื้นฐานของความคิด

and they've produced laws, policies,

ความเชื่อ มุมมอง ความฝัน

mechanisms for political participation that are based on the opinions,

ปณิธานของคนเพียงกลุ่มเดียว

ขณะที่คนอื่น ๆ ถูกกันออกไป

beliefs, worldviews, dreams,

หลังจากนั้น เราจึงมักได้ยิน ประโยคที่มีความหมายทำนองว่า

aspirations of this one group of people,

"ผู้หญิง คนหนุ่มสาว คนผิวสี

while everyone else was kept out.

After all, we've all heard some version of this sentence:

พวกนั้นจะไปเข้าใจการเมืองอะไร"

เมื่อคุณเป็นวัยรุ่น

"What does a woman, let alone a young person, who is brown,

และในหลายพื้นที่ทั่วโลก ผู้หญิง

คุณมักได้ยินนักการเมืองชั่วโมงบินสูง พูดว่า “คุณไม่มีประสบการณ์ทางการเมือง”

understand about politics?"

When you're young --

เมื่อฉันได้ยินคำพูดนั้น

and in many parts of the world, a woman --

ฉันก็สงสัยว่าประสบการณ์ ประเภทไหนที่พวกเขาพูดถึง?

you often hear experienced politicians say, "But you lack political experience."

ประสบการณ์การที่ สร้างความเสียหายแก่ระบบการเมือง?

And when I hear that,

สงครามค่าแรง?

I wonder what sort of experience are they referring to?

หรือกำลังพูดถึงประสบการณ์

การสนใจผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ

The experience of corrupted political systems?

ก่อนเรื่องของสภาพแวดล้อม?

Or of waging wars?

ถ้าหมายถึงประสบการณ์เหล่านี้

Or are they referring to the experience

อืม ก็ใช่

(เสียงปรบมือ)

of putting the interests of economic profits

before those of the environment?

Because if this is political experience,

then yes --

(Applause)

พวกเรา ในฐานะผู้หญิง และคนหนุ่มสาว ไม่มีประสบการณ์ทางการเมืองแบบนั้นแน่นอน

ทุกวันนี้ นักการเมืองอาจไม่ใช่เพียง คนกลุ่มเดียวที่เราต้องตำหนิ

we, as women and young people, have no political experience at all.

แต่รวมถึงคนทั่วไป และคนหนุ่มสาวจำนวนมากด้วย

Now, politicians might not be the only ones to blame,

ผู้ที่ไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับการเมือง

แม้แต่คนที่สนใจ ก็อาจไม่รู้ว่า จะเข้าไปมีส่วนร่วมได้อย่างไร

because ordinary people, and many young people as well,

ความคิดนี้ต้องเปลี่ยน และนี่คือข้อเสนอของฉัน

don't care about politics.

เราจำเป็นต้องสอนคนของเราตั้งแต่ยังเด็ก

And even those who care don't know how to participate.

เกี่ยวกับการตัดสินใจ และการเป็นส่วนหนึ่งของมัน

This must change, and here is my proposal.

ในทุก ๆ ครอบครัว มีระบบการเมืองเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง

We need to teach people at an early age

ซึ่งอาจไม่เป็นประชาธิปไตย

about decision-making and how to be part of it.

เพราะว่าพ่อแม่มักตัดสินใจอะไร ที่กระทบกับสมาชิกทุกคนในครอบครัว

Every family is its own mini political system

ขณะที่เด็ก ๆ มักไม่ค่อยมีปากเสียง

that is usually not democratic,

เช่นเดียวกัน นักการเมืองก็ตัดสินใจอะไร ที่กระทบกับคนทั้งประเทศ

because parents make decisions that affect all members of the family,

โดยที่ประชาชนไม่ค่อยมีปากเสียงเท่าไรนัก

while the kids have very little to say.

Similarly, politicians make decisions that affect the whole nation,

เราต้องเปลี่ยน

และเพื่อที่จะสร้าง ความเปลี่ยนแปลงในเชิงระบบ

while the people have very little say in them.

เราต้องสอนให้ประชาชน

เข้าใจว่ากิจกรรมในระดับโลกหรือระดับชาติ

We need to change this,

and in order to achieve this change systematically,

ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา ไม่ต่างกับกิจกรรมในครอบครัว

we need to teach people

that political, national and global affairs

หากเราต้องการทำมันให้สำเร็จ ข้อเสนอและคำแนะนำของฉันคือ

are as relevant to them as personal and family affairs.

พยายามสร้างการประชุมประชาธิปไตยในครอบครัว

So if we want to achieve this, my proposal and advice is,

เพราะนั่นจะทำให้ลูก ๆ ของคุณ ได้ฝึกหัดที่จะมีบทบาท

และกล้าตัดสินใจตั้งแต่อายุยังน้อย

try out the Family Democracy Meeting system.

การเมืองคือการสร้างบทสนทนา

Because that will enable your kids to exercise their agency

ประกอบด้วยบทสนทนาที่ยุ่งยาก

and decision-making from a very early age.

เพื่อนำไปสู่การตัดสินใจ

และเพื่อจะสร้างบทสนทนา คุณจำเป็นต้องมีส่วนร่วม

Politics is about having conversations,

including difficult conversations,

ไม่ออกมากลางคันเหมือนที่ฉันทำตอนเด็ก

that lead to decisions.

เรียนรู้บทเรียนที่ยาก และกลับเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

And in order to have a conversation, you need to participate,

หากคุณนำเด็ก ๆ เข้ามาสู่บทสนทนาได้

not sign off like I did when I was a kid

พวกเขาก็จะเติบโตขึ้น

และรู้ว่าจะมีส่วนร่วม ในบทสนทนาทางการเมืองได้อย่างไร

and then learn the lesson the hard way and have to go back again.

และที่สำคัญ สำคัญมาก ๆ

If you include your kids in family conversations,

they will grow up

พวกเขาจะดึงคนอื่นเข้ามาร่วมด้วย

and know how to participate in political conversations.

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)

And most importantly, most importantly,

they will help others engage.

Thank you.

(Applause)