Maajid Nawaz: A global culture to fight extremism

Translator: Wit Wichaidit Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Have you ever wondered

คุณเคยสงสัยไหม

why extremism seems to have been on the rise in Muslim-majority countries

ว่าทำไมแนวคิดหัวรุนแรงดูเหมือนกำลังเพิ่มขึ้น ในประเทศที่คนส่วนใหญ่เป็นมุสลิม

over the course of the last decade?

ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา?

Have you ever wondered

แล้วคุณเคยสงสัยไหม

how such a situation can be turned around?

ว่าจะทำให้สถานการณ์แบบนี้กลับตาลบัตรได้อย่างไร

Have you ever looked at the Arab uprisings

คุณเคยดูเหตุการณ์ที่คนอาหรับออกมาลุกฮือ

and thought, "How could we have predicted that?"

แล้วคิดไหมว่า "เราจะไปรู้ได้อย่างไร ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?"

or "How could we have better prepared for that?"

หรือ "เราจะเตรียมรับมือกับสิ่งนี้ ให้ดีขึ้นได้อย่างไร?"

Well my personal story, my personal journey,

โดยส่วนตัวผมเอง เรื่องของชีวิตผมเอง

what brings me to the TED stage here today,

ที่ทำให้ผมขึ้นมาบนเวทีของ TED ในวันนี้

is a demonstration of exactly what's been happening

เป็นตัวอย่างของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

in Muslim-majority countries

ในประเทศที่คนส่วนใหญ่เป็นมุสลิม

over the course of the last decades, at least, and beyond.

ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา และในอนาคตข้างหน้าต่อไป

I want to share some of that story with you,

ผมอยากจะเล่าเรื่องบางส่วนตรงนี้ให้คุณฟัง

but also some of my ideas around change

และเรื่องความคิดของผมว่าด้วยการเปลี่ยนแปลง

and the role of social movements in creating change

และบทบาทของการเคลื่อนไหวทางสังคม ที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

in Muslim-majority societies.

ในประเทศที่คนส่วนใหญ่เป็นมุสลิม

So let me begin

เพราะฉะนั้น ผมจะเริ่ม

by first of all giving a very, very brief history of time,

โดยการเล่าถึงประวัติศาสตร์โดยสั้นมากๆ

if I may indulge.

หากท่านทั้งหลายไม่ว่าอะไร

In medieval societies there were defined allegiances.

ในสังคมยุคกลาง คนกลุ่มต่างๆ แยกตัวกันอย่างชัดเจน

An identity was defined

และอัตลักษณ์ของคนนั้นนิยาม

primarily by religion.

ได้ด้วยศาสนาเป็นหลัก

And then we moved on into an era in the 19th century

จากนั้นเราก็เข้าสู่ช่วงศตวรรษที่ 19

with the rise of a European nation-state

ที่มีการเกิดขึ้นของรัฐชาติในยุโรป

where identities and allegiances were defined

ซึ่งอัตลักษณ์และการรวมกลุ่มนั้นนิยามได้

by ethnicity.

โดยชาติพันธุ์

So identity was primarily defined by ethnicity,

เพราะฉะนั้น อัตลักษณ์จึงถึงนิยามโดยชาติพันธุ์เป็นหลัก

and the nation-state reflected that.

และรัฐชาติก็เป็นสิ่งที่สะท้อนถึงอัตลักษณ์นั้นๆ

In the age of globalization, we moved on.

ในยุคโลกาภิวัติ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอีก

I call it the era of citizenship --

ผมเรียกยุคนี้ว่า ยุคพลเมือง

where people could be from multi-racial, multi-ethnic backgrounds,

ยุคที่ผู้คนอาจมาจากหลายเชื้อชาติ หลายชาติพันธุ์

but all be equal as citizens

แต่ทุกคนก็เท่าเทียมกันในฐานะพลเมือง

in a state.

ของรัฐ

You could be American-Italian; you could be American-Irish;

คุณอาจเป็นชาวอเมริกันเชื้อสายอิตาเลี่ยน คุณอาจเป็นชาวอเมริกันเชื้อสายไอริช

you could be British-Pakistani.

คุณอาจเป็นคนอังกฤษเชื้อสายปากีสถาน

But I believe now

แต่ผมเชื่อว่า ในขณะนี้

that we're moving into a new age,

เรากำลังเข้าสู่ยุคใหม่

and that age The New York Times dubbed recently

ยุคที่เมื่อไม่นานนี้ หนังสือพิมพ์นิวยอร์ค ไทมส์ ได้ตั้งฉายาไว้ ว่า

as "the age of behavior."

"ยุคของพฤติกรรม"

How I define the age of behavior

ผมให้นิยาม "ยุคของพฤติกรรม" นี้ว่า

is a period of transnational allegiances,

เป็นยุคที่มีการจับกลุ่มกันข้ามประเทศ

where identity is defined more so

และอัตลักษณ์นั้นจะนิยามโดย

by ideas and narratives.

ความคิดและการพรรณาความคิด

And these ideas and narratives that bump people across borders

ซึ่งความคิดและการพรรณาความคิดเหล่านี้ ก็ทำให้คนมาเจอกัน

are increasingly beginning to affect

และส่งผลมากขึ้นเรื่อยๆ

the way in which people behave.

ต่อการแสดงพฤติกรรมของคน

Now this is not all necessarily good news,

ทีนี้ ปรากฎการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป

because it's also my belief

เพราะผมก็เชื่อด้วยเช่นกันว่า

that hatred has gone global

ความเกลียดชังก็มีลักษณะเป็นโลกาภิวัติด้วย

just as much as love.

