Maajid Nawaz: A global culture to fight extremism

مجید نواز : سنت جهانی برای مبارزه با افراط گرایی

Translator: Farzaneh Zahiri Esfahani Reviewer: soheila Jafari

Have you ever wondered

آیا تا به حال به این فکر کرده اید

why extremism seems to have been on the rise in Muslim-majority countries

که چرا افراط گرایی در اکثریت کشورهای مسلمان

over the course of the last decade?

در دهه گذشته رو به افزون است؟

Have you ever wondered

آیا تا به حال فکر کرده اید

how such a situation can be turned around?

چه گونه این شرایط میتواند تغییر کند؟

Have you ever looked at the Arab uprisings

آیا تا به حال به جنبش عربها نگاه کرده اید

and thought, "How could we have predicted that?"

و به این فکر کنید، که "چگونه ممکن بود این حرکت را پیش بینی کرد؟"

or "How could we have better prepared for that?"

و یا اینکه "چگونه میتوانستیم برای چنین حرکتی آماده باشیم؟"

Well my personal story, my personal journey,

خوب داستان شخصی من، سفر شخصی من،

what brings me to the TED stage here today,

و آنچه که من را امروز به صحنه تد آورده است،

is a demonstration of exactly what's been happening

نشان دهندهء همان چیزیست که در حال حاضر در حال اتفاق افتادن

in Muslim-majority countries

در کشور هایی که اکثریت جمعیتشان مسلمان هستند است

over the course of the last decades, at least, and beyond.

در دهه ی گذشته، و فراتر از ان.

I want to share some of that story with you,

می خواهم چندین داستان را با شما در میان بگذارم،

but also some of my ideas around change

ولی هر چند بعضی از ایده های من در باب

and the role of social movements in creating change

و هم چنین نقش حرکت های اجتماعی در به وجود آوردن تغییرات

in Muslim-majority societies.

در جوامعی که بیشترشان مسلمان هستند می باشد.

So let me begin

بگذارید

by first of all giving a very, very brief history of time,

با دادن شرح بسیار خلاصه ای از تاریخ شروع کنم،

if I may indulge.

اگر به من اجازه بدهید.

In medieval societies there were defined allegiances.

در جوامع قرون وسطایی تعلقات تعریف شده ای وجود داشت.

An identity was defined

هویت در درجهء اول

primarily by religion.

در درجهء اول توسط دین تعریف شد بود.

And then we moved on into an era in the 19th century

سپس به دورانی در قرن ۱۹ میرویم،

with the rise of a European nation-state

با ظهور یک دولت ملی در اروپا

where identities and allegiances were defined

که در آن هویت ها و تعلقات

by ethnicity.

توسط قومیتها تعریف شده بودند.

So identity was primarily defined by ethnicity,

در نتیجه هویت در درجه ی اول توسط قومیت ها تعریف شده بود،

and the nation-state reflected that.

و سپس دولت ان را منعکس میکرد.

In the age of globalization, we moved on.

از عصر و دوران جهانی شدن، میرویم جلو.

I call it the era of citizenship --

و به دورانی که من به آن عصر شهروندی مینامم میرسیم --

where people could be from multi-racial, multi-ethnic backgrounds,

که در آن مردم می توانند از پیشینه های چند نژادی ، چند قومی باشند،

but all be equal as citizens

ولی همه با هم شهروند و برابرند

in a state.

در یک دولت.

You could be American-Italian; you could be American-Irish;

شما میتوانید یک امریکایی-ایتالیایی باشید؛ یک امریکایی-ایرلندی باشید؛

you could be British-Pakistani.

شما میتوانید یک انگلیسی-پاکستانی باشید.

But I believe now

من هم اکنون بر این باورم که

that we're moving into a new age,

ما به یک دوران و عصر جدید داریم وارد میشویم،

and that age The New York Times dubbed recently

و آن عصر را مجله ی "نیورک تایمز" به تازگی

as "the age of behavior."

"عصر رفتار" نام گذاری کرده است.

How I define the age of behavior

نحوه ای که من "عصر رفتار" را تعریف میکنم اینست که

is a period of transnational allegiances,

این دوره، دوره ی تعلقات فراملی است،

where identity is defined more so

که هویت توسط

by ideas and narratives.

ایده ها و روایت تعریف شده است.

And these ideas and narratives that bump people across borders

و این ایده ها و روایت هایی که مردم در آن سوی مرز ها با آن بر خورد میکنند

are increasingly beginning to affect

به طور فزاینده ای شروع به تحت تاثیر

the way in which people behave.

نحوی برخورد و رفتار مردم قرار میگیرد.

Now this is not all necessarily good news,

و ین الزاما خبر خوبی نیست،

because it's also my belief

زیرا من بر این باورم که

that hatred has gone global

تنفر نیز به اندازهء

just as much as love.

عشق جهانی شده است.

