Latif Nasser: The amazing story of the man who gave us modern pain relief

Translator: Paded Chotikunchon Reviewer: Rawee Ma

A few years ago,

สองสามปีก่อน

my mom developed rheumatoid arthritis.

คุณแม่ของผมป่วยเป็นโรคไขข้ออักเสบ

Her wrists, knees and toes swelled up, causing crippling, chronic pain.

ข้อมือ เข่า และนิ้วเท้าของเธอเริ่มบวม สร้างความพิการและอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

She had to file for disability.

เธอต้องยื่นเรื่องขึ้นทะเบียนคนพิการ

She stopped attending our local mosque.

เธอหยุดไปมัสยิดชุมชนของเรา

Some mornings it was too painful for her to brush her teeth.

เช้าบางวัน มันเจ็บปวดมาก เกินกว่าที่เธอจะแปรงฟันเองได้

I wanted to help.

ผมอยากจะช่วยเธอ

But I didn't know how.

แต่ผมไม่รู้จะทำอย่างไร

I'm not a doctor.

ผมไม่ใช่แพทย์

So, what I am is a historian of medicine.

ผมเป็นเพียงนักประวัติศาสตร์การแพทย์

So I started to research the history of chronic pain.

ดังนั้น ผมจึงเริ่มค้นคว้า ประวัติศาสตร์ของอาการเจ็บปวดเรื้อรัง

Turns out, UCLA has an entire history of pain collection

ปรากฎว่า ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสเอนเจลิส มีหมวดประวัติศาสตร์ความเจ็บปวดโดยเฉพาะ

in their archives.

ในหอจดหมายเหตุของพวกเขา

And I found a story -- a fantastic story --

และผมพบเรื่องราวหนึ่ง เป็นเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์มาก

of a man who saved -- rescued -- millions of people from pain;

เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่ช่วยชีวิต ผู้คนนับล้านจากความเจ็บปวด

people like my mom.

ผู้คนที่คล้ายกับแม่ของผม

Yet, I had never heard of him.

แต่ผมกลับไม่เคยได้ยินเรื่องของเขา

There were no biographies of him, no Hollywood movies.

ไม่มีชีวประวัติของเขา ไม่มีภาพยนตร์ฮอลีวู๊ดเกี่ยวกับเขาเลย

His name was John J. Bonica.

เขาชื่อว่า จอห์น เจ. โบนิก้า

But when our story begins,

แต่ตอนที่เรื่องของเราเริ่มต้น

he was better known as Johnny "Bull" Walker.

เขาเป็นที่รู้จักในชื่อ จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์ มากกว่า

It was a summer day in 1941.

มันเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนปีค.ศ. 1941

The circus had just arrived in the tiny town of Brookfield, New York.

คณะละครสัตว์เพิ่งจะมาถึงในเมืองเล็ก ๆ ที่ชื่อบรู๊คฟิล์ด มลรัฐนิวยอร์ค

Spectators flocked to see the wire-walkers, the tramp clowns --

ผู้คนแห่กันไปดู คนไต่เชือก คณะตัวตลกเร่

if they were lucky, the human cannonball.

และถ้าพวกเขาโชคดี ก็จะได้ดูมนุษย์กระสุนปืนใหญ่

They also came to see the strongman, Johnny "Bull" Walker,

พวกเขายังมาเพื่อรอชมชายผู้แข็งแรง จอห์นนี่ "บูล" วอคเกอร์

a brawny bully who'd pin you for a dollar.

คนพาลผู้แข็งแกร่ง ที่จะตรึงคุณไว้ ด้วยเงินเพียงหนึ่งเหรียญ

You know, on that particular day, a voice rang out

แล้ววันหนึ่ง ก็มีเสียงดังออกมา

over the circus P.A. system.

จากระบบเครื่องกระจายเสียงของคณะละครสัตว์

They needed a doctor urgently, in the live animal tent.

พวกเขาต้องการหมอด่วนที่เต้นท์สัตว์มีชีวิต

Something had gone wrong with the lion tamer.

เกิดเหตุบางอย่างกับครูฝึกสิงโต

The climax of his act had gone wrong,

การแสดงช่วงสำคัญของเขาเกิดผิดพลาด

and his head was stuck inside the lion's mouth.

