Paul Bloom: Can prejudice ever be a good thing?

Translator: Bongkot Charoensak Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

When we think about prejudice and bias,

เวลาที่นึกถึงอคติหรือความลำเอียง

we tend to think about stupid and evil people

เรานึกถึงคนโง่เง่าและชั่วร้าย

doing stupid and evil things.

ที่ทำเรื่องโง่เง่าและชั่วร้าย

And this idea is nicely summarized

และความคิดแบบนี้ก็ได้รับการสรุป

by the British critic William Hazlitt,

โดยนักวิจารณ์ชาวอังกฤษ วิลเลียม แฮซลิตต์

who wrote, "Prejudice is the child of ignorance."

ผู้เขียน "อคติคือลูกหลานของความเพิกเฉยไม่ใส่ใจ"

I want to try to convince you here

ผมอยากจะโน้มน้าวคุณสักหน่อย

that this is mistaken.

ว่านี่เป็นสิ่งที่เข้าใจกันผิด

I want to try to convince you

ผมอยากพูดให้คุณเชื่อว่า

that prejudice and bias

อคติและความลำเอียง

are natural, they're often rational,

เป็นเรื่องธรรมชาติ บ่อยครั้งเป็นเรื่องมีเหตุผล

and they're often even moral,

และบางครั้งก็เป็นสิ่งที่มีศีลธรรม

and I think that once we understand this,

และผมคิดว่าเมื่อเราเข้าใจธรรมชาติของมัน

we're in a better position to make sense of them

เราก็จะเข้าใจมันได้ดีขึ้น

when they go wrong,

เมื่อเราใช้มันแบบผิดๆ

when they have horrible consequences,

แล้วเกิดผลร้ายตามมา

and we're in a better position to know what to do

และเราก็จะได้รู้วิธีที่ดีกว่าเพื่อจัดการกับมัน

when this happens.

เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น

So, start with stereotypes. You look at me,

เรามาเริ่มกันที่การเหมารวม คุณมองมาที่ผม

you know my name, you know certain facts about me,

คุณรู้จักชื่อผม รู้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับผม

and you could make certain judgments.

และคุณก็อาจตัดสินเรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับตัวผมได้

You could make guesses about my ethnicity,

คุณอาจเดาเรื่องเชื้อชาติของผม

my political affiliation, my religious beliefs.

ความมีส่วนร่วมทางการเมือง ความเชื่อทางศาสนา

And the thing is, these judgments tend to be accurate.

และที่จริง การตัดสินเบื้องต้นเหล่านี้ก็มักถูกต้อง

We're very good at this sort of thing.

เราเก่งเรื่องแบบนี้

And we're very good at this sort of thing

และที่เราเก่งเรื่องแบบนี้

because our ability to stereotype people

เพราะความสามารถในการจัดกลุ่มผู้คน

is not some sort of arbitrary quirk of the mind,

ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นลอยๆ ในใจโดยไม่มีเหตุผล

but rather it's a specific instance

แต่เป็นกรณีจำเพาะ

of a more general process,

ของกระบวนการตามธรรมชาติ

which is that we have experience

ซึ่งก็คือ เมื่อเรามีประสบการณ์บางอย่าง

with things and people in the world

กับสิ่งของหรือผู้คนในโลกใบนี้

that fall into categories,

ที่เราสามารถจัดกลุ่มได้

and we can use our experience to make generalizations

เราก็สามารถใช้ประสบการณ์ของเรา ในการกำหนดลักษณะอย่างกว้างๆ

about novel instances of these categories.

ของประสบการณ์ใหม่ที่อยู่ในหมวดหมู่เหล่านี้

So everybody here has a lot of experience

ทุกคนที่นี่คงเคยมีประสบการณ์มากมาย

with chairs and apples and dogs,

ที่เกี่ยวกับเก้าอี้ แอปเปิ้ล และสุนัข

and based on this, you could see

และสิ่งเหล่านี้ คงทำให้คุณเห็นได้

unfamiliar examples and you could guess,

ถึงตัวอย่างที่คุณไม่คุ้นเคย และคุณก็สามารถเดาได้

you could sit on the chair,

ว่าคุณนั่งบนเก้าอี้ได้

you could eat the apple, the dog will bark.

แอปเปิ้ลกินได้ และสุนัขคงจะเห่า

Now we might be wrong.

แต่เราอาจเดาผิด

The chair could collapse if you sit on it,

เก้าอี้อาจล้มพับลงถ้าเรานั่ง

the apple might be poison, the dog might not bark,

แอปเปิ้ลอาจอาบยาพิษ สุนัขอาจจะไม่เห่า

and in fact, this is my dog Tessie, who doesn't bark.

และที่จริง นี่สุนัขผมชื่อเทสซี่ และมันไม่เห่า

But for the most part, we're good at this.

แต่ส่วนใหญ่ เราเก่งเรื่องพวกนี้

For the most part, we make good guesses

ส่วนใหญ่แล้ว เราเดาเรื่องพวกนี้ถูก

both in the social domain and the non-social domain,

ทั้งในแง่ที่เกี่ยวข้องกับสังคม และส่วนที่ไม่เกี่ยว

and if we weren't able to do so,

และถ้าเราไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้น

if we weren't able to make guesses about new instances that we encounter,

ถ้าเราไม่มีความสามารถในการคาดเดา สิ่งใหม่ๆ ที่เราพบเจอ

we wouldn't survive.

เราอาจไม่มีชีวิตรอด

And in fact, Hazlitt later on in his wonderful essay

ที่จริง แฮซลิตต์ได้เขียนไว้ในบทความชิ้นถัดมา

concedes this.

