Stuart Brown: Play is more than fun

Translator: Nithiroj Tripatarasit Reviewer: Korawan Kitsommart

So, here we go: a flyby of play.

เริ่มกันเลยนะครับ การเล่นฉบับรวบรัด

It's got to be serious if the New York Times

ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แน่ ถ้านิวยอร์กไทม์ส

puts a cover story of their February 17th Sunday magazine about play.

ฉบับวันอาทิตย์ที่ 17 ก.พ. ทำปกเรื่องเกี่ยวกับการเล่น

At the bottom of this, it says, "It's deeper than gender.

พาดหัวรองบอกว่า "มันลึกซึ้งกว่าเรื่องเพศ

Seriously, but dangerously fun.

จริงจัง แต่สนุกสนานโลดโผน

And a sandbox for new ideas about evolution."

แหล่งความคิดใหม่ๆ เกียวกับวิวัฒนาการ"

Not bad, except if you look at that cover, what's missing?

ไม่เลวเลยนะครับ เสียแต่ว่าถ้าคุณดูที่ปกดีๆ เห็นอะไรหายไปมั้ยครับ?

You see any adults?

มีผู้ใหญ่มั้ยครับ?

Well, lets go back to the 15th century.

เอาละ เรามาย้อนกลับไปในศตวรรษที่15

This is a courtyard in Europe,

นี่คือภาพลานกลางแจ้งในยุโรป

and a mixture of 124 different kinds of play.

เต็มไปด้วยการเล่น 124 ชนิดที่แตกต่างกันไป

All ages, solo play, body play, games, taunting.

ทุกช่วงวัย เล่นคนเดียว เล่นกับร่างกาย เกมส์ ตีกัน

And there it is. And I think this is a typical picture

และนี่เอง ที่ผมคิดว่าเป็นภาพที่เป็นแบบอย่าง

of what it was like in a courtyard then.

ของสภาพลานกลางแจ้งที่ควรเป็นในสมัยนั้น

I think we may have lost something in our culture.

เป็นสิ่งที่ผมคิดว่า เราอาจจะเสียมันไปจากวัฒนธรรมของเรา

So I'm gonna take you through

ดังนั้น ผมจึงอยากจะพาคุณไปสัมผ้ส

what I think is a remarkable sequence.

กับสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นผลพวงอันน่าทึ่ง

North of Churchill, Manitoba, in October and November,

ที่มานิโทบา ทางเหนือของเชอร์ชิล ช่วงเดือนตุลาคมและพฤศจิกายน

there's no ice on Hudson Bay.

น้ำแข็งในอ่าวฮัดสันละลายหมดไปแล้ว

And this polar bear that you see, this 1200-pound male,

เจ้าหมีขั้วโลกที่คุณเห็นนี้ หนัก 1200 ปอนด์

he's wild and fairly hungry.

มันดุร้ายและหิวพอควร

And Norbert Rosing, a German photographer,

นอร์เบิร์ท รอสซิ่ง ช่างภาพชาวเยอรมัน

is there on scene, making a series of photos of these huskies, who are tethered.

อยู่ที่นั่น กำลังเก็บภาพของสุนัขพันธุ์ฮัสกี้ที่กำลังหยอกล้อกัน

And from out of stage left comes this wild, male polar bear,

แล้วจู่ๆ มันก็โผล่มา, เจ้าหมีขั้วโลกเพศผู้ที่ดุร้าย

with a predatory gaze.

กับสายตาจับจ้องแบบนักล่า

Any of you who've been to Africa or had a junkyard dog come after you,

คนที่เคยไปแอฟริกา หรือเคยถูกสุนัขจรจัดตามหลัง คงจะรู้ว่า

there is a fixed kind of predatory gaze

มีสายตาจับจ้องของนักล่าแบบหนึ่ง

that you know you're in trouble.

ที่คุณรู้ได้เลยว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก

But on the other side of that predatory gaze

แต่ที่อีกด้านหนึ่งของสายตานักล่านั้น

is a female husky in a play bow, wagging her tail.

คือ สุนัขฮัสกี้เพศเมีย ตั้งท่าพร้อมเล่น แกว่งหางไปมา

And something very unusual happens.

แล้วสิ่งที่แปลกมากๆ ก็เกิดขึ้น

That fixed behavior -- which is rigid and stereotyped

พฤติกรรมทื่อๆ -- ที่ถูกกำหนด และเป็นรูปแบบเดียวกัน

and ends up with a meal -- changes.

ที่จะลงเอยด้วยมื้ออาหาร -- กลับเปลี่ยนไป

And this polar bear

เจ้าหมีขั้วโลกตัวนี้

stands over the husky,

ยืนตระหง่านเหนือเจ้าฮัสกี้

no claws extended, no fangs taking a look.

ปราศจากซึ่งกรงเล็บ หรือแม้แต่เขี้ยวให้ได้เห็น

And they begin an incredible ballet.

แล้วพวกมันก็เริ่มการเต้นรำอันน่าทึ่ง

A play ballet.

การเล่นบัลเลต์

This is in nature: it overrides a carnivorous nature

สิ่งนี้เกิดขึ้นในธรรมชาติ การเล่นได้เอาชนะสัญชาตญาณของสัตว์กินเนื้อ

and what otherwise would have been a short fight to the death.

และพลิกผันเหตุการณ์ที่น่าจะเป็นการต่อสู้สั้นๆ ที่ลงเอยด้วยความตาย

And if you'll begin to look closely at the husky that's bearing her throat to the polar bear,

ถ้าคุณเริ่มดูเจ้าฮัสกี้ ที่กำลังยื่นคอให้เจ้าหมีขั้วโลกดีๆ

and look a little more closely, they're in an altered state.

และมองใกล้ขึ้นอีกนิด จะพบว่าพวกมันอยู่ในสภาวะเปลี่ยนผ่าน

They're in a state of play.

มันกำลังเล่นกัน

And it's that state

และสภาวะแบบนี้แหละ

that allows these two creatures to explore the possible.

ที่ทำให้สัตว์สองชนิดนี้ ได้สำรวจความเป็นไปได้

They are beginning to do something that neither would have done

ที่จะเริ่มต้นทำบางสิ่งบางอย่างที่ต่างฝ่าย ต่างก็ไม่คิดจะทำ

without the play signals.

หากปราศจากซึ่งสัญญาณแห่งการเล่น

And it is a marvelous example

นี่เป็นตัวอย่างชั้นเลิศ

of how a differential in power

ของการที่ความแตกต่างของพละกำลัง

can be overridden by a process of nature that's within all of us.

จะถูกลบล้างได้ด้วยขบวนการทางธรรมชาติ ที่ล้วนมีอยู่ในตัวเราทุกคน

Now how did I get involved in this?

แล้วผมมาเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?

John mentioned that I've done some work with murderers, and I have.

จอห์นได้พูดถึงเรื่องที่ผมได้มีโอกาสศึกษาพวกฆาตกร, ซึ่งผมก็ได้ทำจริงๆ

The Texas Tower murderer opened my eyes,

ฆาตกรคดีเท็กซัส ทาวเวอร์ ได้เปิดโลกทรรศน์ของผม --

in retrospect, when we studied his tragic mass murder,

ย้อนกลับไปตอนที่เราศึกษาโศกนาฏกรรมการสังหารหมู่ของเขา

to the importance of play,

ต่อความสำคัญของการเล่น

in that that individual, by deep study,

ที่มีกับเขา, จากการศึกษาอย่างละเอียด

was found to have severe play deprivation.