และหัวของเขาติดอยู่ภายในปากของสิงโต

He was running out of air;

เขากำลังขาดอากาศหายใจ

the crowd watched in horror

ฝูงชนมองดูด้วยความหวาดกลัว

as he struggled and then passed out.

ขณะที่เขาดิ้นรนและหมดสติไป

When the lion finally did relax its jaws,

เมื่อสิงโตเริ่มคลายกรามของมันในที่สุด

the lion tamer just slumped to the ground, motionless.

ผู้ฝึกสิงโตร่วงลงพื้นไม่ไหวติง

When he came to a few minutes later,

หลังจากนั้นสองสามนาทีเมื่อคืนสติ

he saw a familiar figure hunched over him.

เขาเห็นรูปร่างที่คุ้นตาคร่อมร่างเขาอยู่

It was Bull Walker.

ซึ่งก็คือ บูล วอคเกอร์

The strongman had given the lion tamer mouth-to-mouth, and saved his life.

ชายผู้แข็งแกร่งกำลังช่วยชีวิตผู้ฝึกสิงโต แบบปากต่อปาก และรักษาชีวิตเขาเอาไว้

Now, the strongman hadn't told anyone,

ตอนนั้น ชายผู้แข็งแกร่งยังไม่ได้บอกใคร

but he was actually a third-year medical student.

ว่าที่จริงแล้ว เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสาม

He toured with the circus during summers to pay tuition,

เขาออกตระเวนไปกับคณะละครสัตว์ ในช่วงฤดูร้อนเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม

but kept it a secret to protect his persona.

แต่เก็บมันไว้เป็นความลับ เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา

He was supposed to be a brute, a villain --

เขาควรจะเป็นจอมพาล จอมวายร้าย

not a nerdy do-gooder.

ไม่ใช่เด็กคงแก่เรียน

His medical colleagues didn't know his secret, either.

เพื่อน ๆ นักศึกษาแพทย์ของเขา ไม่มีใครรู้ความลับนี้เช่นกัน

As he put it, "If you were an athlete, you were a dumb dodo."

เพราะเขาคิดว่า "ถ้าคุณเป็นนักกีฬา คุณก็เป็นแค่คนทึ่มคนนึง"

So he didn't tell them about the circus,

ดังนั้น เขาเลยไม่ได้บอกเพื่อน ๆ เกี่ยวกับคณะละครสัตว์

or about how he wrestled professionally on evenings and weekends.

หรือเรื่องที่เขาเป็นนักมวยปล้ำอาชีพ ในช่วงเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์

He used a pseudonym like Bull Walker,

เขาใช้นามแฝงว่า บูล วอล์คเกอร์

or later, the Masked Marvel.

หรือภายหลัง มาร์ค มาเวล (หน้ากากมหัศจรรย์)

He even kept it a secret that same year,

เขาเก็บทุกอย่างเป็นความลับ แม้แต่ในปีนั้น

when he was crowned the Light Heavyweight Champion

ที่เขาได้ครองตำแหน่งแชมป์รุ่นไลท์เฮฟวี่เวท

of the world.

ของโลก

Over the years, John J. Bonica lived these parallel lives.

เป็นเวลาหลายปี ที่จอห์น เจ. โบนิก้า ใช้ชีวิตแบบคู่ขนาน

He was a wrestler;

เขาเป็นนักมวยปล้ำ

he was a doctor.

เขาเป็นแพทย์

He was a heel;

เขาเป็นคนเลว

he was a hero.

เขาเป็นฮีโร่

He inflicted pain,

เขาได้รับความเจ็บปวด

and he treated it.

และเขารักษามัน

And he didn’t know it at the time, but over the next five decades,

และเขาไม่รู้เลย ณ ตอนนั้น ว่าอีกห้าสิบปีให้หลัง

he'd draw on these dueling identities

เขาจะได้เก็บเกี่ยวจาก อัตลักษณ์ที่ขัดแย้งกันเหล่านี้

to forge a whole new way to think about pain.