But actually it's my belief

اما در واقع من بر این باورم

that the people who've been truly capitalizing on this age of behavior,

مردمانی که واقعا" بر روی "عصر رفتار" سرمایه گذاری کرده اند،

up until now, up until recent times,

تا این زمان ، تا زمان های اخیر،

up until the last six months,

تا شش ماه گذشته،

the people who have been capitalizing most

مردمانی که بیشترین سرمایه گذاری را کرده اند

on the age of behavior

بر "عصر رفتار"

and the transnational allegiances,

و "تعلقات فراملی"،

using digital activism

با استفاده از فعالیت های دیجیتالی

and other sorts of borderless technologies,

و گونه های دیگر تکنولوژی بدون مرز،

those who've been benefiting from this

کسانی که از آن بهره برده اند

have been extremists.

افراط گرایان هستند.

And that's something which I'd like to elaborate on.

و آن چیزیست که من میخواهم به دقت شرح دهم.

If we look at Islamists,

اگر ما به اسلام گرایان نگاهی بیاندازیم،

if we look at the phenomenon

اگر ما به این پدیده

of far-right fascists,

راست گرایان افراطی فاشیست نگاه بیاندازیم،

one thing they've been very good at,

آن چیزی که آنها در آن بسیار خوب بلد بودند،

one thing that they've actually been exceeding in,

آن چیزی را که همیشه در آن افراط ورزیده اند ،

is communicating across borders,

برقراری ارتباط در سراسر مرزها بوده است،

using technologies to organize themselves,

از تکنولوژی ها استفاده کرده اند برای سازمان دهیشان،

to propagate their message

برای انتشار پیغام خود

and to create truly global phenomena.

برای درست کردن یک پدیدهء کاملا جهانی.

Now I should know,

من این را میدانم،

because for 13 years of my life,

زیرا من ۱۳ سال از عمرم را،

I was involved in an extreme Islamist organization.

در فعالیت های افراطی گروهک های اسلامی گذرانده ام.

And I was actually a potent force

و من در واقع نیروی قویی بودم

in spreading ideas across borders,

برای انتقال دادن ایده ها در بین مرز ها.

and I witnessed the rise of Islamist extremism

و من خود شاهد ظهور افراط گرا یی اسلام گرایان بودام

as distinct from Islam the faith,

به شکل متمایزی و متفاوت از دین اسلام،

and the way in which it influenced my co-religionists

و چگونگی تاثیر گزاری آن بر هم مذهبان من،

across the world.

در سراسر جهان.

And my story, my personal story,

و داستان من، داستان شخصی من،

is truly evidence for the age of behavior

سندی واقعی برای "عصر رفتار" است

that I'm attempting to elaborate upon here.

که من میخواهم اینجا تشریحش کنم.

I was, by the way -- I'm an Essex lad,

من اهل اسکس نیز بوده و هنوز نیز هستم،

born and raised in Essex in the U.K.

متولد و بزرگ شده ی اسکس انگلیس هستم.

Anyone who's from England

هر کسی که از انگلیس باشد

knows the reputation we have from Essex.

از شهرت و اعتباری که ما در اسکس داریم با خبر است.

But having been born in Essex,

ولی با اینکه در اسکس به دنیا آماده بودم،

at the age of 16,

در سن ۱۶ سالگی،

I joined an organization.

به یک سازمان پیوستم.

At the age of 17, I was recruiting people from Cambridge University

در سن ۱۷ سالگی، از دانشگاه کمبریج افراد را در ین سازمان

to this organization.

استخدام میکردم.

At the age of 19,

در سن ۱۹ سالگی،

I was on the national leadership of this organization in the U.K.

من در رهبر ملی ین کشور در بریتانیا بودم.

At the age of 21, I was co-founding this organization in Pakistan.

در سن ۲۱ سالگی، من این سازمان را در پاکستان همکاری و تاسیس کردم.

At the age of 22,

در سن ۲۲ سالگی،

I was co-founding this organization in Denmark.

من ین سازمان را در دانمارک تاسیس و همکاری کردم.

By the age of 24,

از سن ۲۴ سالگی،

I found myself convicted in prison in Egypt,

در زندانی در مصر محکوم شده بودم،

being blacklisted from three countries in the world

در لیست سیاه سه کشور جهان قرار گرفته بودم،

for attempting to overthrow their governments,

به خاطر تلاش برای سر نگونی دولت هایشان،

being subjected to torture

و مورد شکنجه قرار گرفتم

in Egyptian jails

در زندانهای مصر

and sentenced to five years as a prisoner of conscience.

و به ۵ سال زندان محکوم شده بودم.

Now that journey,

آن سفر،

and what took me from Essex all the way across the world --

و آن دلیلی که من را از اسکس به سراسر جهان برد --

by the way, we were laughing at democratic activists.

راستی، ما داشتیم به فعالان دموکراتیک میخندیدیم.

We felt they were from the age of yesteryear.

ما احساس میکردیم که آنها از گذشته ها بودند.

We felt that they were out of date.

ما احساس میکردیم که آنها منقرض شده بودند.

I learned how to use email

و من یاد گرفتم که چگونه از ایمیل استفاده کنم

from the extremist organization that I used.