ยอมรับว่าจริง

He writes, "Without the aid of prejudice and custom,

เขาเขียนว่า "ถ้าไม่ได้อคติและ ธรรมเนียมปฎิบัติคอยช่วยไว้

I should not be able to find my way my across the room;

ผมคงไม่รู้วิธีที่จะเดินข้ามไปอีกฟากของห้อง

nor know how to conduct myself in any circumstances,

หรือไม่รู้วิธีปฏิบัติตัวไม่ว่าในสถานการณ์ไหน

nor what to feel in any relation of life."

และไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร ในแง่มุมต่างๆ ที่เกี่ยวกับชีวิต"

Or take bias.

หรือความลำเอียง

Now sometimes, we break the world up into

บางครั้ง เราก็แบ่งโลกเป็นสองฟาก

us versus them, into in-group versus out-group,

พวกเรากับพวกเขา คนในกลุ่มกับนอกกลุ่ม

and sometimes when we do this,

และบางครั้งเวลาที่เราทำแบบนี้

we know we're doing something wrong,

เราก็รู้ว่าเรากำลังทำอะไรผิด

and we're kind of ashamed of it.

แล้วก็รู้สึกละอาย

But other times we're proud of it.

แต่บางครั้งเราก็รู้สึกภูมิใจ

We openly acknowledge it.

เรายอมรับว่าเราลำเอียงได้อย่างเปิดเผย

And my favorite example of this

และตัวอย่างที่ผมชอบมาก

is a question that came from the audience

คือคำถามที่มาจากกลุ่มผู้ฟัง

in a Republican debate prior to the last election.

การอภิปรายของพรรครีพลับลิกัน ก่อนการเลือกตั้งครั้งที่ผ่านมา

(Video) Anderson Cooper: Gets to your question,

แอนเดอร์สัน คูเปอร์: มีใครมีคำถามอะไรไหม

the question in the hall, on foreign aid? Yes, ma'am.

มีคำถามเรื่องความช่วยเหลือต่างประเทศไหมครับ เชิญครับ

Woman: The American people are suffering

ผู้ฟัง: ชาวอเมริกันกำลังเป็นทุกข์

in our country right now.

อยู่ในประเทศของตัวเองอยู่

Why do we continue to send foreign aid

ทำไมเรายังต้องส่งความช่วยเหลือ

to other countries

ไปต่างประเทศอีก

when we need all the help we can get for ourselves?

ในเมื่อสิ่งที่จำเป็นจริงๆ คือการเอาตัวเองให้รอด

AC: Governor Perry, what about that?

แอนเดอร์สัน: ท่านผู้ว่าฯ เพอร์รี ว่าอย่างไรครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Rick Perry: Absolutely, I think it's—

ริค เพอร์รี: แน่นอนที่สุด ผมคิดว่า...

Paul Bloom: Each of the people onstage

พอล บลูม: คนบนเวทีแต่ละคน

agreed with the premise of her question,

ต่างเห็นด้วยกับข้อเสนอในคำถามของเธอ

which is as Americans, we should care more

ซึ่งก็คือ ในฐานะที่เราเป็นคนอเมริกัน เราก็ควรใส่ใจ

about Americans than about other people.

เรื่องของคนอเมริกันมากกว่าเรื่องของคนอื่น

And in fact, in general, people are often swayed

และที่จริงแล้ว โดยทั่วๆ ไป คนเราก็มักเอนเอียง

by feelings of solidarity, loyalty, pride, patriotism,

ไปหาความรู้สึกเช่น ความสามัคคี ความจงรักภักดี ความภาคภูมิใจ ความรักชาติ

towards their country or towards their ethnic group.

ที่มีให้ประเทศชาติ หรือให้คนเชื้อชาติเดียวกัน

Regardless of your politics, many people feel proud to be American,

ไม่ว่าจะมีความเห็นทางการเมืองแบบใด หลายๆ คนก็รู้สึกภูมิใจที่เป็นคนอเมริกัน

and they favor Americans over other countries.

และเชิดชูชาวอเมริกันไว้เหนือชาติอื่นๆ

Residents of other countries feel the same about their nation,

ประชากรในประเทศอื่นๆ ก็รู้สึกเช่นเดียวกับชาติตัวเอง

and we feel the same about our ethnicities.

และเราก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเรื่องเชื้อชาติ

Now some of you may reject this.

คุณบางคนอาจจะนึกแย้งอยู่ในใจ

Some of you may be so cosmopolitan

คุณบางคนอาจเป็นคนเปิดกว้างทางวัฒนธรรม

that you think that ethnicity and nationality

และคิดว่าเรื่องเชื้อชาติและสัญชาติ

should hold no moral sway.

ไม่ควรอยู่เหนือเรื่องศีลธรรม

But even you sophisticates accept

แต่แม้คุณๆ ซึ่งผ่านโลกมามาก ก็ยังยอมรับ

that there should be some pull

ว่าก็ยังเอนเอียง

towards the in-group in the domain of friends and family,

ไปเข้าข้างคนในกลุ่มเดียวกัน เช่น คนที่เป็นเพื่อนและครอบครัว

of people you're close to,

คนที่รู้สึกสนิทสนม

and so even you make a distinction

เพราะฉะนั้น แม้แต่คุณเองก็ยังแบ่งแยก

between us versus them.

เป็นพวกเรา พวกเขา

Now, this distinction is natural enough

การแบ่งพวกเช่นนี้เป็นธรรมชาติมาก

and often moral enough, but it can go awry,

และบ่อยครั้งก็เป็นสิ่งที่มีศีลธรรม แต่บางครั้งเราก็ทำพลาด

and this was part of the research

สิ่งนี้อยู่ในวิจัย

of the great social psychologist Henri Tajfel.

ของนักสังคมจิตวิทยา อองรี ทาจเฟล

Tajfel was born in Poland in 1919.