เพื่อบุกเบิกวิธีการใหม่ ในการคิดต่อความเจ็บปวด

It'd change modern medicine so much so, that decades later,

มันเปลี่ยนแปลงการแพทย์สมัยใหม่ ไปอย่างมากในช่วงหลายสิบปีให้หลัง

Time magazine would call him pain relief's founding father.

นิตยสารไทม์จะเรียกเขาว่า บิดาผู้บุกเบิกการบรรเทาความเจ็บปวด

But that all happened later.

แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นภายหลัง

In 1942, Bonica graduated medical school and married Emma,

ในปี 1942 โบนิก้า จบการศึกษา จากโรงเรียนแพทย์ และแต่งงานกับเอมม่า

his sweetheart, whom he had met at one of his matches years before.

คนรักของเขา ซึ่งพบกันในนัดชกครั้งหนึ่งของเขา หลายปีก่อนหน้านั้น

He still wrestled in secret -- he had to.

เขายังคงเก็บเรื่องมวยปล้ำไว้เป็นความลับ เขาจำต้องทำ

His internship at New York's St. Vincent's Hospital paid nothing.

การฝึกงานของเขาที่โรงพยาบาลเซนต์ วินเซนต์ ในนิวยอร์ก ไม่ได้จ่ายอะไรให้เลย

With his championship belt, he wrestled in big-ticket venues,

ด้วยเข็มขัดแชมป์ เขาขึ้นปล้ำในเวทีใหญ่

like Madison Square Garden,

เช่นที่สวนเมดิสัน สแควร์

against big-time opponents,

กับคู่ต่อสู้ชื่อดังหลายคน

like Everett "The Blonde Bear" Marshall,

เช่น เอเวอเรต มาร์แชล "เดอะ บลอนด์ แบร์"

or three-time world champion, Angelo Savoldi.

หรือ แชมป์โลกสามสมัย แองเจโล ซาโวลดี

The matches took a toll on his body;

การแข่งขันทำร้ายร่างกายของเขา

he tore hip joints, fractured ribs.

ข้อต่อสะโพกของเขาหลุด ซี่โครงหักหลายซี่

One night, The Terrible Turk's big toe scratched a scar like Capone's

คืนหนึ่ง หัวแม่เท้าของ เดอะ เทอริเบิล เติร์ก สร้างรอยแผลเป็นเหมือนของกาโปเน

down the side of his face.

บนของใบหน้าเขา

The next morning at work, he had to wear a surgical mask to hide it.

เช้าวันต่อมาในที่ทำงาน เขาต้องสวมหน้ากากผ่าตัดเพื่อปกปิดมัน

Twice Bonica showed up to the O.R. with one eye so bruised,

มีสองครั้งที่โบนิก้าถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด ด้วยตาข้างหนึ่งที่ฟกช้ำอย่างหนัก

he couldn't see out of it.

จนเขาไม่สามารถใช้การมันได้

But worst of all were his mangled cauliflower ears.

แต่ที่แย่ที่สุดของทั้งหมดคือ หูของเขาที่บวมเหมือนดอกกะหล่ำ

He said they felt like two baseballs on the sides of his head.

เขาบอกว่ามันรู้สึกเหมือนมีลูกเบสบอลสองลูก ติดอยู่ที่ข้างหัว

Pain just kept accumulating in his life.

ความเจ็บปวดถูกสะสมไว้ในชีวิตของเขา

Next, he watched his wife go into labor at his hospital.

ต่อมา เขาเฝ้าดูภรรยาของเขา คลอดลูกที่โรงพยาบาลของเขา

She heaved and pushed, clearly in anguish.

เธอทั้งเบ่งทั้งเค้นอย่างทุกข์ทรมานจนเห็นได้ชัด

Her obstetrician called out to the intern on duty

สูตินารีแพทย์ของเธอ เรียกแพทย์ฝึกหัดที่อยู่ประจำการ

to give her a few drops of ether to ease her pain.

ให้จ่ายอีเธอร์เธอสองสามหยด เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด

But the intern was a young guy, just three weeks on the job --

แต่แพทย์ฝึกหัดเป็นเพียงเด็กหนุ่ม ที่เพิ่งมาทำงานได้สามอาทิตย์

he was jittery, and in applying the ether,

ในขณะที่จ่ายอีเธอร์ เขากระวนกระวาย

irritated Emma's throat.