از آن سازمانی افراطی که در آن بودم.

I learned how to effectively communicate across borders

من یاد گرفتم که چگونه بطور بهینه فرامرزی ارتباط بقرار کنم

without being detected.

بدونه اینکه شناسایی بشوم.

Eventually I was detected, of course, in Egypt.

و در نهایت، در مصر، شناسایی شدم.

But the way in which I learned

و دلیل اینکه یاد گرفتم

to use technology to my advantage

که چگونه از تکنولوژی به سود خودم استفاده کنم

was because I was within an extremist organization

زیرا که من در یک سازمان افراطی بودم

that was forced to think beyond

که مجبور بودم که فرا تر از

the confines of the nation-state.

مرز های یک کشور فکر کنم.

The age of behavior: where ideas and narratives

عصر رفتار : عصریست که ایده ها و نقل قول ها

were increasingly defining behavior

به تور فزاینده ای رفتار ها

and identity and allegiances.

و هویتها و تعلقات را تعریف میکنند.

So as I said, we looked to the status quo

و همان طوری که گفتم، ما به وضع موجود نگاه کردیم

and ridiculed it.

و آن را مورد تمسخر قرار دادیم.

And it's not just Islamist extremists that did this.

و این فقط مختص اسلامگرایان افراطی نیست.

But even if you look across

ولی شما اگر به

the mood music in Europe of late,

طبع و خلق موسیقی جدید اروپا نگاه کنید،

far-right fascism is also on the rise.

فاشیسم راست-افراطی است نیز در حال افزایش هستند.

A form of anti-Islam rhetoric

شکلی از بیان های ضد اسلامی

is also on the rise

نیز رو به فزون هستند

and it's transnational.

و این نیز فرا ملی شده است.

And the consequences that this is having

و پیامد آن اینست که

is that it's affecting the political climate

در روابط سیاسی نیز

across Europe.

در سراسر اروپا این موضوع تاثیر گذاشته است.

What's actually happening

اتفاقی که در واقع در حال افتادن است

is that what were previously localized parochialisms,

اینست که آن چیز هایی که قبلا کوتاه نظری محلی بود،

individual or groupings of extremists

فرد یا گروه های افراط گران

who were isolated from one another,

کسانی که از دیگران جدا و گوشه گیر بودند،

have become interconnected in a globalized way

امروزه در سراسر جهان به هم متصل شده اند.

and have thus become, or are becoming, mainstream.

و در نتیجه تبدیل شده، و یا در حال تبدیل شدن به جریان اصلی هستند.

Because the Internet and connection technologies

به این دلیل که اینترنت و تکنولوژی ارتباط ها

are connecting them across the world.

آنها را در سراسر جهان به هم متصل میکند.

If you look at the rise of far-right fascism across Europe of late,

اگر شما را ظهور فاشیسم راست-افراطی در سراسر اروپا را اخیرا در نظر بگیرید،

you will see some things that are happening

خواهید دید که آن اتفاق هایی که در حال رخ دادن است

that are influencing domestic politics,

تحت تاثیر سیاست داخلی است،

yet the phenomenon is transnational.

در عین حال این پدیده فرا ملی است.

In certain countries, mosque minarets are being banned.

در برخی از کشورها، مناره های مسجد ممنوع اعلام شد.

In others, headscarves are being banned.

در کشور های دیگر، روسری (حجاب سر) ممنوع اعلام شده است.

In others, kosher and halal meat are being banned,

در کشور های دیگر، کوشر (گوشتی که بر طبق شریعت یهودیت تهیه میشود) و گوشت حلال ممنوع اعلام شده است،

as we speak.

در عین حال که ما صحبت میکنیم.

And on the flip side,

و در آن سوی قضیه،

we have transnational Islamist extremists

اسلامگرایان افراطی فرا ملی را داریم

doing the same thing across their own societies.

که دقیقا همین کار را در حال انجام دادن در اجتماعشان هستند.

And so they are pockets of parochialism that are being connected

و در نتیجه دسته دسته کوتاه نظر ها به هم متصل میشوند

in a way that makes them feel like they are mainstream.

طوری که آنها احساس میکنند، آنها جریان اصلی هستند.

Now that never would have been possible before.

اتفاقی که الان می افتد قبلا امکان پذیر نبود.

They would have felt isolated,

آنها شاید احساس جدایی و یا تنها بودن میکردند،

until these sorts of technologies came around

تا زمانی که اینگونه تکنولوژی ها به وجود آمدند

and connected them in a way

و هر کدام به طریقی آنها را به هم متصل کردند

that made them feel part of a larger phenomenon.

و به آنها این احساس را دادند که آنها جزیی از یک پدیده ی بزرگ تری هستند.

Where does that leave democracy aspirants?

و این آرزومندان دموکراسی را در چه مقطعی قرار میدهد؟

Well I believe they're getting left far behind.

من معتقدم که آنها در شرایطی بسیار دور تر از آن افراط گرایان قرار گرفته اند.