ทาจเฟลเกิดในโปแลนด์ ในปี ค.ศ. 1919

He left to go to university in France,

จากนั้นไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส

because as a Jew, he couldn't go to university in Poland,

เพราะความที่เป็นยิว ทำให้เขา เรียนมหาวิทยาลัยในโปแลนด์ไม่ได้

and then he enlisted in the French military

จากนั้นเขาก็เข้าร่วมในกองทัพฝรั่งเศส

in World War II.

ในสงครามโลกครั้งที่สอง

He was captured and ended up

ถูกจับและมาลงเอย

in a prisoner of war camp,

ที่ค่ายนักโทษสงคราม

and it was a terrifying time for him,

ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่น่าพรั่นพรึงสำหรับเขา

because if it was discovered that he was a Jew,

เพราะถ้ามีใครรู้ว่าเขาเป็นยิว

he could have been moved to a concentration camp,

เขาก็จะถูกย้ายไปอยู่ในค่ายกักกัน

where he most likely would not have survived.

และโอกาสรอดชีวิตก็คงแทบไม่มี

And in fact, when the war ended and he was released,

และเมื่อสงครามสิ้นสุดลง และเขาได้รับการปล่อยตัว

most of his friends and family were dead.

ครอบครัวและเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็ตายไปหมด

He got involved in different pursuits.

เขามีส่วนร่วมในโครงการหลายอย่าง

He helped out the war orphans.

ได้ช่วยเหลือเด็กกำพร้าจากสงคราม

But he had a long-lasting interest

แต่เขามีความสนใจอย่างต่อเนื่องยาวนาน

in the science of prejudice,

ในศาสตร์ของความลำเอียง

and so when a prestigious British scholarship

และเมื่อทุนเล่าเรียนอันทรงเกียรติของอังกฤษ

on stereotypes opened up, he applied for it,

เรื่องภาพพจน์มีประกาศเปิดรับ เขาก็ลงสมัคร

and he won it,

และก็ได้รับทุน

and then he began this amazing career.

จากนั้นเขาก็ได้เริ่มสายอาชีพอันน่าทึ่ง

And what started his career is an insight

ซึ่งมีที่มาจากความเข้าใจอันลึกซึ้ง

that the way most people were thinking

ว่าสิ่งที่คนส่วนใหญ่คิด

about the Holocaust was wrong.

เกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นเรื่องผิด

Many people, most people at the time,

หลายๆ คน คนส่วนใหญ่ในช่วงนั้น

viewed the Holocaust as sort of representing

มองเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ว่าเป็นการแสดงให้เห็น

some tragic flaw on the part of the Germans,

ถึงความผิดปกติครั้งร้ายแรงของชนชาติเยอรมัน

some genetic taint, some authoritarian personality.

เป็นความด่างพร้อยทางพันธุกรรม เป็นบุคลิกภาพแบบเผด็จการ

And Tajfel rejected this.

แต่ทาจเฟลไม่เห็นด้วย

Tajfel said what we see in the Holocaust

เขาบอกว่าสิ่งที่เราได้เห็นในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

is just an exaggeration

เป็นแค่ภาคขยาย

of normal psychological processes

ของกระบวนการทางจิตแบบธรรมดาๆ

that exist in every one of us.

ที่มีอยู่ในตัวพวกเราทุกคน

And to explore this, he did a series of classic studies

เพื่อสำรวจเรื่องนี้ เขาได้ทำการศึกษา

with British adolescents.

วัยรุ่นชาวอังกฤษ

And in one of his studies, what he did was he asked

และในงานวิจัยชิ้นหนึ่ง เขาได้สอบถาม

the British adolescents all sorts of questions,

วัยรุ่นชาวอังกฤษหลายคำถาม

and then based on their answers, he said,

จากนั้นก็ใช้คำตอบที่ได้มา แล้วพูดว่า

"I've looked at your answers, and based on the answers,

"ผมได้อ่านคำตอบของคุณแล้ว และเมื่อพิจารณาคำตอบเหล่านี้

I have determined that you are either" —

ผมก็ได้ข้อสรุปว่าคุณเป็น..."

he told half of them —

เขาบอกคนครึ่งหนึ่งที่ทำแบบสอบถาม

"a Kandinsky lover, you love the work of Kandinsky,

"ถ้าไม่ใช่นักนิยมคันดินสกี คือคุณชอบงานของคันดินสกี

or a Klee lover, you love the work of Klee."

คุณก็เป็นนักนิยมคลี คือชอบงานของคลี

It was entirely bogus.

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องแต่งขึ้น

Their answers had nothing to do with Kandinsky or Klee.

คำตอบที่ได้จากพวกเขา ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับคันดินสกีหรือคลีเลย

They probably hadn't heard of the artists.

พวกเขาอาจไม่เคยได้ยินชื่อศิลปินทั้งสองคนนี้ด้วยซ้ำ

He just arbitrarily divided them up.

เขาแค่แบ่งคนออกเป็นสองพวกตามอำเภอใจ

But what he found was, these categories mattered,

แต่สิ่งที่เขาพบ คือการจัดหมวดหมู่แบบนี้มีความสำคัญมาก

so when he later gave the subjects money,

ดังนั้น เมื่อเขาดึงเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยว

they would prefer to give the money

คนที่ทำแบบสอบถามยินดีให้เงิน

to members of their own group

กับคนในกลุ่มเดียวกัน

than members of the other group.

มากกว่าคนในกลุ่มอื่น

Worse, they were actually most interested

ที่แย่กว่านั้น คือพวกเขายิ่งสนใจ

in establishing a difference

ที่จะหาข้อแตกต่าง

between their group and other groups,

ระหว่างคนในกลุ่มกับนอกกลุ่ม

so they would give up money for their own group

และยินดีที่จะไม่รับเงินเข้ากลุ่มเพิ่ม

if by doing so they could give the other group even less.