เราพบว่าเขาถูกกีดกันจากการเล่นอย่างรุนแรง

Charles Whitman was his name.

เขาชื่อ ชาร์ลส วิทแมน

And our committee, which consisted of a lot of hard scientists,

และคณะกรรมาธิการ ซึ่งประกอบไปด้วยนักวิทยาศาสตร์แท้ๆ จำนวนมาก

did feel at the end of that study

ก็ได้รู้สึกเมื่อตอนสิ้นสุดการศึกษาว่า

that the absence of play and a progressive suppression of developmentally normal play

การที่ไม่ได้เล่น และการจำกัดการเล่นเชิงพัฒนาที่มากขึ้นเรื่อยๆ

led him to be more vulnerable to the tragedy that he perpetrated.

นำเขาไปสู่สภาวะที่เปราะบางยิ่งขึ้นต่อโศกนาฏกรรมที่เขาก่อ

And that finding has stood the test of time --

และการค้นพบนั้น ก็ได้ผ่านการพิสูจน์ของเวลา--

unfortunately even into more recent times, at Virginia Tech.

โชคไม่ดีเลย, แม้แต่กับกรณีเมื่อเร็วๆ นี้ที่เวอร์จิเนียเทค ก็เช่นกัน

And other studies of populations at risk

และยังมีการศึกษาอื่นๆ ในประชากรกลุ่มเสี่ยง

sensitized me to the importance of play,

ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความสำคัญของการเล่น,

but I didn't really understand what it was.

แต่ผมก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามันคืออะไร

And it was many years in taking play histories of individuals

และก็ต้องใข้เวลาศึกษาประวัติการเล่นของผู้คนต่างๆ อยู่นานหลายปี

before I really began to recognize that I didn't really have a full understanding of it.

ก่อนที่ผมจะเริ่มตระหนักว่า ผมไม่ได้เข้าใจเรื่องนี้อย่างครบถ้วนจริงๆ

And I don't think any of us has a full understanding of it, by any means.

และผมก็ไม่คิดว่าใครในพวกเราจะมีความเข้าใจอย่างครบถ้วน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดๆ

But there are ways of looking at it

แต่เราก็มองมันได้หลายทาง

that I think can give you -- give us all a taxonomy, a way of thinking about it.

ซึ่งทางหนึ่งที่ผมคิดว่าจะมอบให้พวกคุณได้ก็คือ-- การแยกแยะ และการทำความเข้าใจ

And this image is, for humans, the beginning point of play.

ภาพนี้ คือจุดเริ่มต้น ของการเล่นสำหรับมนุษยชาติ

When that mother and infant lock eyes,

เมื่อสายตาของผู้เป็นแม่และทารกประสานกัน

and the infant's old enough to have a social smile,

และทารกก็โตพอที่จะยิ้มได้แล้ว,

what happens -- spontaneously -- is the eruption of joy on the part of the mother.

เกิดอะไรขึ้น--แม่ก็จะเกิดความปิติที่พลุ่งพลานขึ้นมาตามธรรมชาติ

And she begins to babble and coo and smile, and so does the baby.

และเธอก็เริ่มทำเสียงหยอกล้อและยิ้ม, ทารกก็ทำเช่นเดียวกัน

If we've got them wired up with an electroencephalogram,

ถ้าเรานำทั้งคู่ไปต่อสายเข้ากับเครื่องอ่านคลื่นไฟฟ้า

the right brain of each of them becomes attuned,

ภาพคลื่นสมองซีกขวาของทั้งคู่จะสอดคล้องกัน

so that the joyful emergence of this earliest of play scenes

ดังนั้น ความปิติที่เกิดขึ้นในช่วงแรกเริ่มของการเล่น

and the physiology of that is something we're beginning to get a handle on.

และภาพทางกายภาพของมัน ก็คือสิ่งที่เราเริ่มต้นเข้าไปจัดการ

And I'd like you to think that every bit of more complex play

และผมอยากให้พวกคุณคิดว่าทุกๆ ส่วนเล็กๆ ของการเล่นที่ซับซ้อน

builds on this base for us humans.

ล้วนอยู่บนพื้นฐานนี้สำหรับเราผู้เป็นมนุษย์

And so now I'm going to take you through sort of a way of looking at play,

ตอนนี้ผมกำลังนำคุณไปสู่หลากหลายวิธี ที่เราจะมองการเล่น

but it's never just singularly one thing.

ซึ่งไม่สามารถแยกแยะเดี่ยวๆ ได้

We're going to look at body play,

เรากำลังมองการเล่นทางร่างกาย

which is a spontaneous desire to get ourselves out of gravity.

ซึ่งเป็นความปราถนาโดยธรรมชาติ ที่จะเอาชนะแรงดึงดูดของโลก

This is a mountain goat.

นี่คือแพะภูเขา

If you're having a bad day, try this:

ถ้าวันไหนคุณรู้สึกแย่ ลองนี่

jump up and down, wiggle around -- you're going to feel better.

กระโดดขึ้นลง ขยับตัวไปมา -- คุณจะรู้สึกดีขึ้น

And you may feel like this character,

คุณอาจมีความรู้สึกเหมือนเด็กในภาพ,

who is also just doing it for its own sake.

ที่ทำมันโดยปราศจากเหตุผลใดๆ

It doesn't have a particular purpose, and that's what's great about play.

ไม่มีจุดประสงค์เฉพาะเจาะจง และนั่นคือสิ่งที่เยี่ยมยอดเกี่ยวกับการเล่น

If its purpose is more important

ถ้าจุดประสงค์มีความสำคัญมากกว่า

than the act of doing it, it's probably not play.

การเล่นแล้ว, มันก็อาจไม่ใช่การเล่น

And there's a whole other type of play, which is object play.

ยังมีการเล่นในแบบที่แตกต่างออกไปอีก, การเล่นกับสิ่งของ

And this Japanese macaque has made a snowball,

อย่างเจ้าลิงกังญี่ปุ่นนี่ มันทำลูกบอลหิมะ,

and he or she's going to roll down a hill.

และกำลังจะกลิ้งมันลงไปตามเขา

And -- they don't throw it at each other, but this is a fundamental part of being playful.

และพวกมันไม่ปาใส่กัน แต่นี่คือพื้นฐานของความรู้สึกสนุกสนาน

The human hand, in manipulation of objects,

ในการควบคุมวัตถุ, มือของคนเรา

is the hand in search of a brain;

คือมือที่มองหาสมอง

the brain is in search of a hand;

สมองก็มองหามือ

and play is the medium by which those two are linked in the best way.

และการเล่นเป็นสื่อกลางที่เชื่อมโยงทั้งสองส่วนได้ดีที่สุด

JPL we heard this morning -- JPL is an incredible place.