เช่นเดียวกับความรัก

But actually it's my belief

แต่แท้ที่จริงแล้ว ผมเชื่อว่า

that the people who've been truly capitalizing on this age of behavior,

คนที่กำลังได้รับประโยชน์ จากยุคของพฤติกรรมนี้มากที่สุด

up until now, up until recent times,

นับถึงปัจจุบัน ถึงทุกวันนี้

up until the last six months,

นับถึงช่วงหกเดือนที่ผ่านมานี้

the people who have been capitalizing most

คนที่ได้รับประโยชน์มากที่สุด

on the age of behavior

จากยุคของพฤติกรรม

and the transnational allegiances,

และการรวมกลุ่มข้ามชาติ

using digital activism

โดยใช้การเคลื่อนไหวผ่านสื่อดิจิตอล

and other sorts of borderless technologies,

และเทคโนโลยีไร้พรมแดนแบบอื่นๆ

those who've been benefiting from this

คนที่ได้รับประโยชน์จากปรากฎการณ์นี้

have been extremists.

คือ พวกหัวรุนแรง

And that's something which I'd like to elaborate on.

และผมอยากขยายความในเรื่องนี้อีกหน่อย

If we look at Islamists,

เวลาที่เรามองกลุ่มนิยมแนวทางอิสลาม

if we look at the phenomenon

หากเรามองที่ปรากฎการณ์

of far-right fascists,

ของกลุ่มฟาสซิสต์ขวาจัด

one thing they've been very good at,

พวกนี้เก่งมากในเรื่องหนึ่ง

one thing that they've actually been exceeding in,

และเก่งเหนือธรรมดา

is communicating across borders,

คือ การสื่อสารข้ามพรมแดน

using technologies to organize themselves,

โดยใช้เทคโนโลยีในการรวมกลุ่ม

to propagate their message

เผยแพร่ข้อความของตนออกไป

and to create truly global phenomena.

และสร้างปรากฎการณ์ที่เป็นโลกาภิวัติอย่างแท้จริง

Now I should know,

ผมควรจะรู้เรื่องนี้ดี

because for 13 years of my life,

เพราะผมใช้ช่วงเวลา 13 ปี ในชีวิตผม

I was involved in an extreme Islamist organization.

อยู่กับกลุ่มอิสลามหัวรุนแรง

And I was actually a potent force

และผมเป็นหัวหอกที่สำคัญ

in spreading ideas across borders,

ในการขยายความคิดต่างๆ ข้ามพรมแดน

and I witnessed the rise of Islamist extremism

และผมได้เห็นลัทธิอิสลามหัวรุนแรง เติบโตขึ้นมา

as distinct from Islam the faith,

และมีลักษณะแตกต่างไปจากตัวศาสนาอิสลาม

and the way in which it influenced my co-religionists

และได้เห็นว่าลัทธิอิสลามหัวรุนแรงนี้ ส่งอิทธิพลต่อเพื่อนร่วมศาสนาของผม

across the world.

ทั่วโลกอย่างไรบ้าง

And my story, my personal story,

และเรื่องราวของผม เรื่องของตัวผมเองนี้

is truly evidence for the age of behavior

เป็นหลักฐานยืนยันการมีอยู่ของยุคพฤติกรรม

that I'm attempting to elaborate upon here.

ที่ผมพยายามจะแจกแจงรายละเอียดต่อไป

I was, by the way -- I'm an Essex lad,

อ้อ ลืมบอกไป ผมเป็นคนจากมณฑลเอสเซ็กซ์ (Essex) นะ

born and raised in Essex in the U.K.

ผมเกิดและโตที่มณฑลเอสเซ็กซ์ ประเทศสหราชอาณาจักร

Anyone who's from England

ใครก็ตามที่มาจากอังกฤษ

knows the reputation we have from Essex.

จะรู้ถึงชื่อเสียงของเราจากเอสเซ็กซ์ เป็นอย่างดี

But having been born in Essex,

ผมเกิดที่มณฑลเอสเซ็กซ์ และ

at the age of 16,

เมื่ออายุได้ 16 ปี

I joined an organization.

ผมเข้าร่วมองค์กรแห่งหนึ่ง

At the age of 17, I was recruiting people from Cambridge University

เมื่อผมอายุ 17 ปี ผมเริ่มดึงดูดคนจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์

to this organization.

ให้มาเข้าร่วมองค์กรนี้ด้วย

At the age of 19,

เมื่อผมอายุได้ 19 ปี

I was on the national leadership of this organization in the U.K.

ผมอยู่ในกลุ่มผู้นำองค์กรนี้ในระดับชาติ ในประเทศสหราชอาณาจักร

At the age of 21, I was co-founding this organization in Pakistan.

เมื่อผมอายุ 21 ผมช่วยก่อตั้งองค์กรนี้ ในประเทศปากีสถาน

At the age of 22,

เมื่อผมอายุ 22

I was co-founding this organization in Denmark.

ผมร่วมก่อตั้งองค์กรนี้ในประเทศเดนมาร์ก

By the age of 24,

และพอผมอายุ 24 ปี

I found myself convicted in prison in Egypt,

ผมก็โดนลงโทษไปติดคุกอยู่ที่อิยิปต์

being blacklisted from three countries in the world

โดนลงบัญชีดำจากสามประเทศในโลก

for attempting to overthrow their governments,

ข้อหาพยายามล้มล้างรัฐบาลของประเทศนั้นๆ

being subjected to torture

ผมถูกทรมาน

in Egyptian jails

ในคุกที่อิยิปต์

and sentenced to five years as a prisoner of conscience.

และต้องโทษจำคุกเป็นเวลาห้าปี ในฐานะนักโทษทางความคิด

Now that journey,

ทีนี้ การเดินทางดังกล่าว

and what took me from Essex all the way across the world --

และสิ่งที่ดึงผมออกจากเอสเซ็กซ์ไปทั่วโลกนั้น --

by the way, we were laughing at democratic activists.

อ้อ อีกอย่าง ตอนนั้นเราหัวเราะเยาะพวกนักต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยด้วย

We felt they were from the age of yesteryear.

เรารู้สึกว่าพวกนั้นมาจากยุคก่อนๆ

We felt that they were out of date.

รู้สึกว่าพวกเขาล้าหลัง

I learned how to use email

ผมเรียนวิธีการใช้อีเมล์

from the extremist organization that I used.

จากองค์กรหัวรุนแรงดังกล่าว

I learned how to effectively communicate across borders

ผมเรียนรู้วิธีการสื่อสารข้ามพรมแดน อย่างมีประสิทธิภาพ

without being detected.