And I'll give you an example here at this stage.

و در این مقطع مثالی برای شما خواهم زد.

If any of you remembers the Christmas Day bomb plot:

اگر شما توطئه ی بمب گذاری در روزه کریسمس را به یاد داشته باشید:

there's a man called Anwar al-Awlaki.

مردی به نام انوار ال-اوولکی هست.

As an American citizen, ethnically a Yemeni,

به عنوان یک شهروند آمریکایی، که در واقع یمنی است،

in hiding currently in Yemen,

و در حال حاضر در جایی در یمن مخفی شده است،

who inspired a Nigerian,

که یک نیجریه ای را تحت تاثیر قرار داد،

son of the head of Nigeria's national bank.

پسر رییس بانک ملی نیجریه.

This Nigerian student studied in London, trained in Yemen,

این دانشجوی نیجریه ای که در لندن درس خوانده بود، و در یمن آموزش دیده بود،

boarded a flight in Amsterdam to attack America.

سوار یک پرواز از آمستردام شد، برای حمله به آمریکا.

In the meanwhile,

در عین حال،

the Old mentality with a capital O,

طرز فکر قدیمیش،

was represented by his father, the head of the Nigerian bank,

توسط پدرش، رییس بانک ملی نیجریه، نشان داده شده بود،

warning the CIA that his own son was about to attack,

که به سازمان سیا اعلام خطر کرده بود، که پسرش قصد حمله را دارد،

and this warning fell on deaf ears.

و این اعلام خطر را هیچ کس جدی نگرفت.

The Old mentality with a capital O,

و "طرز فکر قدیمی"،

as represented by the nation-state,

که نمایندهء دولت بود،

not yet fully into the age of behavior,

که در زمان "عصر رفتار" نبوده است،

not recognizing the power of transnational social movements,

و قدرت فراملی و جنبشهای اجتمایی را ناشناخته بودند،

got left behind.

عقب ماندند.

And the Christmas Day bomber almost succeeded

و آن بمب گذر روز کریسمس تقریبا

in attacking the United States of America.

در حمله به آمریکا موفق شد.

Again with the example of the far right:

و دوباره با مثالی از سمت مخالف:

that we find, ironically,

خواهیم دید که، از قضا،

xenophobic nationalists

ناسیونالیست های بیگانه ستیز

are utilizing the benefits of globalization.

از مزایای جهانی شدن دارند استفاده میکنند.

So why are they succeeding?

خوب، چرا آنها موفق شده اند؟

And why are democracy aspirants falling behind?

و چرا دموکراسی خواهان عقب مانده اند؟

Well we need to understand the power of the social movements who understand this.

ما نیازمند آنیم که قدرت جنبش های اجتماعی و مردمی را که این پدیده را درک کرده اند را درک کنیم.

And a social movement is comprised, in my view,

از نظر من، یک جنبش مردمی تشکیل شده از،

it's comprised of four main characteristics.

از چهار مشخصه تشکیل شده است.

It's comprised of ideas and narratives

تشکیل شده از ایده ها و نقل قول ها

and symbols and leaders.

سمبل ها و رهبران.

I'll talk you through one example,

من برای شما یک مثال خواهم زاد،

and that's the example that everyone here will be aware of,

و همه ی شما از این مثال با خبرید،

and that's the example of Al-Qaeda.

و آن مثال، القاعده هستند.

If I asked you to think of the ideas of Al-Qaeda,

اگر من از شما بخواهم که به ایدهای القاعده فکر کنید،

that's something that comes to your mind immediately.

این چیزی که سریعا به ذهن شما خواهد آمد.

If I ask you to think of their narratives --

اگر از شما بخواهم که راجع به نقل قول های آنها فکر کنید :

the West being at war with Islam, the need to defend Islam against the West --

اینست که : "غرب در جنگ با اسلام است، و نیاز هست که از اسلام در مقابل غرب دفاع کنیم"

these narratives, they come to your mind immediately.

و این نقل قول ها، سریعا به ذهن شما وارد خواهد شد.

Incidentally, the difference between ideas and narratives:

اتفاقا" ، تفاوت بین ایده ها و روایات اینست که:

the idea is the cause that one believes in;

ایده و طرز تفکر دلیل برای باور افراد است؛

and the narrative is the way to sell that cause --

و روایت و حکایت ها طریقه ی فروخته شدن به آن جنبش است،

the propaganda, if you like, of the cause.

که همان تبلیغات آن جنبش است.

So the ideas and the narratives of Al-Qaeda come to your mind immediately.

پس، ایده ها و طرز تفکر و روایت القاعده به راحتی سریعا به ذهن شما وارد شد.

If I ask you to think of their symbols and their leaders,

اگر من از شما بخواهم که راجع به سمبل ها و رهبران آنها فکر کنید،

they come to your mind immediately.

سریعا به ذهن شما خواهند رسید.

One of their leaders was killed in Pakistan recently.

اخیرا یکی از رهبرانشان در پاکستان کشته شده است.