เจพีแอล ที่เราได้ยินไปเมื่อช่วงเช้านี้ เป็นที่ที่น่าทึ่ง

They have located two consultants,

ที่นั่นมีที่ปรึกษาอยู่สองคน

Frank Wilson and Nate Johnson,

แฟรงค์ วิลสัน และเนท จอห์นสัน

who are -- Frank Wilson is a neurologist, Nate Johnson is a mechanic.

แฟรงค์ วิลสัน เป็นนักประสาทวิทยา ส่วน เนท จอห์นสันเป็นช่างกล

He taught mechanics in a high school in Long Beach,

เนทสอนวิชาเครื่องกลในโรงเรียนมัธยมที่ลองบีช

and found that his students were no longer able to solve problems.

และพบว่านักเรียนของเขา ได้สูญเสียความสามารถในการแก้ไขปัญหา

And he tried to figure out why. And he came to the conclusion, quite on his own,

เขาพยายามหาว่าทำไม ในที่สุด ก็ได้ข้อสรุปของเขาเองว่า

that the students who could no longer solve problems, such as fixing cars,

นักเรียนที่สูญเสียความสามารถในการแก้ไขปัญหา อย่างเช่นการซ่อมรถนั้น

hadn't worked with their hands.

ไม่ค่อยได้ใช้มือในการทำงาน

Frank Wilson had written a book called "The Hand."

แฟรงค์ วิลสันเขียนหนังสือชื่อ "มือ"

They got together -- JPL hired them.

เขาทั้งคู่ทำงานด้วยกันที่ เจพีแอล

Now JPL, NASA and Boeing,

ตอนนี้ที่ เจพีแอล นาซ่า และโบอิ้ง

before they will hire a research and development problem solver --

ก่อนที่จะจ้างนักแก้ปัญหางานวิจัยและพัฒนา

even if they're summa cum laude from Harvard or Cal Tech --

ต่อให้ผู้สมัครได้เกียรตินิยมเหรียญทองจากฮาวาร์ด หรือแคล เทค--

if they haven't fixed cars, haven't done stuff with their hands early in life,

ถ้าพวกเขาไม่เคยแม้แต่จะซ่อมรถ ไม่เคยใช้มือทำสิ่งของเลยในชีวิต

played with their hands, they can't problem-solve as well.

ไม่เคยเล่นกับมือ พวกเขาก็จะไม่สามารถเป็นนักแก้ปัญหาเช่นกัน

So play is practical, and it's very important.

ดังนั้นการเล่นก็ถือเป็นงาน และสำคัญเอามากๆ

Now one of the things about play is that it is born by curiosity and exploration. (Laughter)

มีสิ่งหนึ่งเกี่ยวกับการเล่นก็คือ มันเกิดจากความอยากรู้อยากเห็น และการสำรวจ

But it has to be safe exploration.

แต่ต้องเป็นการสำรวจที่ปลอดภัย

This happens to be OK -- he's an anatomically interested little boy

บังเอิญในกรณีนี้โอเค เขาเป็นแค่เด็กชายตัวเล็กๆ ที่สนใจในสรีระ

and that's his mom. Other situations wouldn't be quite so good.

และนั่นก็แม่เขาเอง ถ้าเป็นสถานการณ์อื่น อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

But curiosity, exploration, are part of the play scene.

แต่ความอยากรู้อยากเห็น การสำรวจ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของการเล่น

If you want to belong, you need social play.

ถ้าคุณต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสังคม คุณต้องเล่นเป็นกลุ่ม

And social play is part of what we're about here today,

และการเล่นเป็นกลุ่มทางสังคม ก็เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เราเป็นในทุกวันนี้

and is a byproduct of the play scene.

และมันเป็นผลพลอยได้จากการเล่น

Rough and tumble play.

การเล่นแรงๆ และหกคะเมนตีลังกา

These lionesses, seen from a distance, looked like they were fighting.

สิงโตตัวเมียเหล่านี้ มองห่างๆ เหมือนกำลังต่อสู้กัน

But if you look closely, they're kind of like the polar bear and husky:

แต่ถ้ามองเข้าไปใกล้ๆ พวกมันก็เหมือนในกรณีหมีขั้วโลกและฮัสกี้

no claws, flat fur, soft eyes,

ไม่มีกรงเล็บ ขนเรียบ นัยตาอ่อนโยน

open mouth with no fangs, balletic movements,

ปากกว้างไร้เขี้ยว เคลื่อนไหวแบบบัลเลต์

curvilinear movements -- all specific to play.

เคลื่อนไหวเป็นวง-- ทั้งหมดแสดงถึงการเล่น

And rough-and-tumble play is a great learning medium for all of us.

และการเล่นแบบตึงตังและเกลือกกลิ้ง เป็นสื่อการเรียนรู้อันยอดเยี่ยมของเราทุกคน

Preschool kids, for example, should be allowed to dive, hit, whistle,

ยกตัวอย่างเช่น เด็กก่อนวัยเรียนควรได้รับอนุญาตให้ พุ่งตัว, ตี, เป่าปาก,

scream, be chaotic, and develop through that a lot of emotional regulation

กรีดร้อง, อลหม่าน, และได้รับการพัฒนาผ่านการควบคุมทางอารมณ์

and a lot of the other social byproducts -- cognitive, emotional and physical --

และผลพลอยได้ทางสังคมอื่น--ทางการรับรู้ ทางอารมณ์ และทางกายภาพ--

that come as a part of rough and tumble play.

และนั่นก็อยู่ในส่วนการเล่นแรงๆ และหกคะเมนตีลังกาที่ว่า

Spectator play, ritual play -- we're involved in some of that.

การเล่นในฐานะผู้ชม การเล่นในงานพิธีเฉลิมฉลอง-- เราคงเคยมีส่วนร่วมกันมาบ้าง

Those of you who are from Boston know that this was the moment -- rare --

พวกคุณที่มาจากบอสตันรู้ดีว่านี่คือ เวลาที่ว่า ซึ่งหาได้ยาก

where the Red Sox won the World Series.

ที่ทีมเบสบอลเรดซอกซ์ ชนะเวิลด์ซีรีย์

But take a look at the face and the body language of everybody

แต่มองดูที่ใบหน้าและภาษากายของทุกคน

in this fuzzy picture, and you can get a sense that they're all at play.

ในภาพที่สับสนนี้ และคุณคงรู้สึกได้ว่าพวกเขาล้วนอยู่ในการเล่นทั้งนั้น

Imaginative play.

การเล่นที่เปี่ยมด้วยจินตนาการ

I love this picture because my daughter, who's now almost 40, is in this picture,

ผมรักภาพนี้ เพราะลูกสาวผม ซึ่งตอนนี้อายุเกือบ 40 ปีแล้ว อยู่ในภาพนี้ด้วย

but it reminds me of her storytelling and her imagination,

มันเตือนให้ผมนึกถึงการเล่าเรื่องและจินตนาการของเธอ

her ability to spin yarns at this age -- preschool.

ความสามารถที่จะร้อยเรียงเรื่องราวในวัยเพียงเท่านี้ วัยก่อนเรียน

A really important part of being a player

ส่วนสำคัญที่สุดในการเล่น

is imaginative solo play.

คือการจินตนาการในการเล่นคนเดียว

And I love this one, because it's also what we're about.