โดยไม่มีใครตรวจพบได้

Eventually I was detected, of course, in Egypt.

แต่สุดท้ายแล้วผมก็โดนตรวจจับได้ที่อิยิปต์

But the way in which I learned

แต่ผมเรียนรู้การใช้

to use technology to my advantage

เทคโนโลยีเพื่อหาประโยชน์ให้ตัวเอง

was because I was within an extremist organization

ก็เพราะว่าผมอยู่ในองค์กรหัวรุนแรง

that was forced to think beyond

ที่ถูกบังคับให้คิดให้เลย

the confines of the nation-state.

ขอบเขตของรัฐชาติออกไป

The age of behavior: where ideas and narratives

ในยุคแห่งพฤติกรรม: ยุคที่ความคิด และการแสดงออกทางความคิด

were increasingly defining behavior

นั้นเป็นตัวบ่งบอกถึงพฤติกรรม

and identity and allegiances.

อัตลักษณ์ และการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มต่างๆ มากขึ้นเรื่อยๆ

So as I said, we looked to the status quo

ดังนั้น เราจึงมองดูสภาพของสิ่งต่างๆ ที่เป็นอยู่

and ridiculed it.

แล้วก็เย้ยหยันสิ่งเหล่านั้น

And it's not just Islamist extremists that did this.

คนที่ทำแบบนี้ ไม่ได้มีเฉพาะ กลุ่มอิสลามหัวรุนแรงนะครับ

But even if you look across

แม้กระทั่งใน

the mood music in Europe of late,

วงการดนตรีในยุโรปช่วงหลังนี้

far-right fascism is also on the rise.

ลัทธิฟาสซิสม์ก็มีแนวโน้มขยายตัวขึ้นเช่นกัน

A form of anti-Islam rhetoric

เนื้อหาต่อต้านอิสลาม

is also on the rise

ก็เพิ่มขึ้น

and it's transnational.

และขยายตัวข้ามชาติ

And the consequences that this is having

และผลที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ

is that it's affecting the political climate

เกิดผลกระทบทางการเมืองขึ้น

across Europe.

ไปทั่วยุโรป

What's actually happening

สิ่งที่เกิดขึ้น

is that what were previously localized parochialisms,

ก็คือว่า มุมมองของกลุ่มหัวรุนแรงในท้องถิ่นใดๆ

individual or groupings of extremists

หรือของปัจเจกบุคคล หรือกลุ่มคนใดๆ ที่หัวรุนแรง

who were isolated from one another,

และอยู่แยกออกจากกันและกัน

have become interconnected in a globalized way

ก็สามารถเชื่อมต่อกันได้ทั่วโลก

and have thus become, or are becoming, mainstream.

และได้กลายเป็นกระแสหลัก หรือกำลังกลายเป็นกระแสหลัก

Because the Internet and connection technologies

เนื่องจากมีอินเตอร์เน็ตและเทคโนโลยีต่างๆ ในการติดต่อสื่อสาร

are connecting them across the world.

ที่เชื่อมโยงกันทั่วโลก

If you look at the rise of far-right fascism across Europe of late,

ถ้าหากคุณดูการขยายตัวของลัทธิฟาสซิสม์ขวาจัด ไปทั่วยุโรปในช่วงหลังๆ นี้

you will see some things that are happening

คุณจะเห็นได้ว่ามีบางสิ่งที่เกิด

that are influencing domestic politics,

และส่งอิทธิพลต่อการเมืองในประเทศ

yet the phenomenon is transnational.

แต่ปรากฎการณ์นั้นเป็นแบบข้ามชาติ

In certain countries, mosque minarets are being banned.

ในบางประเทศกำลังมีการสั่งห้าม ไม่ให้สร้างหออาซานในมัสยิด

In others, headscarves are being banned.

ในประเทศอื่น กำลังมีเรื่องการห้ามคลุมผ้าฮิยับ

In others, kosher and halal meat are being banned,

ในบางประเทศ กำลังมีการสั่งข้ามขายเนื้อโคเชอร์และเนื้อฮาลาล

as we speak.

ในขณะนี้

And on the flip side,

และในอีกแง่มุมนึง

we have transnational Islamist extremists

เราก็มีพวกอิสลามหัวรุนแรงข้ามชาติ

doing the same thing across their own societies.

ที่กำลังทำงานอย่างเดียวกันนี้ในสังคมของตัวเอง

And so they are pockets of parochialism that are being connected

ดังนั้น มุมมองของคนเฉพาะกลุ่ม เฉพาะพื้นที่ ได้ถูกเชื่อมต่อกัน

in a way that makes them feel like they are mainstream.

ในลักษณะที่ทำให้ดูเหมือนกับว่าเป็นกระแสหลัก

Now that never would have been possible before.

เมื่อก่อน การกระทำแบบนี้เป็นไปไม่ได้

They would have felt isolated,

เพราะคนทำจะรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว

until these sorts of technologies came around

แต่เมื่อเทคโนโลยีเหล่านี้เข้ามา

and connected them in a way

และเชื่อมโยงพวกเขาในลักษณะที่

that made them feel part of a larger phenomenon.

ทำให้รู้สึกว่าตัวเอง เป็นส่วนหนึ่งของปรากฎการณ์ที่ใหญ่กว่า

Where does that leave democracy aspirants?

แล้วทีนี้ กลุ่มคนที่ต้องการประชาธิปไตยอยู่ที่ไหน?

Well I believe they're getting left far behind.

ผมเชื่อว่า เขากำลังถูกทอดทิ้ง

And I'll give you an example here at this stage.

ผมจะยกตัวอย่างให้ดูนะครับ

If any of you remembers the Christmas Day bomb plot:

หากมีใครจำเรื่องเหตุการณ์แผนระเบิดวันคริสต์มาส (Christmas Day bomb plot) ได้

there's a man called Anwar al-Awlaki.