และทำให้คอของเอมม่าระคายเคือง

She vomited and choked, and started to turn blue.

เธออาเจียนและหายใจขัด และเริ่มหน้าเขียว

Bonica, who was watching all this, pushed the intern out of the way,

โบนิก้า ที่มองเห็นเหตุการณ์โดยตลอด ผลักนักศึกษาฝึกงานให้พ้นทาง

cleared her airway,

เปิดทางเดินหายใจของเธอ

and saved his wife and his unborn daughter.

และช่วยชีวิตภรรยา และลูกสาวในท้องเอาไว้

At that moment, he decided to devote his life to anesthesiology.

จุดนั้นเอง ที่เขาตัดสินใจที่จะ อุทิศชีวิตของเขาแก่วิสัญญีวิทยา

Later, he'd even go on to help develop the epidural, for delivering mothers.

ต่อมา เขายังจะเป็นผู้ร่วมพัฒนา เทคนิคการบล็อกหลังสำหรับคุณแม่ที่กำลังจะคลอด

But before he could focus on obstetrics,

แต่ก่อนที่เขาจะสามารถมุ่งเน้นไปที่สูติศาสตร์

Bonica had to report for basic training.

โบนิกาต้องเข้ารับการฝึกหัดขั้นพื้นฐานก่อน

Right around D-Day,

ช่วงเดียวกับเหตุการณ์ดีเดย์

Bonica showed up to Madigan Army Medical Center,

โบนิกาปรากฎตัวที่ศูนย์การแพทย์กองทัพมิชิแกน

near Tacoma.

ใกล้เมืองทาโคม่า

At 7,700 beds, it was one of the largest army hospitals in America.

มันเป็นหนึ่งในโรงพยาบาลทหารที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ในอเมริกา ด้วยขนาด 7,700 เตียง

Bonica was in charge of all pain control there.

โบนิก้ารับผิดชอบเรื่องการควบคุม ความเจ็บปวดทั้งหมดที่นี่

He was only 27.

เขาอายุเพียง 27 ปี

Treating so many patients, Bonica started noticing cases

การรักษาคนไข้จำนวนมาก โบนิก้าเริ่มสังเกตเห็นกรณี

that contradicted everything he had learned.

ที่ขัดแย้งต่อทุกสิ่งที่เขาได้ร่ำเรียนมา

Pain was supposed to be a kind of alarm bell -- in a good way --

ความเจ็บปวดควรจะเป็นสัญญาณเตือน ในทางที่ดี

a body's way of signaling an injury, like a broken arm.

วิธีการที่ร่างกายส่งสัญญาณถึงการบาดเจ็บ อย่างเช่นแขนหัก

But in some cases,

แต่ในบางกรณี

like after a patient had a leg amputated,

เช่น หลังจากที่ผู้ป่วยถูกตัดขา

that patient might still complain of pain in that nonexistent leg.

ผู้ป่วยคนนั้นยังคงบ่นถึงอาการเจ็บปวด ที่ข้างซึ่งไม่มีอยู่แล้ว

But if the injury had been treated, why would the alarm bell keep ringing?

แต่ถ้าการบาดเจ็บได้รับการรักษาแล้ว เหตุใดสัญญาณเตือนยังคงร้องอยู่ล่ะ

There were other cases in which there was no evidence of an injury whatsoever,

ยังมีกรณีอื่น ๆ อีกไม่มีหลักฐานของ การบาดเจ็บใด ๆ เลย

and yet, still the patient hurt.

แต่กระนั้น ผู้ป่วยยังคงเจ็บอยู่

Bonica tracked down all the specialists at his hospital -- surgeons,

โบนิก้าปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทุกคน ในโรงพยาบาลของเขา ศัลยแพทย์

neurologists, psychiatrists, others.

นักประสาทวิทยา จิตแพทย์ และคนอื่น ๆ

And he tried to get their opinions on his patients.

และเขาพยายามรวบรวมความเห็น จากผู้ป่วยของเขา

It took too long, so he started organizing group meetings over lunch.

มันใช้เวลานานมาก ดังนั้น เขาจึงเริ่มที่จะจัดกลุ่มพูดคุยช่วงพักเที่ยง

It would be like a tag team of specialists going up against the patient's pain.