และผมก็ชอบภาพนี้ เพราะมันคือสิ่งที่พวกเราเป็น

We all have an internal narrative that's our own inner story.

เราทุกคนล้วนมีเสียงภายในที่เป็นเรื่องเล่าของเราเอง

The unit of intelligibility of most of our brains is the story.

หน่วยหนึ่งที่แสดงความฉลาดเฉลียวของสมองของพวกเราก็คือการเล่าเรื่อง

I'm telling you a story today about play.

วันนี้ผมกำลังเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับการเล่น

Well, this bushman, I think, is talking about the fish that got away that was that long,

ส่วนนี่ คนป่าคนนี้ ผมคิดว่าเขาคงกำลังพูดถึงปลาที่หลุดมือไป คงตัวใหญ่

but it's a fundamental part of the play scene.

และนี่คือส่วนที่เป็นพื้นฐานของการเล่น

So what does play do for the brain?

แล้วการเล่นมีผลอย่างไรต่อสมอง?

Well, a lot.

มากทีเดียว

We don't know a whole lot about what it does for the human brain,

เรายังไม่ทราบมากนักเกี่ยวกับผลที่มีต่อสมองของมนุษย์

because funding has not been exactly heavy for research on play.

เพราะเงินสนับสนุนการวิจัยเกี่ยวกับการเล่น ยังมีไม่มากนัก

I walked into the Carnegie asking for a grant.

ผมไปที่คาร์เนกี้เพื่อขอทุนสนับสนุน

They'd given me a large grant when I was an academician

พวกเขาเคยให้ทุนสนับสนุนเมื่อตอนผมเป็นนักวิชาการ

for the study of felony drunken drivers, and I thought I had a pretty good track record,

เพื่อศึกษาเรื่องคนขับรถเมาและฝ่าฝืนกฏหมาย และผมก็คิดว่าผมมีประวัติการทำงานที่ดีที่เดียว

and by the time I had spent half an hour talking about play,

เมื่อผมใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงพูดถึงเรื่องการเล่น

it was obvious that they were not -- did not feel that play was serious.

ก็เป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาไม่..ไม่รู้สึกว่าการเล่นเป็นเรื่องที่จริงจัง

I think that -- that's a few years back -- I think that wave is past,

ผมคิดเช่นนั้น นั่นเป็นเมื่อหลายปีก่อน ผมคิดว่าคลื่นความคิดแบบนั้นผ่านไปแล้ว

and the play wave is cresting,

และคลื่นของการเล่นกำลังก่อตัวขึ้น

because there is some good science.

เพราะมันมีหลักการทางวิทยาศาสตร์สนับสนุน

Nothing lights up the brain like play.

ไม่มีอะไรจุดประกายสมองได้เหมือนการเล่น

Three-dimensional play fires up the cerebellum,

การเล่นในสามมิติจุดระเบิดให้สมองส่วนเซเรเบลลัม

puts a lot of impulses into the frontal lobe --

ส่งสัญญาณกระตุ้นจำนวนมาก ไปยังสมองส่วนหน้า--

the executive portion -- helps contextual memory be developed,

ส่วนปฏิบัติการ--ที่ช่วยพัฒนาความทรงจำเกี่ยวกับการเรียนรู้

and -- and, and, and.

และ ๆ ๆ ๆ

So it's -- for me, its been an extremely nourishing scholarly adventure

สำหรับผม มันเป็นการผจญภัยทางวิชาการที่ต้องการ การฟูมฟักอย่างสุดๆ

to look at the neuroscience that's associated with play, and to bring together people

ในการที่จะมองประสาทวิทยาในส่วนที่เกี่ยวกับการเล่น และการนำผู้คนมาทำงานร่วมกัน

who in their individual disciplines hadn't really thought of it that way.

ซึ่งแต่ละคนต่างก็มีหลักการของแต่ละคนนั้นไม่ได้คิดไปในแนวนั้นเลยซะทีเดียว

And that's part of what the National Institute for Play is all about.

และนั่นก็คือหน้าที่ของสถาบันการเล่นแห่งชาติ

And this is one of the ways you can study play --

และนี่คือหนึ่งในหลายวิธี ที่คุณสามารถใช้ศึกษาเรื่องการเล่น--

is to get a 256-lead electroencephalogram.

คือติดเอาตัววัดคลื่นกระแสไฟฟ้า 256 ตัว

I'm sorry I don't have a playful-looking subject, but it allows mobility,

เสียใจด้วยที่ผมไม่มีเรื่องที่ดูน่าเล่นมาให้ดู แต่มันช่วยให้เราวัดค่าต่างๆ แม้ตอนเคลื่อนไหว

which has limited the actual study of play.

ซึ่งเคยเป็นข้อจำกัดในการศึกษาการเล่น

And we've got a mother-infant play scenario

และเราอยู่ระหว่างการศึกษาเรื่องการเล่นระหว่างแม่-ลูก

that we're hoping to complete underway at the moment.

ที่เราหวังว่าจะแล้วเสร็จสมบูรณ์ในไม่ช้า

The reason I put this here is also to queue up

สาเหตุที่ผมใส่ไว้ที่นี่ก็เพื่อเป็นการจัดลำดับ

my thoughts about objectifying what play does.

ความคิดของผม ที่จะแสดงให้เห็นว่าการเล่นทำอะไรได้บ้าง

The animal world has objectified it.

โลกของสัตว์ ได้แสดงให้เราเห็นอย่างชัดเจน

In the animal world, if you take rats,

ในโลกของสัตว์ ถ้าคุณนำเอาหนูมา

who are hardwired to play at a certain period of their juvenile years

ปล่อยให้มันได้เล่นเป็นระยะเวลาหนึ่ง ในวัยเด็ก

and you suppress play -- they squeak, they wrestle,

และพอคุณจำกัดการเล่น--พวกมันร้องเสียงแหลม กอดรัด

they pin each other, that's part of their play.

ตะครุบกัน, ซึ่งนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของการเล่นของพวกมัน

If you stop that behavior on one group that you're experimenting with,

ถ้าคุณหยุดพฤติกรรมที่ว่าในกลุ่มทดลองหนึ่ง

and you allow it in another group that you're experimenting with,

และอนุญาตให้เกิดในอีกกลุ่มทดลอง

and then you present those rats

และเมื่อคุณให้หนูเหล่านั้น

with a cat odor-saturated collar,

ได้เจอกับปลอกคอแมวที่เต็มไปด้วยกลิ่น

they're hardwired to flee and hide.

โดยสัญชาตญาณพวกมันจะหลบหนีและหาที่ซ่อน

Pretty smart -- they don't want to get killed by a cat.

ฉลาดไม่เลว-- พวกมันไม่อยากถูกแมวฆ่า

So what happens?

แล้วเกิดอะไรขึ้น?

They both hide out.

ทั้งสองกลุ่มล้วนหลบซ่อน

The non-players never come out --

พวกที่ไม่ได้รับการเล่น ไม่เคยโผล่ออกจากที่ซ่อนเลย

they die.

และตายในที่สุด

The players slowly explore the environment,

พวกที่เคยเล่น ค่อยๆ สำรวจสภาพแวดล้อม

and begin again to test things out.