ตอนนั้นมีผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ อันวาร์ อัล อัวลาคี

As an American citizen, ethnically a Yemeni,

เป็นคนอเมริกัน เชื้อสายเยเมน

in hiding currently in Yemen,

ขณะนี้กำลังหลบหนีอยู่ในประเทศเยเมน

who inspired a Nigerian,

ได้สร้างแรงบันดาลใจให้ชาวไนจีเรียคนหนึ่ง

son of the head of Nigeria's national bank.

ที่เป็นลูกของประเทศแบงค์ชาติของไนจีเรีย

This Nigerian student studied in London, trained in Yemen,

นักศึกษาชาวไนจีเรียนคนนี้เรียนหนังสือที่ลอนดอน ไปฝึกที่เยเมน

boarded a flight in Amsterdam to attack America.

ขึ้นเครื่องบินจากอัมสเตอร์ดัมไปโจมตีอเมริกา

In the meanwhile,

ในขณะเดียวกัน

the Old mentality with a capital O,

พ่อของหนุ่มชาวไนจีเรียคนนี้

was represented by his father, the head of the Nigerian bank,

ที่เป็นประธานธนาคารของไนจีเรีย ได้แสดงแนวคิดแบบเก่า

warning the CIA that his own son was about to attack,

ด้วยการเตือนซีไอเอ ว่าลูกชายกำลังจะทำการโจมตี

and this warning fell on deaf ears.

แต่คำเตือนนี้ไม่มีใครฟัง

The Old mentality with a capital O,

แนวคิดแบบเก่าดั้งเดิม

as represented by the nation-state,

ที่เป็นของรัฐชาตินี้

not yet fully into the age of behavior,

ยังไม่ได้เข้าสู่ยุคแห่งพฤติกรรม

not recognizing the power of transnational social movements,

ยังไม่รู้ถึงอำนาจของขบวนการเคลื่อนไหวข้ามชาติ

got left behind.

เลยตามเขาไม่ทัน

And the Christmas Day bomber almost succeeded

และนักวางระเบิดวันคริสต์มาส ก็เกือบประสบความสำเร็จ

in attacking the United States of America.

ในการจู่โจมประเทศสหรัฐอเมริกา

Again with the example of the far right:

ในขณะเดียวกัน กลุ่มขวาจัด

that we find, ironically,

ซึ่งแปลกมาก คือ

xenophobic nationalists

กลุ่มที่ต่อต้านชาวต่างชาติ

are utilizing the benefits of globalization.

ก็ใช้ประโยชน์จากโลกาภิวัตน์เช่นกัน

So why are they succeeding?

แล้วทำไมคนเหล่านี้ถึงประสบความสำเร็จ?

And why are democracy aspirants falling behind?

ในขณะที่คนที่ต้องการประชาธิปไตย กลับตามเขาไม่ทัน

Well we need to understand the power of the social movements who understand this.

คือ เราต้องเข้าใจอำนาจ ของขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมที่เข้าใจเรื่องนี้

And a social movement is comprised, in my view,

ในมุมมองของผม ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคม

it's comprised of four main characteristics.

ประกอบด้วยสี่ส่วนหลัก

It's comprised of ideas and narratives

ได้แก่ ความคิด การพรรณาความคิด

and symbols and leaders.

สัญลักษณ์ และผู้นำ

I'll talk you through one example,

ผมจะยกตัวอย่างหนึ่งให้นะครับ

and that's the example that everyone here will be aware of,

และเป็นตัวอย่างที่ทุกคนจะรู้จัก

and that's the example of Al-Qaeda.

ก็คือ องค์กร อัล กออิดะ

If I asked you to think of the ideas of Al-Qaeda,

และถ้าผมขอให้คุณนึกถึง แนวความคิดของอัล กออิดะ

that's something that comes to your mind immediately.

คุณก็จะนึกถึงเรื่องของสัญลักษณ์และผู้นำทันที

If I ask you to think of their narratives --

ถ้าหากผมขอให้คุณนึกถึงเรื่อง

the West being at war with Islam, the need to defend Islam against the West --

การที่ชาติตะวันตกทำสงครามกับศาสนาอิสลาม เรื่องการปกป้องศาสนาอิสลามจากชาติตะวันตก

these narratives, they come to your mind immediately.

ภาพเหล่านี้ จะผุดขึ้นในหัวคุณทันที

Incidentally, the difference between ideas and narratives:

ทั้งนี้ ความแตกต่างระหว่างความคิด และการพรรณาความคิด คือ

the idea is the cause that one believes in;

ความคิด คือสิ่งที่ตัวเราเชื่อ

and the narrative is the way to sell that cause --

ส่วนการพรรณาความคิด คือ การขาย

the propaganda, if you like, of the cause.

เป็นการทำโฆษณาชวนเชื่อ ให้แก่อุดมการณ์

So the ideas and the narratives of Al-Qaeda come to your mind immediately.

ดังนั้น คุณจึงนึกถึงความคิด และการพรรณาความคิดของ อัล กออิดะ โดยทันที

If I ask you to think of their symbols and their leaders,

และถ้าหากผมขอให้คุณคิดถึงสัญลักษณ์ และผู้นำ

they come to your mind immediately.

คุณก็นึกถึงสัญลักษณ์ และผู้นำของอัล กออิดะ ทันทีเช่นกัน

One of their leaders was killed in Pakistan recently.

หนึ่งในผู้นำของอัล กออิดะ ถูกสังหารในปากีสถานเมื่อไม่นานมานี้

So these symbols and these leaders

ดังนั้น คุณจึงนึกถึงสัญลักษณ์และผู้นำเหล่านี้

come to your mind immediately.

โดยทันทีเช่นกัน

And that's the power of social movements.

และนี่คืออำนาจของการเคลื่อนไหวทางสังคม

They're transnational, and they bond around these ideas and narratives

มีลักษณะข้ามชาติ รวมตัวกันท่ามกลางความคิด และการพรรณาความคิด

and these symbols and these leaders.