So these symbols and these leaders

پس، این سمبل ها و این رهبران

come to your mind immediately.

سریعا به ذهن شما وارد خواهد شد.

And that's the power of social movements.

و این نشانگر قدرت جنبش های اجتماعی و مردمی است.

They're transnational, and they bond around these ideas and narratives

آنها فراملی هستند، و آنها گرد این ایده ها و این روایت

and these symbols and these leaders.

و این سمبل ها و این رهبران جمع میشوند و به آنها میپیوندند.

However,

هر چند،

if I ask your minds to focus currently on Pakistan,

من اگر از شما بخواهم که هم اکنون بر روی پاکستان تمرکز کنید،

and I ask you to think

و در همین حال که من از شما میخواهم

of the symbols and the leaders for democracy

راه به سمبل ها و رهبران دموکراسی فکرکنید

in Pakistan today,

در پاکستان امروز،

you'll be hard pressed

شما خواهید دید که

to think beyond perhaps

نمیتوانید فرا تر از

the assassination of Benazir Bhutto.

ترور بینظیر بوتو فکر کنید.

Which means, by definition,

که این معنیش، با تعریف،

that particular leader no longer exists.

که رهبر خاص دیگر وجود ندارد.

One of the problems we're facing is, in my view,

یکی از مشکلاتی که ما با آن روبرو هستیم، به نظر من اینست که،

that there are no globalized,

هیچ جنبش مردمی جهانی،

youth-led, grassroots social movements

که توسط جوانان اداره شده باشد،

advocating for democratic culture

برای دفاع از فرهنگ دموکراتیک

across Muslim-majority societies.

در جوامعی که اکثریت مسلمان هستند وجود ندارد.

There is no equivalent of the Al-Qaeda, without the terrorism,

هیچ معادلی و مقابلی برای القاعده وجود ندارد، بدون تروریسم،

for democracy across Muslim-majority societies.

برای دموکراسی در سراسر کشور های مسلمان نشین.

There are no ideas and narratives and leaders and symbols

هیچی ایده، نقل قول و روایت، رهبر و سمبلی

advocating the democratic culture on the ground.

برای گسترش فرهنگ دموکراسی وجود ندارد.

So that begs the next question.

پس، سوال بعدی اینجا ایجاد میشود.

Why is it that extremist organizations,

چرا این سازمان های افراط گرا،

whether of the far-right or of the Islamist extremism --

یا راست گرایان و یا اسلام گرایان افراطی،

Islamism meaning those who wish to impose

-- اسلام گریان، یعنی آن کسانی که مایل به تحمیل کردن

one version of Islam over the rest of society --

یک نسخه از اسلام به تمامی جامعه هستند --

why is it that they are succeeding

چرا اینطور است که آنها موفق هستند

in organizing in a globalized way,

در سازماندهی به طریق جهانی،

whereas those who aspire to democratic culture

در حالیکه آنهایی که خواهان دموکراسی هستند

are falling behind?

آنقدر در این مساله عقب مانده اند؟

And I believe that's for four reasons.

من بر این باورم، که به خاطر آن چهار دلیلی که قبلا گفتم است.

I believe, number one, it's complacency.

معتقدم که شماره یک آن ،خوشنودی و رضایت است.

Because those who aspire to democratic culture

زیرا که آن کسانی که خواهان سنت دموکراسی هستند

are in power,

الان در قدرتند،

or have societies

و یا دارای اجتماعاتی هستند

that are leading globalized, powerful societies,

که جوامع قدرتمند جهانی را رهبری میکنند،

powerful countries.

در کشور های قدرتمند.

And that level of complacency means

و آن درجه از رضایت یعنی

they don't feel the need to advocate for that culture.

آنها نیاز به دفاع از آن فرهنگ را احساس نمی کنند.

The second, I believe,

دوم، به اعتقاد من،

is political correctness.

صحت سیاسی است.

That we have a hesitation

که ما تردید داریم

in espousing the universality of democratic culture

در حمایت کردن از جهان شمولی فرهنگ دموکراتیک،

because we are associating that --

زیرا ما مرتبط میدانیم که --

we associate believing in the universality of our values --

ما تداعی می کنیم ارزش های اعتقادات جهان شمولی مان را --

with extremists.

با افراطیون.

Yet actually, whenever we talk about human rights,

ولی در واقع ، هر زمان که ما در مورد حقوق بشر صحبت میکنیم،

we do say that human rights are universal.

ما تاکید میکنیم که حقوق بشر جهانی است.

But actually going out to propagate that view

ولی در واقع برای تبلیغ کردن در مورد این دیدگاه

is associated with either neoconservativism

یا با محافظه کاران مرتبط است

or with Islamist extremism.

و یا با اسلام گرایان افراطی.

To go around saying that I believe

مدام گفتن این که من بر این باورم که

democratic culture is the best that we've arrived at

سنت دموکراتیک بهترین

as a form of political organizing

صورت سازماندهی سیاسیست

is associated with extremism.

با افراطیون مرتبط است.