มันเหมือนกับการร่วมแรงร่วมใจของเหล่า ผู้เชี่ยวชาญเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดของคนไข้

No one had ever focused on pain this way before.

ไม่เคยมีใครให้ความสนใจ ต่อความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน

After that, he hit the books.

หลังจากนั้น เขาค้นหนังสือหลายเล่ม

He read every medical textbook he could get his hands on,

เขาอ่านตำราแพทย์ทั้งหมด ที่เขาสามารถคว้าได้

carefully noting every mention of the word "pain."

ไม่พบที่ใด ที่เอ่ยถึงคำว่า "ความเจ็บปวด" อย่างละเอียดเลย

Out of the 14,000 pages he read,

จากจำนวนทั้งหมดกว่า 14,000 หน้าที่เขาอ่าน

the word "pain" was on 17 and a half of them.

มีคำว่า "ความเจ็บปวด" ปรากฎเพียง เพียง 17 หน้าครึ่งเท่านั้น

Seventeen and a half.

17 หน้าครึ่งครับ

For the most basic, most common, most frustrating part of being a patient.

สำหรับสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด ธรรมดาที่สุด ส่วนที่น่ารำคาญที่สุดของการเป็นผู้ป่วย

Bonica was shocked -- I'm quoting him,

โบนิก้าตกตะลึง ผมใช้คำพูดของเขานะครับ

he said, "What the hell kind of conclusion can you come to there?

เขากล่าวว่า "เรามาถึงบทสรุปแบบไหน กันวะเนี่ย

The most important thing from the patient's perspective,

สิ่งที่สำคัญที่สุดจากมุมมองของผู้ป่วย

they don't talk about."

พวกเขากลับไม่พูดถึง"

So over the next eight years, Bonica would talk about it.

ดังนั้น เป็นเวลากว่าแปดปีต่อมา โบนิก้าได้พูดถึงมัน

He'd write about it; he'd write those missing pages.

เขาเขียนเกี่ยวกับมัน เขาเขียนหน้าที่ขาดหายไปเหล่านั้น

He wrote what would later be known as the Bible of Pain.

เขาเขียน สิ่งที่ต่อมารู้จักกันว่า เป็นคัมภีร์ของความเจ็บปวด

In it he proposed new strategies,

ในนั้น เขาได้เสนอยุทธศาสตร์ใหม่

new treatments using nerve-block injections.

การรักษาแบบใหม่ ๆ ที่ใช้ การฉีดสกัดเส้นประสาท

He proposed a new institution, the Pain Clinic,

เขาเสนอตั้งสถาบันใหม่ คือ คลินิกความเจ็บปวด

based on those lunchtime meetings.

ที่มาจากการประชุมในช่วงพักกลางวันเหล่านั้น

But the most important thing about his book

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับหนังสือของเขา

was that it was kind of an emotional alarm bell for medicine.

คือสัญญาณเตือนทางอารมณ์ ที่มีต่อการแพทย์

A desperate plea to doctors to take pain seriously

การเรียกร้องอย่างสิ้นหวังให้ แพทย์จริงจังต่อความเจ็บปวด

in patients' lives.

ในชีวิตผู้ป่วย

He recast the very purpose of medicine.

เขาสร้างวัตถุประสงค์หลักของการแพทย์ขึ้นมาใหม่

The goal wasn't to make patients better;

เป้าหมายที่ไม่ใช่การทำให้ อาการของผู้ป่วยดีขึ้น

it was to make patients feel better.

แต่คือการทำให้ผู้ป่วยรู้สึกดีขึ้น

He pushed his pain agenda for decades,

เขาผลักดันวาระแห่งความเจ็บปวดอยู่หลายสิบปี

before it finally took hold in the mid-'70s.

จนในที่สุดก็ได้รับการตอบรับ ช่วงกลางทศวรรษที่ 70

Hundreds of pain clinics sprung up all over the world.

คลินิครักษาความเจ็บปวดผุดขึ้น เป็นร้อย ๆ แห่งทั่วโลก

But as they did -- a tragic twist.