และสัญลักษณ์และผู้นำเหล่านี้

However,

อย่างไรก็ดี

if I ask your minds to focus currently on Pakistan,

หากผมจะขอให้คุณนึกถึงเฉพาะประเทศปากีสถาน

and I ask you to think

และขอให้คุณนึก

of the symbols and the leaders for democracy

ถึงสัญลักษณ์และผู้นำประชาธิปไตย

in Pakistan today,

ในประเทศปากีสถานในปัจจุบันนี้

you'll be hard pressed

คุณคงอาจจะ

to think beyond perhaps

นึกอะไรไม่ออก

the assassination of Benazir Bhutto.

นอกจากเหตุการณ์สังหารนางเบอร์นาซีร์ บุตโต

Which means, by definition,

ซึ่งตามหลักแล้ว ก็หมายความว่า

that particular leader no longer exists.

ผู้นำประชาธิปไตยดังกล่าว ไม่มีอยู่แล้วในปัจจุบัน

One of the problems we're facing is, in my view,

ในมุมมองของผม ปัญหาอย่างนึงของเราก็คือว่า

that there are no globalized,

เราไม่มีกระบวนการทางสังคม

youth-led, grassroots social movements

ระดับรากหญ้า ที่นำโดยเยาวชน

advocating for democratic culture

ที่เรียกร้องให้มีวัฒนธรรมทางประชาธิปไตย

across Muslim-majority societies.

ในสังคมส่วนใหญ่ที่ประชากรส่วนมากเป็นมุสลิม

There is no equivalent of the Al-Qaeda, without the terrorism,

เราไม่มีองค์กรที่เป็นเหมือนอัล กออิดะ ฉบับปราศจากการก่อการร้าย

for democracy across Muslim-majority societies.

แต่มาเรียกร้องให้มีประชาธิปไตยในสังคม

There are no ideas and narratives and leaders and symbols

เราไม่มีความคิด การพรรณาความคิด ผู้นำ และสัญลักษณ์

advocating the democratic culture on the ground.

ในการเรียกร้องให้มีวัฒนธรรมประชาธิปไตย ในระดับภาคพื้น

So that begs the next question.

ซึ่งนำไปสู่คำถามถัดไป ว่า

Why is it that extremist organizations,

ทำไมองค์กรหัวรุนแรง

whether of the far-right or of the Islamist extremism --

ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มขวาจัด หรือกลุ่มอิสลามหัวรุนแรง

Islamism meaning those who wish to impose

ทั้งนี้ ลัทธิอิสลาม หมายถึง คนที่ต้องการที่จะบังคับ

one version of Islam over the rest of society --

ศาสนาอิสลามรูปแบบหนึ่ง ให้คนที่เหลือในสังคมปฏิบัติ

why is it that they are succeeding

ทำไมองค์กรหัวรุนแรงถึงประสบความสำเร็จ

in organizing in a globalized way,

ในการทำงานแบบโลกาภิวัติ

whereas those who aspire to democratic culture

ในขณะที่คนที่ต้องการวัฒนธรรมประชาธิปไตย

are falling behind?

กลับตามไม่ทัน?

And I believe that's for four reasons.

ผมเชื่อมีเหตุผลอยู่สี่ข้อด้วยกัน

I believe, number one, it's complacency.

ข้อแรก คือ ความเอื่อยเฉื่อย

Because those who aspire to democratic culture

เพราะคนที่ต้องการวัฒนธรรมประชาธิปไตย

are in power,

คือ คนที่มีอำนาจ

or have societies

หรืออยู่ในสังคม

that are leading globalized, powerful societies,

ที่เป็นผู้นำด้านโลกาภิวัติ มีอำนาจ

powerful countries.

อยู่ในประเทศที่มีอำนาจ

And that level of complacency means

และความเอื่อยเฉื่อยในระดับนั้น หมายความว่า

they don't feel the need to advocate for that culture.

คนเหล่านี้ไม่รู้สึกว่าเขาจำเป็น ที่จะต้องเรียกร้องให้มีวัฒนธรรมดังกล่าว

The second, I believe,

เหตุผลที่สอง ผมเชื่อว่า มันมาจาก

is political correctness.

ความถูกต้องทางการเมือง หรือความเกรงใจ

That we have a hesitation

เราเลยลังกล

in espousing the universality of democratic culture

ที่จะชูให้วัฒนธรรมประชาธิปไตย กลายเป็นเรื่องสากล

because we are associating that --

เพราะเรากำลังคิด

we associate believing in the universality of our values --

เรากำลังเชื่อมโยงเรื่องความสากล ของค่านิยมของเรา

with extremists.

ว่า เป็นการกระทำแบบหัวรุนแรง

Yet actually, whenever we talk about human rights,

แต่ทว่า เมื่อเราพูดเรื่องสิทธิมนุษยชนนั้น

we do say that human rights are universal.

เรากลับบอกว่า สิทธิมนุษยชนนั้นเป็นสากล

But actually going out to propagate that view

แต่การออกไปรณรงค์มุมมองดังกล่าว

is associated with either neoconservativism

เรากลับมองว่า เป็นการกระทำของกลุ่มอนุรักษ์นิยมยุคใหม่

or with Islamist extremism.

หรือไม่ก็เป็นการกระทำ แบบเดียวกับพวกอิสลามหัวรุนแรง

To go around saying that I believe

หรืออีกนัยหนึ่ง คือ ผมเชื่อว่า

democratic culture is the best that we've arrived at

วัฒนธรรมประชาธิปไตยที่สมบูรณ์แบบที่สุดของเรา

as a form of political organizing

เมื่อเราไปรณรงค์เรื่องดังกล่าว

is associated with extremism.

เรากลับมองว่าเป็นการกระทำแบบหัวรุนแรง

And the third,

และเหตุผลที่สาม

democratic choice in Muslim-majority societies

คือ การออกเสียงแบบประชาธิปไตย ในประเทศที่คนส่วนใหญ่เป็นมุสลิมนั้น

has been relegated to a political choice,

กลายมาเป็นเรื่องของการเลือกทางการเมือง

meaning political parties

กล่าวคือ พรรคการเมืองต่างๆ

in many of these societies

ในประเทศเหล่านี้

ask people to vote for them

ขอให้คนลงคะแนนเสียงให้

as the democratic party,

ในฐานะพรรคในระบอบประชาธิปไตย

but then the other parties ask them to vote for them

แล้วพรรคอื่นๆ ก็จะขอให้คนลงทะแนนเสียงให้

as the military party --

ในฐานะพรรคทหาร

wanting to rule by military dictatorship.