และเริ่มลองพิสูจน์สิ่งที่พวกมันพบอีกครั้ง

That says to me, at least in rats --

นั้นบอกบางอย่างแก่ผม อย่างน้อยก็ในหนู--

and I think they have the same neurotransmitters that we do

ซึ่งผมคิดว่าพวกมันมีตัวส่งสัญญาณทางประสาทแบบเดียวกับเรา

and a similar cortical architecture --

และมีโครงสร้างสมองคล้ายของเรา

that play may be pretty important for our survival.

ว่า การเล่นอาจจะค่อนข้างสำคัญสำหรับการเอาชีวิตรอดของเรา

And, and, and -- there are a lot more animal studies that I could talk about.

และอีกมากมาย มีการทดลองกับสัตว์อีกมากที่ผมสามารถนำมาเล่าให้ฟังได้

Now, this is a consequence of play deprivation. (Laughter)

ทีนี้ นี่คือผลพวงของการถูกลิดรอนการเล่น (หัวเราะ)

This took a long time --

นี่ใช้เวลานานทีเดียว

I had to get Homer down and put him through the fMRI and the SPECT

ผมต้องบังคับให้้โฮเมอร์นอนลง ใส่เขาเข้าไปในเครื่องสแกนแม่เหล็กไฟฟ้า เครื่องสแกนโฟตอน

and multiple EEGs, but as a couch potato, his brain has shrunk.

และเครื่องตรวจวัดคลื่นสมองอีกหลายตัว แต่ก็เหมือนกับพวกที่เอาแต่ดูทีวีนั่นแหละ สมองของเขาหดเหลือนิดเดียว

And we do know that in domestic animals

และเราก็รู้แน่ๆ ว่าพวกสัตว์พื้นเมือง

and others, when they're play deprived,

และสัตว์อื่นๆ เมื่อถูกจำกัดการเล่น

they don't -- and rats also -- they don't develop a brain that is normal.

พวกมัน รวมทั้งพวกหนูด้วย จะมีการพัฒนาสมองที่ไม่ปกติ

Now, the program says that the opposite of play is not work,

ปัจจุบัน พบว่าสิ่งที่ตรงข้ามกับการเล่นไม่ใช่การทำงาน

it's depression.

มันคือ ความหดหู่

And I think if you think about life without play --

และผมคิดว่า ถ้าคุณคิดถึงชีวิตที่ปราศจากการเล่น

no humor, no flirtation, no movies,

ไม่มีอารมณ์ขัน ไม่มีการจีบกัน ไม่มีภาพยนต์

no games, no fantasy and, and, and.

ไม่มีเกมส์ ไม่มีแฟนตาซี และอื่นๆ

Try and imagine a culture or a life, adult or otherwise

ลองจินตนาการถึงวัฒนธรรมหรือชีวิต ผู้ใหญ่หรืออะไรแล้วแต่

without play.

ที่ปราศจากการเล่น

And the thing that's so unique about our species

และสิ่งที่เป็นลักษณะเฉพาะมากของเผ่าพันธุ์เรา

is that we're really designed to play through our whole lifetime.

ก็คือ พวกเราถูกออกแบบให้เล่นตลอดชีวิตของเรา

And we all have capacity to play signal.

และพวกเรามีความสามารถในการส่งสัญญาณการเล่น

Nobody misses that dog I took a picture of on a Carmel beach a couple of weeks ago.

คงไม่มีใครคิดถึงเจ้าสุนัขที่ผบถ่ายภาพไว้ ที่หาดคาเมลเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน

What's going to follow from that behavior

สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตามมาจากพฤติกรรมในภาพ

is play.

ก็คือ การเล่น

And you can trust it.

คุณเชื่อใจได้เลย

The basis of human trust is established through play signals.

พื้นฐานความเชื่อใจของมนุษย์ก่อร่างผ่านสัญญาณการเล่น

And we begin to lose those signals, culturally and otherwise, as adults.

และเราเริ่มสูญเสียสัญญาณเหล่านั้น โดยทางวัฒนธรรมและอื่นๆ เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่

That's a shame.

เป็นเรื่องที่น่าอาย

I think we've got a lot of learning to do.

ผมคิดว่าพวกเรายังมีเรื่องต้องเรียนรู้อีกมาก

Now, Jane Goodall has here a play face along with one of her favorite chimps.

เจน กู๊ดออล กับการเล่นกับใบหน้ากับลิงชิมแปนซีตัวโปรดของเธอ

So part of the signaling system of play

ระบบส่งสัญญาณในการเล่นล้วนทำผ่าน

has to do with vocal, facial, body, gestural.

น้ำเสียง สีหน้า ร่างกาย ท่าทาง

You know, you can tell -- and I think when we're getting into collective play,

คุณบอกได้ทันที-- และเมื่อพูดถึงการเล่นเป็นหมู่คณะ

its really important for groups to gain a sense of safety

มันสำคัญมากสำหรับกลุ่มที่จะต้องรู้สึกถึงความปลอดภัย

through their own sharing of play signals.

โดยผ่านทางการแบ่งปันสัญญาณการเล่นของพวกเขาเอง

You may not know this word,

พวกคุณอาจจะไม่รู้จักคำนี้

but it should be your biological first name and last name.

แต่มันควรจะเป็นชื่อและสกุลทางชีวภาพของคุณ

Because neoteny means the retention of immature qualities into adulthood.

เพราะว่าคำนี้หมายถึง การคงไว้ซึ่งความเป็นเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่

And we are, by physical anthropologists,

ในเชิงมนุษยวิทยา พวกเราคือ

by many, many studies, the most neotenous,

พวกที่มีคุณสมบัตินี้ที่สุด จากการศึกษามากมาย

the most youthful, the most flexible, the most plastic of all creatures.

เป็นพวกที่อ่อนเยาว์ ยืดหยุ่น และปั้นแต่งได้ที่สุดในบรรดาสิ่งมีชิวิตทั้งหลาย

And therefore, the most playful.

และเช่นกัน เป็นพวกที่ขี้เล่นที่สุด

And this gives us a leg up on adaptability.

และนี่ทำให้เราได้เปรียบในการปรับตัว

Now, there is a way of looking at play

ทีนี้ ยังมีอีกวิธีในการทำความเข้าใจกับการเล่น

that I also want to emphasize here,

ซึ่งผมอยากจะเน้นในที่นี้

which is the play history.

นั่นก็คือ ประวัติการเล่น

Your own personal play history is unique,

ประวัติการเล่นของคุณเป็นลักษณะเฉพาะบุคคล

and often is not something we think about particularly.

และบ่อยครั้งไม่ใช่สิ่งที่เราจะตั้งใจคิดถึงมัน

This is a book written by a consummate player

นี่คือหนังสือที่เขียนโดยนักเล่นที่บรรลุแล้ว

by the name of Kevin Carroll.

นามว่า เควิน แคโรล

Kevin Carroll came from extremely deprived circumstances:

เควิน แคโรล มาจากสภาพแวดล้อมที่ถูกลิดรอนสุดขีด

alcoholic mother, absent father, inner-city Philadelphia,

แม่ที่ติดเหล้า พ่อที่ทิ้งไป อยู่ใจกลางเมืองฟิลาเดลเฟีย

black, had to take care of a younger brother.