ถ้านั่นทำให้อีกกลุ่มหนึ่งได้เงินน้อยกว่า

This bias seems to show up very early.

ความมีอคติเช่นนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เรายังเด็กมาก

So my colleague and wife, Karen Wynn, at Yale

เพื่อนร่วมงานซึ่งป็นภรรยาของผม คาเรน วีนน์ จากมหาวิทยาลัยเยล

has done a series of studies with babies

ได้ทำวิจัยเกี่ยวกับเด็กอ่อน

where she exposes babies to puppets,

โดยเอาตุ๊กตาให้เด็กๆ ดู

and the puppets have certain food preferences.

และบอกว่าตุ๊กตามีอาหารที่ชอบเป็นพิเศษ

So one of the puppets might like green beans.

ตุ๊กตาบางตัวอาจชอบถั่วฝัก

The other puppet might like graham crackers.

บางตัวอาจชอบเกรแฮมแครกเกอร์

They test the babies own food preferences,

จากนั้นก็ได้ทดสอบหาอาหารที่เด็กๆ ชอบ

and babies typically prefer the graham crackers.

และพบว่าส่วนใหญ่นิยมเกรแฮมแครกเกอร์

But the question is, does this matter to babies

แต่คำถามก็คือสิ่งเหล่านี้มีผลกับเด็กๆ ไหม

in how they treat the puppets? And it matters a lot.

ว่าเด็กจะชอบตุ๊กตาตัวไหนมากกว่ากัน เราพบว่าเกี่ยวกันมาก

They tend to prefer the puppet

เด็กๆ จะชอบตุ๊กตา

who has the same food tastes that they have,

ตัวที่ชอบอาหารแบบเดียวกับพวกเขา

and worse, they actually prefer puppets

และที่แย่กว่านั้น พวกเขายิ่งชอบตุ๊กตา

who punish the puppet with the different food taste.

ตัวที่ลงโทษตุ๊กตาตัวอื่น ซึ่งชอบอาหารที่แตกต่างออกไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We see this sort of in-group, out-group psychology all the time.

เราพบจิตวิทยาของการแบ่งพรรคแบ่งพวก ในลักษณะนี้ตลอดเวลา

We see it in political clashes

เราพบสิ่งนี้ในความขัดแย้งทางการเมือง

within groups with different ideologies.

ในกลุ่มที่มีแนวคิดหลากหลาย

We see it in its extreme in cases of war,

และในระดับที่สุดโต่ง ก็แสดงออกมาในรูปสงคราม

where the out-group isn't merely given less,

ซึ่งคนนอกกลุ่มไม่เพียงได้รับสิ่งที่ด้อยกว่า

but dehumanized,

แต่กลับถูกลดทอนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์

as in the Nazi perspective of Jews

อย่างเช่นมุมมองที่นาซีมีต่อชาวยิว

as vermin or lice,

ว่าเป็นเหมือนพยาธิหรือเห็บเหา

or the American perspective of Japanese as rats.

หรือมุมที่ชาวอเมริกันมองชาวญี่ปุ่นว่าเป็นหนูสกปรก

Stereotypes can also go awry.

การแบ่งพรรคแบ่งพวกและเหมารวมส่งผลร้ายเสมอ

So often they're rational and useful,

บ่อยครั้งที่อาจเป็นสิ่งที่มีเหตุผลและมีประโยชน์

but sometimes they're irrational,

แต่บ่อยครั้งก็ไม่มีเหตุผล

they give the wrong answers,

ทำให้เราเข้าใจอะไรผิดๆ

and other times

และมีหลายครั้ง

they lead to plainly immoral consequences.

ที่นำเราไปสู่ผลลัพธ์ที่ไร้ซึ่งศีลธรรม

And the case that's been most studied

เรื่องที่ถูกนำมาศึกษามากที่สุด

is the case of race.

คือเรื่องของเชื้อชาติ

There was a fascinating study

มีการวิจัยที่น่าทึ่งชิ้นหนึ่ง

prior to the 2008 election

ก่อนการเลือกตั้ง ค. ศ. 2008

where social psychologists looked at the extent

ซึ่งนักจิตวิทยาสังคมได้พิจารณาปัจจัย

to which the candidates were associated with America,

ที่เชื่อมโยงผู้ลงสมัครรับเลือกตั้ง เข้ากับความเป็นอเมริกา

as in an unconscious association with the American flag.

โดยมีความเชื่อมโยงในระดับจิตใต้สำนึก เข้ากับธงชาติอเมริกา

And in one of their studies they compared

และงานวิจัยชิ้นหนึ่งได้เปรียบเทียบ

Obama and McCain, and they found McCain

โอบามากับแมคเคน และพบว่าแมคเคน

is thought of as more American than Obama,

เป็นคนที่คนทั่วไปเห็นว่า มีความเป็นอเมริกันมากกว่าโอบามา

and to some extent, people aren't that surprised by hearing that.

และก็อาจไปถึงขั้นที่คนไม่รู้สึกตกใจที่ได้ยินว่า

McCain is a celebrated war hero,

แมคเคนสรรเสริญวีรบุรุษสงคราม

and many people would explicitly say

หลายคนพูดได้อย่างเต็มปาก

he has more of an American story than Obama.

ว่าแมคเคนมีเรื่องราวความเป็นอเมริกัน มากกว่าโอบามา

But they also compared Obama

นอกจากนี้ยังเปรียบเทียบโอบามา

to British Prime Minister Tony Blair,

กับนายกรัฐมนตรีอังกฤษ โทนี แบลร์

and they found that Blair was also thought of

และพบว่าคนทั่วไปคิดว่าแบลร์

as more American than Obama,

มีความเป็นอเมริกันมากกว่าโอบามา

even though subjects explicitly understood

แม้ว่าคนที่ทำแบบสอบถามจะเข้าใจดี

that he's not American at all.