แต่ทันทีที่พวกเขาลงมือ จุดพลิกผันอันน่าเศร้า

Bonica's years of wrestling caught up to him.

หลายปีที่โบนิกาเล่นมวยปล้ำ ได้ไล่เขาทันในที่สุด

He had been out of the ring for over 20 years,

เขาร้างจากเวทีกว่า 20 ปี

but those 1,500 professional bouts had left a mark on his body.

แต่การขึ้นชกอาชีพกว่า 1,500 ครั้งของเขานั้น ทิ้งบาดแผลเขาไว้บนร่างกาย

Still in his mid-50s, he suffered severe osteoarthritis.

เพียงช่วงกลางวัยห้าสิบ เขาป่วยเป็นโรคข้อกระดูกอักเสบอย่างรุนแรง

Over the next 20 years he'd have 22 surgeries,

ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปีต่อมา เขาเข้ารับการผ่าตัดถึง 22 ครั้ง

including four spine operations,

รวมถึงการผ่าตัดกระดูกสันหลัง 4 ครั้ง

and hip replacement after hip replacement.

และเปลี่ยนสะโพกอันแล้วอันเล่า

He could barely raise his arm, turn his neck.

เขาแทบจะยกแขน หรือหมุนคอไม่ได้เลย

He needed aluminum crutches to walk.

เขาต้องใช้ไม้ยันรักแร้อะลูมเนียมเวลาเดิน

His friends and former students became his doctors.

เพื่อน ๆ และนักเรียนของเขา กลายมาเป็นแพทย์ของเขา

One recalled that he probably had more nerve-block injections

มีคนหนึ่งเล่าว่าเขาอาจจะ ถูกฉีดสกัดเส้นประสาท

than anyone else on the planet.

มากกว่าคนไหน ๆ ในโลกนี้

Already a workaholic, he worked even more --

จากที่เป็นคนบ้างานอยู่แล้ว เขายิ่งทำงานมากกว่า

15- to 18-hour days.

15-18 ชั่วโมงต่อวัน

Healing others became more than just his job,

การรักษาผู้อื่นเป็นมากกว่างานของเขา

it was his own most effective form of relief.

มันได้กลายมาเป็นรูปแบบการเยียวยา ที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดสำหรับเขา

"If I wasn't as busy as I am," he told a reporter at the time,

"ถ้าผมไม่มัวแต่ยุ่งแบบนี้" เขาบอกกับนักข่าวในตอนนั้น

"I would be a completely disabled guy."

"ผมคงกลายเป็นคนพิการโดยสิ้นเชิง"

On a business trip to Florida in the early 1980s,

ในการเดินทางไปธุระที่ฟลอริด้าในช่วงต้นปี 80

Bonica got a former student to drive him to the Hyde Park area in Tampa.

โบนิก้าให้อดีตนักเรียนของเขาขับรถ ไปส่งที่เขตไฮด์ปาร์ก ในเมืองเทมปา

They drove past palm trees and pulled up to an old mansion,

พวกเขาขับผ่านเหล่าต้นปาล์ม ไปยังคฤหาสน์หลังเก่า

with giant silver howitzer cannons hidden in the garage.

ที่มีปืนครกสีเงินขนาดยักษ์ ซ่อนไว้ในโรงจอดรถ

The house belonged to the Zacchini family,

บ้านหลังนั้นเป็นของครอบครัวซักกินี

who were something like American circus royalty.

ผู้ที่เคยเป็น ประมาณว่า เจ้าพ่อละครสัตว์อเมริกัน

Decades earlier, Bonica had watched them,

หลายสิบปีก่อนหน้านี้ โบนิก้าได้ชมการแสดงของพวกเขา

clad in silver jumpsuits and goggles,

ในชุดสีเงินและแว่นกันลม

doing the act they pioneered -- the Human Cannonball.

ทำในสิ่งที่พวกเขาบุกเบิก ซึ่งก็คือ มนุษย์กระสุนปืนใหญ่

But now they were like him: retired.

แต่ตอนนี้ ครอบครัวนี้ก็เป็นเหมือนเขา คือ เกษียณ

That generation is all dead now, including Bonica,

คนรุ่นนั้นต่างเสียชีวิตกันหมดแล้ว รวมทั้งโบนิกาด้วย

so there's no way to know exactly what they said that day.