เป็นคนดำ ต้องดูแลน้อง

Found that when he looked at a playground

ค้นพบว่าเมื่อเขามองไปที่สนามเด็กเล่น

out of a window into which he had been confined,

จากนอกหน้าต่างมายังที่ที่เขาอยู่อย่างจำกัด

he felt something different.

เขารู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่างไป

And so he followed up on it.

และทำให้เขาเฝ้าติดตามมัน

And his life -- the transformation of his life

การเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา

from deprivation and what one would expect -- potentially prison or death --

จากการถูกลิดรอนและที่ใครก็คาดว่าคงไม่พ้นคุกหรือความตาย

he become a linguist, a trainer for the 76ers and now is a motivational speaker.

เขากลายเป็นนักภาษาศาสตร์ เป็นผู้ฝึกซ้อมให้แก่ทีมบาสเกตบอลเซเว่นตี้ซิกเซอร์ และปัจจุบันนักพูดที่ทรงพลัง

And he gives play as a transformative force

และเขาให้การเล่นเป็นพลังในการเปลี่ยนแปลง

over his entire life.

ตลอดชีวิตของเขา

Now there's another play history that I think is a work in progress.

มีอีกประวัติการเล่นที่ผมคิดว่ากำลังคืบหน้า

Those of you who remember Al Gore,

พวกคุณที่จำ อัล กอร์ ได้

during the first term and then during his successful

ระหว่างดำรงตำแหน่งสมัยแรกและระหว่างการแข่งขัน

but unelected run for the presidency,

ชิงตำแหน่งประธานาธิบดีที่ประสบความสำเร็จแต่ไม่ได้รับเลือก

may remember him as being kind of wooden and not entirely his own person,

อาจจะจำเขาได้ในแง่ที่มีบุคคลิกทื่อๆ และไม่เป็นตัวของตัวเอง

at least in public.

อย่างน้อยก็ในที่สาธารณะ

And looking at his history, which is common in the press,

และถ้าดูประวัติของเขา ที่ปรากฏตามหนังสือพิมพ์

it seems to me, at least -- looking at it from a shrink's point of view --

อย่างน้อยเมื่อมองจากมุมเล็กๆ นี้ ผมรู้สึกว่า

that a lot of his life was programmed.

หลายสิ่งในชีวิตเขาถูกตั้งโปรแกรมไว้แล้ว

Summers were hard, hard work, in the heat of Tennessee summers.

ฤดูร้อนกับการทำงานหนักท่ามกลางความร้อนระอุของรัฐเทนเนสซี

He had the expectations of his senatorial father and Washington, D.C.

เป็นความคาดหวังของพ่อผู้เป็นวุฒิสมาชิกและวอชิงตัน ดีซี

And although I think he certainly had the capacity for play --

และแม้ผมจะคิดว่าเขามีความสามารถในการเล่นค่อนข้างแน่

because I do know something about that --

เพราะว่าผมพอมีความรู้เกี่ยวกับมัน

he wasn't as empowered, I think, as he now is

ผมคิดว่า เขาดูไม่มีพลังเท่ากับที่เห็นในตอนนี้

by paying attention to what is his own passion

โดยการให้ความสนใจในสิ่งที่เป็นความใฝ่ฝันของตนเอง

and his own inner drive,

และแรงขับเคลื่อนภายในตนเอง

which I think has its basis in all of us in our play history.

ซึ่งผมคิดว่าเป็นพื้นฐานในประวัติการเล่นของเราทุกคน

So what I would encourage on an individual level to do,

สิ่งที่ผมอยากจะสนับสนุนให้แต่ละคนทำ

is to explore backwards as far as you can go

คือสำรวจย้อนไปในอดีตเท่าที่จะทำได้

to the most clear, joyful, playful image that you have,

จนพบภาพที่ชัดเจน เต็มไปด้วยความสุข สนุกสนานที่สุดที่มี

whether it's with a toy, on a birthday or on a vacation.

ไม่ว่าจะเป็นกับของเล่น ในวันเกิด หรือวันหยุด

And begin to build to build from the emotion of that

และเริ่มก่อร่างจากความรู้สึกนั้น

into how that connects with your life now.

ไปสู่คำตอบว่ามันเชื่อมโยงกับชีวิตของคุณในตอนนี้อย่างไร

And you'll find, you may change jobs --

แล้วคุณจะพบว่า คุณอาจอยากเปลี่ยนงาน -

which has happened to a number people when I've had them do this --

ซึ่งเกิดขึ้นกับหลายคนที่ผมแนะนำให้ทำแบบนี้

in order to be more empowered through their play.

เพื่อที่จะเพิ่มพลังผ่านการเล่นของพวกเขา

Or you'll be able to enrich your life by prioritizing it

หรือคุณจะสามารถเพิ่มคุณค่าให้แก่ชีวิตคุณ ด้วยการจัดลำดับความสำคัญ

and paying attention to it.

และให้ความเอาใจใส่มัน

Most of us work with groups, and I put this up because

พวกเราส่วนใหญทำงานเป็นกลุ่ม และผมยกเรื่องนี้มาเพราะ

the d.school, the design school at Stanford,

ดีสกูล โรงเรียนสอนออกแบบที่สแตนฟอร์ด

thanks to David Kelley and a lot of others

ต้องขอบคุณเดวิด เคลลี่ และคนอื่นๆ อีกมาก

who have been visionary about its establishment,

ที่มีวิสัยทัศน์ในการก่อตั้งมัน

has allowed a group of us to get together

อนุญาตให้กลุ่มของพวกเรามาร่วมกันทำงาน

and create a course called "From Play to Innovation."

และสร้างสรรค์วิชาเรียนที่ชื่อว่า "จากการเล่นสู่นวัตกรรม"

And you'll see this course is to investigate

คุณจะเห็นว่าวิชานี้ก็คือการเจาะลึกลงไป

the human state of play, which is kind of like the polar bear-husky state

ในสภาวะการเล่นของมนุษย์ ซึ่งคล้ายกับสภาวะของหมีขั้วโลกกับฮัสกี้

and its importance to creative thinking:

และมันสำคัญกับความคิดสร้างสรรค์

"to explore play behavior, its development and its biological basis;

เพื่อที่จะสำรวจพฤติกรรมการเล่น การพัฒนาการและพื้นฐานทางชีวภาพของมัน

to apply those principles, through design thinking,

เพื่อที่จะนำหลักการ ผ่านการออกแบบกระบวนการคิด

to promote innovation in the corporate world;

เพื่อไปส่งเสริมนวัตกรรมในบริษัท

and the students will work with real-world partners

นักเรียนจะทำงานร่วมกับเพื่อนร่วมงานภายนอก

on design projects with widespread application."

ในโครงการออกแบบตามความต้องการใข้งาน

This is our maiden voyage in this.

นี่เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกของเรา

We're about two and a half, three months into it, and it's really been fun.

เราใช้เวลาไปแล้วกว่า 2 เดือนครึ่งถึง 3 เดือน และค่อนข้างสนุกสนานทีเดียว

There is our star pupil, this labrador,

นั่นคือนักเรียนดาวเด่นของเรา สุนัขพันธุ์ลาบาดอร์

who taught a lot of us what a state of play is,

มันสอนให้เราหลายคนให้รู้ว่า การเล่นคืออะไร

and an extremely aged and decrepit professor in charge there.