And the third,

و سوم اینکه،

democratic choice in Muslim-majority societies

انتخاب دموکراتیک در کشور های مسلمان نشین

has been relegated to a political choice,

به یک انتخاب سیاسی تنزل پیدا کرده است،

meaning political parties

یعنی اینکه، احزاب سیاسی

in many of these societies

در بسیاری از این جوامع

ask people to vote for them

از مردم میخواهند که به آنها رای بدهند

as the democratic party,

به عنوان حزب دموکراتیک،

but then the other parties ask them to vote for them

ولی حزب دیگر از آنها میخواهد که به آنها رای بدهند

as the military party --

به عنوان حزب نظامی --

wanting to rule by military dictatorship.

و خواهان حکومت با نظام دیکتاتوری هستند.

And then you have a third party saying,

و حزب سومی خواهد بود که میگوید،

"Vote for us; we'll establish a theocracy."

"به ما رای بدهید، و ما یک حکومت دین سالار را ایجاد میکنیم."

So democracy has become merely one political choice

در نتیجه دموکراسی تنها یک انتخاب سیاسی

among many other forms

در میان بسیاری از اشکال دیگری از

of political choices available in those societies.

از گزینه های سیاسی موجود در آن جوامع میشود.

And what happens as a result of this

و آنچه به عنوان نتیجه ی این اتفاق می افتد

is, when those parties are elected,

اینست که، زمانی که آن حزب ها انتخاب میشوند،

and inevitably they fail,

و به ناچار شکست میخورند،

or inevitably they make political mistakes,

و یا به ناچار یک اشتباه سیاسی میکنند،

democracy takes the blame

دموکراسی مقصر میشود

for their political mistakes.

برای اشتباهات سیاسی آنان.

And then people say, "We've tried democracy. It doesn't really work.

و در نتیجه مردم میگویند، "ما دموکراسی را امتحان کردیم. واقعا کار نمیکند.

Let's bring the military back again."

اجازه دهید حزب نظامی را دوباره برگردانیم."

And the fourth reason, I believe,

من بر این باورم که، دلیل چهارم

is what I've labeled here on the slide as the ideology of resistance.

آن چیزی که من در اینجا بر روی اسلاید به عنوان ایدئولوژی مقاومت نشاندارکرده ام است.

What I mean by that is,

منظور من از آن اینست که،

if the world superpower today was a communist,

در صورتی که ابرقدرت جهان امروز یک کمونیست بود،

it would be much easier for democracy activists

میتوانست برای فعالان دموکراسی خواه بسیار آسان تر باشد که

to use democracy activism

از فعالیت دموکراسی استفاده کنند

as a form of resistance against colonialism,

به عنوان شکلی از مقاومت در برابر استعمار ،

than it is today with the world superpower being America,

تا اینکه ابر قدرت جهانی امروز که امریکاست

occupying certain lands

که یک سری از سرزمین های خاص را اشغال کرده است

and also espousing democratic ideals.

از ایدآل های دموکراتیک حمایت کند.

So roughly these four reasons

بنابراین تقریبا این چهار دلایل

make it a lot more difficult for democratic culture to spread

گسترش فرهنگ دموکراتیک را

as a civilizational choice,

به عنوان یک انتخاب تمدنی،

not merely as a political choice.

نه به عنوان یک انتخاب سیاسی ، بسیار مشگل کرده است.

When talking about those reasons,

زمانی که ما از این چهار دلیل صحبت میکنیم،

let's break down certain preconceptions.

اجازه دهید عوامل تعصب را تقسیم بندی کنیم.

Is it just about grievances?

آیا این فقط در مورد نارضایتی است؟

Is it just about a lack of education?

آیا این فقط در مورد فقدان آموزش و پرورش است؟

Well statistically,

خوب بطور آماری،

the majority of those who join extremist organizations are highly educated.

اکثریت آنهایی که به سازمان های افراطی گری وارد شده اند بسیار تحصیل کرده اند.

Statistically, they are educated, on average,

آمار نشان میدهد که، آنها به طوره متوسط

above the education levels

بالاتر از سطح

of Western society.

آموزش جوامع غربی تحصیل کرده اند.

Anecdotally, we can demonstrate

به طور مثال، ما میتوانیم نشان دهیم که

that if poverty was the only factor,

اگر فقر تنها عامل بود،

well Bin Laden is from one of the richest families in Saudi Arabia.

میدانیم که بن لادن یکی از ثروتمند ترین خانواده های عربستان سعودی است (بود).

His deputy, Ayman al-Zawahiri, was a pediatrician --

ایمن الظواهری، معاون وی، یک پزشک متخصص اطفال بود --

not an ill-educated man.

و نه یک فرد بی سواد.

International aid and development has been going on for years,

کمک ها و توسعه های بین المللی هر ساله در جریان بوده است،

but extremism in those societies, in many of those societies,

ولی افراط گرایی در آن اجتماعا،ت و در بسیاری دیگر از اجتماعات،

has been on the rise.

در حال افزایش است.