และต้องการปกครองโดยระบอบเผด็จการทหาร

And then you have a third party saying,

แล้วก็จะมีฝ่ายที่สาม มาบอกว่า

"Vote for us; we'll establish a theocracy."

"เลือกพรรคเรา แล้วเราจะปกครองโดยใช้ศาสนา"

So democracy has become merely one political choice

ประชาธิปไตยเลยกลายเป็น แค่การเลือกทางการเมือง

among many other forms

จากตัวเลือกต่างๆ

of political choices available in those societies.

ในประเทศเหล่านี้

And what happens as a result of this

ผลที่ตามมาก็คือ

is, when those parties are elected,

เมื่อพรรคเหล่านี้ได้รับเลือกตั้ง

and inevitably they fail,

และก็ล้มเหลวอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

or inevitably they make political mistakes,

หรือไม่ก็ต้องทำอะไรสักอย่างผิดพลาด ในทางการเมือง

democracy takes the blame

เขากลับโทษระบอบประชาธิปไตย

for their political mistakes.

ว่าเป็นสาเหตุให้เกิดเหตุดังกล่าว

And then people say, "We've tried democracy. It doesn't really work.

แล้วผู้คนก็จะพูดว่า "เราลองระบอบประชาธิปไตยแล้ว ไม่ได้ผล

Let's bring the military back again."

เอาระบอบทหารกลับมาเถอะ"

And the fourth reason, I believe,

และเหตุผลข้อที่สี่ ผมเชื่อว่า

is what I've labeled here on the slide as the ideology of resistance.

เป็นสิ่งที่ผมเขียนไว้บนสไลด์นี้ คือ อุดมการณ์ ของการต่อต้าน (ideology of resistance)

What I mean by that is,

ผมหมายถึงว่า

if the world superpower today was a communist,

หากกลุ่มประเทศมหาอำนาจในทุกวันนี้ เป็นประเทศคอมมิวนิสต์

it would be much easier for democracy activists

เราจะเป็นนักเรียกร้องประชาธิปไตยได้ง่ายมาก

to use democracy activism

ใช้การรณรงค์เพื่อประชาธิไตย

as a form of resistance against colonialism,

เป็นวิธีการต่อต้านลัทธิอาณานิคม

than it is today with the world superpower being America,

มากกว่าทุกวันนี้ ประเทศมหาอำนาจ อันได้แก่ อเมริกา

occupying certain lands

เข้ามายึดครองดินแดนต่างๆ

and also espousing democratic ideals.

และเผยแพร่อุดมการณ์ประชาธิปไตย

So roughly these four reasons

ดังนั้น สี่เหตุผลนี้

make it a lot more difficult for democratic culture to spread

เป็นสาเหตุที่ทำให้วัฒนธรรมประชาธิปไตย กระจายได้ยาก

as a civilizational choice,

ในฐานะตัวเลือกทางวัฒนธรรม

not merely as a political choice.

และไม่ได้เป็นแค่ตัวเลือกทางการเมือง

When talking about those reasons,

ทีนี้ พอเราพูดถึงเหตุผลตรงนี้

let's break down certain preconceptions.

ลองมาดูเรื่องความเชื่อผิดๆ หน่อยดีกว่า

Is it just about grievances?

อยู่ที่ความทุกข์ยากของผู้คนเหรอ

Is it just about a lack of education?

หรือคนขาดการศึกษา?

Well statistically,

ตามสถิติแล้ว

the majority of those who join extremist organizations are highly educated.

คนส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมองค์กรหัวรุนแรง จะเป็นคนที่มีการศึกษาสูง

Statistically, they are educated, on average,

ตามสถิติแล้ว คนเหล่านี้จะได้รับการศึกษา

above the education levels

สูงกว่าระดับการศึกษา

of Western society.

ในประเทศตะวันตก

Anecdotally, we can demonstrate

หรืออาจกล่าวได้ว่า

that if poverty was the only factor,

ถ้าหากความยากจน เป็นเพียงปัจจัยเดียวที่ทำให้เป็นพวกหัวรุนแรงแล้ว

well Bin Laden is from one of the richest families in Saudi Arabia.

ลองนึกถึงตระกูล บิน ลาเดน ดู เพราะเป็น หนึ่งในตระกูลทีรวยที่สุดในซาอุดิอาระเบีย

His deputy, Ayman al-Zawahiri, was a pediatrician --

เบอร์สองของบินลาดิน นายอัยมาน อัล-ซาวาฮิรี เป็นหมอเด็ก

not an ill-educated man.

ไม่ใช่คนไร้การศึกษา

International aid and development has been going on for years,

ประเทศที่มีกลุ่มหัวรุนแรง ได้รับการช่วยเหลือและ การพัฒนาระหว่างประเทศมาหลายปี

but extremism in those societies, in many of those societies,

แต่ลัทธิหัวรุนแรงในประเทศเหล่านี้หลายประเทศ

has been on the rise.

กลับเพิ่มขึ้น

And what I believe is missing

ผมเชื่อว่า สิ่งที่ยังขาดหายไป

is genuine grassroots activism

คือ การรณรงค์ในระดับรากหญ้าอย่างแท้จริง

on the ground,

ในระดับภาคพื้น

in addition to international aid,

ซึ่งอยู่นอกเหนือการให้ความช่วยเหลือ ระหว่างประเทศ

in addition to education, in addition to health.

นอกเหนือจากการศึกษา จากสุขอนามัย

Not exclusive to these things, but in addition to them,

ไม่ใช่ว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้เลย หากแต่เป็นตัวเสริมจากความช่วยเหลือเหล่านี้

is propagating a genuine demand for democracy on the ground.