ว่าเขาไม่ใช่อเมริกันเลย

But they were responding, of course,

แต่แน่นอน ว่าคนตอบสนอง

to the color of his skin.

จากสีผิวที่เห็น

These stereotypes and biases

การเหมารวมและอคติเช่นนี้

have real-world consequences,

มีผลกระทบที่เกิดขึ้นจริง

both subtle and very important.

ซึ่งเป็นสิ่งที่ทั้งสำคัญและละเอียดอ่อน

In one recent study, researchers

ในการวิจัยเมื่อไม่นานมานี้ นักวิจัย

put ads on eBay for the sale of baseball cards.

ได้ลงโฆษณาใน eBay ขายการ์ดเบสบอล

Some of them were held by white hands,

บางส่วนใช้มือของคนขาวถือการ์ด

others by black hands.

บางส่วนให้คนดำถือ

They were the same baseball cards.

ทั้งที่เป็นการ์ดที่เหมือนกัน

The ones held by black hands

แต่การ์ดที่คนดำถือ

got substantially smaller bids

กลับมีคนประมูลน้อยกว่ามาก

than the ones held by white hands.

กว่าการ์ดที่คนขาวถือ

In research done at Stanford,

งานวิจัยของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

psychologists explored the case of people

นักจิตวิทยาได้วิเคราะห์กรณีของคน

sentenced for the murder of a white person.

ที่ถูกพิพากษาให้มีความผิดฐานฆ่าคนขาว

It turns out, holding everything else constant,

ผลออกมาว่า หากปัจจัยทุกอย่างเหมือนกัน

you are considerably more likely to be executed

คุณมีโอกาสถูกพิพากษา ให้ต้องรับโทษมากกว่า

if you look like the man on the right

ถ้าคุณมีหน้าตาแบบคนทางขวา

than the man on the left,

แทนที่จะหน้าตาแบบคนทางซ้าย

and this is in large part because

และเหตุผลสำคัญที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ

the man on the right looks more prototypically black,

ชายคนทางขวาหน้าตาดูเป็นคนดำ ที่พบเห็นได้ทั่วไป

more prototypically African-American,

ดูเป็นคนแอฟริกันอเมริกันที่พบได้ทั่วไป

and this apparently influences people's decisions

และดูเหมือนว่านี่จะมีผลต่อการตัดสินใจของผู้คน

over what to do about him.

ว่าควรจะทำอย่างไรกับเขา

So now that we know about this,

ตอนนี้เราเข้าใจความลำเอียงและอคติมากขึ้น

how do we combat it?

เราจะจัดการกับมันอย่างไร

And there are different avenues.

มีถนนหลายสายให้เลือกเดิน

One avenue is to appeal

และทางสายหนึ่งคือตอบสนอง

to people's emotional responses,

ต่ออารมณ์ของผู้อื่น

to appeal to people's empathy,

คือการเห็นอกเห็นใจคนอื่น

and we often do that through stories.

และเรามักจะทำเช่นนั้นผ่านเรื่องราว

So if you are a liberal parent

ถ้าคุณเป็นพ่อแม่ที่ใจกว้าง

and you want to encourage your children

และอยากสนับสนุนให้ลูกๆ

to believe in the merits of nontraditional families,

เข้าใจครอบครัวที่ไม่เป็นไปตามแบบแผน

you might give them a book like this. ["Heather Has Two Mommies"]

คุณอาจจะให้ลูกๆ ได้อ่านหนังสือแบบนี้ ["ฮีทเธอร์มีแม่สองคน"]

If you are conservative and have a different attitude,

แต่ถ้าคุณเป็นพวกอนุรักษ์นิยม และมีความเห็นที่ต่างออกไป

you might give them a book like this.

คุณอาจให้ลูกๆ อ่านหนังสือแบบนี้

(Laughter) ["Help! Mom! There Are Liberals under My Bed!"]

(หัวเราะ) ["ช่วยด้วย แม่ มีพวกเสรีนิยมอยู่ใต้เตียง"]

But in general, stories can turn

แต่โดยปกติแล้ว เรื่องราวสามารถพลิกผัน

anonymous strangers into people who matter,

คนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จัก ให้กลายเป็นคนที่มีความหมาย

and the idea that we care about people

และความคิดที่ว่าเราห่วงใยผู้อื่น

when we focus on them as individuals

ยามที่เราใส่ใจเรื่องราวของเขา ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง

is an idea which has shown up across history.

ก็เป็นแนวคิดที่มีให้เห็นมาตลอดประวัติศาสตร์

So Stalin apocryphally said,

ดังที่สตาลินเคยพูดไว้

"A single death is a tragedy,

"การตายเพียงหนึ่งเป็นโศกนาฏกรรม

a million deaths is a statistic,"

การตายเป็นล้านเป็นตัวเลขทางสถิติ"

and Mother Teresa said,

และแม่ชีเทเรซ่าก็พูดไว้ว่า

"If I look at the mass, I will never act.

"ถ้าฉันดูที่คนหมู่มาก ฉันคงไม่ได้ทำอะไร

If I look at the one, I will."

แต่ถ้าใส่ใจเรื่องคนๆ เดียว ก็จะทำอะไรได้มาก"

Psychologists have explored this.

นักจิตวิทยาได้วิเคราะห์เรื่องนี้

For instance, in one study,

ยกตัวอย่างเช่น ในงานวิจัยชิ้นหนึ่ง

people were given a list of facts about a crisis,

ทดลองให้คนได้อ่านรายการ ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับสถานการณ์วิกฤต

and it was seen how much they would donate

แล้วดูว่าคนบริจาคเงินเท่าไร

to solve this crisis,

เพื่อช่วยเหลือเหตุการณ์นี้

and another group was given no facts at all

แต่อีกกลุ่มหนึ่ง ไม่ได้รับข้อเท็จจริงอะไรเลย

but they were told of an individual

แต่ได้รับข้อมูลเรื่องคนแทน

and given a name and given a face,

โดยได้ทราบชื่อและได้เห็นหน้า

and it turns out that they gave far more.