And what I believe is missing

و آنچه به باور من گم شده است

is genuine grassroots activism

فعالیت های واقعی مردمی است

on the ground,

در زمین،

in addition to international aid,

همچنین کمک های بین الملی،

in addition to education, in addition to health.

به علاوهء تحصیلات و آموزش و پرورش و به علاوهء سلامت و درمان.

Not exclusive to these things, but in addition to them,

به این چیزها منحصرنمیشود، اما علاوه بر آنها،

is propagating a genuine demand for democracy on the ground.

تبلیغ تقاضای واقعی برای دموکراسی است.

And this is where I believe

و اینجاست که به اعتقاد من

neoconservatism had it upside-down.

محافظه کاران رو به سقوط هستند.

Neoconservatism had the philosophy

محافظه کاران فلسلفه یشان اینست که

that you go in with a supply-led approach

شما با یک عرضه ی راهبر پیش بروید

to impose democratic values from the top down.

برای تحمیل ارزش های دموکراتیک از بالا به پایین.

Whereas Islamists and far-right organizations, for decades,

در حالیکه سازمانهای اسلام گرایان و راست-گرایان، برای دهه های متوالی،

have been building demand for their ideology on the grassroots.

آنها خواسته هایشان را برای ایدولوژیشان بر مردم ایجاد کرده اند.

They've been building civilizational demand for their values

آنها تقاضای تمدن ها را برای ارزش هایشان ساخته اند

on the grassroots,

با روی مردم،

and we've been seeing those societies slowly transition

و ما شاهد گذرو تغییرات آهسته ی آن جامعه ها بوده ایم

to societies that are increasingly asking for

به جامعه هایی که به طور فزون برای گونه ای از

a form of Islamism.

اسلام گرایی در خواست میکنند.

Mass movements in Pakistan

جنبش های توده ای در پاکستان

have been represented after the Arab uprisings

پس از شورش های عربی نشان داده شده اند

mainly by organizations

عمدتا توسط سازمانهایی که

claiming for some form of theocracy,

در خواست یک گونه ای از حکومت دینی کرده اند،

rather than for a democratic uprising.

با جای اینکه درخواست جنبش های دموکراتیک کرده باشند.

Because since pre-partition,

زیرا، از زمان قابل از جدایی،

they've been building demand for their ideology on the ground.

آنها درخواست هایشان را بر اساس ایدولوژی شان بر روی زمین ساخته بوده اند.

And what's needed is a genuine transnational

و آنچه که نیازمند است فراملی واقعی است

youth-led movement

جنبشهایی که جوانان رهبران آن هستند

that works to actively advocate

که فعالانه حمایت میکنند

for the democratic culture --

از سنت دموکراتیک --

which is necessarily more

که الزاما باید بیشتر از

than just elections.

یک رای گیری باشد.

But without freedom of speech, you can't have free and fair elections.

ولی بدون آزادی بیان، شما میتوانید یک انتخابات آزاد و منصفانه داشته باشید.

Without human rights, you don't have the protection granted to you to campaign.

بدون حقوق بشر، به شما امنیت برای کامپینتان داده نخواهد شد.

Without freedom of belief,

بدون آزادی باور ها،

you don't have the right to join organizations.

شما اجازه ی پیوستن به سازمان ها را نخواهد دشت.

So what's needed is those organizations on the ground

پس چیزی که در آن سازمان ها مورد نیاز است

advocating for the democratic culture itself

حمایت از ارزش های سنت دموکراسی گریی است

to create the demand on the ground for this culture.

برای ایجاد تقاضا برای این سنت.

What that will do

کاری که انجام میدهد اینست که

is avoid the problem I was talking about earlier,

از مشکلاتی که قبلا صحبت کردم پیشگیری میکند،

where currently we have political parties presenting democracy

که حزب های سیاسی هستند که نماینده ی دموکراسی هستند

as merely a political choice in those societies

و تنها یک انتخاب سیاسی برای آن جوامع

alongside other choices

در کنار تصمیم های دیگر

such as military rule and theocracy.

مانند حکومت نظامی و حکومت دینی.

Whereas if we start building this demand on the ground on a civilizational level,

در حالی که اگر ما این تقاضا را در سطح یک تمدن بسازیم،

rather than merely on a political level,

به جای تنها یک انتخاب سیاسی،

a level above politics --

یک مرحله بالا تر از سیاست --

movements that are not political parties,

جنبش هایی که حزب های سیاسی نیستند،

but are rather creating this civilizational demand

بلکه آن را به عنوان یک نیاز تمدنی ساختن

for this democratic culture.

برای این سنت دموکراتیک.

What we'll have in the end

آن چه که در پایان خواهیم داشت

is this ideal that you see on the slide here --

چیزیست که شما اینجا در این اسلاید میبینید --

the ideal that people should vote in an existing democracy,

شرایط ایدآلی که مردم در یک دموکراسی موجود رای میدهند،

not for a democracy.

و نا برای دموکراسی.