ดังนั้นจีงไม่มีทางรู้แน่ชัดว่า เขาพูดอะไรกันวันนั้น

But still, I love imagining it.

แต่ก็เถอะ ผมรักที่จะจินตนาการถึงมัน

The strongman and the human cannonballs reunited,

การกลับมารวมตัวของมนุษย์กระสุนปืนใหญ่ และชายผู้แข็งแกร่ง

showing off old scars, and new ones.

อวดแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่แก่กัน

Maybe Bonica gave them medical advice.

บางทีโบนิก้าก็ให้คำปรึกษาทางการแพทย์แก่พวกเขา

Maybe he told them what he later said in an oral history,

บางทีเขาบอกคนเหล่านั้นถึงสิ่งที่ต่อมา ได้กล่าวไว้ในเรื่องปากเปล่า

which is that his time in the circus and wrestling deeply molded his life.

ว่าช่วงเวลาของเขาในคณะละครสัตว์และมวยปล้ำ ได้หล่อหลอมชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก

Bonica saw pain close up.

โบนิก้ามองเห็นความเจ็บปวดอย่างใกล้ชิด

He felt it. He lived it.

เขารู้สึกถึงมัน เขาอยู่ด้วยกันกับมัน

And it made it impossible for him to ignore in others.

และมันเป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะละเลยสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น

Out of that empathy, he spun a whole new field,

นอกเหนือจากความเห็นอกเห็นใจ เขาได้เปิดสนามใหม่

played a major role in getting medicine to acknowledge pain

เล่นบทหลักในการทำให้ วงการแพทย์ตระหนักต่อความเจ็บปวด

in and of itself.

ในตัวมันและของตัวมันเอง

In that same oral history,

ในเรื่องปากเปล่าเดียวกัน

Bonica claimed that pain

โบนิก้าอ้างว่าความเจ็บปวด

is the most complex human experience.

เป็นประสบการณ์ที่ซับซ้อนที่สุดของมนุษย์

That it involves your past life, your current life,

เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับชีวิตของคุณ ทั้งในอดีต ปัจจุบัน

your interactions, your family.

การปฏิสัมพันธ์ของคุณ ครอบครัวของคุณ

That was definitely true for Bonica.

ซึ่งมันเป็นความจริงอย่างที่สุดสำหรับโบนิก้า

But it was also true for my mom.

แต่มันก็เป็นเรื่องจริงสำหรับแม่ของผมด้วยเช่นกัน

It's easy for doctors to see my mom

มันเป็นเรื่องง่ายที่แพทย์จะมองคุณแม่ของผม

as a kind of professional patient,

ในฐานะผู้ป่วยมืออาชีพประเภทหนึ่ง

a woman who just spends her days in waiting rooms.

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้เวลาหลายต่อหลายวัน ในห้องนั่งรอ

Sometimes I get stuck seeing her that same way.

บางครั้ง ผมก็ยังมองเธอในรูปแบบนั้น

But as I saw Bonica's pain --

แต่เมื่อผมเห็นความเจ็บปวดของโบนิก้า

a testament to his fully lived life --

ประจักษ์พยานถึงชีวิตที่เขาใช้อย่างเต็มที่

I started to remember all the things that my mom's pain holds.

ผมเริ่มที่จะจดจำทุกสิ่ง ที่ความเจ็บปวดของแม่ผมอัดอั้นเอาไว้

Before they got swollen and arthritic,

ก่อนที่มันจะบวมขึ้น และกลายเป็นข้ออักเสบ

my mom's fingers clacked away

นิ้วของคุณแม่ผมใช้การไม่ได้

in the hospital H.R. department where she worked.

ที่แผนกทรัพยากรบุคคลของโรงพยาบาล ที่เธอทำงานอยู่

They folded samosas for our entire mosque.

พวกเขาทำซาโมซ่าสำหรับพวกเราทุกคนทั้งมัสยิด

When I was a kid, they cut my hair,

เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็ก พวกเขาตัดผมของผม

wiped my nose,

เช็ดจมูกให้ผม

tied my shoes.

ผูกเชือกรองเท้าให้ผม

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)