เราจะต้องมีการเผยแพร่ความต้องการ ประชาธิปไตย จากระดับภาคพื้น

And this is where I believe

และตรงนี้เป็นจุดที่ผมคิดว่า

neoconservatism had it upside-down.

กลุ่มอนุรักษ์นิยมสมัยใหม่ กลับกัน

Neoconservatism had the philosophy

ลัทธิอนุรักษ์นิยมสมัยใหม่มีปรัชญาที่ว่า

that you go in with a supply-led approach

ให้ทำงานโดยใช้อุปทานนำ

to impose democratic values from the top down.

และยืนกรานเรื่องค่านิยมในระบอบประชาธิปไตย โดยใช้ระบบจากบนลงล่าง

Whereas Islamists and far-right organizations, for decades,

ในขณะที่ หลายทศวรรษที่ผ่านมา กลุ่มลัทธิอิสลาม และกลุ่มขวาจัด

have been building demand for their ideology on the grassroots.

ได้สร้างอุปสงค์ ความต้องการอุดมการณ์ดังกล่าว ในระดับรากหญ้า

They've been building civilizational demand for their values

และได้สร้างความต้องการอารยธรรมที่มีฐาน มาจากค่านิยมหัวรุนแรงนี้

on the grassroots,

ในระดับรากหญ้า

and we've been seeing those societies slowly transition

และเราได้เห็นสังคมเหล่านี้ค่อยๆ เปลี่ยนไป

to societies that are increasingly asking for

กลายเป็นสังคมที่ต้องการลัทธิอิสลามหัวรุนแรง

a form of Islamism.

มากขึ้นเรื่อยๆ

Mass movements in Pakistan

กระบวนการเคลื่อนไหวของมวลชนในปากีสถาน

have been represented after the Arab uprisings

หลังจากเกิดการลุกฮือในกลุ่มประเทศอาหรับ

mainly by organizations

นั้น มาจากองค์กร

claiming for some form of theocracy,

ที่จะขอให้มีการปกครองโดยใช้บางศาสนา

rather than for a democratic uprising.

มากกว่าที่จะมาเรียกร้องประชาธิปไตย

Because since pre-partition,

เนื่องจาก นับตั้งแต่ก่อนปากีสถาน แยกออกจากอินเดีย

they've been building demand for their ideology on the ground.

กลุ่มหัวรุนแรงเหล่านี้ได้ทำการสร้างอุปสงค์- ความต้องการอุดมการณ์ของกลุ่มในระดับภาคพื้น

And what's needed is a genuine transnational

สิ่งที่เราต้องการ คือ ขบวนการข้ามชาติ

youth-led movement

ที่นำโดยเยาวชนอย่างแท้จริง

that works to actively advocate

ที่มุ่งเรียกร้องให้

for the democratic culture --

มีวัฒนธรรมประชาธิปไตย --

which is necessarily more

ซึ่งจะต้องเป็นมากกว่าแค่

than just elections.

มีการเลือกตั้ง

But without freedom of speech, you can't have free and fair elections.

แต่จะต้องมีสิทธิ์ในการพูด สิทธิ์ในการเลือกตั้งที่เสรีและยุติธรรม

Without human rights, you don't have the protection granted to you to campaign.

หากไม่มีสิทธิมนุษยชน ก็จะไม่มีใครมาปกป้องเราเวลาหาเสียง

Without freedom of belief,

หากไม่มีสิทธิ์ในเรื่องความเชื่อ

you don't have the right to join organizations.

เราก็จะไม่มีสิทธิ์ในการเข้าร่วมองค์กรต่างๆ

So what's needed is those organizations on the ground

สิ่งที่เราต้องการ ก็คือ องค์กรในระดับภาคพื้น

advocating for the democratic culture itself

ที่มาเรียกร้องวัฒนธรรมประชาธิปไตย

to create the demand on the ground for this culture.

เพื่อสร้างความต้องการวัฒนธรรมดังกล่าว ในระดับรากหญ้า

What that will do

สิ่งที่จะตามมา ก็คือ

is avoid the problem I was talking about earlier,

เราจะไม่เจอปัญหาที่ผมพูดถึงก่อนหน้านี้

where currently we have political parties presenting democracy

ปัญหาเวลาที่เรามีพรรคการเมืองต่างๆ นำเสนอประชาธิปไตย

as merely a political choice in those societies

ในฐานะที่เป็นแค่ตัวเลือกต่างๆ ทางการเมืองในสังคมเหล่านี้

alongside other choices

นอกเหนือจากตัวเลือกอื่น

such as military rule and theocracy.

เช่นการปกครองโดยทหาร และรัฐศาสนา

Whereas if we start building this demand on the ground on a civilizational level,

ซึ่งหากเราสร้างอุปสงค์ หรือความต้องการนี้ ในระดับภาคพื้น ในระดับของอารยธรรม

rather than merely on a political level,

แทนที่จะสร้างเฉพาะในระดับการเมือง

a level above politics --

เราสร้างในระดับที่เหนือการเมือง --

movements that are not political parties,

เป็นขบวนการเคลื่อนไหวที่ไม่ได้เป็นพรรคการเมือง

but are rather creating this civilizational demand

แต่เป็นการสร้างความต้องการอารยธรรม

for this democratic culture.

ที่มีวัฒนธรรมประชาธิปไตยตรงนี้

What we'll have in the end

สิ่้งที่เราจะได้รับ

is this ideal that you see on the slide here --

ก็คือ อุดมคติที่คุณเห็นอยู่ในสไลด์นี้

the ideal that people should vote in an existing democracy,

อุดมคติที่ว่า ผู้คนควรได้ออกเสียง ในระบอบประชาธิปไตยที่มีอยู่จริง

not for a democracy.

ไม่ใช่ออกเสียงเลือกระบอบประชาธิปไตย

But to get to that stage,

แต่ให้ไปถึงระดับ

where democracy builds the fabric of society

ที่ประชาธิปไตยเป็นตัวสร้างรากฐานของสังคม

and the political choices within that fabric,

และสร้างตัวเลือกทางการเมือง ภายใต้รากฐานตรงนั้น

but are certainly not theocratic and military dictatorship --

และไม่ได้เป็นรัฐศาสนา หรือรัฐเผด็จการทหาร

i.e. you're voting in a democracy,

กล่าวคือ เป็นสังคมที่เราลงคะแนนเสียง ภายใต้ระบอบประชาธิปไตย

in an existing democracy,

ระบอบประชาธิปไตยที่มีอยู่จริง

and that democracy is not merely one of the choices at the ballot box.