But to get to that stage,

ولی تا به آن مرحله برسیم،

where democracy builds the fabric of society

مرحله ای که دموکراسی مانند تاروپود یک اجتماع باشد

and the political choices within that fabric,

و انتخاب های سیاسی در لا به لای این تارو پودد باشند،

but are certainly not theocratic and military dictatorship --

که قطعا حکومت دین سالاری و حکومت نظامی نیست --

i.e. you're voting in a democracy,

برای مثال ، شما در یک دموکراسی رای خواهید داد،

in an existing democracy,

در یک دموکراسی موجود،

and that democracy is not merely one of the choices at the ballot box.

و دموکراسی تنها یکی از انتخاب های موجود در صندوق های رای نیست.

To get to that stage,

برای اینکه به آن مرحله برسیم،

we genuinely need to start building demand

ما واقعا نیاز به ساختن درخواست هایمان

in those societies on the ground.

در آن اجتماع ها هستیم.

Now to conclude, how does that happen?

برای نتیجه گیری، چگونه این اتفاق می افتاد؟

Well, Egypt is a good starting point.

خوب، مصر نقطه ی شروع خوبیست.

The Arab uprisings have demonstrated that this is already beginning.

جنبش های عراب این را نشان میدهند که این تازه یک شروع است.

But what happened in the Arab uprisings and what happened in Egypt

ولی اتفاقی که در شورش عرب ها افتاد و اتفاقی که در مصر افتاد

was particularly cathartic for me.

برای من بسیار مسهل بود.

What happened there was a political coalition

اتفاقی که در آنجا رخ داد یک ائتلاف سیاسی بود

gathered together for a political goal,

که آنها را گرد هم آورد برای یک هدف سیاسی،

and that was to remove the leader.

و آن این بود که رهبرشان را بر کنار کنند.

We need to move one step beyond that now.

ما باید ی قدم فراتر از آن بر داریم.

We need to see how we can help those societies

ما باید ببینیم چگونه میشود به آن اجتماع ها کمک کرد که

move from political coalitions,

از ائتلاف های سیاسی بروند جلو،

loosely based political coalitions,

و کم تربر اساس سیاسی ائتلاف باشند،

to civilizational coalitions

تا به ائتلاف های تمدنی

that are working for the ideals and narratives

که برای ایدآل و روایت ها ی

of the democratic culture on the ground.

سنت دموکراتیک کار میکنند.

Because it's not enough to remove a leader

زیرا که بر کنار کردن یک رهبر کافی نیست

or ruler or dictator.

و یا حتا یک حاکم و یا دیکتاتور.

That doesn't guarantee that what comes next

هیچ تضمینی نیست که چه اتفاقی بعد از آن می افتاد

will be a society built on democratic values.

در اجتماعی که بر حسب ارزش های دموکراتیک ساخته می شود.

But generally, the trends that start in Egypt

اما در کل، روندی که در مصر شروع شد

have historically spread across the MENA region,

به طور تاریخی در سراسر

the Middle East and North Africa region.

خاور میانه و آفریقای شمالی گسترش یافت.

So when Arab socialism started in Egypt, it spread across the region.

زمانی که سوسیالیسم عربها در مصر شروع شد، و در تمام منطقه گسترش یافت.

In the '80s and '90s when Islamism started in the region,

در دهه ی ۸۰ و ۹۰، اسلام گرایی در منطقه شروع شد،

it spread across the MENA region as a whole.

و در خاور میانه و آفریقای شمالی گسترش یافت.

And the aspiration that we have at the moment --

و آرمان مردم این است که ما در حال حاضرمیبینیم --

as young Arabs are proving today

که عرب های جوان امروزه اثبات کرده اند

and instantly rebranding themselves

و سریعا خود را تغیر میدهند

as being prepared to die for more than just terrorism --

و آماده ی مرگ شده اند، برای هدفی بیشتر از تروریسم --

is that there is a chance

اینست که شانسی وجود دارد

that democratic culture can start in the region

که سنت دموکراسی در این منطقه شروع شود

and spread across to the rest of the countries that are surrounding that.

و در تمامی کشور هایی که در آن منطقه هستند گسترش یابد.

But that will require

ولی این جوامع نیازمند به

helping these societies transition

کمک هستند برای انتقال

from having merely political coalitions

داشتن ائتلاف صرفا سیاسی

to building genuinely grassroots-based social movements

به ساختن واقعی جنبش های مردمی

that advocate for the democratic culture.

برای مدافع سنت دموکراتیک .

And we've made a start for that in Pakistan

وما در پاکستان آن را شروع کردیم

with a movement called Khudi,

با جنبشی به نام "خودی"،

where we are working on the ground to encourage the youth

ما در حال کار کردن هستیم برای تشویق جوانان

to create genuine buy-in for the democratic culture.

برای ایجاد فرهنگ واقعی دموکراتیک.

And it's with that thought that I'll end.

و من فکر میکنم که در اینجا بهسم را تمام کنم.

And my time is up, and thank you for your time.

و زمان من به اتمام رسیده، با تشکر از وقت شما.

(Applause)

(تشویق)