และเหล่าอาจารย์ผู้สูงอายุ และหมดกำลังวังชาคอยรับผิดชอบ

And Brendan Boyle, Rich Crandall -- and on the far right is, I think, a person who

เบรนดอน บอย ริช แครนดอล และทางขวาสุดคือ

will be in cahoots with George Smoot for a Nobel Prize -- Stuart Thompson,

สจ๊วต ทอมสัน คนที่ผมคิดว่าจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับ จอร์จ สมูธ ในการชิงรางวัลโนเบล

in neuroscience.

ในสาขาประสาทวิทยา

So we've had Brendan, who's from IDEO,

ดังนั้นเรามีเบรนดอน ที่มาจากไอดีโอ

and the rest of us sitting aside and watching these students

และพวกเราที่เหลือ นั่งเรียงกันมองดูนักเรียนเหล่านี้

as they put play principles into practice in the classroom.

นำเอาหลักการเล่น ไปใช้ประโยชน์จริงในชั้นเรียน

And one of their projects was to

หนึ่งในโครงการของพวกเขาก็คือ

see what makes meetings boring,

ดูว่าอะไรทำให้การประชุมเป็นเรื่องน่าเบื่อ

and to try and do something about it.

และหาทางแก้ไขมัน

So what will follow is a student-made film

ผลก็คือภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นโดยนักเรียน

about just that.

ที่คุณจะได้เห็นนี้

Narrator: Flow is the mental state of apparition

สภาวะลื่นไหล คือสภาวะทางจิตใจที่ไม่รู้ตัว

in which the person is fully immersed in what he or she is doing.

ซึ่งบุคคลนั้นจมดิ่งเข้าไปในสิ่งที่เขาหรือเธอกำลังทำ

Characterized by a feeling of energized focus,

มีลักษณะของความรู้สึกของการจับจ้องที่เต็มไปด้วยพลัง

full involvement and success in the process of the activity.

มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่และความสำเร็จบนกระบวนการทำงาน

An important key insight that we learned about meetings

หัวใจสำคัญที่เราเรียนรู้ได้จากการประชุม

is that people pack them in one after another,

คือผู้คนจัดรวมการประชุมต่างๆ ตามลำดับ

disruptive to the day.

สร้างความยุ่งเหยิงตลอดวัน

Attendees at meetings don't know when they'll get back to the task

ผู้เข้าประชุมไม่ทราบเลยว่าเมื่อไรที่พวกเขาจะกลับไปทำงานของตน

that they left at their desk.

ที่ถูกกองทิ้งไว้บนโต๊ะ

But it doesn't have to be that way.

แต่มันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้น

(Music)

(ดนตรี)

Some sage and repeatedly furry monks

ผู้ปราดเปรื่องและผู้บำเพ็ญตน

at this place called the d.school

แห่งสถานที่ที่เรียกว่าดี สกูล

designed a meeting that you can literally step out of when it's over.

ได้ออกแบบการประชุมที่คุณสามารถออกมาได้อย่างแท้จริงเมื่อเลิกประชุม

Take the meeting off, and have peace of mind that you can come back to me.

ปลดเปลื้องการประชุมออก และกลับสู่ความสงบทางจิตใจ

Because when you need it again,

เพราะว่าเมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการมันอีกครั้ง

the meeting is literally hanging in your closet.

การประชุมก็แขวนรอคุณอยู่ตรงนั้น

The Wearable Meeting.

การประชุมที่พร้อมให้คุณได้สวมใส่

Because when you put it on, you immediately get everything you need

เพราะเมื่อคุณสวมใส่มัน คุณจะได้รับทุกสิ่งที่ต้องการเพื่อทำให้

to have a fun and productive and useful meeting.

เป็นการประชุมที่สนุก ได้ผล และมีประโยชน์

But when you take it off --

แต่เมื่อคุณถอดมันออก

that's when the real action happens.

นั่นแหละคือเมื่อของจริงจะปรากฏ

(Music)

(ดนตรี)

(Laughter) (Applause)

(หัวเราะ) (ปรบมือ)

Stuart Brown: So I would encourage you all

ดังนั้นผมอยากจะกระตุ้นให้พวกคุณทุกคน

to engage

เข้าร่วม

not in the work-play differential --

ไม่ใช่ในแบบแยกงานและการเล่นออกจากกัน

where you set aside time to play --

เหมือนที่คุณแบ่งเวลาออกมาต่างหากเพื่อเล่น

but where your life becomes infused

แต่เป็นในลักษณะที่ชีวิตของคุณถูกสูบฉีด

minute by minute, hour by hour,

นาทีต่อนาที ชั่วโมงต่อชั่วโมง

with body,

ไปด้วยการเล่นทางกาย

object,

ทางวัตถุ

social, fantasy, transformational kinds of play.

ทางสังคม ทางแฟนตาซี หรือแบบใดๆ ก็ตาม

And I think you'll have a better and more empowered life.

และผมคิดว่า คุณจะมีชีวิตที่ดีขึ้นและมากด้วยพลัง

Thank You.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

John Hockenberry: So it sounds to me like what you're saying is that

จอห์น ฮอคเคนเบอรี่: ฟังดูแล้ว สิ่งที่คุณกำลังบอกก็คือ

there may be some temptation on the part of people to look at your work

อาจมีแนวโน้ม ที่คนบางส่วนจะมองงานของคุณ

and go --

แล้วรู้สึกว่า

I think I've heard this, in my kind of pop psychological understanding of play,

ฉันเคยได้ยินเรื่องแบบนี้่ แนวเดียวกับจิตวิทยาการเล่นที่นิยมพูดๆ กัน

that somehow,

ที่บอกว่า ทางใดทางหนึ่ง

the way animals and humans deal with play,

วิถีที่สัตว์และมนุษย์เข้าไปเกี่ยวข้องกับการเล่น

is that it's some sort of rehearsal for adult activity.

ก็เพื่อเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับกิจกรรมในวัยเติบใหญ่

Your work seems to suggest that that is powerfully wrong.

แต่งานวิจัยของคุณดูเหมือนจะบอกว่ามันไม่ถูกต้องเลย

SB: Yeah, I don't think that's accurate,

ใช่ ผมคิดว่านั่นไม่ถูกต้องนัก

and I think probably because animals have taught us that.

บางทีเพราะสัตว์ต่างๆ ได้สอนเราว่า

If you stop a cat from playing --

ถ้าคุณหยุดไม่ให้แมวได้เล่น

which you can do, and we've all seen how cats bat around stuff --

ซึ่งคุณสามารถทำมันได้ และเราก็เห็นว่าแมวเล่นยังไง

they're just as good predators as they would be if they hadn't played.

แมวก็ยังเป็นนักล่าที่ดีเหมือนที่ควรเป็น ถึงแม้จะไม่ได้เล่น

And if you imagine a kid

และถ้าคุณลองจินตนาการถึงเด็ก

pretending to be King Kong,

กำลังเล่นสมมุติเป็นคิงคอง

or a race car driver, or a fireman,

หรือนักแข่งรถ หรือเจ้าหน้าที่ดับเพลิง

they don't all become race car drivers or firemen, you know.