ผลออกมาว่ากลุ่มหลังบริจาคมากกว่ามาก

None of this I think is a secret

ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เคล็ดลับอะไรเลย

to the people who are engaged in charity work.

สำหรับคนที่ทำงานเกี่ยวข้องกับการกุศล

People don't tend to deluge people

คนเรามักไม่ป้อนคนอื่น

with facts and statistics.

ด้วยข้อเท็จจริงและสถิติ

Rather, you show them faces,

แต่เราเอาหน้าตาของคนจริงๆ ให้เขาดู

you show them people.

เอาเรื่องราวของผู้คนมาแสดงให้ดู

It's possible that by extending our sympathies

เป็นไปได้ที่การส่งต่อความเห็นอกเห็นใจ

to an individual, they can spread

ไปยังคนๆ หนึ่ง ความเห็นใจนั้นก็จะขยายขอบเขต

to the group that the individual belongs to.

ไปยังกลุ่มที่คนๆ นั้นสังกัดอยู่ได้

This is Harriet Beecher Stowe.

นี่คือแฮเรียต บีเชอร์ สโตว์

The story, perhaps apocryphal,

มีเรื่องเล่า ซึ่งไม่ทราบที่มาแน่ชัด

is that President Lincoln invited her

ว่าประธานาธิบดีลินคอล์นเชิญเธอ

to the White House in the middle of the Civil War

ไปที่ทำเนียบขาว ช่วงกลางสงครามกลางเมือง

and said to her,

และกล่าวกับเธอว่า

"So you're the little lady who started this great war."

"คุณนั่นเอง สุภาพสตรีตัวเล็กๆ ที่เป็นต้นเหตุของสงครามที่ยิ่งใหญ่"

And he was talking about "Uncle Tom's Cabin."

เขาพูดถึงหนังสือ "กระท่อมน้อยของลุงทอม"

"Uncle Tom's Cabin" is not a great book of philosophy

"กระท่อมน้อยของลุงทอม" ไม่ใช่หนังสือทางปรัชญาที่ยิ่งใหญ่

or of theology or perhaps not even literature,

หรือเทววิทยา ไม่ใช่แม้วรรณกรรม

but it does a great job

แต่หนังสือทำหน้าที่ได้ดี

of getting people to put themselves in the shoes

ในการให้เราได้ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา

of people they wouldn't otherwise be in the shoes of,

กับคนที่เราไม่เคยนึกอยากใส่ใจ

put themselves in the shoes of slaves.

คือได้ลองเอาใจทาสมาใส่ใจเรา

And that could well have been a catalyst

และนั่นก็น่าจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา

for great social change.

ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสังคม

More recently, looking at America

และในช่วงไม่นานมานี้ ถ้าเราลองดูอเมริกา

in the last several decades,

ในช่วงหลายทศวรรษมานี้

there's some reason to believe that shows like "The Cosby Show"

ก็มีเหตุให้ควรเชื่อว่าซิทคอมอย่าง "เดอะคอสบีโชว์"

radically changed American attitudes towards African-Americans,

มีส่วนเปลี่ยนทัศนคติที่คนอเมริกัน มีต่อชาวแอฟริกันอเมริกันอย่างมาก

while shows like "Will and Grace" and "Modern Family"

ในขณะที่ซิทคอมอย่าง "วิลแอนด์เกรซ" และ "โมเดิร์นแฟมิลี"

changed American attitudes

ก็เปลี่ยนทัศนคติของชาวอเมริกัน

towards gay men and women.

ที่มีต่อกลุ่มคนรักร่วมเพศ

I don't think it's an exaggeration to say

ผมคิดว่าคงไม่เป็นการกล่าวที่เกินเลยไป

that the major catalyst in America for moral change

ว่าตัวเร่งปฏิกิริยาสำคัญที่ก่อให้เกิด การเปลี่ยนแปลงในอเมริกา

has been a situation comedy.

คือละครซิทคอม

But it's not all emotions,

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของอารมณ์เพียงอย่างเดียว

and I want to end by appealing

ผมอยากจะปิดท้ายด้วยการนำเสนอ

to the power of reason.

ถึงพลังแห่งเหตุผล

At some point in his wonderful book

มีบางตอนที่เขียนไว้ในหนังสืออันน่าทึ่ง

"The Better Angels of Our Nature,"

ชื่อ "The Better Angels of our Nature"

Steven Pinker says,

สตีเฟน พิงเกอร์ กล่าวว่า

the Old Testament says love thy neighbor,

ในพันธสัญญาเดิมสอนให้รักเพื่อนบ้าน

and the New Testament says love thy enemy,

และพันธสัญญาใหม่สอนให้รักศัตรู

but I don't love either one of them, not really,

แต่ผมไม่ชอบทั้งคู่เลย

but I don't want to kill them.

แต่ก็ไม่ได้อยากฆ่าให้ตาย

I know I have obligations to them,

ผมรู้ว่าเรามีหน้าที่ต่อกัน

but my moral feelings to them, my moral beliefs

แต่ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา ความเชื่อที่มีต่อพวกเขา

about how I should behave towards them,

ว่าผมควรปฏิบัติต่อเขาอย่างไรให้มีศีลธรรม

aren't grounded in love.

ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานความรัก

What they're grounded in is the understanding of human rights,

แต่ว่าตั้งอยู่บนพื้นฐานความเข้าใจเรื่องสิทธิมนุษยชน

a belief that their life is as valuable to them

ความเชื่อว่าชีวิตของเขาก็มีค่าสำหรับเขา

as my life is to me,

เช่นเดียวกับที่ชีวิตผมก็มีค่ากับผม

and to support this, he tells a story

และเพื่อสนับสนุนแนวคิดนี้ เขาได้เล่าเรื่อง

by the great philosopher Adam Smith,

ของนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ อดัม สมิธ

and I want to tell this story too,

ซึ่งผมก็อยากนำเรื่องนี้มาเล่าด้วยเช่นกัน

though I'm going to modify it a little bit

แม้ว่าจะขอดัดแปลงเล็กน้อย

for modern times.

ให้เข้ากับยุคสมัย

So Adam Smith starts by asking you to imagine

อดัม สมิธ เริ่มต้นด้วยการขอให้เราจินตนาการ

the death of thousands of people,

ถึงการตายของผู้คนนับพัน

and imagine that the thousands of people

และจินตนาการว่าคนนับพันนั้น

are in a country you are not familiar with.

อยู่ในประเทศที่คุณแทบไม่รู้จัก

It could be China or India or a country in Africa.

อาจเป็นประเทศจีน หรืออินเดีย หรือประเทศหนึ่งในแอฟริกา

And Smith says, how would you respond?

สมิธถามว่า คุณจะตอบสนองเรื่องเหล่านี้อย่างไร

And you would say, well that's too bad,

คุณอาจจะพูดว่า นั่นแย่หน่อยนะ

and you'd go on to the rest of your life.

แล้วก็ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนชั่วชีวิต

If you were to open up The New York Times online or something,

ถ้าคุณลองได้เปิดอ่านนิวยอร์กไทมส์ออนไลน์ หรืออะไรทำนองนั้น

and discover this, and in fact this happens to us all the time,

จะพบว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเราตลอดเวลา

we go about our lives.

เราใช้ชีวิตของเราต่อไป

But imagine instead, Smith says,

แต่สมิธบอกให้เราลองจินตนาการดูว่า

you were to learn that tomorrow

ในวันพรุ่งนี้

you were to have your little finger chopped off.

นิ้วก้อยคุณจะถูกตัดทิ้ง

Smith says, that would matter a lot.

สมิธกล่าวว่า เหตุการณ์อย่างหลัง จะสำคัญกว่ามาก

You would not sleep that night

คืนนั้น คุณจะนอนไม่หลับเลย

wondering about that.

เฝ้าคิดแต่เรื่องนั้น

So this raises the question:

สิ่งนี้เลยนำไปสู่คำถาม

Would you sacrifice thousands of lives

ว่าคุณจะยอมสละชีวิตนับพันๆ

to save your little finger?

เพื่อแลกกับนิ้วก้อยของตัวเองไหม

Now answer this in the privacy of your own head,

ขอให้ตอบคำถามนี้ในใจก็พอนะครับ

but Smith says, absolutely not,

ส่วนสมิธกล่าวว่า ไม่มีทางยอมแน่ๆ

what a horrid thought.

เป็นความคิดที่น่าสยดสยองสิ้นดี

And so this raises the question,

และนี่ก็นำไปสู่คำถามอีกคำถามหนึ่ง

and so, as Smith puts it,

อย่างที่สมิธเคยถามไว้

"When our passive feelings are almost always

"ถ้าความไม่สนใจใยดีในตัวเรามักทำให้

so sordid and so selfish,

เราเป็นคนสกปรกเลวทราม และเห็นแก่ตัว

how comes it that our active principles

เหตุใดความต้องการมีส่วนร่วมของมุนษย์

should often be so generous and so noble?"

จึงผลักดันให้เราเป็นคนใจดีมีเมตตา และมีคุณธรรม

And Smith's answer is, "It is reason,

และคำตอบของสมิธคือ "มีเหตุผล

principle, conscience.

หลักเกณฑ์ และมโนธรรม

[This] calls to us,

ที่คอยเตือนสติเราอยู่

with a voice capable of astonishing the most presumptuous of our passions,

ด้วยเสียงที่ทำให้กิเลส ตัวที่อวดดีที่สุดของเรายังต้องตกใจ

that we are but one of the multitude,

บอกว่าเราเป็นแค่คนๆ หนึ่งในบรรดามหาชน

in no respect better than any other in it."

ซึ่งไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าคนอื่นๆ เลย

And this last part is what is often described

ส่วนสุดท้ายนี้มักจะเรียกกันว่า

as the principle of impartiality.

เป็นหลักเกณฑ์แห่งความไม่มีอคติ

And this principle of impartiality manifests itself

และหลักเกณฑ์แห่งความไม่มีอคตินี้ ก็ได้สะท้อนออกมา

in all of the world's religions,

ในทุกศาสนา ทั่วโลก

in all of the different versions of the golden rule,

สะท้อนในรูปกฎเหล็กแห่งการปฏิบัติ

and in all of the world's moral philosophies,

และยังอยู่ในปรัชญาศีลธรรมทุกๆ ปรัชญาในโลก

which differ in many ways

ซึ่งนำเสนอในรูปแบบที่ต่างกันออกไป

but share the presupposition that we should judge morality

แต่มีความเชื่อพื้นฐานเหมือนกัน คือ เราควรมองและตัดสินคำว่าศีลธรม

from sort of an impartial point of view.

จากมุมมองแห่งความไม่มีอคติ

The best articulation of this view

คำกล่าวที่ยืนยันแนวคิดดังกล่าว

is actually, for me, it's not from a theologian or from a philosopher,

สำหรับผมแล้ว ไม่ได้มาจาก นักเทววิทยา หรือนักปรัชญา

but from Humphrey Bogart

แต่มาจากฮัมฟรีย์ โบการ์ต

at the end of "Casablanca."