และไม่ได้เป็นแค่หนึ่งในตัวเลือกในคูหาเลือกตั้ง

To get to that stage,

หากเราจะไปถึงขั้นนั้น

we genuinely need to start building demand

เราจะต้องสร้างอุปสงค์ที่แท้จริง

in those societies on the ground.

ในประเทศเหล่านี้ ในระดับราหญ้า

Now to conclude, how does that happen?

ทีนี้ จะกล่าวสรุปว่า เราจะทำแบบนั้นได้อย่างไร

Well, Egypt is a good starting point.

ประเทศอิยิปต์ เป็นจุดเริ่มต้นที่น่าสนใจครับ

The Arab uprisings have demonstrated that this is already beginning.

การลุกฮือในประเทศอาหรับ ได้แสดงให้เห็นว่า กระบวนการดังกล่าวนี้เริ่มขึ้นแล้ว

But what happened in the Arab uprisings and what happened in Egypt

สิ่งที่เกิดขึ้นในเหตุประท้วงในประเทศอาหรับ และเหตุการณ์ในอิยิปต์

was particularly cathartic for me.

ผมเห็นแล้วรู้สึกโล่งใจเอามากๆ

What happened there was a political coalition

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น คือ มีแนวร่วมทางการเมือง

gathered together for a political goal,

มารวมกลุ่มกันเพื่อเป้าหมายทางการเมือง

and that was to remove the leader.

คือ การล้มผู้นำ

We need to move one step beyond that now.

เราต้องก้าวไปให้ไกลกว่านั้นแล้ว

We need to see how we can help those societies

เราต้องมาดูกันว่าจะช่วยให้ประเทศ และสังคมเหล่านี้

move from political coalitions,

ขยับจากการรวมกลุ่มทางการเมือง

loosely based political coalitions,

ที่ไม่แน่นแฟ้น

to civilizational coalitions

ไปเป็นการรวมกลุ่มทางอารยธรรม

that are working for the ideals and narratives

ที่ทำงานเพื่ออุดมการณ์และการพรรณาความคิด

of the democratic culture on the ground.

ให้แก่วัฒนธรรมประชาธิปไตย ในระดับรากหญ้าได้อย่างไร

Because it's not enough to remove a leader

เพราะแค่การล้มผู้นำ

or ruler or dictator.

หรือเผด็จการ ออกจากตำแหน่ง นั้นยังไม่พอ

That doesn't guarantee that what comes next

และไม่ได้รับประกันว่า สิ่งที่ตามมา

will be a society built on democratic values.

จะเป็นสังคมที่มีค่านิยมประชาธิปไตยเป็นรากฐาน

But generally, the trends that start in Egypt

แต่โดยทั่วไปแล้ว แนวโน้มที่เริ่มต้นที่ประเทศอิยิปต์

have historically spread across the MENA region,

และได้กระจายไปทั่วภูมิภาคตะวันออกกลาง และแอฟริกาเหนือ

the Middle East and North Africa region.

หรือภูมิภาค NEFA

So when Arab socialism started in Egypt, it spread across the region.

ดังนั้น เมื่อลัทธิสังคมนิยมอาหรับเริ่มในประเทศอิยิปต์ ลัทธิดังกล่าวก็กระจายไปทั่วภูมิภาค

In the '80s and '90s when Islamism started in the region,

ในช่วงยุค 80s และ 90s เมื่อลัทธิอิสลามหัวรุนแรง ก่อตัวขึ้นในภูมิภาค

it spread across the MENA region as a whole.

ลัทธิดังกล่าวก็กระจายไปทั่วภูมิภาค MENA

And the aspiration that we have at the moment --

และความหวังที่เรามีอยู่ในตอนนี้

as young Arabs are proving today

ตามที่คนหนุ่มสาวชาวอาหรับได้แสดงให้เห็น

and instantly rebranding themselves

และสร้างนิยามใหม่ให้ตัวเองในทันที

as being prepared to die for more than just terrorism --

ว่าเขาพร้อมตายเพื่อการอื่นนอกจากการก่อการร้าย

is that there is a chance

ก็แปลว่ามันมีโอกาส

that democratic culture can start in the region

ที่วัฒนธรรมประชาธิปไตยจะก่อร่างสร้างตัว ในภูมิภาคนั้นได้

and spread across to the rest of the countries that are surrounding that.

และกระจายไปยังประเทศอื่นๆ โดยรอบ

But that will require

แต่การนี้ จะต้องได้รับ

helping these societies transition

เราต้องช่วยเหลือประเทศ ที่กำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลง

from having merely political coalitions

จากแค่มีการรวมกลุ่มทางการเมือง

to building genuinely grassroots-based social movements

ไปเป็นการสร้างกระบวนการเคลื่อนไหวทางสังคม ที่มีพื้นฐานอยู่ที่รากหญ้าอย่างแท้จริง

that advocate for the democratic culture.

และเรียกร้องวัฒนธรรมประชาธิปไตย

And we've made a start for that in Pakistan

และเราได้เริ่มกระบวนการนั้นแล้ว ในประเทศปากีสถาน

with a movement called Khudi,

โดยขบวนการ Khudi

where we are working on the ground to encourage the youth

ซึ่งเราทำงานในระดับภาคพื้น โดยสนับสนุนให้เยาวชน

to create genuine buy-in for the democratic culture.

มาสร้างสรรค์การเรียกร้องประชาธิปไตย โดยแท้จริง

And it's with that thought that I'll end.

และผมขอจบด้วยแนวความคิดนี้นะครับ

And my time is up, and thank you for your time.

เวลาของผมหมดเพียงแค่นี้ ขอบคุณที่มารับฟังครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)