ก็ไม่ได้แปลว่า เด็กจะกลายเป็นนักแข่งรถ หรือเจ้าหน้าที่ดับเพลิงกันหมด

So there's a disconnect between preparation for the future --

ใช่ไหม มันมีความไม่เชื่อมโยงกันระหว่างการเตรียมพร้อมเพื่ออนาคต

which is what most people are comfortable in thinking about play as --

ซึ่งก็คืออะไรที่คนส่วนใหญ่รู้สึกคุ้นเคยในการคิดเกี่ยวกับการเล่น

and thinking of it as a separate biological entity.

กับการคิดว่าการเล่นเป็นหน่วยหนึ่งทางชีวภาพที่แยกออกมา

And this is where my chasing animals for four, five years

และจากการศึกษาจากสัตว์มาสี่ถึงห้าปี

really changed my perspective from a clinician to what I am now,

ได้เปลี่ยนมุมมองที่ผมเคยมี ให้มาเป็นอย่างที่เห็นในปัจจุบัน

which is that play has a biological place,

ซึ่งก็คือ การเล่นนั้นมีที่ทางทางชีวภาพ

just like sleep and dreams do.

ก็เหมือนกับการนอนและการฝัน

And if you look at sleep and dreams biologically,

และถ้าคุณมองการนอนและการฝันในเชิงชีวภาพ

animals sleep and dream,

สัตว์มีการนอนและฝัน

and they rehearse and they do some other things that help memory

ฝึกฝน และทำสิ่งอื่นๆ ที่ช่วยเรื่องความจำ

and that are a very important part of sleep and dreams.

และนั่นคือส่วนสำคัญของการนอนและการฝัน

The next step of evolution in mammals and

วิวัฒนาการขั้นต่อไปของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

creatures with divinely superfluous neurons

และสัตว์ที่เต็มไปด้วยเซลล์ประสาทจำนวนมากล้น

will be to play.

ก็คือเพื่อที่จะเล่น

And the fact that the polar bear and husky or magpie and a bear

และความจริงที่ว่า หมีขั้วโลกและฮัสกี้ หรือ นกกางเขนและหมี

or you and I and our dogs can crossover and have that experience

หรือ คุณและผมและสุนัขของเรา สามารถก้าวข้ามและมีประสบการณ์แบบนั้น

sets play aside as something separate.

แยกการเล่นให้เป็นเรื่องต่างหาก

And its hugely important in learning and crafting the brain.

และมันสำคัญอย่างยิ่งในการเรียนรู้และพัฒนาสมอง

So it's not just something you do in your spare time.

ดังน้นมันไม่ใช่แค่อะไรที่คุณทำเมื่อคุณมีเวลาว่าง

JH: How do you keep -- and I know you're part of the scientific research community,

คุณทำได้ไง คือผมรู้ว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของวงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์

and you have to justify your existence with grants and proposals like everyone else --

และคุณก็ต้องถูกประเมินในเรื่องการได้รับทุนสนับสนุนและการเสนอโครงการเหมือนคนอื่นๆ

how do you prevent --

คุณป้องกันอย่างไร -

and some of the data that you've produced, the good science that you're talking about you've produced, is hot to handle.

บางข้อมูลที่คุณได้ ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่คุณพุดถึง มันค่อนข้างเป็นของร้อน

How do you prevent either the media's interpretation of your work

คุณป้องกันอย่างไร ไม่ให้เกิดการตีความทั้งจากสื่อมวลชน

or the scientific community's interpretation of the implications of your work,

หรือจากคนในวงการวิทยาศาสตร์ในเชิงนัยในงานวิจัยของคุณ

kind of like the Mozart metaphor,

คล้ายกับที่เกิดกับ ปรากฎการณ์โมสาร์ท

where, "Oh, MRIs show

แบบว่า โอ้ เครื่องสแกนแสดงให้เห็น...

that play enhances your intelligence.

ว่าการเล่นช่วยเพิ่มพูนความเฉลียวฉลาด

Well, let's round these kids up, put them in pens

ดีล่ะ นำเด็กๆ มาไว้ในคอก

and make them play for months at a time; they'll all be geniuses and go to Harvard."

ปล่อยให้เล่น แล้วเด็กก็จะเป็นอัจฉริยะและเข้าฮาวาร์ด

How do you prevent people from taking that sort of action

คุณป้องกันไม่ให้ผู้คนทำแบบนั้นได้อย่างไร

on the data that you're developing?

บนพื้นฐานข้อมูลที่คุณกำลังพัฒนา?

SB: Well, I think the only way I know to do it

ผมคิดว่า ทางเดียวที่ผมจะทำได้

is to have accumulated the advisers that I have

ก็คือรวบรวมเหล่าที่ปรึกษาที่ผมมี

who go from practitioners --

ซึ่งเป็นนักปฏิบัติ

who can establish through improvisational play or clowning or whatever --

โดยผ่านการเล่นที่ไม่จัดเตรียมไว้ก่อน หรือท่าทางตลก หรืออะไรก็ตาม

a state of play.

สร้างสภาวะการเล่นขึ้นมา

So people know that it's there.

ทำให้ผู้คนเห็นในสภาวะที่ว่า

And then you get an fMRI specialist, and you get Frank Wilson,

และคุณก็มีผู้เชี่ยวชาญเครื่องสแกนสมอง คุณมี แฟรงค์ วิลสัน

and you get other kinds of hard scientists, including neuroendocrinologists.

และคุณมีนักวิทยาศาสตร์ตัวจริงในด้านต่างๆ รวมถึงนักประสาทวิทยา

And you get them into a group together focused on play,

ทั้งหมดรวมตัวกันโดยมีจุดหมายที่การเล่น

and it's pretty hard not to take it seriously.

มันคงเป็นการยากที่จะไม่เอาจริงเอาจังกับมัน

Unfortunately, that hasn't been done sufficiently

แต่โชคไม่ดี สิ่งที่ว่านี้ยังทำกันไม่เพียงพอ

for the National Science Foundation, National Institute of Mental Health

ในฐานะมูลนิธิเพื่อวิทยาศาสตร์แห่งชาติ สถาบันวิจัยสุขภาพจิตแห่งชาติ

or anybody else to really look at it in this way seriously.

หรือใครก็ตามที่เห็นด้วยกับแนวทางนี้ ทำกันอย่างจริงจัง

I mean you don't hear about anything that's like cancer or heart disease

ผมหมายถึงคุณยังไม่ได้ยินอะไร แบบว่า โรคมะเร็ง หรือโรคหัวใจ

associated with play.

ที่เกี่ยวข้องกับการเล่น

And yet I see it as something that's just as basic for survival -- long term --

แต่สำหรับผม ผมมองมันเป็นพื้นฐานของความอยู่รอด ในระยะยาว

as learning some of the basic things about public health.

เหมือนกับการเรียนรู้พื้นฐานทางด้านสุขภาพ

JH: Stuart Brown, thank you very much.

และนี่คือ สจ๊วต บราวน์ ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)