ในตอนจบของภาพยนตร์ "คาซาบลังกา"

So, spoiler alert, he's telling his lover

ผมจะสปอยล์เนื้อหานะ เขาพูดกับคนรักของเขา

that they have to separate

ว่าทั้งคู่ต้องแยกทางกัน

for the more general good,

เพื่อประโยชน์ของคนหมู่มาก

and he says to her, and I won't do the accent,

เขาพูดกับเธอว่า ผมขอไม่เลียนสำเนียงนะ

but he says to her, "It doesn't take much to see

เขาพูดกับเธอว่า "เห็นได้ชัดเลย

that the problems of three little people

ว่าปัญหาของคนตัวเล็กๆ สามคน

don't amount to a hill of beans in this crazy world."

เทียบไม่ได้เลยกับปัญหา หนักหนาในโลกที่มีกองอยู่เป็นภูเขา"

Our reason could cause us to override our passions.

เหตุผลของเราอาจช่วยให้เราก้าวข้ามกิเลสไปได้

Our reason could motivate us

เหตุผลอาจช่วยกระตุ้นให้เรา

to extend our empathy,

ขยายขอบเขตของความเห็นอกเห็นใจออกไป

could motivate us to write a book like "Uncle Tom's Cabin,"

อาจกระตุ้นให้เราเขียนหนังสืออย่าง "กระท่อมน้อยของลุงทอม"

or read a book like "Uncle Tom's Cabin,"

หรืออ่านหนังสืออย่าง "กระท่อมน้อยของลุงทอม"

and our reason can motivate us to create

และเหตุผลก็อาจยังช่วยให้เราสร้าง

customs and taboos and laws

ธรรมเนียม ข้อห้าม และกฎหมาย

that will constrain us

ที่คอยควบคุมเรา

from acting upon our impulses

ไม่ให้ทำสิ่งต่างๆ ตามแรงขับตามธรรมชาติ

when, as rational beings, we feel

ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่มีเหตุผล เรารู้สึก

we should be constrained.

ว่าเราควรถูกควบคุม

This is what a constitution is.

สิ่งนี้คือรัฐธรรมนูญ

A constitution is something which was set up in the past

รัฐธรรมนูญคือสิ่งที่ก่อร่างขึ้นในอดีต

that applies now in the present,

และมีผลบังคับใช้ในปัจจุบัน

and what it says is,

และสิ่งที่บัญญัติไว้ในนั้น คือ

no matter how much we might to reelect

ไม่ว่าเราจะเลือกตั้งกันอีกกี่รอบ

a popular president for a third term,

และได้ประธานาธิบดีคนดังคนเดิม มาดำรงตำแหน่งเป็นวาระที่สาม

no matter how much white Americans might choose

ไม่ว่าชาวอเมริกันผิวขาว

to feel that they want to reinstate the institution of slavery, we can't.

จะรู้สึกอยากนำการค้าทาสกลับมา เราก็ทำไม่ได้

We have bound ourselves.

เราผูกพันตัวเองไว้กับคำมั่นสัญญานี้แล้ว

And we bind ourselves in other ways as well.

และเราก็ผูกพันตัวเองในลักษณะอื่นๆ ด้วยเช่นกัน

We know that when it comes to choosing somebody

เรารู้ว่าเวลาเราต้องการเลือก

for a job, for an award,

คนเข้ามาทำงาน เข้ามารับรางวัล

we are strongly biased by their race,

เราเองก็มีอคติเรื่องเชื้อชาติ

we are biased by their gender,

อคติเรื่องเพศ

we are biased by how attractive they are,

อคติเรื่องรูปลักษณ์ที่ดูน่าดึงดูดใจ

and sometimes we might say, "Well fine, that's the way it should be."

แม้บางครั้งเราจะพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก นี่เป็นธรรมชาติมนุษย์"

But other times we say, "This is wrong."

แต่อีกหลายครั้ง เราพูดว่า "แบบนี้มันผิด"

And so to combat this,

และเพื่อจัดการกับอคตินี้

we don't just try harder,

เราไม่เพียงพยายามให้มากขึ้น

but rather what we do is we set up situations

แต่เราพยายามสร้างสถานการณ์

where these other sources of information can't bias us,

ที่ไม่ให้ข้อมูลอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง มาทำให้เรามีอคติ

which is why many orchestras

ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมวงออเคสตร้า

audition musicians behind screens,

ถึงทดสอบนักดนตรีที่หลังฉากเพื่อคัดเข้าวง

so the only information they have

เพื่อที่ข้อมูลเพียงอย่างเดียวที่จะได้รับ

is the information they believe should matter.

คือข้อมูลที่เป็นประโยชน์จริงๆ

I think prejudice and bias

ผมคิดว่าอคติและความลำเอียง

illustrate a fundamental duality of human nature.

สะท้อนให้เห็นความเป็นสองขั้วในธรรมชาติมนุษย์

We have gut feelings, instincts, emotions,

เรามีความกล้าหาญ สัญชาตญาณ อารมณ์

and they affect our judgments and our actions

ซึ่งส่งผลกับการตัดสินใจและการกระทำของเรา

for good and for evil,

ให้ออกมาดีหรือชั่วร้าย

but we are also capable of rational deliberation

แต่เราก็ยังสามารถใคร่ครวญสิ่งต่างๆ อย่างมีเหตุผล

and intelligent planning,

วางแผนอย่างชาญฉลาด

and we can use these to, in some cases,

และบางครั้ง เราก็ใช้สิ่งเหล่านี้

accelerate and nourish our emotions,

เพื่อพัฒนาและหล่อเลี้ยงอารมณ์ของเรา

and in other cases staunch them.

บางครั้งก็เพื่อบรรเทาอารมณ์ให้สงบลง

And it's in this way

และด้วยวิธีการเช่นนี้

that reason helps us create a better world.

เหตุผลก็ช่วยให้เราสร้างสรรค์โลกที่ดีกว่าเดิมได้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)